20-04-2013 om 22:48 geschreven door eaglevanessa  

Verslag Limburgs Zwaarste 60 kms: 20 april 2013

Een eerste modderige oefenloop van 50 km ( Limburgs halfzwaarste ) in februari, een tweede van 50 in maart in een sneeuwwit decor. Geen al te beste omstandigheden, maar deze moesten de 60 van vandaag zeker haalbaar maken.

Jacques, Theo en ik reden samen naar Heerlen. De lopers van de lange afstanden ( 80 en 100 kms ) waren vanmorgen al om 6u00 vertrokken. Onze start was om 9u00, maar eerst ons startnummer bij Annemarie afhalen, onze sporttas in bewaring geven en gezellig bijkletsen met de mensen die we kennen. Amper 50 deelnemers aan de start voor de korte afstand. Willem meldt in de  briefing dat er veel linten en kaartjes verdwenen zijn, gelukkig hebben Jacques en ik de route op onze garmin staan.

Theo plaatst zich bij de voorste lopers, Jacques en ik gaan gewoontegetrouw tussen de achterste lopers staan. Het startsein wordt gegeven. De route vertrekt door een klein stukje Imstenraderbos, en dan in stijgende lijn over Putberg, een uitloper van het plateau van de Ubachsberg op het grondgebied van de gemeente Simpelveld. We lopen voorbij de twee kalkovens, die zichtbaar zijn in de hellingwand.   

Van km 6 tot 7 heerlijk dalen, de haren in de wind, want die is vandaag wel nadrukkelijk van de partij. Maar ’t parcours is droog, waar we de vorige keer overal aangezogen werden door de modderige leem lopen we nu soepel overal door.







Vanaf kilometer 10 weer wat klimmen op het grondgebied van Boholtz, genietend van het landschap. Ik merk dat m’n lichaam nu wel opgewarmd is. Door het Platte Bosch is het dalen tot aan de eerste bevoorrading. Even wat drinken en eten, beetje babbelen, en stilaan wordt er een groepje lopers gevormd. Samen vertrekken we terug op pad. In dit groepje ook Jacolien uit Haarlem die samen met René loopt, en Heini uit het verre Aalten.



Een stevige klim door het Kolmonder Bos. We waren zo tevreden dat we een stukje bergaf mochten lopen, dat we een afslag gemist hadden. Tja, opletten geblazen want iedereen volgt blindelings z’n voorganger, en dan is je hele groepje op ’t foute traject. Niets aan te doen, dan maar even terug lopen.

Intussen ( km 16 ) bevinden we ons op Duits Grondgebied, door het Grosser Bosch en natuurgebied van Orsbach. Amper twee maanden geleden, maar ’t landschap ziet er nu zoveel groener uit. We klimmen tot kilometer 21, waar een tweede bevoorrading na de Schneeberg staat. We hebben er intussen al een halve marathon op zitten, ongeveer nog een volledige te gaan.

Jacques rekent en zegt dat we heel goed zitten. Ik ben niet zo’n teller, loop eerder op m’n gevoel dat vandaag wel goed zit. En babbelen met René en Jacolien, da’s ook plezant. Even naast de golfende medemens in Aken door en dan … “dan begint het grote werk “ zegt Jacques tegen Heini. We lopen nu al een tijdje met ons vijven samen.

Het zware werk is de beklimming van de Vaalserberg ( Preus Bosch ), vanuit Duitsland. De derde bevoorrading bevindt zich op het drielandenpunt. Hijgende fietsers komen ons tegemoet terwijl wij onze afdaling hebben ingezet. Door ’t bos bergaf, de Gemenicherweg over en dan de Wolfhaag naar beneden.





Weer twee kilometertjes klimmen door het Malensbosch, uitloper van het Vijlenerbosch. En voor we het goed en wel beseffen bevinden we ons op de parking van boscafé het hijgend hert. Weer een bevoorrading … ’t is toch wel telkens welgekomen voor de innerlijke mens. Beetje knabbelen, beetje drinken, checken of er nog genoeg drank in de camelbag zit.

Dalen langs Hilleshagen, Nijswiller, genietend van het mooie glooiende landschap. De lente is duidelijk begonnen, lammetjes en kalfjes dartelen langs hun moeder door de weides. Vanaf kilometer 35 komen we her en der lopers tegen van de langere afstanden. Een gezamenlijke bevoorrading, weer wat andere bekende gezichten. Hans, die de eerste oefenloop met ons meegelopen heeft, alsook Joeri uit Aalter doen de 100 km. Chapeau voor hen ! Heerlijke rijstpap, met plastieken lepeltjes ipv gouden maar wel een streling voor de tong !

De lopers van de lange afstand moeten vanaf hier een extra lus doen, wij mogen rechtstreeks koers richting Wittem zetten. Toch wel een vervelend stuk wind tegen, Jacolien krijgt het hier zwaar en moet doseren, René blijft bij haar. Met z’n drieën lopen we verder. Mijn benen voelen heel goed aan, maar wat belangrijker is, het hoofdje zit nog beter. Een ultra loop je voor 25% met je lichaam en voor 75% met je hoofd.



Kilometer 47, vlak voor de stevige klim in het Eyserbos, weer een bevoorrading. Lekkere taart en vla ( pudding ), naast de gebruikelijke peperkoek, suikerwafel, drop, chips, banaan, appelsien. Weer wat lopers van de lange afstanden. Ook Wilbert, die intussen wel bij alle leuke trails opduikt.

Op kilometer 55, in Boschenhuizen staat de laatste bevoorrading. Carry geeft Jacques een borrel, ik roep dat ik hem niet ga dragen. Even oppassen geblazen, bijna nemen we de afslag van de 80 kms, maar eerlijk gezegd zou ik dat vandaag niet erg gevonden hebben. Huls, en dan zitten we wel heel dicht bij Heerlen. Bijna gegeneerd steken we lopers van de 80 kms voorbij, moet voor hen mentaal niet gemakkelijk zijn besef ik wel. Het venijn zit hem bij Willem in de staart, een serieuze klim door het Imstenraderbosch, maar dat gedeelte kenden we intussen wel al: doseren, al is het nauwelijks nog maar één kilometer.

En dan zit het er na 7.40.31 op. Theo is derde geworden op de 60 kms, proficiat Theo, je bent een krak ! Gezellige boel nog in het cafetaria, douchen en iets drinken in afwachting tot ons “diploma” klaar is. We nemen Gislain D mee naar huis, ik geniet van z’n verhalen over de Spartathlon, zover ( 246 kms ) zal het bij mij wellicht niet komen, maar volgend jaar zeker wel ( minstens ) de 80 kms !

Met dank aan Willem, Annemarie en de volledige groep helpers die achter hen staan !

Link naar de loop: http://connect.garmin.com/activity/300558035

20-04-2013 om 00:00 geschreven door eaglevanessa  

Ik wilde voor de eerste maal dit jaar mijn koersfiets dan toch eens uithalen.

Ja, want zaterdag zag ik toch wel zwarte sneeuw zonder veel te moeten achterhalen.

Dus gisterenavond spinnenwebben weggeveegd en banden opgepomp.

Alhoewel zei de achterste band deze morgen: “Wat ben jij lomp”.

Zo plat als vijg en geen tijd voor een wissel.

Dan maar gelijk de echte, ne volledige fiets, Wienerschnitzel.

Mijne zware fiets was vandaag goed gevuld met speculaas,

Niet met dikke keien van Sinterklaas.

De marchandise  van thuisbakster Elske viel bij iedereen in de smaak,

Dus konden we niet wachten tot in Gemenich en gingen ze al in Moelingen achter de kaak.

Ah ja, we waren vandaag met 10 à 11 in totaal.

David had wat technische problemen met zijn vélo, vandaar leek het abnormaal.

Onze Phil & Omer trokken ons tot Gemmenich.

Prompt trakteerde de jarige Roger op ’n goe stuk rijstvlaai besteld door Dietrich (moest rijmen).

Willy Thoelen had weer goed gelezen en zat ons reeds op te wachten

Of was het nu versmachten.

Hij kreeg van Zwarte Piet & Sinterklaas,

Een stukje rijstvlaai en ne dikke speculaas.

De terugweg veel weer serieus tegen.

De serieuze wind was niet verlegen.

Omer zijn beste pijlen waren afgeschoten,

Alhoewel hij hield er nog een paar sapperloten.

Rudi kwam naast onze Phil,

Zo dus voor elk wat Wil(s).

Afzien nondedjeu bij deze wind,

In’t Paenhuys kwamen we toch, dankzij de aanhouder wint.

Voldaan & Tevree.

Zeg ik tot zaterdag Sjamayee!!!

136km – 1240hm – 27.3 km/u avg

Windblokkers: Valère Ph. Alias Phil, Omer, Rudi

Pelotonvulsel: Valère B., Yvan, Roger, Marcel, Leon, Didi, terugweg Willy Th. Zijn remorqueske gelukkig ook aangehangen, David heel, heel klein stukske

16-04-2013 om 20:56 geschreven door eaglevanessa  

Ik stelde nog snel voor dat hij met dat suikershot maar op kop zou rijden maar daar wilde hij niet van weten en probeerde zijn plakkerige handen schoon te krijgen wat niet echt lukte !!!

Op de klim riep hij dan een paar keer of ik nog ergens de bus moest halen !

Van Valdemossa naar Soller wat afwisselend klimmend en dalend verloopt hebben ze dan genoten van de prachtige uitzichten en het mooie dorpje Deia en werd er toch effe tijd gemaakt voor een paar kiekjes voor het thuisfront !

Bij Soller werd dan op een terrasje genoten van een café con leche, rijsttaart kennen ze hier jammer genoeg niet.

Ook konden de drinkbussen bijgevuld worden want het was een hele warme en zonnige dag.

Dan maar de beklimming van de Soller aanvatten, begint da hier al direkt vroeg Paul.

Het is een klim vanuit Soller 8 km met eerst een rechte en vrij taaie aanloop met dan een resem haarspeldbochten.

Zowat halverwege toen ik Flor aankeek dacht ik dat zijn gelleke terug aan het uitkomen was, want het was alsof hij door de regen had gereden !!!!

Maar we kwamen vlot en goed boven, al beweerde Flor dat hij zich de naam van zijn moeder niet meer herinnerde !!!!

Nog snel een kiekje en dan voorzichtig naar beneden en dan meestal in dalende lijn terug ri Hotel.

Ze vonden het beiden een hele mooie rit en besloten zelfs 's anderendaags een auto te huren en eens trug te gaan om hun vrouwen te tonen hoe mooi het wel was !!

Rit gegevens:   105 km, 2100 hm, gem 25,5, gem temp 25,5

Martin

16-04-2013 om 18:28 geschreven door eaglevanessa  

Yes yes yes, vanaf vandaag mag ik me een marathonloper noemen.  Ik had mijn hoofd zot laten maken om voor mijn 40^e een marathon te ondernemen (wie de oorzaak hiervan is, laten we in het midden :-p )

Heel de winter was ik vrijgebleven van ziektes maar vorige week kreeg ik ineens last van een verkoudheid.  Donder/vrijdag zag het er nog niet goed uit.  Het speelde door mijn hoofd om ook dit loopevent te moeten laten passeren.  Zaterdag voelde ik me wonder boven wonder terug de “oude” en dus gingen we ervoor.  Omdat we zondagochtend nog naar rotterdam moesten rijden en genoeg marge moest inbouwen om op tijd mijn startnummer te halen en me klaar te maken, was het zaterdagavond vroeg mijn bedje in.  Eigenlijk heb ik vrij goed kunnen slapen wat al een wonder op zich was.  Ik ben nogal een zenuwkieken als ik dingen moet gaan doen waar ik niet zeker van ben dat ik ze ga halen.

Dus zondagmorgen om 6u ging de wekker.  De avond ervoor had ik alles netjes klaargelegd dus was het enkel aankleden, eten en vertrekken.  De voorbije nacht had het zelfs nog een goede bui geregend want de weg was goed nat bij vertrek.  Tot overmaat van ramp begon het achter Breda nog opnieuw te regenen.  En ik die dacht dat het zo een mooie dag zou worden.

Netjes om 8u20 vond ik kortbij de start een parkeerplek.  Na een kilometertje wandelen kwam ik aan het WTC (ja ja niet alleen New York heeft er zo eentje) waar de startnummers konden afgehaald worden.  Alle soorten kom je hier tegen.  Van jong tot oud, superscherp tot minder afgetraind , ….  En ik liep hier tussen en mezelf afvragend of het allemaal al routinés waren.  Maar met de tips in het achterhoofd die ik van mijn persoonlijke loopcoaches (jawel meer dan eentje zelfs) had meegekregen zou het me wel lukken.  Het was vooral dimmen in het begin, niet opjagen en genieten van elke kilometer.

Het ophalen van de enveloppe ging meer dan vlot dus had ik nog ruim wat tijd over om me terug naar de auto te begeven en mezelf nog wat vol te eten met koolhydraten.  Zeker met ne volle naftbak beginnen hé voor de motor halverwege droog komt te staan.  Ondertussen bleef de hemel maar grijs en af toe viel er nog een drupje op mijn voorruit.  Maar echt nat zouden we hiervan niet worden.  Op zich dus wel lekker loopweer.

                                                afhalen van de startnummers

Ietsjes na tienen stapte ik uit en mengde me in de meute toestromende deelnemers.  Goh dat gevoel om met duizenden aan de start te komen is fantastisch.  Bij de inschrijving in december werd me de vraag gesteld in welk startvak ik wou vertrekken.  Vooraan had ik niets te zoeken.  Met alle bescheidenheid had ik me in het voorlaatste vak (vak F dus) geplaatst.  Hier zou een haas of pacer lopen van 4u30.  Stilletjes had ik in gedachten om ergens tussen de 4u15 en 4u30 te eindigen, maar indien dit niet zo moest zijn dan was ik al tevreden om hem uit te kunnen lopen. “Leg nooit de lat te hoog of je gaat er onder door”.

Net voor het startsein begon ineens heel die massa mensen “you’ll never walk alone” mee te brullen met Lee Towers himself.  Dit was al mijn eerste kippevel moment.  Ik had al genoten voor mijn eerste kilometer

Het plastieke hesje van ABN-AMRO werd aan de kant gezwierd, de start-knop van de GPS werd ingedrukt en samen met duizenden anderen liet ik me meevoeren onder de startboog.  Hopelijk zou ik straks hier nog met flinke tred terug uit de andere richting onder door lopen.

De massa mensen was zelfs zo groot dat aan beide zijden van de Coolsingel (vierbaansvak) werd gestart.  Ook de toeschouwers lang de weg was enorm.  Geroep, getier, getrommel, getoeter, ……  man man adembenemend.

De kunst is om je in de start niet te laten meeslepen door een bende opgezweepte lopers.  Maar ik voelde me precies de enige die zo traag vooruit kwam.  Iedereen was zo gehaast !!!!  Kalmte bewaren en naar de GPS kijken en je richten tussen 9,5 a  10 km/u.  Ik hield me voor dat ze straks de rekening wel zouden gepresenteerd krijgen.

De marathon van Rotterdam bestaat feitelijk uit 2 lussen.  De eerste en grootste lus gaat via de Erasmusbrug, het Feyenoord-stadion, het zuiderpark en zo terug naar de Erasmusbrug.  Al goed voor zo een 27 kilometer.  De tweede lus ligt noordwaarts en gaat helemaal rond de Kralingse plas.

Elke 5 kilometer was er een bevoorrading voorzien van water en energiedrank, met daar tussenin nog haltes met natte sponzen.  Mijn eerste stop sloeg ik over omdat ik nog voldoende drank ter hand had en mijn bidonnen nog vol.  Hier maakte ik al een heel deel goed op de snelle meute van de start.  Maar ik liep waar ik me goed bij voelde.  Dat vond ik belangrijk.

Op tien kilometer kreeg ik zelfs al mensen in de gaten die al moesten stappen.  Turbo verbrand dus !!!!  Voor hun zou het nog afzien worden dus.

Ik had gedacht dat op de buitenwijken van Rotterdam de toeschouwers wat zouden minderen.  Helaas pindakaas zeggen ze in Nederland.  Er bleef maar volk langs het parcours staan klappen en ratelen …. en scooter/fietsers reden lang ons op.  Jongens geen moment heb ik me verveeld.

De kilometers vlogen voorbij en ondertussen kwam ook het zonnetje al effe piepen.  Je voelde dat de lucht al zwoeler aan het worden was.  Genoeg drinken dus maar met zoveel bevoorradingen was dat geen enkel probleem.

Van bij de start was er een man langs me blijven lopen.  Hier en daar babbelden we wat tegen elkaar en stilaan had ik mijn compagnon precies gevonden.  Een zekere Arjan Van Vlierde (misschien komt hij hier ooit op de blog terecht -> dus dank je wel Arjan).  Hij liep zijn derde marathon en dus vermoedde ik dat hij hier al wat ervaring in had en me wel in de goede richting zou meenemen.  Het tempo bleef netjes rond de 6 min/kilometer (dus 10 km/u).  Als ik dit zou kunnen volhouden zat er zeker een goede tijd in.

Eén ding moet je de Nederlanders nageven.  Het zijn super-enthousiaste en wel ter sprake mensen.  Overal bleef je maar “kom op man”,  “wat een kanjers” en “blijven gaan man” horen.  En zeker die gillende meiden niet te vergeten.  Ik had me nog geen moment verveeld en het bordje van de halve marathon dook al op.  We liepen terug het havengedeelte van de stad in en zo richting de Erasmusbrug (toch een lichte kuitenbijter).

Net voor de start/finish draaiden we af en begonnen ons tweede lusje.  So far so good.  Nog steeds met één oog op de GPS om zeker te zijn dat het tempo niet te fel omhoog ging.  Arjan was nog steeds bij me.  Bij elke bevoorrading zochten we elkaar weer op en liepen we samen verder.

                                                                    Blijven gaan !! woeh woeh !!!

Bij kilometer 30 stond er een groot bord maar aan de andere zijde van de weg stond het bord van de 40 kilometer voor de mensen die al op de terugweg waren.  Dit gaf me toch wel ergens een mentale deuk.  Je ziet de mensen die al een uur op je voor liggen en je weet dat zij bijna aan de finish zitten en jij kan nog een uur rond het park liggen lopen.  Komop Marc, hoofdje omhoog en gaan (met die banaan -> letterlijk dus).

Men zegt dat de marathon pas begint op kilometer 30.  Blijkbaar wel ja, want Arjan gaf me teken dat hij na de bevoorrading wat meer tijd nodig had en me gebaarde om verder te lopen.  De spieren stonden wel strak maar echt zeer deden ze nog niet.  Dus 9,5 a 10 km/u aanhouden dus.  Zo zonder compagnon lopen was toch anders.  Dus ging de mp3-speler maar in de oren.  Rammstein begon met Duitse opzwepende muziek , via mijn trommelvliezen en hersenen, mijn beenspieren aan te sturen.

Blijkbaar zit het getal 30 bij velen toch tussen de oren want hier sloeg de man met de hamer genadeloos toe.  Van al die ik in het begin heb moeten voorlaten heb ik er hier massa’s terug ingehaald.  Stap per stap, meter per meter kon ik het tempo netjes constant houden.  Niet nadenken, gewoon lopen, drinken en genoeg water in je nek en over je hoofd kletsen.

Vanaf km 37 begon het zuur toch stilaan in de bovenbenen te kruipen.  Maar je moet net dat knopje vinden in je hoofd en de klik kunnen maken dat de pijn er deels bij begint te horen.  Je legt de pijngrens gaandeweg hoger en het eergevoel om nu te stoppen haalt hier de bovenhand.

Als ik het bordje van de 40 km passeer denk ik terug aan daarstraks.  Lang kan het nu niet meer duren.  Net geen kwartiertje meer afzien en …..

                                   afstand = check  ;  snelheid = check  ;   benen = (behoorlijk) check

41 km and still running maar bij elke stap voel je elke spier in je been.  Onder de gekende kubus-woningen door, rechtsaf (net op 42km) en naar de finish toe.  Als je je armen omhoog gooit, joelt de massa met je mee.  Dit is lopen op suuuuuuuuuuuuuuuuuper-benzine.  Hier vergeet je de pijn.  Enkel tijd voor euforie.  Je ziet de bordjes van de laatste honderden meters, ….. De finishboog wordt groter…….ergens toch wel spijt dat het nu stopt maar toch apetrots…..  4u24 op de klok !!!  Oh yes doel bereikt en nog wel binnen de vooropgestelde tijd.  Mijn eigen lichaam goed ingeschat dus.

                                                                                     4u 24m (netto tijd)

Nu pas voel je de geleverde prestatie.  Bij het uitwandelen voel je elke vezel in je lijf.  Maar de medaille die rond je nek wordt gelegd verzacht heel veel van die pijn.  Mijn eerste marathon zit erop ! Wat me ooit zo ongrijpbaar leek, staat nu netjes op mijn palmares.  Dit nemen ze me nooit meer af.  Zie hier, ooit begonnen met start to run en nu …….

                                                     't is misschien maar een medaille maar voor mij een heel belangrijke  !

                                                                             yes yes i did it !!!

Ik heb er zeker geen slechte ervaring aan overgehouden.   Ik vermoed dat Rotterdam zeker één van de mooiste marathons is.  Echt over heel het parcour heb ik supervriendelijke/enthousiaste mensen gezien, overal ambiance/muziek, geweldige bevoorradingen en nog geweldig goed weer ….

http://evenementen.uitslagen.nl/2013/marathonrotterdam/details.php?s=6129&o=1&t=nl#.UWxyKCwX_DE.link

Ik had me vooropgesteld om één marathon te lopen, maar wie weet wat de toekomst brengt ;-)))))  smaakt misschien naar meer?????

15-04-2013 om 23:36 geschreven door MarcT