Verslag Limburgs Zwaarste 100 kms: zaterdag 5 april 2014
Verslag Limburgs Zwaarste, Zaterdag 5 april 2014
Zaterdagmorgen 3u30 loopt de wekker af. Gelukkig niet slaapdronken staan we op, eten onze portie havermout met chia en zakken af richting Heerlen waar de start van de 80 en de 100 km om 6u00 gegeven zal worden.
Heel wat bekende gezichten aan de start, een fijn weerzien met velen, een prettige kennismaking met anderen.
Een korte briefing van Willem, duidelijk en kort, meer moet dat niet zijn. Hij drukt ons op het hart dat we vooral moeten genieten vandaag, en dat ben ik ook van plan.
Eens buiten alom schijnende hoofdlampjes, toch een bijzonder zicht. Voor mij de eerste keer dat ik in het donker een wedstrijd start. Jawel, het heeft toch wel iets, die lampjes, als we in het Imstenraderbos dalen en nadien door het bronnenbos klimmen. Fotos trekken is niet evident want je moet opletten dat je niet valt. Af en toe ( een welgekomen ) opstopping aan hekjes. Een beetje babbelen met de mensen rond je, heel relaxed want de weg is nog heel lang.
Intussen is het gestopt met miezeren, regenjasje mag al uit, maar ik wacht nog even, want s morgens is het nog niet echt warm. Toch heb ik aan de start al redelijk veel blote armen gezien.
Een droge ondergrond zal deze Limburgs Zwaarste toch ietsje minder zwaar maken, want tijdens de oefenloop van vorig jaar hebben we serieus door de modder mogen ploeteren.
Na 13 km een eerste bevoorrading. Wat cola, stukje wafel, lampje opbergen, regenjasje en truitje uit. Mijn lichaam is opgewarmd.
Iedere 10 kilometers is er een bevoorradingspost, netjes verspreid, ik zal om de twintig kms mn waterzak bijvullen en een tablet isostar toevoegen.
Er hangt een sluier mist en nevel over Limburg, waardoor de landschappen op dit punt van de wedstrijd niet goed tot hun recht komen. Maar ik hoop dat de zon toch nog zal doorbreken.
De tweede bevoorradingspost dient zich aan nadat we Vaals Berg langs Duitse zijde beklommen hebben. Deze voel je wel, wetende dat er stukjes van 25% in zitten. Eens uit het bos zien we de boudewijntoren liggen en de camper staan. Echt lieve mensen aan de bevoorrading, ze moedigen je aan, leven met je mee.
Door de oefenlopen vorig jaar meegelopen te hebben weet ik toch wel ongeveer de weg, en maakt het de pijltjes en linten gemakkelijker terug te vinden. En inderdaad, nu ook wel een mooie afdaling zoals de man op de bevoorrading beloofd had.
Op naar post drie: op de parking van café Het Hijgend Hert, wat de fietsers een belletje zal doen rinkelen als ze Camerig beklommen hebben. Er wordt een gaatje in onze controlekaart geknipt, wat bijtanken ( vooral cola smaakt me tijdens lange lopen ). Op dit punt lopen de 80 en de 100 kms een extra lus. De lopers van de 60 die om 9u starten zullen hier straks direct verder lopen.
Het lusje ( van twintig kms ) loopt door het mooie Epen. Intussen hebben we gezelschap gekregen van Fernand uit Mechelen. Een gezapige man die geen uitdaging in de weg staat. Op oudere leeftijd beginnen te lopen, en telkens een jaardoel kiezend. Wel leuk zo wat animatie onderweg, want de man in kwestie vormt een mini Amerikaans Theater. In de lus ook nog een controlepost om na twintig kms terug aan het hijgend hert te komen.
Tot mijn grote verbazing zie ik Paula hier in een zeteltje zitten, een dekentje over zich. Duidelijk een slechte dag, want deze brandweervrouw heeft wel wat meer in haar mars. Hardnekkig doordoen doet je lichaam op die momenten meer schade dan goed, dus opgeven is in dat geval de enige juiste beslissing.
Wij( Yves, Fernand en ik ) weer verder. We lopen bergaf langs een kruisweg, de landschappen die dan volgen zijn zo groen, zo adembenemend mooi. Dit is Limburg, dit is genieten ! De beentjes zijn nog altijd fris, het hoofdje zit goed. Maar ik blijf bewust doseren, en de heren volgen mn voorbeeld.
Plots krijgen we Els en Jacques in het vizier die de 60 lopen ( zij mochten om 8u al starten ). We houden ons gedeist achter een andere loper om het verrassingseffect te vergroten. Als we dicht genoeg zijn begin ik voor Jacques Happy Birthday te zingen, voor zn 62 verjaardag. Beetje bijpraten en dan weer verder.
Na de beklimming op de Eyserbosweg een volgende post. Hier is er een splitsing tussen de 80 en de 100 kms. Wij doen een lusje van 20 kms, nu is er geen weg meer terug. Plots lopen we vanaf dat moment met ons drietjes uren alleen. De meeste lopers zijn ofwel al weg, ofwel hebben ze voor 80 kms gekozen.
We praten, maar zijn ook vaak stil ( vooral bergop ). Maar genieten ( tijdens het soms wel afzien ) doen we alledrie. Alhoewel, zo fel zien we niet af. Vorig weekend was t erger met me gesteld. Maar daar zijn we doorgemoeten om het vandaag comfortabeler te hebben.
Dit jaar lopen we niet door Valkenburg, maar lopen we er langs af, een stukje Silvestermarathon komt me bekend voor. En dan weer via de Eyserbosweg, nu begint het wel serieus in te korten. Amper nog twaalf kilometers. Maar er komt nog heel wat klimwerk aan te pas, en dat voel je na die afstand in je benen !
Opgeven staat echt niet in onze woordenboek, doorzetten doen we. Ik trek de kop en bepaal het tempo. Bergop wordt gewandeld, de rest gebeurt al lopend. Fernand heeft wel wat problemen om ons wandeltempo bij te houden en moet af en toe wat lopen om ons bij te blijven. Maar hij bijt door, vooral omdat ie bang is dat ie de weg niet zal vinden.
Op de laatste post slaan we de jenever toch maar over en tellen we af naar de laatste kilometers en die vallen reuze mee !
Onder applaus komen we binnen, we did it ! Felicitaties, praten, douchen, napraten. Als aandenken krijgen we een mooie badhanddoek waarop onze naam geborduurd is.
Een prachtige loop, bijzonder goed gemarkeerd. Goede bevoorrading en o zo lieve mensen op die posten. Bedankt aan Willem en Annemarie, bedankt aan het hele team vrijwilligers ! Limburgs Zwaarste had evenzeer Limburgs Schoonste kunnen heten.
