Het is vrij stilletjes op mijn blog en dat heeft zo zijn redenen. Ik ben momenteel zo druk bezig met allerlei activiteiten, waaronder de zangwedstrijd 寻找新声带赛 ('Op zoek naar een nieuwe sound') van mijn universiteit. Aanstaande vrijdag zing en dans ik in de finale, en ik sta er versteld van hoe de Chinezen het allemaal organiseren. Hun organisatie staat in schril contrast met het feestje dat aanstaande zaterdag door onze studentenkring wordt georganiseerd ter ere van ons nieuwe magazine. Die 'Launch Party' gaat nog steeds door, maar zal veel minder groots zijn dan we aanvankelijk gehoopt hadden. Het office steunt ons niet voldoende, noch financieel noch mentaal (zelfs de boeking van de zaal is in het honderd gelopen, en daar hebben wij niets mee te maken). Ik heb dagelijks repetities, voornamelijk voor de zangwedstrijd. Vanavond hadden we een eerste volledige doorloop, en de afgelopen dagen bestonden voornamelijk uit dansen (streetdance jawel, niet echt mijn ding, maar we doen ons best - het is gelukkig maar een kort dansje dat we aan het begin van de show moeten opvoeren). Vorige week was er zomaar eventjes een fotoshoot, en onze make-up en haartooi werden voor ons gedaan (!). Hoewel de repetitietijden aan de late kant worden doorgegeven, is het verder op en top in orde. Van de eerste auditie tot op dit moment is alles vlot verlopen, en er zijn erg veel Chinese studenten - voornamelijk eerstejaars- betrokken bij dit event: van onze dansleraar en fotograaf tot persoonlijke assistentes (经济人) voor de deelnemers. Het is de zevende keer dat deze wedstrijd georganiseerd wordt, en we zijn vertrokken met 528 deelnemers, waarvan er nu nog 16 overschieten. Na de finale van vrijdag zullen er nog 5 overblijven, en in november volgt dan een grote finale van zowel de noordelijke campus als de zuidelijke campus. De repetities zijn erg gezellig omdat Chinezen zich helemaal niet schamen om te zingen of te dansen. Doe daar nog een gitaar bij en we zijn vertrokken :), er wordt tijdens het dansen en de repetities door veel gebabbeld en gezongen. Het merendeel van de deelnemers zijn jongens, en naarmate de repetities vorderen, leert iedereen elkaar beter kennen en wordt de sfeer steeds beter. Ik merk dat ik op de campus steeds meer Chinezen herken (zij het dat ik hun namen nog steeds niet kan onthouden), en ik word ook vaker aangesproken, zelfs na de lessen. Afgelopen zondag heb ik nog op een pleintje tussen de Chinese kotengebouwen gezongen omdat een vriendin van me, Peng Ziling, er samen met de leden van haar English club allerlei activiteiten organiseerden. Het was al donker buiten en iedereen zat dicht bij mekaar. Tijdens mijn liedje werd ik luidkeels toegejuicht. en op het einde van de avond was ik omringd door Chinese studenten die allerlei vragen op me afvuurden tijdens de 'English corner'. Het blijft makkelijker om herkend te worden dan zelf te herkennen, maar we doen ons best :). Tijdens al mijn lessen ben ik trouwens de enige blondine.
Ik wilde aanvankelijk een link posten (weibo), maar die werkt blijkbaar niet in het buitenland. Het lijkt er dus op dat een aantal buitenlandse sites niet werken in China , en dat een aantal Chinese sites niet werken in het buitenland... Op de site staat een foto van me met daarboven een korte uitleg over wie ik ben (in het Chinees). Er staat geschreven dat ik kandidate nummer 6 ben en uit België kom. Ik hield van jongsafaan reeds van zingen, en in het verleden was ik zangeres in twee bands. 'Een meisje dat Chinese nummers nog charmanter zingt dan Chinezen'. Gevolgd door een eigen commentaar: 'Zingen maakt me gelukkig, en ik hoop dat ik door te zingen dit geluk ook kan delen met anderen'. Ik heb de foto onderaan toegevoegd in bijlage.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven, maar de dag is weer voorbij en ik moet op tijd gaan slapen om mijn stem genoeg rust te gunnen, haha. Ik heb gehoord dat we tijdens week 13 examens gaan hebben van al onze vakken... en dat nieuws kwam als een complete verrassing. Ik geloof dat we nu al week 9 zijn: er staat me dus nog veel werk te wachten.
- De Engelse namen van Chinezen er soms toch echt wel over gaan. Zo heten de administratieve bedienden op mijn appartement Smart en Tree. Een paar weken geleden ben ik ook nog Mosquito tegengekomen, een meisje dat aan een naburige universiteit studeert. Toen ik haar vroeg waar ze die naam vandaan had, antwoordde ze dat haar Chinese naam het karakter Wen bevatte. De uitspraak van het karakter voor mug is ook wen, en daarom vond ze mug een gepaste naam . In het verleden was ik reeds verschillende grappige namen tegengekomen, waaronder bijvoorbeeld Frodo, Tulip en Money
- - Rollerskating hier erg populair is, en waarschijnlijk is de hoofdreden daarvan dat hier bijna geen verkeer is. De brede lanen zijn ideaal om te inline-skaten, lopen, fietsen En in Nanqu is zelfs een rollerskate-terrein. Het is precies een ijsbaan: rond, met in het midden een eilandje waar je even kan rusten. Je kan er rollerskates (met vier wieltjes) huren, en voor 5 kuai kan je er skaten tot sluitingstijd. Gaan kijken op zich is eigenlijk al de moeite: sommige Chinezen zijn vrij professioneel en skaten zelfs met een sigaret in de hand. Ik houd mijn handen daarentegen liever netjes op de railing
- Je beter goed uit je doppen kijkt wanneer je hier op straat loopt. Hoewel het merendeel van de wegen nieuw is, kan je soms voor een verrassing komen te staan. Zo liep ik overlaatst langs een rioolput waarvan het deksel verwijderd was zonder dat er enig bord bij stond. Ik geloof dat de werkman lunchpauze had, want toen ik er nadien opnieuw langs liep, lag het deksel er weer op. Ik hoop dat er in tussentijd niemand is ingevallen.
- - Ik hier al heel wat leuke diertjes ben tegengekomen. Vorige week zag ik bijvoorbeeld een reusachtige slak. Ik had op dat moment mijn fototoestel niet bij, dus ben ik snel even naar mijn appartement gereden om het te halen. Wat een geluk dat slakken zo traag zijn . Vannacht zag ik een klein kikkertje, en een paar weken terug zag ik vuurvliegjes.
- - Mijn roze fiets gestolen is. Ik wist dat de omgeving van het metrostation gevaarlijk was, maar ik veronderstelde dat als ik mijn fiets echt goed vastlegde (aan een hek, met een echt slot en een nepslot een kapot slot dat ik nog gebruikte om de indruk te wekken dat er 2 sloten op mijn fiets liggen), er geen probleem kon zijn. Toch wel dus mijn dierbare roze fietsje was afgelopen vrijdagnacht nergens nog te bespeuren. Het fietsenpikken lijkt hier nog ergere proporties aan te nemen dan in Leuven. Toen ik op zaterdag met een Kazach babbelde, vertelde die me dat ook hij zijn fiets vorige maand kwijt geraakt was. Hij wist daarnaast dat Juman niet één, maar twee fietsen verloren was, en dat ten slotte nog twee goede vrienden van hem hetzelfde was overkomen. Ik ben alvast niet de enige die het even zonder fiets zal moeten doen.
- - Mensen in Guangzhou redelijk beleefd zijn. Zo geeft bijna iedereen zijn zitje in de metro af wanneer er een oude man of vrouw binnenkomt. Voorsteken is hier echter wel nog populair, en het is een hele opgave om op de piekmomenten UIT de metro te geraken en je door de stroom mensen naar huis te begeven.
- - De leerkracht van ons vak toerisme ons (buitenlandse studenten) vraagt om elk een korte powerpoint-presentatie te geven voor de hele aula, maar tijdens de presentatie druk met zijn gsm bezig is.
- - De vergaderingen van onze buitenlandse studentenkring soms wel 3 uren in beslag nemen! Mensen lijken hier wel serieus en verantwoordelijk te zijn, maar zijn dit vooral wat betreft buitenschoolse activiteiten. - Chinezen fruit geven wanneer ze iemand bezoeken. Pralines, wijn of bloemen zijn hier niet de gewoonte. Toen ik mijn huisbaas betaalde, heb ik hem dan ook een fruitmand kado gedaan. Het kostte me zo'n 8 euro, mand inclusief. Ik was op dat moment met de fiets, en ik kon de mand op dat moment onmogelijk meenemen. De eigenaar van de fruitkraam sprong daarop onmiddellijk op zijn (bak)fiets en reed met me mee tot aan mijn appartement. Wat een service!
Eind september vertelde een Chinese vriendin van me dat ik zeker en vast naar de opendeurdagen van de Chinese studentenclubs moest komen. Het was inderdaad de moeite: tientallen standjes waren verzameld op het voetbalveld vlakbij de koten. Ze waren allemaal druk aan het werk om zoveel mogelijk leden te rekruteren. Er was voor ieder wel wat wils: een gitaarclub, een Chinese literatuurclub, een taartenclub (maak je eigen taart), een knutselclub, een fietsclub, een reisclub, een financiële club, de public -relations-club, de inline-skate-club, de guangzhou-club, de schaakclub, de gezelschapsspelletjes-club, .. Ik heb me ingeschreven bij de public-relations-club. Ik ben benieuwd wanneer ze me op de hoogte zullen brengen van een eerste activiteit. Intussen word ik steeds actiever in onze eigen studentenkring. Het Internationale Studentenmagazine zou normaalgezien volgend weekend gelanceerd worden. Nathan en ik zouden het geheel presenteren. Daarnaast zouden er ook een paar optredens zijn, waaraan ik ook een bijdrage zou leveren. Gisteren is echter beslist dat deze openingsceremonie zal uitgesteld worden naar 28 oktober, een dag waarop ik al plannen heb, en ik weet bijgevolg niet hoe het nu verder zal gaan. Ik heb dit weekend namelijk deelgenomen aan de zangwedstrijd van de SCUT (onze school, South China University of Technology). Op zaterdag was er een eerste auditie, en ik was verbaasd over de professionaliteit waarmee de Chinezen deze auditie aanpakten. Gisteren was er een tweede selectie voor publiek, en die heb ik gewonnen. Ik geloof dat er nu in de zuidelijke campus 9 personen overblijven die mogen deelnemen aan de Finale van de zuidelijke campus op 28 oktober. Op 6 november zou de finale van zowel de noordelijke als zuidelijke campus plaatsvinden, maar het valt af te wachten of ik zo ver zal geraken.
Het weer is hier momenteel subliem: het is zoals een prachtige zomer in België. Warm, maar niet te warm, veel zon en geen wolkje aan de hemel. Vorige week was het nog helemaal anders, want toen hebben we heel wat regen en onweer gehad. Regen kan hier soms plots met bakken uit de lucht vallen, zonder dat je het ziet aankomen. Wanneer de eerste paar druppeltjes beginnen te vallen, is het aangeraden zo snel mogelijk een schuilplaats te zoeken. Als ik het weer in Wuhan met dat in Guangzhou vergelijk, dan is dit toch een pak beter hoor .
Van 20 tot 23
september heb ik bezoek gehad, jawohl! Steffi en Marion van Duitsland, goede
vrienden die ik heb overgehouden aan mijn jaar in Wuhan, waren voor een drietal
weken op reis in China. Naast een aantal plaatsen in Yunnan, waaronder Dali,
Lijiang en de Tiger Leaping Gorge, stond ook Guangzhou op hun lijstje om mij
speciaal een bezoekje te komen brengen. Jammer genoeg werd Marion al in het
begin van de reis ernstig ziek, en heeft ze besloten terug naar huis te gaan.
Steffi is daarna samen met een aantal Duitsers die ze onderweg heeft leren
kennen doorgereisd en is nadien op haar eentje voor 3 daagjes naar Guangzhou
afgezakt. Ze arriveerde `s avondslaat op dinsdag 20 september. Na een blij
weerzien zetten we koers naar huis, en omdat ze zo vermoeid was, besloten we
het rustig te houden en gewoon even met de fiets even tot Nanqu te rijden om
daar wat barbecue te proberen. Juman (Libanon) heeft namelijk twee fietsen één
voor zichzelf, en één voor als er een vriend of familielid op bezoek komt
waarvan ik er eentje mocht lenen. Ik verschoot ervan dat hij een tweede
fiets heeft durven kopen, aangezien hij tijdens zijn eerste week in Guangzhou
al het slachtoffer geworden was van fietsendiefstal. Net zoals in Leuven worden
ook hier constant fietsen gepikt; meestal bij het metrostation, maar ook op de
campus zelf.
In Nanqu is een
heel populaire eetplaats waar het elke avond/nacht vol zatte Chinezen zit. Ik
was er tot dan nog nooit gaan eten. Steffi en ik schoven aan tafel en
probeerden het luide geroep van de tafel jongeren achter ons te overstemmen. Naar
goede gewoonte bestelden we van alles wat: wat championnetjes, wat aubergine, Chinese
prei, mantou (kleine broodjes, gefrituurd of gebakken), een beetje kip en een
beetje rund. Steffi was vermoeid en daarom niet echt hongerig, in tegenstelling
tot ik. Maar zelfs ik was niet opgewassen tegen wat op tafel gezet werd. In
Wuhan kreeg je al wat je bestelde op een stokje: bestelde je aubergine, dan
kreeg je kleine stukjes aubergine op een spie, en bestelde je mantou, dan kreeg
je een stuk of drie kleine broodjes op een stokje. Ik had echter niet gezien
dat achter de aubergine in plaats van per stokje (/串) eigenlijk per
aubergine (/条) stond. We vielen dan
ook bijna van onze stoel toen ons plots een hele aubergine geserveerd werd. En
dat niet alleen: achter de Chinese prei stond 'per da (/打) in plaats van per stokje. Ik had dat wel gezien, maar had me daar geen
verdere vragen bij gesteld. Da bleek echter dozijn te betekenen, met als
gevolg dat men zomaar even 12 spies Chinese prei voor onze neus legde. Steffi
had nog maar pas tegen me gezegd dat ze genoeg gegeten had, of daar kwam
aubergine nummer twee al aan. De tafel stond zo vol dat we er de slappe lach
van kregen, en wij niet alleen. Het hele restaurant had intussen gezien welke
flater we begaan hadden, en zelfs de Chinees die onze bestellingen had
opgenomen stond erbij te grinniken. Diezelfde ober had me wel gewezen op het
feit dat twee keer rijst te veel ging zijn, maar niet op het feit dat 24 stuks
Chinese prei ook wat te veel van het goede was. Ik besloot de Chinese prei aan
de tafel jongeren achter ons te schenken, en zij trakteerden ons op hun beurt
op Chinese Iced tea. Twee politieagenten aan de tafel naast ons besloten ons
uit ons lijden te verlossen en namen één van de aubergines op zich. De overige
gerechtjes die nog niet klaargemaakt waren, werden van de rekening geschrapt.
Een tweede lading Chinese prei was echter al wel klaar Intussen probeerden de
agenten ons oesters en champignons te voeren, maar wij zaten zo vol als een ei
en konden niet meer van het lachen . Toen we er twee dagen later nog eens
gingen eten, checkte de ober onze bestellingen zorgvuldig. Voila, daar kennen
ze me ook weeral .
De volgende dag
had ik les, en daarna moest ik naar het centrum van de stad om mijn medische
resultaten op te halen. Steffi besloot lang te slapen en nadien met me mee te
gaan. Ik hielp haar met het kopen van een vliegticket naar Shanghai, en zij
vergezelde me weer naar huis voor een afspraak met de internetmevrouw (waarvan de uitkomst reeds bekend is). We
besloten in Garlic te gaan eten, en aangezien Robin daar op dat moment ook rondhing,
nodigde ik hem uit om samen met ons te eten. We sloten de avond af met een
potje pool in openlucht. Van zulke poolplaatsen moet je meestal niet te veel
verwachten, dus pros zoeken beter een ander stekkie om te oefenen . Ik zal nooit vergeten hoe in Wuhan alle
ballen terugrolden omdat de tafel scheef stond .
Op donderdag ben
ik na de les met Steffi naar de Sun Yat-sen Universiteit in het centrum van de
stad getrokken. Het meisje dat Chinese les gaf aan de Duitsers gedurende dat
jaar in Wuhan doctoreert momenteel aan die universiteit. Haar naam is Annie. Ze
is even lang in Guangzhou als ik, en dus ook nog niet echt heel bekend met deze
stad. Ze toonde ons de prachtige, tropische campus van haar universiteit. Ik
was echt onder de indruk: het is moeilijk te geloven dat deze historische
gebouwen zich in het midden van een metropool bevinden. Vanuit sommige plaatsen
op de campus kan je, wanneer je tussen de grote bomen en bananenplanten naar boven
kijkt, de moderne wolkenkrabbers zien. We
doorkruisten de hele campus van zuid naar noord, en toen we uit de campus kwamen,
bleek dat we op de oever van de parelrivier stonden. De locatie van deze campus
is ronduit magnifiek! We deden ons tegoed aan een heerlijke lunch, en ik was
voor de eerste maal getuige van een lokaal gebruik: in Guangzhou krijg je bij
de thee een grote kom, waarvan de bedoeling is dat je hier je bestek (stokjes)
in wast. Eerst worden de kopjes vol met thee gegoten, waarna de thee over de
stokjes in de grote kom gegoten wordt. Daarna pas worden de kopjes opnieuw met
thee gevuld en kan je beginnen eten. Voor maar 1 yuan namen we de boot en
voeren we tussen de wolkenkrabbers door. Het was een hele tocht die wel
anderhalf uur duurde. Het weer was perfect: warm, maar niet te warm. Na een
tijdje gingen we er bij zitten en lagen we met andere woorden te zonnebaden op
de parelrivier, met uitzondering van Annie (Chinezen hebben het niet zo op de
zon staan en houden van een witte huid). Ik genoot er met volle teugen van en
voelde me plots erg blij met mijn keuze voor Guangzhou. We dronken iets op een
terras op de campus (gezellig!) en zetten koers naar de kantine. Annies kot bleek
in hetzelfde gebouw als de kantine te zijn, en ze nam ons mee naar boven om het
ons te tonen. Ik was vrij geschokt toen ik haar kamer zag. Ze heeft gelukkig
nog geen kamergenote, en de kans is groot dat die dit semester ook niet meer
zal opdagen, maar buiten het feit dat ze nu redelijk wat ruimte heeft, stelt de kamer
niet veel voor. Er is zelfs geen matras: een dun matje is alles waarop ze
slaapt. Ik bestudeerde de kamer: boven haar bed hing een muggennet (de bedden zijn daar speciaal op
voorzien, want ook hier zijn muggen een groot probleem), haar bureau stond
stampvol boeken en kleine spulletjes, maar verder was alles kaal. Aan elke kast
hing een hangslot en in het midden van de ingang lag een baksteen om voor de
deur te schuiven. Er is een kleine badkamer, maar warm water is er maar op
bepaalde tijdstippen. In Wuhan krijgen doctoraatsstudenten een eigen kamer,
maar hier zitten ze dus gewoon bij de bachelorstudenten, in een piepklein,
vuil, versleten kamertje. Ik besefte plots in wat voor luxe-situatie ik me op
dit moment bevind, en ik voelde me eerlijk gezegd best slecht toen ik haar
kamer verliet. We hadden een geweldig gezellige namiddag samen en ik zal Annies
warme onthaal niet gauw vergeten.
Steffi en ik
wandelden een heel eind over de bund van Guangzhou, die ik persoonlijk mooier
vind dan de bund in Shanghai. De tv-toren, de arena waar de openingsceremonie
van de Asian Games heeft plaatsgevonden, de IFC-toren, de verlichte bootjes op
het water het was prachtig. We bezochten de tv-toren van Guangzhou (600 meter
hoog, je kan ongeveer tot 430 meter hoog gaan, inkomprijs 150 kuai), genoten
van het uitzicht en zetten daarna weer koers naar huis. De volgende ochtend om
half 7 was Steffi alweer foetsjie. Het was een geslaagd blitzbezoek.
Ik ben Kerlijne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kelan.
Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is sinologe.
Ik ben geboren op 27/07/1988 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: karakters pennen en karaoke zingen.
Ik hou van Chinezen, rijst, hotpot en stokjes.
Hi folks!
. In het verleden was ik reeds verschillende grappige namen tegengekomen, waaronder bijvoorbeeld Frodo, Tulip en Money 
