Het is al heel vroeg dag ten huize Van den Broeck. Danny en Hedwig moeten om 6.15 vertrekken naar Lyon waar ze een meeting hebben. Er volgen er in de komende dagen nog enkelen in Brussel, Amsterdam en Nivelles. Een drukke agenda dus. Gelukkig kunnen ze vertrekken met de huurauto van Hedwig en kan ik lekker terug kruipen in mijn warme bedje. De zon wekt me om 8 uur en er kondigt zich een stralende dag aan, terwijl de rest van Frankrijk en Europa lijden onder de hevigste storm in jaren. Niks van te zien hier ! Na de dagelijkse "Mr Proper" activiteiten, wil ik de natuur in en neem mijn twee bodyguards mee. Ze hebben al de hele ochtend geravot maar een extra stapje zal hen deugd doen. We lopen de helling op, waar de zon in de verte op de besneeuwde bergtoppen schijnt. Het licht in deze tijd van het jaar kan ontzettend mooi zijn. Dumbo kan het weer niet laten om af en toe van de route af te wijken en in het struikgewas te duiken. Ik hoor hem blaffen (of is het huilen?) Frankie wordt wat ongerust maar blijft bij mij. We blijven roepen en na een tijdje komt hij weer aangelopen. Samen wandelen we naar huis, waar de honden zich lekker te slapen leggen in het zonneke en ik een heerlijk slaatje maak. De thermometer geeft intussen 18 graden aan!!! Ik besluit om na de middag toch nog even naar Uzès te rijden want er werd gebeld met de boodschap dat mijn gordijnen binnen waren. De kale slaapkamerramen storen me al een tijdje en ik popel om onze kamer wat gezelliger te maken. Een leuke verrassing voor Danny, als hij vrijdag terugkomt. Ik schuim nog wat Brocanterie zaakjes af naar koopjes....en vind ze ook. Als we thuiskomen, begin ik er meteen aan en Dumbo legt zich te slapen. Oeps.....dat is niet normaal. Als hij zolang in de auto gezeten heeft, wil hij meestal meteen gaan spelen. Op het moment zelf dat ik hem wil vragen wat er scheelt, merk ik enkele bloeddruppels op de grond. Ik heb niet in mijn vingers gesneden....dus.... Een korte inspectie maakt veel duidelijk. Aan de binnenzijde van Dumbo's bil zit een gat, een knikker groot. Lieve God! Dat moet dus vanmiddag gebeurd zijn en ik heb niks gemerkt??? Ik stop het lieve beest in de auto en rijdt in volle vitesse naar de dierenkliniek. De dokter is formeel: een everzwijnenbeet. Met zijn slagtanden moet dat beest Dumbo gewoon hebben weggesmeten en daarbij werden zijn spieren letterlijk doorboord. Dat wordt chirurgie. Ik houd hem vast voor een eerste sedatiespuitje en moet hem achterlaten...Ik mag hem morgen om 9.45 uur ophalen maar de Dokter zal me nog bellen met de nodige info. Dat doet hij ook en de boodschap is ok . Drie spierlagen moesten gehecht worden.......en Dumbo slaapt rustig. Hopelijk doe ik dat seffens ook.
Op de foto's zullen jullie nog even moeten wachten want de zon is er weer en dan speelt het leven zich buiten af hé. Vandaag kon ik er echt niet omheen om onze auto een goeie beurt te geven. Ik zou bij God niet weten waar ik hier een car wash moet vinden, daarom heb ik die rol maar op mij genomen. Het zat al een paar dagen te wringen. Ute had me namelijk vorige woensdag verteld over de Japanners. Volgens haar rijdt er in heel Japan geen enkele auto rond met een blutske of een spatje vuil omdat ze zich onnoemelijk zouden schamen om met een vuil vehikel de straat op te komen. Alles lijkt er recht uit de showroom te komen. Ik probeer me de beelden van Lost in Tokio voor de geest te halen (tv reeks op VT4 waarvoor mijn neefje de beelden schoot...) en ....neen....er komt geen slijk in voor! In Frankrijk moet je al een goeie speurder zijn om een auto ZONDER blutsen of roest- en andere vlekken te vinden. Ik kom tot de conclusie dat een gezond evenwicht het beste is en maatschappelijk aanvaardbaar. Ik besluit mijn vierwieler tenminste zijn originele kleur terug geven (ja zo erg is het ermee gesteld!) en het interieur krijgt ook een opfrisbeurt. Er komt een volle stofzuigerzak haren uit (en er blijven er nog evenveel hardnekkig vasthouden aan de binnenbekleding)! Maar het resultaat mag er zijn en mijn schaamte is tenminste gezakt tot een aanvaardbaar niveau..... Wat ik eigenlijk vandaag wil vertellen is dat James ons net gebeld heeft met slecht nieuws. Een Franse buurvrouw had hem gebeld met een dringend verzoek: "Of we nu eindelijk onze honden eens een deftige opvoeding konden geven en hen leren om van haar erf af te blijven!!!!"Oeps...... Daar word je even stil van. De opvoeders worden op de vingers getikt! ,Dat onzen Dumbo hier de grote initiator is, weten we allemaal maar hare "Caramel" gaat ook niet helemaal vrij uit hoor...(mijn verdediging heeft weinig kracht, realiseer ik me). Probleem is; "Hoe pakken we dat aan??" We trainen Dumbo hier om te komen als we hem roepen (en dat doet hij) om bij ons te blijven als we wandelen (en dat doet hij) om hier op het terras te liggen in het zonneke (en dat doet hij). Maar af en toe is de drang te groot en dan is hij de pist in......en wir haben es nicht gewust!
Als Madame Caramel hem nu eens ne flinke sjot zou geven, dan kwam hij vast nooit meer in haar buurt .( Misschien heeft ze daartoe al een poging ondernomen want ze zei dat ze op bed lag met een verstuikte voet???? ) We hebben voorlopig afgesproken dat we elke dag een grote wandeling maken met de honden. Of James of ik nemen ze dan allebei mee. So far so good voor Frankie want die is na één wandeling al goed groggie maar mister Dumbo, dat is een ADHD-exemplaar en die heeft energie genoeg voor 10 wandelingen..... Dat spul met een electroshock (waar den bompa over sprak) zullen we ook eens in huis halen (zij het met gemengde gevoelens..). Laat ons maar een schietgebedje bidden dat hij niet aangereden wordt......
Eindelijk nog eens waker worden met de zon..... Alle deuren en ramen kunnen weer eens open en een zee van licht vult het hele huis. Daar wordt een mens goed gezind van. Waarzeggers hier zeggen dat we, na deze toch wel strenge winter, een superhete zomer zullen krijgen met temperaturen tot 50 graden. Dat is nu ook weer niet nodig hé? Doe maar gewoon dat is voor ons al meer dan zot genoeg. Na onze dagelijkse klussen (haard uitkuisen, blog schrijven, hond eten geven en borstelen, hout aanvullen en ga zo nog maar even door) is het tijd voor "de zevende dag" Even meekijken in de Belgische politiek en problematiek..... Het kan mij niet echt boeien. Na de wilde verhalen over Sarkozy, die deze week door verschillende locals(met hoogstpersoonlijke ervaringen!) werden overgeleverd, is die kerel ook al van zijn voetstuk gevallen. "Gene gewone" zouden ze bij ons zeggen. Dan nog liever Van Rompuy ! Wij moeten deze week ook nog even bij een paar gemeentehuizen langs om als tolk te fungeren. Onze Engelse vrienden verstaan niet altijd wat er door de gemeente gecommuniceerd wordt. Nu ze van een buurman( die een huis bouwt op een aangrenzend terrein) begrepen hebben dat zijn riolen door hun tuin moeten lopen, willen ze toch wat zekerheid.... Vorige keer was er al een misverstand, waarmee ze uiteindelijk hartelijk hebben kunnen lachen. Eén van de aannemers had tegen Anna gezegd dat er een "Fuite" was in een "tube". Toen zij dat moest doorgeven zei ze dat er "fruit" in zat.....(klinkt als?). Hihihi. Ai ai, nu moet ik zo'n stommiteiten gaan voorkomen op het gemeentehuis van St Paul le jeune. Ik kan niet zeggen dat ik me geroepen voel maar voor onze vrienden wil ik graag mijn mannetje staan!
Vandaag is het aankomst van L' étoile de Bessège" . Ik stuur wat schitterende foto's mee, gemaakt door een Vlaamse buurman met een hele scherpe telelens, in de hoop dat ik hiermee geen auteursrechtelijke overtredingen bega....... Sorry Johan. Morgen probeer ik nog wat foto's door te sturen van een zalige wandeling, die we na de middag hebben gemaakt. Het wordt nog en gezellige avond in het gezelschap van Danny's collega, die juist gearriveerd is. Om 13 uur thuis vertrokken en om 17.30 uur hier al binnen aan de koffie. Reizen is ook niet meer wat het was hé?
Het heeft vannacht hevig gebliksemd en gedonderd. De laatste stuiptrekkingen van koning Winter! Niet te best geslapen dus... maar we moeten er op tijd uit want we hebben beloofd om een natuurwandeling mee te doen in Saint Paul le jeune. Afspraak daar om 10 uur met zware stapschoenen én regenjas (die we uiteindelijk niet nodig hebben). We beginnen stipt aan een "dolmen"-wandeling van 8 kilometer door de bergen rond Sauvas (een gehucht van St Paul). Op een kaart van de toeristische dienst wordt ze aangegeven als een wandeling van 4 uur. Laat me niet lachen! Acht kilometer dat hebben wij toch gemakkelijk op twee uurtjes in onze sokken zitten zeker. We moeten er wel rekening mee houden dat het rotsige parcours er na deze periode van regen behoorlijk glad bij ligt. Vaak is het "Mieke houdt u vast aan de takken van de bomen...." of ge gaat onderuit. We halen de eindstreep na twee uur en een kwartiertje ( dat kwam door een korte stop voor een koekje en drankje). Dumbo moet aan de leiband blijven want de aantrekkingskracht voor de everzwijnen is te groot. Hij gedraagt zich voorbeeldig. Zoals op de meeste wandelingen hier zien we verschillende "Dolmens"; dat zijn begraafplaatsen uit het neolitisch tijdperk (1800 voor Xus) Reuzegrote stenen recht gezet met een platte steen er bovenop. Hier en daat staat ook een Menhir, zijnde één reuzegrote steen, rechtop gezet. Het is toch wel indrukwekkend dat men in die tijd die dingen al rechtop kreeg, zonder kranen, takels of andere mechanische hulpmiddelen . De bewegwijzering is niet alles maar Peter kent de weg en dat helpt. Als we ons, bij aankomst in "La Passiflore"(je kan dat op google vinden!) nog even voor een kopje koffie zetten, bedenkt Danny zich dat hij 's morgens het stoofvlees nog even op het vuur had gezet...... Oh neen! ....We vliegen de auto in en zetten koers naar huis. Het zal toch niet waar zijn hé? Een uitgerookte keuken? Stank in huis? Toch geen brand? Please laat het niet waar zijn! We zijn formeel....niemand heeft de knop uitgezet. Bovendien had Lucrèce me vanmorgen nog gezegd dat de koers "l'étoile de Bessège" vandaag bij ons voor de deur zou passeren. Help help wat als we nu niet eens tot bij ons geraken? De doemscenario's deinen uit....Achter elke bergrug speur ik naar een dikke rookpluim.....en intussen vraag ik me af of mijn brandverzekering in orde is. Ja dus! Her en der staan er nog wagens langs de weg met piknikkende wielerliefhebbers maar ik denk dat de koers zelf al gepasseerd is..... gelukkig! In de verte zie ik ons huis.....het staat er nog en is op het eerste zicht intact. Oef! De schade zal zich beperken tot de keuken............Wat zeg ik? Schade? In de keuken vinden we, zacht pruttelend, de beste" boeuf Bourgignon", die een mens ooit gemaakt heeft! Mals als een lammetje en met een exquise smaak!!!! Laat de gasten maar komen. De hele namiddag zijn we met z'n tweetjes aan de slag in de keuken. Op het menu staat wortelsoep met peterselie, Gentse stoverij (nog maar eens) met worteltjes en gegratineerde bloemkool en aardappeltjes in de oven. Daarna een huisgemaakte appeltaartaart rozijntjes en een bolleke vanille ijs. Het ziet er allemaal verrukkelijk uit en zo smaakt het ook. Voldaan zakken we bij wat klassieke muziek onderuit bij een knetterend haardvuur....dat heet dan gelukkig zijn!
Weinig bijzonder nieuws op deze vrijdag. De hele voormiddag bestond uit boodschappen doen voor ons Valentijn diner van morgenavond. Naar de markt in Barjac en naar St Ambroix voor onze koffietjes. Valentijn morgenavond????? Wel .....ik verklaar me nader. Precies een jaar geleden zijn we voor het eerst hier aangekomen om de streek te verkennen. We hebben toen gelogeerd in St Paul le jeune bij Peter en Anna, waarmee we ondertussen een stevige vriendschap hebben opgebouwd. Op Valentijnsdag hebben we ons droomhuis hier gevonden en dat werd vorig jaar uitbundig gevierd met een Engels diner in "La Passiflore" (zo heet de chambre d'hôtes van Peter en Anna). We hebben toen plechtig beloofd dat dit jaar over te doen in Montclus. Omdat er op 14 februari Engelse vrienden te gast zijn in St Paul le jeune en Danny voor zaken naar België en Nederland moet, hebben we een andere datum gekozen. Twee koppels, die valentijn vieren, dat kon alleen maar op de 7 de (want 2 X 7=14!) Voilà! En hoe die zevende februari verloopt daar lees je morgen alles over......
Vandaag kwam eindelijk het verlossende berichtje: " Uw Nespresso bestelling is aangekomen!" Wij houden allebei van een goed kopje koffie en hebben in onze zoektocht naar de betere koffie al heel wat merken, machines en systemen geprobeerd. Een perfecte mengeling, juiste branding, versgemalen en dan onder de juiste druk in de tas gebracht......mmmmmmm. Maar bonen malen is een heel gedoe, expresso bakjes leegmaken is, hoe je het ook draait of keert, een hele smeerlapperij ( die kwak koffie valt altijd naast het daarvoor bestemde bakje- of heb ik dat alleen voor??). De betere machines zijn dan weer onbetaalbaar en ga zo maar door. Tot we "Nespresso" ontdekten. "Er komt een moment in je leven waarop je alleen nog het beste wil...." (één of andere reclameslogan). Hier zit alles in één capsule: de betere smaak, de juiste druk, een mooi schuimig laagje en steevast de juiste temperatuur. Er gaat bij ons geen druppel koffie verloren want hij heeft de kans niet om koud of bitter te worden. Bovendien heeft Nespresso een perfecte marketing en perfecte bedrijfsorganisatie. Overal ter wereld kan je de kopjes binnen de twee dagen thuis laten bezorgen of na maximum drie dagen ophalen in een bestelpunt. In Antwerpen halen we gewoon op wat we nodig hebben in de mooie Nespresso winkel in de Leopoldstraat maar hier laten we hem afleveren in een winkeltje in Saint Ambroix omdat we een postbode hebben, die ons alleen weet wonen als hij goesting heeft. En vandaag is het zover!! Ons pakje lekkers wacht op mij. Omdat het eens vijf minuten niet regent ( ) vertrek ik maar meteen, dan ben ik voor het donker thuis. Op een paar kilometer van mijn doel wordt ik door een duidelijke wegversperring en mannen met fluojasjes en een "stopbord" in de hand tegengehouden. Oh jee wat nu weer? "Bonjour madame" "Bonjour monsieur" " Et tu veut aller où tout juste????" "Au centre de Saint Ambroix????" " Pas moyen!!" "Et qu'est-ce qu'il se passe alors?" Waarop ik word aangekeken alsof ik van een andere planeet kom...""vite vite demi-tour"... Ok hier sta ik dan en heb er allemaal het raden naar. De heren met de bordjes voelen zich ontzettend belangrijk! De job van hun leven!!! En ik kan niet anders dan rechtsomkeer maken en onverricht ter zake huiswaarts keren. Op zoek naar een luchtig muziekje, zet ik de radio aan op "France Bleugard" een lokale zender. Aha! er wordt me veel duidelijk. Bij een hels lawaai op de achtergrond ( Rodaniaaaaaaaa-rodaniaaaaaaaa!!) hoor ik onze reporter ter plaatse. Hij brengt heel levendig verslag uit van de aankomst van de tweede rit in "L'étoile de Bessège ".. Koers dus!!! In zo'n boeregat!!! Ik waan me even in België...... Morgen kom ik gewoon terug voor mijn koffiekes want onze voorraad is bijna op! Santé! We klinken nog even op de verjaardag van mijn schoonzusje! Happy Birthday Inge!
Ik had al eerder verteld dat we zaterdagavond in Barjac kennis hadden gemaakt met twee andere "mixed" koppels hé? Wel, die hadden ons gevraagd of we op woensdagavond vrij waren om eens langs te komen, samen met hun vrienden, die ze ook net hadden uitgenodigd. Ze vonden ons wel een leuk stel...(oeps). Woensdag? Neen, niks op de agenda.... Er wordt een telefoonnummer en e-mail-adres uitgewisseld en we krijgen een korte routebeschrijving. Ik informeer nog even naar het uur?... "Oh zo tegen achten is ok." Voila, zo simpel kunnen de dingen zijn. Alhoewel.... We stellen ons toch wat vragen? Zal er eten geserveerd worden? Moeten we ons "opkleden"? Moeten we voor een cadeau zorgen? Ach neen, als het om een sjiek diner ging, hadden ze ons toch niet gevraagd. Ze kennen ons niet eens. We zorgen dat we er netjes uitzien (we kennen onze wereld hé) en ik neem wat mee uit de "cuisine carine" (een pakje van onze versgebakken speculoos en een potje van mijn mooiste confituur-papiertje errond en strik eromheen-voila) en we laten het op ons afkomen. Zal wel gezellig zijn! Het is droog op de weg en Danny zet er een flinke vaart in. Ik maan hem(voor de duizendste keer !) aan om rustig te rijden want er kunnen everzwijnen over de weg lopen, nu in het donker. Bovendien kunnen we daar niet te vroeg aankomen want "Le chic se fait attendre" hé? Een paar minuten te vroeg rijden we de grote poort door, waarachter hun woning ligt......Djeezes! Een middeleeuws kasteel! Hét kasteel van Avejan! Helemaal omwald met een stenen muur, waarover klimop slingert. Daarachter een grote houten poort (waar is Sinte Pieter met zijn sleutelbos??), die baadt in een uitnodigend licht. Buiten hangt een oude bel, waaraan we even trekken.....de poort staat open en we komen op een prachtig binnenplein met nog meer deuren en ramen waarachter een warm licht brandt. Dit is het gedroomde decor voor elke cinéast. Ik zie Romeo hier al staan met zijn gitaar terwijl de mooie Julia boven verliefd staat te kijken...... Plots gaat het raam open en Robert roept dat we de linkse deur moeten nemen. Die leidt ons weer langs een draaitrap naar de eerste verdieping. Ik mis een hoepeljurk en een page.!...Boven wacht de gastheer ons op en heet ons van harte welkom. We zijn de eersten..... Eén blik in deze ridderzaal en ik weet dat we ons vergist hebben. Wat we hier zien is gewoon met geen pen te beschrijven. Prachtige meubels, indrukwekkende kunstwerken, antieke wand- en vloertapijten......... en nog keigezellig op de koop toe!! Dit zag ik nooit eerder! Vanuit de keuken, roept de gastvrouw ons toe (in jeans en slobbertrui!) en door de open deur, zie ik ook een rijkelijk gedekte tafel.........O-oooow. De keuken is nog volledig in de originele staat, inclusief een grote open haard, met ketel, oude kasten en tafels. een grote mand met uien, een schaal vol groenten en fruit, quasi nonchalant maar ik weet wel beter. Deze mensen weten wat ART DE VIVRE betekent. De andere gasten komen ook aan en de sfeer is heel warm en ongedwongen. Iedereen praat met iedereen, in het engels, het frans of zelfs het vloams! Ik voel me gek genoeg enorm op mijn gemak. Ik zou overdrijven als ik zei dat ik me hier thuis voelde maar het zou kunnen. Het lijkt of we elkaar al veel langer kennen. Al deze mensen hebben écht iets te vertellen. Stuk voor stuk hebben ze zoveel levenservaring, dat ik me bijna dronken voel door hun woorden en verhalen. Op één koppel na zijn het ook allemaal, nieuw samengestelde gezinnen. We hebben dus telkens drie geschiedenissen te vertellen.....de mijne....de zijne.....de onze.....Man, dit is boeiend! Hele stukken van mijn hersenpan, die bijna in slaap gedommeld waren, worden wakker. Heerlijk! Dat hier een kunstenares woont is duidelijk. Niet enkel door de schitterende werken, die overal staan en hangen maar ook door het palet van geuren en kleuren in de keuken. Ze mixt en mengt en tovert zoveel eerlijkheid op tafel dat niemand zich hier nog afvraagt of we wel het goede cadeau of de juiste dresscode hanteerden... Ik voel de behoefte om nog meer te horen maar als de pousse café rijkelijk vloeit, merk ik dat het al kwart na één is!!!! En dat terwijl we hadden afgesproken om rond 10 uur terug te keren omdat we de halve finale van de slimste mens niet wilden missen..........
Extra nieuwseditie ! Het noodweer in de bergen en de hevige regenval, laten het water van de Cèze enorm stijgen. Minuut na minuut stijgt de paniek hier samen met het water. Van Lucrèce en Johan( Belgische vrienden uit de buurt) heb ik vanmiddag geleerd dat we de situatie à la minute kunnen volgen op de site "cartes de vigilance crues". Ik voeg de daad bij het woord en ga meteen kijken. Je moet de Cèze aanklikken van Tarau via Montclus naar Bagnols. Nog amper één meter en het record van 2002 is gebroken.....Daar drinken we op!!! Momenteel kunnen we niet meer naar Bagnols want de weg is overstroomd in St André de Roquepertuis..... Naar Barjac lukt wel. Als het morgen droog is en ik mijn nieuwe camera kan bovenhalen, ga ik op stap voor sensatiefoto's!!! beloofd. Ik kan alleen maar hopen dat de weersvoorspellingen uitkomen en de zon terug is op zaterdag. Zondag komt Hedwig en die heeft Montclus nog nooit in de zon gezien. Toe hij vorige keer hier was, stond het water ook zo hoog.....freaky hé? De keuken blijft een favoriete plek op regendagen en vandaag hebben we een nieuw huisparfum gecreëerd....De geur van Hasseltse speculoos hangt hier overal binnen....zalig en ook nog lekker bij de koffie. Voor diegenen, die in België, ondergesneewd zijn en niet buiten kunnen, geef ik het recept even mee.
Benodigdheden: 0,5 kg bloem -350 gr bruine suiker -250 gr boter -2 eieren -een kleine koffielepel bicarbonaat -10 gr kaneel -een kleine koffielepel speculaaskruiden van Ducros!!! (het heet hier cinq parfums) -een beetje fijngemalen kruidnagel -80 gr gesnipperde amandelen en een weinig zout.
Bereidingswijze: Doe de bloem met de suiker en de kruiden in een grote mengkom. Snijdt de zachte boter in kleine stukjes en begin te kneden.....doe de rest van de ingredienten erbij en blijf krachtig kneden tot een gladde massa. voeg indien nodig wat lauwe melk bij (maar niet te rap hé!!) Laat deze massa in een rolletje, minstens één nacht rusten in de koelkast (of op de vensterbank want daar is het even koud!) vet een bakplaat in met wat boter en bestuif met bloem. snijdt koekjes in een mooie vorm en leg ze op de bakplaat. bestrooi met amandelschilfers en laat een twintig minuutjes bakken in een matige oven (180 gr ) en dan .........genieten!!!!! Maar met mate hé of ik moet er weer een reeks turnoefeningen bij schrijven......
Oeps.....wakker worden met de zon? We zouden ons vandaag flink overslapen hebben, als we daar op moesten wachten. Het is donker, grijs en nat. Uit de bezorgde telefoontjes van het thuisfront maak ik op dat het eigenlijk nog best meevalt hier. Overal in Europa vielen dikke pakken sneeuw en het land- en luchtverkeer geraakte danig in de knoop. Hier hebben we zachte temperaturen, zelfs 's nachts blijft het een graad of negen. Maar nat is het wel. Honderd kilometer verder kunnen we gaan skiën of langlaufen...... Mijn tuinpad wordt noodgedwongen in de wacht gezet maar binnen krijgt alles een grote beurt. Danny wil vanavond échte Belgische speculoos bakken. Er ontbreken nogal wat cruciale kruiden in mijn eindeloze rij potjes en ik zal dus nog eens een tripke naar Bagnols doen . Alle kruiden, die ik ken (en niet ken?) worden in mijn kar geladen. Ducros heeft vandaag aan mij een goeie klant! Het kruidenrekje kan deze overvloed niet aan en ik maak dus een volledige plank vrij op de grote keukenkast. Ik probeer er nog een fotooke van te trekken. .....
Als Vlaming voelden we ons vandaag wel echt thuis op het filmfestival. We zijn nog naar Barjac gereden voor de allerlaatste film van dit weekend. Onder de titel:" Moscow-Belgium" werd de Vlaamse prent: "aanrijding in Moskou" voorgesteld. Zalig om ondergedompeld te worden in "plat Gents" op een bioscoopstoel in Zuid Frankrijk! De herinneringen aan mijn studentenjaren worden weer heel levendig. De ondertiteling was goed maar beperkt.....sommige uitdrukkingen waren gewoon niet te vertalen hé? Toch hebben ook onze Franse filmliefhebbers de prent kunnen smaken. In de film maakt Barbara Sarafian, die de hoofdrol speelt, de fameuze Gentse stoverij klaar. Die hebben ze gisteren in het kasteel ook geserveerd. En met succes!! We hebben 12 euro betaald voor een diner in de ridderzaal van onze Chateau. En wat kregen we daarvoor? Eerst een lekker glaasje Kirr met hapjes. Als voorgerecht was er een salade van brussels witlof, met noten en trappisten kaas. Wij dachten dat dit een Amerikaanse Waldorfsalade was maar dat hebben we wijselijk gezwegen....dit was Belgisch én lekker !! Daarna kwam het stofvlees dat door een kenner was klaargemaakt. Het recept lag op de tafels en hebben we dus bewaard. De bijhorende schotel met aardappelen, wortelen en spruiten, allemaal gekookt en dan gewoon door elkaar gehusseld...... zag er gewoon niet uit! Het werd voorgesteld als "Stoemp" maar de vergelijking ging echt niet op. Smaken deed de rare massa wel, dat moet ik toegeven. Er was water en rode wijn à volonté maar voor de échte Belgen werd er Chimay geserveerd," une blonde ou une brune ????" De flesjes gingen vlot van de hand en België werd geloofd om zijn bier. We worden populairder met de minuut!! En het dessert moest nog komen ! Het dessertbord bestond uit een heerlijk mandarijntje, twee stukken speculoos en twee stukken fondant-chocolade met pralinévulling, van het merk "Galler". Dat dat eigenlijk niet van bij ons kwam, vergeven we hen maar want ze hebben de Belgen dan toch al geassociëerd met chocola. Er werd duchtig uitgewisseld en geruild; chocola voor speculoos, een mandarijntje voor chocola...... Toen we de tip gaven om de speculoosjes bij te houden voor bij de koffie, stopte het uitwisselingsverhaal meteen. Ja dat was lekker!! maar vandaag is het zondag en een beetje regenachtig. Als een goede huisvader heeft Danny vandaag heerlijk brood gebakken. Een nieuw recept met zuurdesem, "pain de campagne" ! De geur van versgebakken brood, vult het hele huis. Dat zal na de film lekker smaken! Du vin, du pain et du boursin ....(maar die laatste zat al in mijn soep en werd dus graag vervangen door onze compté de jura).... T'is zondag en dus TV avond.
Overal in Barjac hangen affiches voor het filmfestival. !! Au cinema "Regain" le 30, 31 et 32 janvier 2009 Rencontres hivernales Vers le Plat Pays !! Niet alleen staan er goeie films geprogrammeerd, we kunnen hier morgen zelfs een dag beleven, die niemand anders heeft!!! 32 janvier !!! Probeer dat maar eens in België. Gelukkig kunnen de organisatoren er hier ook eens goed mee lachen. Na onze dagelijkse strijd in de tuin, haasten we ons dus naar Barjac. De tickets moeten gewoon een kwartier voor de film ter plaatse worden gekocht. Oeps, er staat een hele rij wachtenden voor ons. Hier wonen dus toch mensen??? En geloof het of niet, de dame en heer voor ons bemachtigen de laatste kaartjes. Gedaan! Vol is vol! Er zijn maar 90 plaatsen beschikbaar en de verzekering dekt maar 90 toeschouwers. Hier staan we dan. Danny is alweer buiten maar ik wil een blog schrijven over de film en mijn repas Bio Belge en kijk nog even wat er gaat gebeuren. Als de organisatoren aan de wachtende menigte vragen of er mensen bij zijn, die zich voor de maaltijd hebben ingeschreven, gaat mijn vinger als eerste de lucht in... Bon, ik mag nog even wachten en roep Danny alvast terug binnen. Nog wat gediscussiëer en ja, er kunnen nog tien mensen bij, weliswaar op een bijgezette stoel aan de zijkant maar dat maakt het alleen maar spannender. We zitten..... De film, die we te zien krijgen heet "Louise-Michel" en heeft heel wat prijzen weggekaapt op de verschillende festivals. Voor wie van zwarte humor houdt, een aanrader!!. Om 19 uur, wordt in de ridderzaal van het kasteel ons diner geserveerd. De organisatie loopt een beetje gebrekkig maar daarom zeker niet minder hartelijk. We kennen maar een paar mensen maar die zijn allemaal al hier met andere vrienden en we schuiven dus gewoon aan. Op het eerste gezicht, zijn er weinig Belgen. Ik keek eens op de lijst en daar stond een Van den Brouck (met 4 personen- wij niet dus) en een Jansen (met twee-wij wel dus) en een Verlinden....alle andere namen klonken in elk geval heel Frans of tenminste vreemd.... Naast ons zitten twee koppels, waarmee we meteen kennis maken. Maurice en Ute, lijken zo Frans als wat maar hij is een Francophone, geboren in Beveren -Waas en zij is Duitse. Het andere koppel woont bij ons in de buurt en Robert is een fransman uit Nimes en zij heet Elain en is Britse....adressen worden uitgewisseld en afspraken gemaakt... leuk toch! Aan de andere kant worden we geflankeerd dor de erg enthousiaste eerste schepen van Barjac, een Griek, geboren in de Camargue maar verliefd op Barjac. Hij heeft zich op zijn 50 ste voor het eerst enthousiast in de politiek heeft geëngageerd. Hij vertelt zo begeesterd over dit charmante stadje en over de activiteiten dat we ons al geroepen voelen om mee te helpen. Hij leidt ons na het eten nog even rond in het volledig gerestaureerde kasteel. Mooi!
Brrrrrrr. Het heeft hier vannacht ook flink gevroren. De hele vallei is wit gerijmd en er staan "bloemekes" op de slaapkamerraam. Gelukkig is de zon ook al wakker en heeft ze voldoende kracht om alles snel weer op te warmen. Op vrijdag is het marktdag in Barjac en ik heb dus een doel. De sfeer is er gezellig maar er is weinig volk. Ik bezoek mijn vaste kramen en koop groenten, fruit en natuurlijk kaas. Een groot stuk Compté de Jura (al is het maar omdat Bomma en Hansje die zo lekker vinden) en een lekker stukje Tomme de Chèvre. Dat wordt smullen straks. Ik ben jullie nog steeds een antwoord verschuldigd op de prijsvraag van gisteren. De lekkere appels voor mijn compote dragen de naam "Reinettes Chanteclerc".....als dat niet mooi is..... Ik wacht nog even met een nieuwe voorraad want er is nog voldoende over van gisteren. Voor vanavond neem ik klaargemaakte "Guardianne" mee. Dat is een typisch gerecht uit de streek. Het is stierenstoofvlees met wortelen. Heel smakelijk!! Morgenavond wordt het weer stoverij!! We nemen dan deel aan de "repas Bio Belge" in Barjac. Benieuwd of ze daar deze Belgische specialiteit kunnen klaarmaken?? Als voorgerecht is er een salade van witloof en als nagerecht spekulaas. Die maaltijd wordt geserveerd in het kader van het filmfestival van Barjac dat dit weekend plaats vindt en helemaal in het teken van België staat. Ik vertel er morgen alles over.Nu moet ik snel terug naar huis want daar hebben ze honger,vrees ik! Als ik rond half één thuis kom, zit Frankie alleen op het terras en treurt. Waar is Dumbo?? Onze rakkers gaan altijd samen op pad. Samen uit, samen thuis. Nu niet dus..... Ik roep Dumbo's naam en hij echoot door de vallei. Dit moet hij gehoord hebben. Ik verwittig Danny op zijn bureau en ook hij roept verscheidene keren. Geen Dumbo. We lunchen snel, zodat ik hem kan gaan zoeken want dit is echt niet normaal. Frankie laat hem nooit alleen. Gisteren hebben ze nog bijna zo'n zware truck met opligger, vol boomstammen in de problemen gebracht..... We horen een enorme claxon en zien de twee heren rustig de straat overwandelen vlak voor dat mechanisch geweld.....Ik bedenk me dat als er iets gebeurd is, de dierenarts me wel zou bellen want Dumbo is gechipt. Dat alles net op het moment dat ik klaarsta om met Frankie naar de dierenarts te gaan. Ik moet er om 15 uur zijn. Damn!!! Ik bel met de angstboodschap naar onzen Bart (ik durf Sofie zelfs niet te bellen ) en net op het moment dat ik hem beloof hem op de hoogte te houden, komt meneer Dumbo thuis. Hij begrijpt de liefkozingen niet..... en lijkt te denken: "Wat mankeren die nu weer???" Pubers! Ze maken het je niet altijd makkelijk..... Gelukkig kan ik nu met een gerust geweten naar de Dierenarts vertrekken. Frankie heeft rare plekken op zijn neus en drinkt al een tijdje heel veel. Volgende week komen zijn baasjes thuis en ik wil zeker zijn dat hij dan in superform is. Er wordt bloed getrokken en ik moet wachten op de uitslag. Driemaal negatief: geen diabetes, geen nierproblemen, geen infectie. Wél een ernstig huidprobleem waarvoor hij pillen meekrijgt. Ik moet de vlekken ook dagelijks inwrijven met iso-betadine. Dat lukt me wel. Ik ben tenslotte een beetje ervaringsdeskundige hé?
Ik werk nog even verder aan het tuinpad en stuur jullie vandaag de voor en na foto's mee. Veel plezier! Als er groene vingers op hete kolen zitten....kom maar af hé?
Terwijl de Méteo een tweede zwaar winteroffensief aankondigt, genieten wij hier in dit gepriviligiëerde hoekje van Frankrijk van een stralend lentezonnetje . Vandaag is héél Frankrijk "en grève" maar hier gaat alles gewoon door. De vakbonden zijn boos omdat de koopkracht daalt en Sarkozy miljarden in de banken pompt in plaats van hen opslag te geven.Het is overal hetzelfde liedje..... We zouden er eigenlijk niks van gemerkt hebben als we niet af en toe een blik wierpen op het VRT journaal. Staking en betoging in 200 Franse steden? Maar niet in Montclus! Hier is het lente! Onvermoeibaar ga ik door met het "blootleggen" van het verdwenen wandelpad. Ik ben vandaag aan de andere kant begonnen. Het is een Titanenwerk. Centimeter per centimeter wordt alles uitgerukt en afgeschud. Welke zijn de goede planten? Wat is onkruid? Ik probeer "goed" van "kwaad" te scheiden maar vergis me menigmaal. Ik sta er zelfs wat bij te filosoferen.... Als ge het kwaad niet op tijd uitroeit, domineert het alles....Maar ik kan toch moeilijk "in staking" gaan vandaag hé?? Hoewel ik gewapend ben met rijf en hark, met snoeischaar en bijl, gaan de dorens van de wilde braamstruiken mij met één prik telkens weer opnieuw lam. Ik lever een ongelijke strijd maar wil doorgaan....! Bomma en bompa zullen hier in de zomer genieten van hun dagelijks wandelingetje en ik heb alle tijd. Soms wou ik dat ons Julie hier was. Die meid zou nogal kunnen helpen, ze heeft een goeie kijk op die dingen. Als de avond valt, heb ik welgeteld vier vierkante meter pad gecreëerd.....nog een paar honderd te gaan.... Ik bedenk me dat ik voortaan mijn woorden wat kracht zou kunnen bijzetten met een "voor" en "na" foto. Misschien zouden jullie me niet eens geloven.....??? In de keuken ga ik nog iets nieuws uitproberen. Gisteren heb ik in de "Shopi" (onze lokale supermarkt) twee kilo appelen gekocht. Niks bijzonder, ware het niet dat ik deze appelsoort helemaal niet kende. Er stonden 4 reuzegrote bakken, gevuld met appelen; Golden, Cox, Elstar en een onbekende soort. Die laatste (deed me aan kweeperen denken) leek me uitermate geschikt om appelmoes te maken. Twee kilo voor één euro: daar kan ik niet aan voorbijgaan en ik waag het erop. De appels worden in stukjes gesneden en op een bodempje water aan de kook gebracht. Ik voeg wat bruine basterdsuiker toe en laat nog even op een zacht vuurtje staan. Het hele huis geurt heerlijk en zelfs de honden komen kijken wat er gaande is! Jongens dit is lekker. Ik wou dat den bompa hier was! Hij is bij ons de "compot-expert". Morgen is het markt in barjac en dan ga ik op zoek naar meer van deze appels én naar hun naam. Dan kan ik alvast wat bewaren voor de zomer! Het is donderdag en dus TV dag! Van vlees en bloed zal ons deze avond weer aan het scherm kluisteren. Ik ben fan van "ons moe" ! Weet je trouwens dat deze superactrice de zus is van Jan Decleir? .....
Zoals beloofd, zijn zowel de zon als Peter van de partij. Danny leidt Peter even rond en wijst hem de omgevallen of dode exemplaren aan. Gewapend met een indrukwekkende kettingzaag, worden alle bomen tot mooie, brandklare stronken, een berg kreupelhout en een hoopje zagemeel herleid. Manpower !!! De vrouwen kunnen beter op afstand blijven.....de boodschap is aangekomen. Ik trek me dus nog even terug in de keuken om de heren 's middags een smakelijke lunch te serveren. Het menu is snel samengesteld. Het wordt "luie wijven" eten. Ik maak een slasoep. Voor diegenen, die niet weten wat dit is geef ik even het sublieme, simpele recept mee. Als je in de koelkast nog een krop sla hebt liggen (die je eigenlijk vergeten was), kieper hem dan zeker niet in de vuilbak. Je snijdt het kroontje eruit en de bladeren spoel je even om onder een straal koud water. Hou u vooral niet bezig met het controleren van de versheid van de blaadjes of eventuele vlekjes.... Fruit een ui in een beetje boter, tot die glazig is, voeg dan de slabladeren toe en laat even stoven. Giet hier een liter of twee kokend water op en 4 doodgewone kippenbouillonblokjes. Laat het geheel even doorkoken en zet er dan de mixer in tot je een fijne groene soep krijgt. En nu komt het! Neem een hele" Boursin à l'ail et au fines herbes" (ook in België verkrijgbaar!) en doe de smeuïge kaas in de soep. Roer tot de kaas volledig is opgelost en doe er eventueel nog wat zwarte gemalen peper en een snuifje zout bij naar smaak. Serveer met een stevige bruine boterham en geniet! Genieten doen ze hier ook. Na het zware mannenwerk is het nu mijn beurt. Ik moet alle stronken naar het afdak kruien en daar netjes te drogen leggen. We zullen dit nieuwe hout pas volgend jaar kunnen gebruiken. Het sprokkelhout breek ik allemaal in kleine stukjes. Het is prima aanmaakhout.Het is leuk te horen dat we niet de enigen zijn met lentekriebels. Overal in de vallei weerklinkt het geluid van kettingzagen en zoemende motoren. Ook op het stuk land achter ons wordt opgeruimd en de buurman stopt even om en praatje te maken. We zeggen elkaar bonjour en praten over Dumbo en het weer. " Ahh oui, toete la semeng il ya du bon tang!"( provencaals voor: toute la semaine ily aura du bon temps) Wat zij de mensen hier toch sympathiek...... Ik heb de opdracht gekregen om hulp in te roepen als te zware stronken bij zijn maar" ik" zou "ik" niet zijn als ik het "zonder hulp" niet eerst probeerde .....bingo! Een verschot! Of een ischias voor de kenners. Als kinesiste weet ik dat ik eigenlijk nu op de grond moet gaan liggen en me in een bolleke rollen maar ik duw eerst nog een zware kruiwagen de helling op en zet alles onder het afdak. Nu heb ik echt prijs! Mijn linker been wil niet meer mee. Verdorie! Maar geen nood, ik leg me alsnog in een bolleke en neem me voor om vanaf morgen weer eens wat doelgerichte oefeningen te gaan doen.....Met de juiste slaaphouding is die zenuw morgen weer helemaal ontzwollen! Dixit den expert???? Ik hou u op de hoogte!
We zijn de naweeën van onze voedselvergiftiging nog aan het verwerken maar bij mij gaat het blijkbaar iets sneller dan bij Danny. Die voelt zich nog niet helemaal in zijn sas en ik zal hem dus vandaag eens wat extra verwennen. Ondertussen doe ik mijn bureauwerk (er zijn nog heel wat dingen te regelen in België en ik moet nog een pak brieven en kaarten schrijven. Bovendien moeten er nog een paar manden strijk verwerkt worden. Zonder droogkast is het niet altijd een makkie. De overloop boven hangt dan vol wasgoed (dat is de warmste plek in huis) en das niet altijd even "decoratief". Maar soit....het zit weer netjes gestreken en geplooid in de kast.... Buiten schijnt de zon en dat geeft me altijd een overdosis aan energie. Het is de hoogste tijd om eens een fikse wandeling te doen. Het zal de eerste zijn, sinds onze aankomst. Met de twee honden, stap ik de berg op. Het uitzicht boven op de helling is adembenemend. De lucht is helder en de zon laat haar stralen als een intense spot op de omliggende dorpen vallen. Ik kan haast de raampjes tellen van de kerktorens van Monteil en Issirac. De Mont Lozère, met een dik pak sneeuw erop, is ook goed zichtbaar vandaag. Dat is de dichtsbijzijnde berg met eeuwige sneeuw. We willen er al lang eens naartoe maar weten niet of de wegen daar goed bereidbaar zijn. Ik herinner me nog een opmerking van onzen Bart, enkele jaren geleden. We maakten al langer plannen om in Frankrijk of Italië te gaan wonen en toen we aan de kinderen vroegen wat ze daar van vonden zei Bart:" Ik ben alleen akkoord als het een huis is dat maximum een uur van de bergen ligt en maximum een uur van de zee...." (herinner u het stomme reclamespotje?!?). Hebben we dat toch niet gevonden zeker! Met wat goeie wil kan je hier op één dag én skieën én zwemmen ..........We genieten alledrie van de wandeling (de dogs en ik) en bij thuiskomst is Danny ook veel beter. Ik besluit om in de keuken aan de slag te gaan want er komen een paar drukke dagen aan en dan wil ik wat voorraad hebben. Er wordt een grote pot heerlijke spaghettisaus gemaakt, die in porties kan ingevroren worden. Morgen komt Peter met zijn kettingzaag en gaan we bomen uitdoen en hout hakken. Spectakel verzekerd.....
De dag begon al onheilspellend met een dik grijs tapijt over de vallei en een vroege conference call voor Danny. De honden wilden niet buiten want wie speelt er nu graag in de regen? Dan maar even een humeurswitch doorvoeren.... Ook binnenshuis is er van alles te doen en met frisse moed stort ik me op de keukenkasten. Wat mis ik in mijn voorraad? Wat is er vervallen? Wat hoort bij elkaar? Ik amuseer me! ....Bij het middagjournaal (nu heeft die Kim nog een andere moord op zijn geweten!) eten we snel een slaatje met geitenkaas en wat donker brood, voor ik vertrek naar Bagnols. Er zijn nog wat boodschappen te doen en daar is het nu het ideale moment voor. Ik moet voor 16.30 uur terug zijn want dan beginnen (ook hier!) de files. Scholen en werkende mensen brengen rond dat tijdsstip iedereen op straat. Op de terugweg voel ik me misselijk. Omdat me dat zelden overkomt, denk ik eerst dat het van de honger is en trek al gauw een stukje van het verse brood dat ik gekocht heb. Bij thuiskomst blijkt ook Danny erg misselijk. Ons beider maag-darmsysteem was compleet over zijn toeren. De inhoud wil er langs alle kanten uit en liefst zo snel mogelijk..........Een immodiummeke, een beetje cola,........niks helpt! We liggen samen op de bank te zieltogen. Help!
We proberen te achterhalen wat ons deze loer draait? Het kan volgens mij enkel de nieuwe olijfolie zijn, die ik in de vinaigrette heb verwerkt. Ik had al een "niet -lekker" gevoel...... We zullen er het raden naar blijven hebben. Ik sluit af en hoop morgen weer fris te zijn voor nieuwe en leukere avonturen.
Een stralende zon en een helderblauwe hemel, voorspellen een schitterende januaridag. We ontbijten lekker lang en trekken ons werkplunje aan. Op het programma voor vandaag staat : het oude wandelpad vrijmaken en in ere herstellen. De bouwers van het huis, monsieur et madame Bahieux, hadden hun tuin mooi aangelegd en een leuk wandelpad gemaakt, waar langs ze, zonder moeilijke beklimmingen en akrobatieën, elke dag een luchtje konden scheppen. Volgens de plannen weten we waar de weg moet gelegen hebben maar hij is zo overwoekerd en verwilderd dat het een hele opdracht zal worden. Danny begint met het grote werk en sleurt planten en jonge bomen met wortel en al uit de hun onrechtmatig toegeëigende grond. Alles gaat de brandstapel op. Ik effen het pad (zo ben ik hé ) en knip de boorden bij. Aan de kant van de vallei leg ik de zware boordstenen, die door de jaren heen naar beneden gerold waren, terug netjes op een rij. Danny geniet van het "steenwerpen" (hier is een olympisch talent verloren gegaan!). Gelukkig is het droog en staat er een matige wind in de goeie richting. Het lukt ons om al het afval meteen te laten verdwijnen. Als de avond valt (en dat is duidelijk al wat later dan een paar weken geleden) hebben we al een vierde van het pad "blootgelegd". We zien bomma en bompa hier al wandelen.....Als alles nu nog eens in bloei zal staan wordt het helemaal super. Veel brem, rozen, geurige thijm en tal van andere planten ( waarvoor ik eerst wat opzoekwerk moet doen) krijgen weer de ruimte om te ademen. De twee honden vinden het ook allemaal geweldig in de zon. Ze spelen en rollebollen de hele dag en gaan dan lekker liggen luieren. Als diner maak ik een lekker kippefiletje, met basmatirijst en een currysaus met appeltjes. Heerlijk. En nu is het alleen nog wachten op de pappenheimers en De smaak van De Keizer. Deze reeks heeft hier in Frankrijk verschillende prijzen weggekaapt. Wij zijn er dus niet zonder reden aan verslaafd geraakt. Ook in Frankrijk weten ze het betere televisiewerk te appreciëren.
Het is zaterdag en dat wil zeggen "marktdag" in Uzès. We houden allebei van dit gezellige stadje. Bij ieder bezoek ontdekken we nieuwe steegjes en kleine weetjes. We nemen de weg via Gouduarges (Gouadeloupe zou onzen opa zeggen;-) ). We wijken even af van onze route om de "Moulin à l'huile" in Verfeuil met een bezoekje te vereren. Hier wordt op een artisanale manier olijfolie geproduceerd. De vrouw des huizes raad ons een lekkere, niet al te dominante olie aan en we krijgen er nog een smakelijke uitleg bovenop. Olijfolie proeven gaat al bijna gepaard met evenveel lyrische beschrijvingen als het proeven van wijn hier in de streek. Voor ons volstaat: "lekker".... In Verfeuil kocht enkele jaren geleden een Belgische minister een vakantiewoning. Ik moet nog eens vragen aan Julien welke minister het is maar ik dacht dat het Louis Michel was (of hoop ik dat alleen omdat ik dat zo'n sympathieke man vind?). Uzès leeft onder de zaterdagse marktdrukte. Bovendien zitten we aan het einde van de "solden" en zijn er échte koopjes te doen. In tegenstelling tot de zomerperiode zijn het nu de Fransen, die hun wekelijkse inkopen doen. Hier en daar een Nederlands koppel(die haal je er zo uit- Man, groot, blond, haar netjes in de plooi met lange, donkere, Hugo Boss overjas .Vrouw, bijna even groot en statig met lange nertsjas, Delvaux handtas en Prada laarzen. Voor het laatste zakken ze tegenwoordig in grote getale af naar Antwerpen) en ook een paar wagens met Belgische nummerplaten, waarvan de eigenaars niet meteen in het oog springen.(Lieve Hansje voel u nu niet aangesproken hé. Voor ons behoor jij tot de categorie "supersympathieke Vlaamse Nederlanders!!) We kopen wat lekkere groenten, kaas van de geitenboer (overheerlijk-we mogen eerst proeven!) en oesters! Zalig dikke oesters, vier euro voor een dozijn. Dat moet kunnen als zaterdagavond-diner, besluiten we. Met wat roggebrood, échte boter en een goeie Saint Véran, kan onze avond niet meer stuk. ..Als we onder een rustig herfstzonnetje terug rijden horen we de radioberichten over noodweer in Zuid Frankrijk, met 10 doden, ontelbare omgerukte bomen, geplette voertuigen en afgerukte daken. Oeps....niks van gemerkt!...Zo maar aan ons voorbij gegaan. We rijden nog even langs Saint Paul le jeune om "dag" te zeggen bij onze vrienden. Ze zijn er allemaal, Peter en Anna, Eric en Pauline, Pat en Tom. Ze zijn druk bezig met de voorbereidingen voor hun bijzondere avond. Ze gaan namelijk vanavond "oudjaar" vieren omdat ze geen van allen een écht nieuwjaarsfeest hebben gehad. We wensen hen veel plezier en vragen uitdrukkelijk om ons vannacht om 12 uur niet wakker te maken met een "happy new year !!!". Als we thuis komen gaat Danny, met zwarte keukenschort, keukenhanddoek en oestermes, als een ervaren oesteropener de keuken in.... De laatste zes zijn voor jou, zegt hij lief. Ik begrijp meteen waarom. De stijl was er al helemaal maar de ervaring moest nog komen(hihihi)....maar het ziet er allemaal super uit en we genieten. We gaan zeker nog eens terug naar onze "oesterman".
De eerste miezerige dag sinds onze aankomst. Tijd om wat te studeren en te lezen. Hoewel mijn vrijdag steevast begint met een uitstapje naar de markt van Barjac, besluit ik te passen. We gaan morgen(de météo belooft dan wél zonnig weer (' ') wel naar de mooie markt in Uzès. Daar kan ik meteen op zoek naar een tafellaken voor ons mama en een kadootje voor Karolien, die vandaag jarig is. Op vraag van ons Sofie probeer ik al wat foto's te publiceren. Das een heel gedoe hoor maar ik ben er in geslaagd!!!! Joepie!! Ik denk dat de inhoud van de foto's voor zich spreekt. Dumbo op uitkijk in de zon, Montclus mystiek in de winter en onze nieuwe living. We hebben de slaapkamergordijnen (die toevallig de perfecte afmetingen hadden en met een verduistering gevoerd zijn, beneden opgehangen. Zo hebben we van de grote open leefruimte nu twee aparte kamers gemaakt. Een zithoek met "hoge temperaturen) en een bureau voor mij (waar ik met blauwe vingers zit te typen......)Terwijl ik hier aan het werk ben, hoor ik alweer een bericht uit het Belgisch journaal en ik word een beetje koud in mijn hart...... Eén of andere twintigjarige heeft in een kindercrèche, met de mooie naam "fabeltjesland", enkele babies doodgestoken en nog een hele boel kleintjes zwaar gewond. Hoe laag kan een mens vallen???? Wat een vreselijk drama voor die ouders, die nietsvermoedend hun kerngezonde peutertjes 's morgens in goede handen hebben achtergelaten. Hoe moet dit verder? Binnen de kortste keren gaan er weer nieuwe wetten gemaakt worden door nieuwe regeringen met nieuwe ministers......tot er weer zo'n oen een bejaardenhuis of een school overvalt. Zo kunnen we wel bezig blijven hé? Ook hier gebeuren rare dingen hoor, daar niet van. Ik geef jullie op een regendag als deze nog wat sensatielectuur mee. In Goudargues, een dorp in debuurt, werd enkele jaren geleden een goed restaurant overgenomen door een jong koppel. De zaak draaide schitterend en het koppel kreeg een babie. Een sprookje zou je zeggen.....ware het niet dat de chef een verhouding begon met één van de diensters. Niet verstandig natuurlijk.... Toen enkele weken geleden op een zondagavond de zaakvoerder (nog geen dertig jaar!) samen met zijn vriendin, van een avondje uit in een dancing, thuiskwam, werden ze opgewacht door zijn vrouw. De man, onder invloed van drugs (zo zeggen de kwatongen hier) begint te roepen en te tieren en werpt zich op de grond en slaat met armen en benen......Hij wordt daar overreden door een nietsvermoedende chauffeur, die toevallig voorbijkwam. Resultaat; nog steeds in leven maar met "bandsporen" in het aangezicht en op de benen.....Verminkt voor het leven. Weg restaurant, weg vrouw, weg kind, ...... In een latere versie horen we dat de echtgenote achter het stuur zat. Mmm Als er dan al eens iets gebeurt op een rustige plek als deze, wordt een mug (???mug???) al gauw een olifant hé..... Tot morgen voor een weekend verslagje.
In Montclus is het een rustige winterdag, een beetje nachtvorst, een beetje zon, een paar wolkjes.......maar de nieuwsberichten uit Belgie slaan in als een bliksem. Twee miljard euro van de Vlaamse regering voor KBC!.... Aandelen gered? Ik weet echt niet meer wat te denken. Is het echt zomaar een reactie van minister Reynders, die deze val heeft veroorzaakt? Vanuit een groot land als Frankrijk, lijken al die Belgische toestanden zo waanzinnig (zelfs een beetje belachelijk)! Het is bijna onbegrijpelijk dat er in zo'n mini-landje als België zoveel heisa kan ontstaan. Regeringen (hoeveel hebben we er ook al weer?) vallen alsof het herfstbladeren zijn, ministers moeten aftreden omdat er één woord teveel of twee woorden te weinig zijn gezegd, bedrijven gaan massaal over kop..... Het kapitaal van de Belgische spaarders (stonden we niet op nummer één op de lijst van beste spaarders in de wereld?) wordt zwaar misbruikt door onze blindelings vertrouwde bankinstellingen..... Is dit een grap of om te huilen???..... Wij hebben hier échte (hihihi) zorgen aan ons hoofd. Frankie, onze gast(hond) doet raar. Al twee nachten op rij maakt hij ons op regelmatige tijdstippen wakker. Hij moet dan naar buiten. Niet om te plassen maar wel om te drinken! Hij drinkt wel 5 liter op een dag en dat verontrust me. Uit mijn vorig leven (ik was toen gehuwd met een dierenarts!) herinner ik me dat deze symptomen wijzen op een acute baarmoederontsteking. Diagnose gesteld, ware het niet dat Frankie van het andere geslacht is. Ik bel Marc even op en doe mijn verhaal. Van zijn rustige en professionele uitleg word ik een pak wijzer. Twee mogelijkheden: of het is psycholosomatisch, of het is een acute nierinsufficiëntie. Bij het tweede moet ik toch naar de dierenkliniek in Barjac om bloed te prikken. Ik breng zijn baasjes op de hoogte maar besluit nog even om hem wat in het oog te houden. Hij drinkt veel.....en hij plast veel. Dat is al positief! Het zou dus wel eens in zijn koppeke kunnen zitten in plaats van in zijn nieren. Tijdens een wandeling wordt er veel duidelijk. Niet twee, niet tien maar honderd keer wordt zijn rechter-achterpoot opgetrokken om zijn terrein af te bakenen. Hij was al 8 jaar "Heer en Meester" op dit terrein en nu komt hier zo'n gevlekte puber de passie preken????...... Het zal niet waar zijn!!! Hij zal zich, al dan niet plassend en drinkend toch bij de feiten moeten neerleggen. Bovendien lijkt hij ook helemaal niet ziek. Hij speelt actief mee en eet "met volle goesting" zijn dagelijkse portie brokken. Ja Frankie, er is een tijd van komen en een tijd van gaan.....De temperatuur in huis is na 3 dagen stoken aardig opgelopen en de kilte verdreven. Vanavond spelen ze "Nos enfants nous accuseront"(een schitterend film gedraaid in Barjac en in opdracht van onze burgemeester!) in Bagnols maar we besluiten toch hier te blijven voor een spannende aflevering van "Van vlees en bloed". .....
) vertrek ik maar meteen, dan ben ik voor het donker thuis. Op een paar kilometer van mijn doel wordt ik door een duidelijke wegversperring en mannen met fluojasjes en een "stopbord" in de hand tegengehouden. Oh jee wat nu weer? "Bonjour madame" "Bonjour monsieur" " Et tu veut aller où tout juste????" "Au centre de Saint Ambroix????" " Pas moyen!!" "Et qu'est-ce qu'il se passe alors?" Waarop ik word aangekeken alsof ik van een andere planeet kom...""vite vite demi-tour"... Ok hier sta ik dan en heb er allemaal het raden naar. De heren met de bordjes voelen zich ontzettend belangrijk! De job van hun leven!!! En ik kan niet anders dan rechtsomkeer maken en onverricht ter zake huiswaarts keren. Op zoek naar een luchtig muziekje, zet ik de radio aan op "France Bleugard" een lokale zender. Aha! er wordt me veel duidelijk. Bij een hels lawaai op de achtergrond ( Rodaniaaaaaaaa-rodaniaaaaaaaa!!) hoor ik onze reporter ter plaatse. Hij brengt heel levendig verslag uit van de aankomst van de tweede rit in "L'étoile de Bessège ".. Koers dus!!! In zo'n boeregat!!! Ik waan me even in België...... Morgen kom ik gewoon terug voor mijn koffiekes want onze voorraad is bijna op! Santé! We klinken nog even op de verjaardag van mijn schoonzusje! Happy Birthday Inge!
') wel naar de mooie markt in Uzès. Daar kan ik meteen op zoek naar een tafellaken voor ons mama en een kadootje voor Karolien, die vandaag jarig is. Op vraag van ons Sofie probeer ik al wat foto's te publiceren. Das een heel gedoe hoor maar ik ben er in geslaagd!!!! Joepie!! Ik denk dat de inhoud van de foto's voor zich spreekt. Dumbo op uitkijk in de zon, Montclus mystiek in de winter en onze nieuwe living. We hebben de slaapkamergordijnen (die toevallig de perfecte afmetingen hadden en met een verduistering gevoerd zijn, beneden opgehangen. Zo hebben we van de grote open leefruimte nu twee aparte kamers gemaakt. Een zithoek met "hoge temperaturen) en een bureau voor mij (waar ik met blauwe vingers zit te typen......)Terwijl ik hier aan het werk ben, hoor ik alweer een bericht uit het Belgisch journaal en ik word een beetje koud in mijn hart...... Eén of andere twintigjarige heeft in een kindercrèche, met de mooie naam "fabeltjesland", enkele babies doodgestoken en nog een hele boel kleintjes zwaar gewond. Hoe laag kan een mens vallen???? Wat een vreselijk drama voor die ouders, die nietsvermoedend hun kerngezonde peutertjes 's morgens in goede handen hebben achtergelaten. Hoe moet dit verder? Binnen de kortste keren gaan er weer nieuwe wetten gemaakt worden door nieuwe regeringen met nieuwe ministers......tot er weer zo'n oen een bejaardenhuis of een school overvalt. Zo kunnen we wel bezig blijven hé? Ook hier gebeuren rare dingen hoor, daar niet van. Ik geef jullie op een regendag als deze nog wat sensatielectuur mee. In Goudargues, een dorp in debuurt, werd enkele jaren geleden een goed restaurant overgenomen door een jong koppel. De zaak draaide schitterend en het koppel kreeg een babie. Een sprookje zou je zeggen.....ware het niet dat de chef een verhouding begon met één van de diensters. Niet verstandig natuurlijk.... Toen enkele weken geleden op een zondagavond de zaakvoerder (nog geen dertig jaar!) samen met zijn vriendin, van een avondje uit in een dancing, thuiskwam, werden ze opgewacht door zijn vrouw. De man, onder invloed van drugs (zo zeggen de kwatongen hier) begint te roepen en te tieren en werpt zich op de grond en slaat met armen en benen......Hij wordt daar overreden door een nietsvermoedende chauffeur, die toevallig voorbijkwam. Resultaat; nog steeds in leven maar met "bandsporen" in het aangezicht en op de benen.....Verminkt voor het leven. Weg restaurant, weg vrouw, weg kind, ...... In een latere versie horen we dat de echtgenote achter het stuur zat. Mmm Als er dan al eens iets gebeurt op een rustige plek als deze, wordt een mug (???mug???) al gauw een olifant hé..... Tot morgen voor een weekend verslagje.
