De examens zijn gedaan. Ze hollen als uitgelaten honden van het ene feestje naar het andere. De nacht wordt geruild voor de dag. Het is vakantie. Wij hebben het begin ook gevierd als wat meer bezadigde honden. Slechts drie glaasjes alcohol. Reeds om middernacht in bed. En dan nog een halve kater.

'Dat biedt stof tot bespiegeling van de personages waaronder deze twee: dat het heden uiteindelijk elk verleden verpletterd, met de tijd slijten ook de grootste rampen weg tot het is alsof ze nooit zijn gebeurd; en dat de waarheid uitspreken, of althans dat deel van de waarheid dat jezelf meent te kennen, misschien niet altijd zo'n goed idee is en soms ronduit verkeerd kan zijn.'

Uit een recensie over 'De verliefden', een roman van Janvier Mariás.

Vandaag een royal in levende lijve gezien. Het lijve toch. Het levende was er minder aan te zien.

Eén hebben we niet laten slagen. Eén hebben we een onderscheiding gegeven. Een paar andere ergens tussenin. Eén iemand is vandaag ongelukkig. Eén iemand gelukkig. Zo gaat dat. Een Gauss-curve.

Mensen zijn soms zoals hondjes. Ze volgen diegene die hen te eten geeft. Of liever nog erger: snoepjes. Terwijl ze daarmee slechts om de tuin worden geleid.

'Een mens zijn leven is als een prachtgoal die hij net heeft gemist.' Zo zegt de filosoof Coen Simon. Waarmee hij de boodschap geeft dat ons verlangen niet valt te vervullen, we kunnen alleen van die misser ons hele leven proberen te maken. Een mooie misser.
Aan de lezer om te oordelen.

De klimrozen beginnen te bloeien.
Ondanks het weer.
Rozen bloeien, weer of geen weer.
Voor wat zou dat een metafoor kunnen zijn?