Sommige mensen zitten je kort op de huid, te veel van aangezicht tot aangezicht. Dat is niet leefbaar. De psychische nabijheid is alleen te verdragen door fysieke afstand.
Met sommige mensen klikt het gewoon niet. Niet dat je iets tegen elkaar hebt maar het is er altijd 'naast'. Zoals een samenspel met twee instrumenten waarbij de ene iets te vroeg, te hoog, te snel, te traag is dan de andere. Net altijd die dissonatie.
"Dat kleine jongetje is mijn zoon, Dante", zei hij. "Naar de schrijver?', vroeg ik. "Nee, naar de voetballer", antwoordde hij. Toen ik dat aan mijn echtgenoot vertelde, schoot hij in de lach en zei: "En toen was de conversatie afgelopen?".
Ik begrijp de wereld niet. Ik loop rond, ik neem deel maar begrijpen doe ik niet. Begijpen wil zeggen dat je weet van waar iets komt, waar dat naar toe gaat, wat oorzaak en gevolg is, wat de samenhang is, wat de onderlinge relaties zijn, wat je kan analyseren en synthetiseren, in het allerbeste geval kan evalueren en bijsturen. Allemaal hogere cognitieve vaardigheden. Geen van deze zijn van toepassing op mijn wereld. Ik leef, c'est tout.
Er staat een onnodig ding in de garage. Een ding waarvan ik afwacht wie dat gaat wegzetten of weggooien, wie de vraag gaat stellen wat we daarmee gaan doen of wie zelfs maar opmerkt dat daar al enige tijd staat of wie het überhaupt ziet staan! Niemand.
Een verjaardag van iemand van een samengesteld gezin is altijd een boeiend allegaartje: een kind van de eerste vrouw van de jarige, kinderen van de tweede vrouw van de jarige, de oma van de kinderen van de tweede vrouw van de jarige, een kind van de eerste vrouw en de tweede vrouw van de broer van de jarige, ongetrouwde zussen van de moeder van de jarige, een kind van de neef van de jarige. Welke samenstelling ook, de jarige was de spil.
Deze mooie herfstdagen brengen ons in verwarring. We zijn klaar voor de winter, we hebben de gepaste garderobe reeds uit de kast gehaald, we zijn onze lange laarzen reeds gewend en dan een dag die op de zomer lijkt. Als een cadeau waarop we niet meer gerekend hadden, ons even onwennig doet voelen maar ons een stil genieten bezorgt.
We ergeren ons aan onze tieners. Ze zwijgen, houden dingen achter, weten nooit van iets, mompelen onverstaanbare dingen, geven verklaringen die nonsens bevatten. Allemaal werkwoorden die we de tieners verwijten omwille van één ding: wijzelf verliezen controle.
Helemaal op het einde vertelt ze mij dat ze een 'borsteltje' heeft waarmee ze de negatieve impressies uitwist maar de positieve blijft koesteren. Weg met de boosheid, de rancune, het cynisme. Wat een levenskunst! Bij onze volgende afspraak mag ze vanaf het begin vertellen hoe ze dat doet met borsteltje. Ik zal één en al oor zijn.
Familie is belangrijk, zo zegt men. Alsof dat een natuurlijke band is, onverbrekelijk via het bloed. Ik geloof daar niet in. Toch niet voor volwassenen. Elke band is verbrekelijk. Het is de noodzaak van het maatschappelijk concept van familie dat ons noopt tot het behoud van die verbanden. De minimale garantie die de mens behoedt voor het alleen-zijn op de wereld. Of dat een emotionele noodzaak is, is een heel andere kwestie.
Ik ben blij dat "kleur" terug in de mode is.Weg met al dat zwart, beige, grijs en bruin, met al die soberheid van de afgelopen jaren. Geef maar dieppaars, fluweelrood en okergeel. Ik mag weer helemaal mezelf zijn.
De theaterproduktie 'Veldwerk' gezien van het toneelgezelschap 'De tijd'. Vier stille verhalen over dagdagelijkse mensen met hun lief en leed. Volgens de ene recensent een kleinood, volgens de ander anderhalfuur verveling. Ik spreek mij niet uit. Voor mij kunnen beide waar zijn, afhankelijk van de blik waarmee je kijkt.
Niets is voor altijd. Dat is dubbel waar. Vooreest in de zin dat er niets is dat altijd duurt en in de zin dat enkel het niets voor altijd is. Wat prefereren we juist van die twee? Diegene die voor het eerst gaat is pragmatisch maar aldus veelal wijs. Diegene die voor het laatste gaat is principïeel en aldus veelal onwijs.
Ik ben het boek 'Religie voor atheïsten' aan het lezen van Alain de Botton. Die man kan boeiend schrijven, ernstig maar met een vleugje cynisme over de ware aard van de mens en steeds met hoop en optimisme voor de mensheid. Schoon.
Hij zou graag hebben dat ik zijn 'mentor en supervisor' ben. Hij vertoont nogal wat vrouwelijke trekjes, ik nogal wat mannelijke. Hij is nogal lief, ik nogal streng. Hij nogal empathisch, ik nogal direct. Zal dit goed komen?
Ik heb vandaag iemand ontmoet waarmee ik blijkbaar tien jaar geleden een (professionele) driedaagse tour in groep heb gemaakt. Hij wist met te vertellen dat we een lang filosofisch gesprek hebben gevoerd op een bus. Ik herinner me daarvan niets: noch de persoon, noch het gesprek. Zou dat iets zeggen over mijn geheugen of zou het iets zeggen over de zeer verschillende indruk die we op elkaar hebben gemaakt? Het flateert mij enigzins. Altijd welkom op donkere dagen.
Houden onze kinderen van ons? Houden wij van onze ouders? Of liever: houden onze kinderen van ons als ze ons niet meer nodig denken te hebben of houden wij van onze ouders als we ze denken niet meer nodig te hebben? Ik heb er mijn twijfels over. Hoe vrijblijvend is de liefde?
Wij vinden elkaar wel: hij en ik. Een evenwicht tussen voldoende vertrouwen en voldoende uitdaging: een ideale combinatie voor interessante gesprekken. Voor de rest zijn we geenszins in elkaar geïnteresseerd.
Volgens hem is het 'ik' een blanke pit, die zich doorheen ervaringen verder heeft opgebouwd en waarnaar men best probeert terug te keren. Volgens mij bestaat het 'ik' niet uit een kern maar hoogstens als een vlies dat alle ervaringen bij elkaar probeert te houden en als één probeert te zien. In essentie twee tegengestelde visies want de in de eerste visie is het ik een realiteit, in de tweede visie is het ik een illusie. Ik vind dat een rustgevende gedachte.
Rechtvaardigheid. Al bij al is dat het belangrijkste. Er zijn veel andere schone principes zoals vrijgevigheid en zachtmoedigheid maar al bij al is dat het meest essentiële. Een kardinale deugd. Iemand die zich niet rechtvaardig behandeld voelt, daar blijft de wrok bij woekeren.
Dominantie staat gelijk aan macht, niet aan leiderschap. Daarvoor moet er ook en vooral een gerichtheid op het 'samen' ,zijn. Er zijn weinigen die daarin slagen. Ik ook niet.
De jongeren vandaag kunnen veel: sms'en in speed zonder zelfs te kijken naar het toetsenbord. Geweldig! Maar ze kunnen geen klein stukje tekst in degelijk Nederlands schrijven. Ik ben geen linguist maar ik hecht veel belang aan het zich zo correct mogelijk uitdrukken van wat men denkt. Omwille van het feit dat taal het denken beïnvloedt.
Beslissen over abortus: sommige denken dat te kunnen zonder gevolgen. We maken de nieuwe toestand weer ongedaan zodat we terug kunnen naar de oude toestand. Alsof we ooit in staat zijn om terug te keren naar een toestand 'before'. Op eender welk vlak. Al onze daden hebben gevolgen. Altijd.
Niemands leven verloopt blijkbaar zoals ze eerst gedacht hadden. Het gaat dan niet over goed of slecht hun feitelijke leven verloopt. Nee, het gaat eigenlijk over dat 'gedacht' dat ze hadden. Wat we gedacht hadden weegt blijkbaar door op wat we gedaan hebben.
Haar adolescente dochter kriijgt van haar de 'vrijheid' om te doen wat ze wil. Zoals veel ouders claimt ze daarmee de verantwoordelijkheid van het kind volop te respecteren. Mijn vraag is: waar zit haar verantwoordelijkheid als ouder? Nooit gehoort van gedeelde verantwoordelijkheid?
Ja, ik weet nu waarom mannen naar een voetbalmatch gaan: om zich volledig over te geven aan een actie waar je rechtsstreeks bij betrokken bent maar geenszins de jouwe is. Ik ga vanavond naar een voetbalmatch. De eerste in mijn leven. Waarschijnlijk ook de laatste.
Sommige vrouwen blijven graag meisjes: lief en chaotisch. Te begrijpen want het alternatief gaat in de richting van ernstig en gestructureerd. Daar zijn voordelen aan verbonden maar weg is de huppeldepup. Waarom kiezen? Waarom niet beide? Omdat een ernstige gestructureerde vrouw die nog huppeldepup gedrag vertoont gênant is.
In een relatie dienen er zowel verschillen als gelijkenissen te zijn. Als de gelijkenissen overwegen wordt het soms nogal saai. Als de verschillen overwegen, kan het nogal stormen. Als enkel de stormen overblijven, dan moet een mens zijn conclusies trekken. Ook al is de wens tot het vinden van gelijkenissen groter. Wensen doen niet terzake.
Ik kijk uit op een heel groot schilderij, geërfd van mijn vader. Een naakte man en vrouw liggen naast elkaar. De man heeft zijn ogen dicht. De vrouw kijkt mij met een heldere blik aan. In donker getinte kleuren van zwart, rood, blauw. Nu schrikken bezoekers wel even. Toen ik kind was, was dat schilderij een schandaal. Mijn moeder was lichtjes beschaamd. Mijn vader vond het geweldig. Het paar na de daad.
Ze is zwanger en druk bezig met haar toekomstige carrière. Enkel helemaal op het einde koos ze nog de kaart van 'moeder'. Soms duurt het even voor we zijn wat we gekozen hebben te worden.
Hij is jarig. Ik heb één kaarsje aangestoken en stilletjes Happy birthday gezongen. Een beetje zoals Marilyn maar dan helaas een heel stuk minder sexy.
Op Canvas de Iranese film 'About Ellie' gezien. Over een groep mensen op een weekend waarbij er een verdrinkt in zee en alle daaruit voortvloeiende problemen naar boven drijven. Wonderlijk hoe kleine vrij onbelangrijke feitjes, in het aangezicht van de dood, verworden tot grote belangrijke feiten.
Hij omschrijft zich zichzelf als een 'lieve jongen' (wat hij is). Zijn er vrouwen die daarop staan te wachten? Op lieve jongens? Ik pleit om dat te vervangen door 'betrouwbare man' (wat hij is). Waarschijnlijk omdat hij meisjes verkiest die op zoek zijn naar lieve jongens dan vrouwen die op zoek zijn naar een betrouwbare man.
Ik geef soms workshops. Altijd rond onderwerpen die me op dat moment boeien en dus altijd over iets anders. Binnenkort rond midlife (-crisis). Een vrouw met ervaring heeft recht van spreken.
Niet dat ze onvriendelijk zijn maar we worden zoveel omringd door mensen waarmee we eigenlijk niets hebben, die ons voorbij lopen, waarvoor we niets betekenen. Ik voel me daar soms niet goed bij.
Vanuit de roos van Leary bekeken, ben ik 'boven' (dominant) en 'tegen' (gericht op autonomie). Ik hou er niet van als ik mensen met dezelfde kenmerken tegen het lijf loop.
