Ik heb er altijd veel plezier in als er gereageerd wordt op mijn blog. Ik hou van kritiek. Dat houdt me alert. Daardoor ga ik meer op de juiste schrijfwijze van de franse woorden letten(dankzij Marleen) en zorg ik ervoor dat de gegevens voor de receptjes correct zijn( dankzij Josiane) . Als taalfreak wil ik ook mijn moedertaal niet verloochenen en ben ik écht blij met de opmerking van Lief vandaag. Wij aten thuis altijd al spekulaas maar dor de Nederlandse en andere invloeden werd dat spekuloos. Goed fout dus want het is wel degelijk spekulaas (hoewel mijn dikke VanDaele hier speculaas spelt met een "c") maar die uitgave is van 1982 en is misschien gedateerd.... zolang jullie maar genieten van de zelf gebakken lekkere koekjes en niet teveel aan dat spul uit het potje zitten (hm hm hm) Hier in Frankrijk is de lente dus echt begonnen en iedereen is buiten in actie. Er wordt overal gesnoeid. De fruitbomen worden "getopt" en de wijngaarden mooi bijgeknipt. Dat gebeurt meestal door één enkele man (of vrouw), die dagen na elkaar de eindeloze rijen met wijnranken volgt. Je ziet ze haast niet maar door hun autootje weet je dat ze er zijn. Als je voorbij een stuk land rijdt, waar een klein wit bestelwagentje staat , begin je maar te zoeken en je zult vinden. Een rustig jobke, ver van de stress van het stadsleven. Voor de boomgaarden is de bezetting groter en ook de bestelwagen heeft een maatje meer. Met een man of vier plaatsen ze ladders in de kerselaar en terwijl de boom langs vier kanten wordt aangevallen, hoor je de bende vrolijk praten en lachen. Hier maken ze nog plezier. Op de stukken naakte grond zie je de tractors mooie lijntjes trekken. Als je het geheel zo van hier boven bekijkt, lijkt het op een fris gewassen lappendeken. Voor Dumbo ligt het allemaal wat moeilijk. Hoewel we hem met hand en tand hebben uitgelegd dat wij alleen maar een huis hebben met wat grond aan deze kant van de weg, meent hij de hele vallei te moeten bewaken. Als er een tractor of pneumatische kniptang in zijn vizier komt, gaat hij er op af. Gelukkig kennen ze hem al en als ze hem even vriendelijk goeiedag zeggen, komt hij wel terug naar huis. Vandaag gaan we toch eens kijken voor zo'n electroshock ding.....brrrrrrrr
De week is alweer aardig opgeschoten en de eerste voorbodes van de lente zijn voel- en zichtbaar. De bomen en planten vertonen knopjes, gele bloemekes staan al open en ik heb de eerste wesp al gezien. Bij al dat fraais, kan een mens niet binnen blijven. Ons wandelpad, dat wat in de vergetelheid was geraakt, wordt verder aangepakt. Ik ben al halfweg! Het gaat traag maar zeker.... Spijtig genoeg moet ik in de namiddag mijn werkzaamheden stopzetten want ik heb beloofd om mee te gaan wandelen met het Engels clubje. Danny moet werken en ik ga dus alleen met Dumbo richting Sauvas. De sfeer is een beetje "geladen" want bij een vorige wandeling werd één van de honden door een andere, tijdens het spelen in zijn oor gebeten. Of je nu in Frankrijk, België of Chakkemakke bent, grote mensen blijven kleine kinderen....en maken van een slipje in een oor een erezaak! Advokaten en verzekeringen varen er wel bij. " Ik denk dan steeds aan de enige woorden uit de catecheseles, die me zijn bijgebleven; "Ach Heer, vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen..." Anderzijds troost ik me met de gedachte dat mensen, die zich hier druk over maken, nog nooit een echt drama hebben meegemaakt ....Maar de wandeling verloopt zonder incidenten, onder een mooie zon met een fijne groep mensen.... Sylvène, een leuke sportieve vrouw van mijn leeftijd, verklapt me nog een geheimpje.... Als ik haar vertel dat ik zo graag over de markt van Uzès loop, vertrouwt ze me toe dat er een mini truffelmarkt is in Uzès waar haar man (ik vertelde er al eerder over) zijn truffels verkoopt. Hier hoor je later nog meer van....iedereen moet dat niet weten hé ;-)
Als we 's avonds moe en voldaan naar de verschillende nieuwszenders kijken, lijkt het wel een dubbeluitzending. Op de Vlaamse zenders krijgen we beelden van de Vlaamse partijen die zitten te ruzieën over het nut van een federale regering en de onmogelijkheid tot onderhandelen met de Waalse politici. Als we dan (je kan gewoon niet anders?) zappen naar France 2 dan krijgen we exact dezelfde beelden en woordenwisselingen tussen het Franse vasteland en de gebieden "outre-mer". In de overzeese gebieden (Guadeloupe en Matinique) staan ze klaar met getrokken wapens en evenveel verwijten aan Sarkozy en de minister voor deze gebieden (dat is een echte "iron lady" maar dat zal er wel niks mee te maken hebben zeker?)....Heer vergeef het hen want ze weten niet wat ze doen......
Toen ik vanmorgen in de Hyper Champion (de lokale Carrefour) was, deed ik een leuke ontdekking. Wat stond er centraal in de winkel? Jawel een grote Lotusstand met de énige echte spekuloospasta. Nu dat rode potje een vaste waarde waarde is op elke Vlaamse ontbijttafel, heeft deze (veel te calorierijke!!) lekkernij ook de Franse regionen veroverd. Ik herinner me nog goed de overwinning van de speculoospasta vorig jaar, in "De Bedenkers" en heb een beetje de marketing gevolgd. In Herentals zijn er heel wat nieuwe banen gecreërd om de productie op gang te zetten en daarna de vraag bij te houden. Binnen een half jaar was het goedje overal te krijgen en moesten de winkelrekken worden uitgebreid om de stapels potjes kwijt te kunnen. Bij de nieuwste reeks van de bedenkers werd er al verteld dat men nu ook de Franse markt wilde aanboren. Ik ben benieuwd of het gaat lukken? Amper twee maanden geleden (zie blog van 6 december) heb ik alle grootwarenhuizen doorzocht op zoek naar speculoos maar in heel Frankrijk was geen stukje te vinden. Inconnu ! De Sint (pfff, die kennen ze hier ook al niet!) had speculoos nodig maar....niks nada nul.....geen kruimeltje te vinden. Ze zitten hier dus niet op de smeerbare versie van het onbekende te wachten..... Ik weet ook niet of er een Franse naam voor het spul bestaat want de potjes hadden in elk geval het zelfde etiket als bij ons. Maar ik hou u zeker op de hoogte hoor. Ik kan je wel vertellen dat wij, Belgen, nog meer dingen hebben, die ze wel zouden mogen uitvoeren naar Frankrijk. Hoewel ik me erg goed aanpas aan de "moren en zeden" van het Franse platteland en mijn behoeftes steeds maar minder worden, is er iets wat ik hier écht mis. En lach me nu niet uit hé? Het is DREFT voor de afwas. Geloof het of niet "Dreft gaat écht langer mee.......véél langer!" Als je een halve bus van het waardeloze Franse spul (ik hoed me voor het noemen van namen..) in het water hebt gekapt, blijft de olijfolie nog aan je borden kleven. Schuim komt er al helemaal niet aan te pas en je handen zien er uit als die van een oude vrouw (oeps). Maar één druppel van het Belgisch wondermiddel en alle miserie is vergeten! Als er dus iemand niet weet wat mee te brengen naar hier.......laat een goeie bus dreft niet in de rekken staan!
Oh ooooh....Monday morning feels so bad. Na zo'n weekend, waar je gewoon kan genieten van alle externe prikkels en een uurwerk een overbodige luxe is, moeten op maandagmorgen je modus toch even aanpassen. De telefoons voor Danny rinkelen, alsof ze nooit gezwegen hebben en ik moet nog even de tijd nemen om me te organiseren. Er staat een volle wasmand te wachten, mijn fans willen ook nog wel eens wat lezen, het huis is een troep en de muizen vallen dood in de koelkast. .....De stapel post, die uit Antwerpen is meegekomen, moet worden doorgenomen en rekeningen dienen betaald.
Bovendien is de temperatuur in huis alweer flink gezakt, door 48 uur afwezigheid. Dat wordt typen met blauwe vingers... of eerst het vuur aanmaken. We moeten wel rekening houden met onze houtvoorraad. Volgende week krijgen we gasten en we kunnen dus maar beter wat zuinig zijn. Ik maak mijn stapeltje (een blokje ZIP in twee gebroken-twee stukjes krantenpapier-los kreupelhout en twee dunne stammetjes) dat de basis vormt voor één dikkere stam. Als die vertrokken is, moeten we maar af en toe een blok bijleggen en wordt het lekker warm. Ook van strijken krijg je warm...en de zon die draagt vandaag ook haar steentje bij. Ik ben nog druk in de weer als Danny me er attent op maakt dat het al half twee is. Met de" koelkast-restanten" creëert hij een superlekker omeletje. Alle restjes zijn er in verwerkt, een halve ui, een halve rode paprika, een kletske (?) room, verse kruiden.... Het smaakt en, na een korte pauze, gaan we weer aan de slag. Ik stel een trip naar Bagnols uit tot morgen om in alle rust de boodschappen te doen. We zullen zolang wel overleven.... Dumbo lijkt een beetje boos (of is het angstig?) . Hij blijft de hele dag dicht bij ons alsof hij wil zeggen:" Ik vond het niet zo leuk dat jullie weg waren gisteren..." Met zijn ongelooflijk trieste blik, geeft hij mij een grandioos schuldgevoel en bij valavond nemen we hem nog mee voor een wandeling. Zo kan hij zijn energie toch nog kwijt. Wat zeg ik? Als we bijna thuis zijn, ruikt hij weer een everzwijn. Elke vorm van redelijkheid ebt weg, alle zintuigen worden uitgeschakeld (op zijn neus na) en zijn fameuse "deer hunter-roep" weergalmt door de vallei. We roepen hem maar zijn oren doen het niet en de reeks hechtingen in zijn bil hebben hun doel ook gemist. Hij flipt gewoon..... Dit kan je je niet voorstellen, tenzij je het al eens gezien hebt...... Ik wil me hier door te roepen niet oeverloos belachelijk maken en ga alvast aan het avondmaal beginnen. Het wordt easy easy met een beetje pasta en een potje verse saus uit de diepvries. Meer moet dat ook niet zijn. De tijd dringt en ik heb nog heel wat mails te lezen en te versturen. Na het overlijden van alweer een lieve klasgenote, vorige week, maak ik werk van een klasreunie, ergens in maart.....
In Nice duurt het carnaval twee volle weken. Gisteren stonden we al versteld van de perfecte organisatie. Na het passeren van de corso werden in een mum van tijd de bloemenwagens afgebroken ( gratis bloemen voor iedereen!!-ik heb een reuze groot boeket van mimosa bij) en de straten opgeruimd door een gedisciplineerd team van honderden stadsarbeiders, gewapend met blazers, borstels en zuigers.....confetti verdwijnt in de wagens en de straten gaan van fel gekleurd meteen weer over na triestig grijs. Het duurt geen half uur en is gewoon verbazingwekkend. Maar vandaag willen we nog een beter beeld van de stad zelf krijgen. We hebben lekker geslapen en vertrekken in de richting van het oude stadscentrum. Op de Cours Saleya genieten we van de kraampjes met kleurige heerlijkheden (ik stuur een paar sfeerfoto's mee). Je kijkt de ogen uit . Hier is bijna elke dag een bloemen- en groentenmarkt. 's Avonds is dit marktplein de uitgelezen plek om één van de talrijke gezellige restaurantjes op te zoeken. De sfeer is er Frans met héél veel Italiaanse invloeden. We zitten hier dan ook op wandelafstand van de "laars" Als de drukte ons teveel wordt is het heerlijk wandelen over de promenade des Anglais. Hier valt altijd wel wat te beleven. Muzikanten, artiesten, sporters en de sjieke overjaarse Niçoises met net teveel lipstick én rimpels.....Vanop de oude Tour Bellanda heb je een prachtig panorama over de baai van Nice. Tijd voor wat sport dus want we moeten een paar honderd trappen overwinnen om er te geraken. Peanuts ! Deze keer heb ik mijn fototoestel wel bij en er worden mooie kiekjes gemaakt. Spijtig dat mijn telelens niet zo sterk is als die van Johan want er zwemt een naakte nimf in de azuurblauwe zee.....en wij zitten hier 50 meter boven de zeespiegel! Ook de jachthaven kunnen we van hierboven mooi zien. We dalen af naar de oude stad en houden halt bij het Israëlisch kerkhof. Je wordt er even stil van. Prachtige grafmonumenten met Joodse namen en symbolen. Rond WO II was er blijkbaar een grote Joodse gemeenschap in Nice. Het blijft verder dalen naar la vieille ville, waar een gezellige drukte heerst in de kleine smalle straatjes. We zoeken toch maar het zonneke op en zijn niet de enigen! Alle terrasjes zitten vol en we wachten braaf onze beurt af. Buiten lunchen op 15 februari. Ik durf te wedden dat jullie koude rillingen krijgen...... Om 15 uur start de grote stoet van praalwagens door de stad. Hopelijk herkennen jullie op de foto's de "voeil jeannetten" van de Côtes d' azur? Met een smile op ons gezicht en de warme sfeer in ons hart keren we huiswaarts. Dumbo heeft ons gemist en ook dat doet goed. Onze puber is nog niet zo zelfstandig als hij zelf wel eens wil geloven.....
Ik heb het geduld van trouwe lezers danig op de proef gesteld hé? Maar ik wil jullie toch de headlines meegeven van een heerlijk Valentijn weekend in de hoofdstad van de Azurenkust. Nog wat practische regelingen voor huis en Dumbo (die mag twee dagen "op vakantie" bij zijn beste vriendje) en dan kunnen we vertrekken. Het is al bijna elf uur en de gps vertelt ons dat we een rit van 3 uur voor de boeg hebben. We moeten eerst het rechterbeen van de autoroute du soleil bereiken (wij zitten vlakbij het linkerbeen) en dan kunnen we, vanaf Avignon, gewoon doorrijden. Het verkeer verloopt héél vlot en de rit is aangenaam. We passeren verschillende mooie plekjes en namen, die herinneringen oproepen. Aix en provence, Isle sur la Sorgue, St Paul-le-Vence , Grasse en Cannes...Om half twee rijden we Nice binnen maar het zal dan nog bijna een uur duren om de laatste kilometer af te leggen. Nice is compleet in de ban van het jaarlijkse carnaval. Alle straten zijn afgesloten en het autoverkeer wordt via één straat omgeleid. We kunnen er niet onderuit en leggen ons er rustig bij neer. We hebben alle tijd! Ons hotel ligt pal in het centrum en het is stijlvol. Op de kamer krijgen we meteen een warm welkom. Een rode roos, hartjes, een Fragonard cadeau.....het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen.....Geen tijd meer te verliezen en we trekken de stad in, waar juist de bloemencorso vertrekt. Tal van prachtig versierde wagens vol lentebloemen in schitterende kleuren. Overal in de stad staan tribunes opgesteld, om de mensen de kans te geven niks te missen van dit fraais. Dat parken en pleinen hierdoor wat minder aantrekkelijk worden, nemen we er graag bij. Je wordt gewoon meegezogen in de vrolijke mensenmassa. Ik heb ogen tekort om alle prikkels op te nemen. Mooie étalages aan de éne kant, De meest gekke figuren tussen de massa en de wagens aan de andere kant. Mijn fototoestel ligt spijtig genoeg nog in het hotel. ......Samen met de zon, verdwijnt de drukte om enkele uren later over te gaan in een enorm feestgedruis. De restaurants zijn bijna allemaal "complet" maar na wat aandringen in ons favoriete visrestaurant, krijgen we toch nog een gezellig tafeltje op de verdieping. We kiezen voor gegratineerde oesters en een 1/2 gegrilde kreeft met een heerlijke "Chablis premier cru" en onze avond kan niet meer stuk. Vandaag is het precies één jaar geleden dat ons Franse avontuur begon!
In België; een ongeluksdag.....in Frankrijk daarentegen brengt het getal 13 veel geluk. Ik ben benieuwd wat de dag voor mij in petto heeft? De zon is alvast van de partij en dat mag al eens helpen. We moeten wel zorgen dat we uit de koude noord-oostenwind blijven. Na een rustig "vrouwen-ontbijt" bij een diepgaande maar verhelderende babbel ( that's what friends are for hé) nemen we uitgebreid de tijd in de badkamer. Zit mijn jasje goed? Zit mij dasje goed? De meisjes gaan op stap! We rijden eerst naaar Uzès, waar we in onze favoriete winkel met tafel- en huislinnen allebei een cadeau uitzoeken voor onze respectievelijke mama's. De nieuwe collectie is binnen en die is écht mooi. Voor ons mama vind ik twee tafellakens mooi. Dat is natuurlijk maar een excuus want ze heeft al heel goed beschreven welk laken ze verkoos . Ware het niet dat ik het tweede exemplaar zelf nog mooier vind. Ik pas dus de volgende truc toe; Ik koop ze allebei (om mama te laten kiezen ;-) terwijl ik al met zekerheid weet wat haar keuze zal worden) en hou er dan ééntje per ongeluk over voor mezelf. Zeg nu eerlijk; dat is toch een nobele gedachte hé voor een shopoholic, die al minstens zes tafellakens in haar kast heeft liggen.....Soit! We ontdekken nog een zalig boetiekje waar we nog wat mooie dingen zien (in de solden aan 50% weliswaar) maar ik kan me beheersen en laat een hele leuke handtas in het rek staan ..... (hint hint!!)) Ok, genoeg winkels gezien hier want we moeten nog naar Nimes! Ik herinner me een mooie landweg die via Dijon (niet Dyon voor de kenners) naar Nimes loopt. Ik schakel de gps in en probeer die aan de praat te krijgen omdat het scherm in de hevige zon, niet zichtbaar is. Als dat madammeke nu maar eens wou praten........maar neen, ze zwijgt als een graf. Dan moet Karolien maar kijken en navigeren. Juist op het ogenblik dat ik "Dijon" aangegeven zie, begint dat ding opeens te praten. "At the roundabout, go right at the third exit". De derde afslag gaat helemal niet langs Dijon maar langs Blauzac. Dat klinkt ook bekend en de gps heeft ALTIJD gelijk zegt Danny. Wij dus braaf omkeren en richting Blauzac . Eén troost: het is hier mooi! We rijden door prachtige landschappen richting Nimes. Ware het niet dat we, op enkele kilometers van ons einddoel plots voor een wegversperring staan. "Deviation Nimes"...... We moeten potverdorie helemaal terug naar af en alsnog de eerst gekozen route op. Dertig kilometer extra....en een half uur minder shoppen. We malen er niet om want in Nimes schijnt de zon en is het heerlijk zitten bij een slaatje en een glaasje wijn. We verkennen nog even de oude stadskern en de Arena en moeten dan naar de luchthaven waar het kortverblijf van Karolien eindigt en mijn weekend met Danny begint. Voor diegenen, die er zelf niet aan gedacht zouden hebben, geef ik nog een tip mee: Morgen is het Valentijn! Vergeet je geliefde niet hé? Wij gaan er even tussenuit en ik breng (een beknopt!!) verslag uit op maandag. Maak er een gezellig weekend van hé!!
Ja hoor, 12 februari....D-Day. Verjaardagen worden veel minder belangrijk als je ouder wordt. Niet dat ik de tijd wil stilzetten hoor, integendeel, maar de teller zou wel wat trager mogen lopen. Toen we jong waren, gingen we vaak logeren bij mijn opa. Hij was een wijs man van weinig woorden. Ik was een heel gewone tiener en weet nog hoe ik hem omhelsde en zei; "Amai Bompa, den tijd vliegt nogal hé? Het is twee weken geleden en het lijkt wel gisteren!" Bompa zei, met een diepe zucht; " Ach manneke, als je zo oud bent als ik (toen 85 ) dan wordt het alleen nog licht en donker!" Nu weet ik pas wat hij bedoelde. En dat klopt. Hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat. ..... We hebben allebei goed geslapen en lusten wel een kopje koffie maar er wordt me verteld dat er nog enkele borden bij moeten voor het ontbijt want er komen nog enkele ontbijtgasten ????? Karolien (die stiekem allerlei plannetjes had gesmeed met Danny dekt de tafel mee en haalt nog drie extra borden. Iets later dan afgesproken, het is al half 10 hoor ik de ding dong, die bezoek aankondigt. James en zijn ouders brengen Danny's cadeau (een prachtige schaal vol geurige kruiden, die een start zullen zijn voor onze serre-dank je wel schat) en nog een grote bos paasbloemen. Het lentegevoel is er helemaal. Karolien had me ook al verwend met geurig geschenk. Ik maak er meteen een" Champagne-ontbijt" van en stop wat "Baguettes de Marie" en een "pain au raisins" in de oven . Een reeks huisgemaakte confituurtjes en een stukje kaas. De conversatie verloopt in het Engels en is bijzonder geanimeerd. Gekke belevenissen en confronterende situaties van de Engelse ouders met de Franse autoriteiten..... het is héél gezellig. Het is al na elven als we afscheid nemen. Mijn lieve Vlaamse buurvrouw Lucrèce heeft me deze voormiddag ook uitgenodigd voor een heerlijk kopje koffie met zelfgebakken heerlijkheden. Ik bel toch maar even en "Natuurlijk zijn jullie nog welkom!!" We worden heel gastvrij en warm ontvangen ( zo zijn we hé, de Vlamingen, hihihi) Ik beloof op mijn communiezieltje om morgen wat extra te oefenen en de overlast aan calorietjes te verwerken ! Na de middag gaan we nog wat op verkenning . Ik wil Barjac met een bezoekje vereren maar had hierbij een slechte timing gemaakt. Alles is gesloten op donderdag, geen winkels, geen bib, geen tentoonstelling....pffff. Maar morgen gaan de winkels weer open en kunnen we naar hartelust shoppen. We zullen via Uzès (korte stop hmhm) naar Nimes afdalen en daar de oude stadskern met karakterwinkeltjes opzoeken. Morgen kan je alles lezen over nieuwe ontdekkingen. Voor vandaag bedank ik ieder van jullie persoonlijk voor de leuke e-cards, toffe mails, de vele smsjes en de lieve telefoontjes. Ze hebben me stuk voor stuk heel veel plezier gedaan! Ik stuur Dumbo nog even mee zodat jullie zich ervan kunnen vergewissen dat hij weer helemaal ok is.
Alles gebeurt wat hectisch op deze woensdagochtend want Dumbo wacht op mij in de dierenkliniek (dat hoop ik althans). Als ik me om half tien (een kwartiertje te vroeg) in de wachtzaal zet, hoor ik hem op de achtergrond blaffen. Oef, een pak van mijn hart. De dokter roept me meten binnen en legt uit wat er allemaal gebeurd is (drie spierlagen gehecht en de boel ontsmet en netjes dichtgenaaid) en wat er in de komende dagen nog te gebeuren staat. Geen probleem, ik kan bogen op een jarenlange ervaring in het verzorgen van zieke beestjes. Ik neem met veel plezier de rol nog eens op mij. Antibiotica, analgetica, desinfectica......het klinkt als muziek in de oren. Hoewel ik vandaag met vriendinnen moet gaan shoppen in Nimes, wil ik eerst naar huis om Dumbo eten te geven (hij heeft al twee dagen niks meer gegeten) en zijn pillekes moeten door zijn keelgat . Mission accomplished! Onze jongeheer wil meteen, geloof het of niet, de berg oplopen om de oorlog te verklaren aan de familie "Sangier". Ik kan hem nog net aan de leiband houden en besluit mee te gaan om me ervan te vergewissen dat hij nu toch wat minder zeker is geworden in de nabijheid van groot wild..... Groot is mijn verbazing te merken dat een grote kudde evers onze landweg hebben omgeploegd; van boven tot beneden. Alsof de troepen, onder deskundige strategische leiding, vannacht richting Dumbo zijn gekomen ! Hebben die lekker bot gevangen. Meneer was niet thuis. Hopelijk zijn ze niet te erg gemotiveerd en moeten we een tweede aanval afwentelen. We maken een fikse wandeling, dat oefent zijn spieren en voorkomt stramheid na de operatie. Dumbo is moe en legt zich te slapen (verankerd weliswaar want ik wil geen herhaling van de feiten)...
Omdat Anna ook zware problemen heeft met een "hondenongeval" besluiten we ons shopavontuur op te offeren voor de honden. Maar uitstel is geen afstel; het kan volgende week nog altijd. Maar dan is er wél een probleem want ik had beloofd om Anna's moeder op te halen op de luchthaven in Nimes. Hoe moet dat nu? ......Anna aarzelt en zegt uiteindelijk dat we om 16 uur in de luchthaven van Nimes moesten zijn om een verrassing voor mij op te halen. Danny had er stiekem voor gezorgd dat ik niet alleen hier moest zijn met mijn verjaardag morgen. Oh jee! Wie komt er? "Surprise surprise"..... Allé Anna please tell me! Ik wil echt wel weten wie er komt ! Ik overloop snel en weet dat Sofie écht niet kon (ik had het haar gevraagd) ons mams is op reis, de meisjes zijn op school en mijn vriendinnen aan het werk........;damn! Ik wil het weten..... na lang zeuren is het Danny die zwicht en vertelt dat Karolien onderweg is. Oh das echt te gek. Die zal nog meer verbaasd zijn dan ik want ze had alles afgesproken met Anna!! Paulien en Anna zelf komen nog langs met een zalig cadeau! Allemaal zelfgemaakte lekkernijen (waaronder gevaarlijk spul als bessenjenever....oeps) We praten honderduit en kunnen het reuzegoed met elkaar vinden. Als ik nu maar op tijd op de luchthaven kom . Ik neem de autosnelweg in de verkeerde richting......das al een goed begin! 30 km naar het Noorden voor ik een afrit vind en kan terugkeren (payage inclus) Wat een kieken ben ik toch! Maar eind goed al goed. De vlucht is op tijd en de terugrit verloopt voorspoedig. We hebben een leuke avond en morgen heeft nog meer verrassingen in petto!
Het is al heel vroeg dag ten huize Van den Broeck. Danny en Hedwig moeten om 6.15 vertrekken naar Lyon waar ze een meeting hebben. Er volgen er in de komende dagen nog enkelen in Brussel, Amsterdam en Nivelles. Een drukke agenda dus. Gelukkig kunnen ze vertrekken met de huurauto van Hedwig en kan ik lekker terug kruipen in mijn warme bedje. De zon wekt me om 8 uur en er kondigt zich een stralende dag aan, terwijl de rest van Frankrijk en Europa lijden onder de hevigste storm in jaren. Niks van te zien hier ! Na de dagelijkse "Mr Proper" activiteiten, wil ik de natuur in en neem mijn twee bodyguards mee. Ze hebben al de hele ochtend geravot maar een extra stapje zal hen deugd doen. We lopen de helling op, waar de zon in de verte op de besneeuwde bergtoppen schijnt. Het licht in deze tijd van het jaar kan ontzettend mooi zijn. Dumbo kan het weer niet laten om af en toe van de route af te wijken en in het struikgewas te duiken. Ik hoor hem blaffen (of is het huilen?) Frankie wordt wat ongerust maar blijft bij mij. We blijven roepen en na een tijdje komt hij weer aangelopen. Samen wandelen we naar huis, waar de honden zich lekker te slapen leggen in het zonneke en ik een heerlijk slaatje maak. De thermometer geeft intussen 18 graden aan!!! Ik besluit om na de middag toch nog even naar Uzès te rijden want er werd gebeld met de boodschap dat mijn gordijnen binnen waren. De kale slaapkamerramen storen me al een tijdje en ik popel om onze kamer wat gezelliger te maken. Een leuke verrassing voor Danny, als hij vrijdag terugkomt. Ik schuim nog wat Brocanterie zaakjes af naar koopjes....en vind ze ook. Als we thuiskomen, begin ik er meteen aan en Dumbo legt zich te slapen. Oeps.....dat is niet normaal. Als hij zolang in de auto gezeten heeft, wil hij meestal meteen gaan spelen. Op het moment zelf dat ik hem wil vragen wat er scheelt, merk ik enkele bloeddruppels op de grond. Ik heb niet in mijn vingers gesneden....dus.... Een korte inspectie maakt veel duidelijk. Aan de binnenzijde van Dumbo's bil zit een gat, een knikker groot. Lieve God! Dat moet dus vanmiddag gebeurd zijn en ik heb niks gemerkt??? Ik stop het lieve beest in de auto en rijdt in volle vitesse naar de dierenkliniek. De dokter is formeel: een everzwijnenbeet. Met zijn slagtanden moet dat beest Dumbo gewoon hebben weggesmeten en daarbij werden zijn spieren letterlijk doorboord. Dat wordt chirurgie. Ik houd hem vast voor een eerste sedatiespuitje en moet hem achterlaten...Ik mag hem morgen om 9.45 uur ophalen maar de Dokter zal me nog bellen met de nodige info. Dat doet hij ook en de boodschap is ok . Drie spierlagen moesten gehecht worden.......en Dumbo slaapt rustig. Hopelijk doe ik dat seffens ook.
Op de foto's zullen jullie nog even moeten wachten want de zon is er weer en dan speelt het leven zich buiten af hé. Vandaag kon ik er echt niet omheen om onze auto een goeie beurt te geven. Ik zou bij God niet weten waar ik hier een car wash moet vinden, daarom heb ik die rol maar op mij genomen. Het zat al een paar dagen te wringen. Ute had me namelijk vorige woensdag verteld over de Japanners. Volgens haar rijdt er in heel Japan geen enkele auto rond met een blutske of een spatje vuil omdat ze zich onnoemelijk zouden schamen om met een vuil vehikel de straat op te komen. Alles lijkt er recht uit de showroom te komen. Ik probeer me de beelden van Lost in Tokio voor de geest te halen (tv reeks op VT4 waarvoor mijn neefje de beelden schoot...) en ....neen....er komt geen slijk in voor! In Frankrijk moet je al een goeie speurder zijn om een auto ZONDER blutsen of roest- en andere vlekken te vinden. Ik kom tot de conclusie dat een gezond evenwicht het beste is en maatschappelijk aanvaardbaar. Ik besluit mijn vierwieler tenminste zijn originele kleur terug geven (ja zo erg is het ermee gesteld!) en het interieur krijgt ook een opfrisbeurt. Er komt een volle stofzuigerzak haren uit (en er blijven er nog evenveel hardnekkig vasthouden aan de binnenbekleding)! Maar het resultaat mag er zijn en mijn schaamte is tenminste gezakt tot een aanvaardbaar niveau..... Wat ik eigenlijk vandaag wil vertellen is dat James ons net gebeld heeft met slecht nieuws. Een Franse buurvrouw had hem gebeld met een dringend verzoek: "Of we nu eindelijk onze honden eens een deftige opvoeding konden geven en hen leren om van haar erf af te blijven!!!!"Oeps...... Daar word je even stil van. De opvoeders worden op de vingers getikt! ,Dat onzen Dumbo hier de grote initiator is, weten we allemaal maar hare "Caramel" gaat ook niet helemaal vrij uit hoor...(mijn verdediging heeft weinig kracht, realiseer ik me). Probleem is; "Hoe pakken we dat aan??" We trainen Dumbo hier om te komen als we hem roepen (en dat doet hij) om bij ons te blijven als we wandelen (en dat doet hij) om hier op het terras te liggen in het zonneke (en dat doet hij). Maar af en toe is de drang te groot en dan is hij de pist in......en wir haben es nicht gewust!
Als Madame Caramel hem nu eens ne flinke sjot zou geven, dan kwam hij vast nooit meer in haar buurt .( Misschien heeft ze daartoe al een poging ondernomen want ze zei dat ze op bed lag met een verstuikte voet???? ) We hebben voorlopig afgesproken dat we elke dag een grote wandeling maken met de honden. Of James of ik nemen ze dan allebei mee. So far so good voor Frankie want die is na één wandeling al goed groggie maar mister Dumbo, dat is een ADHD-exemplaar en die heeft energie genoeg voor 10 wandelingen..... Dat spul met een electroshock (waar den bompa over sprak) zullen we ook eens in huis halen (zij het met gemengde gevoelens..). Laat ons maar een schietgebedje bidden dat hij niet aangereden wordt......
Eindelijk nog eens waker worden met de zon..... Alle deuren en ramen kunnen weer eens open en een zee van licht vult het hele huis. Daar wordt een mens goed gezind van. Waarzeggers hier zeggen dat we, na deze toch wel strenge winter, een superhete zomer zullen krijgen met temperaturen tot 50 graden. Dat is nu ook weer niet nodig hé? Doe maar gewoon dat is voor ons al meer dan zot genoeg. Na onze dagelijkse klussen (haard uitkuisen, blog schrijven, hond eten geven en borstelen, hout aanvullen en ga zo nog maar even door) is het tijd voor "de zevende dag" Even meekijken in de Belgische politiek en problematiek..... Het kan mij niet echt boeien. Na de wilde verhalen over Sarkozy, die deze week door verschillende locals(met hoogstpersoonlijke ervaringen!) werden overgeleverd, is die kerel ook al van zijn voetstuk gevallen. "Gene gewone" zouden ze bij ons zeggen. Dan nog liever Van Rompuy ! Wij moeten deze week ook nog even bij een paar gemeentehuizen langs om als tolk te fungeren. Onze Engelse vrienden verstaan niet altijd wat er door de gemeente gecommuniceerd wordt. Nu ze van een buurman( die een huis bouwt op een aangrenzend terrein) begrepen hebben dat zijn riolen door hun tuin moeten lopen, willen ze toch wat zekerheid.... Vorige keer was er al een misverstand, waarmee ze uiteindelijk hartelijk hebben kunnen lachen. Eén van de aannemers had tegen Anna gezegd dat er een "Fuite" was in een "tube". Toen zij dat moest doorgeven zei ze dat er "fruit" in zat.....(klinkt als?). Hihihi. Ai ai, nu moet ik zo'n stommiteiten gaan voorkomen op het gemeentehuis van St Paul le jeune. Ik kan niet zeggen dat ik me geroepen voel maar voor onze vrienden wil ik graag mijn mannetje staan!
Vandaag is het aankomst van L' étoile de Bessège" . Ik stuur wat schitterende foto's mee, gemaakt door een Vlaamse buurman met een hele scherpe telelens, in de hoop dat ik hiermee geen auteursrechtelijke overtredingen bega....... Sorry Johan. Morgen probeer ik nog wat foto's door te sturen van een zalige wandeling, die we na de middag hebben gemaakt. Het wordt nog en gezellige avond in het gezelschap van Danny's collega, die juist gearriveerd is. Om 13 uur thuis vertrokken en om 17.30 uur hier al binnen aan de koffie. Reizen is ook niet meer wat het was hé?
Het heeft vannacht hevig gebliksemd en gedonderd. De laatste stuiptrekkingen van koning Winter! Niet te best geslapen dus... maar we moeten er op tijd uit want we hebben beloofd om een natuurwandeling mee te doen in Saint Paul le jeune. Afspraak daar om 10 uur met zware stapschoenen én regenjas (die we uiteindelijk niet nodig hebben). We beginnen stipt aan een "dolmen"-wandeling van 8 kilometer door de bergen rond Sauvas (een gehucht van St Paul). Op een kaart van de toeristische dienst wordt ze aangegeven als een wandeling van 4 uur. Laat me niet lachen! Acht kilometer dat hebben wij toch gemakkelijk op twee uurtjes in onze sokken zitten zeker. We moeten er wel rekening mee houden dat het rotsige parcours er na deze periode van regen behoorlijk glad bij ligt. Vaak is het "Mieke houdt u vast aan de takken van de bomen...." of ge gaat onderuit. We halen de eindstreep na twee uur en een kwartiertje ( dat kwam door een korte stop voor een koekje en drankje). Dumbo moet aan de leiband blijven want de aantrekkingskracht voor de everzwijnen is te groot. Hij gedraagt zich voorbeeldig. Zoals op de meeste wandelingen hier zien we verschillende "Dolmens"; dat zijn begraafplaatsen uit het neolitisch tijdperk (1800 voor Xus) Reuzegrote stenen recht gezet met een platte steen er bovenop. Hier en daat staat ook een Menhir, zijnde één reuzegrote steen, rechtop gezet. Het is toch wel indrukwekkend dat men in die tijd die dingen al rechtop kreeg, zonder kranen, takels of andere mechanische hulpmiddelen . De bewegwijzering is niet alles maar Peter kent de weg en dat helpt. Als we ons, bij aankomst in "La Passiflore"(je kan dat op google vinden!) nog even voor een kopje koffie zetten, bedenkt Danny zich dat hij 's morgens het stoofvlees nog even op het vuur had gezet...... Oh neen! ....We vliegen de auto in en zetten koers naar huis. Het zal toch niet waar zijn hé? Een uitgerookte keuken? Stank in huis? Toch geen brand? Please laat het niet waar zijn! We zijn formeel....niemand heeft de knop uitgezet. Bovendien had Lucrèce me vanmorgen nog gezegd dat de koers "l'étoile de Bessège" vandaag bij ons voor de deur zou passeren. Help help wat als we nu niet eens tot bij ons geraken? De doemscenario's deinen uit....Achter elke bergrug speur ik naar een dikke rookpluim.....en intussen vraag ik me af of mijn brandverzekering in orde is. Ja dus! Her en der staan er nog wagens langs de weg met piknikkende wielerliefhebbers maar ik denk dat de koers zelf al gepasseerd is..... gelukkig! In de verte zie ik ons huis.....het staat er nog en is op het eerste zicht intact. Oef! De schade zal zich beperken tot de keuken............Wat zeg ik? Schade? In de keuken vinden we, zacht pruttelend, de beste" boeuf Bourgignon", die een mens ooit gemaakt heeft! Mals als een lammetje en met een exquise smaak!!!! Laat de gasten maar komen. De hele namiddag zijn we met z'n tweetjes aan de slag in de keuken. Op het menu staat wortelsoep met peterselie, Gentse stoverij (nog maar eens) met worteltjes en gegratineerde bloemkool en aardappeltjes in de oven. Daarna een huisgemaakte appeltaartaart rozijntjes en een bolleke vanille ijs. Het ziet er allemaal verrukkelijk uit en zo smaakt het ook. Voldaan zakken we bij wat klassieke muziek onderuit bij een knetterend haardvuur....dat heet dan gelukkig zijn!
Weinig bijzonder nieuws op deze vrijdag. De hele voormiddag bestond uit boodschappen doen voor ons Valentijn diner van morgenavond. Naar de markt in Barjac en naar St Ambroix voor onze koffietjes. Valentijn morgenavond????? Wel .....ik verklaar me nader. Precies een jaar geleden zijn we voor het eerst hier aangekomen om de streek te verkennen. We hebben toen gelogeerd in St Paul le jeune bij Peter en Anna, waarmee we ondertussen een stevige vriendschap hebben opgebouwd. Op Valentijnsdag hebben we ons droomhuis hier gevonden en dat werd vorig jaar uitbundig gevierd met een Engels diner in "La Passiflore" (zo heet de chambre d'hôtes van Peter en Anna). We hebben toen plechtig beloofd dat dit jaar over te doen in Montclus. Omdat er op 14 februari Engelse vrienden te gast zijn in St Paul le jeune en Danny voor zaken naar België en Nederland moet, hebben we een andere datum gekozen. Twee koppels, die valentijn vieren, dat kon alleen maar op de 7 de (want 2 X 7=14!) Voilà! En hoe die zevende februari verloopt daar lees je morgen alles over......
Vandaag kwam eindelijk het verlossende berichtje: " Uw Nespresso bestelling is aangekomen!" Wij houden allebei van een goed kopje koffie en hebben in onze zoektocht naar de betere koffie al heel wat merken, machines en systemen geprobeerd. Een perfecte mengeling, juiste branding, versgemalen en dan onder de juiste druk in de tas gebracht......mmmmmmm. Maar bonen malen is een heel gedoe, expresso bakjes leegmaken is, hoe je het ook draait of keert, een hele smeerlapperij ( die kwak koffie valt altijd naast het daarvoor bestemde bakje- of heb ik dat alleen voor??). De betere machines zijn dan weer onbetaalbaar en ga zo maar door. Tot we "Nespresso" ontdekten. "Er komt een moment in je leven waarop je alleen nog het beste wil...." (één of andere reclameslogan). Hier zit alles in één capsule: de betere smaak, de juiste druk, een mooi schuimig laagje en steevast de juiste temperatuur. Er gaat bij ons geen druppel koffie verloren want hij heeft de kans niet om koud of bitter te worden. Bovendien heeft Nespresso een perfecte marketing en perfecte bedrijfsorganisatie. Overal ter wereld kan je de kopjes binnen de twee dagen thuis laten bezorgen of na maximum drie dagen ophalen in een bestelpunt. In Antwerpen halen we gewoon op wat we nodig hebben in de mooie Nespresso winkel in de Leopoldstraat maar hier laten we hem afleveren in een winkeltje in Saint Ambroix omdat we een postbode hebben, die ons alleen weet wonen als hij goesting heeft. En vandaag is het zover!! Ons pakje lekkers wacht op mij. Omdat het eens vijf minuten niet regent ( ) vertrek ik maar meteen, dan ben ik voor het donker thuis. Op een paar kilometer van mijn doel wordt ik door een duidelijke wegversperring en mannen met fluojasjes en een "stopbord" in de hand tegengehouden. Oh jee wat nu weer? "Bonjour madame" "Bonjour monsieur" " Et tu veut aller où tout juste????" "Au centre de Saint Ambroix????" " Pas moyen!!" "Et qu'est-ce qu'il se passe alors?" Waarop ik word aangekeken alsof ik van een andere planeet kom...""vite vite demi-tour"... Ok hier sta ik dan en heb er allemaal het raden naar. De heren met de bordjes voelen zich ontzettend belangrijk! De job van hun leven!!! En ik kan niet anders dan rechtsomkeer maken en onverricht ter zake huiswaarts keren. Op zoek naar een luchtig muziekje, zet ik de radio aan op "France Bleugard" een lokale zender. Aha! er wordt me veel duidelijk. Bij een hels lawaai op de achtergrond ( Rodaniaaaaaaaa-rodaniaaaaaaaa!!) hoor ik onze reporter ter plaatse. Hij brengt heel levendig verslag uit van de aankomst van de tweede rit in "L'étoile de Bessège ".. Koers dus!!! In zo'n boeregat!!! Ik waan me even in België...... Morgen kom ik gewoon terug voor mijn koffiekes want onze voorraad is bijna op! Santé! We klinken nog even op de verjaardag van mijn schoonzusje! Happy Birthday Inge!
Ik had al eerder verteld dat we zaterdagavond in Barjac kennis hadden gemaakt met twee andere "mixed" koppels hé? Wel, die hadden ons gevraagd of we op woensdagavond vrij waren om eens langs te komen, samen met hun vrienden, die ze ook net hadden uitgenodigd. Ze vonden ons wel een leuk stel...(oeps). Woensdag? Neen, niks op de agenda.... Er wordt een telefoonnummer en e-mail-adres uitgewisseld en we krijgen een korte routebeschrijving. Ik informeer nog even naar het uur?... "Oh zo tegen achten is ok." Voila, zo simpel kunnen de dingen zijn. Alhoewel.... We stellen ons toch wat vragen? Zal er eten geserveerd worden? Moeten we ons "opkleden"? Moeten we voor een cadeau zorgen? Ach neen, als het om een sjiek diner ging, hadden ze ons toch niet gevraagd. Ze kennen ons niet eens. We zorgen dat we er netjes uitzien (we kennen onze wereld hé) en ik neem wat mee uit de "cuisine carine" (een pakje van onze versgebakken speculoos en een potje van mijn mooiste confituur-papiertje errond en strik eromheen-voila) en we laten het op ons afkomen. Zal wel gezellig zijn! Het is droog op de weg en Danny zet er een flinke vaart in. Ik maan hem(voor de duizendste keer !) aan om rustig te rijden want er kunnen everzwijnen over de weg lopen, nu in het donker. Bovendien kunnen we daar niet te vroeg aankomen want "Le chic se fait attendre" hé? Een paar minuten te vroeg rijden we de grote poort door, waarachter hun woning ligt......Djeezes! Een middeleeuws kasteel! Hét kasteel van Avejan! Helemaal omwald met een stenen muur, waarover klimop slingert. Daarachter een grote houten poort (waar is Sinte Pieter met zijn sleutelbos??), die baadt in een uitnodigend licht. Buiten hangt een oude bel, waaraan we even trekken.....de poort staat open en we komen op een prachtig binnenplein met nog meer deuren en ramen waarachter een warm licht brandt. Dit is het gedroomde decor voor elke cinéast. Ik zie Romeo hier al staan met zijn gitaar terwijl de mooie Julia boven verliefd staat te kijken...... Plots gaat het raam open en Robert roept dat we de linkse deur moeten nemen. Die leidt ons weer langs een draaitrap naar de eerste verdieping. Ik mis een hoepeljurk en een page.!...Boven wacht de gastheer ons op en heet ons van harte welkom. We zijn de eersten..... Eén blik in deze ridderzaal en ik weet dat we ons vergist hebben. Wat we hier zien is gewoon met geen pen te beschrijven. Prachtige meubels, indrukwekkende kunstwerken, antieke wand- en vloertapijten......... en nog keigezellig op de koop toe!! Dit zag ik nooit eerder! Vanuit de keuken, roept de gastvrouw ons toe (in jeans en slobbertrui!) en door de open deur, zie ik ook een rijkelijk gedekte tafel.........O-oooow. De keuken is nog volledig in de originele staat, inclusief een grote open haard, met ketel, oude kasten en tafels. een grote mand met uien, een schaal vol groenten en fruit, quasi nonchalant maar ik weet wel beter. Deze mensen weten wat ART DE VIVRE betekent. De andere gasten komen ook aan en de sfeer is heel warm en ongedwongen. Iedereen praat met iedereen, in het engels, het frans of zelfs het vloams! Ik voel me gek genoeg enorm op mijn gemak. Ik zou overdrijven als ik zei dat ik me hier thuis voelde maar het zou kunnen. Het lijkt of we elkaar al veel langer kennen. Al deze mensen hebben écht iets te vertellen. Stuk voor stuk hebben ze zoveel levenservaring, dat ik me bijna dronken voel door hun woorden en verhalen. Op één koppel na zijn het ook allemaal, nieuw samengestelde gezinnen. We hebben dus telkens drie geschiedenissen te vertellen.....de mijne....de zijne.....de onze.....Man, dit is boeiend! Hele stukken van mijn hersenpan, die bijna in slaap gedommeld waren, worden wakker. Heerlijk! Dat hier een kunstenares woont is duidelijk. Niet enkel door de schitterende werken, die overal staan en hangen maar ook door het palet van geuren en kleuren in de keuken. Ze mixt en mengt en tovert zoveel eerlijkheid op tafel dat niemand zich hier nog afvraagt of we wel het goede cadeau of de juiste dresscode hanteerden... Ik voel de behoefte om nog meer te horen maar als de pousse café rijkelijk vloeit, merk ik dat het al kwart na één is!!!! En dat terwijl we hadden afgesproken om rond 10 uur terug te keren omdat we de halve finale van de slimste mens niet wilden missen..........
Extra nieuwseditie ! Het noodweer in de bergen en de hevige regenval, laten het water van de Cèze enorm stijgen. Minuut na minuut stijgt de paniek hier samen met het water. Van Lucrèce en Johan( Belgische vrienden uit de buurt) heb ik vanmiddag geleerd dat we de situatie à la minute kunnen volgen op de site "cartes de vigilance crues". Ik voeg de daad bij het woord en ga meteen kijken. Je moet de Cèze aanklikken van Tarau via Montclus naar Bagnols. Nog amper één meter en het record van 2002 is gebroken.....Daar drinken we op!!! Momenteel kunnen we niet meer naar Bagnols want de weg is overstroomd in St André de Roquepertuis..... Naar Barjac lukt wel. Als het morgen droog is en ik mijn nieuwe camera kan bovenhalen, ga ik op stap voor sensatiefoto's!!! beloofd. Ik kan alleen maar hopen dat de weersvoorspellingen uitkomen en de zon terug is op zaterdag. Zondag komt Hedwig en die heeft Montclus nog nooit in de zon gezien. Toe hij vorige keer hier was, stond het water ook zo hoog.....freaky hé? De keuken blijft een favoriete plek op regendagen en vandaag hebben we een nieuw huisparfum gecreëerd....De geur van Hasseltse speculoos hangt hier overal binnen....zalig en ook nog lekker bij de koffie. Voor diegenen, die in België, ondergesneewd zijn en niet buiten kunnen, geef ik het recept even mee.
Benodigdheden: 0,5 kg bloem -350 gr bruine suiker -250 gr boter -2 eieren -een kleine koffielepel bicarbonaat -10 gr kaneel -een kleine koffielepel speculaaskruiden van Ducros!!! (het heet hier cinq parfums) -een beetje fijngemalen kruidnagel -80 gr gesnipperde amandelen en een weinig zout.
Bereidingswijze: Doe de bloem met de suiker en de kruiden in een grote mengkom. Snijdt de zachte boter in kleine stukjes en begin te kneden.....doe de rest van de ingredienten erbij en blijf krachtig kneden tot een gladde massa. voeg indien nodig wat lauwe melk bij (maar niet te rap hé!!) Laat deze massa in een rolletje, minstens één nacht rusten in de koelkast (of op de vensterbank want daar is het even koud!) vet een bakplaat in met wat boter en bestuif met bloem. snijdt koekjes in een mooie vorm en leg ze op de bakplaat. bestrooi met amandelschilfers en laat een twintig minuutjes bakken in een matige oven (180 gr ) en dan .........genieten!!!!! Maar met mate hé of ik moet er weer een reeks turnoefeningen bij schrijven......
Oeps.....wakker worden met de zon? We zouden ons vandaag flink overslapen hebben, als we daar op moesten wachten. Het is donker, grijs en nat. Uit de bezorgde telefoontjes van het thuisfront maak ik op dat het eigenlijk nog best meevalt hier. Overal in Europa vielen dikke pakken sneeuw en het land- en luchtverkeer geraakte danig in de knoop. Hier hebben we zachte temperaturen, zelfs 's nachts blijft het een graad of negen. Maar nat is het wel. Honderd kilometer verder kunnen we gaan skiën of langlaufen...... Mijn tuinpad wordt noodgedwongen in de wacht gezet maar binnen krijgt alles een grote beurt. Danny wil vanavond échte Belgische speculoos bakken. Er ontbreken nogal wat cruciale kruiden in mijn eindeloze rij potjes en ik zal dus nog eens een tripke naar Bagnols doen . Alle kruiden, die ik ken (en niet ken?) worden in mijn kar geladen. Ducros heeft vandaag aan mij een goeie klant! Het kruidenrekje kan deze overvloed niet aan en ik maak dus een volledige plank vrij op de grote keukenkast. Ik probeer er nog een fotooke van te trekken. .....
Als Vlaming voelden we ons vandaag wel echt thuis op het filmfestival. We zijn nog naar Barjac gereden voor de allerlaatste film van dit weekend. Onder de titel:" Moscow-Belgium" werd de Vlaamse prent: "aanrijding in Moskou" voorgesteld. Zalig om ondergedompeld te worden in "plat Gents" op een bioscoopstoel in Zuid Frankrijk! De herinneringen aan mijn studentenjaren worden weer heel levendig. De ondertiteling was goed maar beperkt.....sommige uitdrukkingen waren gewoon niet te vertalen hé? Toch hebben ook onze Franse filmliefhebbers de prent kunnen smaken. In de film maakt Barbara Sarafian, die de hoofdrol speelt, de fameuze Gentse stoverij klaar. Die hebben ze gisteren in het kasteel ook geserveerd. En met succes!! We hebben 12 euro betaald voor een diner in de ridderzaal van onze Chateau. En wat kregen we daarvoor? Eerst een lekker glaasje Kirr met hapjes. Als voorgerecht was er een salade van brussels witlof, met noten en trappisten kaas. Wij dachten dat dit een Amerikaanse Waldorfsalade was maar dat hebben we wijselijk gezwegen....dit was Belgisch én lekker !! Daarna kwam het stofvlees dat door een kenner was klaargemaakt. Het recept lag op de tafels en hebben we dus bewaard. De bijhorende schotel met aardappelen, wortelen en spruiten, allemaal gekookt en dan gewoon door elkaar gehusseld...... zag er gewoon niet uit! Het werd voorgesteld als "Stoemp" maar de vergelijking ging echt niet op. Smaken deed de rare massa wel, dat moet ik toegeven. Er was water en rode wijn à volonté maar voor de échte Belgen werd er Chimay geserveerd," une blonde ou une brune ????" De flesjes gingen vlot van de hand en België werd geloofd om zijn bier. We worden populairder met de minuut!! En het dessert moest nog komen ! Het dessertbord bestond uit een heerlijk mandarijntje, twee stukken speculoos en twee stukken fondant-chocolade met pralinévulling, van het merk "Galler". Dat dat eigenlijk niet van bij ons kwam, vergeven we hen maar want ze hebben de Belgen dan toch al geassociëerd met chocola. Er werd duchtig uitgewisseld en geruild; chocola voor speculoos, een mandarijntje voor chocola...... Toen we de tip gaven om de speculoosjes bij te houden voor bij de koffie, stopte het uitwisselingsverhaal meteen. Ja dat was lekker!! maar vandaag is het zondag en een beetje regenachtig. Als een goede huisvader heeft Danny vandaag heerlijk brood gebakken. Een nieuw recept met zuurdesem, "pain de campagne" ! De geur van versgebakken brood, vult het hele huis. Dat zal na de film lekker smaken! Du vin, du pain et du boursin ....(maar die laatste zat al in mijn soep en werd dus graag vervangen door onze compté de jura).... T'is zondag en dus TV avond.
Overal in Barjac hangen affiches voor het filmfestival. !! Au cinema "Regain" le 30, 31 et 32 janvier 2009 Rencontres hivernales Vers le Plat Pays !! Niet alleen staan er goeie films geprogrammeerd, we kunnen hier morgen zelfs een dag beleven, die niemand anders heeft!!! 32 janvier !!! Probeer dat maar eens in België. Gelukkig kunnen de organisatoren er hier ook eens goed mee lachen. Na onze dagelijkse strijd in de tuin, haasten we ons dus naar Barjac. De tickets moeten gewoon een kwartier voor de film ter plaatse worden gekocht. Oeps, er staat een hele rij wachtenden voor ons. Hier wonen dus toch mensen??? En geloof het of niet, de dame en heer voor ons bemachtigen de laatste kaartjes. Gedaan! Vol is vol! Er zijn maar 90 plaatsen beschikbaar en de verzekering dekt maar 90 toeschouwers. Hier staan we dan. Danny is alweer buiten maar ik wil een blog schrijven over de film en mijn repas Bio Belge en kijk nog even wat er gaat gebeuren. Als de organisatoren aan de wachtende menigte vragen of er mensen bij zijn, die zich voor de maaltijd hebben ingeschreven, gaat mijn vinger als eerste de lucht in... Bon, ik mag nog even wachten en roep Danny alvast terug binnen. Nog wat gediscussiëer en ja, er kunnen nog tien mensen bij, weliswaar op een bijgezette stoel aan de zijkant maar dat maakt het alleen maar spannender. We zitten..... De film, die we te zien krijgen heet "Louise-Michel" en heeft heel wat prijzen weggekaapt op de verschillende festivals. Voor wie van zwarte humor houdt, een aanrader!!. Om 19 uur, wordt in de ridderzaal van het kasteel ons diner geserveerd. De organisatie loopt een beetje gebrekkig maar daarom zeker niet minder hartelijk. We kennen maar een paar mensen maar die zijn allemaal al hier met andere vrienden en we schuiven dus gewoon aan. Op het eerste gezicht, zijn er weinig Belgen. Ik keek eens op de lijst en daar stond een Van den Brouck (met 4 personen- wij niet dus) en een Jansen (met twee-wij wel dus) en een Verlinden....alle andere namen klonken in elk geval heel Frans of tenminste vreemd.... Naast ons zitten twee koppels, waarmee we meteen kennis maken. Maurice en Ute, lijken zo Frans als wat maar hij is een Francophone, geboren in Beveren -Waas en zij is Duitse. Het andere koppel woont bij ons in de buurt en Robert is een fransman uit Nimes en zij heet Elain en is Britse....adressen worden uitgewisseld en afspraken gemaakt... leuk toch! Aan de andere kant worden we geflankeerd dor de erg enthousiaste eerste schepen van Barjac, een Griek, geboren in de Camargue maar verliefd op Barjac. Hij heeft zich op zijn 50 ste voor het eerst enthousiast in de politiek heeft geëngageerd. Hij vertelt zo begeesterd over dit charmante stadje en over de activiteiten dat we ons al geroepen voelen om mee te helpen. Hij leidt ons na het eten nog even rond in het volledig gerestaureerde kasteel. Mooi!
) vertrek ik maar meteen, dan ben ik voor het donker thuis. Op een paar kilometer van mijn doel wordt ik door een duidelijke wegversperring en mannen met fluojasjes en een "stopbord" in de hand tegengehouden. Oh jee wat nu weer? "Bonjour madame" "Bonjour monsieur" " Et tu veut aller où tout juste????" "Au centre de Saint Ambroix????" " Pas moyen!!" "Et qu'est-ce qu'il se passe alors?" Waarop ik word aangekeken alsof ik van een andere planeet kom...""vite vite demi-tour"... Ok hier sta ik dan en heb er allemaal het raden naar. De heren met de bordjes voelen zich ontzettend belangrijk! De job van hun leven!!! En ik kan niet anders dan rechtsomkeer maken en onverricht ter zake huiswaarts keren. Op zoek naar een luchtig muziekje, zet ik de radio aan op "France Bleugard" een lokale zender. Aha! er wordt me veel duidelijk. Bij een hels lawaai op de achtergrond ( Rodaniaaaaaaaa-rodaniaaaaaaaa!!) hoor ik onze reporter ter plaatse. Hij brengt heel levendig verslag uit van de aankomst van de tweede rit in "L'étoile de Bessège ".. Koers dus!!! In zo'n boeregat!!! Ik waan me even in België...... Morgen kom ik gewoon terug voor mijn koffiekes want onze voorraad is bijna op! Santé! We klinken nog even op de verjaardag van mijn schoonzusje! Happy Birthday Inge!
