Het is fijn te zien dat er nog vrienden zijn, die af en toe eens even gaan piepen of er nog nieuws is uit Montclus. Vandaag werd de teller van mijn blogje op 10 000 gezet. Dat moet gevierd worden vind ik. Marleen is de gelukkige en dat laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Wat ons betreft, we kunnen maar met moeite acclimatiseren hier in het grijze België. Het verlangen naar de zon, was er altijd al maar dat een dagelijkse dosis licht zo verslavend zou zijn, wist ik niet. Lichaam en geest zijn er op ingesteld en pas bij gemis, merk je het nut ervan. In het Zuiden verdwijnen kleine lichamelijke klachten en alle muizenissen in je hoofd. Hier sijpelt de onrust en moeheid langs kieren en spleten langzaam naar binnen. Gelukkig is er een zonnetje op komst om de hemel hier (althans voor ons) helemaal op te klaren. Voorlopig zit hij (of zij) nog lekker warm in mama's ronde buik. Wat Dumbo betreft, die trekt er zich allemaal niks van aan. Vanaf de eerste minuut heeft hij zich wonderwel aangepast. Na het ontbijt, gaat één van ons met hem naar de nabijgelegen speelweide, waar hij naar hartelust kan spelen en ravotten met zijn vriendjes. Daarna ligt hij rustig te pitten in zijn mand . Intuitief voelt hij of er zon is en dan gaat hij naar de eerste verdieping om zich bij het grote raam te leggen en elk straaltje mee te pikken. Nog een kleine wandeling s' avonds, aan de leiband en dat is alles wat hij nodig heeft. Rond 22 uur, komt hij even "slaapwel "zeggen met een knuffel en dan gaat hij alleen naar de kelder om zijn bedje op te zoeken. Het is een echte schat........
Na een hectische morgen ( koffers moeten nog verder gepakt worden,de bedden opgemaakt, de diepvries ontdooit, de luiken dicht, de auto netjes ingepakt) vrezen we nog even het ergste. Het is zondag en op zondag zijn de jagers van de partij. Een schot houdt Dumbo binnen maar een meute joelende jachthonden vindt hij wel aantrekkelijk. Net over de weg, in de velden horen we de honden vreselijk brullen en huilen. We zien niks en moeten ons dus een voorstelling maken van dit jachttafereel. We menen Dumbo te herkennen en het klinkt alsof hij zwaar wordt aangevallen en het uitschreeuwt van de pijn. Na 16 maanden herken je de geluiden wel. Neen, dit is niet blaffen om zijn terrein te verdedigen, dit is niet huilen omdat hij een everzwijn heeft geroken, dit is duidelijk iets anders! Oh jéé, wat nu gedaan??? Hadden we nu zelf maar een geweer, dan zat hij over minder dan een minuutje al te bibberen onder mijn bureau........maar we hebben er geen. Hard roepen, lijkt ons de beste oplossing! We zetten allebei onze keel open en daar is hij al, gezond en wel. Hij heeft het schouwspel zelf van op afstand gade geslagen en wij hebben ons vergist. Ze lijken allemaal op elkaar, die jachthondgeluiden. Ok! Hij kan de auto in en wij ook. De volgende duizend kilometer bollen we rustig naar het Noorden. De eerste 800 verlopen vlotjes, onder een constante temperatuur van 22 graden. Vanaf Namen staan we in de file en we worden er zowaar slecht gezind van. We weten nu weer waarom we liever ginder zijn. Maar na een goede nachtrust hier zijn alle zorgen vergeten en denken we alleen nog aan ons Prutske. Over enkele dagen (of weken?) wordt Sofie mama en ik Mammie. We verheugen ons er enorm op!!! Welkom kleine .....
Onze tweede zomer in Montclus zullen we niet gauw vergeten. Van begin juni tot eind september hebben we niet één grijze dag gehad. De temperaturen hebben een aardig gemiddelde gehaald en de regen heeft ons nooit parten gespeeld. Eén zalige dikke bui in augustus, net genoeg om de natuur even van een bad te voorzien. Met een beetje pijn in het hart moeten we straks afscheid nemen van het zomergevoel. Het zwembad moet winterklaar worden gemaakt en van een winterzeil voorzien worden, de ligstoelen verzameld en de kussens worden ingepakt. We zijn er klaar voor als ik een telefoontje krijg van mijn neef. "Of we nog in Frankrijk zijn?" Ja hoor, nog efkes. Ze zijn met kleine Billy onderweg naar de Luberon en willen wel even omrijden langs Montclus. Super!! Wat leuk dat ze nog even langs komen! Het bezoek loopt wel niet van een leien dakje want de gps stuurt hem naar het andere Montclus, ergens aan de overzijde van de Rhône. Potjandorie!! Helemaal verkeerd gereden. Gelukkig kan ik hem overtuigen om rechtsomkeer te maken. We zullen wachten met het middageten en we zullen wachten met het dicht leggen van het zwembad. Beloofd! Peter en Anna, onze Engelse vrienden, zijn er ook. Het was de bedoeling om samen met hen het winterzeil te plaatsen maar moeten we nu noodgedwongen een paar uurtjes uitstellen. We zitten dan maar gezellig met zen allen aan de grote tafel buiten. Alle restjes uit de koelkast komen op tafel en moeten op (de diepvries en de koelkast gaan voor een paar weekjes uit!) ! Iedereen vindt wel iets lekkers en zo hoeven we straks niets weg te werpen. Eigenlijk moet ik koffers pakken en de laatste mand strijk wegwerken maar de zon wint. Het is heerlijk bij het zwembad en we genieten met elke vezel van ons lijf van deze laatste zwempartij van 2009 . Kleine Billy krijgt bandjes aan en zwemt alsof hij in zijn hele leven niks anders heeft gedaan. Een natuurtalent! Ook op zijn fietsje is hij een held. Op het tennisveld kan hij rustig rondjes draaien. Dumbo is ook in zijn element! Zo'n kleine vriend, daar is hij wel mee opgezet. Laat in de middag leggen we dan toch het zware zeil erover en gieten een hele bus "hibernage" in het water. Als iedereen vertrokken is, moeten we nog eens aan de slag in de keuken! Eric en zijn vrouwtje hebben vandaag het huis in Barjac leeggemaakt en we doen dus een officiele overdracht van de huissleutels en de meterstanden! Samen met hun twee zoontjes komen ze daarna eten bij ons. Restjes weet je wel?? Er wordt gekookt, verteld, gelachen en gedronken tot in de late uurtjes.....Het zal een korte nacht worden want morgen maken we de lange rit terug naar Belgie....
Ik vertelde al eerder dat de airco van onze auto het blazen beu was en de temperatuur daardoor naar ondraaglijke hoogten ging. We hebben nu in Nimes, op de weg naar de luchthaven , een "Renault-rapide" garage gevonden, die het euvel kan verhelpen. Een zeer vriendelijke man onderzoekt de wagen en stelt de juiste diagnoses. De compressor (zeg maar airco) moet vervangen worden, twee kale banden en de ruitenwissers (die dingen verslijten hier blijkbaar van het nietsdoen). Op de voorzichtige vraag welk kostenplaatje daar zal aanhangen, krijgen we een sussend antwoord. Renault neemt de kosten op zich voor de airco ! De banden moet ik wel betalen maar er zit garantie op. Bij elke lekke band, komt Renault me depanneren en als de band zou stukgaan (bvb wanneer ik weeer eens tegen een stoep aanknal) krijg ik weer een nieuwe! Voilà , het is eind september maar het voelt als Sinterklaas. We krijgen een vervangwagen mee want het zal wel een dagje duren. In een oude Clio rijden we naar huis. Wanneer het tijd is om de auto terug te halen, belt Danny veiligheidshalve de garage even op met de vraag of de wagen klaar is? De wagen is niet klaar maar we mogen wel even langskomen om een andere vervangwagen op te halen. Het cliootje, dat we meekregen, heeft blijkbaar eerder een ongevalletje gehad en de expert komt vanavond langs. Daar hadden ze gisteren niet aan gedacht. We proberen uit te leggen dat we ruim drie uur onderweg zijn naar de garage en dat we over enkele dagen terug naar Belgie vertrekken. Onze tijd zou op zijn minst nuttig besteed moeten worden. We kunnen rekenen op zijn begrip en er zijn wederzijdse beloften. Onze auto zal klaar zijn en de vervangwagen weer op tijd terug. Zie zo, goed geregeld. Ik krijg hierdoor plots een zee van tijd over en wil nog graag de gordijnen van de gastenkamer wassen en verkorten. De zon schijnt heerlijk (het is hier nog steeds 30 graden!!) en er staat een zalig briesje. Een beter moment om de was te drogen is er niet. Wassen en drogen gaat in een mum van tijd. Voor de strijk had ik me wat misrekend. Het zijn 8 reuze grote lappen, die niet bepaald strijkvriendelijk zijn. Maar ik ga door.....tot mijn benen niet meer kunnen. Morgen zal ik ze op "lengte" vermaken. Die dingen zijn veel te lang en dat modegrilletje is niet meer actueel. Het brengt stofnesten mee en bovendien vallen ze niet mooi. Zo weet ik morgen ook weer wat te doen!......
Na een paar dagen in een zonnig België, is het weer tijd om terug te keren naar ons nestje in Montclus. Ondanks het feit dat lieve vrienden me voorstellen om me naar de luchthaven te brengen, verkies ik de rit per trein te doen. Danny doet het wekelijks zo en heeft me goeie tips gegeven. De eeuwige, ellendige files op de snelwegen, schrikken me af. Ik heb er deze dagen weer vaak mee te maken gehad en ze zijn echt niet goed voor je humeur, laat staan voor je gezondheid! Dit wil ik goeie vrienden niet aan doen! Met tram 15 zou ik snel in het station moeten geraken. In het tramrijden, ben ik duidelijk nog een groentje. Vooraan instappen mag blijkbaar niet meer. Er hangt een rood "verboden ingang" bord met de vermelding: "Enkel voor de bestuurder". Ik wurm me dan maar vanachter naar voor en klop op het glazen raampje. De chauffeur kijkt me op een veelzeggende manier aan. Tickets moeten op het perron gekocht worden aan de automaat! Het is geleden van de oertijd dat er nog kaartjes te koop waren op de tram! Ik ben me zeer bewust van mijn onwetendheid en troost me met de gedachte dat ik weer iets bij heb geleerd vandaag. Nooit te laat om te leren! Wanneer ik mijn kaartje wil opbergen, vertrekt de chauffeur met een geweldige snelheid en ik slinger daarbij de andere kant op. Ik kan me nog net vasthouden aan een stoeltje en val over mijn koffer tegen een metalen handvat. Iedereen vindt het grappig en ik lach dan maar mee maar voel de buil op mijn bil! Bij het bordje "Antwerpen centraal-station diamant" stap ik uit. De grote inwijdingsplechtigheden van het vernieuwde centraal station heb ik net gemist ( dat was vorig weekend) maar de werken aan de ondergrondse lijnen zijn nog volop bezig. Het is een heuse bouwwerf, waar ik mijn weg moet zoeken naar de loketten. Na lang (zéér lang) wachten kom ik toch eindelijk aan de beurt en bestel een ticket naar Charleroi-Airport. Het kaartje omvat meteen de shuttle-bus van het station naar de luchthaven. Te IC trein is erg comfortabel en ik begin aan een nieuw boek, dat me meteen de tijd doet vergeten. In no-time ben ik op mijn bestemming. Wanneer ik mijn koffer heb afgegeven, moet ik langs de security en hier gebeuren rare dingen. Ik heb zwarte schoentjes aan met een metalen gesp erop en weet dat dat de metaaldetector activeert. Als ik ze wil uitdoen en in het plastic bakje steken, doet men teken dat het niet hoeft. Aan de metaal detector, staat meteen een trio van vrouwelijke douanen klaar om me mee te nemen. Als een heuse crimineel wordt ik afgevoerd. Wanneer men mij fouilleert en met een metaaldetector onderzoekt, ruk ik me los want mijn handtas met mijn hele hebben en houden staat wel op die rolband! Ik ken die truukjes! Met mijn tas in de hand, onderwerp ik me gewillig aan alle handtastelijkheden. Geen millimeter van mijn lijf wordt ongemoeid gelaten. Ik heb hier zo stilaan genoeg van die komedie maar er wordt er ééntje behoorlijk boos wanneer ik mijn schoenen wil uittrekken. Neen, ik moet mee! In een kleine kamer moet ik mijn voet (mét schoen) op een toestel plaatsen....... rood licht! De andere voet....... rood licht! Zie je wel , dat wist ik toch? Eindelijk mogen de schoenen mee voor onderzoek en moet ik nog eens door de scanner. Duidelijk ontgoocheld, laten ze me gaan. Je kan hier niet genoeg op je hoede zijn! Eén ding is zeker; aan boord is het veilig. We vliegen vlotjes en snel (veel te snel) naar het Zuiden waar we ruim een kwartier te vroeg landen, onder luid gejuich van het Ryanair spotje! Meer dan 95 % van hun vluchten landen op tijd!!! Ik kan het bevestigen!
De meeste druiven zijn intussen geoogst. Sommigen blijven nog hangen om later (les tardives) te plukken. Eén ding is zeker: 2009 wordt een topjaar! Men verbaast zich erover dat de grote hitte en het gebrek aan regen de druiven geen schade hebben toegebracht. Vorig jaar waar de weersomstandigheden veel milder maar de druiven waren vaak verschrompeld. Nu looft iedereen de vorm en de smaak van zowel de pel als de inhoud van de vruchten. De druiven smaken bijzonder zoet en dat zal hoge alcoholpercentages geven aan de wijnen die nu in de maak zijn. Tot 14 en zelfs 15 % voor sommige soorten. Hou het in gedachte bij de aankoop voor jullie wijnkelder. Wij zijn intussen nog steeds bezig met het ontdekken van nieuwe chateaux, caves en coöperatives, waar we de betere dingen uitzoeken op aanraden van vrienden. Wijn is hier een dagelijks weerkerend gespreksonderwerp en iedereen is fier op een "ontdekking" . De terminologie rond het wijngebeuren is veel minder complex dan in België. Hij is "sympa" of hij is het niet....... We hebben van Eric twee "casiers" gekregen en daarin worden al onze flessen gestoken. Een echte wijnkelder hebben we niet want wij moeten de wijn "serveerklaar" hebben voor de table d'hôtes. Tijd om te rijpen heeft hij hier niet. Toch zullen we van de nieuwe oogst wijn inslaan voor later. 2009 wordt het geboortejaar van ons prutske en dat is reden genoeg om voor de eerste communie een goeie hoeveelheid super "vocht" in te slaan. Ik ga mijn koffers pakken want morgen vertrek ik voor een paar dagen naar Belgie. Het zal wachten zijn tot woensdag op een volgend blokje lektuur.....
Op deze natte woensdagochtend hebben we een afspraak bij de notaris. Le Mas Amiel wordt ons nieuwe troetelkind. Het is een leuke bedoening (we kennen elkaar intussen al ) en alles wordt in snel tempo afgewerkt. Op de vraag of het huis leeg is en de sleutels zijn overgeleverd , wordt er een beetje geaarzeld. Eric kan pas volgende week in zijn nieuwe huurwoning en wij vonden het best ok dat ze zo lang nog in het huis bleven. Wij kunnen pas over een paar maanden terugkomen om in het huis te werken en bovendien wordt intussen tijd aan de straat gewerkt. Geen probleem dus voor ons. Julien vindt het allemaal niet zo veilig maar wij hebben er vertrouwen in. Voor ons vertrek (einde maand) gaan we nog een serieuze overdracht organiseren. Dat wordt leuk. Wij krijgen nog een rondleiding, noteren meterstanden en zetten al wat spullen ginder. Zij komen met de kinderen (ze hebben twee zoontjes van 8 en 10 jaar) na de verhuis, hier eten. Zo moeten zijn niet koken na een zware dag en kunnen wij de koelkastrestjes opwerken. Deal.
Onze makelaar heeft niet alleen schitterende kado's bij (wijnen en een magnum champagne) ; hij nodigt ons allen uit voor een gezellige lunch. Er worden snel wat afspraken verzet en zo kan iedereen mee. Le vieux clocher en l'Esplanade blijken gesloten op deze woensdagmiddag. Julien reserveert in "Le mas du terme". Wij waren hier nog nooit. Het is eigenlijk dicht bij ons (richting Montclus) en we zijn zeer aangenaam verrast. Een heel sjiek kader (vorige winter helemaal gerenoveerd) , prachtig gedekte tafels en heel lekker eten. De betere keuken, zeg maar. Gelukkig moeten wij de rekening niet betalen...... Op een middag als deze, leren we altijd weer veel bij. De Fransen vertellen over hun ervaringen met toeristen en met de ondernemers. Wat draait en wat draait niet? Wat zoeken ze en wat willen ze niet? We zitten op een goed spoor, zoveel is duidelijk en we hebben zin om eraan te beginnen..... Thuis begin ik meteen al wat te sorteren en triëren. Voor hier, voor ginder. Ik installeer mijn naaimachine en de grote lap stof, die nu al weken in de weg ligt, wordt omgestikt tot de juiste maten voor mijn kamerscherm.....finito!!!
Samen met de gasten is ook de eeuwige zomer hier verdwenen. Ruim vier maanden lang, hebben we enkel in superlichte kledij gelopen, geslapen zonder lakens of dekens en met deuren en ramen wijd open. De zonnebril was immer aanwezig. Je staat er niet eens bij stil dat dat uitzonderlijk is. Pas op het moment dat die bril een beetje belachelijk lijkt, komt de shock. Maar de zonnebatterijkes zijn nu echt helemaal op. Er staat een frisse wind en er wordt regen voorspeld. We moeten zowaar een truitje gaan zoeken. ..Op de regen moeten we hier nog wel wat wachten want , zoals altijd ontspringt Montclus de dans. Het regent van Marseille tot Lyon en van Montpellier tot Bordeaux maar daartussen liggen wij.......jawel in de zon! We bereiden ons toch maar voor op wat onherroepelijk komen gaat en dragen kussens en zetels naar hun winterse rustplaats. De laatste spullen van de wasdraad worden binnengehaald en we wachten maar het trekt weer allemaal aan ons voorbij. Ik krijg nog een telefoontje van Julien (onze makelaar) met de vraag of alles ok is voor morgen? Ja hoor . We zijn er klaar voor. Om 9.30 uur worden we bij de notaris verwacht voor een belangrijke handtekening. Misschien moet ik nog eens oefenen want ik heb al lang niet meer geschreven met pen en papier. Het bloggen gaat allemaal digitaal. Niet dat ik dat leuker vind hoor, integendeel, ik hou van schrijven. Ik vind het enig, zalig, ontspannend. Het enige probleem is dat ik het niet met jullie zou kunnen delen, vandaar..... Julien nodigt ons uit om , na de acte gezellig mee te gaan op retaurant, samen met de verkopers. Lijkt ons heel leuk! We kijken er naar uit. Wanneer we rond 22.30 uur ons bedje opzoeken horen we de eerste druppels tegen de dakgoot tikken. Het zal deze nacht onophoudelijk regenen en niemand is er rouwig om!
In de nacht van zondag op maandag speelt Kim Clijsters de finale tegen Woschniacky. Het huis zit hier vol fans, die allemaal een wekker willen zetten om op te staan om 03.10 uur in de ochtend. Wat zeg ik?? de NACHT.... Wanneer de nieuwslezer meldt dat de finale integraal wordt uitgezonden op één om 09.00 uur, verdwijnen de wilde plannen. Iedereen kan rustig slapen en na het ontbijt de wedstrijd volgen. Zelf heb ik bij het ochtendnieuws de uitslag al gehoord maar ik hou me van den domme. De wedstrijd verloopt spannend en eindigt ontroerend. Mama Kim steelt de show én de Amerikaanse harten, door met een "wild card" de US-open te winnen. Na de wedstrijd moeten de laatste zonnestralen geplukt worden want de koffers staan al klaar om naar het natte België te reizen. We krijgen nog een flitsbezoek van Turnhoutse bekenden, die al jaren hun vakantie doorbrengen in Barjac en even naar ons "nestje" komen kijken. Dan is het tijd om te vertrekken naar Avignon. Ik ben deze keer chauffeur van dienst want Danny moet werken. Gelukkig is het niet meer té warm en stoort het gemis van de airco niet te fel. in Avignon staat een serieuze Mistral. Dat is wel vaker het geval in de Rhône-vallei. De koffers waaien als het waren naar het perron. Daar ontstaat nogal wat commotie want de trein voor Parijs, die net voor de onze vertrekt, heeft twee wagons verwisseld. Mensen lopen heen en weer, op zoek naar de juiste deur en er ontstaat zowaar wat paniek. De reizigers voor Brussel moeten nog even wachten maar niet iedereen luistert naar de omroepstem. De jongens van de security leveren goed werk en blijven er rustig onder. Met enkele minuten vertraging krijg ik mijn senioren op de trein en neem afscheid. Wat zullen we ze missen. ....Even later hoort Sofie dat er een jonge vrouw bevallen is in de Thalys van Marseille naar Brussel. "Moeder en kind stellen het wel" Het zal je maar gebeuren. Bomma en bompa hebben niks gemerkt van het hele gebeuren want de feiten hebben zich afgespeeld in een andere wagon. Bij thuiskomst zit Dumbo te treuren en loopt naar alle deuren van de auto......"Waar zijn ze nu toch allemaal weer gebleven?"
De zomer kabbelt hier rustig verder. De zon heeft nog geen enkele afspraak gemist. De nachten worden koeler maar overdag klimt het kwik toch weer naar de 30 graden. Ik vrees voor problemen met de auto want zonder airco is het toch moeilijk om mensen te transporteren naar verre bestemmingen. We proberen nog een paar Renault garages maar in het Zuiden werkt men niet op zaterdag......We kunnen nergens terecht. Laat ons dan maar hopen dat het maandag niet te warm is, wanneer ik bomma en bompa met Hans en Toine naar Avignon moet brengen. We profiteren van de ritjes om wat lokale producten te kopen op de markt want we gaan wat kokkerellen. Morgen krijgen we bezoek van Franse vrienden. Het zal een bont internationaal gezelschap zijn. Een Duitse, die met een Belg gehuwd is en in Frankrijk woont. Ze brengen nog een vriend mee, die Duits is van origine maar in Amerika heeft gewerkt. Een Schotse, die gescheiden is van een Griek en nu getrouwd is met een Fransman. Nog een Frans koppel, die gewoond en gewerkt hebben in Parijs en nu met pensioen zijn en wonen in Avéjan. Doe daar nog een koppel Belgen bij en een paar Hollanders, dat kan gewoon niet fout lopen. Onze zaterdagavond loopt wel goed fout want we willen zooooo graag de wedstrijd van Kim zien tegen Serena Williams en ook de andere Belgische, Janina Wickmaeyer, tegen Woschniacki (dat zal ik wel verkeerd gespeld hebben zeker?) maar we krijgen niks te zien. De hele bende ligt hier in de zetel te slapen...... Pas in de ochtend horen we de verhalen over de scheldpartij van Serena en de finaleplaats van Kim. Buiten wordt er weer gejaagd én geschoten. Stoere Dumbo is zo bang als een wezel en kruipt onder mijn bureau. Daar zit hij te bibberen als een riet, onze stoere held..... Alles wordt buiten klaar gezet om een groot gezelschap aan tafel te krijgen en op deze zondagmiddag genieten we van onze vrienden en zij genieten op hun beurt van een lekkere lunch aan de grote tafel "onder de oude eik" . Ons aller talenkennis wordt flink aangescherpt want we converseren in het Nederlands, het Duits, het Frans en het Engels. De verhalen zijn allemaal even boeiend, zodat niemand zich verveelt. In de namiddag maken we samen nog een wandelingetje over de heuvels en daarna nemen we afscheid met de zekerheid elkaar snel terug te zien. Binnen wordt er nog een potje gekaart en de koffers worden al gepakt want morgen nemen we weer afscheid van onze gasten.
Voor het eerst deze week rijd ik weer eens met "mijn wagen volgeladen" richting Barjac. Bompa blijft nog liever thuis, kwestie van geen risico's te nemen en Toine houdt hem gezelschap. De vrouwen gaan wél mee. Het is vandaag "Nine-eleven" en we moeten zien dat er geen ongelukken gebeuren. De auto moet om 10 uur in de garage zijn, waar men de airco gaat "chargeren". Mogelijk zijn dan de problemen opgelost, mogelijk ook niet. Ik duim voor een meevaller. Wij gaan nu eerst naar de apotheek. Ik heb een serieuze opdracht. De superlieve huisarts van papa uit Belgie heeft gezegd dat hij dringend antibiotica nodig heeft, voor zijn salmonella vergiftiging (het kan ook een campillobacter" zijn) Ik heb een productnaam en een dosering op een briefje staan met de vermelding "dringend". Zonder voorschrift krijg ik het spul niet maar daar wil de apothekeres, na het aanhoren van ons verhaal, wel een mouw aan passen. Ze probeert de Franse arts uit Goudargues te bellen, om het voorschrift door te faxen. Ik moet even aan de lijn komen. Onze dokter is op reis vertrokken en ik heb de vervangster aan de lijn. Alweer het hele verhaal van bij het begin, dokter, bloedstaal, labo, geen cultuur.....patatie en patata....ze moet me wel geloven en faxt alles door. Den bompa is gered!!!! Bomma heeft een afspraak bij Gégée om 10.30 uur om een stevige brushing in haar haar te zetten. We zijn er nog net op tijd. Hansje en ik kuieren over de markt en halen alles wat we in opdracht voor het thuisfront moeten meebrengen; kruiden, biologisch speelgoed en lekkere kazen. De drukte van juli en augustus is fel geminderd maar de algemene voertaal is nog steeds Nederlands. Jonge koppels met kleine kindjes en jong-gepensioneerden. Wanneer we om 12 uur de auto weer ophalen, is het verdict spijtig genoeg negatief. De wagen heeft bijna twee uur aan een gasapparaat gehangen maar dat bleek de oorzaak niet. De lieve jongen rekent me niet eens iets aan. "Si je ne peux pas vous aider, vous ne devez pas payer". Dat kom je bij ons ook niet meer tegen. Hij stuurt me door naar een echte Renault garage om de airco te repareren. Dat zal voor morgen zijn. Vandaag moet ik dus in een knoerhete auto naar Nimes bollen. Pffffff. Daar is het vliegtuig wel op tijd en we hopen op tijd terug te zijn voor de halve finales van de US open met onze Belgische meisjes. Dat zijn we ook maar de weergoden in Amerika strooien roet in het eten. Geen tennis wegens zware regenval. Wij kijken met grote ogen....regen?.....wat is dat ook al weer?
Met bompa gaat het weer wat beter; met zijn darmen echter niet. Die dingen blijven hier de grote spelbreker maar we krijgen dat wel in orde. Nu we weten dat het niet besmettelijk is, is onze angst alweer voorbij. Hij krijgt toastjes met confituur en kip met rijst (en ja....een pastiske om het allemaal door te spoelen!) Uitstapjes doen zit er voorlopig niet in want de afstand tussen bompa en het toilet mag niet te groot worden. Maar geen nood want er komt alweer bezoek vandaag. Eén van mijn "turnvriendinnen" komt langs op hun terugweg naar België. Leuk hen weer te zien. Voelt als thuis. Wanneer ik nog even naar de Shopi ga, loop ik daar ook nog Turnhoutse bekenden tegen het lijf. Het is tegenwoordig zo dat er hier meer bekenden in de supermarkt zijn dan ooit het geval was in Turnhout. De kempenaars houden van deze streek, zoveel is duidelijk. In de namiddag horen we een zware sirene loeien.......ALARM ! Alleen weten we zo direct nog niet waarvoor dit alarm staat. Als ik over de heuvels zware rookpluimen en vliegtuigen zie, besef ik dat dit de eerste bosbrand in de streek is. Ik hoor wat brandweer wagens rijden maar er schijnt nergens paniek te zijn. Het zal wel meevallen. Morgen weet ik meer hierover want dan gaan we naar Barjac. Mijn auto moet weer naar de garage (om de airco te repareren) en mama heeft een afspraak bij Gégée gemaakt. Zelf heb ik een afspraak bij de "speelgoedman" om een paar mooie cadeautjes mee te nemen. Ook de kruiden voor Christianne moeten we nog halen. Maar dat is allemaal voor morgen.
Deze nacht wordt er slecht geslapen want we verwachten al vroeg in de morgen een verpleegster, die bloed komt trekken van den Bompa. Het is een lieve dame, die ontzettend professioneel is. Ze stelt ons ook meteen gerust. Neen hoor, meneer heeft geen griep. Dat komt allemaal wel goed. Morgen moet ikzelf de uitslag van het bloed gaan halen in Bagnols. Ik kan het ook laten opsturen, maar dan hebben we het te laat. Die medische diensten werken hier allemaal apart. De dokter doet haar ding, een verpleegster het hare en het labo doet het ook alleen. Geen coordinatie. Enkel bij grote problemen wordt de dokter verwittigd. ... Terwijl twee zieke mannen hier de dagactiviteiten bepalen, vergeet ik haast te vertellen dat de druivenpluk hier in volle gang is. Grote machines, in de vorm van een omgekeerde "U" (het lijkt wel een voorhistorisch beest) rijden door de wijngaarden en plukken de druiven (de charme van de plukkers met grote manden is verleden tijd), die vervolgens in een grote laadbak worden gekapt en achter een veel te kleine tractor naar de cooperatieve worden gereden. Of de oogst goed is, weten we nog niet. Het was een hele speciale zomer, zonder regen en veel te warm. De meeste vruchten zijn veel vroeger rijp dan anders en ook de druivenpluk is vroeger gestart. De druiven zijn klein maar laat ons hopen dat de wijn goed wordt. Voor de olijven is het eerder een slecht jaar. De meeste olijfbomen dragen zelfs geen vruchten. Wij hebben een tiental boompjes en er hangen welgeteld 3 olijven aan. Daar kunnen we niet mee aankomen bij een perser..... Het zij zo. Bompa blijft intussen de grote afwezige. Hij kan het bed niet uit maar het goede nieuws is dat de bomma intussen de juiste diagnose heeft gesteld. De boosdoener is een heerlijke "Americain préparé" geweest, waarvan hij in Aix zo heerlijk had gesmuld. De helft van zijn véél te grote portie is naar Danny doorgeschoven. Arme mannen toch. We proberen ze goed te verwennen en dan komt alles wel goed. Ook goed is de schitterende overwinning van Janina Wickmaeyer in de US open. We hebben weer twee Belgische meisjes bij de laatste vier !!! Mooi toch?
Vandaag krijgen we onze vrienden uit Turnhout op terugbezoek. We ontbijten tijdig want ik wil nog wat boodschappen doen in Barjac. Bompa is nog steeds grieperig en heeft koorts. Ik wil op zeker spelen en we bellen een dokter. Ik krijg te horen dat de dokter geen huisbezoeken doet en we kunnen een afspraak krijgen om 16.40 uur. Genoteerd! Intussen redden we het wel met een nerofenneke. Danny heeft in Belgie dezelfde symptomen. Ze zullen toch geen Mexicaanse griep hebben zeker??? Moet ik nu een mondmasker aan? Ach neen, het zal allemaal wel meevallen. We genieten van onze gasten en zij genieten duidelijk ook van onze "Nid d' Abeilles". We praten honderduit over het toneel, waarin Bart meespeelt. We hopen dat ze in november het landjuweel gaan winnen!! Aan alle liefhebbers van een mooi toneelstuk: "Napels zien en sterven" op 7 november in het NTG in Gent!! Allen daarheen!! En supporteren voor onzen Bart. Maar de tijd vliegt en ik moet al vertrekken naar Goudargues. Spannend, een vreemde dokter, een vreemde praktijk, een andere taal.... maar het valt allemaal reuze mee. De dokter is een knappe vrouw en stelt de juiste vragen. Niks ergs, wat pillekes en drankjes en graag een bloedstaal. Daarvoor moet ik een verpleegster bellen, die aan huis komt. Ik krijg een nummer en een vriendelijke dame belooft om morgenochtend hier te zijn om 7 uur! Ja wadde! Dat wordt wekker zetten; iets wat hier zelden gebeurt. Maar het is voor het goeie doel. Patiente nummer drie is de bomma. Die heeft haar voet open gestoten aan de scherpe rand van een tafeltje. Ijszakjes en een flink verband en dan rusten met de voetjes omhoog. De hele boel is hier geimmobiliseerd! Nadat we zeker zijn dat Kim Clijsters haar plekje in de halve finales heeft veroverd, gaat iedereen maar vroeg te bed.
Vandaag is het maandag en Danny moet weer werken op het thuisfront, in Belgie, Luxemburg en Nederland. Dat houdt meteen een ritje retour luchthaven in voor mij. De bomma's gaan tijdens mijn afwezigheid hier thuis "grote kuis" houden. Ik zorg dat ze een stofzuiger, emmers, dweilen, stoffer en blik hebben, zodat ze zich eens goed kunnen uitleven. Voor ik goed en wel vertrokken ben, zitten ze al te kaarten....... Wij hebben onderweg de éne tegenslag na de andere. Nog maar net vertrokken, worden we al door de politie tegengehouden. Er is een ernstig ongeval gebeurd en de straat wordt opgemeten. We moeten rechtsomkeer maken en langs St Gervais terug naar Bagnols rijden. Als we weer op de hoofdweg komen, zien we een ambulance met zwaailichten in de andere richting rijden. Met de wetenschap dat er een Nederlandse mobilhome bij betrokken was, hopen we maar dat de gevolgen niet al te ernstig zijn voor onze Noorderburen. Als we het centrum van Bagnols voorbij zijn en richting Nimes rijden, wordt er door tegenliggers alweer met de lichten geflikkerd. Weer koekenbak! Deze keer ligt een vrouwelijke motard op de weg en het ziet er niet goed uit. Ambulance nummer twee, komt net aan. Reden genoeg voor ons om niet te stoppen want we moeten een vlucht halen. Het zit toch niet lekker. Je gedachten blijven bij die slachtoffers. We krijgen het er warm van. Na een poosje realiseren we ons dat de airco stuk is. Ook dat nog. Bij temperaturen van 30 graden deze week, is die airco een echte must. Nu moeten we rijden "op zijn Frans", met de linkerarm zwengelend buiten de auto. Zo is het haalbaar, althans voor de chauffeur. De dames achterin zouden hun kapsel niet meer onder controle hebben en de mannen, zouden misschien een kou kunnen vatten. Ik hoop het euvel rap te kunnen laten verhelpen want er staan nog uitstapjes op het programma deze week. Ik moet dringend koffietjes ophalen maar ook hier valt het tegen. De winkel, die zeven dagen op zeven open is van 10.00 tot 22.00 uur, is natuurlijk vandaag gesloten omdat er kermis is in Bagnols. Potverdorie nog eens aan toe! Er zit echt niks mee vandaag. Thuis is alles gelukkig wel in orde en na de grote kuis, leef ik me nog even uit in de keuken om daarna de avond alweer af te sluiten bij het tennis. Ik oefen zelf ook nog wat en heb er zin in. Ik ga vast meer oefenen dit najaar en dat is nodig na 25 jaar onderbreking ! U hoort er nog van.
Hoewel we vandaag zouden uitslapen en het feestontbijt voor de jarige pas om 9 uur zouden serveren, worden we reeds vroeg in de morgen uit het bed getoeterd. Jachthoorngeschal en een hele meute huilende honden, luiden het jachtseizoen in. Waarschijnlijk is er een zegening op het marktplein want het geluid komt vanuit Montclus, veeleer dan vanuit de bossen. Wakker zijn we in elk geval. Op een feestdag als deze (Toine wordt 84!), wordt er extra gewerkt aan een feestelijke ontbijttafel. Vers geperst sinaasappelsap, krakende croissants, chocoladebroodjes en pains aux raisins, een heerlijk geurende baguette en huisgemaakte confituurtjes. Een bloemetje en een kaart. We wensen de jarige nog vele gezonde jaren toe, terwijl hij met talrijke smsjes uit België wordt verrast. De zondag verloopt verder rustig met champagne en taart en bij het diner een heerlijke boeuf Bourgignon met een St Emillon grand cru. Toine wil hier nog heel vaak verjaren, zegt hij. daar wordt voor gezorgd! We zijn allemaal moe maar houden de ogen open om de laatste bal van Kim Clijsters te zien. Chacka!!! Venus Williams mag naar huis!!!!
Dat we niet de enigen zijn , die de geneugten van het Franse buitenleven kunnen smaken, wisten we wel. Vandaag staan er enkele bezoekjes bij Vlaamse vrienden op het programma. We zochten al eerder naar het huis van Sabine en Jan was al eens met de fiets in Montclus maar we misten elkaar telkens weer. Nu hebben we met elkaar gebeld en beloofd dat we , na ons wekelijks bezoek aan de markt van Uzes, een aperitiefje gaan drinken in Blauzac, waar Sabine haar zomers doorbrengt. De zon schijnt heerlijk maar er staat een frisse zeewind. We kunnen voor het eerst een vestje verdragen. De verstikkende drukte van de voorbije weken op de markt, is verdwenen. Er is nog veel volk en je hoort nog heel veel Nederlands maar de toeristen zijn nu "anders". Families met huilende kinderen hebben plaats gemaakt voor studenten en senioren maar de sfeer is erg leuk en ongedwongen. Om half één rijden we naar Blauzac, vijf kilometer verderop. Het weerzien is erg hartelijk en de ontvangst geweldig. Allemaal oude vrienden rond één tafel, in het Zuiden. Wat moet een mens nog meer hebben? We leggen meteen een retourbezoekje Montclus vast voor aanstaande dinsdag. Thuis bekomen we van alle nieuwe indrukken en emoties en tegen de avond maken we ons op voor een fantastische avond. Antoine (Toine voor de vrienden) viert morgen zijn 84 ste verjaardag en nodigt ons uit in la Magnanerie in Bernas. We zijn er zelf nog nooit geweest, hoewel het vlakbij is. De avond verloopt fantastisch. Zalig kader, gemoedelijke sfeer (de gastheer en gastvrouw zijn Zwitsers) en heerlijk eten met een sublieme wijn (Gigondas!) De botjes van het lamsvlees krijgen we mee naar huis want den bompa heeft snoepjes nodig voor Dumbo. Vroeger noemden de kleinkinderen hem "Bompa snoep" omdat hij steevast met een grote snoeppot rondging. Nu krijgt dumbo die privileges.....We sluiten de avond af in alle rust en morgen zullen we de échte verjaardag thuis vieren, met alles erop en eraan! Happy Birthday Toine!
Vandaag gaan we "op reis". Deze zomer brengt de Provence een ode aan Picasso en zijn werk, dat sterk beïnvloed werd door Cézanne. In het Musée de Granet in Aix werd een tentoonstelling opgezet, waarin de werken van beide meesters naast elkaar staan en de invloed duidelijk is. Al drie maanden, wil ik er naar toe maar nooit eerder kwam het ervan maar vandaag gaat het lukken. Er werd een bewolkte dag voorspeld en het is de laatste vakantiedag van Danny; ideale omstandigheden dus. Iedereen is mooi op tijd aan het ontbijt, mooie kleren aan en een beetje zenuwen......net als bij een schoolreisje vroeger. Ik installeer me behoorlijk comfortabel in de koffer, terwijl de anderen hun vaste autoplekje uitzoeken. We zijn er klaar voor. Aix ligt niet bij de deur. Het wordt een rit van om en bij de twee uur, waarbij de verschillende vrouwen in de auto de chauffeur goede raad willen geven. Sabrina (zijn madam van de gps!)wint. Af en toe wordt ze boos: "Faites demi-tour! en dan wat luider: "Faites demi-tour!!!" en dan word ik boos en roep: "Mens, zwijg nu toch!" wat ze dan ook meteen doet. Het grapje werkte bij de kinderen en zit ook bij de senioren goed! In Aix schijnt de zon en is de sfeer zalig zuiders. Bompa is in topvorm en wandelt meer vandaag dan hij in de afgelopen weken samen heeft gestapt. Hij kan het nog! We drinken iets en, terwijl bompa even de krant inkijkt, kan de rest van het peleton even zijn hartje ophalen in de winkelstraten. Mooi, mooi mooi.... We zoeken een restaurantje op voor de lunch en maken meteen een zeer goeie keuze. Heerlijk lekker eten in een gezellig kader en een supervriendelijke bediening. Je moet het treffen. We vergeten haast dat er nog tickets moeten gekocht worden en een tentoonstelling bezocht. Er komt nog wat toneel aan te pas want het is veel drukker dan verwacht en er staan lange rijen. Ik informeer even aan de info en zeg dat ik een aantal 80 plussers in mijn gezelschap heb." La jeune fille là-bas va vous aider Madame"..... Ik krijg een klapstoeltje en, hoewel we tickets hebben voor 15 uur (lange rij aan de rechterkant) mogen we langs de linkerkant binnengaan als de rij van 14.30 uur verdwenen is. Hansje neemt Toine bij de arm. Ik den bompa. Beide heren protesteren... maar voor het goeie doel willen ze dan wel eens even "den ouwe" uithangen. Elckerlyck heeft hier twee talenten verloren laten gaan! Binnen geven we onze ogen de kost en genieten van het werk van de twee grootmeesters. Ook het museum zelf maakt grote indruk. Iedereen is moe van het lange slenteren en we zetten ons weer op een gezellig terrasje, terwijl Danny de auto haalt. Hier komen we zeker nog een keertje terug om van de stad te genieten.....
De zon staat er weer prachtig bij maar de ochtend is aangenaam fris. Zo'n 20 graden noteren we om 8 uur. Na de acclimatisatie van de vorige dagen, willen we vandaag wat werken in en rond het huis. Het is geweldig want ik heb "personeel". Bomma gaat in de tuin te keer met hark en rijf alsof haar leven er van af hangt. Bezweet en voldaan komt ze weer binnen. " Wat doet het deugd om na 8 jaar, weer eens in de tuin te kunnen werken!" Zo zie je maar dat "vakantie" voor iedereen wat anders inhoudt. Het blijft me verbazen. Als bompa zegt:"Kom we moeten gaan werken", danbedoelt hij:" We gaan een potje kaarten!" En daar beleeft hij dan evenveel plezier aan. Zelf begin ik aan het tuinhuis, waar de laatste maanden de rommel zich geleidelijk aan heeft opgestapeld. De half-opgeblazen boot van Riet, wordt helemaal afgelaten en opgevouwen. De grote mand met gedroogde lavendel wordt geplukt en de zaadjes opgevangen. Je zou denken dat na een maand van drogen en verkleuren de lavendel zijn essences wel verloren heeft maar niks is minder waar. De intense geur vult de hele omgeving. Mijn handen voelen zelfs een beetje olie-achtig aan.... In de namiddag vangen de senioren een uiltje, terwijl Danny en ik naar Bagnols gaan om een fiets te kopen. We hebben al heel wat rondgekeken en iets gevonden dat geschikt is om hier door de bergen te fietsen. Zelf heb ik geen enkele ervaring in het fietsen met versnellingen. (Ik trap in België altijd op het zwaarste verzet!) Ik vrees dat ik nog een extra spoedcursus moet krijgen ( hoewel ik een crack was in spinning )maar ik ga me alvast oefenen want in maart wil ik ook de Mont Ventoux op! Morgen maken we een uitstapje naar Aix-en-Provence om de tentoonstelling van Picasso en Cézanne te bezoeken. Verslag volgt.
Terwijl in België het nieuwe schooljaar al een flinke start heeft genomen, genieten de Franse kinderen van hun laatste vakantiedag. Het is overal druk want moeders hollen naar de winkels om het beste schoolgerief uit te zoeken voor hun kroost. Aan ons gaat het allemaal een beetje voorbij. Wij opteren voor de markt in Goudargues op deze woensdagochtend. Het is er heerlijk kuieren en we nemen nog wat lekkers mee voor de lunch. We brengen ook een bezoekje aan de kerk van Goudargues, een oude abdij uit de dertiende eeuw (of toch ongeveer) met een mooie akoustiek. Ook Lucrèce en Johan zijn er en nog andere vrienden. Er wordt gezellig wat gedronken en de kaartjes voor het thuisfront geschreven en gepost. De senioren geven zich niet veel tijd om te rusten want er moet gebridged worden! En dat gebeurt met veel vuur en de nodige toewijding. Je zou haast denken dat hun leven er vanaf hangt. Een zwempartijtje zit er ook nog in (tenminste voor de kranige meisjes van 80!) We hebben, later op de da, een afspraak gemaakt met Eric om ons nieuwe huis in Barjac nog eens te bezoeken. Bomma en bompa zijn benieuwd. Ze zagen de buitengevel en vreesden het ergste maar ze zijn enthousiast, écht enthousiast. Meer hadden we niet nodig. We drinken samen met de huidige eigenaars een lekker huisgemaakt aperitief op basis van rosé wijn en sinaasappel. We voelen ons thuis. Ons thuisvoelen, doen we ook in "Le vieux clocher", waar we daarna gaan eten. Er werd regen voorspeld maar met de I-phone in de hand, overtuigt Danny ons om toch buiten te zitten. Het waait alweer voorbij. De zomer lijkt maar niet te kunnen stoppen hier...... We sluiten de avond af voor de TV waar Kim Clijsers het opneemt tegen Bartoli. Als ik het had kunnen filmen, had ik het gedaan. Zo'n bende hevige supporters heb je nooit gezien, laat staan gehoord. Al goed dat ons huis hier behoorlijk afgelegen is........
