Een verslag ingestuurd door Flor, opgefleurd met foto's van Peter. Bedankt mannen !
Met negen stonden we aan de start voor de rit naar Banneux. Valère was de Waalse Pijl rijden. Er werd afgesproken dat we na de Richelle het parcours van de Frans Schouppe zouden volgen tot in Banneux. Peter die nog niet bekomen was van de wijn op een trouwfeest en Quinten, revaliderend van knieproblemen, kregen een halve rit verlof om geen kopwerk te doen.
Onder een stralende zon vertrokken we, wel wat wind tegen, maar eindelijk konden we nog eens genieten van het mooie weer,want van de laatste zeven ritten zijn we er vijf nat geworden. We volgden we de raad van Leon"Pluk de dag" . Aan de decibels te horen was Remi er ook bij.
We kregen verschillende kuitenbijters voor de wielen, maar er werd altijd in functie van de groep gereden en tevreden arriveerden we in Banneux waar we een bougieke lieten branden voor familie en vrienden.
We reden door naar onze vertrouwde bakker waar de taart door een pas verjaarde Peter getrakteerd lekker smaakte met de nodige koffie en choco.
Toen we buiten kwamen voor de terugrit zagen we donkere wolken waar we naar toe moesten rijden,maar onze vrees was ongegrond want de donkere wolken maakten plaats voor weer een stralende zon. Tot in Vise volgden we weer het parcours van Frans Schouppe en weer kregen we weer stevige kuiten bijters voor de wielen.
Na de 20 km van Brussel in 2011 moesten de doelen bijgesteld worden. DE droom van vele joggers is ooit een marathon te lopen.
Het boek van 0 tot 42 km, waarin het relaas beschreven wordt van niet sportievelingen die de uitdaging aangaan om ( weliswaar onder deskundige begeleiding van Paul Van de Bosch ) één jaar tijd op te bouwen om de marathon van New York te lopen. Plots leek me de afstand van 42, 195 kms niet meer onwezenlijk. En zeker niet als ik mn collega Jacques hoorde vertellen dat ie bijna ieder weekend een marathon loopt, en als we onze eerste marathon zouden lopen, beloofde Jacques om met ons mee te lopen.
En zo begonnen Tina en ik kilometers te sprokkelen, weliswaar te weinig als men de diverse trainingsboeken er op naleest, maar wij zijn dan ook niet Rik Ceulemans. Wij zijn werkende moeders die in hun weinige vrije tijd de loopschoenen aanbinden. Door de week trainde ieder voor zichzelf, in het weekend maakten we tijd vrij om een lange duurloop te doen, liefst off road maar ook vaak op de weg, om ons lichaam te laten gewennen aan de harde slagen van het beton.
Mijn oog viel op de Maasmarathon, van datum niet de beste keuze, want dat wilde zeggen dat er vele kilometers in de winter gemaakt moesten worden ( voor ons een reden om toch buiten te komen, zelfs bij -12°C werd er gelopen ). Maar voor mij had de maasmarathon iets symbolisch, omdat hij door de Voerstreek komt, waar ik vele fietskilometers gemaakt heb. Een kleine marathon ook, die massa van 30000 man zoals de 20 km van Brussel, wilde ik niet. Een officiële, kleine, gezellige marathon moest het worden.
Ik schreef me in januari al in, Tina wachtte tot vorige week maandag, zelfvertrouwen is niet haar sterkste punt, maar uiteindelijk zwikte ze toch voor mijn argumenten waarom ze het absoluut wel moest doen. Ik geloofde in haar, ze moest alleen zichzelf nog overtuigen.
Onze coaches van dienst waren Jacques en diens loopvriend Leike. We trailden in februari al 33 km samen in het modderige Olne. Afspraak was dat Jacques bij Tina zou blijven en Leike bij mij.
De week voor de marathon moet je rusten. En dat valt écht niet mee, je wilt nog snel wat extra kilometers afleggen. Op dit punt volgden we wel de boekjes en deden we niets anders dan eten, drinken en rusten. Door de vele koolhydraten begon onze maag zelfs op te spelen waardoor we tegen het einde van de week genoodzaakt waren een pot Carbolode aan te schaffen. Man, man, voelde ik me zaterdag dik ! Maar alles voor het goed doel, er mocht niets meer mis gaan.
Wonder boven wonder heb ik de nacht voor de marathon geslapen als een roos. s Morgens bij het opstaan leek het alsof ik iets voelde in mn linkerlies, maar of dat echt zo was weet ik nu nog niet. Een beetje twijfels toch wel, niet zozeer om het uit te lopen, maar vooral voor de manier waarop. Hadden we echt wel genoeg getraind ?
9u00: het startsein werd gegeven. Op de laatste rij vertrokken we, bewust. Langzaam vertrekken is het allerbelangrijkste, zeker als je zon hoge hartslag haalt als mij. Rustig aan dus, zonder ons op te laten jagen door de snellere lopers voor ons. Bij 10 kilometer bereikten we de ballon van de 4u15. Dan zit je meteen in een groepje, en een beetje uit de wind. Mn hartslag zakte naar 159, zo laag had ik nog nooit gelopen. Ik voelde dat ik sneller kon, maar Leike hield me ( gelukkig tegen ). Aan iedere bevoorrading vulde ik mn flesje bij, at ik een hampel rozijnen en een stukje banaan.
Ter hoogte van Lanaye een bekend gezicht naast de weg: Marc T was met de moto afgezakt om te komen supporteren. Echt tof Marc, merci !
De ballon van onze haas waaide me telkens in het gezicht, en ik besloot om langs de haas te gaan lopen. En toen na een bevoorrading voor de haas op, Leike kwam langs me lopen en stilaan liepen we weg van het groepje. Tina bleef met Jacques achter. Ons tempo werd lichtjes opgetrokken.
Her en der gewone passanten die spontaan beginnen te supporteren. Een marathonloper dwingt blijkbaar toch enig respect af. Maar het was nog ver, de woorden van Yvan een marathon begint pas na km 35 , bleven me door mn hoofd spoken.
Aan een voor mij stevig tempo bereikten we kilometer 30, hier zei Leike ga nu maar , maar plots sloeg de twijfel lichtjes toe, ik wilde hem toch nog 5 km bij me houden, we lieten even het tempo terugvallen, per slot van rekening moesten we ook nog een beetje rekening houden met de knie van mn coach. Op 35 km ben ik dan toch maar weggelopen, vele mensen inhalend, lopers die kapot zaten, ikzelf kon nog even door blijven gaan. Vooral op de stukken bergop kon ik ( dankzij mn trail training ) veel plaatsen goed maken.
Ambulances, mensen met krampen, mensen die struikelden over hun eigen voeten. Het zal er wel bijhoren zeker ?
En voor je het goed en wel beseft loop je, onder luid gesupporter over de finishmat. Het gevoel ? Trots op mezelf, maar nog meer op mn maatje Tina, die het toch maar gehaald heeft ! Maar anderzijds ook het besef dat er een betere tijd in gezeten had, was ik op 30 km er alleen van door gegaan. Maar aan wat als heeft een mens niets. Ik kan alleen maar zeggen: op naar de volgende !
Ik wil via dit verslag Jacques en Leike bedanken die hun zoveelste marathon samen met onze eerste gelopen hebben !
Awel, vandaag was de laatste dag dat ik nog eens met 3x20 mee kon voor de komende twee weken.De fietsgoesting was al van vorige week zeer groot.Ze gaven droog weer voor zaterdag, dus
werd de ingezet om toch te kunnen gaan fietsen, daar ons Elske moest werken en ik normaal Cisse-dienst had.Oma, maar vooral Opa werd met onze rakker opgezadeld, want die kreeg hulp van n goeie werker.Volledig in tenue: clown,botten en al.
Eerst dacht ikzelf om de 200km van de "8 van Zelem" te doen, maar 3x20-ritjes zijn toch veel plezanter.
Daar Cissebij oma en opa was blijven slapen en ons Els deze morgen vroeg moest opstaan om te gaan werken, was ik uiteraard ook vroeg opgestaan.
Gevolg was dat mijn fietske stond te popelen om te vertrekken.Om 7u30 werd dan toch maar de 1 of was het nu 2F(iets)K(racht) in gang getrokken.Niet via de korste weg, maar met een grote boog van wel 40km vooraleer in het Diepenbeekse 3x20-buskotteke te arriveren.
Met 10 man werd gewikt en gewogen en werd bestemming Eupen gekozen.
Beren van dienst Valère Ph. & Peter namen het kopwerk voor hun rekening tijdens de heenreis.Via Romershoven ging het naar Alt-Hoeselt.Vanaf hier namen we bijna dezelfde weg die we meestal tijdens een terugweg passeren.
Grote-Spouwmuur - Herderen Val-Meer Bassenge De echte 1ste hellingHoutain-St-Siméon Heure-le-Romain (thier dAmry lieten we links liggen) Hermalle-Haccourt.Dan het Albertkanaal en de Maas overgestoken om zo de 2de helling Richelle stroomopwaarts te vloeien of varen.Verder via Chenestre niet via Saint-Remy, maar via de 3de helling Saint-André omhoog.We passeerden Julémont waar Marcel zijn oud ijzer los begon te komen.De achterste blok of was het nu een vijs was losgekomen en moest wat vastgedraaid worden.Er werd besloten om af te dalen tot Aubel om hier bij een plaatselijke fietsenmaker hem van dit euvel te verhelpen.We kwamen langs het Amerikaans kerkhof van Henri-Chapelle waar den hof serieus onderhouden wordt. (http://www.trois-frontieres.be/N/cim_us1.php) Hier rijden meer dan 10 schilpadden het gras af denk ik.Vervolgens Membachte we een stukje alvorens in Eupen te arriveren.
Daar de weg daar nog steeds/sinds geruime tijd open en bloot ligt, moest er wat aan cyclocross gedaan worden om aan een bakkie troost en een stukske rijstvlaai te geraken.
Windmolders was ons slecht gezind voor de terugweg naar Diepenbeek.
Geen probleem voor Valère want die is niet kapot te krijgen.Hij startte weer vooraan.Omer loste Peter af niet omdat deze moe was, maar zomaar zeker.Of toch niet. Zo kon Peter goed rondkijken of al zijn schaapjes nog goed volgden.Als dit niet het geval was zorgde hij voor een eventuele helpende (duw)hand.
Via Kettenis, Walhorn(-broodjes), Lontzen,Montzen en Hombourg werd de Voerstreek ingereden.Remerdael, St-Martens-Voeren, Schophem, s Gravenvoeren en ten laatste Moelingen.Ter hoogte van deze Voerstreek ging de oudste van de kudde nog eens gek doen.Doe onze 70-jarige Leon maar eens na.Zo aan de bel trekken. Respect & chapeau!
Rustig verlieten we de Voerstreek om te waterfietsen langs het Albertkanaal tot er toch nog een laatste helling werd genomen op Waals grondgebied.De Lanaye omhoog ge-tsiep-tsiept om zo via Kanne terug langs het kanaal te waterfietsen tot in Vroenhoven.
Hees, Mopertingen, Eigen-, Munsterbilzen, Schoonbeek en voor we het wisten zaten we met ons poepke onder de tafel ingeschoven met een suikerwafel en een Duvelke/Westmalle of Grimbergen in onze gielis. Dit laatste drankske toch maar niet, want we hadden al genoeg bergen gezien voor vandaag.
Ja, ja.We werden weer goe gesoigneerd door grote Jan van t Paenhuys.
Ik heb vandaag weer goe ge-tsiep-tsiept; samen met een leuke bende van 3x-20.
Windblokker van de dag: Valère Ph.
Windblokkerkes van de dag: Peter & Omer
Hun schaapjes: Leon, Roger, Yvan, Flor, Remi, Marcel en ten laatste maar zeker niet de minste Didi-Duvel hé.Kortweg, ikzelf dus.
(hahaha, van zelfdunk gesproken. Graptsche)
Ritgegevens: 162km 1600hm gemid. 27.6 km/u
+ zeer belangrijk: Een hoop 3x20-plezier en gezever.
