Zeven uur en Didi stond al rond te draaien in de badkamer.  Zenuwen of ochtendmens? ;-) De koerskleren werden al aangetrokken en we schoven al aan voor het ontbijt.  Genoeg eten was de boodschap.  We zouden genoeg energie moeten binnendoen want in de dolomieten liggen geen molshopen en kleine bergen.

Om er in te komen hadden we een ritje van ongeveer een 120 km gepland.  We zouden vandaag de passo mortirolo (1851 meter hoogte)  en de passo gavia (2652 meter hoogte) eens proberen te beklimmen.  Bormio ligt op ongeveer 1215 meter hoogte.
 

Om het italiaanse leven eens op te snuiven werd er  afgeweken van de hoofdwegen.  Zo kom je door dorpjes met ultrasmalle steegjes.  Zelfs auto’s kunnen er niet met 2 naast elkaar door rijden.  In dalende lijn ging het eerst naar Mazzo del Valtellina.  Op een infobord stond de passo mortirolo en alle maten, hoogtes, percentages aangekondigd.
 

In de giro is deze helling al een paar keer aangedaan.  Niet dat we ons profs waanden maar didi had ergens opgevist dat Armstrong het met een 39-27 één van de zwaartste helling vond die hij al in zijn carriere was tegengekomen.  Wij zouden het zelfs doen met een triple.  Kwestie van genoeg marge in te bouwen om toch zeker boven te komen. ;-)

Het eerste bordje kondigde al aan dat het 33^e haarspeldbochten zouden worden. Pffffffffff dat zou weer uurtjes klimmen worden.



De Mortirolo is over heel zijn lengte stijl.  Nergens krijg je eigenlijk een deftig rustmoment aangeboden.  Als de hellingsmeter al eens onder de 10 % zakte was het effe bekomen.  Na ongeveer 10 km en in de tornante nr 11 kwam het standbeeld van “il pirata” of Marco Pantani in zicht.  Dit kan je niet zomaar voorbij rijden hé.









Dus werden de nodige foto’s genomen en didi poseerde met zijn “kletskopke” langs de italiaanse “ciclista”-held.  Toch enige vorm van gelijkenis dus.  Menig sympathisant heeft er een aandenken achtergelaten.  Van truitjes tot bidons, bloemen, klakskes, stickers, armbandjes, ….

Amai wat een kuitenbijter is me dat zeg.  Meestal zijn de passen bovenaan voorzien van een cafe/restaurant maar de Mortirolo is maar een dode bedoening.

 



 Niet te veel tijd verspelen dus en maar naar onder.  Nadat Didi (in de pyreneeën) en Marc (in de vogezen) al ooit slechte ervaringen hebben opgedaan met het vallen op het wegdek aldaar, zijn beide heren al iets minder hevig om zich naar beneden te smijten.  Dus op snelle maar toch verantwoorde manier werd er afgedaald.

Zo was het ondertussen al ver na 12 u geworden en werd er in Ponte di legno in een klein restaurantje gestopt om rap wat te eten.  Wat eet je zoal als je in Italie bent ????? Right, ne lekkere spaghetti van la mamma !!! ;-)

 

Lekker en tevens nog boordevol energie.  Die hadden we zeker nodig voor de volgende beklimming, nl passo di gavia.  Deze berg was hoger, minder steil maar wel heel lang.  Bijna 32 kilometer bergop fietsen.  Als gewone fietser kan je je dat haast niet voorstellen hé.

Op een 6-tal kilometer staat er ineens een bord (galleria non illuminata).   Mmmmmm een duistere tunnel dus waar we doormoeten.  Tja geen lampjes meegepakt en geen alternatieve weg. :-(  Tja dan er maar door fietsen hé door de diepe duisternis.  Aan de zijkanten op de wand stonden reflectors gemonteerd.  Zij dienden als baken om je toch enigszins te richten door de tunnel.  Het moeilijke was als je tegenliggers kreeg omdat je ogen zich nadien weer moesten aanpassen aan de duisternis.  Maar zowel voor Didi als voor Marc kwam alles netjes in orde.  Op dat moment ben je gelukkig als je licht op het einde van de tunnel ziet (letterlijk en figuurlijk).  De kilometers kruipen langzaam voorbij als je zo aan het klimmen bent maar de top bereiken is dan eens zo mooi hé.

 

De voldoening van het toch te halen is fantastisch.  Rap een colaatje en een mars naar binnen want boven op de top was het niet zo aangenaam.  Het kan daar als eens vrij koud zijn.  Dus armstukken en bodywarmer aan want als je nat bezweet naar beneden moet, voelt dat ijskoud aan anders.

Bergaf tot aan het hotel !!!!! ok laat maar lopen dus.  En zo werd de dag weer mooi afgesloten.

Eens op de kamer ontplooiden didi en marc zich als “nieuwe mannen” en werd direkt de was gedaan en opgehangen.

Voila eten en slapen.  Meer moet dat niet zijn.

Tot morgen voor het volgende verhaal . Slaapwel.