Moeilijk te geloven dat het al 17 oktober is. Ik ben al anderhalve maand in China, en al 1 maand en 10 dagen in Wuhan. Ondertussen ben ik het hier een beetje meer gewoon geworden, en ik begin me ook steeds beter te voelen. Ik kan me beter verzoenen met het gesukkel op het bureau voor buitenlandse studenten, met de drukte en soms ook de stank op straat, met het gerochel, met de muizen en ratten op kot, met de immense afstanden die ik moet afleggen om in een deftige supermarkt te geraken, met de te grote hoeveelheden geldbriefjes in mijn portefeuille die samen eigenlijk bijna niks waard zijn :p. Al bij al valt het nog wel mee allemaal, het is gewoon... anders :).

Ik ben deze week gaan klagen over het lawaai om 6 uur ’s morgens, maar ik moet volgende week teruggaan, omdat degene die mij er misschien/hopelijk mee kan helpen deze week niet aanwezig was.

Echter, al bij al ben ik tevreden hoor :). Ik denk dat de reden waarom ik me nu goed voel, ligt in het feit dat ik tijdens de vakantie (van 1 tot 8 oktober hadden we vrijaf) op reis geweest ben. Nu ja, vakantie, op deze universiteit hebben ze op verschillende momenten een aantal lessen ingehaald om de vakantie te compenseren. Zo hebben we een keer op zondag les gehad, en vorige week was er ook op vrijdag en zaterdag les (maar die heb ik dus gemist). Toch mogen buitenlandse studenten over het algemeen niet klagen, omdat ik ondertussen weet dat veel Chinese studenten ook tijdens de weekends les hebben. De druk op studenten is hier best groot, en veel studenten kunnen het zich niet permitteren om in hun vrije tijd naar “clubs” te gaan, ook omdat die vrij duur zijn. Had ik al verteld dat in veel Chinese koten de elektriciteit rond 10 of 11 uur ’s avonds wordt uitgeschakeld? Daarnaast worden de meeste koten ook afgesloten ’s nachts, zodat je over één of ander hek moet klimmen om in je kot te geraken. Beeld je maar eens in dat je van een feestje thuiskomt en met je mooie jurkje en hakjes zulke toeren moet uithalen. Gelukkig is dat in de gebouwen waar ik woon niet het geval. Er is wel een hek dat wordt toegeschoven, maar je kan het gewoon terug openschuiven omdat het niet op slot is. Een beetje onnuttig dus.

Ed is deze week samen met Burak (Turkse jongen) naar het soort gebouw verhuisd waar ik eerst zat, maar daar wordt het hek wél op slot gedaan. Ik moet toegeven dat de voorzieningen daar toch wel beter waren dan in het gebouw waar ik nu zit. Zo hebben zij altijd warm water (vooral in de winter toch niet onbelangrijk), en werkt hun airconditioning beter. Ik geloof ook niet dat zij elke ochtend zo’n hels lawaai meemaken als ik. Toch heb ik geen spijt van het feit dat ik verhuisd ben, want dan had ik nooit zo’n toffe kotgenootjes gehad en zat ik daar waarschijnlijk ook vaak in mijn eentje te loeren.

Enfin, waar waren we gebleven? Ik zou jullie vertellen over mijn reisje naar Henan, ondertussen al een week geleden. Deze week was echt heel druk en ik heb me ook voorgenomen veel ijveriger te zijn vanaf nu. Met andere woorden: mijn taken maken en geen lessen meer skippen. Een beetje routine brengen in het chaotische leven hier is toch wel noodzakelijk om je goed in je vel te voelen.

De reis is mij zééér goed bevallen. Men zegt dat je eerst moet zijn weggeweest om echt “thuis” te kunnen komen, en dat is echt zo. Na die week weg van mijn campus was ik blij terug in een iets vertrouwdere omgeving terecht te komen. Daarnaast was de avond van mijn thuiskomst ook supergezellig omdat er net heel veel volk in onze living zat. Maargoed, ik loop weer vooruit ;) Henan dus. Het is nog makkelijk te reconstrueren omdat ik daarstraks in de klas een korte spreekbeurt gehouden heb over mijn reisje.

De zaterdag en zondag voor ons vertrek (ons = Vincent en ik – http://www.bloggen.be/vincentinqingdao), ben ik nog druk beziggeweest met mijn zoektocht naar een iets of wat degelijke trekrugzak en kopies van de Lonely Planet van mijn kotgenote Nitzan. Mijn beursgeld ben ik ook nog gaan afhalen, ook al was op dat moment de bank eigenlijk net gesloten (supervroeg omwille van de vakantie geloof ik). Echter, er stonden nog een aantal Chinezen te reklameren omdat de bank weigerde hen na sluitingsuur nog verder te helpen, dus bleef ik ook maar wachten. Na een hele tijd heb ik toch nog gekregen wat ik wilde: je moet als buitenlander gewoon volhouden, blijven wachten, zielig kijken en doen alsof je het probleem niet snapt.

De rugzak heb ik uiteindelijk gewoon in Wallmart gekocht, en de kopies da’s een heel ander verhaal. Het is waarschijnlijk omdat ik een buitenlander ben, maar sommige Chinezen zijn echt extreem behulpzaam. Zo was ik zondag al een tijd zonder succes op pad voor die kopies (de diensten van de universiteit waren gesloten), toen ik in een klein zijstraatje een drukkerij vond. Zij konden mij niet helpen, maar een oud mannetje dat daar passeerde en hoorde wat ik zocht, heeft direct naar zijn kleindochter gebeld. Hij stapte van zijn brommertje en is met mij naar zijn kleindochter gelopen, die speciaal naar de afgesproken plaats gekomen was. Ik sta steeds opnieuw versteld van de vinnigheid van oude Chinezen, zo ook deze bompa, wiens tempo bijna niet bij te houden viel. Zijn kleindochter heeft mij dan op haar beurt weer meegenomen naar een ander gedeelte van de campus van Wuhan University om daar haar winkel te openen en de kopies voor mij te nemen. Et voilà, ik was gesteld :), en mijn dag was weeral om.

Maandagochtend ben ik om 5 uur ’s morgens op mijn kot vertrokken, en de campus was echt dood. Geen enkele lamp, overal mist en enkel het geluid van krekels: gezellig is anders. Op een gegeven moment kwam daar nog het geluid van vegende borstels bij. Het bleek de kuisploeg van Wuhan University te zijn die de straten al aan het schoonvegen was. Door de mist kon ik ze eerst amper zien. Ik heb goed doorgestapt en was zeer tevreden toen na een twintigtal minuten een lege taxi mijn pad kruiste. Daar moet je echt geluk mee hebben. Op tijd vertrekken is de boodschap, want je weet nooit hoelang je onderweg zal zijn. Rond 6 uur was ik in het station van Wuchang, een uur te vroeg. Ik was echter niet de eerste, want er lagen al mensen te slapen op de banken in de wachtzaal, en daarmee bedoel ik echt OP de banken (zie foto – foto’s op http://be.fotoalbum.eu/sinostud).

Vincent was op zondag al vertrokken, en had het geluk op de trein zijn ticket nog te kunnen “upgraden” naar de “yingwo” (harde slapers). In Chinese treinen kan je namelijk kiezen voor “zachte zitjes”, “harde zitjes”, “zachte slapers” en “harde slapers”. Harde slapers klinkt erger dan het is, want ik vond het best aangenaam. Het is geen houten plank ofzo, gewoon een hardere matras met een kussen en lakens. Toch heb ik niet kunnen slapen (nochtans was ik echt moe), omdat mijn trein overdag reed. Er was constant lawaai: ofwel spelende kinderen, ofwel Chinezen die dingen verkochten, ofwel een moeder die haar zoontje uren aan een stuk Engelse woordjes liet spellen (vlak onder mijn bed). Toen ik na 8 uren trein aankwam, stond Vincent mij aan het station op te wachten. Hij was ’s nachts al aangekomen en had zich al geïnstalleerd in ons hotelletje niet ver van het station. Het deed deugd nog eens een bekend gezicht te zien, en vooral ook om nog eens Nederlands te praten. De eerste avond hebben we een grote wandeling gemaakt en hebben we superlekkere hotpot gegeten. In dat restaurant heb ik tegelijk ook mijn eerste wc-zonder-deur-ervaring gehad. Ik ben maar in het allerlaatste kotje gaan zitten omdat er dan geen volk passeert, maar echt op mijn gemak voelde ik me toch niet. Ik betwijfel sterk of een Frans toilet effectief hygiënischer is dan een gewoon westers toilet zoals wij in België hebben. Vincent en ik hebben op onze reis namelijk de goorste toiletten gezien. Een westers toilet kan vuil zijn, maar zo’n gat in de grond kan nog véééél vuiler zijn. Daarbij moet je ook nog eens opletten dat je je evenwicht niet verliest of dat je gsm niet in het toilet valt terwijl je druk bezig bent je eigen toiletpapier uit je rugzak te vissen.

We passeerden een park waar we kinderen op elektrische teletubbies (ten minste, dat moest het voorstellen) en dieren zagen rijden. Een geweldig tafereel :) evenals de dansende menigte verderop. Toen Vincent en ik naar een groep walsende mensen aan het kijken waren, verzamelde zich plots een hoopje Chinezen rondom ons. Het werden er steeds meer en meer, een omsingeling als het ware. Strategisch haalden ze ons uit elkaar en namen ze elk één van ons voor hun rekening om dan een massa vragen op ons af te vuren. Na dit kruisverhoor bevond ik me plots op de “dansvloer” met een energieke bomma die me enthousiast mee tussen de Chinezen zwierde.

De volgende dag was het tijd voor de Longmen grotten. Vanuit Luoyang is eigenlijk de hele nabije omgeving makkelijk met het openbare vervoer te doen. Ik had wéér verschrikkelijk slecht geslapen. Zo slecht dat ik me, nadat ik me in een nogal ongemakkelijke houding met mijn zonnebril op mijn kop op een harde bank gelegd had, terwijl Vincent even weg was, onmiddellijk in een diepe slaap bevond. Misschien kwam het door de boeddhistische muziek op de achtergrond. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik moet nogmaals over toiletten beginnen :). Hier zagen we namelijk een moeder die haar dochtertje gewoon recht voor de ingang van de Longmen grotten haar behoefte liet doen. Ook in Luoyang zagen we nadien nog een kindje gewoon op een plein kaka doen. Ondertussen is het al zover dat ik, zodra ik een gehurkte Chinees zie zitten, denk dat die zijn behoefte aan het doen is. Tot zover de toiletstories :). We hebben trouwens ook een moeder gezien die haar kind op een nogal eigenaardige manier leerde lopen. Eerst leek het alsof ze de kleine een halsband had aangedaan, maar nadien bleek ze gewoon een touw rond zijn middel te hebben gebonden. Telkens het kind terug begon te kruipen, trok ze hem gewoon weer op :).

De Longmen-grotten waren magnifiek. Ik vind het tot nu toe één van de mooiste dingen die ik in China gezien heb. ’s Avonds hebben we de nachtmarkt in Luoyang gedaan, die ook zeker de moeite was. In Longmen hoorden we constant Chinezen “fu yuan” roepen, en aangezien de Chinezen die het riepen 2 vingers in de lucht staken, maakten we eruit op dat “fu yuan” hetzelfde als 2 yuan zou zijn. We dachten dat het het Henan-dialect was, en één van de Chinezen daar bevestigde dat. Nadien hoorden we echter dat het helemaal geen Henan-dialect was, maar gewoon een foute uitspraak van “two”. We zijn er nog altijd niet volledig uit :).

De derde dag was iets rustiger. ’s Middags hebben we in een restaurantje gegeten waar men ook “hond” verkocht. We hadden echter al genoeg gegeten, dus ik heb nog geen hond geproefd. Er zijn niet veel plaatsen in China waar nog hond gegeten wordt, en daarom was ik ook echt verbaasd het in Luoyang tegen te komen. Aanvankelijk dacht ik dat enkel de naam van het gerecht “Hond” zou zijn, en dat het misschien gewoon varkensvlees was (zoals we vantevoren al waren tegengekomen), maar de serveerster zei van niet. In de namiddag hebben we de White Horse Temple en de Guanlin Temple bezocht. Die twee tempels waren niet heel speciaal vond ik, maar de White Horse Temple is heel bekend omdat het de eerste boeddhistische tempel in China is. In de Guanlin Temple kan je je naam op een stukje stof schrijven en het aan een boom of een klein standbeeldje hangen. Het zou geluk brengen, dus hebben we het maar gedaan ;) zo blijft er toch een klein stukje van ons in Luoyang achter. De mensen van de tempel verzekerden ons dat het er verschillende jaren zal blijven hangen, dus ik zal het binnen een paar jaar eens gaan checken.

De volgende ochtend hebben we direct een ticket voor de eerstvolgende bus naar Dengfeng kunnen bemachtigen, en we konden onmiddellijk vertrekken. We werden echter even snel van de bus gegooid als we er waren ingezet ;). Blijkbaar waren wij de enigen die in Dengfeng moesten afstappen, en voor we het goed en wel beseften, stonden we op straat voor het busstation van Dengfeng. Dengfeng is vrij klein, toch zijn er verschillende hotels. We hebben vrij snel een heel deftig hotel gevonden, en we zijn ervan overtuigd dat het personeel een telfout gemaakt heeft omdat we elk maar 7 euro voor onze overnachting betaald hebben, inclusief ontbijt. Voor zo’n mooi hotel lijkt me dat toch wel heel weinig. In Dengfeng hebben we eerst gemerkt dat we onze Lonely Planet kopies in Luoyang vergeten waren. Dat vond ik toch wel erg omdat we verder geen andere documentatie bijhadden. Achja, niets aan te doen. We zijn eerst treintickets gaan kopen voor onze terugreis en zijn daarna afgezakt naar Shaolin, niet ver van Dengfeng. De belangrijkste bezienswaardigheden daar zijn de Shaolin Tempel en het Pagoda Forest, maar Shaolin staat ook bekend om zijn prachtige natuurlandschappen en een mooie touwbrug waar je zelfs over mag lopen. Jammergenoeg hebben we die twee laatste dingen niet kunnen doen omdat we pas vrij laat waren aangekomen en niet op tijd doorhadden dat de plaatselijke busjes vanaf een bepaald tijdstip niet meer naar die plaatsen reden. We hebben overwogen om de volgende ochtend terug te gaan met onszelfde ticket, maar dat was niet mogelijk. Als we niet opnieuw entrée wilden betalen, moesten we binnen het domein blijven en bijgevolg in de hotels binnen het domein slapen. We hadden echter al lang ons hotel in Dengfeng vastgelegd. Het feit dat het domein zelfs eigen hotels heeft, zegt eigenlijk al genoeg. Ook al doet de atmosfeer er op sommige plaatsen heel gewijd en sereen aan, toch heb ik er een dubbel gevoel bij. Het is een druk bezochte toeristische plaats, en om de haverklap zijn er kungfu-shows die eigenlijk meer weghebben van circusvoorstellingen. Na de shows proberen ze je natuurlijk allerlei dingen aan te smeren, en regelmatig passeren er toeristen met één of ander speelgoedzwaard in hun handen of een kraal rond hun nek.

We besloten echter nog niet op te geven en toch nog wat meer van het domein te verkennen. We stapten één van de busjes in die nog wél reden in de hoop een eindje verder te geraken, maar eenmaal op weg bleek dat dat busje ons gewoon terug naar de ingang bracht. Viel dat even tegen :).

’s Avonds in Dengfeng belandden we in een klein restaurantje waar nadien ook een 16-tal Chinese mannen binnenkwamen. Één van hen was producent van “baijiu”, Chinese vodka. Na een paar korte babbels en een massa foto’s kwamen we het restaurantje buiten met ... 2 flessen baijiu ;).

De volgende dag bestond uit de verplaatsing naar Zhengzhou, waar we in ons hotel omwille van de vakantie zomaar even het dubbele van de normale prijs mochten betalen. Zhengzhou was een heus festival: één chaos gewoon. Overal mensen, overal vuil. Ik vond mijn aankomst in Wuhan al erg, maar dit trof echt alles. De straten zagen zwart van het volk. Zhengzhou is sowieso al een belangrijk verkeersknooppunt, maar omwille van de vakantie was de situatie nog erger dan normaal. We wilden er het Henan Museum bezoeken, maar mochten er niet binnen omdat het gerenoveerd werd. Ernaast was echter een kleine tentoonstelling, en we hebben ook een korte voorstelling van traditionele instrumenten meegepikt. Al bij al dus nog wel de moeite. Verder hebben we in Zhengzhou onze tijd doorgebracht met gewoon rondwandelen en de sfeer opsnuiven. We hebben een plein gezien waarop een drietal mannen gewoon met reusachtige zwepen stonden te slaan (op vrij korte afstand van de andere mensen), zomaar op de grond óf tegen een draaiende tol. Da’s niet alleen gevaarlijk, het ziet er ook vrij angstaanjagend uit.

Toen we zaterdag voor de terugreis met onze rugzakken aan het station aankwamen, bleek er een soort “reclamefeest” aan de gang. Het plein was dus ook die dag één drukte. Vanaf het moment dat de Chinezen ons in de mot kregen, werden we niet meer gerust gelaten. Ik wist niet naar welke gsm of camera ik eerst moest kijken, en ik maakte me tegelijk ook zorgen over mijn bagage, want zo’n momenten zijn uitgelezen momenten voor dieven om hun slag te slaan. Om 3 uur zat ik compleet uitgeput op mijn supersnelle trein richting Wuhan (ditmaal Hankou station). Dit soort treinen zijn D-treinen, en na 4 uren was ik al op mijn bestemming. Na een tweetal uren bus en een korte taxirit was ik eindelijk thuis ;).

Wist je dat:

- mensen hier vaak niet achterop een fiets gaan zitten, maar gaan staan?

- ik hier nog nooit iemand heb zien lassen met bescherming van de ogen?

- je hier in winkels ook geen plastieken zakken meer krijgt? (toen ik pas in China gearriveerd was, was dat nog wel het geval)

Sanju, om op jouw vraag te antwoorden: eigenlijk ben ik het eten hier absoluut nog niet beu. Ja, het is bijna altijd rijst of noedels, maar er is een ongelooflijk ruime keuze aan hoofdgerechten. Ik vind de hoeveelheden olie in het eten soms wel vervelend. Je hebt niet echt het gevoel dat je heel gezond eet, zelfs als je groenten eet. Chinezen gebruiken ook heel veel eieren, dus ik eet hier abnormaal veel ei in vergelijking met in België. Ik probeer telkens andere gerechten, maar kiezen is moeilijk en de meeste gerechten ken ik ook niet. Meestal vraag ik of ze me iets kunnen aanraden, of pik ik er gewoon iets uit dat leuk klinkt of waarvan ik denk dat ik weet wat erin zit. Daarnaast kan je hier ook verschillende soepen vinden, of eens een keer hotpot, barbecue (allemaal kleine hapjes, maar heel pikant), Koreaans of Japans gaan eten. Westerse restaurants vind je hier bijna niet, heb ik gehoord. En als je echt genoeg hebt van het Chinese eten, dan zijn er nog altijd de McDonalds en de KFC :). Starbucks is hier ook populair. Daarnaast eet ik ook wel eens graag zoet brood, want dat is hier echt goed (maar calorierijk natuurlijk). Fruit is hier spotgoedkoop. Daarnaast eet ik af en toe ook eens de Chinese versie van “Aiki Noodles”, want zo van die dingen vind je hier ook met de massa.

Ook van de kleine standjes op straat krijg ik geen genoeg: van gepofte kastanjes tot pannenkoeken met groenten in, tot stukjes eend... je kan hier vanalles vinden. Ik loop hier dan ook constant te eten. De meest populaire dranken zijn hier, naast baijiu (de Chinese vodka), melkthee en gewone hete thee. Bier wordt hier ook massaal gedronken, maar omdat ik geen bierdrinker ben, kan ik over de smaak niets zeggen. De meeste buitenlanders houden echter wel van Chinese bieren.

xxx

16-10-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

03-10-2009 om 21:29 geschreven door Kelan  

Ziezo, ik heb net even geprobeerd mijn nieuwe postadres te formuleren. Daniela had me een voorbeeldadres doorgestuurd, maar dat zag er toch maar vreemd uit. Daarom heb ik er zelf maar wat aan geprutst, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of het zo in orde is. Laten we dus maar wachten met het verzenden van kostbare chocolade voor we zeker zijn dat het werkt :).

中华人民共和国

湖北省

武汉市

武昌区430072

珞珈山

武汉大学

留学生学院

1号楼, 3单元, 8 D号

珂兰 (Kerlijne Stessens)

手机号码:008615827566728

Luojia Shan (Mountain Luojia)

Wuhan University

The Office of the College of Foreign Students Education

Building number 1, Unit 3, Room number 8 D

Kerlijne Stessens

Contact number: 008615827566728

02-10-2009 om 18:44 geschreven door Kelan  

Och, ik zou het nog bijna vergeten!

Ik heb een paar keer met Ed gemaild en de situatie thuis ziet er best goed uit. Ik denk dat zijn moeder ongelooflijk veel geluk gehad heeft. Woensdag heeft hij mij laten weten dat hij dit weekend al terugkomt :D, en dat was een heel grote verrassing voor mij. Als hij zelf had kunnen kiezen, had hij nog tot half oktober in Engeland gebleven, maar blijkbaar verliest hij de helft van zijn beursgeld als hij langer dan 15 dagen afwezig blijft. Het is niet al te erg omdat zijn moeder er momenteel goed op staat, maar toch vind ik dat ze hier iets meer begrip zouden moeten tonen voor zijn situatie. Daarnaast is de universiteit op dit moment toch gesloten wegens de vakantie.

Hij is nogal halsoverkop vertrokken en dat hebben ze hier niet graag, zeiden ze me op het kantoor. Echter, als hij had moeten wachten tot na het weekend en tot alles weer administratief in orde zou gebracht zijn (wat hier eeeeuwen duurt), dan had hij veel te lang moeten wachten. Het was een hartinfarct, geen verkoudheid.

Enfin J we zien wel hoe het loopt. Ik ben alleszins tevreden dat mijn maatje terugkomt!

02-10-2009 om 17:08 geschreven door Kelan  

Joehoe J eindelijk nog eens nieuws van mij ;)

Zoals ik al zei, de tijd vliegt hier enorm. Misschien gaat een jaar toch niet zo lang zijn als ik dacht. Ik heb nog steeds ups en downs, maar het gaat me steeds beter af hier. Zo ga ik regelmatig weg met mijn Indische maatje Sam en vind ik altijd wel iets om me mee bezig te houden. Ik zal de hoogtepunten van de afgelopen week even op een rijtje zetten:

Vorige week ben ik met Mikko (een Zwitser) een dagje naar Hankou getrokken om onze verblijfsvergunning in orde te brengen. Daardoor heb ik weer maar eens mijn les gemist. Onze trip naar het politiekantoor heeft de ganse namiddag in beslag genomen, en we zijn pas vrij laat terug op onze koten gearriveerd. Hoewel de dag voornamelijk bestond uit rechtstaan in de bus, hebben we in Hankou door een paar leuke straatjes gekuierd. We zijn toevallig uitgekomen bij een marktje met allerlei soorten vis (paling, krab), schorpioenen (of iets dat erop lijkt), kikkers, schildpadden enzovoort. Toch wel zielig die beestjes zo te zien, vind ik. Van achter een groentenkraampje kon ik wéér maar eens een Chinees bespeuren die stiekem gsm-foto’s van me nam. Dat gebeurt hier constant, en de Chinezen zijn er precies echt van overtuigd dat dat niet opvalt J, ook al staan ze recht voor me en laten ze de genomen foto nadien aan hun vrienden zien. Discreet is anders. Ze mogen altijd aan me komen vragen of ze een foto mogen nemen, maar zo “stiekem” vind ik echt niet leuk. Ik heb de neiging om elke keer als ik het zie mijn eigen camera te nemen en op mijn beurt een foto van hen te trekken, of om een foto-pose aan te nemen :p. Ook kinderen holden achter ons aan en gingen hun vriendjes halen om hen de “aliens” te tonen. Toen Mikko en ik op een bankje onze rijst met pikante tofu aan het verorberen waren, staarde effectief élke voorbijlopende Chinees ons aan. Ook eergisteren in een restaurantje stonden de dienstmeisjes te observeren hoe ik mijn eten naar binnen werkte. Buitenlanders zijn een attractie, maar etende buitenlanders zijn blijkbaar nog veel interessanter J. De politie heeft vorige week onze paspoorten afgenomen, dus moest ik deze week nog eens helemaal terug naar Hankou om het terug te gaan oppikken. Sam heeft me vergezeld, en dat maakte dat het nog wel een leuk dagje geworden is.

De mooiste eetplekjes vlakbij de campus zijn toch wel de openluchtrestaurantjes naast het Oostelijke Meer. Ik heb er tot nu toe één keer gegeten, en vorige week vrijdag ben ik er nog iets gaan drinken met Daniela (Duits meisje) en Nitzan. Hoewel de restaurantjes zich naast een drukke baan bevinden, doet het allemaal heel rustig aan en kan je genieten van een mooi uitzicht. De muggen moet je er maar bijnemen ;).

Zaterdag ben ik eerst gaan zwemmen en nadien ben ik een kapotte bureaulamp gaan inruilen bij de Carrefour. Het mag hier dan allemaal goedkoop zijn, maar vaak begeven spullen het vrij gauw of (zoals bij mij het geval was) hebben ze gewoon nooit gewerkt ;). Ik heb trouwens ook een weegschaal gekocht voor minder dan 2 euro J. Weegschalen vind je af en toe op straat of in een shoppingcentrum, maar het is toch handiger er zelf eentje te hebben. Zaterdagavond ben ik eerst naar een evenement op de campus gaan kijken, waar veel meer volk was dan ik verwacht had. Dit evenement was al ter ere van de nationale feestdag op 1 oktober (gisteren dus). De hele ceremonie bestond uit een opeenvolging van patriottistische liederen zoals “Vandaag is het je verjaardag, mijn China” (http://ent.cctv.com/music/special/aggqdjc/20090827/108563.shtml - dit soort filmpjes zijn hier natuurlijk niet geblokkeerd), gezongen door jongeren. Leuk voor eventjes, maar een hele avond van datte, neen danku J. Dit jaar zijn de festiviteiten nog veel groter omdat het de 60^ste verjaardag van de Volksrepubliek is.

Gisteren was het dus “the big day”, en daarom ben ik gisterenavond eerst met mijn klasgenoten gaan eten en daarna aan de oever van de Gele Rivier in Wuchang naar het vuurwerk gaan kijken. Jammer genoeg viel er van dat vuurwerk bijna niets te zien. Het was zo goed als onmogelijk je door de mensenzee te bewegen en we konden niet op een plaats geraken waar we een beter zicht hadden. De straten waren één en al “mens” en het was zelfs niet mogelijk ons in één van de bussen te wringen. Ik denk dat het aan de andere oever in Hankou (waar het vuurwerk werd afgeschoten) nog veel erger moet geweest zijn. Gisteren was de verkeerschaos dus extreem, maar op gewone dagen is het ook al niet te doen. Chinezen stoppen voor niets of niemand. Zelfs als je al een paar passen op straat gezet hebt, is de kans groot dat je ofwel terug moet lopen, ofwel dat de bewuste auto serieus uitwijkt om toch maar niet te hoeven stoppen. Ook al is hun rijstijl vrij agressief, toch heb ik nog nooit iemand uit de auto zien stappen om een andere bestuurder uit te kafferen. Wat ze dan wel weer ten volste benutten, is hun toeter. Chinezen toeteren constant, en volgens mij is het een soort verslaving. Of ze nu in fout zijn of niet, of iedereen hen al gezien heeft of niet, of ze in de file staan of niet: toeteren doen ze J.

Op dit moment heb ik tot 8 oktober vakantie omwille van de Nationale Feestdag, maar er is nóg een feest dat nu toevallig ook begin oktober valt (3 oktober): Het Midherfstfeest. Dit is een traditioneel feest waarbij naast de Aarde vooral de Maan vereerd wordt. Op deze feestdag kijken Chinezen met hun familie naar de maan en eten ze de fameuze maankoekjes. “Maankoekjes” of “maancakes” zien er geweldig lekker uit, maar zijn niet te eten. Ze zijn niet alleen veel te zoet, ze liggen ook nog eens als een baksteen op je maag. Dat heb ik toch geconstateerd uit de cakejes die ik de afgelopen dagen geproefd heb. Ze zijn daarnaast ook nog eens vrij duur in vergelijking met andere Chinese zoetigheden.

Ondertussen heb ik ook mijn eerste echte Chinese karaoke-ervaring achter de rug. Nadat ik zaterdag de vaderlandslievende kreten van de Chinezen op de campus ontvlucht was, ben ik samen met Sam, Jazz (een andere Indiër die hier al 4 jaar studeert), Joey (een Chinees) en zijn vrienden naar KTV getrokken. KTV-plaatsen kom je altijd en overal tegen. Het zijn grote gebouwen waar je met vrienden een kamertje kan huren om er dan de ganse avond door een micro te kwelen. Het repertoire bestond zowel uit Chinese als Engelse liedjes. Nadat ik eenmaal gezongen had, belandde de micro steeds opnieuw weer in mijn handen :p, ik heb al een fanbase in China. De liedjes van de Backstreet Boys waarnaar ik luisterde toen ik een jaar of 11 was, zijn hier trouwens enorm populair.

Ik ben ondertussen ook al twee keer naar een club geweest. Eergisteren naar club “Song a Song” (ofzoiets) met de twee Indiërs en Joey, en gisterenavond met mijn klasgenoten naar een club hier vlakbij. Vooral eergisteren is me goed bevallen, en naar ik heb horen zeggen kan het nog beter als je naar de clubs gaat met veel buitenlanders. Daar wordt meer Engelse muziek gedraaid en is de sfeer waarschijnlijk ook meer zoals ik gewoon ben in België. In alle clubs hier werken naast danseressen ook zangers en zangeressen. Zij zingen regelmatig mee met de karaoke-versie van populaire nummers. Ik ben al vaak verschoten hoe goed sommige zangers zijn! Ook al zijn Chinezen niet echt feestbeesten, toch vind ik de sfeer nog oke. Ze doen allemaal pogingen om te dansen en ik heb de indruk dat ze zich toch goed uitleven J. Voor herhaling vatbaar dus.

Wat ik ook zeker nog moest aankondigen, is dat ik maandag voor een paar dagen naar Luoyang trek met Vincent, een andere sinoloog. Hij studeert in Qingdao, in de provincie Shandong. Ik sta ervan versteld hoe snel de treintickets de deur uitvliegen. Toen ik vorige week achter tickets ging vragen, kon ik ze nog niet krijgen, en 2 dagen later was bijna alles al uitverkocht. Ik heb na lang informeren geopteerd voor een slaaptrein voor overdag. De rit duurt namelijk een achttal uren en de zachte zitjes waren uitverkocht. Veel zin om 8 uren aan een stuk op een harde bank te zitten, had ik niet. Nochtans wil ik die harde zitjes wel eens ervaren.

Vincent kan het echter nu al ervaren. Hij heeft meer last gehad met het bemachtigen van een ticket. Zijn reis zal ongeveer 15 uren duren en hij durfde niet te wachten op een andere mogelijkheid, dus heeft hij de harde zitjes genomen... En dat is niet het enige, hij komt ook nog eens ’s nachts om 2 uur aan. Het zal letterlijk en figuurlijk een harde trip worden.

 
Nog even over het eten: hier vlakbij onze koten is een klein winkeltje waar elke dag vers brood uit de Carrefour verkocht wordt. Het is niet zoet, dus ideaal. Daarnaast heb ik ook de chocolade van Dove ontdekt, die best wel te pruimen valt. En neen, die heeft geen zeepsmaak :).

Ik zal mijn verhaal eindigen met een paar weetjes:

Chinezen houden van dutjes. Niet enkel middagdutjes, maar ook ochtenddutjes en avonddutjes. Overal waar je kijkt, zie je wel één of andere maffende Chinees. In de bus, bij de nagelverzorging in een schoonheidswinkeltje, in restaurantjes langs de weg ... wie weet waar liggen er nog J. Een ander fenomeen is het “mannentopje”. Als het warm is buiten, zoals op dit moment bijna elke dag het geval is, kan je regelmatig mannen waarnemen die hun t-shirt of marcelleke tot halverwege hun (vaak ietwat dikkere) buik opgerold hebben. Ik ben benieuwd of die trend zich volgende zomer ook in Vlaanderen zal doorzetten J.  

Tot de volgende ;)

x

02-10-2009 om 17:07 geschreven door Kelan  

Dag lieverdjes!

Ik merk, nu de lessen gestart zijn, dat ik heel wat minder tijd kan vinden om aan mijn blog te werken. Ik heb op dit moment bijvoorbeeld meer zin om mijn bed in te kruipen omdat ik al twee nachten veel te weinig geslapen heb. Oke, ik geef toe, dat ligt deels aan mezelf, máár er zijn nog andere oorzaken! Ten eerste: elke avond is er wel één of ander groepje buitenlanders dat onder mijn raam lawaai komt maken en bier komt drinken. Overlaatst waren er hier beneden zelfs Afrikanen die genot vonden in het imiteren van wolven. Daarnaast is er het geluid van de waterpomp van ons gebouw, waar blijkbaar enkel ik last van heb. Ik vind het zelfs erger dan Afrikaans wolvengehuil, en ik snap niet hoe het komt dat niet heel het gebouw er wakker van wordt. Zelfs met mijn dierbare oordopjes slaap ik er niet doorheen. De pest is dat dit geluid heel onvoorspelbaar is en ongeveer een uur duurt. Soms is het er, soms niet. Zo ben ik al een paar keer om 6 uur ’s morgens wakkergeworden, terwijl ik normaalgezien pas rond 7 uur opsta. Daar gaat mijn nachtrust dus L. Een laatste oorzaak is ten slotte mezelf. Ik heb tot nu toe namelijk nog maar amper mijn schoolboeken open gedaan en ik realiseer me meestal ’s avonds pas dat ik toch nog één of ander opstel moest schrijven.

Daarom heb ik vandaag al maar eens één les geskipt... (shame on me). Lessen skippen lijkt hier op het eerste zicht geen probleem, maar de leerkrachten houden het wel allemaal bij. Een deel van de punten staat op aanwezigheid, maar dat is voor mij dus allemaal niet zo belangrijk. Ik denk niet dat ik er bij mijn super-ijverige Koreaanse vriendin een goede indruk op nalaat, maaaaar ik zoek niet elke week lessen te skippen. Het was trouwens de gemakkelijkste les: grammatica. De rest van de lessen zijn best oke vind ik. Niet zo moeilijk als in Leuven, maar ik leer elke les toch vrij veel woordenschat bij. Trouwens, niet iedereen in mijn klas studeert enkel Chinees, en dit jaar is ook niet voor iedereen in mijn klas een “extra” jaar (zoals bij mij het geval is). Voor mijn Koreaanse vriendin (Liu Zhi Hui) telt dit jaar bijvoorbeeld wél mee als een bachelorjaar, en zij heeft naast Chinees dus ook nog andere vakken zoals International Trade. Nu we het toch over school hebben, dit is mijn weekschema. Zoals je kunt zien, is de uurverdeling een beetje bizar.

Maandag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: spreken

Dinsdag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: luisteren

14:05 – 15:40: lezen (zowel luidop als begrijpend)

Woensdag:

14:05 – 15:40: grammatica

15:45 – 17:25: spreken

Donderdag:

08:00 – 09.35: luisteren

09:50 – 11:25: schrijven

Vrijdag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: spreken

Het is redelijk wat, en je krijgt toch ook veel opdrachten. Dit zijn vooral lesvoorbereidingen, maar ook opstellen en oefeningen. Al bij al zal het nog wel meevallen, en je kiest zelf of je veel extra woordenschat studeert of niet.

Ohja, wat me opgevallen is bij Koreaanse meisjes is dat ze vrij preuts zijn. Preutser dan Chinese meisjes denk ik. Zo had Nitzan overlaatst een t-shirt aan waarbij het bandje van haar BH zichtbaar was. Op een gegeven moment begon Liu Zhi Hui vreemde gebaren te maken, waardoor ik dacht dat er iets mis was. Panikerend wees ze naar het BH-bandje van Nitzan, die daar natuurlijk geen probleem in zag. Toen ik me vandaag in de klas voorover bukte om iets te nemen, voelde ik plots dat Liu Zhi Hui mijn t-shirt naar beneden trok om te voorkomen dat iemand mijn onderrug zou zien.

Ik word hier met allerlei namen aangesproken, behalve met mijn echte naam. Caroline, Karolina, Kerlena, Kelan... Mijn Chinese naam is nog het best van allemaal J. Ik spreek hoe langer hoe meer Chinees hier op de campus. Als ik met mijn kotgenotes praat, is de voertaal meestal Engels, maar in de klas spreek ik tegen iedereen Chinees. Koreanen, Japanners, Vietnamezen, Laotianen, Kazachen en Turken kennen namelijk meestal geen Engels. Vorige week was er een meeting met alle nieuwe buitenlandse studenten. Net zoals al de rest hier, was ook deze meeting “vaag”. Er zal ergens in oktober een internationaal cultureel festival plaatsvinden, waarop alle buitenlanders hun land moeten vertegenwoordigen. Deel één van het festival zijn de kraampjes, die je zelf moet inrichten met bijvoorbeeld foto’s, typische klederdracht, typisch eten... van je eigen land. Deel twee is een optreden per werelddeel (alle Europeanen, Afrikanen, Aziaten samen). Voorlopig is er echter niet echt iemand die zich hier al mee aan het bezighouden is. Nochtans is het vrij belangrijk, aangezien het op de nationale televisie zal komen. Ze hebben ons ook aangeraden zo snel mogelijk contact op te nemen met onze ambassade :p. Ik ben eens benieuwd wat het allemaal gaat worden. Waarschijnlijk weer grote plannen, maar als puntje bij paaltje komt, loopt alles toch weer in het honderd.

Wat ik ook nog wou vermelden, is dat het hier vol muggen zit. Je kan niet buitenkomen, of je zit onder de muggenbeten. Op zich vind ik muggenbeten niet zo erg, maar de muggen hier zijn natuurlijk weer helemaal anders dan de muggen in België. Een beet van deze mug jeukt 10 keer zo hard als een beet van een Vlaamse mug. Nu we het toch over dieren hebben (ongedierte is een beter woord), vorige week ben ik één nacht bij Nitzan gaan slapen omdat ik bezoek had van meneer de rat. Ik was niet zeker of ik hem nu in mijn kamer of in de badkamer zag wegvluchten, dus nam ik het zekere voor het onzekere. Daarnaast horen en zien we ook regelmatig muizen op ons appartement. Ondertussen is mijn kamer herschilderd in het lichtblauw (Madi’s idee). Enkel Nicole laat haar kamer niet schilderen. Enkel de living moet nu nog gedaan worden. Het resultaat mag er zijn ;) echt veel beter dan die vuile witte muren van voorheen.

Vorige week ben ik samen met Nitzan en Nicole gaan zwemmen buiten de campus. Ik hoop dat ik vaker de tijd kan vinden om met hen mee te gaan, want het bevalt me wel. Nochtans valt het niet te vergelijken met zwembaden in België. Zo zijn er geen aparte kleedhokjes en loopt iedereen er na het zwemmen naakt rond. De ruimtes voor mannen en vrouwen zijn natuurlijk wel van elkaar gescheiden. Op het eerste zicht lijkt het zwembad vrij hygiënisch; iedereen moet namelijk een badmuts dragen en de gangen zijn heel proper. Echter, eenmaal in het zwembad merk je dat er niets anders dan gerocheld wordt. Chinezen tuffen gewoon in de goot van het zwembad en kletsen er dan wat water overheen. Na het zwemmen sta je dus met zijn allen gezellig in je blootje onder de douche, en je kan je wel voorstellen dat een paar buitenlanders tussen die Chinezen een speciale attractie zijn. Zo begon er weer een meisje tegen me te babbelen en te stoefen over mijn schoonheid J. Jaja, ik krijg hier een dikke nek.

Ondertussen heb ik al wat meer van Wuhan gezien. Vooral de omgeving rond de campus lijkt me al iets duidelijker. Zo ben ik vrijdagavond op mijn eentje over de dichtstbijzijnde hoofdbaan gelopen, en heb ondertussen wat winkeltjes gedaan. Het was een grote wandeling, en ik was pas heel laat terug op kot. Ed had me toen een paar berichten gestuurd waarin hij zei dat hij slecht nieuws van thuis had, dus ben ik zo snel mogelijk langs zijn kot gegaan. Omdat ik een slecht voorgevoel had, heb ik onderweg een knuffel voor hem gekocht (overlaatst heeft hij mij ook een kadootje gegeven). Het nieuws bleek inderdaad ernstig: zijn moeder heeft een hartaanval gehad. Ik wist niet wat ik hoorde. Ed is zaterdag de hele dag op pad geweest om zijn paspoort terug te krijgen van de politie (de politie neemt hier namelijk gedurende een ganse week je paspoort af om een verblijfsvergunning in orde te maken) en om een treinticket te kopen. Ik ben zaterdag een dagje naar Hankou geweest, en schrok toen ik rond 6 uur het bericht kreeg dat Ed ’s avonds al naar huis zou vertrekken. Ik ben halsoverkop naar het treinstation vertrokken, waar ik hem nog 5 minuten gezien heb. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik hoop dat alles oke is... Het was voor mij wel een domper om mijn beste maatje hier te zien vertrekken. Gelukkig is hij van plan nog terug te komen, maar dat zal zeker voor binnen een paar weken zijn.

Zaterdag heb ik de Yellow Crane Tower bezocht en ben ik dus nadien in Hankou gaan rondlopen. Ik had gedacht dat de Yellow Crane Tower enkel een “tower” was, en dat ik die dus gerust op een uurtje gezien zou hebben. Het tegendeel was waar, want het gebied van de Yellow Crane Tower bleek groter dan ik dacht. Omdat het zaterdag vrij warm was, heb ik toch wel wat afgezien J ik zweette me te pletter. Net op dat moment, toen ik op een stoeltje zat te rusten, kreeg ik een Chinese jongen in de mot die stiekem een foto van me wilde trekken. Omdat ik echter naar hem keek, richtte hij snel zijn camera naar de andere kant. Hij snapte dat ik het doorhad, en ging het tegen zijn vrienden vertellen, waarna ook zij begonnen te lachen en naar mij begonnen te loeren. Uiteindelijk waagden twee meisjes uit hun groep het aan mij te komen vragen of ze samen met me op de foto mochten. Om beurt kwamen ze naast mij staan, en die hele tijd bleef ik me afvragen waarom Chinezen in godsnaam met een bezwete en afgematte buitenlander op de foto wilden. Ik zag er namelijk niet echt op mijn paasbest uit J. Deze actie gaf andere Chinezen het startsignaal om hetzelfde te komen vragen, en dus had ik op de Yellow Crane Tower wel mijn bezigheden. Het uitzicht daarboven was magnifiek. Jammer genoeg is de lucht hier zelden helder, waardoor alles steeds in nevel gehuld is. Ik vermoed dat het de smog is, en de hoge vochtigheid op deze plaats. Het weer varieert hier zeker zo erg als in België. Zaterdag was het heet, maar was er geen zon te zien, zoals hier bijna altijd het geval is. Zondag heeft het heel de dag geregend, en op sommige momenten zelfs gestortregend. Maandag (gisteren) was het echter uitzonderlijk een prachtige dag. Zulke dagen maak je hier zelden mee, zei Madi. De hemel was open en de temperatuur was ideaal (zo’n 24 à 25 graden). Daarom heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt de campus eens te verkennen. Samen met Jordi (een Spanjaard) ben ik de oude Chinese koten en de oude bibliotheek gaan bezichtigen. Daarna ben ik alleen nog op zoek gegaan naar één of andere plaats vlakbij mijn universiteit waar het mogelijk zou zijn guzheng te leren spelen. Je weet wel, dat typische Chinese snaarinstrument. Ik heb die plaats (nog) niet gevonden, maar wel een leuk straatje met allerlei goedkope spullen (van schoolbenodigdheden tot kleding).

In het algemeen heb ik me zaterdag goed geamuseerd, maar ik voelde me ook verloren. Het feit dat ik er helemaal alleen op uitgetrokken was, had daar waarschijnlijk wel mee te maken, maar het komt ook omdat ik me nog altijd niet echt goed voel in deze stad. Misschien heb ik te veel hooi op mijn vork genomen door zaterdag zowel de toren als het centrum van Hankou te bezoeken. Het was namelijk nogal overweldigend. De weekenddrukte is onvoorstelbaar. Het afscheid van Ed diezelfde avond was de druppel, en op het einde van de dag was ik uitgeput en ongelukkig. Gelukkig kon ik zondag lang uitslapen en kreeg ik telefoon van Julia dat ik weer kon gaan lesgeven (samen met Adam). Ditmaal waren de kinderen iets ouder, maar lesgeven kon gewoon op dezelfde manier als vorige keer. Ik had dit keer de les voorbereid, en heb het over hobby’s gehad. Zo kwam ik uiteindelijk bij zingen terecht, en heb ik de kinderen het refrein van “You are my sunshine” geleerd. Ze waren allemaal zo enthousiast, en ook ik geniet daar heel erg van. Julia is zo in de wolken dat ze me heeft gevraagd of ik lesgeven in een kleuterschooltje zou zien zitten. Daarom ga ik dat normaalgezien nu vrijdag eens proberen. Daarna kan ik kiezen wat me het beste ligt. Lesgeven is hier niet echt moeilijk. Het is vooral belangrijk dat je creatief bent en de kinderen heel actief laat meewerken. Als je dan toch eens inspiratieloos bent, laat je de kinderen nieuwe Engelse woorden nazeggen. Dat kan soms wel eens voor grappige effecten zorgen ;) want de kinderen herhalen effectief álles. Toen ik me een goedkeurende “hm” liet ontvallen, hoorde ik dan ook enkele Chineesjes hetzelfde zeggen. Ik besloot daarom er nog maar een paar “hm hm”-s aan toe te voegen ;).

22-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan