Vorig jaar in november beginnen te lopen, omdat het weer té slecht was om te fietsen. Eerste gestelde doel was de 20 km van Brussel, een hele ervaring. Maar als we konden kiezen gingen we het liefst de natuur in, beter voor de gewrichten, en niet zo saai als rondjes lopen op een Finse piste. En zo belandden we regelmatig in de Voerstreek waar lopen nog zwaarder is als fietsen.
Collega Eddy maakte ons warm voor trailrunning: off-road lopen in het midden van de natuur, terwijl je de natuurlijke hindernissen ( heuvels, beekjes enz ) bedwingt. Tijd is hier niet belangrijk, genieten des te meer. Genieten van de mooie omgeving, genieten van de rust, even weg uit de dagelijkse drukte.
Voor trailrunning moesten we ons een ander schoeisel aanschafen om meer grip te hebben op de (gladde en scherpe ) stenen, maar ook om meer steun rond de enkels te hebben. Het duurde even vooraleer we een winkel vonden waar deze schoenen te koop waren. Net grens over, in Valkenswaard, ligt een outdoor shop waar de eigenaar zelf trails loopt, een beter advies kan je niet krijgen. www.scarabee-sports.nl
Omdat je in de natuur niet zomaar een café of een winkel tegen komt, moet je al je drank zelf transporteren. Tina en ik drinken veel tijdens het sporten en hebben geoefend om te lopen met een rugzak met drankreservoir. http://www.youtube.com/watch?v=ZGOxXQGOkpw
Trainen op klimmen in de Voerstreek staat regelmatig op het programma. t Zijn nog niet de hoge venen, maar toch kan je er aardig wat hoogtemeters sprokkelen. http://connect.garmin.com/activity/107905812
Trails zijn meestal lange lopen, minstens 30 km. In Xhoffraix ( deelgemeente van Malmedy ) wordt jaarlijks een mini-trail ( 15 km ) georganiseerd, een unieke kans om te proeven van de sfeer en het terrein. We twijfelen niet, en schrijven ons in, kostprijs: 5 euro .
24 september: onze eerste trail
7u30: we ( Tina, Gislain en ik ) vertrekken ( vol spanning, want ik ben al wakker van 5u30 ) richting Xhoffraix. Patricia, de vrouw van Gislain, zal instaan voor de technische en morele support.
We pikken ons startnummer op, tekenen dat we dit volledig op eigen risico doen en gaan een tas koffie drinken in de voetbalkantine. Daar lopen we Marc, de leverancier van onze schoenen, tegen het lijf. Een toffe babbel, hij wenst ons veel succes, maar vooral veel fun !
Collegas Eddy en Yves zijn ook van de partij. Een paar fotos schieten, wat laatste tips. Nog een suggestie om de afstand te veranderen naar 37 kms, maar dat lachen we weg. Het valt op dat iedereen hier zo ontspannen is, t is toch een wedstrijd, niet ? Dag en nacht verschil met de 20 km van Brussel.
10u00: de lopers voor de 37 kms verzamelen zich. De speaker overloopt ( in twee talen ! ) het parcours: hij geeft aan waar de gevaarlijke stukken zich bevinden, hij legt de nadruk op het volgen van de verkeersregels en het respecteren van de mooie natuur. Geen startschot, gewoon een lint dat er aan mag. Een paar honderd vertrekkers, sommigen vergezeld van een hond die het zware parcours mee zal trotseren.
11u00: onze start. Ook wij krijgen enkele richtlijnen van de speaker mee. Wij zullen na 1 km de openbare weg verlaten om hem pas op het einde terug tegen te komen. Onze pijlen zijn wit gekalkt, de fluo pijlen zijn niet voor ons. Na de bevoorrading zal er een gevaarlijke afdaling komen, om gevolgd te worden door een zware klim. Start. We lopen allemaal ontspannen, en vol verwachting onze eerste kilometer, onder gesupporter van enkele toeschouwers.
Na het verlaten van de weg zien we een gekleurde sliert zich een weg banen door wat veldwegjes. Lichtjes in dalende lijn, onder een aangename najaarszon. De weg zullen we niet kwijt raken, gewoon de menigte ( een paar honderd lopers ) volgen. Iedereen lacht, is vriendelijk tegen elkaar. Hier en daar ontstaan er zelfs korte gesprekjes, taal speelt geen barrière. Het valt ons trouwens op dat er zoveel Nederlandstaligen naar hier afgezakt zijn.
Op geen enkel moment worden we aan de kant geduwd, er wordt niet geroepen. Degenen die voorbij willen steken wachten geduldig hun kans af. Een beetje klimmen, en terug dalen naar een of ander riviertje dat we over een houten brugje mogen oversteken. Hier is t aanschuiven geblazen. Tijd om even op adem te komen. Niemand drumt, we babbelen wat en spontaan vragen twee Waalse jongens of ze geen foto van ons drietjes moeten maken. Met veel plezier, merci !
We zien waarom er plots file was. Hier is het niet meer lopen, zelfs niet meer wandelen maar wel naar boven kruipen, je vasthoudend aan de dikke dennenbomen. Stukken die minder steil zijn kunnen dan weer gelopen worden, oppassend voor de wortels van de bomen. En als wandelen even snel gaat als lopen, door de steilte van het parcours, wordt er weer gewandeld. Zo spaar je ook energie. Hier en daar zien we een enkeling met nordic-wandelstokken, die helpen bij het klimmen en later ook bij het dalen.
Gislain die geen 100% is, maar de trail niet wilde missen, krijgt het bij momenten zwaar. Na klimwerk wachten Tina en ik hem op. Na een kilometer of 6 komen we aan het middeleeuwse kasteel van Reinhardstein, gelegen op het grondgebied van Robertville. Even een fotootje laten nemen door een vriendelijke dame die dat weer zelf voorstelt. Nadien is het dalen, en echt oppassen voor rotsblokken. We bevinden ons op de GR 56, het Europese wandelroutenetwerk. Onder, ter hoogte van het riviertje staat een groep Vlaamse jongeren die net een klimactiviteit gaan aanvatten. We lopen over een erg wankele brugje, zo wankel dat we denken dat dit brugje volgend jaar niet meer in de trail opgenomen wordt.
Onderweg komt de EHBO-post ( een loper met een EHBO koffertje ) ons tegemoet gelopen. Wellicht is er iemand gestruikeld, wat echt niet te verwonderen is. Ikzelf heb één keer ook serieus mn reflexen mogen aanspreken om niet tegen de grond te liggen.
Gislain krijgt het moeilijker en moeilijker. Hij mistrapt zich en krijgt last aan zn voet waaraan hij al geblesseerd was. Wetende dat de bevoorrading niet meer ver af is, geeft hem nieuwe moed. Hij verbijt de pijn. En inderdaad: in het midden van het groen zien we de bevoorrading. Nooit gezien: water, isostar drank, tuc-koekjes, cake, mueslirepen, sultana-koeken, stukken banaan, ¼ partjes appelsien, winegums, noten, rozijnen. Voor ieder wat wils dus. Later blijkt dat we het nodig zullen hebben.
De gevaarlijke afdaling lonkt naar ons. Stenen die wegschuiven onder je voeten, voorzichtig zijn is de boodschap, van lopen en huppelen is helemaal geen sprake. Ik vraag me af hoe je zon afdaling bij slecht weer überhaupt kan nemen. De afdaling stopt aan rivier de Warche.
Dit keer is er geen brugje ( meer ? ) en moeten we er zo door. Een paar dames proberen, tevergeefs, de voeten droogte houden door van steen tot steen de overkant te bereiken. Wij gaan er maar gewoon door, zoals de echten die ons voorbij steken. Met dit warme weer is het water zelfs een welgekomen verfrissing. Ik bedenk dat we inderdaad goed advies gekregen hebben van de outdoorshop: geen gore-tex schoenen nemen want als je door een beekje moet drogen je schoenen niet op.
We lopen een stuk langs de rivier op, knikkend naar de wandelende tegenliggers. Na een kilometer jaagt iemand van de organisatie ons een zware helling op. Niks te lopen, afzien, klauteren. Af en toe kunnen we de tred versnellen, maar boven wachten we netjes op onze looppartner. Komaan Gislain, nog even op de tanden bijten. Hij zegt ons door te gaan, maar dat kunnen we echt niet over ons hart krijgen. En we zijn niet de enigen die wachten op hun looppartner. Velen lopen per twee, per drie.
Eens boven zien we plots de parking, Gislain krijgt vleugels. Maar nadien ook weer een dipje als blijkt dat we nog helemaal rond het dorpje moeten vooraleer we helemaal gedaan hebben. Vlak voor de finish wachten we hem op en komen we samen, hand in hand, onder luid applaus, over de streep. Snel een aquarius en wat eten meegrabbelen van de rijk gevulde tafel.
Trots op onszelf verlaten we Xhoffraix. Volgend jaar staan we hier zeker opnieuw, beter getraind en hopelijk voor de lange afstand. Een puike organisatie !!!
Om 7u30 was er al een mooie morgenstond heeft goud in de mond, maar het was wel nog fris aan de vis.Zodus: mouwkes en kniestukskes aan bij het vertrek richting Djoppenbeek waar er om 9u zou vertrokken worden richting Namen.Helaas moest ik alleen oprijden, want ons Marcske had de nacht gehad en lag nog in Dromenland. Vroeger kwam hij bijna altijd rechtstreeks door, maar je wordt ouder hé papa. Toch nog respect man.Zeker na zijn puike prestatie van vorige week zondag tijdens de Tante Julia Classics http://www.stevoort.eu/fileadmin/upload_bestanden/ativiteiten/tante_julia_classics/juliaclassics_2011_a4_web.pdfte Stevoort.Klein (alhoewel) wedstrijdje van 25km op een MTB = 1u volledig in het knalrood (qua hartslag) fietsen.
Nu terug over naar Namen.
Daar ze nog een prachtige nazomerse dag voorspeld hadden, stonden we met welgeteld twaalf fietsers aan het buskotteke.Naar goede gewoonte vertrokken als windbrekers Valère & Peter richting Namen.Jos Put had een speciaal wegske uitgestippeld, dus we waren benieuwd wat het zou worden. Ik had ook nog gevraagd om niet te gek te vertrekken, want ik was ten eerste met mijne zware fiets daar: mijne koersfiets nog in zak en as. Bovendien wist ik nog niet hoe het zou gaan daar ik terug voor de eerste keer echt buiten fietste na mijn valpartij.
Tegen een aangenaam tempo bolden we viaVliermaalroot, Wintershoven, Guigoven, Jesseren, Haren, Bommershoven.In Bommershoven hadden we wat oponthoud door wat oud ijzer gelijk Marcel altijd zegt.Daarna trapten we gezwind verder via Heks, Horpmaal, Opheers, Batsheers, (Neerheers of Kuitheers was er niet bij) tot in Rukkelingen-Loon.Hier draaide Jos Bollen af daar hij de weg naar Namen niet zag zitten en een kortere rit verkoos.
Toen waren we nog met 11.11 kleine trappers, die trapten richting Namen,
Via Jos P. zijn groene wegen waar Jezus nog nooit geweest was, om nog niet te sprekken over de Maagd Maria, vervolgden wij onze weg.De bietenvelden van Berloz, Hollogne-sur-Geer, Darion, Ligney tot we een grote propere baan tegenkwamen: Chaussée DAmour; euh neen Chaussée Romaine.
Van daaruit ging het verder direction Avennes, Burdinne, Héron, Petit-Wâret, Vezin tot aan de Maas in Namèche.Deze werd overgestokken en langs de Maas op richting Jambes gereden.Ik dacht dat we niet langs het water gingen oprijden vandaag, maar dat was tegen mijn zjat.
Terwijl de meerderheid al naar de Jambse Schone keken en voor de rest niets (buiten drinken en eten uiteraard), gingen Peter, Quinten en Didi nog op het gemakse de Citadel even doen.
Door ne paljas in het centrum zat ik weer bijna in de deur van zijne auto toen hij ze plots voor mijn neus open deed.Ik moet in het vervolg in het midden van de baan gaan rijden met een grote flikkerlamp op mijne kop denk ik.
Boven op de Citadel konden we zien dat er morgen motorcross was aan de hoopkes zand die er lagen.Bij het afdalen werd er ook nog even gedacht aan het panoramisch gehalte en werd er gezorgd voor wat bewijsmateriaal voor het thuisfront.Aan eenbewaaide(stoned) kerel werd er gevraagd om een foto van ons drieën te trekken en het lukte hem nog ook.
Na een stukske rijstvlaai en twee bakkies troost werd de rekening gevraagd aan La Madame;8.50/man werd ons aangerekend, maar we gingen de zaak niet overnemen.Oei, ik heb mij vergist. Het is maar 6.50 zei ze.Das al heel wat anders. 2 als kijkgeld is toch vrij veel.
Vol goede moed ging het Diepenbeek-waarts.Ditmaal via Marche-les-Dames.Gelukkig werd de steile helling vermeden en ging het via de gewone en veel betere weg richting Gelbressée.
Dan Franc-Wâret, Sart dAvril (of beter gezegd Sart de Septembre), F(l)orville, Seron, Meeffe, Wasseiges, Ambresin, Thisnes, Hannut.Hier was Jos P. of Germain (=Garmin) even verstrooid en hadden we een stuk van het parcours gemist.Germain lost alles op en na wat spikkedenken zaten we in een wip terug op het juiste spoor naar Bertree enCras-Avernas.Zo werd het mooie Limburgse Haspengouw binnengereden via Montenaken.
Mijne epo was uitgewerkt en mijn vaatje begon langzamerhand (alhoewel het snel leek te gaan) leeg te lopen met mijne zware fiets.Gelukkig hadden Yvan, Stephane en Frans dit gezien en lieten mij mooi in hun wiel hangen en keken regelmatig om of ik nog volgde. (merci mannen)
We tuften verder via Borlo, Mielen-bij-Aalst, Engelmanshoven, Groot-Gelmen, Rijkel, Hoepertingen, Berlingen tot in Wellen.Hier deed de band van Frans voorwiel pfist en waren we verplicht even halt te houden voor een binnenbandwissel.Toevallig was dit aan een dranketablissement waar er gratis suikerwafels te verkrijgen waren voor fietsers bij een bestelling van ? uiteraard.
Door deze rustpauze had ik toch nog terug wat water in het vaatje om tot in Diepenbeek te rijden en niet via Alken Schimpen-waarts te rijden. We vervolgden onze weg via Wellen enWimmertingen tot in het Diepenbeekse Paenhuys (+/- 16u aankomst).Hier zat ons Vanessake reeds voldaan van haar trail-loop(ke) te Xhoffraix op ons te wachten.Wij waren allen ook meer als voldaan na de 175 gereden kms op een nazomerse dag, eind september.
Zelfs Peter was voldaan, maar deze had dan ook bijna een ganse dag samen met Valère (die niet kapot te krijgen is) op kop gereden.Merci beren en chapeau.
Een colake voor de dorst en een Duvelke om door te drinken (of was het nu andersom), daarna nog een Cristalleke en een suikerwafel van Jan vulde mijn vaatje terug wat bij.Uiteraard werd er nog wat nagekeuveld, maar helaas kon ik niet blijven zeveren, want om 17u30 stonden er (hopelijk warme/hete) mosselen op mij te wachten.
Marcel, ik hoop dat ge alleen zijt thuis geraakt, want ik heb u niet kunnen escorteren vandaag.
Aanwezigen: Valère Ph., Peter, Quinten, Jos Put, Yvan, Leon, Marcel, Jos Bollen, Stephane, Frans, Flor & Didi.
Miezerig weer voor t vertrek wat me even deed twijfelen om mee te gaan. Buienradar gaf geen regen dus riskeerde ik het maar.
Aan t bushokje zat Marcel al te wachten, hij had al kennis gemaakt met Frans, die vandaag voor t eerst zou meerijden. Hij kende Sabine al van op wielertoerist. Nog present waren Marc, Yvan, Santiago Flor, Leon, Valère en Jos P die ons vandaag via een andere weg naar Eupen zou gidsen.
Het startsein werd gegeven. Natuurlijk Valère aan kop, maar wie nog ? Voor ik t goed en wel besefte hing ik naast Valère op kop. Dat was niet de bedoeling dus riep ik Marc maar om mn plaats in te nemen. Schoonbeek, Munsterbilzen, Gellik, waar Jos lek reed.
De wind stond feller als gedacht, en tegen natuurlijk. Om mn krachten te sparen verschoof ik van de tweede naar de derde rij, de beste plaats volgens Leon. Veldwezelt, Vroenhoven, om zo langs t water te rijden tot in Lixhe.
Geen sprake meer van kuilen in de weg in Lixhe, een goede zaak dat ze daar eindelijk eens wat nieuwe asfalt gelegd hebben.Moelingen, s Gravensvoeren, en dan niet de Plank op zoals gewoonlijk maar wel door het charmante Veurs. Klimmen geblazen, want in Veurs gaat de door de Duitse bezetter aangelegde spoorwegtunnel onder het Veursbos door, deze spoorwegtunnel is daarmee de langste in ons land.
We rijden naast het rode bos, nu nog groen. Hier moeten we beslist binnen enkele weken opnieuw passeren om de herfstkleuren te aanschouwen.
Ook in de Voerstreek waren de wegwerkzaamheden legio. Een eerste asfaltlaag was reeds gelegd, wat wilde zeggen dat we een hele strook kiezel onder de wielen geschoven kregen. Burgemeester Huub Broers himself legde ons uit waar we ons juist aan kiezel mochten verwachten, en omdat het vrijliggende fietspad niet meer zo ver af lag, reden we toch maar ( voorzichtig) door.
Sabine en Frans verlieten ons na de helling in Obsinnich, ze moesten op tijd thuis zijn.
Hombourg, waar we normaal over zouden steken om naar Henri-Chapelle zouden rijden. Een politiewagen hield ons tegen: we mochten er niet door omdat er een vrachtwagen gekanteld was. Dan maar over Montzen, Lontzen de weg die we andersom wel al vaak gereden hebben.
Waldhorn, Kettenis en dan zijn we snel in Eupen: waar er weer wegwerkzaamheden zijn ! We banen ons een weg over de kasseien die rond de kerk liggen, en komen uit aan onze bakker. Maar omdat die dicht is ( wegens ziekte ), gaan we ietsje verderop waar het aanbod aan patisserie nog uitgebreider is.
Na koffie en taart rijden we terug over Membach, over de kasseien van Limbourg, Dolhain. Kopwerk wordt verzorgd door de twee paar Spaans gebruinde benen ( Valère en Flor ). Vanaf Timister-Clermont is het puur genieten: bergaf !!!! Froidthier, langs de abdij van Val-Dieu, Mortroux, Dalhem.
Dan nog langs achterkant van de Richelle, waar ik verkeerd schakel en mn ketting afvliegt . Marc helpt ze me opleggen, euvel hersteld !
In Spanje gebruinde benen !
Hermalle-sous-Argenteau, Haccourt om de helling in Oupey te omzeilen. Heure-le-Romain, zodat we bijna boven op de Houtain uitkomen. Bergaf richting Bassenge, waar een flikkerende tegenliggende camioneur ons aanmaant kalmer te rijden. Waarom blijkt even verder: de ziekenwagen en mug staan er naast de weg.
Marc vervangt Flor zn kopplaats. Aan een strak tempo rijden we over Valmeer, de stomme helling in Herderen , Grote Spouwen, Bilzen en voor we t weten zijn we aan t Paenhuys waar Miet trakteert op wafels, en blokjes kaas en salami. Bedankt Miet !
Bedankt aan de kopmannen, en aan Jos voor het uitstippelen van deze route, meer van dat zou ik zeggen !
Nog een dikke proficiat aan Flor, die na zn bedevaart toch de energie gevonden heeft om terug aan te sluiten met de groep. Chapeau zunne !
. Marc helpt ze me opleggen, euvel hersteld ! 
