We zijn de naweeën van onze voedselvergiftiging nog aan het verwerken maar bij mij gaat het blijkbaar iets sneller dan bij Danny. Die voelt zich nog niet helemaal in zijn sas en ik zal hem dus vandaag eens wat extra verwennen. Ondertussen doe ik mijn bureauwerk (er zijn nog heel wat dingen te regelen in België en ik moet nog een pak brieven en kaarten schrijven. Bovendien moeten er nog een paar manden strijk verwerkt worden. Zonder droogkast is het niet altijd een makkie. De overloop boven hangt dan vol wasgoed (dat is de warmste plek in huis) en das niet altijd even "decoratief". Maar soit....het zit weer netjes gestreken en geplooid in de kast.... Buiten schijnt de zon en dat geeft me altijd een overdosis aan energie. Het is de hoogste tijd om eens een fikse wandeling te doen. Het zal de eerste zijn, sinds onze aankomst. Met de twee honden, stap ik de berg op. Het uitzicht boven op de helling is adembenemend. De lucht is helder en de zon laat haar stralen als een intense spot op de omliggende dorpen vallen. Ik kan haast de raampjes tellen van de kerktorens van Monteil en Issirac. De Mont Lozère, met een dik pak sneeuw erop, is ook goed zichtbaar vandaag. Dat is de dichtsbijzijnde berg met eeuwige sneeuw. We willen er al lang eens naartoe maar weten niet of de wegen daar goed bereidbaar zijn. Ik herinner me nog een opmerking van onzen Bart, enkele jaren geleden. We maakten al langer plannen om in Frankrijk of Italië te gaan wonen en toen we aan de kinderen vroegen wat ze daar van vonden zei Bart:" Ik ben alleen akkoord als het een huis is dat maximum een uur van de bergen ligt en maximum een uur van de zee...." (herinner u het stomme reclamespotje?!?). Hebben we dat toch niet gevonden zeker! Met wat goeie wil kan je hier op één dag én skieën én zwemmen ..........We genieten alledrie van de wandeling (de dogs en ik) en bij thuiskomst is Danny ook veel beter. Ik besluit om in de keuken aan de slag te gaan want er komen een paar drukke dagen aan en dan wil ik wat voorraad hebben. Er wordt een grote pot heerlijke spaghettisaus gemaakt, die in porties kan ingevroren worden. Morgen komt Peter met zijn kettingzaag en gaan we bomen uitdoen en hout hakken. Spectakel verzekerd.....
De dag begon al onheilspellend met een dik grijs tapijt over de vallei en een vroege conference call voor Danny. De honden wilden niet buiten want wie speelt er nu graag in de regen? Dan maar even een humeurswitch doorvoeren.... Ook binnenshuis is er van alles te doen en met frisse moed stort ik me op de keukenkasten. Wat mis ik in mijn voorraad? Wat is er vervallen? Wat hoort bij elkaar? Ik amuseer me! ....Bij het middagjournaal (nu heeft die Kim nog een andere moord op zijn geweten!) eten we snel een slaatje met geitenkaas en wat donker brood, voor ik vertrek naar Bagnols. Er zijn nog wat boodschappen te doen en daar is het nu het ideale moment voor. Ik moet voor 16.30 uur terug zijn want dan beginnen (ook hier!) de files. Scholen en werkende mensen brengen rond dat tijdsstip iedereen op straat. Op de terugweg voel ik me misselijk. Omdat me dat zelden overkomt, denk ik eerst dat het van de honger is en trek al gauw een stukje van het verse brood dat ik gekocht heb. Bij thuiskomst blijkt ook Danny erg misselijk. Ons beider maag-darmsysteem was compleet over zijn toeren. De inhoud wil er langs alle kanten uit en liefst zo snel mogelijk..........Een immodiummeke, een beetje cola,........niks helpt! We liggen samen op de bank te zieltogen. Help!
We proberen te achterhalen wat ons deze loer draait? Het kan volgens mij enkel de nieuwe olijfolie zijn, die ik in de vinaigrette heb verwerkt. Ik had al een "niet -lekker" gevoel...... We zullen er het raden naar blijven hebben. Ik sluit af en hoop morgen weer fris te zijn voor nieuwe en leukere avonturen.
Een stralende zon en een helderblauwe hemel, voorspellen een schitterende januaridag. We ontbijten lekker lang en trekken ons werkplunje aan. Op het programma voor vandaag staat : het oude wandelpad vrijmaken en in ere herstellen. De bouwers van het huis, monsieur et madame Bahieux, hadden hun tuin mooi aangelegd en een leuk wandelpad gemaakt, waar langs ze, zonder moeilijke beklimmingen en akrobatieën, elke dag een luchtje konden scheppen. Volgens de plannen weten we waar de weg moet gelegen hebben maar hij is zo overwoekerd en verwilderd dat het een hele opdracht zal worden. Danny begint met het grote werk en sleurt planten en jonge bomen met wortel en al uit de hun onrechtmatig toegeëigende grond. Alles gaat de brandstapel op. Ik effen het pad (zo ben ik hé ) en knip de boorden bij. Aan de kant van de vallei leg ik de zware boordstenen, die door de jaren heen naar beneden gerold waren, terug netjes op een rij. Danny geniet van het "steenwerpen" (hier is een olympisch talent verloren gegaan!). Gelukkig is het droog en staat er een matige wind in de goeie richting. Het lukt ons om al het afval meteen te laten verdwijnen. Als de avond valt (en dat is duidelijk al wat later dan een paar weken geleden) hebben we al een vierde van het pad "blootgelegd". We zien bomma en bompa hier al wandelen.....Als alles nu nog eens in bloei zal staan wordt het helemaal super. Veel brem, rozen, geurige thijm en tal van andere planten ( waarvoor ik eerst wat opzoekwerk moet doen) krijgen weer de ruimte om te ademen. De twee honden vinden het ook allemaal geweldig in de zon. Ze spelen en rollebollen de hele dag en gaan dan lekker liggen luieren. Als diner maak ik een lekker kippefiletje, met basmatirijst en een currysaus met appeltjes. Heerlijk. En nu is het alleen nog wachten op de pappenheimers en De smaak van De Keizer. Deze reeks heeft hier in Frankrijk verschillende prijzen weggekaapt. Wij zijn er dus niet zonder reden aan verslaafd geraakt. Ook in Frankrijk weten ze het betere televisiewerk te appreciëren.
Het is zaterdag en dat wil zeggen "marktdag" in Uzès. We houden allebei van dit gezellige stadje. Bij ieder bezoek ontdekken we nieuwe steegjes en kleine weetjes. We nemen de weg via Gouduarges (Gouadeloupe zou onzen opa zeggen;-) ). We wijken even af van onze route om de "Moulin à l'huile" in Verfeuil met een bezoekje te vereren. Hier wordt op een artisanale manier olijfolie geproduceerd. De vrouw des huizes raad ons een lekkere, niet al te dominante olie aan en we krijgen er nog een smakelijke uitleg bovenop. Olijfolie proeven gaat al bijna gepaard met evenveel lyrische beschrijvingen als het proeven van wijn hier in de streek. Voor ons volstaat: "lekker".... In Verfeuil kocht enkele jaren geleden een Belgische minister een vakantiewoning. Ik moet nog eens vragen aan Julien welke minister het is maar ik dacht dat het Louis Michel was (of hoop ik dat alleen omdat ik dat zo'n sympathieke man vind?). Uzès leeft onder de zaterdagse marktdrukte. Bovendien zitten we aan het einde van de "solden" en zijn er échte koopjes te doen. In tegenstelling tot de zomerperiode zijn het nu de Fransen, die hun wekelijkse inkopen doen. Hier en daar een Nederlands koppel(die haal je er zo uit- Man, groot, blond, haar netjes in de plooi met lange, donkere, Hugo Boss overjas .Vrouw, bijna even groot en statig met lange nertsjas, Delvaux handtas en Prada laarzen. Voor het laatste zakken ze tegenwoordig in grote getale af naar Antwerpen) en ook een paar wagens met Belgische nummerplaten, waarvan de eigenaars niet meteen in het oog springen.(Lieve Hansje voel u nu niet aangesproken hé. Voor ons behoor jij tot de categorie "supersympathieke Vlaamse Nederlanders!!) We kopen wat lekkere groenten, kaas van de geitenboer (overheerlijk-we mogen eerst proeven!) en oesters! Zalig dikke oesters, vier euro voor een dozijn. Dat moet kunnen als zaterdagavond-diner, besluiten we. Met wat roggebrood, échte boter en een goeie Saint Véran, kan onze avond niet meer stuk. ..Als we onder een rustig herfstzonnetje terug rijden horen we de radioberichten over noodweer in Zuid Frankrijk, met 10 doden, ontelbare omgerukte bomen, geplette voertuigen en afgerukte daken. Oeps....niks van gemerkt!...Zo maar aan ons voorbij gegaan. We rijden nog even langs Saint Paul le jeune om "dag" te zeggen bij onze vrienden. Ze zijn er allemaal, Peter en Anna, Eric en Pauline, Pat en Tom. Ze zijn druk bezig met de voorbereidingen voor hun bijzondere avond. Ze gaan namelijk vanavond "oudjaar" vieren omdat ze geen van allen een écht nieuwjaarsfeest hebben gehad. We wensen hen veel plezier en vragen uitdrukkelijk om ons vannacht om 12 uur niet wakker te maken met een "happy new year !!!". Als we thuis komen gaat Danny, met zwarte keukenschort, keukenhanddoek en oestermes, als een ervaren oesteropener de keuken in.... De laatste zes zijn voor jou, zegt hij lief. Ik begrijp meteen waarom. De stijl was er al helemaal maar de ervaring moest nog komen(hihihi)....maar het ziet er allemaal super uit en we genieten. We gaan zeker nog eens terug naar onze "oesterman".
De eerste miezerige dag sinds onze aankomst. Tijd om wat te studeren en te lezen. Hoewel mijn vrijdag steevast begint met een uitstapje naar de markt van Barjac, besluit ik te passen. We gaan morgen(de météo belooft dan wél zonnig weer (' ') wel naar de mooie markt in Uzès. Daar kan ik meteen op zoek naar een tafellaken voor ons mama en een kadootje voor Karolien, die vandaag jarig is. Op vraag van ons Sofie probeer ik al wat foto's te publiceren. Das een heel gedoe hoor maar ik ben er in geslaagd!!!! Joepie!! Ik denk dat de inhoud van de foto's voor zich spreekt. Dumbo op uitkijk in de zon, Montclus mystiek in de winter en onze nieuwe living. We hebben de slaapkamergordijnen (die toevallig de perfecte afmetingen hadden en met een verduistering gevoerd zijn, beneden opgehangen. Zo hebben we van de grote open leefruimte nu twee aparte kamers gemaakt. Een zithoek met "hoge temperaturen) en een bureau voor mij (waar ik met blauwe vingers zit te typen......)Terwijl ik hier aan het werk ben, hoor ik alweer een bericht uit het Belgisch journaal en ik word een beetje koud in mijn hart...... Eén of andere twintigjarige heeft in een kindercrèche, met de mooie naam "fabeltjesland", enkele babies doodgestoken en nog een hele boel kleintjes zwaar gewond. Hoe laag kan een mens vallen???? Wat een vreselijk drama voor die ouders, die nietsvermoedend hun kerngezonde peutertjes 's morgens in goede handen hebben achtergelaten. Hoe moet dit verder? Binnen de kortste keren gaan er weer nieuwe wetten gemaakt worden door nieuwe regeringen met nieuwe ministers......tot er weer zo'n oen een bejaardenhuis of een school overvalt. Zo kunnen we wel bezig blijven hé? Ook hier gebeuren rare dingen hoor, daar niet van. Ik geef jullie op een regendag als deze nog wat sensatielectuur mee. In Goudargues, een dorp in debuurt, werd enkele jaren geleden een goed restaurant overgenomen door een jong koppel. De zaak draaide schitterend en het koppel kreeg een babie. Een sprookje zou je zeggen.....ware het niet dat de chef een verhouding begon met één van de diensters. Niet verstandig natuurlijk.... Toen enkele weken geleden op een zondagavond de zaakvoerder (nog geen dertig jaar!) samen met zijn vriendin, van een avondje uit in een dancing, thuiskwam, werden ze opgewacht door zijn vrouw. De man, onder invloed van drugs (zo zeggen de kwatongen hier) begint te roepen en te tieren en werpt zich op de grond en slaat met armen en benen......Hij wordt daar overreden door een nietsvermoedende chauffeur, die toevallig voorbijkwam. Resultaat; nog steeds in leven maar met "bandsporen" in het aangezicht en op de benen.....Verminkt voor het leven. Weg restaurant, weg vrouw, weg kind, ...... In een latere versie horen we dat de echtgenote achter het stuur zat. Mmm Als er dan al eens iets gebeurt op een rustige plek als deze, wordt een mug (???mug???) al gauw een olifant hé..... Tot morgen voor een weekend verslagje.
In Montclus is het een rustige winterdag, een beetje nachtvorst, een beetje zon, een paar wolkjes.......maar de nieuwsberichten uit Belgie slaan in als een bliksem. Twee miljard euro van de Vlaamse regering voor KBC!.... Aandelen gered? Ik weet echt niet meer wat te denken. Is het echt zomaar een reactie van minister Reynders, die deze val heeft veroorzaakt? Vanuit een groot land als Frankrijk, lijken al die Belgische toestanden zo waanzinnig (zelfs een beetje belachelijk)! Het is bijna onbegrijpelijk dat er in zo'n mini-landje als België zoveel heisa kan ontstaan. Regeringen (hoeveel hebben we er ook al weer?) vallen alsof het herfstbladeren zijn, ministers moeten aftreden omdat er één woord teveel of twee woorden te weinig zijn gezegd, bedrijven gaan massaal over kop..... Het kapitaal van de Belgische spaarders (stonden we niet op nummer één op de lijst van beste spaarders in de wereld?) wordt zwaar misbruikt door onze blindelings vertrouwde bankinstellingen..... Is dit een grap of om te huilen???..... Wij hebben hier échte (hihihi) zorgen aan ons hoofd. Frankie, onze gast(hond) doet raar. Al twee nachten op rij maakt hij ons op regelmatige tijdstippen wakker. Hij moet dan naar buiten. Niet om te plassen maar wel om te drinken! Hij drinkt wel 5 liter op een dag en dat verontrust me. Uit mijn vorig leven (ik was toen gehuwd met een dierenarts!) herinner ik me dat deze symptomen wijzen op een acute baarmoederontsteking. Diagnose gesteld, ware het niet dat Frankie van het andere geslacht is. Ik bel Marc even op en doe mijn verhaal. Van zijn rustige en professionele uitleg word ik een pak wijzer. Twee mogelijkheden: of het is psycholosomatisch, of het is een acute nierinsufficiëntie. Bij het tweede moet ik toch naar de dierenkliniek in Barjac om bloed te prikken. Ik breng zijn baasjes op de hoogte maar besluit nog even om hem wat in het oog te houden. Hij drinkt veel.....en hij plast veel. Dat is al positief! Het zou dus wel eens in zijn koppeke kunnen zitten in plaats van in zijn nieren. Tijdens een wandeling wordt er veel duidelijk. Niet twee, niet tien maar honderd keer wordt zijn rechter-achterpoot opgetrokken om zijn terrein af te bakenen. Hij was al 8 jaar "Heer en Meester" op dit terrein en nu komt hier zo'n gevlekte puber de passie preken????...... Het zal niet waar zijn!!! Hij zal zich, al dan niet plassend en drinkend toch bij de feiten moeten neerleggen. Bovendien lijkt hij ook helemaal niet ziek. Hij speelt actief mee en eet "met volle goesting" zijn dagelijkse portie brokken. Ja Frankie, er is een tijd van komen en een tijd van gaan.....De temperatuur in huis is na 3 dagen stoken aardig opgelopen en de kilte verdreven. Vanavond spelen ze "Nos enfants nous accuseront"(een schitterend film gedraaid in Barjac en in opdracht van onze burgemeester!) in Bagnols maar we besluiten toch hier te blijven voor een spannende aflevering van "Van vlees en bloed". .....
Het is een stralende woensdagmorgen. Een intens blauwe hemel boven een licht gerijmde (of is het berijmde?) tuin. Het is nog net iets te vroeg in het jaar om buiten te ontbijten maar ik droom er al van. Eén ding is zeker: vandaag kan de was buiten drogen. Ik zet al het vuile goed klaar en was, netjes gescheiden witte en donkere was, ware het niet dat die éne zwarte sok, persé tussen het witgoed wilde kruipen. Hebben andere huisvrouwen dat ook voor? Of ben ik echt de enige????
Geen nood......dat witgoed krijgt gratis een extra rondje mét een heel pakje "BLANC".... Als ik dan, geladen met wasspelden, mand en propere was de tuin inga, merk ik dat de grond onder de wasdraad compleet is omgewoeld. Hier is een heel peleton everzwijnen voorbijgetrokken! Ik volg het spoor, de trappen af , naar het lager gelegen gedeelde en zie ook daar een echte ravage. Je kan echt zien dat ze hier heel recent aanwezig waren, waarschijnlijk deze nacht? We zien wel vaker hun sporen (met de hulp van Dumbo weliswaar) maar we krijgen ze maar niet in levende lijve te zien. Het zijn meesters in het spelen van verstoppertje en misschien is dat maar goed ook. Ik heb me laten vertellen dat die kerels behoorlijk aggressief kunnen zijn.
De was droogt in no-time en intussen neem ik de post door. Na zes weken is het een heel pak. Bovenaan ligt de brief van Julie, verstuurd van op het internaat op 5 november en aangekomen ergens eind december (we waren in Montclus tot 1december) .Het adres in haar mooiste handschrift (en dat is echt mooi) en voldoende gefrankeerd; zou dit te maken kunnen hebben met een lichte onwil van de postbeambten in Gouduarges? Bovendien zit er alweer post bij voor Mientje (Hermien) Vandecasteele in Montclus. Het wordt hoog tijd dat ik hen allemaal eens ga opzoeken, de vlamingen in de buurt, zodat ik bij de namen ook een gezicht kan plaatsen. Johan , Lucréce en Mientje:" Ik kom eraan hoor!" De lunch nemen we op het terras, zalig in het zonneke. Hoewel de buitentemperatuur maar een graad of 8 is, heeft de zon voldoende kracht om het terras aangenaam te verwarmen. Zelfs Dumbo en Frankie liggen te zonnebaden. Daarvoor zijn we dus hier......
Hondengeblaf en onze ding-dong kondigen de komst van Mr Blanché aan met zijn tractor vol "feu de bois". Een mooie voorraad. Na het lossen, komt Mr Blanché graag even binnen voor "un café". Ik presenteer hem dikke, versgebakken speculoos, die we nog hadden meegebracht uit Antwerpen. Het valt in de smaak...tot de laatste kruimel eet hij het hele schaaltje leeg!! Ik zie mijn hele voorraad zo wegslinken. Als we binnenkort brood gaan bakken, zullen we ook wat Belgische specialiteiten moeten maken. Een gat in de Franse markt !
Tijd om op te ruimen nu en de was binnen te halen want vanavond krijgen we bezoek van Tim en Jem. Ze vertrekken vrijdag weer naar de UK en we moeten nog wat zaken regelen. We vieren het nieuwe jaar met een glaasje champagne en sluiten af met de slimste mens.....
De zon wekt ons.....hoe lang is dat geleden? We moeten voortmaken want om 9 uur brengt James Frankie. De oude zwarte labrador zal twee weken bij ons logeren, terwijl zijn baasjes van een weldoende vakantie genieten op Fuerteventura.;Twee huizen en twee honden om voor te zorgen. Wie dacht dat leven in Frankrijk gelijkgesteld was aan "zalig nietsdoen"? Ik maak de koffers leeg en herschik de kasten. Het leek zo duidelijk; winterkleren in België en zomerspullen in Frankrijk....niet dus. Ik moet een plekje vinden voor alle dikke truien en sweaters, laarzen, sjaals en mutsen. Intussen geniet ik van het uitzicht op de vallei, dat bijna mystiek is. Ik kreeg van Bart (danku Bart!) zijn semi-professionele fototoestel en , hoewel ik nog geen tijd heb gehad om de handleiding te raadplegen, doe ik al een poging om al dit moois te vangen. Hopelijk lukt het me over een paar dagen om het ook te publiceren want de nodige apparatuur werd ook overgedragen. Ik wil hier echt wat gaan studeren over fotografie en dan het beetje fotografenbloed dat nog door mijn aderen stroomt, wat opwarmen.
Spijtig is er niet veel tijd om te dromen want er moeten nog heel wat vierkante meters worden gepoetst. Intussen doet onze insert wat hij moet doen: branden. Het zal nog tot de avond duren voor de temperatuur van 3 graden is opgeklommen tot een respectabele 17 graden in huis. Alles wat je aanraakt , is nu koud....ijskoud! We kunnen tijdens de lunch haast ons mes en vork niet vasthouden en de borden zijn ook al "voorgekoeld". Voor ons eerste glaasje Franse wijn, blijkt het een voordeel!
De zon is van de partij en dat is mooi meegenomen omdat de honden dan buiten kunnen spelen en de boel niet te sterk bevuilen. Ze willen zelfs niet mee met de auto als ik hen uitnodig om mee naar Bagnols te rijden. Ik ontdek er de "Weldon" een grote zaak met huis-,tuin- en keukenspullen, alle electro en doe het zelf materialen. "De betere Mr Bricolage": is mijn oordeel. Ik vind er mooie rails voor een extra gordijn in de living. De Hyper-Champion heeft alles in huis om de diepvriezer en de koelkast te vullen. Met volle kar en lege portemonnaie rijdt ik (iets sneller dan toegelaten op de Franse wegen) terug naar huis want om 17.30 begint de inauguratie van Obama en dat wil ik zien. Hoewel ik altijd fan was van Hilary Clinton moet ik toegeven dat het charisma en het sublieme redevoering-talent van Barack Obama mijn symphatie hebben gewonnen. Ik geniet dus ook vandaag van zijn eerste speech als president. Wat mij opvalt is dat hij, met zijn woorden alleen al, de Amerikanen de lust tot werken bijbrengt. Hopelijk haalt hij ze écht uit hun luie zetel.........ik zet me er nu in en ben niet van plan er nog uit te komen voor ik weet wie vandaag de slimste mens is!!
Lieve allemaal,
Hier Montclus! Gisteren hebben we Antwerpen verlaten om, na een erg korte nacht, l'autoroute du soleil weer op te zoeken. We hoopten daar de zon te vinden, na zes weken te hebben geleden onder een zwaar Belgisch winteroffensief. Op onze rit hebben we zowat alles gezien wat de weergoden in huis hebben. Van sneeuw op de Baraque fraiture, tot hagel en smeltende sneeuw rond Metz. Een flinke portie "rukwinden" zorgden ook nog voor wat sensatie op de snelweg. Als je zo'n truck met opligger inhaalt moet je het stuur krachtig in de hand hebben om niet meteen, na het voorbijsteken, tegen de vangrails te knallen. Het goede is: je blijft wél wakker... De ruitenwissers hebben ononderbroken gewerkt maar , eens Lyon voorbij, kregen we dan toch, zij het met enige moeite, een stukje blauwe hemel te zien. De temperatuur was inmiddels van -2 tot +10 gestegen.
Vandaag heeft Monsieur Sanchez , samen met zijn medewerkers, onze inbouwkachel geplaatst. Een huis zonder centrale verwarming vraagt bij winterse temperaturen toch enige aanpassing. Deze "insert" zou warme lucht met turbo-kracht door onze leefruimte(s) moeten jagen, zodat we het overal gezellig warm hadden. We zijn hoopvol en durven zelfs denken dat ze het vuur voor ons al hebben aangemaakt, wetende dat we rond 19 uur zullen aankomen. Niet dus....
De mannen zijn nog maar net weg en het hele huis is nat (ja ja ze hebben gepoetst)en wat niet nat is, ligt onder een dikke laag zwart stof (ik durf het woord "roet" niet in de pen te nemen) Voor diegenen, die mijn interieur niet kennen, even een toelichting; mijn bibliotheek, vol boeken, mijn open kasten vol serviesgoed en mijn decoratiespullen, bleven onbeschermd...... Maar geen nood, ik ben blij thuis te zijn en weet meteen waarmee ik me in de komende dagen zal moeten bezighouden. Na een kort telefoontje met de installateur krijgen we nog wat meer info. We mogen de kachel pas morgen aanmaken ......Het is binnen een graad of 3. Gelukkig hebben we schatten van buren, die bij een knetterend haardvuur een feestmaaltijd voor ons serveren. We zijn doodop maar genieten van elk moment. Als we weer thuiskomen, duurt het een tijdje voor we het bed wat opgewarmd hebben maar dan slapen we als een blok.
De zon staat al hoog als we opstaan. Buiten vriest het en dat zien we aan de mooie sterren op de ramen. Het is geleden van in mijn kindertijd dat ik nog zag. Al die leuke dingen verdwijnen. Extra isolatie, dubbel glas, centrale verwarming... en daar gaan de sterren op de raam... Er moet vandaag nog heel wat gebeuren want we moeten het huis en de tuin voorbereiden op een onbewoonde periode van ruim zes weken. Koelkast leeg, diepvries leeg,bureau leeg, zwembad leeg, wasmand leeg.....pffff. Het zal me allemaal niet meer lukken. Ik begin alvast met mijn bureau. Adressen printen, betalingen doen en mails beantwoorden. Die klus is gauw geklaard. Nu naar de keuken. Ik maak nog gauw soep van alle resterende groenten. Sommigen van hen liggen al lang op een gewisse dood te wachten, anderen heb ik gisteren pas gekocht. De soep zonder naam krijgt uiteindelijk, na het mixen een groene kleur en smaakt geweldig. Ik maak al een piknik klaar, zodat ik een overzicht krijg over de restjes. Kleren worden ingepakt maar toiletgerief moet nog even wachten. Lance heeft ons uitgenodigd om vanavond bij hem spaghetti te komen eten, zodat de keuken proper blijft. Dat is alvast een heel leuk voorstel. Onze twee honden hadden vandaag alweer voor de nodige commotie gezorgd. In de namiddag kreeg Lance een telefoontje van één of andere Fransman met de mededeling dat die Frankie op straat had gevonden. Hij zou wachten op de weg tussen Goudargues en Barjac...??? Dat is een weg van 20 km!! Bij nader informeren, bevond hij zich aan het kruispunt met de weg naar Issirac....voor de deur dus! Wanneer Lance er naar toe gaat, is er niemand te zien. Hij rijdt een eind verder.... niks. Hij maakt rechtsomkeer....niemand! Als hij dan richting Barjac wil rijden, vindt hij Frankie vastgebonden aan een boom. Dumbo , die zijn beste vriend niet in de steek laat, doolt wat rond op de weg. Frankie krijgt er ocharme goed van langs en onzen deugniet ontspringt den dans. Hij komt vrolijk de oprit opgewandeld maar weet natuurlijk niet dat de tam tam zijn werk al gedaan heeft.....Huisarrest lijkt ons billijk! We stoppen hem in een warm bad ( Hij moet fris ruiken als we naar tantanneke rijden!!) en hij wordt grondig gewassen. Hij laat het rustig gebeuren. Hij wordt gevraagd lekker op zijn kussen te gaan slapen , terwijl wij lekker bij de buren gaan eten.... Zou het lukken? We geven hem het voordeel van de twijfel maar als de kat van huis is , dansen de muizen!! Hij ligt lekker in de grote zetel te slapen maar verder is hij heel braaf geweest.... Wij houden van hem!
We zijn al vroeg wakker. Onze vrienden komen met zen allen tegen 10 uur en ik moet eerst het huis aan kant hebben en Danny moet nog heel wat bureauwerk verrichten. Hij heeft een vrije dag genomen om te helpen bij de dakwerken. Ik hang de was op en maak een grote ketel verse groentesoep, zodat iedereen straks "op temperatuur" blijft. Precies op tijd, zijn ze daar, Eric en Pauline met Peter en Anna. Peter, die in een vorig leven een succesvol aannemer in Londen was, kent de knepen van het vak en gaat een kijkje nemen op het dak van de gastenkamer. "Zoveel kapotte pannen??? Wat is hier gebeurd???" We kijken elkaar vragend aan en Danny zegt heel verwonderd: "Zou het paard van de Sint dan toch.....????" Anna loopt meteen naar binnen en ja hoor, wat had je gedacht? Spekuloos (dat hebben ze in Engeland nog nooit gegeten), chocolade, marsepein, mandarijntjes en kadootjes......het ligt overal verspreid en er is zelfs een briefje van de Sint voor hen bij. Ze genieten als kleine kinderen en rapen alles in een mandje....
Nu is het tijd voor het echte werk. Er moeten nog pannen bijgehaald worden en de onderlaag moet wat verstevigd worden. We zullen het dak van de studio later nog eens helemaal moeten nakijken want het getuigt niet écht van vakmanschap. Maar dat is een zorg voor later. Terwijl het mannelijk gezelschap boven op de daken zit, gaan de vrouwen met de honden (de drie dikke vrienden, Dumbo, Candy en Frankie) een wandeling maken op de heuvels. Als we terugkomen is het werk gedaan en gaan we met z'n allen in onze kleine keuken zitten voor soep en Italiaanse broodjes met pesto, prosciutto, tomaten en mozarella. Ze lusten het allemaal! We spreken drie talen door elkaar en het woord "pomponneke" rolt regelmatig over de lippen. Maar het is onze voorlaatste dag hier en we moeten dus dringend nog naar Chazalis, de beste "cave" uit de wijde omgeving. De route, die naar Beaulieu lijdt is vandaag adembenemend schoon. De lage herfstzon en de besneeuwde toppen in de verte, maken het plaatje veel mooier nog dan het in de zomer was. In Beaulieu bevindt zich het beste wijnhuis uit de streek en we willen nog wat Cuvée passion voor den Bompa en wat goeie witte voor het kerstdiner. Allen daarheen dus. Er wordt geproefd en geproefd en nog maar eens vergeleken....de jongeman van dienst doet gouden zaken. Nu maar hopen dat we veilig thuis geraken en dat ze overmorgen aan de grensovergang niet vragen:"Rien à déclarer?" ....
Bij de open haard gaan er nog twee manden wasgoed over mijn strijkplank en dan is het tijd voor X-factor. Joepie !!! Dirk krijgt een wildcard! Sorry Inge pinge voor Karim maar hij was een toffe verliezer! Binnen een paar jaar komt die wel terug!
Eerst en vooral mijn excuses aan de trouwe lezers voor een dagje zonder nieuws. Maar "geen nieuws-goed nieuws" is het enige wat ik tot mijn verdediging kan inroepen. Voor onze terugkeer moet er nog zoveel gedaan worden en er blijft nauwelijks tijd over om aan de computer te zitten. Op dinsdag hebben we het gezelschap van een stralende zon, die er voor zorgt dat het aangenaam werken is buiten (zie foto's). Ik ruim (voor de zoveelste keer!) bladeren en duid met een mooie tape de bomen aan, die uitgedaan zullen worden. Ik check en dubbel-check of er echt geen leven meer in zit en of ze, dood als ze zijn, toch geen andere taken kregen toebedeeld, zoals inkijk belemmeren of hinderlijke straatgeluiden tegen houden? Dat wordt een ferm hoopje brandhout! Het is hier zo heerlijk buiten dat ik me even in het gras leg, naast Dumbo, gewoon om te genieten......straks zijn we weer weg..... Danny onderzoekt het waterniveau ven het zwembad, dat niet hoger mag staan dan de filters. Anders kunnen de leidingen bevriezen. Er moet héél wat water uit want door de regen van begin november staat het water weer tot aan de rand... alle kranen open dus! Op dinsdagnamiddag moeten we terug naar Alès want we moeten daar onze insert (inbouwkachel) bestellen. Monsieur Sanchez (aan de telefoon had ik zijn naam als "sans jef" begrepen ?!? ) heeft voor ons uitgebreid berekend met elk type we de hele leefruimte kunnen verwarmen. Het wordt een Invicta super vision turbo 700...... Als home disigner heb ik niks in de pap te brokken........ik informeer nog voorzichtig of er geen design modellen bestaan, die OOK voldoende warmte geven????? maar de beslissing is genomen. De levertermijn is drie weken en Meneer Sanchez kan dus de werken nog uitvoeren voor we terugkomen in januari. Ik krijg het al warm bij de gedachte alleen. We hebben van Peter ook opdracht gekregen om neutrale silicone mee te brengen om de losliggende pannen vast te leggen. Er zijn nogal wat pannen stuk geraakt en daardoor zijn er lekken ontstaan. Ik wil ze dicht voor we vertrekken. Als we bij Mr Bricolage in de rekken op zoek gaan naar de voorgeschreven tubes, komt een supervriendelijke verkoper ons ter hulp gesneld. "Et çà sert à quoi tout juste??" "C'est pour fixer les tuiles, monsieur!" Hij komt niet bij van het lachen, neemt me bij de hand en troont me naar de andere kant van de winkel......ici c'est pour les travaux extérieures! Ah bon! En weet je wat? De tubes komen van SOUDAL! Ik bedenk me dat die dezelfde reis hebben gemaakt als wij. Misschien neem ik er wel ééntje mee terug naar Turnhout!
Terwijl de Vlaamse televisiezenders een overdosis Sinterklaas binnensturen, is de heilige man hier totaal niet gekend. Als je van Spanje naar België komt, met een heel gevolg aan zwarte pieten, kan je toch nauwelijks onopgemerkt door Frankrijk, lijkt me..... Ook onze Britse vrienden vinden het maar wat geweldig dat "Santa" bij ons twee keer komt.....Met hand en tand leg ik uit dat Santa (de kerstman) een muts met een "pomponneke" op heeft en Sint Niklaas er uit ziet als de paus, met een mijter en een staf en een heel leger zwarte pieten. Ze schateren! het pomponneke doet het. We leren elke dag een nederlands woord aan Anna. Haar vocabulaire bestaat nu uit: "sleutelbeen, zwoel, kuitenbijter, tikkeneike, pomponneke" ....als ze zit te oefenen, denk je dat ze klaar is voor de eerste de beste psychiatrische instelling!!!
Ze vraagt nog eens naar Sinterklaas en besluit een schoen mèt brief bij onze schoorsteen te zetten......je weet maar nooit?
Wat een titel hé? De hele ochtend zijn we in de ban geweest van een aangrijpende reportage op de radio. De laatste dagen was er nog zelden iets anders te volgen dan de verbeten strijd tussen Ségolène Royal en Martine Aubry . De Fransen vragen ons hier steevast hoe het toch mogelijk is dat onze Belgische politici er zo'n zootje van maken? Deze dagen is het Franse politieke toneel al even waanzinnig. Twee vrouwen, die een verbeten strijd hebben gevoerd om voorzitter te worden van de Partie Socialiste en mekaar bijna letterlijk te lijf gingen bij het bekendmaken van de uitslag. Op een totaal van 480000 stemmen (ik kan er een paar naast zijn) heeft Aubry er uiteindelijk 42 meer gehaald dan Royal. Dat gaat nog een staartje krijgen...... Maar nu terug naar de ochtendradio. Op 5 november is er in de Franse zalen een film gelanceerd, die volledig draait rond Barjac. Ons stadje in de kijker! De film, de Franse tegenhanger van an inconvenient truth, brengt hier heel wat teweeg. Hoofdrolspeler is de burgemeester! Na alarmerende berichten rond het steeds stijgend aantal kinderkankers in Frankrijk, heeft, Edouard Chaulet, onze burgemeester aan de alarmbel getrokken. De kinderen van Barjac krijgen 's middags op school alleen biologisch geteelde groenten en fruit en eten bio brood. Ze krijgen een mooi terrein, waar ze tijdens de schooluren leren om allerlei gewassen te kweken, zonder het gebruik van pesticiden en andere levensbedreigende spullen. De film van Jean-Paul Jaud bevat mooi beeldmateriaal over de streek hier maar ook interviews en fragmenten van lezingen. Zeker de moeite om te kijken! Je vindt heel wat beeldmateriaal op You-tube onder de titel:"Nos enfants nous accuserons!"
Deze namiddag hebben we hier de schoorsteenveger op bezoek gehad om samen met hem uit te puzzelen hoe we het huis in de winter beter kunnen verwarmen. Hij bekijkt de constructie en de ruimtes en we zullen een "insert" moeten steken met turbo. Die blaast alle warme lucht netjes weer naar binnen in plaats van de warmte allemaal door de schouw naar buiten te drijven. Flinke investering maar zeer rendabel, zo wil hij ons laten geloven. Morgen zullen we nog eens op stap gaan om een inbouwkachel te zoeken......intussen krijgen we hier beelden door van een ondergesneeuwd België........
De slechte weersvoorspellingen blijven helemaal uit. Het is wel koud maar de wind is gaan liggen en de zon straalt. Om 10 uur moeten we in St-Paul-le-jeune zijn, waar we (alweer?) een wandeling gaan doen. Deze keer met het Engels clubje. De voorziene tocht door Bannes (een mooi Middeleeuws dorp) is afgelast omdat er vandaag gejaagd wordt. We gaan dan de wandeling van "le bois du Païolive doen". Supermooi over de gorges van de Ardèche. Leuke groep, leuke wandeling en geen incidenten. Netjes afgewerkt om 12 uur. Danny trakteert bij "Christa's". De allerbeste pizzeria van de wereld. Op de terugweg naar huis, slaan we een weggetje in dat ons al geruime tijd intrigeert. Alweer een schitterende ontdekking. Daar waar in België, auto's, sneeuw en flitspalen u wel eens hinderen in het verkeer, zijn het hier een paar schapen op de weg, die ons dwingen (of liever smeken) om even stil te staan. Ze willen op de foto! Aan elk gehucht vind je hier een groot metalen kruis, in een betonnen sokkel met de woorden: "Le temps passe, le croix reste;" Stof om over na te denken.... ja, le temps passe même trop vite want dit is alweer ons laatste weekend.... Thuis wachten nog wat kleine klussen (wassen en plassen en een stoofpotje maken van al het lamsvlees in de diepvries). Mijn chef kok maakt er mooi werk van. De geuren vullen het hele huis. Morgen komen Peter en Anna helpen om de afgewaaide pannen weer op het dak te leggen en een goot aan te leggen in de tuin. Ze kunnen dan lekker blijven meeëten!
Terwijl de bodem in België mooi wit en de hemel blijvend grijs is, schijnt hier de zon op volle kracht. Een erg koude wind komt toch de pret wat bederven. Na een vermoeiende werkweek willen we er een gezond en ontspannen (laatste weekend) van maken. We wapenen ons tegen de kou met een dikke fleece en dito sjaal en willen een nieuwe wandeling uitproberen. Volgens ons boekje (Le Gard à pied) is er een mooie wandeling rond "La Chartreuse de Valbonne". Een oud klooster , niet ver van hier met een erg mooie architectuur. Het ligt in een oase, midden in een sterk bebost gebied. Het lijkt erg aanlokkelijk; Om 11 uur vatten we de wandeling, die vertrekt aan de parking, aan. We lopen aan de goeie kant van de berg, zodat we gelukkig niet teveel last ondervinden van de koude wind. In het zonneke is het heerlijk.De wind rukt de laatste bladeren van de bomen. Hoe krampachtig ze zich ook vasthouden....lossen moeten ze! Ik denk aan een leuk Engels gezegde: "Catch the falling leaf!" Als je in de herfst een blad kan vangen, op zijn vlucht naar beneden, mag je een wens doen. Als je het allerlaatste blad, dat van een boom valt, kan pakken, komt die wens met grote zekerheid nog uit ook. Het lijkt supersimpel als elke windvlaag wel duizend blaadjes meeneemt op haar vlucht, maar we slagen er niet in om er ééntje te pakken.....De bewegwijzering is , net als bij de vorige wandeling, heel slecht. We lopen maar door op het gevoel. onderweg zien we een prachtige boom (zie foto) met rode vruchten. Het zijn erg aanlokkelijke rode bolletjes met een sappige gele vulling. We roepen Dumbo erbij, die dol is op fruit, en hij schrokt de bolletjes als een delicatesse naar binnen. Nu durf ik ook....mmmmm écht heerlijk. Veel mooier en zoeter dan een aardbei of een framboos. De inhoud lijkt meer op een rijpe perzik. Ik weet echt niet wat dit is. Zoeken jullie het even op? Giftig is het zeker niet want dan zat ik hier nu niet te schrijven....
Na ruim twee uur doorstappen, lijkt het ons vreemd dat we ons keerpunt nog niet gevonden hebben. We zouden nu toch al lang op terugweg moeten zijn?... We volgen de wandelstreepjes op de bomen maar voelen dat er iets niet klopt. Gelukkig hebben we een I-phone bij en die heeft een GPS functie. Djeezes, we zijn wel héél ver afgedwaald. We zitten in St-Jean de Peyrolas, een dorp dat 10 km buiten de wandeling ligt. We proberen ons te oriënteren maar hebben alleen de zon.... gelukkig hebben we die. We lopen door velden en bossen, langs wegen en velden, zonder eten of drinken..........tot we een wegwijzer zien naar La Chartreuse de Valbonne" 6 km/ Ach die kunnen er nog wel bij.....Om 17.15 uur komen we terug bij de auto aan, doodmoe en met droombeelden van een lekkere steak met frietjes of een boerenomelet... De hele avond liggen we lekker lui met een boek voor de open haard.
Nog een maandje en de officiële winter komt eraan. Terwijl we Sabine Hagedoorn sneeuw horen voorspellen, klinkt de météo hier ook alarmerend. Dit weekend wordt het erg koud, met veel wind(tot 100 km per uur!) maar de zon blijft op post en dat is altijd mooi meegenomen. Wij leven hier zonder centrale verwarming en de buitendeur staat bijna de hele dag open (als is het maar omdat Dumbo nog steeds niet goed weet wat "deur toe!" betekent. Het is verbazingwekkend hoe snel een lichaam zich aanpast. We vinden 15 graden binnen heel gewoon. Alleen 's avonds, als we stilzitten , is de warme gloed van het haardvuur heerlijk. In Frankrijk worden, in het kader van de global warming en de pollutie, overal campagnes gevoerd om de temperatuur binnenshuis op maximum 19 graden te zetten. Wij krijgen het al benauwd als we ergens binnenkomen waar het warmer is.........maar ik kan me voorstellen dat jullie nu al kippenvel krijgen bij het lezen alleen. Ik denk terug aan vroeger, toen we van ons mama een gebreid (één rechts, één averechts) "onderlijfje" kregen. Heerlijk was dat. Meer heeft een mens echt niet nodig.
Nog een groot voordeel van de winterse kou is de drang om lekkere gerechten klaar te maken in de keuken.Ik ben hier fan van Cyril Lignac. dat is zowat de Franse Jeroen Meeus of Jamie Oliver. Hij is ongelooflijk creatief en zijn bereidingen ogen niet alleen schoon, ze zijn ook nog eens simpel te maken en heerlijk om te proeven. Zijn maandelijks tijdschrift is voor mij favoriete lectuur. Ik heb al heel wat feestideeën opzij gelegd. Het wordt dit jaar vast geen gewone kalkoen!
Hoewel we moe zijn, gaan we toch nog even naar Barjac voor de vrijdagavondfilm. "Le sel de la mer" oogt aantrekkelijk. Het is een Palestijnse prent van een vrouwelijke cinéaste over het eeuwigdurend conflict tussen Israël en Palestina en de compleet misgroeide relaties tussen beide volkeren. Mooi in beeld gebracht maar toch een beetje te cliché. Ik moet moeite doen om wakker te blijven. Dumbo is voor het eerst alleen thuis gebleven om te waken. We hebben de TV aangezet, zodat hij niet te eenzaam zou zijn maar dat heeft hij anders begrepen. Als we thuis komen ligt hij lekker in de grote zetel een goeie film te volgen........net zoals de baasjes dat 's avonds doen. Wie zei me ook al weer dat mensen na-apers zijn????
Ik heb vrij goed geslapen en zoals altijd sta ik op als het licht wordt. Geen gedoe met wekkers, geen toeters of bellen. Wij worden hier gewekt door de zon en we hebben er niet eens zo'n Philips wake-up light voor nodig. Het ontbijt is steeds het leukste moment van de dag omdat we dan samen bijpraten over alle kleine én grote problemen, die ons bezighouden. Maar vandaag ben ik alleen en vul mijn ochtend met mijmeren.. In de gloednieuwe kersteditie van de "Marie Caire Maison" lees ik een artikel over l'art de vivre... en ik bedenk me dat ze het daar allemaal zo ver moeten gaan zoeken. In die boekskes bedoel ik. Als ik hier, onder de stralende zon over de vallei kijk, zie ik in de verte Montclus duidelijk liggen. De middeleeuwse torens van de kerk en het kasteel boven de pretentieloze daken van de sobere huizen. Daarboven een prachtig blauwe hemel met wat witte sluierwolken en onderaan de rivier, die als een zilveren lint door de vallei slingert. Klaar om alles feestelijk te verpakken. De stilte is bijna hoorbaar. Op een slapende hond en wat verre vogelgeluiden na......niks..... Terwijl ik luister hoor ik enkel een fragment uit een lied van An Christy:" Dat heet dan gelukkig zijn..;" Zo gewoon lijkt het hier. Ik besef dat dit een privilege is en weet niet of ik het wel verdiend heb maar desalniettemin (jawel één woord!) ga ik nog even door met genieten....
Vanavond heb ik gasten. Om niet eenzaam te zijn (ben ik dat dan?) komen Peter en Anna hier eten. Zo heb ik wat om handen....hmhmhm; Ik besluit er een Vlaamse avond van te maken. Met een lekkere vidée van kip en gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel). Ik maak het alvast klaar, dan moet het vanavond alleen maar opgewarmd worden en kan ik vanmiddag lekker buiten zijn.
Als ik de was ophang, is Dumbo alweer als een gek aan het graven onder de eikenboom. Een zoveelste vermanende vinger, loere loere...en "Neen Dumbo! Stop" helpen niks. Al tien keer is hij hier beginnen graven en al elf keer heb ik het putteke weer netjes gevuld, zelfs met stenen! Ik bedenk me plots dat er hier truffels in de grond zitten. Hoe groot is de kans dat onze Dumbo hier zo'n gouden patat uit de grond haalt????? .. Hij krijgt verdorie carte blanche; straks is het Kerst en een truffel, daar kan ik wel wat mee doen. Ok Dumbo:" go...go.... go!!"
Hij snapt er niks van. Waarom is het baasje nu niet boos? Met bange blik graaft hij verder.....tot hij een oud been bovenhaalt, dat waarschijnlijk iemand, bij het barbequen achteloos achterover heeft geworpen. Het zij zo! Hoop doet leven!
Ik probeer nog een klein stukje oerwoud te temmen maar het is moeilijk. Wat volgens ons een kleine heuvel was aan de voorzijde van de tuin blijkt een hoop bladeren. Bladeren van 2008 maar ook van 2007 en 2006 en doe er nog maar wat bij. Dat het allemaal compost wordt is een dikke fabel! Bladeren blijven bladeren .... en ik heb altijd gedacht dat het na verloop van tijd "bladgrond "werd . Ze zullen moeten verdwijnen, die bladeren maar ik weet nog niet hoe. Als er onder jullie mensen met groene vingers zitten, die graag wat komen helpen....alle sollicitaties op dit adres. Kost en inwoon gratis!
Om 18 uur is het tijd om me om te kleden en het vuur aan te maken . Mijn gasten arriveren mooi op tijd en het is gezellig keuvelen. Op het menu een lekkere gourgettesoep en daarna vidée van kip à la Carine met gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel moet een mens zijn fantasie maar gebruiken hé,) Ze lusten het!
Omdat Danny een meeting heeft in Brussel én ééntje in Amsterdam, zijn we al vroeg op en vertrekken samen naar Avignon. De hoofdreden waarom we hier in Frankrijk wonen is natuurlijk het klimaat maar de op één na belangrijkste reden is onze allergie voor de ochtend- en avondspits. Hoe je het ook draait of keert, files hebben niks aantrekkelijks. We zijn er hier nog maar zelden mee in contact gekomen maar we weten dat ze bestaan want elke ochtend is er een correspondente op de radio met nieuws over de "embouteillages". Het nieuwsitem is meestal te verwaarlozen maar de ring rond Marseille en die van Aix en Provence geraken wel eens aardig gevuld. Maar nu...... Avignon...... ? We nemen een uurtje extra want we mogen de trein zeker niet missen en ja we zijn dus een uur te vroeg in de "gare TGV". Nog een koffieke samen en dan nemen we afscheid.....tot vrijdag. Ik zal voor het eerst helemaal alleen hier zijn. Bij de vorige buitenlandse tripjes was er altijd wel iemand op bezoek. Van Lance, onze buurman, kreeg ik een goeie tip." In Avignon Nord, Le pontet, is een schitterend shopping center. Je moet er absoluut Alinea bezoeken en de Auchan!" Dat doen we dus. Viva de gps, die me na enkele dwalingen toch ter plekke brengt. Djeezes Christ! Heaven on earth ! Eerst de Auchan. Een supermarkt waar je alles(en dan bedoel ik ALLES) vind wat er bestaat op deze wereld. De groentenafdeling alleen is al zo groot als de hele carrefour in Turnhout. Ik doorkruis de kaas, vlees en groentenafdelingen besluit wijselijk om de rest op een later tijdstip te ontdekken. Op mijn weg naar de kassa's, loop ik door de CD afdeling en vind er de CD van P.atricia Petibon, die ik al een tijdje zocht. Ik zag op TV een interview met haar. Zij heeft een geweldige stem en zingt opera en heeft de frêle looks van Axelle Red. Je moet er eens iets van opzoeken. De moeite. Rond de supermarkt is in een cirkelvorm een shoppingcenter gebouwd. Wijnegem inhet klein maar bijna alle ketens hebben hier een winkel. Ik moet daarna met de wagen naar een andere parking om Alinea te vinden,een machtige winkel met alles voor huis en tuin. Helemaal volgens het Ikea-concept maar met andere, erg mooie( maar zeker niet duurdere) spullen. Ik vind er de leeslamp, die we hier al lang zoeken en sleur ze mee naar de kassa. Als Dumbo niet al uren in de wagen zat en mijn maag niet zo zou protesteren, bleef ik hier nog wel een halve dag rondhangen maar mijn plichten roepen. Het is trouwens een schitterende dag met staalblauwe hemel en heerlijke temperaturen. Buitenweer dus. Het is nog een uurtje rijden naar huis, waar een slaatje buiten op het terras, heerlijk smaakt. Ik trek snel mijn laarzen aan en ga nog wat in de tuin ploeteren en de honden spelen dat het een lieve lust is. De rest kan straks binnen als het donker is. De dag vliegt voorbij en s' avonds geniet ik van mijn boek (ik kan nu eindelijk lezen) en X factor. Ik ben het niet eens met de jury maar Dirk blijft gelukkig in de wedstrijd, maar hoe lang nog? Come and see next week.
Morgen vertrekt Danny voor 3 dagen naar België en Nederland. Daarom neemt hij vandaag een paar uur verlof om buiten te werken. Hij geniet ervan zijn spierkracht te meten met de knoestige blokken. De stokoude eiken werden dan wel gekapt maar er is nog heel veel werk aan. Elke stronk vertelt een hele geschiedenis. Er zijn er bij, die niet te temmen zijn. Danny gebruikt een wig, een hamer, een reuzegrote bijl en daarbovenop zijn volle lichaamsgewicht......en dan zijn er nog knoesten, die het van hem winnen. Ik krui al het gekapte hout naar de nieuwe berging bij de voordeur. In België staat nu overal de centrale verwarming aan maar wij gebruiken hier andere en meer natuurlijke middelen omons te verwarmen. Houtkappen is er een van...... de ingebouwde chauffage geeft planché.....gezond en goedkoop. Terwijl ik voor lekker eten zorg op ons terrasje moet Danny nog wat telefoons doen. Na de middag ga ik toch maar even naar de apotheek voor "une remède contre une toux persistante....." "une toux sèche, oui"....Ik krijg de goede raad toch maar beter een arts te raadplegen en een hoestfles. Die zal ook wel helpen. Thuis gaan we nu het nieuwe kampeerterrein afwerken en de reuzeberg met afval opstoken. ik sleur nog tientallen kruiwagens vol eikenblaren aan want die branden goed...... Opgeruimd staat netjes!
lance komt Dumbo terugbrengen, die hen gevolgd was voor een wandeling. Hij doet het telken weer. Lance ging rustig wandelen bij de rivier (aan de overkant van de straat!!) en plots hoort hij een zware galop op de achtergrond....mister Dumbo himself! Gelukkig komt hij telkens meteen naar huis als we hem roepen (of beter fluiten!)
Het is net tijd voor een laat vieruurtje maar we drinken thee en koffie en zelfgebakken appelcake en tiramisu.... lekker!
Vanavond wordt een luie TV avond want morgen vertrekken we al heel vroeg naar Avignon. ....
Ik zou ik niet zijn als alle meubels meer dan een jaar op dezelfde plaats zouden blijven hé? Als je dan door man lief ook nog eens gestimuleerd wordt, is er niet veel meer nodig. Eigenlijk staat de grote zitbank aan de éne zijde iets te dicht bij het vuur en aan de andere kant er net iets te ver af. Zullen we hem eens draaien?? Als volleerde verhuizer, weet ik dat ik er eerst mijne meter bij moet halen. De breedte van de ruimte is 3, 01 meter......de lengte van de zetel is jawel 3,02 meter..... een probleem? Allé ja maar toch maar een kleintje hé. Een probleempje van 0,01 meter, zegge en schrijve 1 cm, wie maalt daar nu om? Eerst worden zetel én mat weggeschoven. Op zo'n moment doe je altijd wonderlijke ontdekkingen. Die éne ontbrekende pantoffel van Emma, een gewassen sok (die door Dumbo hier verstopt werd), en het dopje van mijn waterman vulpen......dat alles gehuld in een wolk van stof. "Tot stof en as zult gij wederkeren" en vooral als ge dicht bij een open haard zit, bedenk ik mij.
Zetels kuisen, mat stofzuigen, tafel boenen, vloer schrobben.....en dan alles op zijn nieuwe plaats. Ik moet wel even beroep doen op de enorme spierbundels van mijn ventje maar als de klus geklaard is, hebben we er een heel goed gevoel bij. Veel beter. Nu nog een fatsoenlijke leeslamp want ik kan hier niet lezen. Het zal wel aan mijn ogen liggen maar als je kinderen zeggen dat je met een leesbrilleke pas écht oud bent, geef ik toch liever de schuld aan de verlichting. Gelukkig is er na de middag buiten zoveel zon dat ik enkele hoofdstukken zonder noemenswaardige problemen kan verorberen. Ik val er zowaar bij in slaap en heb "een kleurtje"...
Danny moet deze week weer enkele dagen weg en hij wil voldoende stookhout verzamelen voor die eenzame dagen. Van een oude palet maken we een ingenieuze houthouder (ik weet niet of dit woord in den dikke Vandale staat maar ik vind het mooi!) bij de voordeur. Dan moet ik 's avonds niet helemaal rond het huis lopen. Lief hé? We brengen al wat hout aan en met twee manden vol mooi gekapte stronken stoken we ons lekker warm. De zetel staat veel beter zo en we genieten bij een spelleke "50 afleggen"....
) en knip de boorden bij. Aan de kant van de vallei leg ik de zware boordstenen, die door de jaren heen naar beneden gerold waren, terug netjes op een rij. Danny geniet van het "steenwerpen" (hier is een olympisch talent verloren gegaan!). Gelukkig is het droog en staat er een matige wind in de goeie richting. Het lukt ons om al het afval meteen te laten verdwijnen. Als de avond valt (en dat is duidelijk al wat later dan een paar weken geleden) hebben we al een vierde van het pad "blootgelegd". We zien bomma en bompa hier al wandelen.....Als alles nu nog eens in bloei zal staan wordt het helemaal super. Veel brem, rozen, geurige thijm en tal van andere planten ( waarvoor ik eerst wat opzoekwerk moet doen) krijgen weer de ruimte om te ademen. De twee honden vinden het ook allemaal geweldig in de zon. Ze spelen en rollebollen de hele dag en gaan dan lekker liggen luieren. Als diner maak ik een lekker kippefiletje, met basmatirijst en een currysaus met appeltjes. Heerlijk. En nu is het alleen nog wachten op de pappenheimers en De smaak van De Keizer. Deze reeks heeft hier in Frankrijk verschillende prijzen weggekaapt. Wij zijn er dus niet zonder reden aan verslaafd geraakt. Ook in Frankrijk weten ze het betere televisiewerk te appreciëren.
') wel naar de mooie markt in Uzès. Daar kan ik meteen op zoek naar een tafellaken voor ons mama en een kadootje voor Karolien, die vandaag jarig is. Op vraag van ons Sofie probeer ik al wat foto's te publiceren. Das een heel gedoe hoor maar ik ben er in geslaagd!!!! Joepie!! Ik denk dat de inhoud van de foto's voor zich spreekt. Dumbo op uitkijk in de zon, Montclus mystiek in de winter en onze nieuwe living. We hebben de slaapkamergordijnen (die toevallig de perfecte afmetingen hadden en met een verduistering gevoerd zijn, beneden opgehangen. Zo hebben we van de grote open leefruimte nu twee aparte kamers gemaakt. Een zithoek met "hoge temperaturen) en een bureau voor mij (waar ik met blauwe vingers zit te typen......)Terwijl ik hier aan het werk ben, hoor ik alweer een bericht uit het Belgisch journaal en ik word een beetje koud in mijn hart...... Eén of andere twintigjarige heeft in een kindercrèche, met de mooie naam "fabeltjesland", enkele babies doodgestoken en nog een hele boel kleintjes zwaar gewond. Hoe laag kan een mens vallen???? Wat een vreselijk drama voor die ouders, die nietsvermoedend hun kerngezonde peutertjes 's morgens in goede handen hebben achtergelaten. Hoe moet dit verder? Binnen de kortste keren gaan er weer nieuwe wetten gemaakt worden door nieuwe regeringen met nieuwe ministers......tot er weer zo'n oen een bejaardenhuis of een school overvalt. Zo kunnen we wel bezig blijven hé? Ook hier gebeuren rare dingen hoor, daar niet van. Ik geef jullie op een regendag als deze nog wat sensatielectuur mee. In Goudargues, een dorp in debuurt, werd enkele jaren geleden een goed restaurant overgenomen door een jong koppel. De zaak draaide schitterend en het koppel kreeg een babie. Een sprookje zou je zeggen.....ware het niet dat de chef een verhouding begon met één van de diensters. Niet verstandig natuurlijk.... Toen enkele weken geleden op een zondagavond de zaakvoerder (nog geen dertig jaar!) samen met zijn vriendin, van een avondje uit in een dancing, thuiskwam, werden ze opgewacht door zijn vrouw. De man, onder invloed van drugs (zo zeggen de kwatongen hier) begint te roepen en te tieren en werpt zich op de grond en slaat met armen en benen......Hij wordt daar overreden door een nietsvermoedende chauffeur, die toevallig voorbijkwam. Resultaat; nog steeds in leven maar met "bandsporen" in het aangezicht en op de benen.....Verminkt voor het leven. Weg restaurant, weg vrouw, weg kind, ...... In een latere versie horen we dat de echtgenote achter het stuur zat. Mmm Als er dan al eens iets gebeurt op een rustige plek als deze, wordt een mug (???mug???) al gauw een olifant hé..... Tot morgen voor een weekend verslagje.
. Ze zullen moeten verdwijnen, die bladeren maar ik weet nog niet hoe. Als er onder jullie mensen met groene vingers zitten, die graag wat komen helpen....alle sollicitaties op dit adres. Kost en inwoon gratis!
Om 18 uur is het tijd om me om te kleden en het vuur aan te maken . Mijn gasten arriveren mooi op tijd en het is gezellig keuvelen. Op het menu een lekkere gourgettesoep en daarna vidée van kip à la Carine met gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel moet een mens zijn fantasie maar gebruiken hé,) Ze lusten het!
Ik zou ik niet zijn als alle meubels meer dan een jaar op dezelfde plaats zouden blijven hé? Als je dan door man lief ook nog eens gestimuleerd wordt, is er niet veel meer nodig. Eigenlijk staat de grote zitbank aan de éne zijde iets te dicht bij het vuur en aan de andere kant er net iets te ver af. Zullen we hem eens draaien?? Als volleerde verhuizer, weet ik dat ik er eerst mijne meter bij moet halen. De breedte van de ruimte is 3, 01 meter......de lengte van de zetel is jawel 3,02 meter..... een probleem? Allé ja maar toch maar een kleintje hé. Een probleempje van 0,01 meter, zegge en schrijve 1 cm, wie maalt daar nu om? Eerst worden zetel én mat weggeschoven. Op zo'n moment doe je altijd wonderlijke ontdekkingen. Die éne ontbrekende pantoffel van Emma, een gewassen sok (die door Dumbo hier verstopt werd), en het dopje van mijn waterman vulpen......dat alles gehuld in een wolk van stof. "Tot stof en as zult gij wederkeren" en vooral als ge dicht bij een open haard zit, bedenk ik mij.
Zetels kuisen, mat stofzuigen, tafel boenen, vloer schrobben.....en dan alles op zijn nieuwe plaats. Ik moet wel even beroep doen op de enorme spierbundels van mijn ventje maar als de klus geklaard is, hebben we er een heel goed gevoel bij. Veel beter. Nu nog een fatsoenlijke leeslamp want ik kan hier niet lezen. Het zal wel aan mijn ogen liggen maar als je kinderen zeggen dat je met een leesbrilleke pas écht oud bent, geef ik toch liever de schuld aan de verlichting. Gelukkig is er na de middag buiten zoveel zon dat ik enkele hoofdstukken zonder noemenswaardige problemen kan verorberen. Ik val er zowaar bij in slaap en heb "een kleurtje"...
Danny moet deze week weer enkele dagen weg en hij wil voldoende stookhout verzamelen voor die eenzame dagen. Van een oude palet maken we een ingenieuze houthouder (ik weet niet of dit woord in den dikke Vandale staat maar ik vind het mooi!) bij de voordeur. Dan moet ik 's avonds niet helemaal rond het huis lopen. Lief hé? We brengen al wat hout aan en met twee manden vol mooi gekapte stronken stoken we ons lekker warm. De zetel staat veel beter zo en we genieten bij een spelleke "50 afleggen"....
