Het lijkt erop dat we een rustige en zonnige dag tegemoet gaan. Terwijl de kinderen naar de markt van Montclus wandelen, nemen wij de auto om nog eens naar Bagnols te rijden. Als het geen middaguur is en bovendien geen maandagochtend, dan is het potverdorie jaarlijks verlof van 11 tot 18 augustus. Merde, merde, merde!!! Geen wisselstuk dus voor den débroussailleur en wat erger is, geen werk in de tuin. Omdat Danny verlof heeft gunnen we ons een uurtje bij het zwembad, waar het eigenlijk veel te warm is. De wind waait te fel om en parasol op te zetten. Die dingen sneuvelen hier regelmatig want ze zijn niet bestand tegen de felle mistral. Zwemmen en dan in de wind afkoelen is een alternatief. Net wanneer Thomas ons een baantje vlinderslag demonstreert, hoor ik belgerinkel. Tiens, dat lijkt wel mijn tafelbelletje? Ah, neen, het is wel degelijk een fietsbel ! Lucrèce en Johan hebben hun beste beentje voorgezet en zijn met de fiets naar Montclus gekomen. Een hele knappe sportieve prestatie, in deze hitte maar de nieuwe fiets moest zo nodig gerodeerd worden. Wij denken ook al lang aan fietsen maar ik vind dat we, voor een aankoop overwogen wordt, moeten bewijzen dat we er klaar voor zijn. Er staan hier al meer dan genoeg spullen en we vinden zelden tijd om wat aan intensieve sport te doen. Dat het meer dan nodig is, beseffen we maar al te goed. Ik mis mijn sportieve uurtjes hier wel. Ik denk dat ik in het najaar weer wat les ga geven , hier in Barjac..... Als onze sportieve vrienden weer vertrokken zijn naar St André, hoor ik alweer iemand bij de voordeur. Er staat een zonderlinge oude man, met zijn grijze haar in een staart bijeengebonden. Ik begroet hem vriendelijk en hij stelt zich voor als de vroegere bewoner en bouwer van het huis. Hij ziet er inderdaad uit als een architect. Hij komt gewoon een kijkje nemen en is benieuwd naar de nieuwe bewoners van zij huzarenstukje. Hij gaat voldaan weer naar huis om zijn vrouw te vertellen dat het huis in goede handen is. We komen ook te weten waar nu die verdomde septische put zit. Eindelijk weer een vraagstuk opgelost. We eindigen de avond in een overvolle cinema in Barjac, waar ze "Nos enfants nous accuseront" spelen. Een heel belangrijk document in de strijd tegen kanker. Ik breng hierover morgen verslag uit. Morgen gaan we trouwens een lange wandeling maken in de gorges de l' Ardèche, samen met Peter en Anna, Nick en Laura en Lynn en Thomas. Ook de honden mogen mee!!
We vertrekken al vroeg richting Nimes. Vanmiddag komen Lynn (Danny's dochter) en haar vriend Thomas aan met het vliegtuig. We willen de trip combineren met enkele boodschappen onderweg. We hebben dringend een onderdeel nodig voor de bosmaaier. ( Bibi heeft het kastje, waar de draad om te maaien opzit, afgevoerd naar het containerpark. De draad was op en weet ik veel dat je dan alleen de draad kunt vervangen???? Enfin, het is gebeurd en ik wil er alles aan doen om mijn fout recht te zetten. We weten dat er op de weg tussen Bagnols en Nimes een speciaalzaak zit, waar ze Husquvarna (uit Zweden......) verdelen. Al van ver zien we het bord "Cévennes motoculture". Knap gevonden! Spijtig genoeg "fermé le lundi!" Hoe kan het ook anders? Als het al geen middaguur is, dan is het maandag. We zullen nog eens een poging doen bij een andere taxirit naar de luchthaven..... Voor de lezers van Knack heb ik ook nog goed nieuws. De Knackcrack is een leuk puzzelboek voor de vakantie. Ik had Lynn gevraagd hem mee te brengen en ben meteen in de prijspuzzel gevlogen. Amper een uurtje later hadden we de oplossing (met de gemeenschappelijke hersens van ons gevieren, een fluitje van een cent!) . De schiftingsvraag blijft natuurlijk een gok maar we dromen al van de hoofdprijs..... Vanavond is er avondmarkt in Barjac en daar willen we even naartoe. Oeps geen markt vandaag. Wel een uniek tafereel op het marktplein. Vanuit alle hoeken stromen camionettes en aanhangwagens toe om zich een plekje toe te eigenen op het marktplein. Het betreft handelaars voor de 75 ste grote antiek en brocantebeurs van Barjac. Ik krijg meteen een déja vu gevoel. Toen we nog op de Turnhoutse grote markt woonden, zagen we met de jaarlijkse kermis exact hetzelfde gebeuren. De foorkramers stonden in lange rijen te wachten tot de burgemeester een signaal (zware claxon) gaf en dan nestelden ze zich als mieren op een hoop. Hier idem dito. Het hele dorp is in de ban van de beurs en over een paar dagen staan de bezoekers geparkeerd langs alle wegen en op alle velden en pleinen. Pure horror! Wanneer we, op terugweg naar de auto, langs het kasteel komen, zien we de wekelijkse bridgeclub aan het werk. We schrijven bomma en bompa en Hans en Toine al in voor september. Het ziet er een heel leuk groepje uit en ze vragen of wij ook niet komen meedoen op woensdag? Ze willen het ons graag leren maar wij hebben kampioenen aan huis en zullen het daar wel aan vragen......toch bedankt et au revoir!
Honderd lieve mensen hebben vanmorgen tevergeefs gezocht naar dit dagelijks blogje. Mea culpa mea culpa mea culpa! Niet dat er niks te vertellen is maar het ontbrak me gewoon aan tijd. Een dagje overslaan is natuurlijk geen ramp maar de woorden van Lucrèce hangen me nog in de oren. Lucrèce schrijft zoveel leuker en beter dan ik maar vorige week vertelde ze me dat ze grote bewondering heeft voor mensen, die de discipline aan de dag leggen om dagelijks een column te schrijven. Ik voelde me gevleid en daarom vandaag dus dubbel schuldig. Maar niet getreurd, hier ben ik. Het zijn deze dagen hoogdagen voor trouwers en belofte makers. Nul zeven, nul acht, nul negen was mooi. Nul negen nul negen nul negen wordt nog fijner en volgend jaar blaast ons Prutske misschien zijn (of haar?) kaarsjes uit op tien tien tien. Als dat niet mooi is! Wij hebben hier ook een jarige, nl onze buurman James. Om hem te vieren zorgen we voor een aperitief met bubbels en maken lekkere hapjes. Hij is aangenaam verrast en we hebben nog een cadeaupakketje voor hem klaar. Het doet hen zichtbaar goed er even tussenuit te zijn want ze hebben al zware maanden achter de rug. Hun gastenkamers zijn volzet en bovendien werkt Lance nog aan een boek . Deathline over twee dagen! Hij moet dan ook weer snel aan het werk en wij doen de rest van de dag gewoon leuke dingen samen en maken nieuwe plannen voor de tuin. Als de temperaturen zakken, vliegen we erin! Er hangen al twee dagen zware onweders in de lucht, die her en der de verlossende regen brengen maar op één of andere gekke manier ontspringt Montclus steeds de dans. We zien de bliksems en horen de donderslagen en halen de was en de kussens binnen maar als we klaar zijn is de dreiging alweer weg. 't Zal voor later zijn.
Vandaag nemen we een dagje vrij met ons tweetjes. Dat is een eeuwigheid geleden. We hebben een goeie reden om nog eens naar Uzes te rijden want daar is een bestelling (?!?) toegekomen. Het gaat om een prachtig romantisch geschenk, dat Danny voor mij heeft gekocht en meer wil ik daarover hier niet kwijt. Uzès op een zaterdag dat is over de koppen lopen en we willen dus vroeg vertrekken om de auto toch nog ergens kwijt te kunnen. Wat we niet wisten is dat Uzès nog helemaal in "Abrivado" modus is. Door een ontelbaar aantal dranghekkens en afsluitingen in het stadscentrum, moeten de automobilisten nu op zoek naar alternatieven. En je kan er zeker van zijn dat de Fransen, die vinden. Op de stoep, op het zebrapad, voor opritten en deuren....met alle gevolgen van dien. Vriendelijkheid en discipline zijn vandaag ver te zoeken. Zelf twijfelen we nog even of we toch die "gehandicapten" plek niet zouden gebruiken maar een wegrijdende dame, redt ons van de zonde. Rustig kuieren is er ook al niet bij. Je wordt gewoon meegesleurd door de zwetende massa en er is nauwelijks een plekje om op adem te komen. In de patio van "Le 80 jours" vinden we de rust, die we nodig hadden en we genieten er van een lekkere lunch. Leuke formule hebben ze hier bedacht voor "à midi". Je kiest uit en kleine kaart of een entree en een dessert of een plat en een dessert of een entree en een plat en een dessert en dat alles voor een zacht prijsje. De bediening is bijzonder vriendelijk en we worden behandeld alsof we hier dagelijks aan tafel zitten. Leuk om weer helemaal in de stemming te komen. Wanneer we hier zo zitten te genieten, loopt er weer een telefoontje binnen. We hadden het kunnen denken. "Monsieur, il est bien à vous ce chien de chasse ici?" Ici dat blijkt aan de meander van de Cèze te zijn, in de bocht naar Monteil. Op onze vraag of hij mensen ambeteert, komt een zeer ontkennend antwoord. Neen neen, hij zit hier braaf te kijken en is op zijn gemak maar hij blaft wel als er nieuwe gasten bijkomen. Hij is zo lief meneer! We weten niet wat we hadden gedaan als dat niet zo was. Waarschijnlijk de afstandsbediening gebruiken om hem eens goed morres te leren!! We verzekeren de man dat hij de weg naar huis kent en dat we vlakbij wonen. Laat hem maar.... We haasten ons toch maar naar huis en worden daar vriendelijk ontvangen door Mister Dumbo himself, zich van geen kwaad bewust. Als hij stevig geketend en voorzien van eten en drinken waar vast ligt, zetten we onze tocht verder naar St Ambroix. We zijn uitgenodigd voor een tentoonstelling van 25 beeldende kunstenaars (onder de naam "la Filature") in een grote tuin aldaar. We zijn aangenaam verrast. Er zijn zeer verschillende werken bij, van moderne dingen (stijl Niki de St Phalle) tot torso's en bustes , keramische dingen en alternatieve kunst. Er zijn een paar werken, die meteen onze aandacht trekken, maar ze vallen niet binnen het budget. Toch worden er namen genoteerd en komen we zeker eens terug bij een volgende editie....
Onze gasten vertrekken meteen na het ontbijt. Dumbo, die dol op hen is, is nergens te bespeuren. Hij is er niet om hen uit te wuiven en dat is niet wat we hem geleerd hebben. Onze jongen kent zijn manieren. We roepen nog een paar keer want de kans is groot dat hij bij Frankie zit. Geen respons. Wij wuiven Luc en Anja dan maar alleen uit en gaan dan meteen aan het werk. Danny in zijn bureau en ik in huis. Het is een beetje bewolkt en mistig, na de hitte van gisteren en dat geeft een aangename temperatuur om te werken. Beddengoed wassen, stofzuigen, schuren en dweilen, met alle deuren open, heerlijk is dat. Ik moet ook nog wat bureauwerk doen en als ik me daar neerzet krijg ik een telefoontje binnen. "madame Van den Brock?"(ze hebben hier altijd last met de "oe" klank-die bestaat namelijk niet in het Frans) "oui, c'est moi!" " C'est la clinique véterinaire de Barjac." Potverdorie! Die bellen voor de hechtingen, die bij Dumbo nog moesten verwijderd worden, na de operatie van vorige week en die heb ik er zelf al uitgehaald...... hoe moet ik dat nu weer gaan uitleggen??, " Votre chien Dumbo est là chez vous?" Oh neen.... Ik vertel dat hij gaan wandelen is en informeer naar de reden van het telefoontje? Dumbo is daar zopas binnengebracht....en of ik hem kom halen? "Oui oui bien sûr! Je suis là dans quinze minutes!" Ik had hem naar de markt gestuurd voor twee meloenen en een kg tomaten en nog zo gezegd dat hij niet met vreemden mag meerijden! Noppes. Il est tellement gentil, Madame!! Ja ja daar ben ik vet mee! Meneer Rochetir heeft hem onderschept op weg naar Barjac en omdat we niet opnamen op het gsm nummer op zijn plaatje (gsm is kapot wegens in het zwembad gevallen!) heeft hij Dumbo naar de kliniek gebracht, waar hij inmiddels kind aan huis is! De rest van de dag werk ik in de tuin en hangt Dumbo aan de ketting......
Het is hier zo goed dat onze gasten besluiten om een dagje langer te blijven en nog lekker te genieten. Heerlijk zitten lezen in de tuin en verkoeling zoeken aan het zwembad want morgen is het gedaan. Zelf rijd ik al vroeg in de ochtend naar de garage in Barjac, waar ik een afspraak heb gemaakt voor het herstellen van de auto. Al een paar weken is de koffer stuk, of beter gezegd de pompen van het kofferdeksel. Heel vervelend want nu blijft de koffer niet meer open staan, wanneer ik er boodschappen in wil steken. Ik prees me altijd gelukkig met een wagen, die een vlakke laadvloer had. Veel beter voor de rug en je kan er bovendien alles in kwijt, van kleine boodschappen tot een grote kast of zelfs een bed. Mijn "Renault-grandsénic" kan het allemaal aan. Of beter gezegd: kon het allemaal aan. Maar aan die miserie komt nu een einde want vandaag worden de pompen hersteld. Het is ook weer tijd voor een smeerbeurt en dat kan dan in één moeite door. Ze zullen er ongeveer anderhalf uur werk aan hebben en ik gebruik die tijd om eens rustig door de straatjes van Barjac te kuieren en zo ontdekt een mens nog eens wat. Ik had nog nooit eerder "leven" gezien in de kiné praktijk van het dorp maar vandaag is dat anders. Hier kan je terecht voor je massages tussen 8 en 10 uur in de ochtend en tussen 15 en 18 uur in de namiddag en er heerst een gezellige drukte. Ook in de krantenwinkel is het 's morgens erg druk, er staat zelfs een file. Bij de kapper lopen mensen af en aan en iedereen loopt met een, in papier gerolde baguette over straat.... Mijn auto is precies op tijd gereed en de rekening valt nog mee ook. Dat was in Belgie wel even anders. .... Hoewel het erg heet is (pffff alweer 38 graden), begin ik toch maar aan de snoei van de lavendel. Ik kan niet blijven uitstellen. Met mijn grote hoed op, is het best doenbaar. Een mens went echt wel aan deze temperaturen. Eigenlijk had ik dit al een maand geleden moeten doen maar ik kwam er gewoon niet toe. Vandaag dus wel en ik ben blij als de klus geklaard is. Luc wil nog wijn meenemen en tegen de avond gaan we naar Chateau Sainte Anne, een goed wijnhuis in de buurt. Geen wijntjes hier van 2.5 euro maar wel heerlijke bewaarwijnen van een mooie kwaliteit. De wijnen zijn op zijn lekkerst als ze nog een jaar of zeven kunnen liggen. Als ik nu een kistje koop, is die juist op dronk als ons Prutske zijn (of haar?) eerste communie doet. De vrouw des huizes maakt me er attent op dat ik dan wel een wijn van 2009 moet kopen (het geboortejaar) en die is er nog niet. Ik wil er graag op wachten. Luc slaat een ferme voorraad in en ik neem ook voor mijn broer een paar flessen mee want deze chateau, die bovendien de naam van onze zus draagt, heeft hij nog niet gedronken.
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis..... Voor de lunch ga ik wat experimenteren. Ik kreeg vorige week van mijn broer een pakket met drie verschillende roquefort kazen. Ik wil een slaatje maken met de roquefort uit de "caves Baragnaudes", die smaakt zalig zacht. Als ingrediënten gebruik ik: Gewone sla en notensla, gesneden peertjes, gebrokkelde stukjes roquefort en frambozen. Daar bovenop een beetje notenolie en frambozenazijn , wat peper en zout. C'est tout! Een boterhammeke en een goei roséke en laat den boer maar dorsen (zou onzen bompa zeggen). Dank u broer en probeer het thuis ook eens hé? Waren ze er nu maar bij hier om er mee van te genieten.
Na een min of meer bewolkte maandag, staan de maan en de zon er momenteel allebei "vol" bij. De nacht was helder en licht en zo zal ook de dag worden. Voor de komende dagen worden er temperaturen van 38 graden voorspeld (in de schaduw nota bene). We hebben een beetje van het teveel doorgestuurd naar Belgie, zodat jullie je eindelijk ook eens deftig kunnen verwarmen ;-). De ochtend nodigt uit om er eens lekker bij te gaan zitten met een goed boek maar ik kan het strijkwerk niet langer meer uitstellen. In Belgie bracht ik het beddengoed naar wasserij Gudrun. Ik weet niet of sluikreclame op een blog is toegelaten maar ik wil wel kwijt dat het resultaat altijd "impeccable" was. Binnen de 24 uur netjes gewassen en gesteven, geen valse plooien en heerlijk fris ruikend. Zo hoort het ook. Ik betaalde met plezier (en hield de onkostennota bij!). Hier heb ik al een paar keer mijn was naar de wasserij in Barjac gebracht (we moeten goede contacten hebben met de lokale middenstand als we hier zaken willen doen!) maar het resultaat was eigenlijk teleurstellend. Een mooi pakje, dat wel maar alles is met de hand gedaan en dat resulteert in een hoop valse plooien en "vergeten" plekjes. Het is mooier als ik het laken gewoon van de wasdraad weer op het bed leg. Maar ik vind dat de lakens in een gastenkamer er als nieuw moeten uitzien en begin er dus zelf maar aan. Verstand op nul en stoom op 100%! Het zweet van dienst is rap weggeveegd en ik ben tevreden met het resultaat. Het is een grote stapel, onderlakens, bovenlakens, overtrekken, peluws (peluwen??). Altijd weer leuk als het gedaan is. Volgende week hoop ik op een koelere dag om er aan te beginnen. Vandaag is Peter jarig, onze Engelse vriend uit St Paul le jeune. We verrassen hem 's avonds met een gekoelde fles met bubbels en hij vindt het duidelijk leuk. Ik zeg hem dat ik blij ben met zijn verjaardag! Nog een paar keer en dan ben ik niet meer de oudste van het gezelschap!!
Het is behoorlijk bewolkt als we opstaan. Er valt zelfs wat nattigheid uit de lucht. De jongens hebben de grootste moeite om hun hele hebben en houden in de moto-koffers te persen. Driedubbele controle, een blik onder het bed, een oogopslag in de living, niks vergeten? Onder een krant ontdek ik nog, net op tijd, de autosleutels van Bart. Als ze alles hebben (denken ze!) kunnen ze hun tocht verder zetten, richting Genève. Het is een heerlijk weertje om vandaag eens grote kuis te doen. Al het beddengoed wordt gewassen en in een mum van tijd gedroogd om te eindigen in een reuzengrote stapel strijk (die ik tot morgen laat liggen ). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
Het is een behoorlijk frisse morgen, na een nacht met een overvloed aan regen. Het goede nieuws is dat het dammetje dat we begin juli gemaakt hebben, met de bedoeling de slijkmassa onder te eettafel te voorkomen, zijn nut bewezen heeft. Al het zand werd netjes tegengehouden en ik moet voortaan niet meer elke week met de tuinslang het terras weer proper maken. Dat zal een hele verbetering zijn. Vandaag is het receptie van de burgemeester in Montclus. We moeten ook daar ons gezicht eens laten zien en een beetje verbroederen met de andere Montclusiens. Het is er gezellig en het orkestje speelt leuke deuntjes, terwijl aan lange tafels hapjes en drankjes te verkrijgen zijn à volonté. Ik mag met Bart mee op de moto omdat mijn fototoestel nog thuis ligt. Als ik er te voet om moet, zijn we te laat. Er is een helm tekort maar als Bart de zijne presenteert, weiger ik. Ik neem het risico wel en ik moet zeggen dat het een zalig gevoel geeft, zo bij je zoon op de moto! Thuis staan Danny en ik de hele namiddag in de keuken want de Shopi is gesloten en we moeten dus wat creativiteit aan de dag leggen met de restjes in de koelkast. Een clafoutis van perziken, een lekkere tiramisu, pasta, worstjes, gegrilde aubergines. Ze zullen geen honger lijden. Om 22.00 uur wordt de avond afgesloten met vuurwerk in Montclus. We slaan het schouwspel gade van op het boventerras. Dumbo is ongelooflijk bang en kruipt huilend achter de zetels en in de kasten. Ocharme. We krijgen hem nauwelijks kalm en als alles gedaan is, ligt hij nog een hele tijd na te trillen op zijn kussen.
Op deze zaterdagmorgen bezoeken we de markt in Uzés. De jongens met de moto langs Méjannes le Clap en wij met de auto langs St Quentin la Poterie. De route is even lang maar voor de motards is er een weggetje met veel bochtjes en weinig verkeer. Op deze topdag voor het Franse toerisme is een bezoekje aan Uzès niet zo'n goed idee. De mensenmassa is veel te groot en je kan amper een blik van de anders zo gezellige stad opvangen. Snel wegwezen is de boodschap! De jongens willen nog doorrijden naar de Pont du Gard om wat mooie foto's te trekken . Ook dat viel wat tegen omdat je in zo'n zwaar moto-pak toch behoorlijk wat moeite hebt om je hoofd en lijf koel te houden...... Als iedereen wat verkoeling heeft gevonden in het zwembad, is het alweer tijd om naar de volgende activiteit te gaan. Om 18 uur is er een tweede abrivado en deze keer worden de juiste lenzen op de camera geplaatst. We krijgen waar voor ons geld. Ik laat je meegenieten van de foto's van zodra ik ze van Bart, onze fotograaf van dienst, heb gekregen. Kijk er al maar naar uit. We zijn namelijk getuige van een ferm accident. Op een gegeven moment geeft één van de paarden een ferme trap achterwaarts en knalt een bandido neer. Duidelijk ernstig gewond in het aangezicht. Binnen een paar seconden, gaan de nadars open en wordt hij de ziekenwagen ingedragen en naar het ziekenhuis gevoerd. Bart heeft alles op de gevoelige plaat vastgelegd. Dè foto van de dag. Het spektakel gaat gewoon verder en de sfeer is er niet minder om. Olé.....olé..... Na de sportieve activiteiten, is het tijd voor het aperitief. Op het marktplein staan langgerekte tafels voor het feestmaal van vanavond. Aan de bar kunnen we ons aperitief ophalen. Er is pernod, kirr, marquisette, of frisdrank met veel olijven, chips en nootjes. De stierenbillen hangen al aan een reuzegroot spit te draaien en verspreiden een heerlijke geur. In een grote pan boven een zelfgestookt vuur, worden kilo's witte bonen gekapt en ze garen rustig in het vet van het stierenvlees. Ook dit is gastronomie!! Er wordt lang ge-aperitiefd....veel te lang! Daar kennen ze alles van , die Fransen maar wij hebben honger!! Aan een grote tafel staan de beenhouwers de reuzen stukken vlees te versnijden. De beenderen worden in een grote zak gestoken en ik vraag er ééntje voor Dumbo. Wat zal die smullen morgen. Het nieuws dat Bart "de" foto van de dag heeft geschoten loopt als een vuurtje. De bandido's en gardiens staan om beurten bij ons aan tafel om de fameuze foto te bekijken. We veroorzaken hier heel wat commotie. De stieren mogen slaan en trappen maar de paarden zouden zodanig getraind moeten zijn dat ze geen verkeerde bewegen mogen maken. Eéntje maakt een gebaar met zijn hand langs de keel......het gaat eraan dat paard!!! Oeps. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Hier komt vast noch een staartje aan. Aan tafel maken we contact met onze buren, een familie uit Luik, die hier al voor de 22 ste keer aan de tafel zitten. Er wordt gul gegoten met wijn en water en iedereen smult van het zachte vlees. Als we klaar zijn voor het dessert, worden ineens alle hemelsluizen open gezet. De regen, die voorspeld was voor 5 uur in de ochtend meldt zich iets te vroeg aan. De 500 feestvierders, lopen alle kanten op en laten de tafels desolaat achter. We zijn net op tijd thuis voor het grote geweld losbarst. Het zal de hele nacht regenen en donderen en bliksemen........maar goed dat de jongens nu niet in hun tentje zitten!!
Vroeg in de ochtend rijdt er een auto de oprit op. De kiezels kraken en Dumbo schiet wakker. Daar is het baasje weer, samen met zijn zus en schoonbroer. Dumbo gaat bijna door het dolle heen want hij hoopt dat Luna, hun éénjarige golden retriever er bij is. Hij zoekt en springt en kijkt in de koffer van de wagen maar vindt haar niet. Blijkbaar is haar geur alom aanwezig en hij knuffelt haar baasjes overdreven. . We proberen rust te vinden bij een ontbijt in het zonneke en dan kan iedereen een beetje rusten, na een slapeloze nacht. Straks komen de jongens ook terug van Carcassonne. Dit weekend hebben in Barjac de stierenfeesten plaats. C'est le grand weekend taureau! Om het ons moeilijk te maken zijn het ook nog eens "fetes votives" (dorpsfeesten) in Montclus. We moeten de agenda's en de programma's dus goed bij elkaar leggen om te zien wat we gaan doen. De Abrivado nocturne brengt spektakel en is een ideale plek voor amateur-fotografen. Om 21.30 begint het schouwspel in Barjac. Een achttal gardiens ( 7 mannen en één knappe vrouw) te paard, houden de stiertjes tegen, terwijl de jeugd van Barjac de jonge beestjes tot stilstand probeert te brengen. Ze lopen er achteraan, springen er bovenop, grijpen ze bij de horens of bij de staart en riskeren daarbij een ferme trap van de uitgelaten toro's. Maar een mens moet iets doen om de toeristen te animeren en de lokale meisjes te imponeren. Geslaagd met glans zou ik zeggen. We besluiten morgen terug te komen voor meer foto's en schrijven ons meteen in voor de maaltijd op het dorpsplein. Aan lange tafels wordt er dan met de dorpsgenoten gegeten. Stierenbil op de grill met bonen in tomatensaus. We brengen daarover morgen verslag uit......
De jongens zijn in de ochtend vertrokken naar Carcassonne. De rit zal 276 km lang zijn en daarom besluiten ze langs de snelweg te gaan. morgen komen ze terug langs de kleine wegen door de Cevennen. De rest van de dag heb ik alleen mezelf als gezelschap en dat vind ik best leuk. Ik kan dan eens goed doorwerken en de boel weer aan de kant krijgen. Er staat heel wat op het "TO DO" lijstje. Lavendel snoeien, strijken, bank schilderen, een parasolvoet maken of zoeken, de koelkast ordenen en de restjes wegdoen (ik bewaar ze altijd maar na een tijdje belanden ze dan in Dumbo's bakje omdat het nergens bij past....). Ik wil ook nog even naar Barjac waar vandaag een grote "marché de poteries" plaats vindt. Van heinde en verre komen de kunstenaars hun werken in keramiek voorstellen. Er zijn écht hele mooie dingen bij. Ik denk aan mijn vriendin, Lief Jacobs, die nu hier zou moeten zijn. Haar werk zou hier zeker positief opvallen. Ik kuier rustig over de markt en spreek met een paar dames, wier werk me wel aanstaat. Eéntje woont in de buurt, een andere heel ver weg in de Drôme. Wanneer ik langs de krantenwinkel loop, neem ik een krant mee. De stapel "Het laatste nieuws" is zowaar groter dan die van 'l' équipe" of "Le Figaro". Het gaat om een speciale vakantie-editie van de Belgische krant met veel sensatie en roddelberichten , waar een mens echt niet beter van wordt maar er is geen keuze. Er is geen enkele andere krant te verkrijgen in de buurt. Een pagina grote foto van de moeder van een ontsnapte gevangene, sex in Lloret de mar, het verhaal van een liftende journalist en vooral een hele grote kruiswoordpuzzel. Daar doen we het dan maar voor. Toch lees ik bij de kleine berichtjes dat een bejaarde man in Gent door de slagbomen reed en overleed. Dagelijkse kost, ware het niet dat de man Robert Derom heet. Hij was professor in de gynecologie aan de universiteit van Gent en mijn begeleider bij mijn thesis over de reeducatie van de bekkenbodemspieren. Hhet zal wel geen toeval zijn dat mijn oog op dit bericht valt zeker? Het echte nieuws hoor ik in het TV journaal. Eerste dodelijke slachtoffer van de Mexicaanse griep is jonge vrouw van 34 uit Turnhout..... enkele minuten later overlijdt hier in Frankrijk ook een vrouw aan de ziekte.... Hou de monddoekjes maar klaar hé?
Het is nu al meer dan een maand geleden dat er hier nog een druppel regen gevallen is. Hoogst uitzonderlijk als je weet dat de vallei van de Cèze de "pispot" van Frankrijk wordt genoemd. De anders zo groene omgeving, geeft een uitgeputte indruk. De blaadjes aan de bomen hangen er wat slapjes bij en er komen her en der barsten in de grond. Ik wil een gieter nemen en de bomen water geven maar dat zou natuurlijk belachelijk zijn. Nog een paar dagen wachten en dan komt de langverwachte regenbui. Soms brengen de nachten verkoeling maar dat is lang niet altijd zo. Je moet dan in alle vroegte het huis verluchten om een stroom frisse lucht binnen te laten én te houden. Dat is de kunst. De auto, mét airco, is nu een ideale plek om te vertoeven. De Fransen zitten binnen bij de TV en het is dus heerlijk rustig op de weg. In de grootwarenhuizen is er ook al een "clima" en het is er fijn winkelen. Ik wil snel even "de bank voor bomma en bompa" ophalen, die ik vorige week gereserveerd had . Het duurt een uur voor ze die gevonden hebben. Ze hebben wel boekjes met bestelbons maar die worden allemaal kriskras door elkaar gebruikt. Nummeren en dateren heeft hier weinig zin. Er liggen wel 10 boekjes aan de receptie maar ze hebben allemaal data tussen januari 2006 en juli 2007. Het in onbegonnen werk om een bestelbon van 18 juli terug te vinden. De jongeman van dienst blijft er heel rustig bij en werkt nog een paar telefoontjes af, terwijl ik sta te wachten . Uiteindelijk wordt mijn bestelling teruggevonden in het magazijn en helpen de jongens om alles in de auto te krijgen want mijn koffer is stuk. Die gaat wel open maar de het pompsysteem om hem open te houden werkt niet. Ik leg de zetels plat en gelukkig is er een behulpzame dame, die een handje toesteekt. Onze "motards" houden vandaag een rustdag en maken zich klaar voor een extra rit naar Carcassonne in de komende twee dagen. Volgend weekend zijn het "stirenfeesten in Barjac en dorpsfeesten in Montclus. Daar willen ze bij zijn!
Op deze dinsdagmorgen ligt onzen Dumbo er maar stillekes bij. Bij een korte inspectie van zijn edele delen kom ik tot een onthutsende vaststelling. In plaats van een lege ruimte te vinden , waar zijn ballekes hebben gezeten, lijkt het wel of ze er twee petanque-ballen hebben ingestoken. Met de kennis over dit soort operaties (uit een vorig leven) neem ik aan dat het om een serieuze ontsteking gaat. Nochthans heb ik geen medicatie meegekregen en moet ik pas terug komen over 10 dagen voor de draadjes. Er klopt iets niet. Blijkbaar worden hier in Frankrijk alleen de zaadleiders doorgeknipt maar blijven de frikadellekes zitten. Wat daar dan mee gebeurt is mij een raadsel. Al goed dat Dumbo me geen uitleg vraagt. De tijd zal het moeten uitwijzen. Als er een ontbijtrestje ( niet zo maar een restje ! spek met eieren nota bene!) in zijn voederbakje wordt gekapt, veert hij recht en schrokt het allemaal op. Zijn oogjes tintelen weer en dat is een goed teken. Ik stel een terugbezoek aan de kliniek nog maar even uit en ga in op een uitnodiging van Luc en Inge om de site van Orgnac te bezoeken. Deze site ligt als het ware in onze achtertuin maar we hebben nooit de behoefte gevoeld om ze te bezoeken. Goed fout !!! Het zijn de meest unieke grotten in Europa en misschien wel in de hele wereld. We rijden er alle dagen overheen en nooit realiseerde ik me wat er zich hier onder de grond afspeelde. Als we aankomen is er een gids, die voor twee Hollandse autocars een Nederlandstalige rondleiding begint. We mengen ons onder de massa en gaan met hem mee. Ik heb een flauw vermoeden dat ik de man ken. Ik heb dat gevoel wel eens meer en moet dus wat meer info hebben voor ik hem aanspreek en me belachelijk maak. En ja hoor! Wie staat hier voor ons??? Boer Wim! Boer Wim heeft een Provencaals winkeltje op de grote markt in Turnhout en geeft (of beter gaf) hier, in Orgnac, workshops rond lavendel en de Franse art de vivre. Nu is hij gepassioneerde gids in Orgnac en heeft de rest gelaten voor wat het was. Ik kan je zeggen: " Hij is geknipt voor deze job!" Hij vertelt met zoveel passie over de ontdekking en de kenmerken van deze site. Wat we te zien krijgen is uniek. De grotten van Han uit de Belgische Ardennen zijn hier klein bier tegen. Stalagmieten en -tieten, driehonderdvijftigduizend jaar oud in ondergrondse kamers van 50 meter hoog. Het is letterlijk adembenemend. Af en toe moet er zuurstof worden bijgetankt en gaan de grotten dicht. De beveiliging en de verlichting zijn van topniveau. De Fransen hebben hier wereldtechnologie aangewend. Ik spreek boer Wim aan en hij wil duidelijk niet herinnerd worden aan zijn vroegere activiteiten. We wensen hem dan ook veel succes met wat hij doet en vraag of hij ook voor mijn gasten wil gidsen. Beloofd! De vochtige kristallen onder de grond hebben een schitterend effect op de huid, zeker nu er een vochtigheidsgraad van 0 % heerst boven de grond. We komen er allemaal 10 jaar jonger en veel mooier uit! Wat denk je? Ik ga elke keer weer mee, dat beloof ik jullie!!! Na de middag gaan Luc en Inge nog wat verder op ontdekking in de streek. Ze willen Gouduargues, Cornillon en La Roque sur Cèze bezoeken. Ik zet me even voor de computer om wat mails na te kijken en op het zelfde ogenblik hoor ik ronkende motoren . Het geluid komt duidelijk dichterbij. Ze zijn er! Wat doet het goed die jongens te zien. Ik breng ze naar hun kamers en daarna kunnen ze lekker uitrusten en verkoeling zoeken bij het zwembad. De temperaturen zijn alweer opgelopen tot 36 graden in de schaduw.
Vandaag is de grote (of kan je dat niet zeggen?) dag voor Dumbo. Om 9 uur hebben we een afspraak in de dierenkliniek van Barjac. Ik moet Dumbo nuchter binnenbrengen en hij zal dan in de loop van de voormiddag geopereerd (castratie) worden. Het voelt niet goed, dat kan ik je zeggen. Wat doen we onze "jongen" toch aan? Maar nood breekt wet en we zijn er heilig van overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen. Dat wordt ook bevestigd door de dierenarts. In de wachtruimte staat een speciale hondenweegschaal en ik controleer zijn gewicht. 30,500 kg. Dat zal straks nog 30 zijn !?!? Met een lege auto en een wrang gevoel rijd ik terug naar huis. We moeten nu wachten tot 17 uur in de namiddag. Dan mag ik hem ophalen. De uren kruipen ...... Dumbo is nog helemaal suf maar toch blij me te zien. Er zit een verband tussen de achterpoten, waardoor ik de wonde niet kan zien. Hij heeft duidelijk veel pijn en kan amper in de kofferruimte geraken. Normaal springt hij daar met veel shwung in en uit maar dat is nu even anders. Hij weet niet hoe hij zijn achterste poten moet gebruiken. De ruimte daartussen speelt hem parten. Met wat hulp lukt het toch en de hele avond ligt hij hier maar wat te zieltogen. Het is drukkend warm en hij mag niet eens eten of drinken vandaag. Hopelijk voelt hij zich morgen beter en is dan al het leed geleden. Slaap maar lekker Dumbo......
Onze gasten vertrekken meteen na het ontbijt. Dumbo, die dol op hen is, is nergens te bespeuren. Hij is er niet om hen uit te wuiven en dat is niet wat we hem geleerd hebben. Onze jongen kent zijn manieren. We roepen nog een paar keer want de kans is groot dat hij bij Frankie zit. Geen respons. Wij wuiven Luc en Anja dan maar alleen uit en gaan dan meteen aan het werk. Danny in zijn bureau en ik in huis. Het is een beetje bewolkt en mistig, na de hitte van gisteren en dat geeft een aangename temperatuur om te werken. Beddengoed wassen, stofzuigen, schuren en dweilen, met alle deuren open, heerlijk is dat. Ik moet ook nog wat bureauwerk doen en als ik me daar neerzet krijg ik een telefoontje binnen. "madame Van den Brock?"(ze hebben hier altijd last met de "oe" klank-die bestaat namelijk niet in het Frans) "oui, c'est moi!" " C'est la clinique véterinaire de Barjac." Potverdorie! Die bellen voor de hechtingen, die bij Dumbo nog moesten verwijderd worden, na de operatie van vorige week en die heb ik er zelf al uitgehaald...... hoe moet ik dat nu weer gaan uitleggen??, " Votre chien Dumbo est là chez vous?" Oh neen.... Ik vertel dat hij gaan wandelen is en informeer naar de reden van het telefoontje? Dumbo is daar zopas binnengebracht....en of ik hem kom halen? "Oui oui bien sûr! Je suis là dans quinze minutes!" Ik had hem naar de markt gestuurd voor twee meloenen en een kg tomaten en nog zo gezegd dat hij niet met vreemden mag meerijden! Noppes. Il est tellement gentil, Madame!! Ja ja daar ben ik vet mee! Meneer Rochetir heeft hem onderschept op weg naar Barjac en omdat we niet opnamen op het gsm nummer op zijn plaatje (gsm is kapot wegens in het zwembad gevallen!) heeft hij Dumbo naar de kliniek gebracht, waar hij inmiddels kind aan huis is! De rest van de dag werk ik in de tuin en hangt Dumbo aan de ketting......
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis.....
). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
