Verslag Trail de la Vallée dOrneau 29 oktober 2012
Sinds mn eerste marathon droomde ik er stiekem van ooit eens een ultra te doen, dus de marathonafstand overstijgen. Bedoeling was dat ik in La Roche de 50 zou doen, maar een blessure ten gevolge van een val op mn knie besliste daar anders over. Maar soit, de conditie is nog steeds prima, van blessures heb ik intussen geen last meer gehad. Eind september nog 30 kms getraild op de Sint Pietersberg. Vorige week nog 36 kms gelopen op een trail in Diest, mn voorbereiding was optimaal. Jacques koos een trail uit in Gembloux, want ultralopen moet je ook stap voor stap opbouwen: 48 kms zouden het gaan worden.
Onder een deken van mist zakten Jacques, Suzanne en ik af naar de provincie Namen. Suzanne zou er de 22 kms gaan lopen.
Uit de franstalige briefing konden we opmaken dat er twee lussen gelopen moesten worden: 22 kms, en dan verder naar de 48 kms. Suzanne, Jacques en ik konden dus een groot stuk samen lopen. Op de meeste trails kennen ze geen startschot, de massa komt gewoon langzaam in beweging. De eerste lus liep voornamelijk door velden en weien, veel modder en natte voeten tot resultaat. Maar een trail zonder modder is voor mij geen echte trail. En natte voeten drogen na verloop van tijd. Voor mij was het het belangrijkste dat het niet te warm was, en het zonnetje toch mooi scheen. De herfst is en blijft het mooiste seizoen bij droog weer. Suzanne versnelt haar tempo, laat maar gaan denken we, die moet er maar 22.
Op een gegeven moment roept Jacques en nu nog ne marathon. We doseren bergop, we kennen het intussen wel. Je kapot lopen op de stukken bergop heeft geen enkele zin. Hoewel we als laatsten vertrokken zijn beginnen we her en der al wat lopers in te halen. Maar we zien niet of het er van de 48 of van de 22 kms zijn.
Tussen km 9 en 10 zien we het middeleeuwse Kasteel van Corroy voor ons liggen.
Op 11 km krijgen we onze eerste bevoorrading: energiedrank, cola, water, rozijnen, chocoladecake, gewone cake, tuc koekjes, zwarte chocolade, appelsienen, bananen, suikerwafels we konden bijna picknicken ;-).
Terug op pad, weer wat glibberen op de veldwegjes, maar het deert ons niet, de schoenen zijn toch al vuil. Met in het achterhoofd dat niets zo vettiger kan zijn dan le 4 feuilles in Olne, peppen we ons op.
Waar straten overgestoken moeten worden staan seingevers, een dikke proficiat aan de organisatoren. Voor het eerst een trail inrichten en het zo tot in de puntjes uitwerken, super gewoon !
Km 16, mn darmen beginnen wat te grommelen, ik hoop dat de tweede bevoorrading, op km 22 aan de finish van de korte afstand is, dan moet ik nergens een maïsveld induiken.
Op km 18 halen we plots Suzanne in, een beetje grommelend over het vettig parcours. Ik heb er wel lol in hoor !
Km 22: yes, bevoorrading aan de start/finish. Ze roepen naar me dat ik de vijfde vrouw ben. Snel naar t toilet, ik gris een stuk suikerwafel mee en ga op zoek naar Jacques die verder ging wandelen. Ik moet niet lang zoeken, want vlak na de bevoorrading is ie een steentje uit zn schoen aan t vissen. We lopen verder, even bedenk ik dat ik beter mn waterzak bijgevuld had, ik hoop dat ik de volgende bevoorrading (op km 33 ) nog haal met wat rest in mn rugzak.
Tja, het doel voor vandaag was mn eigen grenzen verleggen, maar als je dan weet dat je de vijfde vrouw bent, begin je toch eens na te denken. Jacques, een telwonder, rekent uit dat het vandaag misschien zelfs mogelijk is om binnen de zes uren te finishen.
Maar wat we dan voorgeschoteld krijgen, pff. De ene helling na de andere. Op km 27 bereiken we het hoogste punt. De kerk van St Amand in Spy maakt dan toch wel indruk. Hier is het wel even opletten dat we de wegmarkeringen en linten niet uit het oog verliezen. Maar we hebben samen vier ogen en doen het uitstekend. Een tijdje zien we weer niemand voor ons lopen, dan is het extra opletten geblazen. Steegjes in, steegjes uit, de moeite waard.
En dan is t plots 80 hoogtemeters dalen, we beseffen dat we ook weer uit het gat gaan moeten klimmen. Maar de benen zitten goed, misschien dankzij een stevigere compressiebroek die ik me gisteren nog heb aangeschaft.
In het mooie rode Bois de Terre volgen de hellingen elkaar snel op. Bergaf is het telkens oppassen voor de stenen die onder het bladerdek liggen.
Op km 33 is de derde bevoorrading, ik vul mn waterzak. Snel wat chocolade en rozijnen, en doorgaan. Te lang stilstaan zou alleen maar verzuring uitlokken.
Het volgende bos dat op ons wacht is het Bois de Betche Aux Roches, waar de grotten van de Neanderthalers van Spy gelegen zijn. Onze klimkunsten worden op de proef gesteld door ons de helling op te laten klimmen met behulp van verschillende touwen. Mn scoutsjaren hebben me zeker geen windeieren gelegd.
Intussen zijn we de vierde vrouw al gepasseerd. Op zoek naar de volgende. Vlak voor km 40 komen we eindelijk aan de Orneau, de zijriviervan de Vesder waarnaar deze trail genoemd werd. Een stukje langs het water op, onder de E42 door, en dan weer maar eens klimmen. We halen de vierde vrouw in, ik zie aan haar gezicht dat ze er door zit en dat geeft mij alleen maar vleugels. Maar Jacques weet me in te tomen want we weten niet wat er nog gaat komen. Van een klop heb ik nog helemaal geen last.
Ter hoogte van km 42 mogen we door het clubhouse van de Golfclub van Mazy lopen, en dan een dikke kilometer langs het golfterrein op. De marathonafstand zit er op.
Bergop blijven we wandelen, we moeten er alleen maar voor zorgen dat de dame achter me, me niet voorbij steekt. Maar das niet het geval. Nu nog proberen te finishen onder de zes uren, het zal krap worden. Op km 47 is er een bevoorrading met Gluhwein en streekbieren. Ik moet nog naar huis rijden en loop door, Jacques blijft wel even staan. Ik loop, en loop en voor ik het goed en wel besef bereik ik als derde vrouw de finishboog. Avec een grand souri hoor ik mensen aan de aankomst zeggen. Maar dat is ook waar ik gelukkig van word: op eigen tempo trailen, genietend van de natuur, grenzen verleggen.
De benen lijken nauwelijks te hebben afgezien, een beetje stretchen, drinkend aan een warme thee die ik aangeboden krijg. Ik zie Jacques nog arriveren. Dat hebben we weer goed gedaan, ben fier op je zegt ie. Ik besef meer en meer dat ik een duurloper, misschien wel een ultraloper aan t worden ben. Wat zou het mooi zijn moest ik volgend jaar de zwaarste van Limburg kunnen lopen, 60 kms, dat zijn er maar 11 meer, met dezelfde benen van vandaag zeker haalbaar.
Een marathonloper die ik ken sms-te me wat het prijzengeld was met mn derde plaats, maar zo zit trailen ( gelukkig ) niet in elkaar. We lopen voor onszelf, voor de eer. Ik heb wel een stukje taart op kosten van de organisatie gekregen, meer moet dat niet zijn !
Een verslag binnen gestuurd door Yvan, waarvoor m'n dank !
Verslag rit zaterdag 27 oktober 2012: Hoei
Ondanks de vriestemperaturen deze morgen kregen we toch 8 moedigen in het zadel voor een rit naar Hoei : Remi, Jean-Pierre, Valère P, Edgard, Rudi, Omer, Marcel en Yvan.
Met een flets zonnetje gingen we van start onder leiding van Valère P en Jean-Pierre naar Rapertingen Wimmertingen Wellen Vrolingen Kerniel - Borgloon Bommershoven Vechmaal Oreye Bergilers Hodeige Lamine Remicourt Limont Donceel Haneffe Seraing-le-Chateau Chapon-Seraing Fize-Fontaine Villers-le-Bouillet om na een korte afdaling halt te houden in Hoei.
Hier trakteerden de 2 jarigen Marcel en Yvan op koffie en taart.
Omdat de temperatuur slechts langzaam klom werd besloten om de terugtocht niet al te zwaar meer te maken.
Zo reden we via Hoei Ampsin Amay Engis Awirs Warfusee Hozémont Fexhe-le-Haut-Clocher Fooz Villers-lEveque Othée Rutten - Tongeren- Henis Riksingen Sint-Huibrechts-Hern Schalkhoven Romershoven om zo in het Paenhuys te arriveren.
Hier werden we door Jan getrakteerd op lekkere suikerwafels bij onze gebruikelijke drankjes en kregen we nog gezelschap van Vanessa (die even los ging rijden voor haar trail van 48 km morgen), Wivine (nog steeds noeste arbeid verrichtend in de GB) en Leon voor wie het deze morgen te koud was. Zo konden we een leuke fietsdag op gepaste wijze afsluiten.
