Ik ben blij dat "kleur" terug in de mode is.Weg met al dat zwart, beige, grijs en bruin, met al die soberheid van de afgelopen jaren. Geef maar dieppaars, fluweelrood en okergeel. Ik mag weer helemaal mezelf zijn.
De theaterproduktie 'Veldwerk' gezien van het toneelgezelschap 'De tijd'. Vier stille verhalen over dagdagelijkse mensen met hun lief en leed. Volgens de ene recensent een kleinood, volgens de ander anderhalfuur verveling. Ik spreek mij niet uit. Voor mij kunnen beide waar zijn, afhankelijk van de blik waarmee je kijkt.
Niets is voor altijd. Dat is dubbel waar. Vooreest in de zin dat er niets is dat altijd duurt en in de zin dat enkel het niets voor altijd is. Wat prefereren we juist van die twee? Diegene die voor het eerst gaat is pragmatisch maar aldus veelal wijs. Diegene die voor het laatste gaat is principïeel en aldus veelal onwijs.
Ik ben het boek 'Religie voor atheïsten' aan het lezen van Alain de Botton. Die man kan boeiend schrijven, ernstig maar met een vleugje cynisme over de ware aard van de mens en steeds met hoop en optimisme voor de mensheid. Schoon.
Hij zou graag hebben dat ik zijn 'mentor en supervisor' ben. Hij vertoont nogal wat vrouwelijke trekjes, ik nogal wat mannelijke. Hij is nogal lief, ik nogal streng. Hij nogal empathisch, ik nogal direct. Zal dit goed komen?
Ik heb vandaag iemand ontmoet waarmee ik blijkbaar tien jaar geleden een (professionele) driedaagse tour in groep heb gemaakt. Hij wist met te vertellen dat we een lang filosofisch gesprek hebben gevoerd op een bus. Ik herinner me daarvan niets: noch de persoon, noch het gesprek. Zou dat iets zeggen over mijn geheugen of zou het iets zeggen over de zeer verschillende indruk die we op elkaar hebben gemaakt? Het flateert mij enigzins. Altijd welkom op donkere dagen.
Houden onze kinderen van ons? Houden wij van onze ouders? Of liever: houden onze kinderen van ons als ze ons niet meer nodig denken te hebben of houden wij van onze ouders als we ze denken niet meer nodig te hebben? Ik heb er mijn twijfels over. Hoe vrijblijvend is de liefde?
Wij vinden elkaar wel: hij en ik. Een evenwicht tussen voldoende vertrouwen en voldoende uitdaging: een ideale combinatie voor interessante gesprekken. Voor de rest zijn we geenszins in elkaar geïnteresseerd.
Volgens hem is het 'ik' een blanke pit, die zich doorheen ervaringen verder heeft opgebouwd en waarnaar men best probeert terug te keren. Volgens mij bestaat het 'ik' niet uit een kern maar hoogstens als een vlies dat alle ervaringen bij elkaar probeert te houden en als één probeert te zien. In essentie twee tegengestelde visies want de in de eerste visie is het ik een realiteit, in de tweede visie is het ik een illusie. Ik vind dat een rustgevende gedachte.
Rechtvaardigheid. Al bij al is dat het belangrijkste. Er zijn veel andere schone principes zoals vrijgevigheid en zachtmoedigheid maar al bij al is dat het meest essentiële. Een kardinale deugd. Iemand die zich niet rechtvaardig behandeld voelt, daar blijft de wrok bij woekeren.
Dominantie staat gelijk aan macht, niet aan leiderschap. Daarvoor moet er ook en vooral een gerichtheid op het 'samen' ,zijn. Er zijn weinigen die daarin slagen. Ik ook niet.
De jongeren vandaag kunnen veel: sms'en in speed zonder zelfs te kijken naar het toetsenbord. Geweldig! Maar ze kunnen geen klein stukje tekst in degelijk Nederlands schrijven. Ik ben geen linguist maar ik hecht veel belang aan het zich zo correct mogelijk uitdrukken van wat men denkt. Omwille van het feit dat taal het denken beïnvloedt.
Beslissen over abortus: sommige denken dat te kunnen zonder gevolgen. We maken de nieuwe toestand weer ongedaan zodat we terug kunnen naar de oude toestand. Alsof we ooit in staat zijn om terug te keren naar een toestand 'before'. Op eender welk vlak. Al onze daden hebben gevolgen. Altijd.
Niemands leven verloopt blijkbaar zoals ze eerst gedacht hadden. Het gaat dan niet over goed of slecht hun feitelijke leven verloopt. Nee, het gaat eigenlijk over dat 'gedacht' dat ze hadden. Wat we gedacht hadden weegt blijkbaar door op wat we gedaan hebben.
Haar adolescente dochter kriijgt van haar de 'vrijheid' om te doen wat ze wil. Zoals veel ouders claimt ze daarmee de verantwoordelijkheid van het kind volop te respecteren. Mijn vraag is: waar zit haar verantwoordelijkheid als ouder? Nooit gehoort van gedeelde verantwoordelijkheid?
