Dat we niet de enigen zijn , die de geneugten van het Franse buitenleven kunnen smaken, wisten we wel. Vandaag staan er enkele bezoekjes bij Vlaamse vrienden op het programma. We zochten al eerder naar het huis van Sabine en Jan was al eens met de fiets in Montclus maar we misten elkaar telkens weer. Nu hebben we met elkaar gebeld en beloofd dat we , na ons wekelijks bezoek aan de markt van Uzes, een aperitiefje gaan drinken in Blauzac, waar Sabine haar zomers doorbrengt. De zon schijnt heerlijk maar er staat een frisse zeewind. We kunnen voor het eerst een vestje verdragen. De verstikkende drukte van de voorbije weken op de markt, is verdwenen. Er is nog veel volk en je hoort nog heel veel Nederlands maar de toeristen zijn nu "anders". Families met huilende kinderen hebben plaats gemaakt voor studenten en senioren maar de sfeer is erg leuk en ongedwongen. Om half één rijden we naar Blauzac, vijf kilometer verderop. Het weerzien is erg hartelijk en de ontvangst geweldig. Allemaal oude vrienden rond één tafel, in het Zuiden. Wat moet een mens nog meer hebben? We leggen meteen een retourbezoekje Montclus vast voor aanstaande dinsdag. Thuis bekomen we van alle nieuwe indrukken en emoties en tegen de avond maken we ons op voor een fantastische avond. Antoine (Toine voor de vrienden) viert morgen zijn 84 ste verjaardag en nodigt ons uit in la Magnanerie in Bernas. We zijn er zelf nog nooit geweest, hoewel het vlakbij is. De avond verloopt fantastisch. Zalig kader, gemoedelijke sfeer (de gastheer en gastvrouw zijn Zwitsers) en heerlijk eten met een sublieme wijn (Gigondas!) De botjes van het lamsvlees krijgen we mee naar huis want den bompa heeft snoepjes nodig voor Dumbo. Vroeger noemden de kleinkinderen hem "Bompa snoep" omdat hij steevast met een grote snoeppot rondging. Nu krijgt dumbo die privileges.....We sluiten de avond af in alle rust en morgen zullen we de échte verjaardag thuis vieren, met alles erop en eraan! Happy Birthday Toine!
Vandaag gaan we "op reis". Deze zomer brengt de Provence een ode aan Picasso en zijn werk, dat sterk beïnvloed werd door Cézanne. In het Musée de Granet in Aix werd een tentoonstelling opgezet, waarin de werken van beide meesters naast elkaar staan en de invloed duidelijk is. Al drie maanden, wil ik er naar toe maar nooit eerder kwam het ervan maar vandaag gaat het lukken. Er werd een bewolkte dag voorspeld en het is de laatste vakantiedag van Danny; ideale omstandigheden dus. Iedereen is mooi op tijd aan het ontbijt, mooie kleren aan en een beetje zenuwen......net als bij een schoolreisje vroeger. Ik installeer me behoorlijk comfortabel in de koffer, terwijl de anderen hun vaste autoplekje uitzoeken. We zijn er klaar voor. Aix ligt niet bij de deur. Het wordt een rit van om en bij de twee uur, waarbij de verschillende vrouwen in de auto de chauffeur goede raad willen geven. Sabrina (zijn madam van de gps!)wint. Af en toe wordt ze boos: "Faites demi-tour! en dan wat luider: "Faites demi-tour!!!" en dan word ik boos en roep: "Mens, zwijg nu toch!" wat ze dan ook meteen doet. Het grapje werkte bij de kinderen en zit ook bij de senioren goed! In Aix schijnt de zon en is de sfeer zalig zuiders. Bompa is in topvorm en wandelt meer vandaag dan hij in de afgelopen weken samen heeft gestapt. Hij kan het nog! We drinken iets en, terwijl bompa even de krant inkijkt, kan de rest van het peleton even zijn hartje ophalen in de winkelstraten. Mooi, mooi mooi.... We zoeken een restaurantje op voor de lunch en maken meteen een zeer goeie keuze. Heerlijk lekker eten in een gezellig kader en een supervriendelijke bediening. Je moet het treffen. We vergeten haast dat er nog tickets moeten gekocht worden en een tentoonstelling bezocht. Er komt nog wat toneel aan te pas want het is veel drukker dan verwacht en er staan lange rijen. Ik informeer even aan de info en zeg dat ik een aantal 80 plussers in mijn gezelschap heb." La jeune fille là-bas va vous aider Madame"..... Ik krijg een klapstoeltje en, hoewel we tickets hebben voor 15 uur (lange rij aan de rechterkant) mogen we langs de linkerkant binnengaan als de rij van 14.30 uur verdwenen is. Hansje neemt Toine bij de arm. Ik den bompa. Beide heren protesteren... maar voor het goeie doel willen ze dan wel eens even "den ouwe" uithangen. Elckerlyck heeft hier twee talenten verloren laten gaan! Binnen geven we onze ogen de kost en genieten van het werk van de twee grootmeesters. Ook het museum zelf maakt grote indruk. Iedereen is moe van het lange slenteren en we zetten ons weer op een gezellig terrasje, terwijl Danny de auto haalt. Hier komen we zeker nog een keertje terug om van de stad te genieten.....
De zon staat er weer prachtig bij maar de ochtend is aangenaam fris. Zo'n 20 graden noteren we om 8 uur. Na de acclimatisatie van de vorige dagen, willen we vandaag wat werken in en rond het huis. Het is geweldig want ik heb "personeel". Bomma gaat in de tuin te keer met hark en rijf alsof haar leven er van af hangt. Bezweet en voldaan komt ze weer binnen. " Wat doet het deugd om na 8 jaar, weer eens in de tuin te kunnen werken!" Zo zie je maar dat "vakantie" voor iedereen wat anders inhoudt. Het blijft me verbazen. Als bompa zegt:"Kom we moeten gaan werken", danbedoelt hij:" We gaan een potje kaarten!" En daar beleeft hij dan evenveel plezier aan. Zelf begin ik aan het tuinhuis, waar de laatste maanden de rommel zich geleidelijk aan heeft opgestapeld. De half-opgeblazen boot van Riet, wordt helemaal afgelaten en opgevouwen. De grote mand met gedroogde lavendel wordt geplukt en de zaadjes opgevangen. Je zou denken dat na een maand van drogen en verkleuren de lavendel zijn essences wel verloren heeft maar niks is minder waar. De intense geur vult de hele omgeving. Mijn handen voelen zelfs een beetje olie-achtig aan.... In de namiddag vangen de senioren een uiltje, terwijl Danny en ik naar Bagnols gaan om een fiets te kopen. We hebben al heel wat rondgekeken en iets gevonden dat geschikt is om hier door de bergen te fietsen. Zelf heb ik geen enkele ervaring in het fietsen met versnellingen. (Ik trap in België altijd op het zwaarste verzet!) Ik vrees dat ik nog een extra spoedcursus moet krijgen ( hoewel ik een crack was in spinning )maar ik ga me alvast oefenen want in maart wil ik ook de Mont Ventoux op! Morgen maken we een uitstapje naar Aix-en-Provence om de tentoonstelling van Picasso en Cézanne te bezoeken. Verslag volgt.
Terwijl in België het nieuwe schooljaar al een flinke start heeft genomen, genieten de Franse kinderen van hun laatste vakantiedag. Het is overal druk want moeders hollen naar de winkels om het beste schoolgerief uit te zoeken voor hun kroost. Aan ons gaat het allemaal een beetje voorbij. Wij opteren voor de markt in Goudargues op deze woensdagochtend. Het is er heerlijk kuieren en we nemen nog wat lekkers mee voor de lunch. We brengen ook een bezoekje aan de kerk van Goudargues, een oude abdij uit de dertiende eeuw (of toch ongeveer) met een mooie akoustiek. Ook Lucrèce en Johan zijn er en nog andere vrienden. Er wordt gezellig wat gedronken en de kaartjes voor het thuisfront geschreven en gepost. De senioren geven zich niet veel tijd om te rusten want er moet gebridged worden! En dat gebeurt met veel vuur en de nodige toewijding. Je zou haast denken dat hun leven er vanaf hangt. Een zwempartijtje zit er ook nog in (tenminste voor de kranige meisjes van 80!) We hebben, later op de da, een afspraak gemaakt met Eric om ons nieuwe huis in Barjac nog eens te bezoeken. Bomma en bompa zijn benieuwd. Ze zagen de buitengevel en vreesden het ergste maar ze zijn enthousiast, écht enthousiast. Meer hadden we niet nodig. We drinken samen met de huidige eigenaars een lekker huisgemaakt aperitief op basis van rosé wijn en sinaasappel. We voelen ons thuis. Ons thuisvoelen, doen we ook in "Le vieux clocher", waar we daarna gaan eten. Er werd regen voorspeld maar met de I-phone in de hand, overtuigt Danny ons om toch buiten te zitten. Het waait alweer voorbij. De zomer lijkt maar niet te kunnen stoppen hier...... We sluiten de avond af voor de TV waar Kim Clijsers het opneemt tegen Bartoli. Als ik het had kunnen filmen, had ik het gedaan. Zo'n bende hevige supporters heb je nooit gezien, laat staan gehoord. Al goed dat ons huis hier behoorlijk afgelegen is........
Schrijven is mooi maar als het niet meer met potlood en papier gebeurt, ben je overgeleverd aan de grillen van de moderne technologie. Dat is dus wat er gisteren gebeurde. Ik geraakte niet op de website en ben dus met mijn verhaal blijven zitten. Veel viel er trouwens niet te vertellen want het leven kabbelt hier rustig verder. De Franse kinderen hebben nog een paar dagen extra vakantie. Hier beginnen de scholen pas donderdag. Wij gaan vandaag de sportievere tour op en maken een wandeling tot in Montclus. Het is een hele klim voor de senioren en bompa vraagt dan ook aan elke hoek, die we omstaan "Was hier nu dat cafééke niet?" "Neen bompa, nog een beetje verder;" " Ah hier herken ik het. Hier is het hé?" "Neen bompa, nog wat verder." Groot is de vreugde als we het terras van de "Murier" zien, waar we onze dorst lessen. Er staan tot onze verbazing nog een paar kramen op de markt van Montclus. In de vakantiemaanden is er elke dinsdagochtend een druk bezochte markt maar nu zijn de toeristen naar huis en is de sfeer weer helemaal normaal. We kopen wat fruit en olijven en gekonfijte look. Dat laatste is ontzettend goed voor hart en bloedvaten en we zitten dus meteen in het zakje te grabbelen. De trip terug is vooral dalen en we proberen dan ook om nog wat onontdekte hoekjes van ons kleine dorp te bereiken. Mooi! Aan tafel, thuis, smaakt alles tip top. Ik heb compote van abrikozen gemaakt voor bij het restje koude lamsvlees. Een ware ontdekking! Vanavond zal Danny de kok zijn. Het wordt show cooking. Iedereen lust paëlla en de grote pan wordt weer eens bovengehaald. In zijn dooie ééntje maakt Danny er iets geweldigs van. De gasten kunnen nauwelijks wachten maar we zetten ze aan tot een spelletje petanque. Daar genieten ze van en ze kunnen het nog ook! De ballen rollen tot tegen het cochonetje! Zo zie je maar, een vos verleert zijn streken nooit....
Na een luie zondagmiddag staat er een drukke zondagavond op het programma. Géegée, onze kapster, is een ondernemende vrouw. Zij wil vandaag haar gasten verwennen met een aperitief én een modeshow, zomaar op het pleintje in het dorp. Daar heeft ze een goede reden voor. Zij is precies 35 jaar als zelfstandige onderneemster in Barjac aan het werk en dat doet niemand haar na. Sommige handelszaken zijn wel ouder, maar daar werd dan al meermaals van zaakvoerder gewisseld. De burgemeester(zie foto met kindje) is ook van de partij en hij looft het initiatief, dat ook voor hier een primeur is. De show zal gepresenteerd worden door alle voormalige medewerksters van het kapsalon, jongens en meisjes! De kleding wordt verzorgd door een nieuw boetiekje, op de place de la mairie, in hartje Barjac. Het publiek zijn de klanten van Géegée en toevallige passanten. De sfeer is geweldig. Het hele gebeuren is zo spontaan en nonchalant, dat elk foutje vergeven wordt. Ik stuur de sfeerfoto's mee. We hebben lang genoeg gezeten en maken nog een wandelingetje voor we straks gaan eten in Cornillon en we gaan bij Agitato een biologisch aperitiefje drinken. Agitato is een bijzonder huis, rechttegenover onze Mas Amiel. Ze hebben een gezellige binnentuin , vol oude spullen en presenteren alternatieve lekkernijen. Biologische wijn en hapjes, speciale pannekoeken en bijzondere kruiden. We wensen hen veel succes en sluiten zelf de avond bij een lekkere menu in La vieille fontaine. Wanneer we, rond half elf terug thuis komen, brand er licht binnen.. Plots gaat de voordeur open en Dumbo heet ons van harte welkom. Hij heeft zichzelf binnen gelaten, de deuren gesloten en het licht aangedaan. Wij voelen ons welkom maar checken toch even of er niemand anders binnen is geweest ...... niet dus!
Na een drukke ochtend, is er een heerlijke rustige middag. Bomma en bompa zijn , samen met hun vrienden, veilig en wel in Montclus gearriveerd. Het is al een jaartje geleden dat ze nog hier waren, maar het is alsof ze niet weg zijn geweest. Bomma heeft een cadeautje bij. De "Feeling" van september. Ik geef toe, ik ben een tijdschriften freak. Ik kan het niet laten ze te kopen én te lezen. Op feeling heb ik zelf een abonnement en mijn exemplaar had Danny al meegebracht uit Antwerpen. Tijd om er eens door te bladeren was er nog niet geweest. Als we ons voor een welverdiende siesta, bij het zwembad installeren, wordt de Feeling in mijn handen geduwd met de klassieke woorden: "Geniet nu ook maar van wat rust met een boekske."(alsof ik dat anders niet zou doen.....!) Maar goed. Ik bekijk een paar bladzijden maar het is zo verdomd moeilijk lezen met de strakke wind die er staat, dat ik mijn "boekske" nog even neerleg. Tot grote ergernis van alle omstaanders, begrijp ik later. Terwijl ik wat wil soezen, wordt ik bestormd met vragen. "En? Wat is er mooi deze winter?" "Vind je de handtassen mooi?" Zèèèèèg, Ik zal het straks wel lezen of op een later tijdstip. Neen, dat kunnen de omstaanders niet meer aan en ze drukken nu écht het tijdschrift onder mijn neus bij een artikel over de jaren tachtig. Mode voor moeders, van toen met hun dochters, van nu. Op de laatste pagina, krijg ik de shock. Het is niet waar! Mijn zus en mijn petekind, in het centrum van de Vlaanderens mooiste boekje. Zelf zijn ze er niet gelukkig mee maar ik vind het bijzonder knap. Echt waar. Dus voor al diegenen, die nu naar de boekenwinkel hollen, Anne en Lotte...... dat zijn ze! In het echt zijn ze mooier maar 't is toch knap! Ik heb ook een nieuw tennisracket gekocht en onder applaus van het seniorenpubliek, slaan Danny en ik een balletje. Bompa trekt er een mooie foto van maar ik weet iet of ik hem kan afprinten? Ik zal mijn best doen voor morgen.
Weinig nieuws op deze vrijdag. Een weekje is niks. Er is er weer één voorbij en dat betekent bedden verschonen, lakens en handdoeken wassen en drogen in no time! De gasten rijden na het ontbijt weer richting Belgie maar er zijn problemen. we krijgen nogal wat alarmerende berichten. File van 18 km voor Lyon....Verbod om langs Luxemburg (waar we zo nodig willen tanken!) naar huis te rijden. Er moet een hele omleiding gevolgd worden( via Troyes naar Brussel) en dat is niet leuk als afsluiter. Ook voor ons is er vertraging. De vlucht van Danny uit Charleroi komt 50 minuten later dan voorzien. Gelukkig was ik op de hoogte want in Nimes-airport is de airco stuk . Als je daar binnen moet zitten wachten, ben je volledig uitgedroogd na een uur....In de auto werkt de airco wel en elukkig is het nog een mooie avond en kunnen we thuis wat bekomen van alle emoties. Morgen arriveren bomma en bompa met hun vrienden. Daar kijk ik al lang naar uit. Toch is het ook een beetje triest want dat wil zeggen dat de zomer nu wel echt op zijn einde loopt. Maar hij was mooi, warm, gezellig en warm die zomer van 2009!
Alweer de laatste dag voor onze gasten. In de voormiddag plannen we een geleid bezoekje aan Barjac, met een wandelingetje door de straatjes en een kijkje in het kasteel , waar momenteel het "forum des arts" plaats heeft. 17 Kunstenaars stellen er hun werk tentoon in een mooi kader. Er hangen enkele werken, die me opvallen. Het loont in elk geval de moeite om er nog eens langs te gaan met kunstliefhebbers. Dan gaat het richting Beaulieu want er moet nog "goede" wijn mee naar België. Groot is mijn verbazing wanneer we in Chazalis aankomen en er een overvolle parking aantreffen. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We vinden amper een plekje voor onze Scénic. Zou het hier "weggeefdag" zijn? Dan hebben we het mooi getroffen. Maar neen, iedereen heeft blijkbaar de weg naar Chazalis gevonden en van heinde en verre slaan mensen hun voorraad in. Vader, moeder, zoon en (knappe!!) dochter staan allemaal te gerieven en laten je proeven met de glimlach en de steeds weerkerende woordjes van uitleg bij de verschillende flessen. Er is weer witte "emotion". Die was al een tijd uitverkocht en nu is die van 2008 "gearriveerd"! Op de toonbank hangt een artikel van Piet Huysentruyt uit één of ander vlaams tijdschrift. Bij zijn gerechten staat een fles "Merlot" van Chazalis!!! Piet woont hier niet zo ver vandaan, in Les Vans en palmt stilaan ook de Franse tafels en keukens in. Madame vertelt me dat hij gisteren op de "six" (franse zender) was om zijn speciale pan aan te prijzen. Na een goede degustatie, worden heel wat kistjes in de auto gezet en ik voel dat ik zwaar geladen ben. Door de bergen dan maar naar huis, waar we gezellig eten . Eindelijk tijd voor een goeie siesta "aan den dok" Ik weet niet wat ze bedoelen maar het klinkt leuk. Den dok is dus Mechels voor "het zwembad"! Ik probeer ook nog eens een zinneke in het Mechels: "Veu damme no tschuil goan mut os pjèt nog schoote". Mijn nonkel Dré heeft me dat als kind geleerd. Honderd keer heeft hij het herhaald tot ik de juiste tongval had. Het zit er nog altijd in..... Er wordt hier eens hartelijk om gelachen. Van ons laatste avondmaal genieten we in Cornillon, onder een warme sterrenhemel in ons favoriete restaurant, La Vieille Fontaine.
Nonkel Paul komt voor het ontbijt naar beneden en hij heeft een vraagje voor mij. "Is dit nu een schorpioen?" "Euh ja, dat is er eentje. Is hij dood?" "Neen, neen, ik heb hem opgepakt bij zijn staart. Ze steken toch langs voor?" "Dat weet ik zo net nog niet (ik weet wel dat ze steken en het kan me niet schelen langs waar!) zet hem maar voorzichtig neer en trap hem dan dood want ze kunnen best gevaarlijk zijn!" Ik probeer geen paniek te veroorzaken maar ben maak hen toch duidelijk dat het verstandig is die diertjes meteen te elimineren en ze niet te behandelen als een alternatief troeteldiertje. Hij zet het beestje neer en de schorpioen is sneller dan zijn schoenen. Het wordt en hele strijd om het beestje uit te schakelen maar nonkel Paul wint (zich van geen gevaar bewust)! Na het ontbijt ga ik bladeren rijven in de tuin. Het lijkt wel herfst hier. De blaadjes dwarrelen overal neer en als je loopt, kraakt het onder je voeten. Een vijftal kruiwagens verdwijnen in de composthoop. Zo oogt de tuin weer veel zomerser. De zon is er ook weer en schijnt weer in alle hevigheid. Door mijn bezigheden in de tuin, ben ik vergeten de bache van het zwembad te halen. Het water is gestegen naar 29 graden.... pffff dat is te warm voor mij. Ik laat het wat bekoelen en werk binnen verder. Wanneer ik de post uit de brievenbus haal is mijn verbazing groot. De mooie geboortekaart van Tuur zit al in mijn bus! Amper twee dagen onderweg en hier aan huis besteld. Gek dat de kaartjes , die de meisjes, weken geleden, van op kamp verstuurden, nog niet zijn aangekomen?!? Na de middag vind ik eindelijk tijd om mijn kapotte vaatwas te ontmantelen en naar de déchetterie te brengen. Ik word daar vriendelijk geholpen, zoals immer en nu is mijn wasplaats weer heel wat ruimer. Wanneer ik aan het diner wil beginnen, slaat de bliksem alweer in en krijgen we een hevig onweer. Ik ken mijn weg naar de technische ruimte intussen goed en kan de schakelaar weer aanzetten. We eten nog gezellig buiten maar vanavond zullen we voor het eerst een truitje kunnen gebruiken. ....Donder, bliksem en regen maken vanavond het mooie weer. Mmmmmm slapen met een dekbed.....dat is lang geleden!
Het is vandaag de eerste bewolkte ochtend in Montclus, sinds wéken. Niet erg want ik heb een berg strijk te verzetten en er moet ook nog eens grondig gekuist worden. Dat komt me dus mooi uit. De gasten willen vandaag Avignon bezoeken en Danny moet ook naar Brussel sporen voor het werk. Ik heb dus het hele huis voor mij alleen. Met 29 graden vind ik het bijzonder aangenaam en rond het middaguur heb ik al veel werk verzet. Tijd voor een lunchke. Als ik alleen ben, zet ik me graag even voor het journaal van 13 uur. We horen al zo weinig Belgisch nieuws en ik ben benieuwd wat er te zeggen valt. Martine Tanghe kondigt in alle sereneteit aan dat het vandaag "de dag van de garnaal" is. De kaviaar van de Noordzee hoor ik haar nog zeggen. Djeezes , wat moeten ze nu nog verzinnen om een half uurtje te vullen in prime-time?? Wat dacht je van een dag van "de meloen" of nog beter ; dag van "de hondenbrokken"? Het is toch te gek? Moederdag is fijn, de dag van het kind, de student, de aidspatient, de klant, het openbaar vervoer......allemaal ok voor mij. Maar de dag van de garnaal?? Ik zit er nog een hele tijd aan te denken. De ministers gaan de garnaalvissers steunen, klinkt het. Ferm! Nu de kabaljauwvissers nog of er woedt straks een oorlog op onze geliefde Noordzee. ..Soit! Als ik dit allemaal verteerd heb, rijd ik nog even richting Saint-Ambroix om wijn te kopen in de cooperative. Onderweg loopt er een hond in het midden van de straat. Hij doet me aan Dumbo denken. Zelfde snoet en franke blik. Wit met caramelkleurige vlekken. Ik aarzel even of ik hem zal oppikken en het baasje opsporen maar hij zet zijn weg rustig verder en lijkt niet echt ondervoed. Niet tussenkomen, zegt het stemmetje in mijn hoofd....Wanneer ik hem in de achteruitkijkspiegel gade sla, bedenk ik me dat dit wel eens Dumbo's zusje kon zijn. Toen we Dumbo gingen halen waren er drie "accidentjes" in die nest. Papa Porcelaine had een onvergetelijke nacht gehad met mama Griffon. Hij had zijn eigen vrouwtje moeten zwanger maken maar per vergissing heeft hij nu bastaardjes gecreëerd, die niet als rashond konden verkocht worden. Brute pech voor de eigenaar maar voor ons geen probleem, we wilden altijd al een straathond. Onze voorkeur ging uit naar een teefje maar dat bleek al uitverkoren door iemand anders. Het teefje in kwestie was wit met caramelkleurige vlekken, de twee reutjes waren tricolore........Wij hebben natuurlijk den tofste uit de nest maar misschien zou hij het met zijn zusje goed kunnen vinden? We zullen het nooit weten.
Er staat een uitgebreid ontbijt klaar op deze wisseldag. De nieuwe gasten zijn gearriveerd en we moeten (met enige pijn in het hart ) afscheid nemen van Jo en Ria en de kids. Voor mij is het werken geblazen want alle lakens moeten gewassen en gestreken worden, de kamers gepoetst en de etensvoorraad aangevuld. Om 12 uur hebben we een afspraak met Belgische kennissen, die ook op zoek zijn naar een eigendom in het zoete Zuiden. Het klikt meteen en we praten honderduit over hun én onze belevenissen hier. We komen tot dezelfde conclusie: hier is het leven zoet. We brengen hen nog in contact met Julien, onze makelaar, die hen nog een pand wil laten zien in Barjac. We mogen mee en dat vind ik fijn. Huizen kijken is zowat mijn leukste hobby geworden. Bij een goeie fles rosé, sluiten we dit avontuur af en we beginnen te koken voor het diner. Maar de wespen zijn deze dagen wel bijzonder frank. We hebben nog maar een weekje om hen te verdelgen en weten echt niet hoe. Ik heb al lang een echte wespenpot. Vroeger moest je daar een beetje zoetigheid in doen en voilà, daar zaten ze gevangen op hun gulzige tocht maar dat werkt niet meer. Alles heb ik geprobeerd, van bier tot cola, van honing tot confituur, van bavarois tot ijsroom.... Deze wespen zijn anders! Vanaf het ogenblik dat er een stukje vlees wordt bovengehaald komen ze in grote getale onze maaltijd verstoren. Tante Annie heeft een idee! Je legt een stukje lekker vlees onder de wespenpot en dan hopen we dat ze omhoog vliegen en er niet meer uit kunnen. We zullen zien, het is het proberen waard. Er wordt gewed en gesupporterd....... en de éne na de andere wesp kruipt in de pot. We geloven onze eigen ogen niet. Na een tijdje zien we dat er een paar zijn, die via een duikvlucht toch weer ontsnappen. De snoodaards! Eén ding is zeker, ze amuseren zich en wij kunnen rustig eten. Aan het eind van de avond zitten er wel 15 in!!! Tante Annie heeft gescoord! Dat vieren we!! Ik kan je nu al vertellen dat er daar morgenvroeg maar twee wespen van overblijven. De rest heeft het hazenpad gekozen.........
Vandaag staat er heel wat op het programma. Er is weer wissel van de wacht en zelf moeten we gaan dineren bij Georges en Jeannine in Montelimar. Last minute wordt die afspraak afgebeld want de ouders van Georges zijn niet al te best en hij wil voor hen zorgen. Wij zijn er niet rouwig om want dat geeft ons wat ruimte. De gasten kunnen dan een uitgebreid ontbijt nemen om 10 uur en daarvoor gaan sporten. Sill vergat haar goede schoenen bij het klimmen en dat geeft de mannen een doel. Met de fiets naar Vallon voor een paar schoenen. En reken maar dat ze met schoenen terugkomen! Ook een zoek geraakte horloge wordt teruggevonden en de koffers kunnen gepakt worden. Op de affiche staat een artisanale markt in Barjac en daar willen we nog een kijkje nemen. Maar dat blijkt een dikke tegenvaller. Het leuke aan de markt is dat we het verlossende telefoontje krijgen: Kaat heeft een zoon, Tuur. Mooi! Gefeliciteerd lieve Kaat en Igor. Geef die kleine maar een dikke knuffel van ons. Thuis wordt de barbeque aangestoken en met de wind, die er staat , lukt het van de eerste keer. Daar zijn onze nieuwe gasten al. Opa, Christianne, Nonkel Paul en tante Annie. Twee van hen moeten vannacht nog in de buurt logeren want alle bedden zijn hier vol maar vanaf morgen zullen ze een aangename week hebben met toch eindelijk iets lagere temperaturen.....
In alle vroegte wordt er alweer gesport. De heren op de fiets, de dames willen gaan joggen. Blijkbaar is het jachtseizoen al geopend want de hele ochtend horen we een grote meute "Dumbo"s onophoudelijk blaffen (of eerder huilen). Er vallen ook schoten. De angst is groot om te vertrekken maar ik stel hen gerust. Ze kunnen veilig naar boven. Ik wil Dumbo mee sturen om hen te vergezellen. Dat doet hij graag en hij kent de weg maar ik vind hem niet. Zou hij zich bij de jachthonden gevoegd hebben? Neen toch?? Eindelijk vind ik hem, in de wasplaats, achter de deur, in de kast ! Onze grote held zit te beven als een riet. Bang van de jagers... het wordt nog een echte "woessie" klinkt het hier. Het verlate ontbijt smaakt als nooit tevoren en dan is er even tijd om te ontspannen bij een goed boek. Niet voor ons want we krijgen nog bezoek. Een voormalige collega van Danny, wipt op doorreis naar Montpellier even binnen. Het is een aangenaam weerzien. We hebben de tijd voor een babbeltje en een zwempartij voor zijn twee schattige dochtertjes, Sofie en Eva. Het zijn twee prima ballerina's en dat is hen aan te zien. Ze proberen zelfs een onderwaterballet en genieten ervan. Volgend jaar willen ze ook naar hier komen. Rond het middaguur, als ze vertrokken zijn, beginnen de grote werken in de keuken. Vandaag staat er verse, huisgemaakte paella op het menu en er moet heel wat gesneden en gekuist en gekookt worden in de keuken. Peter en Anna komen helpen. De heren genieten bij een leffe van het kokkerellen, terwijl de dames continu afwassen maar om 15 uur kunnen we aan tafel en geniet iedereen. Vanavond is er weer een abrivado in St Quentin la Poterie en we willen het onze gasten een keertje laten meemaken. De sfeer is er heel anders dan in Barjac maar we krijgen toch waar voor ons geld (bij wijze van spreken want dit is gratis allemaal). Spectakel verzekerd. Er is een hele ploeg "sterke durvers" maar het laatste jaar van de lokale VITO is ook paraat.....We roepen als gekken en applaudiseren als de stier gevat is. Jo en Danny geven nadien in de straten nog een staaltje van hun abrivado kunsten......te gek! We praten nog wat na onder een fonkelende sterrenhemel en realiseren ons dat het morgen alweer hun laatste dagje is.
Ontbijten in alle vroegte en dan met de hele familie met fiets naar de markt; dat is het opzet. Ik rijd zelf wat later met de auto, waarin de gewone kleren en schoenen zitten alsook een zwaar slot om de fietsen mee te beveiligen. Ze fietsen met zen vieren langs Monteil (zware klim) en Orgnac naar Barjac. Een hele prestatie, Mont Ventoux waardig, precies binnen de vooropgestelde tijd. Ik vind het bijzonder knap en wil in alle stilte dit parcours ook wel eens afleggen....later. Zoals gewoonlijk is er heel wat volk op de markt. De temperaturen blijven vandaag rond de 32 hangen en dat voelt zowaar aangenaam. Wanneer tegen de middag de mensenmassa te groot wordt, wordt er weer van tenue gewisseld en vatten de sporters de terugklim aan. Ik neem alle boodschappen mee en zorg thuis alvast voor lekker eten. Wees er maar zeker van dat het smaakt! Honger is de beste spijs. Na het middagmaal , moet ik vertrekken naar Nîmes voor mijn wekelijkse taxirit. Danny landt om 16 uur. De gasten gaan nog naar de cascades om te duiken en te springen, op zoek naar wat avontuur voor de jeugd. Groot is mijn verbazing bij thuiskomst. De lamp, die ik eergisteren heb gekocht, hangt al op het terras én.....ze brandt. Leuk als er kabouterkes in de buurt zijn. Eerder deze week zorgde Thomas ook al voor een schitterend verlicht pad naar het zwembad. We moeten nu niet meer "op den tast" langs het poolhouse. De verlichting springt zelf aan; heerlijk is dat wanneer de dagen korter worden. Dank u lieve gasten voor uw hulp! We sluiten voor het eerst in weken de dag af met ons zessen voor de televisie. De show van Alex Agnew willen we niet missen. Hoewel hij er vaak "over" gaat, kan hij zijn publiek toch wel amuseren, vind ik. We sluiten de dag af met een lach.
De titel van dit blogje slaat natuurlijk op België en niet op onze regionen. Hier is het momenteel elke dag "de warmste". Wij wennen eraan maar de natuur lijdt met een hele lange "ij". Omdat fietsen en klimmen niet voor iedereen is weggelegd, wordt er vandaag een flinke wandeling ingelast. We checken even of Peter en Anna meewillen, dan hebben we een perfecte gids. Peter kent alle wandelingen in de Ardèche op zijn duimpje en wil maar al te graag mee. Ook Anna is blij me te zien. Het is erg verwarrend te zien hoe de bossen hier al helemaal in herfsttenue staan. We zien rode, oranje, gele en rosse bomen maar moeten veel moeite doen om een groen exemplaar te ontdekken. De meeste blaren liggen al op de grond en ritselen onder onze voeten. De grote droogte speelt de natuur parten. Er staan dan ook overal borden die verwijzen naar het brandgevaar. Op de radio vertelt een omroeper dat vele bomen getroffen zijn door "une maladie assez grave des arbres qui s' appelle: BLADROT" Te gek hoe hij het woord uitspreekt. Bélatrrrrrrrrrottt, met een erg rollende "r". Hij is duidelijk fier dat hij zoveel wetenschappelijke kennis heeft en herhaalt het woord voor de luisteraars nog zeker drie keer. Grappig. Ze spreken hier Nederlands !?! Maar je zal hier maar boom zijn en door de ziekte getroffen worden...... We genieten van de wandeling en komen langs 100 m hoge kliffen. Zie foto met Sill als "model van de dag". Ook Candy loopt mee. Hij staat momenteel onder dokterstoezicht. Candy heeft hartproblemen gehad en die waren volgens de dokter te wijten aan zijn ernstig overgewicht. Streng dieet is het verdict. Moeilijk voor Peter en Anna maar niet onoverkomelijk. Ze willen hun "Big Boy" niet kwijt geraken. Ik zie na twee weken het resultaat al. Nog 12 kg te gaan...... Ook vriend Frankie zit in de problemen. Hij heeft een grote zweer op zijn achterpoot en draagt nu zo'n geweldige kraag. Net een wandelende lampekap. Dumbo is er bang van....... Het is echt een "doggie-day" vandaag! We hadden gehoopt dat Kaat vandaag zou bevallen. Als geboorte datum 20-08, 2009....niet slecht hé?.....maar blijkbaar wil de natuur ook daar wat tegenwerken.
Het is voor het eerst in weken een heerlijke frisse ochtend. Ik weet maar al te goed dat het vanmiddag weer 38 graden wordt en probeer de hitte voor te zijn. De terrassen en de tuin krijgen een opfrisbeurt en ik knip wat bramen bij aan het zwembad. Daarna ga ik aan de slag met de bordverf, die ik vorige week gevonden heb want ik wil weer, net als vroeger, een leuke spreuk of een belangrijke afspraak kunnen opschrijven. Op de brocantemarkt zag ik een heel mooi oud schoolbord, zo ééntje dat openklapt en op alle zijden kan beschreven worden, maar het was te groot. Spijtig. Nu maak ik er zelf maar één op maat en dat is best ok. Het droogt snel en ik kan al na een uurtje de tweede laag zetten; Dumbo is intussen al "op jacht" geweest en komt uitgeput thuis rond het middaguur. Hij ploft neer op de koude keukenvloer. Ik maak mezelf een lekkere lunch klaar en zet me buiten in de schaduw met mijn boek. Eindelijk! Ik dommel er zowaar even bij weg. Wanneer ik een kopje koffie wil halen, merk ik dat Dumbo me heeft buitengesloten. De deurhendels staan hier vertikaal als een deur gesloten is en horizontaal als ik ze gewoon heb dicht gedaan om te voorkomen dat de warme lucht binnenkomt. Dumbo heeft een paar pogingen ondernomen om de klinken omlaag te duwen (dat kent hij, onze rakker) maar nu zijn de deuren potdicht en kan ik niet meer binnen (en erger: hij kan niet naar buiten). Gelukkig zat er een klein steentje tussen de keukendeur, waardoor ik met wat wring- en trekwerk toch nog binnen geraak. Na de middag rijd ik nog even naar Bagnols om een nieuwe lamp te halen voor buiten want die is stuk gesprongen door de hitte (en de hoge leeftijd vrees ik). Onderweg hoor ik alleen maar alarmerende berichten op de radio. Mensen worden overal aangemaand om voorzichtig te zijn. Er heerst brandgevaar in de Vaucluse en de Luberon. Mensen worden ook verzocht binnen te blijven en veel water te drinken, ook als ze geen dorst hebben. Het gevaar voor uitdroging is te groot. Dat het vandaag in België bijna even warm werd, hoorde ik al van de weerman maar Bart bevestigt het in een telefoontje. Ja lieve mensen, zo is het hier al drie maanden! Wanneer ik terug kom laad ik de spullen uit en zet de auto op een koele plek. Ik zet mijn handtas binnen en trek een bikini aan om me even op te frissen . Achter mij zie ik Dumbo nog net opspringen en de livingdeur weer sluiten! Verdorie ! Wat ben ik toch een ezel (of misschien net niet want dan zou ik me geen twee keer stoten .....). De gasten zijn ook op uitstap en met hun sleutel kan het dus ook niet. Gelukkig heb ik mijn gsm bij want ik wil HET telefoontje van de dag niet missen (Kaat , de dochter van mijn broer, kan namelijk elk moment bevallen !!). Alle nuttige nummers liggen binnen op mijn bureau en ik heb geen andere kleren. Hier sta ik dan. Ik bel dan maar naar Danny, die op zijn beurt naar de buren belt om onze reservesleutel te brengen. Gelukkig is James thuis en hij brengt me het kleinood meteen. Eind goed al goed? Dat had je maar gedacht. De andere sleutel zit aan de binnenkant op de voordeur en het slot reageert niet. Van de andere deuren zijn de luiken dicht. Ik wil inbrekers niet op ideeën brengen en zal dus niet alles verklappen maar het feit dat ik nu zit te schrijven, wil zeggen dat ik uiteindelijk toch binnen ben geraakt.....
Al om 7 uur wordt er ontbeten want Danny moet een trein halen in Avignon. De gasten willen Avignon bezoeken en nemen dus een taxirit van mij over. Dat geeft me ruimte en tijd om inkopen te doen en een bezoek aan de kapper te brengen. Géégéé heeft weer een nieuw meisje in dienst en die hééft het gewoon. Ze snapt meteen wat ik bedoel en frist mijn coupe een beetje op. Ikke alweer happy. Tenminste voor even want mij haar plakt van het zweet als ik thuis kom. De temperaturen stijgen naar ongekende hoogtes. Onze thermometer op het terras, in de schaduw notabene, wijst 41 graden. Het is onmogelijk om buiten iets te doen. Zelfs zonnen zou nu dodelijk zijn. Ik zet me aan mijn bureau en werk de stapel papperassen weg en doe wat telefoontjes. Rond 17 uur barst de hel los. De eerste bliksem slaat al recht op onze leidingen in. Pats, alles plat. Ik weet dat ik de stekker van de live box meteen moet uittrekken als er onweer dreigt maar deze flits was me te snel af! Ik doe nog snel wat ik eerder had moeten doen en ga op zoek naar de hoofdschakelaar; ik vind hem en ik slaag erin om de stroom weer aan te zetten. Alle klokjes moeten weer ingesteld worden, een leuk werkje Intussen hebben ze hierboven ook alle hemelsluizen open gezet en het water, waar we zo naar gesnakt hebben, komt met bakken uit de hemel. Het baant zich, gedreven door de wind, een weg langs kieren en spleten, onder deuren en langs ramen. Ik kan het dweilen amper bijhouden. De temperaturen vallen van 41 naar 25 graden in minder dan een half uurtje. De live box heeft geen schade geleden en op het journaal van 19 uur hoor ik Frank De Boosere zeggen dat de Zuid-Franse hitte morgen België komt verblijden. Een verwittigd mens is er twee waard, zou ik zeggen. Ik laat alvast wat frisse lucht binnen en zet me met mijn boek en heerlijke loungemuziek in de zetel.... Als de gasten arriveren van een dagje Avignon en een rit langs de Ardèche, zijn ze verbaasd hier alles nat terug te vinden. Zij hebben enkel een paar druppels gehad onderweg.....zo zie ja maar.
Er is al vroeg in de ochtend heel wat leven in ons bijennestje. Lynn en Thomas proberen hun spullen in één koffer te krijgen en dat lukt maar niet. Ze mogen maar 15 kg meenemen op hun Ryanair retour vlucht. Er wordt flink gepuzzeld en verdeeld en uiteindelijk krijgen ze het voor mekaar. Kort na het middaguur zullen ze al landen al in Charleroi en is de vakantie voorbij. In een leeg huis kan ik intussen mijn gangen gaan en alle kamers een beurt geven. De frisse geur van Ajax vervult het hele huis. De gasten bereiden zich voor op een dagje klimmen. De streek heeft een mooi aanbod aan rotswanden en via ferrata. Je moet er vroeg bij zijn want anders wordt het te warm en te gevaarlijk. Ik sta versteld van het materiaal dat ze bij hebben. Touwen lijken me logisch maar die gekke schoentjes had ik nog nooit eerder gezien. Ze houden het midden tussen een balletschoen en een waterschoentje, in elastisch materiaal. Gekke dingen , vind ik. De familie geniet van hun avontuur maar , na een val van Jitze, zit de schrik er toch wat in. Door een felle onweersbui moeten ze hun activiteiten staken. Als ze later deze week nog eens terug gaan, ga ik vast mee kijken. Er heerst vandaag een geweldige drukte op de baan en we weten niet of de Fransen nu massaal weer aan het werk zijn of er nog een extra vakantiedagje aanbreien. Tot overmaat van ramp is het nog koers in Bagnols, waardoor Danny drie uur wordt opgehouden , opgesloten in de val. Hij kan niet vooruit noch achteruit. We stellen het eten gewoon wat uit en onder onze oude eik valt alle stress weg bij de verhalen van de dag.
Het lange weekend van 15 augustus is voor ieder van ons hier een actief weekend geweest. Hoewel de zon al vroeg in de ochtend vollen bak begint te stoken, is iedereen (?) klaar voor wat actie. De mannelijke kant van de familie zit om 7 uur al op de fiets om een route naar issirac uit te stippelen. De hellingen vormen een goede training voor de Mont Ventoux (die hier niet zover af ligt) . Moeder en dochter staan al op het tennisveld. Ik maak het ontbijt dus later klaar en probeer de keuken een extra beurt te geven. Ook sport hoor! Om elf uur hebben we een rondleiding in de grotten gereserveerd met onze Belgische gids, William. Hij wil nog steeds niet aan zijn Turnhouts verleden herinnerd worden. Hoe zou dat komen? Hij vertrouwt ons wel toe dat de grotten volgend jaar hun 75 jarig bestaan vieren en dat er gewerkt wordt aan een verbroedering tussen de grotten van Han en die van Orgnac. Prins Laurent werd al uitgenodigd en is op die uitnodiging ingegaan. We krijgen dus hoog bezoek in het voorjaar. Dat mogen we niet missen. In de namiddag, staat er buiten zwemmen en duiken, ook nog een fietstocht (voor de mannen) en wandeltocht (voor de vrouwen) op het programma. Doel is Montclus, waar een gezellige drukte heerst. Ria en ik bezoeken nog een tentoonstelling in het gemeentehuis. We kunnen niet zeggen of we nu meer genieten van het gebouw of van de tentoongestelde werken..... Als we terugkeren, hangen er dreigende onweerswolken boven ons huis. Haast je rep je of alles is nat. Niet dat we dat erg zouden vinden maar toch. Vijf dikke druppels, een bliksemschicht en het waait alweer voorbij. Tegen de avond wordt er druk gedoucht, gefönd, geschminkt en gekleed want we gaan uit eten. In de Vieux clocher genieten we van een hele gezellige avond , zonder vriendenmachienen. (alweer een quiz-vraagje?) Morgen moeten we vroeg op want de gasten gaan rots-klimmen. Ik vertel ja dan alles over hun spannende avonturen....
Intussen hebben ze hierboven ook alle hemelsluizen open gezet en het water, waar we zo naar gesnakt hebben, komt met bakken uit de hemel. Het baant zich, gedreven door de wind, een weg langs kieren en spleten, onder deuren en langs ramen. Ik kan het dweilen amper bijhouden. De temperaturen vallen van 41 naar 25 graden in minder dan een half uurtje. De live box heeft geen schade geleden en op het journaal van 19 uur hoor ik Frank De Boosere zeggen dat de Zuid-Franse hitte morgen België komt verblijden. Een verwittigd mens is er twee waard, zou ik zeggen. Ik laat alvast wat frisse lucht binnen en zet me met mijn boek en heerlijke loungemuziek in de zetel.... Als de gasten arriveren van een dagje Avignon en een rit langs de Ardèche, zijn ze verbaasd hier alles nat terug te vinden. Zij hebben enkel een paar druppels gehad onderweg.....zo zie ja maar.
