Voor het eerst deze week rijd ik weer eens met "mijn wagen volgeladen" richting Barjac. Bompa blijft nog liever thuis, kwestie van geen risico's te nemen en Toine houdt hem gezelschap. De vrouwen gaan wél mee. Het is vandaag "Nine-eleven" en we moeten zien dat er geen ongelukken gebeuren. De auto moet om 10 uur in de garage zijn, waar men de airco gaat "chargeren". Mogelijk zijn dan de problemen opgelost, mogelijk ook niet. Ik duim voor een meevaller. Wij gaan nu eerst naar de apotheek. Ik heb een serieuze opdracht. De superlieve huisarts van papa uit Belgie heeft gezegd dat hij dringend antibiotica nodig heeft, voor zijn salmonella vergiftiging (het kan ook een campillobacter" zijn) Ik heb een productnaam en een dosering op een briefje staan met de vermelding "dringend". Zonder voorschrift krijg ik het spul niet maar daar wil de apothekeres, na het aanhoren van ons verhaal, wel een mouw aan passen. Ze probeert de Franse arts uit Goudargues te bellen, om het voorschrift door te faxen. Ik moet even aan de lijn komen. Onze dokter is op reis vertrokken en ik heb de vervangster aan de lijn. Alweer het hele verhaal van bij het begin, dokter, bloedstaal, labo, geen cultuur.....patatie en patata....ze moet me wel geloven en faxt alles door. Den bompa is gered!!!! Bomma heeft een afspraak bij Gégée om 10.30 uur om een stevige brushing in haar haar te zetten. We zijn er nog net op tijd. Hansje en ik kuieren over de markt en halen alles wat we in opdracht voor het thuisfront moeten meebrengen; kruiden, biologisch speelgoed en lekkere kazen. De drukte van juli en augustus is fel geminderd maar de algemene voertaal is nog steeds Nederlands. Jonge koppels met kleine kindjes en jong-gepensioneerden. Wanneer we om 12 uur de auto weer ophalen, is het verdict spijtig genoeg negatief. De wagen heeft bijna twee uur aan een gasapparaat gehangen maar dat bleek de oorzaak niet. De lieve jongen rekent me niet eens iets aan. "Si je ne peux pas vous aider, vous ne devez pas payer". Dat kom je bij ons ook niet meer tegen. Hij stuurt me door naar een echte Renault garage om de airco te repareren. Dat zal voor morgen zijn. Vandaag moet ik dus in een knoerhete auto naar Nimes bollen. Pffffff. Daar is het vliegtuig wel op tijd en we hopen op tijd terug te zijn voor de halve finales van de US open met onze Belgische meisjes. Dat zijn we ook maar de weergoden in Amerika strooien roet in het eten. Geen tennis wegens zware regenval. Wij kijken met grote ogen....regen?.....wat is dat ook al weer?
Met bompa gaat het weer wat beter; met zijn darmen echter niet. Die dingen blijven hier de grote spelbreker maar we krijgen dat wel in orde. Nu we weten dat het niet besmettelijk is, is onze angst alweer voorbij. Hij krijgt toastjes met confituur en kip met rijst (en ja....een pastiske om het allemaal door te spoelen!) Uitstapjes doen zit er voorlopig niet in want de afstand tussen bompa en het toilet mag niet te groot worden. Maar geen nood want er komt alweer bezoek vandaag. Eén van mijn "turnvriendinnen" komt langs op hun terugweg naar België. Leuk hen weer te zien. Voelt als thuis. Wanneer ik nog even naar de Shopi ga, loop ik daar ook nog Turnhoutse bekenden tegen het lijf. Het is tegenwoordig zo dat er hier meer bekenden in de supermarkt zijn dan ooit het geval was in Turnhout. De kempenaars houden van deze streek, zoveel is duidelijk. In de namiddag horen we een zware sirene loeien.......ALARM ! Alleen weten we zo direct nog niet waarvoor dit alarm staat. Als ik over de heuvels zware rookpluimen en vliegtuigen zie, besef ik dat dit de eerste bosbrand in de streek is. Ik hoor wat brandweer wagens rijden maar er schijnt nergens paniek te zijn. Het zal wel meevallen. Morgen weet ik meer hierover want dan gaan we naar Barjac. Mijn auto moet weer naar de garage (om de airco te repareren) en mama heeft een afspraak bij Gégée gemaakt. Zelf heb ik een afspraak bij de "speelgoedman" om een paar mooie cadeautjes mee te nemen. Ook de kruiden voor Christianne moeten we nog halen. Maar dat is allemaal voor morgen.
Deze nacht wordt er slecht geslapen want we verwachten al vroeg in de morgen een verpleegster, die bloed komt trekken van den Bompa. Het is een lieve dame, die ontzettend professioneel is. Ze stelt ons ook meteen gerust. Neen hoor, meneer heeft geen griep. Dat komt allemaal wel goed. Morgen moet ikzelf de uitslag van het bloed gaan halen in Bagnols. Ik kan het ook laten opsturen, maar dan hebben we het te laat. Die medische diensten werken hier allemaal apart. De dokter doet haar ding, een verpleegster het hare en het labo doet het ook alleen. Geen coordinatie. Enkel bij grote problemen wordt de dokter verwittigd. ... Terwijl twee zieke mannen hier de dagactiviteiten bepalen, vergeet ik haast te vertellen dat de druivenpluk hier in volle gang is. Grote machines, in de vorm van een omgekeerde "U" (het lijkt wel een voorhistorisch beest) rijden door de wijngaarden en plukken de druiven (de charme van de plukkers met grote manden is verleden tijd), die vervolgens in een grote laadbak worden gekapt en achter een veel te kleine tractor naar de cooperatieve worden gereden. Of de oogst goed is, weten we nog niet. Het was een hele speciale zomer, zonder regen en veel te warm. De meeste vruchten zijn veel vroeger rijp dan anders en ook de druivenpluk is vroeger gestart. De druiven zijn klein maar laat ons hopen dat de wijn goed wordt. Voor de olijven is het eerder een slecht jaar. De meeste olijfbomen dragen zelfs geen vruchten. Wij hebben een tiental boompjes en er hangen welgeteld 3 olijven aan. Daar kunnen we niet mee aankomen bij een perser..... Het zij zo. Bompa blijft intussen de grote afwezige. Hij kan het bed niet uit maar het goede nieuws is dat de bomma intussen de juiste diagnose heeft gesteld. De boosdoener is een heerlijke "Americain préparé" geweest, waarvan hij in Aix zo heerlijk had gesmuld. De helft van zijn véél te grote portie is naar Danny doorgeschoven. Arme mannen toch. We proberen ze goed te verwennen en dan komt alles wel goed. Ook goed is de schitterende overwinning van Janina Wickmaeyer in de US open. We hebben weer twee Belgische meisjes bij de laatste vier !!! Mooi toch?
Vandaag krijgen we onze vrienden uit Turnhout op terugbezoek. We ontbijten tijdig want ik wil nog wat boodschappen doen in Barjac. Bompa is nog steeds grieperig en heeft koorts. Ik wil op zeker spelen en we bellen een dokter. Ik krijg te horen dat de dokter geen huisbezoeken doet en we kunnen een afspraak krijgen om 16.40 uur. Genoteerd! Intussen redden we het wel met een nerofenneke. Danny heeft in Belgie dezelfde symptomen. Ze zullen toch geen Mexicaanse griep hebben zeker??? Moet ik nu een mondmasker aan? Ach neen, het zal allemaal wel meevallen. We genieten van onze gasten en zij genieten duidelijk ook van onze "Nid d' Abeilles". We praten honderduit over het toneel, waarin Bart meespeelt. We hopen dat ze in november het landjuweel gaan winnen!! Aan alle liefhebbers van een mooi toneelstuk: "Napels zien en sterven" op 7 november in het NTG in Gent!! Allen daarheen!! En supporteren voor onzen Bart. Maar de tijd vliegt en ik moet al vertrekken naar Goudargues. Spannend, een vreemde dokter, een vreemde praktijk, een andere taal.... maar het valt allemaal reuze mee. De dokter is een knappe vrouw en stelt de juiste vragen. Niks ergs, wat pillekes en drankjes en graag een bloedstaal. Daarvoor moet ik een verpleegster bellen, die aan huis komt. Ik krijg een nummer en een vriendelijke dame belooft om morgenochtend hier te zijn om 7 uur! Ja wadde! Dat wordt wekker zetten; iets wat hier zelden gebeurt. Maar het is voor het goeie doel. Patiente nummer drie is de bomma. Die heeft haar voet open gestoten aan de scherpe rand van een tafeltje. Ijszakjes en een flink verband en dan rusten met de voetjes omhoog. De hele boel is hier geimmobiliseerd! Nadat we zeker zijn dat Kim Clijsters haar plekje in de halve finales heeft veroverd, gaat iedereen maar vroeg te bed.
Vandaag is het maandag en Danny moet weer werken op het thuisfront, in Belgie, Luxemburg en Nederland. Dat houdt meteen een ritje retour luchthaven in voor mij. De bomma's gaan tijdens mijn afwezigheid hier thuis "grote kuis" houden. Ik zorg dat ze een stofzuiger, emmers, dweilen, stoffer en blik hebben, zodat ze zich eens goed kunnen uitleven. Voor ik goed en wel vertrokken ben, zitten ze al te kaarten....... Wij hebben onderweg de éne tegenslag na de andere. Nog maar net vertrokken, worden we al door de politie tegengehouden. Er is een ernstig ongeval gebeurd en de straat wordt opgemeten. We moeten rechtsomkeer maken en langs St Gervais terug naar Bagnols rijden. Als we weer op de hoofdweg komen, zien we een ambulance met zwaailichten in de andere richting rijden. Met de wetenschap dat er een Nederlandse mobilhome bij betrokken was, hopen we maar dat de gevolgen niet al te ernstig zijn voor onze Noorderburen. Als we het centrum van Bagnols voorbij zijn en richting Nimes rijden, wordt er door tegenliggers alweer met de lichten geflikkerd. Weer koekenbak! Deze keer ligt een vrouwelijke motard op de weg en het ziet er niet goed uit. Ambulance nummer twee, komt net aan. Reden genoeg voor ons om niet te stoppen want we moeten een vlucht halen. Het zit toch niet lekker. Je gedachten blijven bij die slachtoffers. We krijgen het er warm van. Na een poosje realiseren we ons dat de airco stuk is. Ook dat nog. Bij temperaturen van 30 graden deze week, is die airco een echte must. Nu moeten we rijden "op zijn Frans", met de linkerarm zwengelend buiten de auto. Zo is het haalbaar, althans voor de chauffeur. De dames achterin zouden hun kapsel niet meer onder controle hebben en de mannen, zouden misschien een kou kunnen vatten. Ik hoop het euvel rap te kunnen laten verhelpen want er staan nog uitstapjes op het programma deze week. Ik moet dringend koffietjes ophalen maar ook hier valt het tegen. De winkel, die zeven dagen op zeven open is van 10.00 tot 22.00 uur, is natuurlijk vandaag gesloten omdat er kermis is in Bagnols. Potverdorie nog eens aan toe! Er zit echt niks mee vandaag. Thuis is alles gelukkig wel in orde en na de grote kuis, leef ik me nog even uit in de keuken om daarna de avond alweer af te sluiten bij het tennis. Ik oefen zelf ook nog wat en heb er zin in. Ik ga vast meer oefenen dit najaar en dat is nodig na 25 jaar onderbreking ! U hoort er nog van.
Hoewel we vandaag zouden uitslapen en het feestontbijt voor de jarige pas om 9 uur zouden serveren, worden we reeds vroeg in de morgen uit het bed getoeterd. Jachthoorngeschal en een hele meute huilende honden, luiden het jachtseizoen in. Waarschijnlijk is er een zegening op het marktplein want het geluid komt vanuit Montclus, veeleer dan vanuit de bossen. Wakker zijn we in elk geval. Op een feestdag als deze (Toine wordt 84!), wordt er extra gewerkt aan een feestelijke ontbijttafel. Vers geperst sinaasappelsap, krakende croissants, chocoladebroodjes en pains aux raisins, een heerlijk geurende baguette en huisgemaakte confituurtjes. Een bloemetje en een kaart. We wensen de jarige nog vele gezonde jaren toe, terwijl hij met talrijke smsjes uit België wordt verrast. De zondag verloopt verder rustig met champagne en taart en bij het diner een heerlijke boeuf Bourgignon met een St Emillon grand cru. Toine wil hier nog heel vaak verjaren, zegt hij. daar wordt voor gezorgd! We zijn allemaal moe maar houden de ogen open om de laatste bal van Kim Clijsters te zien. Chacka!!! Venus Williams mag naar huis!!!!
Dat we niet de enigen zijn , die de geneugten van het Franse buitenleven kunnen smaken, wisten we wel. Vandaag staan er enkele bezoekjes bij Vlaamse vrienden op het programma. We zochten al eerder naar het huis van Sabine en Jan was al eens met de fiets in Montclus maar we misten elkaar telkens weer. Nu hebben we met elkaar gebeld en beloofd dat we , na ons wekelijks bezoek aan de markt van Uzes, een aperitiefje gaan drinken in Blauzac, waar Sabine haar zomers doorbrengt. De zon schijnt heerlijk maar er staat een frisse zeewind. We kunnen voor het eerst een vestje verdragen. De verstikkende drukte van de voorbije weken op de markt, is verdwenen. Er is nog veel volk en je hoort nog heel veel Nederlands maar de toeristen zijn nu "anders". Families met huilende kinderen hebben plaats gemaakt voor studenten en senioren maar de sfeer is erg leuk en ongedwongen. Om half één rijden we naar Blauzac, vijf kilometer verderop. Het weerzien is erg hartelijk en de ontvangst geweldig. Allemaal oude vrienden rond één tafel, in het Zuiden. Wat moet een mens nog meer hebben? We leggen meteen een retourbezoekje Montclus vast voor aanstaande dinsdag. Thuis bekomen we van alle nieuwe indrukken en emoties en tegen de avond maken we ons op voor een fantastische avond. Antoine (Toine voor de vrienden) viert morgen zijn 84 ste verjaardag en nodigt ons uit in la Magnanerie in Bernas. We zijn er zelf nog nooit geweest, hoewel het vlakbij is. De avond verloopt fantastisch. Zalig kader, gemoedelijke sfeer (de gastheer en gastvrouw zijn Zwitsers) en heerlijk eten met een sublieme wijn (Gigondas!) De botjes van het lamsvlees krijgen we mee naar huis want den bompa heeft snoepjes nodig voor Dumbo. Vroeger noemden de kleinkinderen hem "Bompa snoep" omdat hij steevast met een grote snoeppot rondging. Nu krijgt dumbo die privileges.....We sluiten de avond af in alle rust en morgen zullen we de échte verjaardag thuis vieren, met alles erop en eraan! Happy Birthday Toine!
Vandaag gaan we "op reis". Deze zomer brengt de Provence een ode aan Picasso en zijn werk, dat sterk beïnvloed werd door Cézanne. In het Musée de Granet in Aix werd een tentoonstelling opgezet, waarin de werken van beide meesters naast elkaar staan en de invloed duidelijk is. Al drie maanden, wil ik er naar toe maar nooit eerder kwam het ervan maar vandaag gaat het lukken. Er werd een bewolkte dag voorspeld en het is de laatste vakantiedag van Danny; ideale omstandigheden dus. Iedereen is mooi op tijd aan het ontbijt, mooie kleren aan en een beetje zenuwen......net als bij een schoolreisje vroeger. Ik installeer me behoorlijk comfortabel in de koffer, terwijl de anderen hun vaste autoplekje uitzoeken. We zijn er klaar voor. Aix ligt niet bij de deur. Het wordt een rit van om en bij de twee uur, waarbij de verschillende vrouwen in de auto de chauffeur goede raad willen geven. Sabrina (zijn madam van de gps!)wint. Af en toe wordt ze boos: "Faites demi-tour! en dan wat luider: "Faites demi-tour!!!" en dan word ik boos en roep: "Mens, zwijg nu toch!" wat ze dan ook meteen doet. Het grapje werkte bij de kinderen en zit ook bij de senioren goed! In Aix schijnt de zon en is de sfeer zalig zuiders. Bompa is in topvorm en wandelt meer vandaag dan hij in de afgelopen weken samen heeft gestapt. Hij kan het nog! We drinken iets en, terwijl bompa even de krant inkijkt, kan de rest van het peleton even zijn hartje ophalen in de winkelstraten. Mooi, mooi mooi.... We zoeken een restaurantje op voor de lunch en maken meteen een zeer goeie keuze. Heerlijk lekker eten in een gezellig kader en een supervriendelijke bediening. Je moet het treffen. We vergeten haast dat er nog tickets moeten gekocht worden en een tentoonstelling bezocht. Er komt nog wat toneel aan te pas want het is veel drukker dan verwacht en er staan lange rijen. Ik informeer even aan de info en zeg dat ik een aantal 80 plussers in mijn gezelschap heb." La jeune fille là-bas va vous aider Madame"..... Ik krijg een klapstoeltje en, hoewel we tickets hebben voor 15 uur (lange rij aan de rechterkant) mogen we langs de linkerkant binnengaan als de rij van 14.30 uur verdwenen is. Hansje neemt Toine bij de arm. Ik den bompa. Beide heren protesteren... maar voor het goeie doel willen ze dan wel eens even "den ouwe" uithangen. Elckerlyck heeft hier twee talenten verloren laten gaan! Binnen geven we onze ogen de kost en genieten van het werk van de twee grootmeesters. Ook het museum zelf maakt grote indruk. Iedereen is moe van het lange slenteren en we zetten ons weer op een gezellig terrasje, terwijl Danny de auto haalt. Hier komen we zeker nog een keertje terug om van de stad te genieten.....
De zon staat er weer prachtig bij maar de ochtend is aangenaam fris. Zo'n 20 graden noteren we om 8 uur. Na de acclimatisatie van de vorige dagen, willen we vandaag wat werken in en rond het huis. Het is geweldig want ik heb "personeel". Bomma gaat in de tuin te keer met hark en rijf alsof haar leven er van af hangt. Bezweet en voldaan komt ze weer binnen. " Wat doet het deugd om na 8 jaar, weer eens in de tuin te kunnen werken!" Zo zie je maar dat "vakantie" voor iedereen wat anders inhoudt. Het blijft me verbazen. Als bompa zegt:"Kom we moeten gaan werken", danbedoelt hij:" We gaan een potje kaarten!" En daar beleeft hij dan evenveel plezier aan. Zelf begin ik aan het tuinhuis, waar de laatste maanden de rommel zich geleidelijk aan heeft opgestapeld. De half-opgeblazen boot van Riet, wordt helemaal afgelaten en opgevouwen. De grote mand met gedroogde lavendel wordt geplukt en de zaadjes opgevangen. Je zou denken dat na een maand van drogen en verkleuren de lavendel zijn essences wel verloren heeft maar niks is minder waar. De intense geur vult de hele omgeving. Mijn handen voelen zelfs een beetje olie-achtig aan.... In de namiddag vangen de senioren een uiltje, terwijl Danny en ik naar Bagnols gaan om een fiets te kopen. We hebben al heel wat rondgekeken en iets gevonden dat geschikt is om hier door de bergen te fietsen. Zelf heb ik geen enkele ervaring in het fietsen met versnellingen. (Ik trap in België altijd op het zwaarste verzet!) Ik vrees dat ik nog een extra spoedcursus moet krijgen ( hoewel ik een crack was in spinning )maar ik ga me alvast oefenen want in maart wil ik ook de Mont Ventoux op! Morgen maken we een uitstapje naar Aix-en-Provence om de tentoonstelling van Picasso en Cézanne te bezoeken. Verslag volgt.
Terwijl in België het nieuwe schooljaar al een flinke start heeft genomen, genieten de Franse kinderen van hun laatste vakantiedag. Het is overal druk want moeders hollen naar de winkels om het beste schoolgerief uit te zoeken voor hun kroost. Aan ons gaat het allemaal een beetje voorbij. Wij opteren voor de markt in Goudargues op deze woensdagochtend. Het is er heerlijk kuieren en we nemen nog wat lekkers mee voor de lunch. We brengen ook een bezoekje aan de kerk van Goudargues, een oude abdij uit de dertiende eeuw (of toch ongeveer) met een mooie akoustiek. Ook Lucrèce en Johan zijn er en nog andere vrienden. Er wordt gezellig wat gedronken en de kaartjes voor het thuisfront geschreven en gepost. De senioren geven zich niet veel tijd om te rusten want er moet gebridged worden! En dat gebeurt met veel vuur en de nodige toewijding. Je zou haast denken dat hun leven er vanaf hangt. Een zwempartijtje zit er ook nog in (tenminste voor de kranige meisjes van 80!) We hebben, later op de da, een afspraak gemaakt met Eric om ons nieuwe huis in Barjac nog eens te bezoeken. Bomma en bompa zijn benieuwd. Ze zagen de buitengevel en vreesden het ergste maar ze zijn enthousiast, écht enthousiast. Meer hadden we niet nodig. We drinken samen met de huidige eigenaars een lekker huisgemaakt aperitief op basis van rosé wijn en sinaasappel. We voelen ons thuis. Ons thuisvoelen, doen we ook in "Le vieux clocher", waar we daarna gaan eten. Er werd regen voorspeld maar met de I-phone in de hand, overtuigt Danny ons om toch buiten te zitten. Het waait alweer voorbij. De zomer lijkt maar niet te kunnen stoppen hier...... We sluiten de avond af voor de TV waar Kim Clijsers het opneemt tegen Bartoli. Als ik het had kunnen filmen, had ik het gedaan. Zo'n bende hevige supporters heb je nooit gezien, laat staan gehoord. Al goed dat ons huis hier behoorlijk afgelegen is........
Schrijven is mooi maar als het niet meer met potlood en papier gebeurt, ben je overgeleverd aan de grillen van de moderne technologie. Dat is dus wat er gisteren gebeurde. Ik geraakte niet op de website en ben dus met mijn verhaal blijven zitten. Veel viel er trouwens niet te vertellen want het leven kabbelt hier rustig verder. De Franse kinderen hebben nog een paar dagen extra vakantie. Hier beginnen de scholen pas donderdag. Wij gaan vandaag de sportievere tour op en maken een wandeling tot in Montclus. Het is een hele klim voor de senioren en bompa vraagt dan ook aan elke hoek, die we omstaan "Was hier nu dat cafééke niet?" "Neen bompa, nog een beetje verder;" " Ah hier herken ik het. Hier is het hé?" "Neen bompa, nog wat verder." Groot is de vreugde als we het terras van de "Murier" zien, waar we onze dorst lessen. Er staan tot onze verbazing nog een paar kramen op de markt van Montclus. In de vakantiemaanden is er elke dinsdagochtend een druk bezochte markt maar nu zijn de toeristen naar huis en is de sfeer weer helemaal normaal. We kopen wat fruit en olijven en gekonfijte look. Dat laatste is ontzettend goed voor hart en bloedvaten en we zitten dus meteen in het zakje te grabbelen. De trip terug is vooral dalen en we proberen dan ook om nog wat onontdekte hoekjes van ons kleine dorp te bereiken. Mooi! Aan tafel, thuis, smaakt alles tip top. Ik heb compote van abrikozen gemaakt voor bij het restje koude lamsvlees. Een ware ontdekking! Vanavond zal Danny de kok zijn. Het wordt show cooking. Iedereen lust paëlla en de grote pan wordt weer eens bovengehaald. In zijn dooie ééntje maakt Danny er iets geweldigs van. De gasten kunnen nauwelijks wachten maar we zetten ze aan tot een spelletje petanque. Daar genieten ze van en ze kunnen het nog ook! De ballen rollen tot tegen het cochonetje! Zo zie je maar, een vos verleert zijn streken nooit....
Na een luie zondagmiddag staat er een drukke zondagavond op het programma. Géegée, onze kapster, is een ondernemende vrouw. Zij wil vandaag haar gasten verwennen met een aperitief én een modeshow, zomaar op het pleintje in het dorp. Daar heeft ze een goede reden voor. Zij is precies 35 jaar als zelfstandige onderneemster in Barjac aan het werk en dat doet niemand haar na. Sommige handelszaken zijn wel ouder, maar daar werd dan al meermaals van zaakvoerder gewisseld. De burgemeester(zie foto met kindje) is ook van de partij en hij looft het initiatief, dat ook voor hier een primeur is. De show zal gepresenteerd worden door alle voormalige medewerksters van het kapsalon, jongens en meisjes! De kleding wordt verzorgd door een nieuw boetiekje, op de place de la mairie, in hartje Barjac. Het publiek zijn de klanten van Géegée en toevallige passanten. De sfeer is geweldig. Het hele gebeuren is zo spontaan en nonchalant, dat elk foutje vergeven wordt. Ik stuur de sfeerfoto's mee. We hebben lang genoeg gezeten en maken nog een wandelingetje voor we straks gaan eten in Cornillon en we gaan bij Agitato een biologisch aperitiefje drinken. Agitato is een bijzonder huis, rechttegenover onze Mas Amiel. Ze hebben een gezellige binnentuin , vol oude spullen en presenteren alternatieve lekkernijen. Biologische wijn en hapjes, speciale pannekoeken en bijzondere kruiden. We wensen hen veel succes en sluiten zelf de avond bij een lekkere menu in La vieille fontaine. Wanneer we, rond half elf terug thuis komen, brand er licht binnen.. Plots gaat de voordeur open en Dumbo heet ons van harte welkom. Hij heeft zichzelf binnen gelaten, de deuren gesloten en het licht aangedaan. Wij voelen ons welkom maar checken toch even of er niemand anders binnen is geweest ...... niet dus!
Na een drukke ochtend, is er een heerlijke rustige middag. Bomma en bompa zijn , samen met hun vrienden, veilig en wel in Montclus gearriveerd. Het is al een jaartje geleden dat ze nog hier waren, maar het is alsof ze niet weg zijn geweest. Bomma heeft een cadeautje bij. De "Feeling" van september. Ik geef toe, ik ben een tijdschriften freak. Ik kan het niet laten ze te kopen én te lezen. Op feeling heb ik zelf een abonnement en mijn exemplaar had Danny al meegebracht uit Antwerpen. Tijd om er eens door te bladeren was er nog niet geweest. Als we ons voor een welverdiende siesta, bij het zwembad installeren, wordt de Feeling in mijn handen geduwd met de klassieke woorden: "Geniet nu ook maar van wat rust met een boekske."(alsof ik dat anders niet zou doen.....!) Maar goed. Ik bekijk een paar bladzijden maar het is zo verdomd moeilijk lezen met de strakke wind die er staat, dat ik mijn "boekske" nog even neerleg. Tot grote ergernis van alle omstaanders, begrijp ik later. Terwijl ik wat wil soezen, wordt ik bestormd met vragen. "En? Wat is er mooi deze winter?" "Vind je de handtassen mooi?" Zèèèèèg, Ik zal het straks wel lezen of op een later tijdstip. Neen, dat kunnen de omstaanders niet meer aan en ze drukken nu écht het tijdschrift onder mijn neus bij een artikel over de jaren tachtig. Mode voor moeders, van toen met hun dochters, van nu. Op de laatste pagina, krijg ik de shock. Het is niet waar! Mijn zus en mijn petekind, in het centrum van de Vlaanderens mooiste boekje. Zelf zijn ze er niet gelukkig mee maar ik vind het bijzonder knap. Echt waar. Dus voor al diegenen, die nu naar de boekenwinkel hollen, Anne en Lotte...... dat zijn ze! In het echt zijn ze mooier maar 't is toch knap! Ik heb ook een nieuw tennisracket gekocht en onder applaus van het seniorenpubliek, slaan Danny en ik een balletje. Bompa trekt er een mooie foto van maar ik weet iet of ik hem kan afprinten? Ik zal mijn best doen voor morgen.
Weinig nieuws op deze vrijdag. Een weekje is niks. Er is er weer één voorbij en dat betekent bedden verschonen, lakens en handdoeken wassen en drogen in no time! De gasten rijden na het ontbijt weer richting Belgie maar er zijn problemen. we krijgen nogal wat alarmerende berichten. File van 18 km voor Lyon....Verbod om langs Luxemburg (waar we zo nodig willen tanken!) naar huis te rijden. Er moet een hele omleiding gevolgd worden( via Troyes naar Brussel) en dat is niet leuk als afsluiter. Ook voor ons is er vertraging. De vlucht van Danny uit Charleroi komt 50 minuten later dan voorzien. Gelukkig was ik op de hoogte want in Nimes-airport is de airco stuk . Als je daar binnen moet zitten wachten, ben je volledig uitgedroogd na een uur....In de auto werkt de airco wel en elukkig is het nog een mooie avond en kunnen we thuis wat bekomen van alle emoties. Morgen arriveren bomma en bompa met hun vrienden. Daar kijk ik al lang naar uit. Toch is het ook een beetje triest want dat wil zeggen dat de zomer nu wel echt op zijn einde loopt. Maar hij was mooi, warm, gezellig en warm die zomer van 2009!
Alweer de laatste dag voor onze gasten. In de voormiddag plannen we een geleid bezoekje aan Barjac, met een wandelingetje door de straatjes en een kijkje in het kasteel , waar momenteel het "forum des arts" plaats heeft. 17 Kunstenaars stellen er hun werk tentoon in een mooi kader. Er hangen enkele werken, die me opvallen. Het loont in elk geval de moeite om er nog eens langs te gaan met kunstliefhebbers. Dan gaat het richting Beaulieu want er moet nog "goede" wijn mee naar België. Groot is mijn verbazing wanneer we in Chazalis aankomen en er een overvolle parking aantreffen. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We vinden amper een plekje voor onze Scénic. Zou het hier "weggeefdag" zijn? Dan hebben we het mooi getroffen. Maar neen, iedereen heeft blijkbaar de weg naar Chazalis gevonden en van heinde en verre slaan mensen hun voorraad in. Vader, moeder, zoon en (knappe!!) dochter staan allemaal te gerieven en laten je proeven met de glimlach en de steeds weerkerende woordjes van uitleg bij de verschillende flessen. Er is weer witte "emotion". Die was al een tijd uitverkocht en nu is die van 2008 "gearriveerd"! Op de toonbank hangt een artikel van Piet Huysentruyt uit één of ander vlaams tijdschrift. Bij zijn gerechten staat een fles "Merlot" van Chazalis!!! Piet woont hier niet zo ver vandaan, in Les Vans en palmt stilaan ook de Franse tafels en keukens in. Madame vertelt me dat hij gisteren op de "six" (franse zender) was om zijn speciale pan aan te prijzen. Na een goede degustatie, worden heel wat kistjes in de auto gezet en ik voel dat ik zwaar geladen ben. Door de bergen dan maar naar huis, waar we gezellig eten . Eindelijk tijd voor een goeie siesta "aan den dok" Ik weet niet wat ze bedoelen maar het klinkt leuk. Den dok is dus Mechels voor "het zwembad"! Ik probeer ook nog eens een zinneke in het Mechels: "Veu damme no tschuil goan mut os pjèt nog schoote". Mijn nonkel Dré heeft me dat als kind geleerd. Honderd keer heeft hij het herhaald tot ik de juiste tongval had. Het zit er nog altijd in..... Er wordt hier eens hartelijk om gelachen. Van ons laatste avondmaal genieten we in Cornillon, onder een warme sterrenhemel in ons favoriete restaurant, La Vieille Fontaine.
Nonkel Paul komt voor het ontbijt naar beneden en hij heeft een vraagje voor mij. "Is dit nu een schorpioen?" "Euh ja, dat is er eentje. Is hij dood?" "Neen, neen, ik heb hem opgepakt bij zijn staart. Ze steken toch langs voor?" "Dat weet ik zo net nog niet (ik weet wel dat ze steken en het kan me niet schelen langs waar!) zet hem maar voorzichtig neer en trap hem dan dood want ze kunnen best gevaarlijk zijn!" Ik probeer geen paniek te veroorzaken maar ben maak hen toch duidelijk dat het verstandig is die diertjes meteen te elimineren en ze niet te behandelen als een alternatief troeteldiertje. Hij zet het beestje neer en de schorpioen is sneller dan zijn schoenen. Het wordt en hele strijd om het beestje uit te schakelen maar nonkel Paul wint (zich van geen gevaar bewust)! Na het ontbijt ga ik bladeren rijven in de tuin. Het lijkt wel herfst hier. De blaadjes dwarrelen overal neer en als je loopt, kraakt het onder je voeten. Een vijftal kruiwagens verdwijnen in de composthoop. Zo oogt de tuin weer veel zomerser. De zon is er ook weer en schijnt weer in alle hevigheid. Door mijn bezigheden in de tuin, ben ik vergeten de bache van het zwembad te halen. Het water is gestegen naar 29 graden.... pffff dat is te warm voor mij. Ik laat het wat bekoelen en werk binnen verder. Wanneer ik de post uit de brievenbus haal is mijn verbazing groot. De mooie geboortekaart van Tuur zit al in mijn bus! Amper twee dagen onderweg en hier aan huis besteld. Gek dat de kaartjes , die de meisjes, weken geleden, van op kamp verstuurden, nog niet zijn aangekomen?!? Na de middag vind ik eindelijk tijd om mijn kapotte vaatwas te ontmantelen en naar de déchetterie te brengen. Ik word daar vriendelijk geholpen, zoals immer en nu is mijn wasplaats weer heel wat ruimer. Wanneer ik aan het diner wil beginnen, slaat de bliksem alweer in en krijgen we een hevig onweer. Ik ken mijn weg naar de technische ruimte intussen goed en kan de schakelaar weer aanzetten. We eten nog gezellig buiten maar vanavond zullen we voor het eerst een truitje kunnen gebruiken. ....Donder, bliksem en regen maken vanavond het mooie weer. Mmmmmm slapen met een dekbed.....dat is lang geleden!
Het is vandaag de eerste bewolkte ochtend in Montclus, sinds wéken. Niet erg want ik heb een berg strijk te verzetten en er moet ook nog eens grondig gekuist worden. Dat komt me dus mooi uit. De gasten willen vandaag Avignon bezoeken en Danny moet ook naar Brussel sporen voor het werk. Ik heb dus het hele huis voor mij alleen. Met 29 graden vind ik het bijzonder aangenaam en rond het middaguur heb ik al veel werk verzet. Tijd voor een lunchke. Als ik alleen ben, zet ik me graag even voor het journaal van 13 uur. We horen al zo weinig Belgisch nieuws en ik ben benieuwd wat er te zeggen valt. Martine Tanghe kondigt in alle sereneteit aan dat het vandaag "de dag van de garnaal" is. De kaviaar van de Noordzee hoor ik haar nog zeggen. Djeezes , wat moeten ze nu nog verzinnen om een half uurtje te vullen in prime-time?? Wat dacht je van een dag van "de meloen" of nog beter ; dag van "de hondenbrokken"? Het is toch te gek? Moederdag is fijn, de dag van het kind, de student, de aidspatient, de klant, het openbaar vervoer......allemaal ok voor mij. Maar de dag van de garnaal?? Ik zit er nog een hele tijd aan te denken. De ministers gaan de garnaalvissers steunen, klinkt het. Ferm! Nu de kabaljauwvissers nog of er woedt straks een oorlog op onze geliefde Noordzee. ..Soit! Als ik dit allemaal verteerd heb, rijd ik nog even richting Saint-Ambroix om wijn te kopen in de cooperative. Onderweg loopt er een hond in het midden van de straat. Hij doet me aan Dumbo denken. Zelfde snoet en franke blik. Wit met caramelkleurige vlekken. Ik aarzel even of ik hem zal oppikken en het baasje opsporen maar hij zet zijn weg rustig verder en lijkt niet echt ondervoed. Niet tussenkomen, zegt het stemmetje in mijn hoofd....Wanneer ik hem in de achteruitkijkspiegel gade sla, bedenk ik me dat dit wel eens Dumbo's zusje kon zijn. Toen we Dumbo gingen halen waren er drie "accidentjes" in die nest. Papa Porcelaine had een onvergetelijke nacht gehad met mama Griffon. Hij had zijn eigen vrouwtje moeten zwanger maken maar per vergissing heeft hij nu bastaardjes gecreëerd, die niet als rashond konden verkocht worden. Brute pech voor de eigenaar maar voor ons geen probleem, we wilden altijd al een straathond. Onze voorkeur ging uit naar een teefje maar dat bleek al uitverkoren door iemand anders. Het teefje in kwestie was wit met caramelkleurige vlekken, de twee reutjes waren tricolore........Wij hebben natuurlijk den tofste uit de nest maar misschien zou hij het met zijn zusje goed kunnen vinden? We zullen het nooit weten.
Er staat een uitgebreid ontbijt klaar op deze wisseldag. De nieuwe gasten zijn gearriveerd en we moeten (met enige pijn in het hart ) afscheid nemen van Jo en Ria en de kids. Voor mij is het werken geblazen want alle lakens moeten gewassen en gestreken worden, de kamers gepoetst en de etensvoorraad aangevuld. Om 12 uur hebben we een afspraak met Belgische kennissen, die ook op zoek zijn naar een eigendom in het zoete Zuiden. Het klikt meteen en we praten honderduit over hun én onze belevenissen hier. We komen tot dezelfde conclusie: hier is het leven zoet. We brengen hen nog in contact met Julien, onze makelaar, die hen nog een pand wil laten zien in Barjac. We mogen mee en dat vind ik fijn. Huizen kijken is zowat mijn leukste hobby geworden. Bij een goeie fles rosé, sluiten we dit avontuur af en we beginnen te koken voor het diner. Maar de wespen zijn deze dagen wel bijzonder frank. We hebben nog maar een weekje om hen te verdelgen en weten echt niet hoe. Ik heb al lang een echte wespenpot. Vroeger moest je daar een beetje zoetigheid in doen en voilà, daar zaten ze gevangen op hun gulzige tocht maar dat werkt niet meer. Alles heb ik geprobeerd, van bier tot cola, van honing tot confituur, van bavarois tot ijsroom.... Deze wespen zijn anders! Vanaf het ogenblik dat er een stukje vlees wordt bovengehaald komen ze in grote getale onze maaltijd verstoren. Tante Annie heeft een idee! Je legt een stukje lekker vlees onder de wespenpot en dan hopen we dat ze omhoog vliegen en er niet meer uit kunnen. We zullen zien, het is het proberen waard. Er wordt gewed en gesupporterd....... en de éne na de andere wesp kruipt in de pot. We geloven onze eigen ogen niet. Na een tijdje zien we dat er een paar zijn, die via een duikvlucht toch weer ontsnappen. De snoodaards! Eén ding is zeker, ze amuseren zich en wij kunnen rustig eten. Aan het eind van de avond zitten er wel 15 in!!! Tante Annie heeft gescoord! Dat vieren we!! Ik kan je nu al vertellen dat er daar morgenvroeg maar twee wespen van overblijven. De rest heeft het hazenpad gekozen.........
Vandaag staat er heel wat op het programma. Er is weer wissel van de wacht en zelf moeten we gaan dineren bij Georges en Jeannine in Montelimar. Last minute wordt die afspraak afgebeld want de ouders van Georges zijn niet al te best en hij wil voor hen zorgen. Wij zijn er niet rouwig om want dat geeft ons wat ruimte. De gasten kunnen dan een uitgebreid ontbijt nemen om 10 uur en daarvoor gaan sporten. Sill vergat haar goede schoenen bij het klimmen en dat geeft de mannen een doel. Met de fiets naar Vallon voor een paar schoenen. En reken maar dat ze met schoenen terugkomen! Ook een zoek geraakte horloge wordt teruggevonden en de koffers kunnen gepakt worden. Op de affiche staat een artisanale markt in Barjac en daar willen we nog een kijkje nemen. Maar dat blijkt een dikke tegenvaller. Het leuke aan de markt is dat we het verlossende telefoontje krijgen: Kaat heeft een zoon, Tuur. Mooi! Gefeliciteerd lieve Kaat en Igor. Geef die kleine maar een dikke knuffel van ons. Thuis wordt de barbeque aangestoken en met de wind, die er staat , lukt het van de eerste keer. Daar zijn onze nieuwe gasten al. Opa, Christianne, Nonkel Paul en tante Annie. Twee van hen moeten vannacht nog in de buurt logeren want alle bedden zijn hier vol maar vanaf morgen zullen ze een aangename week hebben met toch eindelijk iets lagere temperaturen.....
In alle vroegte wordt er alweer gesport. De heren op de fiets, de dames willen gaan joggen. Blijkbaar is het jachtseizoen al geopend want de hele ochtend horen we een grote meute "Dumbo"s onophoudelijk blaffen (of eerder huilen). Er vallen ook schoten. De angst is groot om te vertrekken maar ik stel hen gerust. Ze kunnen veilig naar boven. Ik wil Dumbo mee sturen om hen te vergezellen. Dat doet hij graag en hij kent de weg maar ik vind hem niet. Zou hij zich bij de jachthonden gevoegd hebben? Neen toch?? Eindelijk vind ik hem, in de wasplaats, achter de deur, in de kast ! Onze grote held zit te beven als een riet. Bang van de jagers... het wordt nog een echte "woessie" klinkt het hier. Het verlate ontbijt smaakt als nooit tevoren en dan is er even tijd om te ontspannen bij een goed boek. Niet voor ons want we krijgen nog bezoek. Een voormalige collega van Danny, wipt op doorreis naar Montpellier even binnen. Het is een aangenaam weerzien. We hebben de tijd voor een babbeltje en een zwempartij voor zijn twee schattige dochtertjes, Sofie en Eva. Het zijn twee prima ballerina's en dat is hen aan te zien. Ze proberen zelfs een onderwaterballet en genieten ervan. Volgend jaar willen ze ook naar hier komen. Rond het middaguur, als ze vertrokken zijn, beginnen de grote werken in de keuken. Vandaag staat er verse, huisgemaakte paella op het menu en er moet heel wat gesneden en gekuist en gekookt worden in de keuken. Peter en Anna komen helpen. De heren genieten bij een leffe van het kokkerellen, terwijl de dames continu afwassen maar om 15 uur kunnen we aan tafel en geniet iedereen. Vanavond is er weer een abrivado in St Quentin la Poterie en we willen het onze gasten een keertje laten meemaken. De sfeer is er heel anders dan in Barjac maar we krijgen toch waar voor ons geld (bij wijze van spreken want dit is gratis allemaal). Spectakel verzekerd. Er is een hele ploeg "sterke durvers" maar het laatste jaar van de lokale VITO is ook paraat.....We roepen als gekken en applaudiseren als de stier gevat is. Jo en Danny geven nadien in de straten nog een staaltje van hun abrivado kunsten......te gek! We praten nog wat na onder een fonkelende sterrenhemel en realiseren ons dat het morgen alweer hun laatste dagje is.
