Enkele kiekjes uit Avignon. U herkent Maryka op de carrousel, le pont Benezet (sur le pont d' Avignon, on y danse, on y danse.......) Een machtige trompe l'oeuil en een frontaal zicht van het palais des papes....
Het wordt een beetje eentonig maar het stralende lenteweer blijft aanhouden. Overal zie je aan bomen en struiken de bloemknopjes ontluiken. Ook aan de opperbeste stemming van iedereen lezen we een goede barometerstand af. Vandaag staat een bezoekje aan Avignon op het programma. Lynn moet een trein halen om 13.40 uur en wil eerst nog wat genieten hier thuis op het terras. Onder de kracht van de ochtendzon, voor elk een zetel, voor elk een boek. Heerlijke rust, perfecte stilte. Na een snelle lunch vertrekken we met z'n allen in één auto (een Renault Grand Scénic heeft twee extra zetels in de koffer- dat is dolle pret voor de kids!) richting "Gare TGV", waar we Lynn, na een veel te korte vakantie, afzetten. We hebben geluk bij het zoeken naar een parkeerplaats want iedereen wil de sfeer van de stad in de lente opsnuiven en er heerst een gezellige drukte. Avignon was in de veertiende en vijftiende eeuw volledig in handen van de kerk. De hele stad werd opgekocht en er werd gedurende 20 jaar aan een geweldig paleis gebouwd , het "palais des papes". Hoog tijd voor een geleid bezoek dus. De gebouwen zijn indrukwekkend groot en sober maar kunnen de rijkdommen van weleer niet verbergen. Werd ons niet geleerd dat de clerus een belofte van armoe en kuisheid zweert?? Ik kan vandaag getuigen het tegendeel zonder veel moeite bewijzen en haal me een vroeger gelezen uitspraak van de paus tot de koning voor de geest: "hou jij ze dom? Dan hou ik ze arm!" Mission accomplished! Bij een duik in de geschiedenis van de pausen stuiten we op heel wat wetenswaardigheden. Onze huidige paus, Benedictus de XVI is de 265 ste in de rij. Het waren de pausen Benedictus XII en Clemens VI, die opdracht en supervisie van de bouwwerken in Avignon stuurden. Na Rome, werd in 1316 Avignon de hoofdzetel van de paus, daarna zetelden er nog een paar in Pisa en vanaf de zestiende eeuw verhuisde men weer naar Rome. Er waren pausen, die kort aan de macht waren (12 dagen-de moeite van het vermelden niet waard) en er waren er met een pontificaat van meer dan 30 jaar. Onze Johannes Paulus VI zit bij de recordhouders! Er waren pausen en tegenpausen. Er waren er met namen, waarvan je nog nooit hebt gehoord (Telesforus, Anicetus, Eleuterus, Zeferinus, Damasus, Cajus.....) en er waren er met namen, die versleten zijn tot op de draad (Johannes had 26 exemplaren!) En nu verwacht ik enig toch wel een kritische opmerking van de katholieken onder ons, die na Johannes XXIII geen nieuwe Johannes meer op de pauselijke troon zagen....... Maar een goed geïnformeerde schrijver kan u dan vertellen dat er dubbele exemplaren tussen zaten. Zo was er een Johannes VIII, die twee maal voorkwam, één keer als paus en één keer als tegenpaus. Dat was ook het geval voor Johannes XXIII. Johannes XVI had alleen een tegenpaus en Johannes XX heeft niet eens bestaan. Enfin we zijn vandaag weer wat wijze geworden en volledig klaar voor de quiz van Lynn volgende week!. Op de terugrit brachten we nog een bezoekje aan "la maison des vins" waar we weer een lekkere voorraad hebben ingeslagen. De chateau-neuf -du -pape (hoe kan het ook anders?) en een goede Lirac. Die laat ik jullie nog eens proeven! We klinken erop! (Fotos volgen....)
Vandaag worden we echt gewekt door de zon. De meesten hebben goed geslapen maar ik ben er vannacht wel even uit geweest voor een zieke Lynn. Koortsig, keelpijn en niet goed kunnen slapen waren de belangrijkste klachten. Ik pak de symptomen één voor één aan . Een Nurofenneke (oeps, is dit nu sluikreclame?) tegen de koorts, een strepsilleke tegen de keelpijn (en nog twee naast haar bed voor het geval dat) en een ferme duw tegen zus Julie, waarmee ze het bed moet delen en die echt niet veel ruimte overlaat. Voilà, geregeld... iedereen weer op eigen grondgebied en we kunnen verder slapen. We ontbijten en douchen snel (en kort AUB!!) en dan worden de rollen weer verdeeld. De jongens zullen de tafel afruimen en ik maak de piknik klaar.. Goed geregeld dus want de opdracht was duidelijk omschreven ( dat moet zo voor mannen hé ). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
Iedereen is inmiddels goed aangepast en alles loopt hier gesmeerd. De kleinsten werken in de tuin en bouwen een kamp. Het lijken wel reuze grote mieren, die vrachten aansleuren, tweemaal hun eigen lengte. Bomen, takken, stenen......als dat maar goed komt. Eerder op de dag had ik hen al een standje moeten geven omdat ze mijn mooi linnengoed wilden gebruiken. De pruillippen zijn nu weer helemaal opgetrokken en er wordt wat afgelachen daar beneden. Het weer is nu behoorlijk standvastig en de wind is gaan liggen. Dat nodigt uit tot een kleine siësta. De zetels worden afgestoft en de boeken bovengehaald. In de keuken wordt ons diner voorbereid. Een koppel geurende kippen in de oven en een grote ketel ratatouille. De perfecte combinatie. Met wat couscous erbij, zal dit smullen worden. Wanneer er besloten wordt om nog wat op verkenning te gaan, stuiten we op negatieve reacties van de kids. "Zèèèg, dat hebben we al gezien zenne!!" ( niet dus!) " We zijn nu juist zo goed aan het spelen .." Maar peter Danny en papa blijven bij hun besluit en we vertrekken. Op enkele kilometers van hier liggen de cascades du Sautadet, een prachtige geklasseerde natuurlijke site, bestaande uit tal van kleine watervalletjes en rotspartijen. De avondzon heeft een bijzonder aantrekkelijk effect op het geheel en iedereen is blij dat hij of zij meegekomen is. Er worden meteen plannen gesmeed om in de zomer terug te komen en met de macho franse jongeren mee van de rotsen te springen. Volgens de geschiedkundige informatie komt de naam Sautadet uit de oudheid en is een combinatie van het woord "saut" en de naam "Hades", de God van de onderwereld. Het lijkt er inderdaad sterk op dat je hier, bij een sprong van de rotsen, recht de onderwereld induikt. De magen grommen want het buitenleven heeft zo zijn gevolgen. Als we aan tafel gaan vinden we allemaal een mooie persoonlijke uitnodiging naast ons bord. We worden verwacht voor een voorstelling in het nieuw gebouwde kamp. Er wordt lekker en veel gegeten maar het is al lang donker als we de tafel verlaten. De show wordt naar een latere datum verschoven en bij het haardvuur zitten de meesten al te knikkebollen. Morgen moeten we vroeg op om een geleide wandeling te doen in les Vans. Het wordt een dagtocht met piknik, onder een stralend lentezonnetje. Volgens de voorspellingen gaan we een schitterende periode tegemoet.
Voilà veel vroeger dan verwacht, zit ik al aan mijn schrijftafel. Stel je voor: zeven mensen dat zijn veertien handen, waarvan er een deel letterliik van wanten weten. Ik had het zelf niet durven vragen maar als de genodigden met een beurtrolvoorstel voor de pinnen komen, kan je dat niet ngeren hé, zeg nu zelf. Het lijkt wel of we niks anders doen dan tafels dekken én weer afruimen, afwassen en opruimen. De dag is nog maar net begonnen en er is al iemand die het laat afweten.... de boiler. Zeven douchebeurten (waaronder twee jongedames) is hem net iets teveel. We proberen het ding, dat om economische redenen alleen op nachttarief opwarmt, continu te laten draaien maar bij de eerste afwas blijkt dat Danny het knopje in de verkeerde richting heeft gedraaid. Het water uit de rode kranen blijft ijs- en ijskoud....We laten het werk maar even liggen en wachten op de goodwil van meneer de waterverwarmer. Nadat ik de kinderen heb verteld dat er in de Cèze goud te vinden is en er jaarlijks heel wat goudzoekers komen kamperen in Montclus, zijn ze niet meer te houden. Op naar de schat! Alle middelen zijn goed om kinderen wat te activeren zeg ik maar. En dit was geen leugentje om bestwil want in 1884 is er in de rivier in Montclus een klomp goud gevonden van 586 gram. Sindsdien zijn het maar kleine hoeveelheden die worden gezeefd maar ze zijn er wel degelijk. Ook een afspraak bij de dierenarts is er eindelijk van gekomen. Om 15 uur worden we verwacht bij de dokter van dienst (deze zag ik nog niet eerder) en de kids gaan mee. Dumbo laat zich gewillig op de onderzoekstafel zetten. Hij staat te bibberen op zijn poten maar geeft geen kik en binnen de minuut zijn de draadjes eruit. Hij krijgt nog een tabletje mee tegen de wormen (dat was ook alweer een tijdje geleden) en wordt compleet gezond verklaard! Daar had ik nu eerlijk gezegd niet aan getwijfeld hoor. We haasten ons naar de markt waar we de rest van het peleton zullen vervoegen om samen Barjac te verkennen. Er staat een erg strakke, koude wind en das niet aangenaam. In het zonneke is het beter. In de oude kerk van Barjac branden we enkele kaarsen, ieder met een eigen wens. Als we thuiskomen begint de drukte voor het diner. Hoewel er sommigen zijn, die verkiezen" à la carte" te eten zal het toch "eten wat de pot schaft" zijn. Ons mama zou zeggen: "Als ge het niet lust, legt ge uw neus er maar naast!" ....Een lekker ijsje bij de televisie maakt veel goed voor de zoetebekken .
Voor ons zal het vandaag geen zondag-rustdag zijn. Peter komt ons helpen om een nieuwe houtvoorraad aan te leggen. Enkele weken geleden hebben Danny en Peter enkele bomen omgelegd en die moeten verzaagd worden. Ze liggen zowat over het hele terrein verspreid en dat betekent: SLEUREN! Ze proberen ter plaatse de grootste stukken te klieven, zodat ze in de kruiwagen kunnen. Bij de eerste lading begeeft de band van onze "brouette" het al. Murphy's law ! Als het mis kan gaan.......hebben wij altijd prijs. Gelukkig kunnen we een verroest exemplaar lenen bij de buren, zodat onder luid gepiep het hout toch op zijn plek geraakt. Er zitten weer een paar decoratieve wortels tussen, die ik opzij leg. ...Nu wordt het ook tijd om het hele huis een goeie beurt te geven. De geur van Ajax stijgt de trappen op en het stof wordt zoveel mogelijk weggeveegd (een maat voor niks want het gaat gewoon elders weer neerliggen....) Alle bedden zijn in staat van paraatheid en we proberen de kamers wat op temperatuur te krijgen voor de gasten. Pierre voelt zich blijkbaar niet gebonden door enig snelheidsbeperking want om half zes horen we ding dong al. Ze zijn in Brugge vertrokken om 8.30 en hebben er dus maar amper 9 uurtjes over gedaan, inclusief sanitaire stops. Ferm!
Het wordt een gezellige avond aan tafel, na een verkennende wandeling in de buurt en veel wilde verhalen van onderweg.......
Vanf morgen zal de blog geminimaliseerd worden want de activiteiten van de gastvrouw draaien op volle toeren.
We hebben nog twee dagen voor de grote invasie en willen die heel bewust in alle rust doorbrengen. Vandaag is er eerst een bezoekje aan de markt voor verse groenten en kazen. Die zijn nergens beter. Je hoort me niet zeggen dat ze goedkoper zijn op de markt want die tijd is lang voorbij. Supermarkten kunnen, ook hier, betere prijzen bedingen dan de kleine marktkramer maar het enthousiasme van de getaande Franzoos met zijn donkerblauwe barret is niet te evenaren. De kaasverkoper vraagt zelfs naar mijn naam en verzint ter plekke een rijmpje rond "Carine".... Bij de Italiaan (die de lekkerste pesto ter wereld verkoopt), staat iedereen gewillig in de rij, terwijl hij een liefdesscène uit la traviata zingt. Op de terrasjes rond de markt eet men oesters met witte wijn. Dit is echt luilekkerland.... Anna, die me vergezelt, doet haar aankopen volledig in het Frans. Ze is met glans geslaagd voor haar examen! Ze gaat naar huis met dat wat ze hebben wil en dat was niet altijd zo. Wij moeten dringend naar huis want onze mannen hebben honger en we blijven dus niet langer dan nodig. ....hoewel het hier zalig rondkuieren is. Er is maar één spelbreker: De wind!! Ik kan mijn (intussen véél te lange) haren niet in bedwang houden! De méteo voorspelt mistral voor het hele weekend. Daardoor is er nog een ander leuk evenement in de buurt afgelast. Op de mont Lozère (de hoogste bergtop in onze buurt) waren er dit weekend allerlei festiviteiten gepland. Deze berg garandeert de hele winter sneeuwpret. Je kan er skieën(ski alpin), langlaufen (ski de fond) en sleeën (la luge) en wat meer is: de prijzen zijn een stuk lager dan op de markt. Voor 5 euro (zegge en schrijve vijf euro) kan je een hele dag gebruik maken van alle faciliteiten, inclusief huur van materialen én verzekering. Voor een hele week (ook hier nog steeds zeven dagen, al lijkt het minder) betaal je 25 euro. Wat houdt ons nog tegen?? De wind dus! Vandaag zou bij valavond een spectakel doorgaan waarbij de afdaling van de Mont Lozère gebeurt met fakkels. Prachtig om te zien natuurlijk maar dan moeten die fakkels wel branden..... De "vent violent" van 140 km per uur, zou niet alleen het licht doven maar ook de sneeuw opwerpen en voor gevaar zorgen. Het spectakel is dus met een weekje verdaagd. Misschien breng ik daarover volgende week verslag uit. Come and see next week!
Wij zetten ons in elk geval, lekker uit de wind, in het zonneke en ik begin aan een nieuw boek: "Als kok in Frankrijk" van Bart Van Loo. Ik kreeg het boek van Leen, onze kotstudente, die zelf litteratuur studeert. Ik ben nog maar één hoofdstuk ver maar weet al dat ik van dit boek hou. Een aanrader voor wie deze week nog naar de bib moet!
Na een noodkreet van onze Engelse vrienden, beloof ik plechtig om vandaag om 10 uur bij hen te zijn om mee te gaan naar de "Mairie" (oftewel het lokale gemeentehuis). Ze kregen een brief van de gemeente en hebben hem vertaald met het vertaalprogramma van de computer. Geen al te best idee. Ze zijn er van overtuigd dat hun pas aangelegde tuin zal worden opgebroken en dat de riolen van de buren in hun tuin worden aangesloten..... Er was ook iemand van de gemeente aan de deur geweest maar die sprak te snel en ze had alleen begrepen dat er stank van zou komen??? De lieve man had het over l' égout (de riolering) en Anna had "les goûts" (de smaken) verstaan... Toch maar een lichte spraakverwarring, zal je zeggen..... maar wel eentje met gevolgen. De belangrijkste les, die we hieruit moeten trekken is dat het zeer belangrijk is de taal te spreken van de streek waar je woont. De Engelsen denken nog altijd dat ze met hun wereldtaal overal begrepen worden maar hier wordt het tegendeel bewezen. ... Enfin, de brief is een mooie, lieve brief ,die zegt dat hun huis op een vernieuwd waterleidingsnet zal worden aangesloten, zodat ze altijd drinkbaar water zullen hebben. Daar staan jullie in België niet meer bij stil hé maar hier is het een geweldige luxe om na een onweersbui nooit meer slijk in je water te vinden. Het water zal gezuiverd worden en de werken worden uitgevoerd over een maand. Er hangt een kostenplaatje aan van 626 euro. Alle graafwerken gebeuren naast de openbare weg en ze zullen een minimum aan last hebben. Al bij al zo erg nog niet. De paniek maakt al gauw plaats voor grote opluchting. Terwijl we nog zitten na te praten, horen we de honden, Candy en Dumbo,respectievelijk blaffen en huilen. Potverdorie ! Die twee zitten op straat. Wij zijn dat al gewoon maar voor Peter is het een vreselijke schock. Peter, die twee zeer pijnlijke heupen heeft en met een stok moet wandelen, breekt hier ter plekke het wereldrecord op de 200 meter en rent als een bezetene de straat op. Dat zag je nog nooit! Met zijn staart tussen zijn benen komt Candy terug naar zijn baasje. Dat ander hondenexemplaar, loopt met zijn snoet in de lucht, fier als een pauw, netjes naast de witte lijn terug naar de tuin van zijn vriendje . OK! Dat was fun!! Morgen moeten zijn hechtingen eruit. Dan zal hij wel een toontje lager zingen..... Er moet me nog even iets van het hart. Na de talrijke reacties (lieve mensen, ik moet hier nog buiten werken zenne) zag ik gisteren de reclame op TV voor jawel speculoospasta en wat kregen we vanmiddag bij de koffie???????? Zie foto's
Ik heb er altijd veel plezier in als er gereageerd wordt op mijn blog. Ik hou van kritiek. Dat houdt me alert. Daardoor ga ik meer op de juiste schrijfwijze van de franse woorden letten(dankzij Marleen) en zorg ik ervoor dat de gegevens voor de receptjes correct zijn( dankzij Josiane) . Als taalfreak wil ik ook mijn moedertaal niet verloochenen en ben ik écht blij met de opmerking van Lief vandaag. Wij aten thuis altijd al spekulaas maar dor de Nederlandse en andere invloeden werd dat spekuloos. Goed fout dus want het is wel degelijk spekulaas (hoewel mijn dikke VanDaele hier speculaas spelt met een "c") maar die uitgave is van 1982 en is misschien gedateerd.... zolang jullie maar genieten van de zelf gebakken lekkere koekjes en niet teveel aan dat spul uit het potje zitten (hm hm hm) Hier in Frankrijk is de lente dus echt begonnen en iedereen is buiten in actie. Er wordt overal gesnoeid. De fruitbomen worden "getopt" en de wijngaarden mooi bijgeknipt. Dat gebeurt meestal door één enkele man (of vrouw), die dagen na elkaar de eindeloze rijen met wijnranken volgt. Je ziet ze haast niet maar door hun autootje weet je dat ze er zijn. Als je voorbij een stuk land rijdt, waar een klein wit bestelwagentje staat , begin je maar te zoeken en je zult vinden. Een rustig jobke, ver van de stress van het stadsleven. Voor de boomgaarden is de bezetting groter en ook de bestelwagen heeft een maatje meer. Met een man of vier plaatsen ze ladders in de kerselaar en terwijl de boom langs vier kanten wordt aangevallen, hoor je de bende vrolijk praten en lachen. Hier maken ze nog plezier. Op de stukken naakte grond zie je de tractors mooie lijntjes trekken. Als je het geheel zo van hier boven bekijkt, lijkt het op een fris gewassen lappendeken. Voor Dumbo ligt het allemaal wat moeilijk. Hoewel we hem met hand en tand hebben uitgelegd dat wij alleen maar een huis hebben met wat grond aan deze kant van de weg, meent hij de hele vallei te moeten bewaken. Als er een tractor of pneumatische kniptang in zijn vizier komt, gaat hij er op af. Gelukkig kennen ze hem al en als ze hem even vriendelijk goeiedag zeggen, komt hij wel terug naar huis. Vandaag gaan we toch eens kijken voor zo'n electroshock ding.....brrrrrrrr
De week is alweer aardig opgeschoten en de eerste voorbodes van de lente zijn voel- en zichtbaar. De bomen en planten vertonen knopjes, gele bloemekes staan al open en ik heb de eerste wesp al gezien. Bij al dat fraais, kan een mens niet binnen blijven. Ons wandelpad, dat wat in de vergetelheid was geraakt, wordt verder aangepakt. Ik ben al halfweg! Het gaat traag maar zeker.... Spijtig genoeg moet ik in de namiddag mijn werkzaamheden stopzetten want ik heb beloofd om mee te gaan wandelen met het Engels clubje. Danny moet werken en ik ga dus alleen met Dumbo richting Sauvas. De sfeer is een beetje "geladen" want bij een vorige wandeling werd één van de honden door een andere, tijdens het spelen in zijn oor gebeten. Of je nu in Frankrijk, België of Chakkemakke bent, grote mensen blijven kleine kinderen....en maken van een slipje in een oor een erezaak! Advokaten en verzekeringen varen er wel bij. " Ik denk dan steeds aan de enige woorden uit de catecheseles, die me zijn bijgebleven; "Ach Heer, vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen..." Anderzijds troost ik me met de gedachte dat mensen, die zich hier druk over maken, nog nooit een echt drama hebben meegemaakt ....Maar de wandeling verloopt zonder incidenten, onder een mooie zon met een fijne groep mensen.... Sylvène, een leuke sportieve vrouw van mijn leeftijd, verklapt me nog een geheimpje.... Als ik haar vertel dat ik zo graag over de markt van Uzès loop, vertrouwt ze me toe dat er een mini truffelmarkt is in Uzès waar haar man (ik vertelde er al eerder over) zijn truffels verkoopt. Hier hoor je later nog meer van....iedereen moet dat niet weten hé ;-)
Als we 's avonds moe en voldaan naar de verschillende nieuwszenders kijken, lijkt het wel een dubbeluitzending. Op de Vlaamse zenders krijgen we beelden van de Vlaamse partijen die zitten te ruzieën over het nut van een federale regering en de onmogelijkheid tot onderhandelen met de Waalse politici. Als we dan (je kan gewoon niet anders?) zappen naar France 2 dan krijgen we exact dezelfde beelden en woordenwisselingen tussen het Franse vasteland en de gebieden "outre-mer". In de overzeese gebieden (Guadeloupe en Matinique) staan ze klaar met getrokken wapens en evenveel verwijten aan Sarkozy en de minister voor deze gebieden (dat is een echte "iron lady" maar dat zal er wel niks mee te maken hebben zeker?)....Heer vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen......
Toen ik vanmorgen in de Hyper Champion (de lokale Carrefour) was, deed ik een leuke ontdekking. Wat stond er centraal in de winkel? Jawel een grote Lotusstand met de énige echte spekuloospasta. Nu dat rode potje een vaste waarde waarde is op elke Vlaamse ontbijttafel, heeft deze (veel te calorierijke!!) lekkernij ook de Franse regionen veroverd. Ik herinner me nog goed de overwinning van de speculoospasta vorig jaar, in "De Bedenkers" en heb een beetje de marketing gevolgd. In Herentals zijn er heel wat nieuwe banen gecreërd om de productie op gang te zetten en daarna de vraag bij te houden. Binnen een half jaar was het goedje overal te krijgen en moesten de winkelrekken worden uitgebreid om de stapels potjes kwijt te kunnen. Bij de nieuwste reeks van de bedenkers werd er al verteld dat men nu ook de Franse markt wilde aanboren. Ik ben benieuwd of het gaat lukken? Amper twee maanden geleden (zie blog van 6 december) heb ik alle grootwarenhuizen doorzocht op zoek naar speculoos maar in heel Frankrijk was geen stukje te vinden. Inconnu ! De Sint (pfff, die kennen ze hier ook al niet!) had speculoos nodig maar....niks nada nul.....geen kruimeltje te vinden. Ze zitten hier dus niet op de smeerbare versie van het onbekende te wachten..... Ik weet ook niet of er een Franse naam voor het spul bestaat want de potjes hadden in elk geval het zelfde etiket als bij ons. Maar ik hou u zeker op de hoogte hoor. Ik kan je wel vertellen dat wij, Belgen, nog meer dingen hebben, die ze wel zouden mogen uitvoeren naar Frankrijk. Hoewel ik me erg goed aanpas aan de "moren en zeden" van het Franse platteland en mijn behoeftes steeds maar minder worden, is er iets wat ik hier écht mis. En lach me nu niet uit hé? Het is DREFT voor de afwas. Geloof het of niet "Dreft gaat écht langer mee.......véél langer!" Als je een halve bus van het waardeloze Franse spul (ik hoed me voor het noemen van namen..) in het water hebt gekapt, blijft de olijfolie nog aan je borden kleven. Schuim komt er al helemaal niet aan te pas en je handen zien er uit als die van een oude vrouw (oeps). Maar één druppel van het Belgisch wondermiddel en alle miserie is vergeten! Als er dus iemand niet weet wat mee te brengen naar hier.......laat een goeie bus dreft niet in de rekken staan!
Oh ooooh....Monday morning feels so bad. Na zo'n weekend, waar je gewoon kan genieten van alle externe prikkels en een uurwerk een overbodige luxe is, moeten op maandagmorgen je modus toch even aanpassen. De telefoons voor Danny rinkelen, alsof ze nooit gezwegen hebben en ik moet nog even de tijd nemen om me te organiseren. Er staat een volle wasmand te wachten, mijn fans willen ook nog wel eens wat lezen, het huis is een troep en de muizen vallen dood in de koelkast. .....De stapel post, die uit Antwerpen is meegekomen, moet worden doorgenomen en rekeningen dienen betaald.
Bovendien is de temperatuur in huis alweer flink gezakt, door 48 uur afwezigheid. Dat wordt typen met blauwe vingers... of eerst het vuur aanmaken. We moeten wel rekening houden met onze houtvoorraad. Volgende week krijgen we gasten en we kunnen dus maar beter wat zuinig zijn. Ik maak mijn stapeltje (een blokje ZIP in twee gebroken-twee stukjes krantenpapier-los kreupelhout en twee dunne stammetjes) dat de basis vormt voor één dikkere stam. Als die vertrokken is, moeten we maar af en toe een blok bijleggen en wordt het lekker warm. Ook van strijken krijg je warm...en de zon die draagt vandaag ook haar steentje bij. Ik ben nog druk in de weer als Danny me er attent op maakt dat het al half twee is. Met de" koelkast-restanten" creëert hij een superlekker omeletje. Alle restjes zijn er in verwerkt, een halve ui, een halve rode paprika, een kletske (?) room, verse kruiden.... Het smaakt en, na een korte pauze, gaan we weer aan de slag. Ik stel een trip naar Bagnols uit tot morgen om in alle rust de boodschappen te doen. We zullen zolang wel overleven.... Dumbo lijkt een beetje boos (of is het angstig?) . Hij blijft de hele dag dicht bij ons alsof hij wil zeggen:" Ik vond het niet zo leuk dat jullie weg waren gisteren..." Met zijn ongelooflijk trieste blik, geeft hij mij een grandioos schuldgevoel en bij valavond nemen we hem nog mee voor een wandeling. Zo kan hij zijn energie toch nog kwijt. Wat zeg ik? Als we bijna thuis zijn, ruikt hij weer een everzwijn. Elke vorm van redelijkheid ebt weg, alle zintuigen worden uitgeschakeld (op zijn neus na) en zijn fameuse "deer hunter-roep" weergalmt door de vallei. We roepen hem maar zijn oren doen het niet en de reeks hechtingen in zijn bil hebben hun doel ook gemist. Hij flipt gewoon..... Dit kan je je niet voorstellen, tenzij je het al eens gezien hebt...... Ik wil me hier door te roepen niet oeverloos belachelijk maken en ga alvast aan het avondmaal beginnen. Het wordt easy easy met een beetje pasta en een potje verse saus uit de diepvries. Meer moet dat ook niet zijn. De tijd dringt en ik heb nog heel wat mails te lezen en te versturen. Na het overlijden van alweer een lieve klasgenote, vorige week, maak ik werk van een klasreunie, ergens in maart.....
In Nice duurt het carnaval twee volle weken. Gisteren stonden we al versteld van de perfecte organisatie. Na het passeren van de corso werden in een mum van tijd de bloemenwagens afgebroken ( gratis bloemen voor iedereen!!-ik heb een reuze groot boeket van mimosa bij) en de straten opgeruimd door een gedisciplineerd team van honderden stadsarbeiders, gewapend met blazers, borstels en zuigers.....confetti verdwijnt in de wagens en de straten gaan van fel gekleurd meteen weer over na triestig grijs. Het duurt geen half uur en is gewoon verbazingwekkend. Maar vandaag willen we nog een beter beeld van de stad zelf krijgen. We hebben lekker geslapen en vertrekken in de richting van het oude stadscentrum. Op de Cours Saleya genieten we van de kraampjes met kleurige heerlijkheden (ik stuur een paar sfeerfoto's mee). Je kijkt de ogen uit . Hier is bijna elke dag een bloemen- en groentenmarkt. 's Avonds is dit marktplein de uitgelezen plek om één van de talrijke gezellige restaurantjes op te zoeken. De sfeer is er Frans met héél veel Italiaanse invloeden. We zitten hier dan ook op wandelafstand van de "laars" Als de drukte ons teveel wordt is het heerlijk wandelen over de promenade des Anglais. Hier valt altijd wel wat te beleven. Muzikanten, artiesten, sporters en de sjieke overjaarse Niçoises met net teveel lipstick én rimpels.....Vanop de oude Tour Bellanda heb je een prachtig panorama over de baai van Nice. Tijd voor wat sport dus want we moeten een paar honderd trappen overwinnen om er te geraken. Peanuts ! Deze keer heb ik mijn fototoestel wel bij en er worden mooie kiekjes gemaakt. Spijtig dat mijn telelens niet zo sterk is als die van Johan want er zwemt een naakte nimf in de azuurblauwe zee.....en wij zitten hier 50 meter boven de zeespiegel! Ook de jachthaven kunnen we van hierboven mooi zien. We dalen af naar de oude stad en houden halt bij het Israëlisch kerkhof. Je wordt er even stil van. Prachtige grafmonumenten met Joodse namen en symbolen. Rond WO II was er blijkbaar een grote Joodse gemeenschap in Nice. Het blijft verder dalen naar la vieille ville, waar een gezellige drukte heerst in de kleine smalle straatjes. We zoeken toch maar het zonneke op en zijn niet de enigen! Alle terrasjes zitten vol en we wachten braaf onze beurt af. Buiten lunchen op 15 februari. Ik durf te wedden dat jullie koude rillingen krijgen...... Om 15 uur start de grote stoet van praalwagens door de stad. Hopelijk herkennen jullie op de foto's de "voeil jeannetten" van de Côtes d' azur? Met een smile op ons gezicht en de warme sfeer in ons hart keren we huiswaarts. Dumbo heeft ons gemist en ook dat doet goed. Onze puber is nog niet zo zelfstandig als hij zelf wel eens wil geloven.....
Ik heb het geduld van trouwe lezers danig op de proef gesteld hé? Maar ik wil jullie toch de headlines meegeven van een heerlijk Valentijn weekend in de hoofdstad van de Azurenkust. Nog wat practische regelingen voor huis en Dumbo (die mag twee dagen "op vakantie" bij zijn beste vriendje) en dan kunnen we vertrekken. Het is al bijna elf uur en de gps vertelt ons dat we een rit van 3 uur voor de boeg hebben. We moeten eerst het rechterbeen van de autoroute du soleil bereiken (wij zitten vlakbij het linkerbeen) en dan kunnen we, vanaf Avignon, gewoon doorrijden. Het verkeer verloopt héél vlot en de rit is aangenaam. We passeren verschillende mooie plekjes en namen, die herinneringen oproepen. Aix en provence, Isle sur la Sorgue, St Paul-le-Vence , Grasse en Cannes...Om half twee rijden we Nice binnen maar het zal dan nog bijna een uur duren om de laatste kilometer af te leggen. Nice is compleet in de ban van het jaarlijkse carnaval. Alle straten zijn afgesloten en het autoverkeer wordt via één straat omgeleid. We kunnen er niet onderuit en leggen ons er rustig bij neer. We hebben alle tijd! Ons hotel ligt pal in het centrum en het is stijlvol. Op de kamer krijgen we meteen een warm welkom. Een rode roos, hartjes, een Fragonard cadeau.....het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen.....Geen tijd meer te verliezen en we trekken de stad in, waar juist de bloemencorso vertrekt. Tal van prachtig versierde wagens vol lentebloemen in schitterende kleuren. Overal in de stad staan tribunes opgesteld, om de mensen de kans te geven niks te missen van dit fraais. Dat parken en pleinen hierdoor wat minder aantrekkelijk worden, nemen we er graag bij. Je wordt gewoon meegezogen in de vrolijke mensenmassa. Ik heb ogen tekort om alle prikkels op te nemen. Mooie étalages aan de éne kant, De meest gekke figuren tussen de massa en de wagens aan de andere kant. Mijn fototoestel ligt spijtig genoeg nog in het hotel. ......Samen met de zon, verdwijnt de drukte om enkele uren later over te gaan in een enorm feestgedruis. De restaurants zijn bijna allemaal "complet" maar na wat aandringen in ons favoriete visrestaurant, krijgen we toch nog een gezellig tafeltje op de verdieping. We kiezen voor gegratineerde oesters en een 1/2 gegrilde kreeft met een heerlijke "Chablis premier cru" en onze avond kan niet meer stuk. Vandaag is het precies één jaar geleden dat ons Franse avontuur begon!
In België; een ongeluksdag.....in Frankrijk daarentegen brengt het getal 13 veel geluk. Ik ben benieuwd wat de dag voor mij in petto heeft? De zon is alvast van de partij en dat mag al eens helpen. We moeten wel zorgen dat we uit de koude noord-oostenwind blijven. Na een rustig "vrouwen-ontbijt" bij een diepgaande maar verhelderende babbel ( that's what friends are for hé) nemen we uitgebreid de tijd in de badkamer. Zit mijn jasje goed? Zit mij dasje goed? De meisjes gaan op stap! We rijden eerst naaar Uzès, waar we in onze favoriete winkel met tafel- en huislinnen allebei een cadeau uitzoeken voor onze respectievelijke mama's. De nieuwe collectie is binnen en die is écht mooi. Voor ons mama vind ik twee tafellakens mooi. Dat is natuurlijk maar een excuus want ze heeft al heel goed beschreven welk laken ze verkoos . Ware het niet dat ik het tweede exemplaar zelf nog mooier vind. Ik pas dus de volgende truc toe; Ik koop ze allebei (om mama te laten kiezen ;-) terwijl ik al met zekerheid weet wat haar keuze zal worden) en hou er dan ééntje per ongeluk over voor mezelf. Zeg nu eerlijk; dat is toch een nobele gedachte hé voor een shopoholic, die al minstens zes tafellakens in haar kast heeft liggen.....Soit! We ontdekken nog een zalig boetiekje waar we nog wat mooie dingen zien (in de solden aan 50% weliswaar) maar ik kan me beheersen en laat een hele leuke handtas in het rek staan ..... (hint hint!!)) Ok, genoeg winkels gezien hier want we moeten nog naar Nimes! Ik herinner me een mooie landweg die via Dijon (niet Dyon voor de kenners) naar Nimes loopt. Ik schakel de gps in en probeer die aan de praat te krijgen omdat het scherm in de hevige zon, niet zichtbaar is. Als dat madammeke nu maar eens wou praten........maar neen, ze zwijgt als een graf. Dan moet Karolien maar kijken en navigeren. Juist op het ogenblik dat ik "Dijon" aangegeven zie, begint dat ding opeens te praten. "At the roundabout, go right at the third exit". De derde afslag gaat helemal niet langs Dijon maar langs Blauzac. Dat klinkt ook bekend en de gps heeft ALTIJD gelijk zegt Danny. Wij dus braaf omkeren en richting Blauzac . Eén troost: het is hier mooi! We rijden door prachtige landschappen richting Nimes. Ware het niet dat we, op enkele kilometers van ons einddoel plots voor een wegversperring staan. "Deviation Nimes"...... We moeten potverdorie helemaal terug naar af en alsnog de eerst gekozen route op. Dertig kilometer extra....en een half uur minder shoppen. We malen er niet om want in Nimes schijnt de zon en is het heerlijk zitten bij een slaatje en een glaasje wijn. We verkennen nog even de oude stadskern en de Arena en moeten dan naar de luchthaven waar het kortverblijf van Karolien eindigt en mijn weekend met Danny begint. Voor diegenen, die er zelf niet aan gedacht zouden hebben, geef ik nog een tip mee: Morgen is het Valentijn! Vergeet je geliefde niet hé? Wij gaan er even tussenuit en ik breng (een beknopt!!) verslag uit op maandag. Maak er een gezellig weekend van hé!!
Ja hoor, 12 februari....D-Day. Verjaardagen worden veel minder belangrijk als je ouder wordt. Niet dat ik de tijd wil stilzetten hoor, integendeel, maar de teller zou wel wat trager mogen lopen. Toen we jong waren, gingen we vaak logeren bij mijn opa. Hij was een wijs man van weinig woorden. Ik was een heel gewone tiener en weet nog hoe ik hem omhelsde en zei; "Amai Bompa, den tijd vliegt nogal hé? Het is twee weken geleden en het lijkt wel gisteren!" Bompa zei, met een diepe zucht; " Ach manneke, als je zo oud bent als ik (toen 85 ) dan wordt het alleen nog licht en donker!" Nu weet ik pas wat hij bedoelde. En dat klopt. Hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat. ..... We hebben allebei goed geslapen en lusten wel een kopje koffie maar er wordt me verteld dat er nog enkele borden bij moeten voor het ontbijt want er komen nog enkele ontbijtgasten ????? Karolien (die stiekem allerlei plannetjes had gesmeed met Danny dekt de tafel mee en haalt nog drie extra borden. Iets later dan afgesproken, het is al half 10 hoor ik de ding dong, die bezoek aankondigt. James en zijn ouders brengen Danny's cadeau (een prachtige schaal vol geurige kruiden, die een start zullen zijn voor onze serre-dank je wel schat) en nog een grote bos paasbloemen. Het lentegevoel is er helemaal. Karolien had me ook al verwend met geurig geschenk. Ik maak er meteen een" Champagne-ontbijt" van en stop wat "Baguettes de Marie" en een "pain au raisins" in de oven . Een reeks huisgemaakte confituurtjes en een stukje kaas. De conversatie verloopt in het Engels en is bijzonder geanimeerd. Gekke belevenissen en confronterende situaties van de Engelse ouders met de Franse autoriteiten..... het is héél gezellig. Het is al na elven als we afscheid nemen. Mijn lieve Vlaamse buurvrouw Lucrèce heeft me deze voormiddag ook uitgenodigd voor een heerlijk kopje koffie met zelfgebakken heerlijkheden. Ik bel toch maar even en "Natuurlijk zijn jullie nog welkom!!" We worden heel gastvrij en warm ontvangen ( zo zijn we hé, de Vlamingen, hihihi) Ik beloof op mijn communiezieltje om morgen wat extra te oefenen en de overlast aan calorietjes te verwerken ! Na de middag gaan we nog wat op verkenning . Ik wil Barjac met een bezoekje vereren maar had hierbij een slechte timing gemaakt. Alles is gesloten op donderdag, geen winkels, geen bib, geen tentoonstelling....pffff. Maar morgen gaan de winkels weer open en kunnen we naar hartelust shoppen. We zullen via Uzès (korte stop hmhm) naar Nimes afdalen en daar de oude stadskern met karakterwinkeltjes opzoeken. Morgen kan je alles lezen over nieuwe ontdekkingen. Voor vandaag bedank ik ieder van jullie persoonlijk voor de leuke e-cards, toffe mails, de vele smsjes en de lieve telefoontjes. Ze hebben me stuk voor stuk heel veel plezier gedaan! Ik stuur Dumbo nog even mee zodat jullie zich ervan kunnen vergewissen dat hij weer helemaal ok is.
Alles gebeurt wat hectisch op deze woensdagochtend want Dumbo wacht op mij in de dierenkliniek (dat hoop ik althans). Als ik me om half tien (een kwartiertje te vroeg) in de wachtzaal zet, hoor ik hem op de achtergrond blaffen. Oef, een pak van mijn hart. De dokter roept me meten binnen en legt uit wat er allemaal gebeurd is (drie spierlagen gehecht en de boel ontsmet en netjes dichtgenaaid) en wat er in de komende dagen nog te gebeuren staat. Geen probleem, ik kan bogen op een jarenlange ervaring in het verzorgen van zieke beestjes. Ik neem met veel plezier de rol nog eens op mij. Antibiotica, analgetica, desinfectica......het klinkt als muziek in de oren. Hoewel ik vandaag met vriendinnen moet gaan shoppen in Nimes, wil ik eerst naar huis om Dumbo eten te geven (hij heeft al twee dagen niks meer gegeten) en zijn pillekes moeten door zijn keelgat . Mission accomplished! Onze jongeheer wil meteen, geloof het of niet, de berg oplopen om de oorlog te verklaren aan de familie "Sangier". Ik kan hem nog net aan de leiband houden en besluit mee te gaan om me ervan te vergewissen dat hij nu toch wat minder zeker is geworden in de nabijheid van groot wild..... Groot is mijn verbazing te merken dat een grote kudde evers onze landweg hebben omgeploegd; van boven tot beneden. Alsof de troepen, onder deskundige strategische leiding, vannacht richting Dumbo zijn gekomen ! Hebben die lekker bot gevangen. Meneer was niet thuis. Hopelijk zijn ze niet te erg gemotiveerd en moeten we een tweede aanval afwentelen. We maken een fikse wandeling, dat oefent zijn spieren en voorkomt stramheid na de operatie. Dumbo is moe en legt zich te slapen (verankerd weliswaar want ik wil geen herhaling van de feiten)...
Omdat Anna ook zware problemen heeft met een "hondenongeval" besluiten we ons shopavontuur op te offeren voor de honden. Maar uitstel is geen afstel; het kan volgende week nog altijd. Maar dan is er wél een probleem want ik had beloofd om Anna's moeder op te halen op de luchthaven in Nimes. Hoe moet dat nu? ......Anna aarzelt en zegt uiteindelijk dat we om 16 uur in de luchthaven van Nimes moesten zijn om een verrassing voor mij op te halen. Danny had er stiekem voor gezorgd dat ik niet alleen hier moest zijn met mijn verjaardag morgen. Oh jee! Wie komt er? "Surprise surprise"..... Allé Anna please tell me! Ik wil echt wel weten wie er komt ! Ik overloop snel en weet dat Sofie écht niet kon (ik had het haar gevraagd) ons mams is op reis, de meisjes zijn op school en mijn vriendinnen aan het werk........;damn! Ik wil het weten..... na lang zeuren is het Danny die zwicht en vertelt dat Karolien onderweg is. Oh das echt te gek. Die zal nog meer verbaasd zijn dan ik want ze had alles afgesproken met Anna!! Paulien en Anna zelf komen nog langs met een zalig cadeau! Allemaal zelfgemaakte lekkernijen (waaronder gevaarlijk spul als bessenjenever....oeps) We praten honderduit en kunnen het reuzegoed met elkaar vinden. Als ik nu maar op tijd op de luchthaven kom . Ik neem de autosnelweg in de verkeerde richting......das al een goed begin! 30 km naar het Noorden voor ik een afrit vind en kan terugkeren (payage inclus) Wat een kieken ben ik toch! Maar eind goed al goed. De vlucht is op tijd en de terugrit verloopt voorspoedig. We hebben een leuke avond en morgen heeft nog meer verrassingen in petto!
Het is al heel vroeg dag ten huize Van den Broeck. Danny en Hedwig moeten om 6.15 vertrekken naar Lyon waar ze een meeting hebben. Er volgen er in de komende dagen nog enkelen in Brussel, Amsterdam en Nivelles. Een drukke agenda dus. Gelukkig kunnen ze vertrekken met de huurauto van Hedwig en kan ik lekker terug kruipen in mijn warme bedje. De zon wekt me om 8 uur en er kondigt zich een stralende dag aan, terwijl de rest van Frankrijk en Europa lijden onder de hevigste storm in jaren. Niks van te zien hier ! Na de dagelijkse "Mr Proper" activiteiten, wil ik de natuur in en neem mijn twee bodyguards mee. Ze hebben al de hele ochtend geravot maar een extra stapje zal hen deugd doen. We lopen de helling op, waar de zon in de verte op de besneeuwde bergtoppen schijnt. Het licht in deze tijd van het jaar kan ontzettend mooi zijn. Dumbo kan het weer niet laten om af en toe van de route af te wijken en in het struikgewas te duiken. Ik hoor hem blaffen (of is het huilen?) Frankie wordt wat ongerust maar blijft bij mij. We blijven roepen en na een tijdje komt hij weer aangelopen. Samen wandelen we naar huis, waar de honden zich lekker te slapen leggen in het zonneke en ik een heerlijk slaatje maak. De thermometer geeft intussen 18 graden aan!!! Ik besluit om na de middag toch nog even naar Uzès te rijden want er werd gebeld met de boodschap dat mijn gordijnen binnen waren. De kale slaapkamerramen storen me al een tijdje en ik popel om onze kamer wat gezelliger te maken. Een leuke verrassing voor Danny, als hij vrijdag terugkomt. Ik schuim nog wat Brocanterie zaakjes af naar koopjes....en vind ze ook. Als we thuiskomen, begin ik er meteen aan en Dumbo legt zich te slapen. Oeps.....dat is niet normaal. Als hij zolang in de auto gezeten heeft, wil hij meestal meteen gaan spelen. Op het moment zelf dat ik hem wil vragen wat er scheelt, merk ik enkele bloeddruppels op de grond. Ik heb niet in mijn vingers gesneden....dus.... Een korte inspectie maakt veel duidelijk. Aan de binnenzijde van Dumbo's bil zit een gat, een knikker groot. Lieve God! Dat moet dus vanmiddag gebeurd zijn en ik heb niks gemerkt??? Ik stop het lieve beest in de auto en rijdt in volle vitesse naar de dierenkliniek. De dokter is formeel: een everzwijnenbeet. Met zijn slagtanden moet dat beest Dumbo gewoon hebben weggesmeten en daarbij werden zijn spieren letterlijk doorboord. Dat wordt chirurgie. Ik houd hem vast voor een eerste sedatiespuitje en moet hem achterlaten...Ik mag hem morgen om 9.45 uur ophalen maar de Dokter zal me nog bellen met de nodige info. Dat doet hij ook en de boodschap is ok . Drie spierlagen moesten gehecht worden.......en Dumbo slaapt rustig. Hopelijk doe ik dat seffens ook.
Op de foto's zullen jullie nog even moeten wachten want de zon is er weer en dan speelt het leven zich buiten af hé. Vandaag kon ik er echt niet omheen om onze auto een goeie beurt te geven. Ik zou bij God niet weten waar ik hier een car wash moet vinden, daarom heb ik die rol maar op mij genomen. Het zat al een paar dagen te wringen. Ute had me namelijk vorige woensdag verteld over de Japanners. Volgens haar rijdt er in heel Japan geen enkele auto rond met een blutske of een spatje vuil omdat ze zich onnoemelijk zouden schamen om met een vuil vehikel de straat op te komen. Alles lijkt er recht uit de showroom te komen. Ik probeer me de beelden van Lost in Tokio voor de geest te halen (tv reeks op VT4 waarvoor mijn neefje de beelden schoot...) en ....neen....er komt geen slijk in voor! In Frankrijk moet je al een goeie speurder zijn om een auto ZONDER blutsen of roest- en andere vlekken te vinden. Ik kom tot de conclusie dat een gezond evenwicht het beste is en maatschappelijk aanvaardbaar. Ik besluit mijn vierwieler tenminste zijn originele kleur terug geven (ja zo erg is het ermee gesteld!) en het interieur krijgt ook een opfrisbeurt. Er komt een volle stofzuigerzak haren uit (en er blijven er nog evenveel hardnekkig vasthouden aan de binnenbekleding)! Maar het resultaat mag er zijn en mijn schaamte is tenminste gezakt tot een aanvaardbaar niveau..... Wat ik eigenlijk vandaag wil vertellen is dat James ons net gebeld heeft met slecht nieuws. Een Franse buurvrouw had hem gebeld met een dringend verzoek: "Of we nu eindelijk onze honden eens een deftige opvoeding konden geven en hen leren om van haar erf af te blijven!!!!"Oeps...... Daar word je even stil van. De opvoeders worden op de vingers getikt! ,Dat onzen Dumbo hier de grote initiator is, weten we allemaal maar hare "Caramel" gaat ook niet helemaal vrij uit hoor...(mijn verdediging heeft weinig kracht, realiseer ik me). Probleem is; "Hoe pakken we dat aan??" We trainen Dumbo hier om te komen als we hem roepen (en dat doet hij) om bij ons te blijven als we wandelen (en dat doet hij) om hier op het terras te liggen in het zonneke (en dat doet hij). Maar af en toe is de drang te groot en dan is hij de pist in......en wir haben es nicht gewust!
Als Madame Caramel hem nu eens ne flinke sjot zou geven, dan kwam hij vast nooit meer in haar buurt .( Misschien heeft ze daartoe al een poging ondernomen want ze zei dat ze op bed lag met een verstuikte voet???? ) We hebben voorlopig afgesproken dat we elke dag een grote wandeling maken met de honden. Of James of ik nemen ze dan allebei mee. So far so good voor Frankie want die is na één wandeling al goed groggie maar mister Dumbo, dat is een ADHD-exemplaar en die heeft energie genoeg voor 10 wandelingen..... Dat spul met een electroshock (waar den bompa over sprak) zullen we ook eens in huis halen (zij het met gemengde gevoelens..). Laat ons maar een schietgebedje bidden dat hij niet aangereden wordt......
Eindelijk nog eens waker worden met de zon..... Alle deuren en ramen kunnen weer eens open en een zee van licht vult het hele huis. Daar wordt een mens goed gezind van. Waarzeggers hier zeggen dat we, na deze toch wel strenge winter, een superhete zomer zullen krijgen met temperaturen tot 50 graden. Dat is nu ook weer niet nodig hé? Doe maar gewoon dat is voor ons al meer dan zot genoeg. Na onze dagelijkse klussen (haard uitkuisen, blog schrijven, hond eten geven en borstelen, hout aanvullen en ga zo nog maar even door) is het tijd voor "de zevende dag" Even meekijken in de Belgische politiek en problematiek..... Het kan mij niet echt boeien. Na de wilde verhalen over Sarkozy, die deze week door verschillende locals(met hoogstpersoonlijke ervaringen!) werden overgeleverd, is die kerel ook al van zijn voetstuk gevallen. "Gene gewone" zouden ze bij ons zeggen. Dan nog liever Van Rompuy ! Wij moeten deze week ook nog even bij een paar gemeentehuizen langs om als tolk te fungeren. Onze Engelse vrienden verstaan niet altijd wat er door de gemeente gecommuniceerd wordt. Nu ze van een buurman( die een huis bouwt op een aangrenzend terrein) begrepen hebben dat zijn riolen door hun tuin moeten lopen, willen ze toch wat zekerheid.... Vorige keer was er al een misverstand, waarmee ze uiteindelijk hartelijk hebben kunnen lachen. Eén van de aannemers had tegen Anna gezegd dat er een "Fuite" was in een "tube". Toen zij dat moest doorgeven zei ze dat er "fruit" in zat.....(klinkt als?). Hihihi. Ai ai, nu moet ik zo'n stommiteiten gaan voorkomen op het gemeentehuis van St Paul le jeune. Ik kan niet zeggen dat ik me geroepen voel maar voor onze vrienden wil ik graag mijn mannetje staan!
Vandaag is het aankomst van L' étoile de Bessège" . Ik stuur wat schitterende foto's mee, gemaakt door een Vlaamse buurman met een hele scherpe telelens, in de hoop dat ik hiermee geen auteursrechtelijke overtredingen bega....... Sorry Johan. Morgen probeer ik nog wat foto's door te sturen van een zalige wandeling, die we na de middag hebben gemaakt. Het wordt nog en gezellige avond in het gezelschap van Danny's collega, die juist gearriveerd is. Om 13 uur thuis vertrokken en om 17.30 uur hier al binnen aan de koffie. Reizen is ook niet meer wat het was hé?
). De tafel is perfect afgeruimd. Geen kruimel meer te vinden, proper tafelkleed, alles pico bello maar het aanrecht staat vol vuile borden en schotels, potten confituur en losse deksels, messen vol choco en lege tassen en glazen. Maar ach ze zijn zo lief hé? In een wip hebben we alles aan kant en we kunnen tijdig vertrekken. Hoewel we iedereen op het hart gedrukt hadden om stevige wandelschoenen mee te brengen, missen we er een paar. Lynn krijgt de mijne en Maryka houdt haar sportschoentjes aan. We komen samen op een pleintje in Les Vans, een mooi stadje in de Cévennen, een ruw maar erg mooi stukje Frankrijk. Al bij aanvang blijkt dat we Sylvie (een kranige zeventiger, die de wandeling leidt) zwaar onderschat hebben. We starten met een steile klim over een erg rotsig pad en onze longen moeten al meteen open. Het uitzicht boven is fenomenaal. Echt, hier moet je ooit eens meekomen. Na enkele kilometers verliest Pierre een volledige schoenzool en wat verderop een tweede....die moet op zijn sokken verder. Bij de eerste stop heeft Lynn ook twee reuze-bleinen op haar hielen en een rode teen. Gelukkig heeft Sylvie wat pleisters in haar rugzak en de grooste pijn wordt verdreven. Maar iedereen is dapper en in een opperbest humeur. We beleven we een schitterende dag, die slechts even overschaduwd werd door een kleine catastrofe. Op dergelijke tochten moet Dumbo namelijk altijd aan de leiband lopen. Geen probleem want de kids vechten om hun lieveling te mogen vasthouden. Wanneer kleine Maryka de veel te grote en sterke Dumbo niet meer kan houden, ontsnapt de laatste en loopt een steile helling af, minstens 100 meter naar beneden. Paniek bij iedereen. Ik probeer uit te leggen dat het geen zin heeft om achter hem aan te gaan. Er zouden alleen maar grotere ongevallen van komen en we kennen zelf de streek niet. We kunnen ook geen sporen volgen, Dumbo wél! Dus of hij komt terug of we gaan, als we beneden aankomen naar de politie en de dierenartsen..... Nog geen 5 minuten later komt hij al uit tegengestelde richting zijn gezelschap vervoegen. Dolblij is hij en wij natuurlijk ook. Als de traantjes gedroogd zijn vertel ik Maryka dat iets slecht altijd ook iets goeds meedraagt. Wij weten nu dat Dumbo terugkomt en kunnen hem weer wat beter vertrouwen. Eind goed, al goed!! Geen culinaire hoogstandjes vandaag want we eten lekker pizza. Dat mag wel na zo'n tocht hé?
