Sinds de temperaturen hier weer wat genormaliseerd zijn, bruisen we van energie. We zoeken al lang naar een oplossing voor de modderstroom, die bij elk onweer ons mooie terras overspoelt. Het terras ligt lager en het water dat van de helling komt, brengt alles mee, wat het op zijn weg kan vinden. Bibi moet dan elke keer opnieuw met borstels en javel aan de slag en begint dat stilaan beu te worden. Gras zaaien op de helling is geen optie want het gras wil hier niet groeien. Een mooi muurtje is wel een optie. Het zou een meerwaarde zijn voor het terras en kan dan het water tegenhouden. We hebben dus een "devis" (offerte) laten maken bij de beste metser uit het dorp . Bijna vijfduizend euro voor wat stenen???? dat kan onzen bruine niet trekken. De optie van een gootje wordt ook overboord gegooid want na vijf minuten stroomt dat over en het resultaat blijft hetzelfde. Maar achter in de tuin liggen nog heel wat bouwmaterialen, waarmee de vorige eigenaar een muurtje wilde zetten rond het zwembad. Hij zou het vorig jaar ophalen (ik spreek over duizenden tonnen!) en dat is niet gelukt. Misschien volgend jaar? We beginnen het al een beetje als onze eigendom te beschouwen. Danny sleurt wat grote blokken (50 kg per stuk!) aan en vraagt om onze creatieve breinen in gang te zetten. Resultaat......we gaan zelf een romantisch muurtje bouwen. De materialen zijn er al, nu nog wat "stabilisé" en veel mankracht. De mannen van de GammaG (onzen brico) zeggen dat we er alleen maar zand onder moeten leggen maar Danny wil er cement onder doen. Ze lachen er eens mee. Zoveel moeite voor een muurtje? Maar die gasten kennen ons nog niet. De hele avond wordt er geschupt, gesleurd, gemengd en gemeten. We moeten een hoogteverschil overwinnen en een bocht in de weg. Niet simpel. Julie is in topvorm. Ze draagt zakken van 25 kg op haar rug alsof het een babietje is en ik meng het zand met de cement, alsof ik jaren niks anders heb gedaan. Het echte zware werk moet door Danny gedaan worden want Riet kan hier met haar 40 kg niet veel doen. Als de avond valt kijken we voldaan naar het resultaat. Morgen zal de kinesiste van dienst veel werk hebben hier, dat garandeer ik u!
Belofte maakt schuld en dus trekken we in de namiddag naar "le musée du bonbon" in Uzès. De grootste producent van snoepjes , Haribo, heeft een erg kindvriendelijk doe-museum geopend in deze stad. Het grote gebouw heeft een toffe infrastructuur en is bovendien erg mooi gelegen. Ook voor de ouders dus de moeite waard. We leren er hoe snoepjes gemaakt worden, wat de ingrediënten zijn (suiker, glucose, smaakstoffen en bindmiddel) en hoe ze verpakt worden. De stichter was HAns RIeger uit BOnn. De floppies (zo'n rood aardbeivormig snoepje) wordt in Frankrijk het meest verkocht. Bij ons zijn het de beertjes en in Duitsland de spekken. Die zwarte rekken (opgerold-je kent ze wel) houden al stand sinds 1947!! De kinderen doen allerlei spelletjes op computers om te checken of ze hun les goed geleerd hebben. Alle zintuigen worden getest en Julie is nauwelijks weg te krijgen bij het geurtoestel. Ze blijft maar drukken op de kaneelstokjes en snuift dan, als een verslaafde de geur op. Al goed dat het geen cocaïne is!! Zoals het een goed gecommercialiseerd museum past, kan je de uitgang alleen via een heuse snoepwinkel bereiken. Tonnen drop, beertjes, staafjes en muntjes, in alle kleuren van de regenboog, liggen hier in grote bakken. Mocht er iemand een lichte verslaving hebben, dan kan ik u met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat die na een passage hier volledig weg is!! Je kan geen snoep meer zien! Miss "ANTISNOEP" (me myself and I) gaat buiten met een zak van 5 kg!! Het zijn dan wel mooi verpakte muntjes, die de gasten in de Chambre d'Hôtes zullen vinden, bij hun verblijf hier....
Vandaag wordt Julie veertien. "J' ai quatorze ans" is nu geen leugentje meer. Ik maak een ontbijtbuffet , zoals dat gebeurt voor de gasten en zet een bloemeke en een mooie kaart bij haar bord. Zo begint de dag alvast een beetje feestelijk. Mister Dumbo, die nu de bijnaam Dombo heeft gekregen, komt de feestvreugde danig verstoren. Trots als een pauw, komt hij in zijn gekende "draf" aangelopen en wanneer ik hem bij het hoofd neem om hem eens goed te knuffelen, is de weerzin groot. Hij heeft zich in een grote str... gerold!!! Jachthonden doen dat vaker. Als Dumbo op zijn weg de uitwerpselen van een everzwijn tegenkomt, gaat hij zich met zijn nek en oren daarin wentelen. Zo kan hij makkelijker de sporen volgen en wordt hijzelf niet zo snel opgemerkt. Alleen was het deze keer duidelijk geen everzwijnen keutel maar een grote portie van iemand van het menselijke ras!!!! Het hangt in zijn ogen en oren, zijn nek, zijn romp en zijn poten en het stinkt alsof de duvel ermee gemoeid is. Lieve deugd ! De tuinslang wordt erbij gehaald en een liter shampoo verdwijnt in de smoerrie. We moeten zelf voor de tweede keer gaan douchen want de geur zit overal. Julie neemt Dombo(!) mee naar de rivier, zodat hij nog eens goed kan zwemmen en zich grondig kan spoelen...... In de namiddag rijden we naar Bagnols omdat de solden begonnen zijn en dan kunnen we misschien verjaardagshoppen. We vinden voor Julie niets dat de moeite waard is om te kopen. Te groot, te klein, niet de juiste kleur of niet het goeie model..... maar we vinden wel een mooie tekenwinkel en vullen haar tekenkoffer aan met goed materiaal, zodat ze zich weer op haar hobby kan toespitsen. Als we thuiskomen is de memorial ceremonie voor Michael Jackson net begonnen en we luisteren gezellig samen mee naar de mooie liedjes en de teksten. Morgen ga ik met de kinderen naar het snoepmuseum in Uzès. Hopelijk moeten we deze keer geen uren aanschuiven....
Zondagavond is er nog een zwaar onweer over Montclus getrokken met liters regen. Alles is weer eens grondig overspoeld met het slijk dat van de hellingen naar beneden komt en de badhanddoeken aan de wasdraad zijn zo zwaar geworden van het water, dat ze tegen de grond hangen. Dat betekent voor deze maandagmorgen: schuren en nog eens schuren, wassen en nog eens wassen! De berg strijk bewaar ik voor de namiddag. Dan zet ik me voor de Tour de France en doe onze rit van zondag naar La Grande Motte, nog eens over. De meisjes zijn dol op abrikozenconfituur met amandelen (specialiteit van het huis). Ik moet er dringend bijmaken en vandaag is een uitgelezen moment. Naast de kersenboomgaard, boven op het plateau, staan abrikozenbomen, vol rijpe en overheerlijke vruchten. We zagen eerder deze week, de grote kratten klaarstaan om de vruchten te plukken en af te voeren. We moeten dus snel zijn. De plukkers zijn nog niet gearriveerd! Uitnodigend hangen de zoete vruchten daar op hen te wachten. Ze kruipen in de bomen, doen de meest gekke dingen en brengen me een mand met minstens 10 kg oranje-gele juweeltjes. Zoveel suiker heb ik niet in huis en lege potten al evenmin. We beginnen al met een beetje en de rest zal moeten wachten tot morgen . Tussendoor heb ik de babystoel, die ik samen met Carine op de rommelmarkt heb gekocht, ook in een nieuw kleedje gestoken. Ik zie ons Prutske er al in zitten! PS. Op 7 juli is er hier ééntje jarig!! Niet vergeten hé? Julie wordt 14 !!
Op deze vrije zondag hebben we een verrassingsuitstap gepland. Uitslapen is er niet bij. Om 9 uur moeten we ten laatste weg zijn. We willen met de meisjes naar de courses Camarguèses. Dat zijn wedstrijden, waarbij jonge, knappe, atletische jongens zich in een arena met een jonge stier wagen om daar de touwtjes én flosjkes (?) van de horens te pakken. In Lunel-Viel zijn het een week lang "torro-feesten" en vandaag is de topdag. Om 10.30 uur is er processie met Camargue paarden en koetsen. Om 11.30 is er een abrivado in de straten, gevolgd door een feestmaaltijd voor het hele dorp in de arena en om 16.30 volgt daar dan de course Camarguèse. We zijn al snel daar (amper een uurtje rijden en we zitten al bij de zee!) en het dorp wordt stilaan wakker. Overal getuigen van een zware feestnacht.... maar de sfeer is op en top Frans en de organisatoren doen hun best om alles in goede banen te leiden. We zijn duidelijk de énige outsiders. De abrivado is niet écht spannend. De stiertjes worden maar twee keer losgelaten. Terwijl de ruiters (Gardiens) het beestje insluiten, moeten de jongens van de stad proberen om het beest met de hand tot stilstand te brengen. Ze trekken aan de horens of de staart en werpen zich met hun volle gewicht op de stier. Het lukt één keer!! Zie foto. Omdat we toch eens door de Camargue willen rijden, besluiten we om elders een hapje te gaan eten en rijden door naar La Grand Motte. Wat we niet wisten is dat in deze mondaine stad aan het water, alles in gereedheid wordt gebracht voor de Tour, die hier morgen passeert! Overal nadars en nergens een parkeerplek. Miserie miserie miserie! Als Danny al rechtsomkeer heeft gemaakt om van de drukte weg te rijden, komt er juist een plekje vrij. Onder de bomen nog wel!! Dank u Jezuke!! In een gezellig restaurantje, dat bekend staat om zijn visgerechten, eten we mosselen met frieten voor de ongelooflijke prijs van 8 euro per persoon. Er is zelfs in het groot aangeschreven dat de BTW naar omlaag is gegaan van 19 naar 5.5 %. Dat zie ik ze in België nog niet doen. We kuieren wat langs de jachthaven en de kinderen lopen wat door het water. Er staat een zalige zeebries, die de dag bijzonder aangenaam maakt. Om 15.30 is het tijd om terug te keren want het spektakel roept!! Bij de kassa's worden we aangesproken door Manu. Manu is een journalist met pensioen, die in een rolstoel zit (polio op zijn veertiende) en duidelijk op de hoogte is van het hele gebeuren. Hij vertelt honderduit en wanneer we vragend naar de donkere hemel kijken, zegt hij: " Ici il ne pleut jamais! On n' a que des orages!" Het zit eraan te komen. Als ik aan de kassa sta krijg ik nog een verrassing. Ik bestel kaartjes voor twee volwassen en voor twee kinderen (-12 ans) en wat doet Julie? Die steekt haar kop door de kassa en zegt in onberispelijk Frans: "j' ai quatorze ans!" Ja wadde, op het enige moment waarop ik stiekem een leugentje om bestwil verzin, wordt ik genadeloos neergekogeld! .... Als we ons een mooi plekje op de tribune hebben uitgezocht, begint het te regenen en te regenen en te regenen. Aanvankelijk doet het deugd , die frisse druppels op een warme huid, maar toch blijkt er teveel water te zijn gevallen in de piste en dat wordt gevaarlijk. We horen de omroeper aankondigen dat we onze centen mogen terugvragen aan de kassa. Potverdorie! Geen courses! We doen nog een poging om naar Vendargues te rijden, waar er om 17 uur een wedstrijd geprogrammeerd is maar ook daar gaan de deuren onherroepelijk dicht. Geen courses vandaag. ........
Op zaterdag is het markt in Pont St Esprit, een dertigtal km van hier. Het is een reuzegrote markt (niet half zo gezellig als die van ons) , die bestaat uit twee stukken. Aan de ene kant van de stad staan de Franse Fransen en aan de andere kant de Marokkaanse Fransen. Aan die laatste kant is alles véél goedkoper. Allen daarheen dus! We kopen schitterende Coeur de Boeuf tomaten voor 0,99 euro per kilo. (Vertel dat maar eens aan Claudio van "mijn restaurant") en courgetten voor 0,5 euro per kilo en vijgen (veel te plat maar goed voor confituur), een hele bak mooie nectarinen voor 3,5 euro. Werk aan de winkel. Na de lunch, wordt het wat dreigend buiten. Zullen we toch een onweer krijgen? Noppes, het trekt alweer aan ons voorbij. De kinderen willen pannekoeken. PANNEKOEKEN ???? Het is bloedheet en absoluut geen pannekoekenweer, vinden we. Als (goede??) plus-ouder (zo heet dat tegenwoordig) zoek ik een alternatief en vind het ook. Wafels van de bomma. Die hebben bij ons vroeger altijd gewerkt en zullen dat voor deze en alle volgende generaties ook wel doen. Bovendien hebben we dan een zoethoudertje voor de komende dagen want we kunnen die bewaren in onze koekendoos.... Even een telefoontje naar "de bomma" en amper een uur later zijn ze al klaar voor consumptie. Met wat verse vijgenconfituur, niet te versmaden. Om de caloriekes te verbranden maken we een lange avondwandeling. We gaan op everzwijnenjacht. Als het stil is kan je ze in de bossen horen knorren (of is het grommen?). Dumbo loopt mee aan de les en is onze gids. Het is al donker en het wordt best spannend maar het moeilijkste is de meisjes hun oren te laten open zetten en hun snaveltjes toe.....onbegonnen werk!!En nu naar bed, oogjes dicht en snaveltjes toe want morgen staat er een verrassing op het programma.....
Ondanks de grote hitte hebben we deze vrijdag goed volgepland. In de voormiddag gaan we naar de wekelijkse markt in Barjac, die inmiddels haar maximum uitbreiding heeft bereikt. Hartje winter zijn er een dertigtal vaste kramen, maar vandaag staat gewoon het hele dorp vol. Voor de toeristen zijn er heel wat kraampjes met juweeltjes en waardeloze hebbedingen maar ook de "saucissons" en de "melons" doen het goed. De verkopers animeren en charmeren, iets waar ze in de winter geen tijd voor hebben. Dan moet er vooral gewerkt worden! In de namiddag gaat de jeugd naar de rivier om er hun nieuwe "boot" uit te testen, terwijl ik eindelijk weer eens wat actie onderneem in de tuin. Ik kan niet blijven wachten op een koele dag, want dan komt er niks van in huis. Terwijl ik me in het zweet werk, denk ik dan aan wat ons mama altijd zei: "Lui zweet is rap gereed!" Rapper als dit, kan haast niet! Maar tegen valavond is er alweer een stukje van de wildernis overwonnen. We eten vanavond "restjes" want we moeten nog naar Barjac. In de kerk willen we het concert bijwonen van het koor, waar ook onze Belgische vrienden lid van zijn. Onder leiding van Fiona Gibson (klinkt niet alleen Engels-is het ook!) brengt het koor, lamisol-Cèze, een mix van kerkelijke muziek. Enkele schitterende muzikanten uit de omgeving zorgen voor de muzikale begeleiding op hoog niveau! Hoogtepunt van de avond is "la messe en ut majeur" van Anton Bruckner. Hoewel de man reeds in 1893 overleed, klinkt het geweldig actueel en krachtig. Mooi! De meisjes zijn alweer een ervaring rijker ......... maar genieten vooral van de orangina op het terras van het dorpscafé om 23 uur .
Na de grote hitte, zat een flink onweer er al een tijdje aan te komen. Hoewel de kern van de miserie boven ons doorschuift , krijgen we in de vroege namiddag een ferm onweer te verwerken. Het is alle hens aan dek om tafellakens, kussens, wasgoed en kleine spullen te verzamelen en in veiligheid te brengen. De ramen moeten even dicht want het water komt met bakken uit de hemel maar na een half uur kan alles weer open. De afkoeling was van zeer korte duur en die kleine rotvliegen zitten ineens overal binnen. Je kent ze wel. Ze gaan zitten waar ze willen en zijn te tam om weg te vliegen maar als je erop wil slaan, mis je ze toch nog en ze zetten zich gewoon 10 cm verder terug neer. We zetten de grote middelen in, meppers, handdoeken en.......de spuitbus. Nu ons Prutske( Sofie haar babietje!) nog niet hier is, kan het nog. Investeren in deftige vliegenramen, zal de volgende kost zijn. Dan maar naar buiten waar we nu kunnen zwemmen in de regen. Na het werk trekt Danny zich terug in de keuken. Hij maakt voor vanavond een grote pot Boeuf Bourgignon en aardappeltjes in de oven. Het ruikt heerlijk en moet nog heel wat uurtjes sudderen voor het op tafel kan. We denken dat we voor twee dagen eten hebben maar dat kunnen we vergeten. Die jeugd eet ons de oren van ons hoofd. Ik weet niet waar ze het blijven steken!
Hoewel de tieners van dienst een erg goed rapport hadden (allebei 75 %), hebben ze voor Frans een onvoldoende. De plannen en beloften om hier een echt Frans taalbad te nemen en gedurende twee weken in het Frans te communiceren, zijn al lang in het water gevallen. Ze vinden het oervervelend om telkens een vraagje eerst in het Frans te krijgen en slagen er niet in om de juiste woorden te vinden. Toch is na 4 jaar onophoudelijk "woordjes slikken" hun vocabulaire waarschijnlijk groter dan de mijne. We proberen het dan maar met wat minder fraaie zinnetjes, die niet uit hun schoolboeken komen. Ik herhaal "j'en ai marre" en "je m'en fou" wel honderd keer. De wetenschap leert ons dat driemaal herhalen nodig is om een gegeven onuitwisbaar in het geheugen te stoppen maar we blijven doorgaan tot ze het foutloos kunnen reproduceren. Als ik weer eens een "Frans" voorstel doe, krijg ik nu steevast een deftig antwoord: "J' EN AI MARRE!!! ". Vanavond gaan we Barjac in voor een pizzake. Als we langs de kerk komen, zijn we getuige van een repetitie voor een concert. Een prachtige mannenstem vult de kerk. Ik word er even koud van. ... Omdat ons favoriete pizza restaurant gesloten blijkt, proberen we, mèt succes, een nog niet eerder bezocht restaurantje in Barjac. We genieten van een fijne avond en als we bij valavond (hier iets vroeger dan in België) naar de auto wandelen, zien we onze pubers voor een groepje lokale jongens flaneren. Neus in de wind, handen door de haren, slinkse blikken en bijzondere gebaren......daarvoor hadden ze blijkbaar een betere leraar dan voor Frans.......
Voor Dumbo zijn het lastige dagen. Hij kan door de grote hitte letterlijk geen poot verzetten. Hij is constant op zoek naar koele plekjes om zich neer te vleien (of beter gezegd te "ploffen"). Als we weer eens een ferme "boenk" horen, dan ligt meneer weer ergens voor dood op de grond. Als de nacht, met bijhorende koelte (als je 26 graden tenminste koel kunt noemen) valt, komt hij, als bij mirakel, weer tot leven en gaat op jacht in de bossen. We horen hem huilen maar moeten de film erbij zelf verzinnen. Geen idee wat hij daarboven aan het doen is. Kleine everzwijntjes opjagen? Moeder everzwijnen plagen? Vader everzwijnen uitdagen? Of gewoon wat sporen volgen???? Eén ding is zeker, hij komt dan thuis in een staat van complete uitputting en we horen hem niet meer de rest van de nacht. Vandaag was het pasta dag. De porties moeten met twee tieners danig aangepast worden maar er bleef toch nog een beetje over voor Dumbo. Energie voor zijn sportprestaties van de avond. Omdat zijn oren te lang zijn en in de rode pastasaus hangen is er gevaar voor mijn vloeren en terras. Hij veegt dan sierlijke rode slingers als een kunstwerk op de grond. Wat kunst op de muren, daar hou ik wel van maar van mijn vloeren moet hij afblijven! We binden dus zijn oren op zijn hoofd samen met een wasknijper, een alternatief voor een slabbetje, zou je kunnen zeggen. Hij vindt het geweldig en snoept zijn bordje leeg. Wanneer hij zijn hoofd opricht, vallen zijn oren, inclusief wasknijper, voor zijn ogen!!! Hij speelt blindemannetje, tot we hem van zijn probleem verlossen!
La chaleur, ça tape!! Een veel gehoorde uitdrukking deze dagen. Om 8 uur 's morgens is het al 26 graden en vanaf 10 uur zitten we boven de dertig. Het zwembad wordt druk bezocht. Het is ook de enige plek om wat verkoeling te vinden. Toch ziet het er niet naar uit dat we verkoeling krijgen in de komende dagen want, hoe warm ook, de hitte is aangenaam en niet te "zwoel of zwaargeladen". Een rechtstreeks gevolg van de warmte is het stijgend aantal beestjes. Dazen, wespen, ambetante vliegen en een hele peletons farao-mieren! Ik heb er werk mee. Van Lotte leerde ik de fameuze farao-mieren kennen. Superklein, ongevoelig voor een ferme druk met de duim.....en ge weet niet vanwaar ze komen, ze zijn er gewoon. Hun favoriete eten is het notenbrood (mmmmmm lekker) in de broodtrommel. Een baguette, een zemelenbrood, een lekker stukje cake, ze komen er niet aan maar aan die noten kunnen ze niet weerstaan! Ze kruipen in elk klein gaatje en wanneer ik het brood dan buiten leg, kome ze met z'n duizenden naar buiten gekropen. Pfffff. De wespen spelen ook gevaarlijke spellekes. Na mijn zus, zijn er nog slachtoffers gevallen. Riet kreeg een steek op haar voorhoofd en Danny in zijn kleine teen. Ik ken de therapie nu en na enkele minuten is het leed geleden. Bomma, leg uw spuit maar klaar hé!
Een rustige zondagmorgen in mijn ééntje om alles wat op te ruimen, een bloemeke te zetten en de koelkast aan te vullen. Dat zijn zalige momenten. Het wordt heet vandaag, bloedheet. Om 10 uur is het al 30 graden, dat belooft !! Gelukkig is het in België ook warm, zodat de aanpassing niet al te groot zal zijn. In de namiddag alweer taxieën naar Nîmes Airport om er Danny en twee pubers op te halen. Het zullen drukke dagen worden. Het is bijzonder druk op de kleine luchthaven maar toch merk je dat ze heel waarschijnlijk binnenkort gesloten wordt.Dat heeft Sarkozy beslist. Hij vindt dat een luchthaven in Montpellier en ééntje in Marseille genoeg is. Er is hier nog een incheckbalie maar het bord van de aankomsten hangt er al niet meer. Ik weet dan ook niet dat de vlucht vertraging heeft opgelopen. Er is wel een dame die zegt dat ze op een bord aan de andere kant van de hall, gezien heeft dat de vlucht van Charleroi om 16.35 aankomt, waarop ik, de betweter, zeg dat dat het vertrekuur is van de vlucht nààr Charleroi. Ze landen om 16.35........" Zelfkennis is het begin van alle wijsheid" zei nog eens een Grieks wijsgeer en gelijk had hij!
Op deze zaterdag is het zalig, zonnig, zuiver en zoet in Montclus. We willen dus het onderste uit de kan halen en nog heerlijk genieten tot aan het middaguur. Om 14 uur moeten we in Avignon zijn. Koffers (véél te groot en véél te zwaar!!) worden gepakt en terwijl ik voor de derde keer deze week naar het postkantoor in Goudargues rijd (om de volgende lading Nespressootjes te halen) kunnen de gasten nog gauw een beetje bijbruinen. Wat zullen ze er vanavond goed uitzien! Er is haast geen verkeer op de weg en we leggen de route af in amper 50 minuten. Kinderspel! Wanneer we afscheid hebben genomen, wil ik nog even doorrijden naar het grote shoppingparadijs "Le Pontet" ten noorden van Avignon. Ik was er al eerder en ken de weg. Dat dacht ik tenminste. Ik zie de grote namen in de verte maar kom er maar niet op uit. De madame in mijne GPS stuurt me ook al verkeerd. Ik leg haar het zwijgen op en zet me, de wanhoop nabij, aan de kant. Miserie, miserie, miserie!!! Er is het dorp" Le Pontet" en er is de "zone commerciale" le Pontet. Ik vraag om raad aan toevallige voorbijgangers en de derde kan me helpen. Het is nog een hele opdracht maar ik vind dan toch eindelijk de Alinea. Ik haal wat ik nodig heb en wil terug naar huis. Gewoonlijk is het feest als ik hier in het shoppingcenter rondloop maar de lol is er deze keer af. Shoppen is voor een andere keer. Dumbo is dolblij als ik terug ben maar zoekt Lotte en Tantanneke. Hij is iedereens vriend en vindt het gezelliger als hij wat extra aandacht krijgt. Terwijl ik verder opruim en was en strijk, blijft hij in mijn buurt maar om een uur of negen is de lokroep van de evers te groot en hij gaat op verkenning. Als ik ga slapen is hij nog niet thuis. Ik laat het licht branden maar doe de deur toe. Ik was al aardig ingedommeld als hij bij mijn bed staat om me goedenacht te wensen. Omdat boos zijn weinig zin heeft, zet ik hem gewoon in de keuken en sluit nu de deuren, mezelf wijs makend dat hij de volgende keer buiten zal slapen......
Door de zwoele hitte van de laatste dagen en de regenval bij tussenpozen (we hebben al twee keer een mooie regenboog gehad) staan de lavendelbloemekes allemaal open. Dat geeft niet alleen de typische diepblauwe kleur aan de tuinen en de velden maar zorgt ook voor een bedwelmende geur. Misschien heeft onze goede nachtrust er ook iets mee te maken? Bloeiende lavendel houdt bovendien de muggen op een veilige afstand. Ik heb er nog geen enkele gezien (en nu maar hout vasthouden....) maar er zijn wel heel wat andere angstaanjagers. Lotte googelt regelmatig op "scary lavender insects" om te weten of de beestjes met het slurfje, waarmee ze nectar opzuigen, ook kunnen steken......Dat angst-chipke is blijkbaar iets genetisch maar bij mij zijn ze dat vergeten, vrees ik (en het zal nog niet het enige zijn waarschijnlijk?) Omdat de grote bossen lavendel al heel wat hinder geven, ga ik al een beetje snoeien, zodat poortjes en paden vrij blijven. Er mag een grote bussel mee naar Belgie. We houden nog een workshop: "creatief met lavendel" en het resultaat mag gezien worden. Hopelijk overleven de creaties de treinreis van morgen. We sluiten de dag én de week af met een heerlijk etentje in "Le vieux clocher" in St Privat. Het restaurant daar loopt als een trein. Het is er alsmaar lekkerder en elke dag(7 op 7) volzet. Als we de kokkin even in de zaal zien, merken we de zware kringen rond haar ogen......en het seizoen moet nog beginnen!! Oeps als ze het maar volhouden tot september.....
Het is een hele gewone (misschien daarom wel buitengewone?) donderdag. Een dag om te lezen en te luieren. Dat doen we hier dan ook. Toch stijgen de temperaturen weer wat te snel en 32 graden in de schaduw is dan ook net wat teveel op het middaguur. We maken een uitstapje naar St Ambroix. Niet omdat dat een toeristisch hoogstandje zou zijn maar alleen voor de Mac Dan! Dat is een grote hal vol hebbedingen waar elke vrouw haar hartje kan ophalen. We hebben allemaal wel iets dat we zoeken. Mijn persoonlijke doel is het vinden van een leuk plastic kuipje om in die verdomde stenen spoelbak te steken in de keuken. We hebben een oude keuken met een nog oudere spoelbak. Hij is van steen en heeft een aardslelijke kleur en een vreselijk afwijkend model. Onvervangbaar dus. Er wordt dagelijks wel een glas of een tas gebroken. Een nieuwe keuken is natuurlijk een optie maar dan moet ik eerst even de "euromillions" binnen halen. Een plastic teiltje is een andere. Ik ga (voorlopig) voor optie twee. Ik vind wat ik zoek, een kleine witte en een grotere grijze bak. Alles aan 1 euro! Ze passen nog ook! We nemen ook wat geurstokjes, wasspelden, citronellakaarsen (tegen de muggen en de dazen-die er nog niet zijn maar soit- een voorzienend mens is er twee waard) douchegel en slippers mee! Het is warm in de auto en we rijden zonder omwegen recht naar huis. Daar krijgen we alweer slecht nieuws. Pieter, de zoon van mijn zus, die cameraman is en voor de Rode Loper werkt, belt met het ontstellende nieuws dat Jasmien zelfmoord heeft gepleegd en dat ze alle werkzaamheden in de namiddag hebben stopgezet. Dit is triest want het was een hele toffe meid. Dat vanavond ook Michael Jackson is heengegaan, is nu maar een fait-divers........
De zon is al vroeg in de ochtend op post en er is geen wolkje te bespeuren. Prachtig blauw is hierboven dominant. Er zijn er hier twee die dat geweldig vinden. Er moet nog een kleurtje gezet worden op die blanke lijven. Wie zou anders geloven dat ze een weekje in het Zuiden zijn geweest? Met een vracht aan boeken en tijdschriften installeren ze zich bij het zwembad. Daar heerst ook nog een gezellige drukte in de lavendelplanten. Bijtje, vlinders en motjes zoemen en vliegen , zonder rustpauzes af en aan. We vragen ons soms af of die ook in ploegen werken maar die draaien gewoon met zen allen "de vroege" én "de late" samen, zonder reclameren, zonder vakbond, zonder staking...... Als ik me, na wat huishoudelijke klussen te hebben afgewerkt, nog even bij hen leg, ben ik de oorzaak van een beetje ellende. Ik zie een insekt (zo'n extra magere dubbeldekker-wesp weet je wel) rustig afdalen en verdwijnen tussen de dijen van mijn zus, die op haar buik ligt te zonnen. Ik zeg haar dat ze rustig moet blijven liggen en wil het beestje van een gewisse dood redden. Het woord "wesp" ontketent echter zo'n angstgolf dat ze zich, wild om zich heen slaand, omgooit op haar ligbed en het arme diertje knelt tussen haar dij en het mooie strandlaken. En zeg nu zelf, dat laat niemand zo maar gebeuren! Bingo! Het is zo ver! Een wespenbeetpsychose!!! Ik twijfel nog even of ik de 100 zal bellen maar realiseer me dan dat we in Frankrijk zitten en dat ik binnen een goeie apotheek heb voor dit soort situaties. Ik maan haar tot rust en kalmte (niet evident!) en haast me naar de Aspivenin, zyrtec, pijnstillers, een zalfje tegen de jeuk.......We vrezen even het ergste ;- maar ze overleeft de aanval. ( Ik ben jullie nu een woordje uitleg schuldig want anders lees ik straks in de commentaren dat ik toch wel overdrijf. Niks is minder waar!! Enkele jaren geleden was mijn mama bijna dood na een profylactische shock op en wespenbeet. Ze bleek een zeer erge allergie te ontwikkelen voor deze beestjes. Ze overleefde maar moet sindsdien steeds gewapend zijn met antistoffen om meteen een tegenaanval te doen. Mijn zus, die dat allemaal heeft meegemaakt vreesde dat zij dit allemaal overgeërft heeft en dat haar hetzelfde lot te wachten stond......Bij deze is het tegendeel bewezen en kan de hele familie weer rustig slapen!)
De mistral waait nog steeds onophoudelijk en hoewel de hemel stralend blauw is, kruipt er steeds een wolkje net voor de zon. We zitten hier nog maar net aan het ontbijt, wanneer ik een telefoontje krijg van Sofie. Ze hoorde net op de radio het overlijdensbericht van Karel Van Miert. Ik wordt er koud van. De zus en schoonzus van Karel zijn goeie vriendinnen en liggen me nauw aan het hart. Ik bel meteen en krijg bevestiging van het nieuws. Heel Montclus treurt mee want het blijft hier koud vandaag .... Omdat, noch het weer, noch de sfeer ons aan het zwembad krijgen, vertrekken we richting Uzès. In de eerste bocht, kruis ik Lucrèce! Ik hoop dat ze me ook heeft gezien? Ik heb het gevoel dat ze naar ons op weg was. (goed gevoel blijkt later) Drie vrouwen én shoppen, dat gaat goed samen. We genieten van alle mooie hebbedingen en kuieren door de gezellige straatjes. Ik koop zelfs een mooie knuffel voor ons "Prutske". We vinden een gezellig restaurantje en genieten nog van de avond. Thuis wacht Dumbo geduldig (hoe kan hij anders??) aan de ketting. Hij vindt van zichzelf dat hij wel lang genoeg heeft vastgehangen en schiet de bergen in. "Evertje opjagen" is zijn favoriete spelletje. We kunnen hem in de verte horen huilen en brullen (blaffen is hier niet de juiste woordkeuze!) Gelukkig houdt "Miss Congeniality" ons lang genoeg wakker om Dumbo op te wachten. En dat terwijl hij weet dat hij voor het donker moet thuis zijn!!!
Ik heb slecht nieuws voor mijn trouwe lezers. Wegens technische redenen zal ik een blogje moeten overslaan. Ik krijg vaak lovende berichten over hoe ik 's avonds laat nog de tijd en de moed vind om te schrijven.....maar ik heb jullie allemaal bedrogen.....mea culpa, mea culpa, mea culpa!!!! Ik schrijf het verslagje gewoon 's morgens vroeg (dan ben ik op mijn best hihihi) en verander dan de datum. Omdat ik vorige week twee blogjes op één dag schreef (met de foto's) zit ik nu een dagje te ver. Oervervelend! Op deze maandagochtend vertel ik je dus wat over zondag én over maandag, zodat ik pas woensdagmorgen weer voor de computer kruip. Gisteren namen we, tot tranen toe bewogen, afscheid van onze gasten, die verder reizen naar de Perigord om daar te gaan genieten van de culinaire hoogstandjes (canard- truffes etc). Dumbo is de hele dag ziek geweest en zit maar te treuren voor hun deur in de hoop dat ze seffens terugkomen.... je zou medelijden krijgen met hem. Het ismeteen ook Danny's laatste vakantiedagje en we genieten van deze zeldzame tijd samen. De laatste tuinklussen worden nog samen afgewerkt en bij de mistral droogt de was goed en kan ik niet om de mand strijk heen. Maandag moeten we afscheid nemen van elkaar maar mijn zus en petekind komen me een weekje gezelschap houden. Ik haal ze op in Avignon en dan kunnen ze na de middag al lekker bij het zwembad uitrusten. Het is de eerste keer dat ik een week met mijn petekind doorbreng en het bijzondere is dat zij ook de meter wordt van mijn eerste kleinkind. Dit is geen simpele stelling hé maar voor lezers met een gemiddeld IQ moet dit te begrijpen zijn, dacht ik zo. Lotte is grafisch ontwerpster (en nog wel één van de betere soort) en hoewel ze komt om te rusten zal ik toch een gepast moment afwachten om haar wat te laten nadenken over onze huisstijl. Dan kan Bart aan de website beginnen. Dat wordt een leuk familieverhaal....
Het is heerlijk weer voor een wandeling door de bossen en langs waterpartijen. Peter heeft een mooie trip uitgezocht door de rotsen en kliffen van de Ardèche. Als we vertrekken zijn we onze kleinste alweer kwijt. Mijn roep weergalmt door de vallei "DUUUMBOOOO!!!!" Geen antwoord. We rijden dan maar door en gaan even naar de rivier om te checken of hij misschien gaan zwemmen is (en dat zonder permissie notabene!!) Niemand daar. Ik heb zo'n gevoel dat hij nu toch voor de deur zit thuis en vraag om toch nog even om te rijden en jawel, le voilà. Hop, den auto in en wegwezen. Gelukkig hebben we stevige schoenen aan want het is klimmen en dalen over rotsen en keien maar wat we te zien krijgen is prachtig. Soms wanen we ons in Amerika. De natuur is hier totaal anders dan bij ons, amper 40 km verder. Dumbo gaat zijn gangen en onze einzelganger verlaat constant het pad, waarop we wandelen. Ik weet dat hij terugkomt ( of beter gezegd ik hoop het en bid een niet onaanzienlijk aantal schietgebedjes) en ja na nog een aantal kreten, met de handen aan mijn mond als megafoon, haalt hij het net op tijd. Die kleine heeft een ongelooflijke neus. Overal waar ik geweest ben, kan hij mijn spoor traceren. Het lijkt wel of mijn parfum de kiezeltjes van Hans en Grietje (of was het klein duimpje?) moeiteloos vervangt. Pas laat in de middag zijn we terug en iedereen heeft nood aan een "uiltje". Vanavond gaan we naar La Bastide om bij een gezellig etentje afscheid te nemen van onze gasten. Omdat er een hevige mistral staat, moeten we binnen eten en dat is een beetje spijtig maar het wordt best een hele fijne avond. We zullen ze missen....
Na de hitte van deze week en de stijgende vochtigheidsgraad, moest het er eens van komen. De hele dag zijn er dreigende onweerswolken en af en toe gaan de hemelsluizen open. De zon blijft permanent aanwezig om al die narigheid te verdrijven maar in haar onwetendheid, doet ze er nog een schepje bovenop! Op de markt blijven we droog maar de voorziene piknik bij de cascades valt letterlijk in het water. We gaan dan na de lunch maar op verkenning naar de watervallen en we maken er een echt kuuroord van. Een waterval als douche, een kolk als Jacuzzi, een stroompje als voetmassage..... het is een beetje zoeken maar het voelt allemaal lekker. Op de terugtocht gaan we nog langs een wijnhuis in de buurt want we hebben ontdekt dat ze hier de lekkerste rosé hebben. De "gris de gris "van Nabor is voor zijn 2.5 euro gewoon superlekker!!! We kunnen door een plotse plensbui de auto niet meer in en de zoon des huizes stelt, tijdens het wachten, een bezoekje aan de caves voor. Zeer interessant, die gratis rondleiding. Hij is al de zesde generatie in dit familiebedrijf en ze produceren meer dan één miljoen flessen per jaar. In België hebben ze nog geen vaste voet aan de grond maar ze hebben wel een verdeler in Werchter!!!! en ja Rock Werchter kent hij ook. Na ons bezoekje hier moeten we nu snel naar huis want daar zit Dumbo vast aan een boom, bij donder, bliksem en hevige regen. Dat kunnen we niet maken! Maar die van hier boven hebben hem beschermd, er viel geen druppel hier bij ons......
