Dag 3 !

Slapen in je eigen bed is toch nog altijd beter.  Beetje stijf in de onderrug maar de benen waren al goed hersteld van onze eerste rit.  Vandaag zou Didi zijn droom in vervulling gaan.  Eens in zijn leven wou hij toch de passo dello stelvio gedaan hebben.  Marc heeft nooit lang moeten nadenken om zich voor deze fietsvakantie te moeten opofferen.  (tja de meningen van het thuisfront werden eigenlijk nooit in overweging genomen ;-) )

Omdat de mooiste beklimming vanuit het dorpje Trafoi begint, moest er eerst een route uitgestippeld worden die ons tot die plek zou brengen.  Vanuit Bormio, onze slaapplaats, is de beklimming van de Stelvio ook mogelijk maar dat staat toch niet zo mooi op je palmares hé.

Daarom ging het eerst naar Premadio.  Hier kregen we al direkt een helling voor de voeten gesmeten van 3 km, zonder naam en zonder opwarming !!! pataaat direkt wakker worden.  Van daaruit ging het verder naar Livigno.  Maar om daar te geraken moet je, hoe kan het ook anders, weer een pas passeren, nl passo foscagno (hoogte 2291m).

Het dorpje Trepalle was toch maar raar geval.  Dit is blijkbaar een stukje niemandsland midden in italie.  Blijkbaar is daar het walhalla voor drank- en benzineverkoop.  Alles huizen hebben een winkeltje waar je duty free je inkopen kan doen.  Daarna was Livigno aan de beurt.  Een vrij toeristisch uitgebouwd dorpje.  Zoiets valt direkt op.  Buiten het stadscentrum ging het rechtsaf langs het meer van livigno.

Alé in het regenseizoen zal dit een gigantisch meer zijn maar nu stond het vrij droog.  Lange galerijen lopen langs het meer op zodat we ons effe konden ontrekken uit de blakende zon.  Het verschil tussen amateurs zoals wij en profmannen werd daar maar weer eens duidelijk in de verf gezet.  Davide Malacarne (gokken we)  uit de quickstep-ploeg passeerde ons met zijn duur Eddy Merckx EMX7 fietske.

Het Meer van Livigno eindigt met een stuwdam.  Hier houdt ook de Italiaanse grens op en begint een stukje Zwitserland.  Met de fiets heb je hier een probleem !!!!  Je mag hier niet met de fiets over de stuwdam en door de Munt la Schera-tunnel.  Fietsers dienen hier een shuttlebus te nemen en de fiets wordt netjes achteraan aan een fietshaak op het busje gehangen.  Voor 5 euro per fiets wordt je door de tunnel gereden.  Het is zo een smal tunneltje dat er geen verkeer in twee richtingen mogelijk is.  Daarom wordt in het toeristisch seizoen om het kwartier van rijrichting gewisseld.

Eens uit de tunnel ging het dwars door het Schweizeres National Park.  Een stukje ongerepte ruige natuur waar je geen huis in km’s tegenkomt.  Didi zag in zijn fantasieën al weerwolven door de bossen achter de bosnimfen aanlopen.

Terwijl we door het park reden werd ook de Ofenpass beklommen of pass dal fuorn (2149 m hoogte).

Van daaruit zouden we ons in de diepte storten.  Het eerste stukje ging vrij goed maar halverwege kregen we serieuze tegenwind vanuit het dal op het snuitje.  Zo werd het toch nog een beetje afzien in de afdaling.  In Santa Maria werd er gestopt om de buikjes vol te proppen.  Een hele dag op koeken, bananen, gellekes, peperkoek en dergelijke overleven is ook niet dat.  Dus werd er gestopt aan een ristorante en werd er ……….. spaghetti gegeten.  Deze keer beter als de versie van gisteren.

Maagje vol en beentjes terug wat uitgerust en verder naar beneden tot Sluderno.  Daar werd er rechtsaf geslagen en de bordjes melden ons al dat de passo dello stelvio geopend was.  48 haarspeldbochten zouden we moeten doorstaan.

We zouden van 800 meter hoogte moeten klimmen naar 2758 m.  Dit is afzien van onder tot boven.  Hoe dikwijls heb ik niet tegen mijn versnelling geduwd in de hoop nog een groter tandwiel te vinden.  Terwijl je afziet kan je ondertussen honderduit genieten van de mooie natuur rond je.

De motoren zoeven rond je oren dus wel een hoop kabaal in de bergen.  Dit is wel een beetje een domper.  Marc had boven op de topvan de stelvio blijkbaar toch wat last van de hoogte.  De lucht is er al wat ijler en daarom deed hij wat langer om te recupereren.  Fietsen met een camelbak kan soms zijn voordelen hebben.  Zo kan je de souvenirs-shops induiken op zoek naar geschenkjes voor de kinderen op het thuisfront.  Tja je moet de permissies voor volgende fietsvakanties zo een beetje afkopen hé.  Dus goede punten scoren en in de hoop daarvan hopen we volgend jaar te kunnen afzakken naar de alpen of iets dergelijk.

22-06-2011 om 00:00 geschreven door eaglevanessa  

Zeven uur en Didi stond al rond te draaien in de badkamer.  Zenuwen of ochtendmens? ;-) De koerskleren werden al aangetrokken en we schoven al aan voor het ontbijt.  Genoeg eten was de boodschap.  We zouden genoeg energie moeten binnendoen want in de dolomieten liggen geen molshopen en kleine bergen.

Om er in te komen hadden we een ritje van ongeveer een 120 km gepland.  We zouden vandaag de passo mortirolo (1851 meter hoogte)  en de passo gavia (2652 meter hoogte) eens proberen te beklimmen.  Bormio ligt op ongeveer 1215 meter hoogte.
 

Om het italiaanse leven eens op te snuiven werd er  afgeweken van de hoofdwegen.  Zo kom je door dorpjes met ultrasmalle steegjes.  Zelfs auto’s kunnen er niet met 2 naast elkaar door rijden.  In dalende lijn ging het eerst naar Mazzo del Valtellina.  Op een infobord stond de passo mortirolo en alle maten, hoogtes, percentages aangekondigd.
 

In de giro is deze helling al een paar keer aangedaan.  Niet dat we ons profs waanden maar didi had ergens opgevist dat Armstrong het met een 39-27 één van de zwaartste helling vond die hij al in zijn carriere was tegengekomen.  Wij zouden het zelfs doen met een triple.  Kwestie van genoeg marge in te bouwen om toch zeker boven te komen. ;-)

Het eerste bordje kondigde al aan dat het 33^e haarspeldbochten zouden worden. Pffffffffff dat zou weer uurtjes klimmen worden.



De Mortirolo is over heel zijn lengte stijl.  Nergens krijg je eigenlijk een deftig rustmoment aangeboden.  Als de hellingsmeter al eens onder de 10 % zakte was het effe bekomen.  Na ongeveer 10 km en in de tornante nr 11 kwam het standbeeld van “il pirata” of Marco Pantani in zicht.  Dit kan je niet zomaar voorbij rijden hé.









Dus werden de nodige foto’s genomen en didi poseerde met zijn “kletskopke” langs de italiaanse “ciclista”-held.  Toch enige vorm van gelijkenis dus.  Menig sympathisant heeft er een aandenken achtergelaten.  Van truitjes tot bidons, bloemen, klakskes, stickers, armbandjes, ….

Amai wat een kuitenbijter is me dat zeg.  Meestal zijn de passen bovenaan voorzien van een cafe/restaurant maar de Mortirolo is maar een dode bedoening.

 



 Niet te veel tijd verspelen dus en maar naar onder.  Nadat Didi (in de pyreneeën) en Marc (in de vogezen) al ooit slechte ervaringen hebben opgedaan met het vallen op het wegdek aldaar, zijn beide heren al iets minder hevig om zich naar beneden te smijten.  Dus op snelle maar toch verantwoorde manier werd er afgedaald.

Zo was het ondertussen al ver na 12 u geworden en werd er in Ponte di legno in een klein restaurantje gestopt om rap wat te eten.  Wat eet je zoal als je in Italie bent ????? Right, ne lekkere spaghetti van la mamma !!! ;-)

 

Lekker en tevens nog boordevol energie.  Die hadden we zeker nodig voor de volgende beklimming, nl passo di gavia.  Deze berg was hoger, minder steil maar wel heel lang.  Bijna 32 kilometer bergop fietsen.  Als gewone fietser kan je je dat haast niet voorstellen hé.

Op een 6-tal kilometer staat er ineens een bord (galleria non illuminata).   Mmmmmm een duistere tunnel dus waar we doormoeten.  Tja geen lampjes meegepakt en geen alternatieve weg.   Tja dan er maar door fietsen hé door de diepe duisternis.  Aan de zijkanten op de wand stonden reflectors gemonteerd.  Zij dienden als baken om je toch enigszins te richten door de tunnel.  Het moeilijke was als je tegenliggers kreeg omdat je ogen zich nadien weer moesten aanpassen aan de duisternis.  Maar zowel voor Didi als voor Marc kwam alles netjes in orde.  Op dat moment ben je gelukkig als je licht op het einde van de tunnel ziet (letterlijk en figuurlijk).  De kilometers kruipen langzaam voorbij als je zo aan het klimmen bent maar de top bereiken is dan eens zo mooi hé.

 

De voldoening van het toch te halen is fantastisch.  Rap een colaatje en een mars naar binnen want boven op de top was het niet zo aangenaam.  Het kan daar als eens vrij koud zijn.  Dus armstukken en bodywarmer aan want als je nat bezweet naar beneden moet, voelt dat ijskoud aan anders.

Bergaf tot aan het hotel !!!!! ok laat maar lopen dus.  En zo werd de dag weer mooi afgesloten.

Eens op de kamer ontplooiden didi en marc zich als “nieuwe mannen” en werd direkt de was gedaan en opgehangen.

Voila eten en slapen.  Meer moet dat niet zijn.

Tot morgen voor het volgende verhaal . Slaapwel.

21-06-2011 om 00:00 geschreven door eaglevanessa  

Aangekomen in Bormio begon de gps wat tilt te slaan.  Overwerkt? ;-) Door onze stop onderwege hadden we een beetje tijd verloren maar tegen half acht kwamen we aan hotel Valecetta aan.

Omdat we heel de dag in de auto hadden gezeten met onze boterhammekes uit onze bookes-dozen waren we dringend toe aan een stevige maaltijd.  Door het late uur hadden we nu echt geen zin om heel Bormio af te lopen op zoek naar eten.  Daarom schoven we zonder problemen aan in het restaurant van ons hotel.

Aan een Italiaans menu konden we allebei kop noch staart krijgen.  Maar we zijn geen moeilijke eters.  Als voorgerecht kwam er een streekgerechtje (kaasblokjes in beignet-vorm), daarna een soort lasagne met gigantisch veel kaas/champignonsaus.  Hoofdgerecht was biefstuk met spinazie en pataaaaaaaaten en als afsluiter gelato peche melba.  Een tip voor diegene die ook nog in de toekomst naar Italië afzakken : de grote enveloppe die je onder je bord vindt, is niet om dikke fooien in te stoppen, maar om je servet in te steken en de dag daarna opnieuw te gebruiken (kwestie van minder was te moeten doen zeker ? ).

’s Avonds werd er uitgekeken naar een internet-aansluiting voor onze belevenissen op de blog te posten.  Dat italianen langzaam kunnen zijn was misschien al geweten maar ook hun internet was reuze langzaam.  Vandaar dat alles in uitgesteld relaas op de blog staat.

Zo half twaalf !!! Lichten uit, slapen en uitrusten voor morgen.  Wat gaat het morgen geven hé?

20-06-2011 om 00:00 geschreven door eaglevanessa  

Zondag 19 juni was een datum om naar uit te kijken.  Didi en Marc zouden afzakken naar het zuiderse Italië voor hun fietsvakantie.  Omdat het allebei klimmers zijn in hart en nieren, werd er gekozen voor de dolomieten.  De fietsen en de valiezen werden zaterdag al netjes in de Espace van Marc getast.  Zo kon er zondag op het gemak vertrokken worden zonder de nodige stress.

Om negen uur werd er afgesproken bij didi zijn thuis en tegen half tien werd het startsein gegeven.  Het zou een lange rit worden.  Op voorhand hadden we een dikke 900 km uitgeteld.  Dus een tien uurtjes rijden en dan zouden we goed op tijd op onze bestemming geraken.  Zo moest er niet onnodig in het duister gezocht worden.

In Kuringen ging de Espace in zesde versnelling de autostrade op.  De gps werd ingesteld maar Didi liet niets aan het onverwachte over en haalde een hele boekhouding boven om toch zeker de weg niet kwijt te raken.

Zo ging het in grote lijnen langs Verviers, Sankt Vith, Trier, Saarbrücken, Kaiserlautern, Landau, Karlsruhe, Stuttgart, Ulm, Memmingen, Kempten, Imst, Landeck, Resia-pas  en zo naar Bormio.

Dat Marc een duursporter is, is nu wel geweten.  Hij kan niet alleen lang in het zadel zitten maar ook kan hij het lang uithouden in zijn autozetel.  Zo maalde hij vlotjes en in één keer een 700 km af.  Tja nu moest hij wel stoppen want de nodige vignetten moesten gekocht worden om Oostenrijk binnen te mogen. (zo bleef er nog een 241 km te doen)

Rap een taske koffie achteroverslaan en Marc zat al weer in zijn autozetel.

Na de Resia-pas gingen we langs de Zwitserse kant over de stelvio-pas.  Dit stuk was zeker niet te doen met fiets.  Op nauwe en onverharde wegen kropen we als slakjes naar boven.  Maar goed dat we op tijd vertrokken waren deze morgen want in het donker was dit zeker niet te doen geweest.