Met dank aan Yvan voor het binnensturen van dit verslag !
Verslag rit dinsdag 21 augustus 2012 : Hélecine Hannuit
Deze morgen kregen we ondanks het misverstand ivm het startuur 7 fietsers aan de start : Leon, Roger, Marcel, Edgard, Valère B, Yvan en Sabine.
Besloten werd om een rustig ritje richting Hélecine te doen.
Onder leiding van Edgard en Yvan vertrokken we richting Rapertingen Sint-Lambrechts-Herk Terkoest Stevoort Wijer Kozen Nieuwerkerken Binderveld Ossenweg Zoutleeuw Linter Helen Orsmaal Overhespen Eliksem Ezemaal Neerheylissem of Hélecine .
Hier nuttigden we een niet zo lekkere koffie terwijl Sabine even naar het toilet ging waar ze zich blijkbaar had opgesloten want ze had zelfs Vanessa even gebeld, maar uiteindelijk kwam ze weer boven water. Omdat de bakker gesloten was werd besloten om verder te fietsen tot in Hannuit.
Op ons vertrouwde plek werd dan ook taart, koffie en frisdrank genuttigd zodat we er weer tegenaan konden voor de terugweg.
Hier namen we plaats op het terras van het Paenhuys om een welverdiend drankje te nuttigen samen met de door Miet aangeboden wafels en koekjes waarvoor dank.
Ritgegevens : aanwezigen : Leon, Roger, Marcel, Edgard, Valère B, Yvan en Sabine
t Was al van in Bouillon ( april ) geleden dat we nog eens een officiële trail gelopen hadden. Oorspronkelijk had ik me voor deze ingeschreven voor de 50 kms, maar een blessure ten gevolge van een val tijdens het lopen besliste daar anders over. En misschien maar niet slecht: net op de warmste dag van het jaar zouden we een zwaar parcours onder de voeten geschoven krijgen, in het mooie La Roche En Ardenne.
De deelnemers van de 50 kms ( waaronder collegas Eddy en Jacques ) vertrokken al om 7u00 s morgens, wij om 10u00. Drinken en het hoofd koel houden ( letterlijk en figuurlijk ) was het enige waaraan we moesten denken, zeker als ik me de woorden van weerman Frank herinner zware inspanningenvermijden . Een extra ingelaste drankpost was voorzien.
Met 1,5 liter ( intussen al warm ) water vertrok ik op pad. Van de natuurmarathon in juni herinnerde ik me nog dat de eerste kilometers bergop waren, en dat hier al gedoseerd moest worden. Zeker als je bedenkt dat mn rusthartslag minstens 20 slagen per minuut hoger lag dan anders.
Natte pet, vochtige buff in de nek konden in het eerste stuk zeker al helpen: knal in de zon. Maar naarmate we richting Borzée klommen kregen we meer en meer bomen en schaduw. Degenen die het meest haast hadden, lieten we wijselijk voorgaan. Stilaan vormt zich dan een groepje trailers die zo ongeveer even snel ( of langzaam ) lopen. In ons groepje ook de Nederlandse Ellie die ik vanmorgen nog tijdens het ontbijt gesproken had in ons hotel. Dat is nu juist het toffe van trailen: je maakt tijd om te babbelen met mensen, en te genieten van de mooie landschappen.
Zoals altijd worden de heel steile stukken opgewandeld. Maar de zware klim in Maboge loont : wat een prachtig zicht ! Even tijd nemen om een foto te maken en dan verder. Blijkbaar zijn we nog niet op het hoogste punt, want we moeten nog serieus wat klauteren eer we de afdaling in kunnen zetten.
En na dalen komt, juist ja, klimmen.
Tot aan de bevoorrading aan de uitkijktoren le Hérou. Ik vul mn waterzak die intussen al bijna leeg is, neem een paar colas, een stuk banaan en energiereep en vooral veel zoutchips om uitdroging te voorkomen. Beetje babbelen en weer vooruit.
Dalend naar de Ourthe, de wortels, stenen en bomen voortdurend in t oog houdend.
En dan een mooi stukje langs het water, waar we ( relatief ) wat vaart kunnen maken. Een volgend technisch stukje is een klimmen met behulp van vaste ( goed opgewarmde ) kettingen, leuk om te doen ! De kettingen maken deel uit van de vaste wandelpaden, waaronder de GR57.
Dalen werd ( natuurlijk niet ) via een bestaand pad gedaan maar gewoon naar beneden.
Het eerste stukje probeerde ik achterwaarts te dalen, maar ik zag niet waar ik mn voeten het beste kon neerzetten. Dan maar de schuif-af manier. Als je laag bij de grond zit kan je niet hoog vallen, want dat wilde ik ten alle tijden vermijden. Af en toe bracht een boom wat redding. Misschien toch maar goed, die hete temperaturen, want in het natte weer van Bouillon zou dit écht onverantwoord geweest zijn.
Onderaan de afdaling kregen we de splitsing van de 25 en de 50 kms.
Een beetje opfrissen aan de Ourthe.
Sinds de afdaling had Marc last van zn knie, dus minderden we wat vaart en besloten zelfs het resterende traject uit te wandelen.
De rivercrossing waar iedereen wel naar hunkerde kwam in zicht, een heerlijk moment. Sommige lopers leken geen afscheid te kunnen nemen van het koele water.
De verfrissing was wel echt nodig om in het Bois de Saint Jean op een afstand van 2 km een hoogte van 120 meter te overbruggen. Her en der zagen we medelopers uithijgen aan een boom, anderen waren er al bij gaan zitten. Bezorgd vroegen we of het ging, of ze nog drinken hadden, of ze een druivensuikertje wilden. De meest verstandigen stopten hun trail als ze zich onwel voelden.
In Maboge was er ( gelukkig )terug een bevoorrading. Het einde kwam in zicht, maar blijkbaar zat in deze trail het venijn hem in de staart: 170 hoogtemeters klimmen op een afstand van nauwelijkséén kilometer. Het traject liep intussen al terug samen met de deelnemers van de 50 km waarvoor ik meer en meer bewondering kreeg. Op handen en voeten in de volle zon klauteren, oppassend voor de stenen die je voorganger deed afglijden.
Alle lopers spreken elkaar moed in: Belg, Nederlander, Fransman, Duitser, Tsjech allemaal beleefden we hetzelfde. Boven rusten en verplicht toch even omdraaien om te genieten van het adembenemende uitzicht, al zagen sommigen door uitputting hier al lang het mooie niet meer van.
Eens boven nog een heel stukje lopen op een oververhit plateau, wij bleven ( zoals afgesproken ) stevig verder wandelen in plaats van lopen. En eigenlijk was dat nog niet de slechtste keuze. Een trailer van de 50 kms liep tientallen meters, maar moest dan weer verder strompelen aan een veel lagere snelheid. Toch bleven wij gelijk, dus lopen in die hitte was echt af te raden.
Het laatste stukje was een afdaling, die toch niet te onderschatten was, en Marcs pijn alleen maar deed toenemen. Aan de Ourthe gekomen mochten we deze nog eens doorwaden ( joepie ! ), zigzaggend tussen de kajaks door en via de camping terug naar de Floreal.
Tijdsregistratie, drinken, eten, T-Shirt afhalen en collega Jacques opwachten aan de Ourthe. Jacques was murw gelopen, en maakte nog eens duik in de Ourthe na het verliezen van zn evenwicht. Paniek doordat ie niet kan zwemmen, maar we snelden hem te hulp en liepen met hem mee naar de finish !
Jacques werd Belgisch kampioen op de 50 kms bij de 60 plussers en Eddy bij de 40 plussers. Proficiat heren, ik ben toch wel trots jullie te kennen !
