dinsdag 7 oktober  2014

Barbadelo – Portomarin 17 km

Reken bij die 17 km maar een extra kilometertje bij, want de camping lag niet echt op de camino-route!

Deze ochtend was ik nog maar net vertrokken (7.30u.) of ’t begon weeral te regenen.   M’n regenbroek en –cape maar weer aangetrokken en zo verder gewandeld.  Deze nacht had het ook behoorlijk veel geregend en gewaaid.  Je kunt dit weertje hier ‘t best vergelijken met ons Belgisch, miezerig, druilerig herfstweer.

Maar de vele vogeltjes bezorgden me een pittige morgenstemming, bijna à la “Grieg”.

En dan plots kom je aan die magische “100”.  Toch wel de moeite hé, nog 100 km en ik kom in Santiago de Compostela aan!  Wie had dat gedacht!  Ook Willy passeerde de “100” langs de baan.  Sedert we in Galicia gekomen zijn, staan om de 500m een km-paal zodat de pelgrim stap voor stap weet hoe dicht hij bij z’n einddoel nadert!

Je hebt van die dagen waarop je vele contacten legt en je hebt er waarop je geen enkele babbel slaat!  Vandaag was het zo’n dag!  Ik wandelde alleen!  Af en toe stak iemand me voorbij, maar zonder een praatje te slaan.  Het deerde me niet! Ik genoot van het landschap en de heerlijke paadjes.  Ieder perceel (weide, akker, grond) wordt met een stenen omheining afgeboord.  Dat heeft iets!

Ook het weer verbeterde.  Het bleef wel bewolkt maar ’t regende niet meer.

Vóór ik naar de camping trok, haalde ik in ’t stadje Portomarin m’n stempel.  Noch het toeristenbureau, noch de kerk was open.  Om toch maar aan die stempel te geraken kocht ik in een plaatselijk supermarktje een “mars” (da’s toch goed om m’n calorieën aan te vullen!!!) en kreeg aan de kassa m’n stempel.  

Toen ik Portomarin binnenwandelde, stapte ik op de brug over de Rio Miño.  Ik had een prachtig zicht over de rivier,  zo’n brede bedding! 

In Spanje (of toch zeker om en bij de Camino) lopen inderdaad veel honden.  Iedereen had me gewaarschuwd (vooraf) zeker een wandelstok mee te nemen om je te kunnen verdedigen tegen die dolle honden.  Voorlopig is dit helemaal niet nodig.  De meeste honden liggen lui te kijken naar die vele pelgrims, anderen lopen je gewoon voorbij of nog anderen laten zich gretig aaien.  Van kwade of dolle honden is zeker geen sprake.

Op de camping stonden wij als enige met onze wagen.  Wel verhuurden ze kamers, waar ook gasten aanwezig waren.  Maar het was er zeer rustig.

07-10-2014 om 16:23 geschreven door christine bentein  

maandag 6 oktober  2014

Triacastela – Barbadelo 23 km

Na het intikken van m’n blog wandelden Willy en ik gisteren nog eens door het dorpje.  Om 18.00u. was er in de Iglesia de Santiago een viering met zegening voor de pelgrims.  Je voelde dat de priester het volk kon animeren.  Dat hoorde en zag je aan de mensen die het Spaans begrepen.  Het Emmaüs-verhaal werd in 4 talen (Spaans, Italiaans, Frans en Engels) voorgelezen door 4 pelgrims.  Iedereen gaf elkaar een dikke knuffel tijdens de vredeswens.  Willy zat niet bij de pelgrims.  Ik verliet even de groep om ook hem die warme knuffel/zoen te geven. Ik ben hem zo dankbaar dat hij die pelgrimstocht samen met mij wilt meemaken.  Die viering straalde warmte uit.  Het deed deugd die mee te beleven.

Na de mis trokken we verder door het stadje.  We bewonderden een zéér oude notelaar.  Daarna bestelden we ons peregrino menu in een plaatselijk restaurant.  Na vééééééééééééél geduld kregen we eindelijk onze maaltijd.  Maar het smaakte. 

Tijdens de nacht lag ik een paar uurtjes wakker.  Dan gingen m’n gedachten naar huis.  Eigenlijk verlang ik wel iedereen terug te zien. Vooral denk ik dan aan moeder, aan ons klein toekomstig Selschottertje en aan Freddy. 

Deze morgen stond ik opnieuw voor de keuze.  Ik had de avond voordien uitgemaakt de kortste route te nemen want beiden stonden beschreven als mooi.  Ik moest de juiste pijl en veldweggetje zien te vinden naar San Xil.  Gelukkig was er Carolyne (Canada).  Zij trok ook die richting uit.  (Later zag ik dat de meesten die route namen, want ik kwam veel bekenden tegen.)

Ik trok een ganse tijd samen met Isabelle (Canada), Peter en Debby (Costa Rica) verder.  Het weertje veranderde steeds meer.  ’t Werd typisch voor Galicië: mistig, winderig en regen.  Het drietal stopte aan een bar, ik trok verder. 

Nu eens alleen, dan met bekenden, maar nooit lang.  Plots zag ik Anton (Bulgarije) terug.  Hij liep zeer traag.  Blijkbaar had hij pijn aan z’n rechter kuit en zou het rustig aan doen.

De regen werd heviger.  We moesten onze cape aantrekken.  Plezant is anders!  Maar dat wisten we. 

Eenmaal in Sarria haalde ik een stempel in het toeristenbureau.  Ik kreeg een plannetje van de stad.  Veel viel er niet te beleven.  Alle kerken waren gesloten.  Ik had meer van dat stadje verwacht.  (Inge,  hier heb ik aan jou gedacht!  Dat is jouw startplaats!  Overweeg toch maar eens of je niet de totale camino wilt wandelen!  Zo’n rijke, mooie ervaring!!!!  En ik weet zeker: jij kunt dat!)

De laatste kms liep ik met Oscar, een man uit Gran Canaria.  (Hij woont en werkt momenteel wel in Madrid.)  Beiden in gebroken Engels konden we elkaar toch begrijpen.  We wandelden door een prachtig loofbos met zeer oude, grillig gevormde, vol mos-hangende bomen.  Je ziet duidelijk dat dit een vochtige streek is. 

Aangekomen in Barbadelos stond Willy reeds met de wagen op de parking van een aubergue.   Via mail (vooraf) wisten we dat we dààr konden staan en genieten van de faciliteiten van de aubergue.  We mochten er ook gebruik maken van hun WIFI.

Deze avond aten we daar het pelgrimmenu.  En eigenlijk viel dat goed mee, want het weertje was niet zo best om buiten te eten.

Willy en ik verkenden ook nog het kleine dorpje.  Veel viel er echter niet te beleven en daar het nogal regenachtig was maakten we ons tochtje kort!

06-10-2014 om 16:19 geschreven door christine bentein  

zondag 5 oktober  2014

La Laguna – Triacastela 24 km

Om 7.00u., nog pikdonker, verliet ik de aubergue. En ja, ik kon vertrekken in het droge.  Er blonken opnieuw heldere sterren.  Alleen zocht ik m’n weg door dat stille bergdorpje.  Vóór O Cebreiro stond de grote steen met de nieuwe (laatste) provincie op: Galicia.  Toen ik door het dorpje O Cebreiro wandelde kwam de zon op.  Dit dorpje is (bijna) een museum op zich, mooi, maar m’n camera kon de donkerte nog niet aan.  Ik had ogen te kort om te genieten van de pracht van moeder aarde.  Ik liep boven de wolken (in het dal). 

Tot driemaal toe moesten we klimmen naar een Alto.  Bij de Alto de San Roque posseerde ik naast een grote bronzen pelgrim die zich schrap zet tegen de wind.  Op de derde Alto (do Poio) ontmoetten Willy en ik elkaar toevallig.  Willy was op weg naar de nieuwe slaapplaats en ik kwam juist uit het steile bergpad op de top.  We dronken er samen een potje koffie in de plaatselijke bar.

Na die laatste pas ging het bergaf tot Triacastela.  Onderweg stond een vrouwtje met pannenkoeken voor de pelgrims. 

Ik babbelde ook wat met twee Deense vrouwen (Ilse en Loane) tijdens het wandelen.  De natuur bleef fascineren.  Galicia is zeer groen.  Er valt dan ook, in vergelijking met andere delen van Spanje, veel regen in Galicia.  Waarschijnlijk zullen we er ook nog mee te maken krijgen.

We stonden op een grote weide vóór een aubergue.  Niets bijzonders, maar ik kon gebruik maken van de douches en toiletten.  En dat is toch ook best meegenomen!

05-10-2014 om 17:14 geschreven door christine bentein  

zaterdag 4 oktober  2014

Villafranca del Bierzo – La Laguna 27 km

Achteraan de camping stroomde de Rio Cúa.  Dat was een zalig, rustgevend plekje.  Jammer dat Willy er geen Spaanse visvergunning had. 

De baas van de camping wist ons in z’n beste Engels te vertellen dat we ’s morgens vroeg (7.00u.) zeer stil moesten zijn en van de avond ervoor onze auto moesten klaar zetten met de lichten naar de uitgang toe.  Dit om zeker niemand te storen.  (Er stonden amper 4 andere campingcars/tenten!!!!)

Willy voerde me in het donker via de autostrade naar de vlotst te bereiken plaats op de camino.  Dit had 2 gevolgen: ten eerste werd ik op een paar kilometertjes afstand van m’n vorige stopplaats afgezet en ten tweede moest ik noodgedwongen de minder boeiende route volgen.

Inderdaad,  tot Vega de Valcarne viel er niet veel te beleven.  Steeds wandelde ik naast de N-VI.  De autostrade was altijd wel ergens, nu eens links, dan weer rechts. Een (schrale) troost, de rivier hoorde en zag je ook wel altijd.

Elk kerkje dat open was, ging ik binnen.  In Spanje vereren ze heel sterk Maria.  Overal merk je mooie beelden met kaarsjes ervoor van haar.  Meestal is er vooraan een prachtig versierd, barok hoofdaltaar.

Ik was reeds voor 11.30u. in Ruitelàn, m’n eindbestemming.  Daar kon ik de aubergue maar om 13.00u. binnen.  Ik at er m’n middagmaal op en besliste verder door te trekken.

Vanaf toen begon de klim.  Een serieus keien/rotspad bracht me van 630m tot 1200 m hoogte.  In het boekje waarschuwden ze voor de koeienvlaaien. (uitglijden)  Inderdaad, er lagen grote … Hoeveel keer moeten deze dieren die steile paden op en af?

Hoe vermoeiend het ook was, de uitzichten beloonden me telkens opnieuw.

In de aubergue trof ik weer veel bekenden aan.  Ik praatte ook enige tijd met een psychotherapeute, Kirsten, uit Nederland over de eenvoud van de camino en de luxe waarin we normaal baden.

Rond 18.00u. gingen we samen eten.  Een lekkere en gezellige tafel.  Terwijl we aten zagen we door het raam de schapen over de straat lopen.   Ze werden naar hun stal gebracht door het boertje te paard en z’n hond.  Ook de koeien (je hoorde de bellen van heinde en ver) werden binnengebracht.  Dit is echt nog een oud boerendorpje, hoog in de bergen.

Plots kwam de mist (lagere wolken) boven het dorpje hangen.  We zaten in de wolken.  Het regende.  Hopelijk kunnen we morgen in het droge starten!

04-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 3 oktober  2014

Molinaseca – Cacabelos 23,5 km

De route vandaag nam een grote boog rond de stad Ponferrada om aan de andere kant bij een prachtig kasteel uit te komen.  Daar ontmoette ik Jan opnieuw,een Nederlander uit Vaals (drielandenpunt N-D-B)  Gisteren kwam hij even bij ons aan tafel zitten toen Willy en ik de peregrinos-menu aten.  (Hij wandelt de camino omwille van z’n werk.  Hij schrijft artikels voor een plaatselijk Nederlands tijdschrift.  Tijdens ons gesprek merkte je dit wel.  Hij beleeft de pelgrimstocht niet zoals de meeste anderen.  Voor hem was (eerder) zakelijk…)

Gisteren hadden Willy en ik ook nog de volkstuintjes aan de rand van het stadje gekeurd.  Mooie groenten, maar verschrikkelijk veel onkruid… dat zou op m’n zenuwen werken …

De eerste helft van m’n tocht verliep vooral in drukkere agglomeraties, weinig aantrekkelijk.  Dan stapte ik vaak zingend verder om het toch nog vlot te laten verlopen. Alle Chiro-stap-liedjes passeerden de revue!  Maar ook al liep ik alleen, steeds kwam ik andere pelgrims tegen, vaak bekenden, soms ook nieuwe gezichten.  

En dan dacht ik zo: hier loop ik nu, met een rugzak waarin het hoogstnoodzakelijke zit, een wandelstok en wat geld, goed om eten, onderdak en een bed te verkrijgen.  Meer heb je niet nodig op de camino-weg.  Drinkwater vind je langs de weg bij de kraantjes met “aqua potable”.  Je wast met je handen je sokken en truitjes, … en je loopt blijgezind verder.  Eenmaal thuis wen je dan weer vlug aan de luxe en het comfort.  Toch wel raar hé, als je daar bij stil staat!

De tweede helft van het traject was weer mooier, door een wijnstreek.  Deze wijn van “Del Bierzo”streek proberen ze (opnieuw) te promoten.  Wie wilde, mocht een wijnbottelarij binnen en natuurlijk ook proeven.

Dààr vergat ik toch wel m’n wandelstok zeker!  Gelukkig was ik nog niet te ver toen ik het besefte. 

Willy stond me reeds op te wachten in het stadje.  Ik verkreeg m’n stempel in een plaatselijke aubergue en samen trokken we naar de camping, enkele kms verder in Villamartin de la Abadia. (Dit ligt buiten de camino-route).

Voor Willy  zijn het soms wel wat lange dagen, zeker als ik voor 2 dagen in aubergues verblijf!  Maar toch heeft hij reeds prachtige dingen ontdekt.  Zo vond hij in een boom op de camping een nest vleermuizen.  De moeite om te zien.  Ook geniet hij van de heldere sterrenhemel.  (Veel boeiender dan in het fel verlichte Vlaanderen).  Ook alle vogels in de omgeving, groot en klein, heeft hij gezien en gehoord.

03-10-2014 om 16:49 geschreven door christine bentein  

donderdag 2 oktober  2014

Foncebadon – Molinaseca 19 km

Deel twee van de bergetappe was een topdag, letterlijk en figuurlijk.  Deze morgen nam ik voor het eerst een ontbijt in de aubergue.  Vooreerst omdat de mogelijkheid er was, maar vooral omdat het zo’n uitgebreid ontbijt was.  Met hetzelfde groepje als gisterennamiddag en -avond genoten we ervan met volle teugen.

Met diezelfde bende trokken we vroeg op stap om vóór zonsopgang bij le Cruz de Ferro aan te komen.  Die plaats heeft iets! Die plek geeft je ook iets!  Een gloeiende schijn van de opkomende zon (uiterlijk) en een warme gloed in je binnenste, (innerlijk) zeker op het moment dat je je meegebrachte steen uit je eigen tuin dààr neerlegt.  Op die steenberg liggen keien van over de hele wereld!  Het was een fantastisch moment!

Ik droeg de ganse tocht twee steentjes met me mee.  Hier liet ik dus eentje achter.  De symbolische betekenis:  je werpt je lasten af, je laat je zorgen achter je!  Mijn tweede is een doorschijnend, glanzend steentje met een beschermengeltje erin verwerkt.  Bedankt Ilse, dit draag ik met me mee, de ganse route!

We trokken verder door een schitterend landschap!  Hoe lastig het ook was, we genoten met z’n allen van de fantastische uitzichten. 
In vorige jaren moet het daar ook gebrand hebben.  Hele struiken waren zwartgeblakerd.

In het stadje Molinaseca zat Willy langs ons parcours.  Samen dronken we in een plaatselijke bar nog wat.  De Canadese en Belgische vrienden trokken nog verder tot Ponferrada.  Wij bleven dààr op de camperplaats.

02-10-2014 om 16:25 geschreven door christine bentein  

woensdag 1 oktober  2014

Astorga – Foncebadon 25,5 km

Deel één van de bergtocht over de bergketen “Montes de León” stond op het menu vandaag.  Een stevige etappe, dat voelde ik.  Gelukkig, reeds een tweetal dagen laat m’n kleine teen niet zoveel meer van zich horen (voelen!) Vandaag pruttelden m’n spieren en gewrichten wel meer tegen.  Maar het uitzicht maakte veel goed: prachtige vergezichten, heerlijke fladderende vlinders, mooie flora en zeer eigenaardige sprinkhanen (onopvallend wanneer ze stil zitten maar prachtig blauw gekleurd bij het opspringen, echt mooi).

Zeer opvallend was, langs de weg, een draad, vol met zelfgemaakte kruisjes.  Elke pelgrim stak er wel zijn kruisje bij, de ene al wat meer versierd dan de andere.  Ook ik vormde met twee takjes mijn kruisje en stak het tussen de draad.

De aubergue ligt in een bijna verlaten dorpje op 1440m hoogte.  De straat is nog niet aangelegd (keien en zand).  Bij de aubergue liep een geit, los, rond. 

Hier ontmoette ik m’n eerste Belgen, Marilyne en Chris.  Plots hoorde ik “Vlaams” praten.  Dit trok onmiddellijk mijn aandacht.  Zo zaten we na enige tijd samen op het terras van de aubergue, bij ons zat nog een koppel uit Canada (Glenn en Louise) en een koppel uit Australië.   ’t Was echt een aangename, gezellige namiddag.  Hadden we een plezier toen plots de geit bij ons kwam neuzen of er niets te eten viel!!!!

’s Avonds kregen we allen paëlla.  Men had voor de pelgrims één grote schotel klaargemaakt.

01-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 30 september  2014

Villavante – Astorga 22 km

We dokterden gisteren uit waar Willy en ik zouden overnachten.  Willy zou naar een camping trekken even buiten de camino-route en ik zou tweemaal in een aubergue overnachten. 

Vandaag was het een mooie tocht.  We hadden opnieuw de keuze: langs de autoroute of door de landelijke dorpjes.  De keuze was vlug gemaakt. (Misschien wat langer en lastiger, maar veel gevarieerder en midden in de natuur.)

Eerst trok ik door Hospital de Orbigo.  Daar was de langste brug van de ganse camino terug te vinden.  (20 bogen en 300m lang)

Meer dan de helft van de etappe stapte ik samen met Anton, een jongen uit Sofia (Bulgarije).  Zo verliep de tocht vlot en aangenaam.  ’t Was een toffe gast.  Boven op de hoogvlakte stond een eet- en drankstandje.  Ik nam een pauze.

Even verder bij een kruis (vol met steentjes zoals gewoonlijk) hadden we een prachtig zicht op Astorga.

Na inchecken, installeren en douche maakte ik een stadswandeling.  Ik had een plannetje ontvangen in het toeristenbureau.  ’t Was marktdag, dus een grote drukte in de stad.  Astorga is culinair bekend omwille van z’n chocolade en mantecados (soort gebakje).

Om 16.00u bezocht ik de kathedraal en het museum van de camino.

’s Avonds kocht ik in een supermarktje wat brood, kaas, ham, yoghurt en fruit.  In het binnentuintje van de aubergue at ik dit op, samen met nog een Frans koppel.

Zeer vroeg trok ik naar de slaapzaal.  Nog wat schrijven, lezen (etappe voor morgen) en … slaapwel!

30-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 29 september  2014

La Virgen del Camino – Villavante 23,5 km

In de keuken van de aubergue nam ik een koffie en een koekje uit een automaat.  Nicolette zat daar ook, vertrekkensklaar.  “Ik denk dat ik nóg maar eens de bus neem” zei ze plots.  Ze had nog te veel pijn in haar schouder, beweerde ze.  Ik vertrok alleen rond 7.15u. 

De dag voordien had ik de route bekeken want ook vandaag waren er twee mogelijkheden.  De langste route liep door het mooie landschap, de kortere route zou de ganse etappe de grote baan volgen. Ik koos voor de mooiste route.  Maar op het volgende kruispunt (in het donker) twijfelde ik.  Toen 3 Australiërs bij me kwamen, liet ik me door hen veilig langs de juiste route loodsen.

Een van hen had een camino-GPS (app op z’n smartphone) en kon exact volgen waar de landelijke wegeltjes van de pelgrimroute lagen.

We hadden overschot van gelijk: we trokken door een prachtige veldweg midden een heerlijk landschap.  We genoten samen van de opkomende zon.  Ik wou dat ik vandaag via de blog alle gezang, gefluit, gekrijs, geroep, gekwetter van de vogels kon meesturen.  Zo heerlijk klonk dat!

Elke dag probeer ik m’n schaduw te fotograferen.  M’n lange, donkere gedaante trekt altijd naast me mee.  Hij wordt m’n trouwe bondgenoot.

In de verte voor me doemde een bergketen op.  Deze moet ik binnen enkele dagen over.  Dat wordt vast een serieuze etappe.

In Spanje zijn de vliegen een pest!!!  En vandaag werkten ze serieus op m’n zenuwen. 

Tijdens m’n tocht piekerde ik wel wat over Willy en de kampeermogelijkheden.  Hoe en waar zou hij vorige dag en nacht doorgebracht hebben en waar zouden we elkaar ontmoeten.  Maar ‘t was niet nodig me zorgen te maken, Willy stond me in Villavante reeds op te wachten.  Onze wagen stond bij een picknickbank en even verder was er een waterkraantje.  We zouden het samen wel weer redden!  ’t Weertje is ons ook nog steeds gunstig gezind en dat is ook belangrijk!

29-09-2014 om 16:18 geschreven door christine bentein  

zondag 28 september  2014

Puente Villarente – La Virgen del Camino 20,5 km

Achter onze – geïmproviseerde – camperplaats lag een klein beekje, dat zelfs over de veldweg liep.  De auto’s reden er gewoon door.  Plots ontdekten we daarin een zoetwaterkreeft.  Willy wilde die redden, maar dat vechtersbaasje stak onmiddellijk z’n scharen uit om aan te vallen.  Toch kon Willy het diertje in dieper water plaatsen.

Om 19.00u. genoten we samen van het pelgrimmenu in het dichtste restaurantje. 

Bij onze auto plaatste een Italiaan nog een tentje om twee pelgrims onderdak te verschaffen.  Deze vertrokken ’s morgens reeds voor 5.00u.  Dat noem ik pas gekkenwerk. (Meer dan 2 uur in het donker lopen!!!!)  Ikzelf vertrok om 7.15u.  Voor ik vertrok, ontdekten Willy en ik nog glimwormen in de boom. 

Rond 8.00u. zag ik bij een picknickplaats twee pelgrims in hun slaapzak onder een soort afdak liggen.  Waw, deden ze dat ook tijdens die barkoude nachten? 

Ik wou dat ik de sterke anijsgeur van de wilde venkel via blog kon doorspelen.  Met hopen staan die langs de weg.

Léon is een grote stad. Rond 10.00u. wilde ik in de kathedraal zijn.  Op dat moment waren jullie allen samen rond moeder in St. Jozef Ieper.  Ik heb dààr een (elektrisch) kaarsje aangestoken en ben eventjes in stilte gaan zitten.  Reeds meerdere dagen flitsen de laatste beelden rond moeders sterfdag door m’n hoofd: hoe we aan het hakselen waren bij Ward en Joke – Pol en Jeanine aanklopten met een “haast je” -  we bij moeder aankwamen en zij aan ieder van ons haar laatste, warme glimlach schonk – wij met z’n allen in stilte rond haar bed zaten – we met Z. Roos de gebedswake hielden – Bea en ik de nacht bij moeder en vader doorbrachten – de verpleegsters moeder tot het laatste moment de beste zorgen toedienden – moeder afscheid van vader en ’t leven nam, na vaders laatste ochtendzoen. 

Ik kon het niet laten, ik werd emotioneel, midden tussen de vele toeristen.  Het vlammetje in de kathedraal zal over moeder waken.  Samen met haar bewonderde ik die prachtige kerk.  Zo’n schitterende brandglazen, ongeveer 1900m².

Ik wandelde verder door Léon.  Mijn conditie was stukken beter dan gisteren.  Het stappen vlotte goed.  Op het plein vóór het Monasterio de San Marcos was er een feest met traditionele klederdracht en vele grote vlaggen.

Mijn volledige etappe vandaag was om en bij Léon.  Ik liep dan ook vaak boven of onder autostrades, in industriegebieden, onder zware hoogspanningskabels, door drukke commerciële voorsteden.

Plots kreeg ik telefoon van Willy: minder goed nieuws.  De camping sloot z’n deuren in dit weekend.  Zo kon hij niet meer boeken voor de volgende twee nachten.  Noodgedwongen moest hij op zoek naar een geschikt plaatsje.  Voor ons een streep door de rekening. 

Eenmaal aangekomen in de aubergue en m’n douche genomen kon ik het weer rustig aan doen.  Soms moet je echt zoeken om je tijd te vullen.  

Samen met Nicolette, een Canadese vrouw verkende ik het voorstadje van Léon: La Virgen del Camino.  We bezochten de zéér moderne kerk, à la “le Corbusier”.  Een enorm groot kunstwerk (uitbeelding van Pinksteren) was aan de voorkant te zien.  Toch was er binnen een barok voorpaneel achter het altaar.

Om 18.00u. namen we een wijntje en om 19.30u. konden we genieten van het pelgrimmenu.  Toen we naar de aubergue teruggingen, regende het lichtjes.  Gelukkig was het niet te ver.

28-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 27 september  2014

El Burgo Ranero – Puente Villarente 26 km

Vandaag was het voor mij een mindere dag.  Vooreerst had ik slecht geslapen.  Ik had iedereen horen snurken, alle bedden horen piepen en kraken, iedereen naar ’t WC horen gaan en zelf ook meerdere keren moeten opstaan.  Bovendien raasden mijn gedachten aan 120/uur door m’n hoofd, ik voelde mijn pijnlijke teen, … kortom een nacht om vlug te vergeten.  (Trees, ik begrijp je volkomen als je zegt dat zo’n nachten je kapotmaken.)

De tocht zelf was ook niet spectaculair.  Die viel een beetje te vergelijken met gisteren.  Praktisch de volledige etappe lag langs de verbindingswegen tussen de dorpjes. Op een gegeven moment was het de spoorweg, de autoweg en ons camino-pad: alle drie naast elkaar. 

M’n linker schouder- en nekspieren deden verschrikkelijk veel pijn.  Meerdere malen moest ik m’n rugzak even afnemen om wat te bekomen.  Gelukkig gaf Thomas (Noor) me enkele interessante tips mee hoe je het best een rugzak goed draagt.  Hij hielp me daarbij.  Inderdaad, ’t beterde, maar zwaar bleef die wel aanvoelen!

In het stadje Mansilla de las Mulas kocht ik wat fruit + koeken en bij de eerste zitbanken laste ik een pauze in.

In ieder dorp staat wel ergens een pelgrim, geschilderd, in steen, brons, … Ieder dorp is trots een caminodorp te zijn en … ’t brengt ook geld in ’t laatje.

’t Was vandaag 26 km en da’s de moeite!  ‘k Was serieus content toen ik de brug zag waar Willy en ik afgesproken hadden.  Willy stond echter nog een beetje verder.        ’t Was de eerste keer dat we niet op een camping stonden.  In een restaurant, aanpalend bij een aubergue vroeg ik m’n stempel.  Samen moesten we het vandaag wat primitiever beredderen, maar ook dat lukte!

Willy houdt ervan steeds op zoek te gaan naar vogeltjes, kleine beestjes, …

27-09-2014 om 15:49 geschreven door christine bentein  

vrijdag 26 september  2014

Sagagún – El Burgo Ranero 18,5 km

Eerst en vooral: een extra fotootje van één van Willy’s dagtaken: koken!

Gisterenavond maakten we nog kennis op de camping met Tobias, een jongen uit Duitsland.  Willy had die jongen reeds meerdere dagen na elkaar gezien.  Ik sprak hem aan: “doe je ook de camino?”  Hij antwoordde positief en was zeer verwonderd dat ik ook pelgrim was.  We babbelden wat samen.  Hij trok met een klein tentje verder.  Tijdens zijn camino zou hij zich bezinnen over z’n toekomst. (Hij was voor ’t ogenblik werkloos.)

Beter gewapend tegen de kou vertrok ik uit de camping.  (2 truien, sjaal rond m’n hoofd en nek, handschoenen en daarboven een KW)  Willy’s thermometertje wees 6,5°C aan.  Toen ik afscheid nam van Willy (7.15u.) stapte Thomas (Noor, ontmoet in Fromista) net voorbij.  Samen wandelden we enkele kms verder.  Mijn ritme was iets sneller.  Met een “Buen Camino” en “See you soon” namen we afscheid. 

Deze keer moest ik oppassen.  Er waren twee routes uitgestippeld.  Mijn slaapplaats lag op de “Real Camino Francés”.  Ik mocht zeker de autostrade niet over.

Plots stak een man met een hond mij voorbij: korte broek, korte mouwen en geen hoofdbescherming.  Hoe doet die dat? Zo koud.  Maar, … we mogen nog steeds niet klagen.  ’t Weer is nog steeds helder, zonnig en overdag warmt het nog goed op.

Veel viel er niet te beleven langs de route.  We volgden praktisch de volledige etappe de oudere, kleine weg naar de eindbestemming: El Burgo Ranero.

Soms hoor je pelgrims neuriënd, fluitend of zingend voorbijkomen.  Vaak stap ik ook op het ritme van een liedje verder.  (Francine, jij zult dit ook nog wel goed kennen) vandaag stapte ik op de melodie van het CM lied (van de kampen) verder: “holderiariaho”… Raar hé!

Ik kwam te vroeg in het dorpje aan.  De aubergue was nog niet open?.  Ik at rustig m’n meegebrachte koeken op en wachtte aan de ingang.  Wie kwam dààr als tweede aan?  Thomas.

Na installatie en douche kon ik weer genieten van een deugddoende, zonnige namiddag. 

Op een terrasje ontmoette ik het vriendelijke, Zuid Koreaanse meisje Kena.  Dagelijks zag ik haar wel ergens.  Vandaag genoten we samen van een sangria en tappas.  Voor haar stopt de camino in Léon. (nog twee dagen).

In de tuin van de aubergue stonden ligstoelen.  Wat zalig in de Spaanse zon! 

Ik logeerde deze keer niet in de municipal.  Dat ontdekte ik pas toen ik met Kena in ’t dorpje was.  ’t Viel me “lichtjes” op dat de meeste pelgrims hier net een tikkeltje “meer luxe” gewend zijn.  Praktisch iedereen had vooraf gereserveerd.  In de namiddag zag en hoorde je ze druk doende om de volgende reservaties vast te leggen.  Sommigen laten hun zware rugzak overbrengen naar hun volgende bestemming.  Ook delen van de camino leggen ze met de bus of taxi af.  Straks kun je de camino niet meer als “gewone pelgrim” beleven.  En hoe dichter je bij Santiago komt, hoe drukker. (Ook al heb je niet altijd die indruk bij het wandelen!!!)  Ja, dat ergerde me een beetje!

Het dorpje was klein.  Veel viel er niet te bespeuren. 

Om 19.00u. konden we in het plaatselijke restaurant de pelgrimmenu nemen.  Het gezelschap aan mijn tafel was Franstalig.  4 mensen uit Canada (Quebec) (één ervan was Lorainne, de vrouw zonder lampje in Castrojeriz.  Ook Benoît had ik reeds eerder ontmoet.),  1 Franse dame en ik.  Het avondmaal blijft een aangenaam ontmoetingsmoment.  Bovendien zijn de pelgrimmenu’s echt lekker.

26-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 25 september  2014

Ledigos – Sahagún 16 km

Willens, nillens werd ik véél te vroeg wakker.  In de slaapzaal zag je de zaklanpen en hoorde je “gekrevel” van de eerste pelgrims, zeker reeds om 5.15u.. Dus ben ik ook maar op stap gegaan, in het pikdonker, alleen, zo rond 6.45u.  Midden de velden vond ik niet onmiddellijk de gele pijl.  Met m’n zaklamp speurde ik de boorden van de veldweg af, zoekend naar de wegwijzer.  Op dat moment liepen kleine diertjes verschrikt weg.  Ik had hen verstoord met het felle licht van m’n hoofdlamp.  Gelukkig nam ik de juiste weg en bereikte vlot het volgende dorpje.  Het was verschrikkelijk koud!  Om wat op te warmen kocht ik in het volgende dorpje een koffie met croissant.  Ik zat binnen, warmde m’n handen aan de koffie.  Ik kon er weer tegenaan.  Tweemaal maakte ik vandaag iets mee dat me deed nadenken:  een gedenksteen van 2013  “in memorium” … een pelgrim, gestorven langs de camino en een dame die na me zo lelijk gevallen was.  Ze moet uitgegleden zijn over losse stenen en recht op haar gezicht gevallen zijn.  Haar tand was afgekraakt en ze bloedde hevig.  Met enkele andere pelgrims brachten we haar de eerste zorgen toe.  Ze beweerde opnieuw te kunnen lopen.  In Sahagún zou ze haar man telefoneren. De camino zat er voor haar noodgedwongen op. 

Heel vaak zie je kapotte schoenen langs de route.  Maar deze hadden toch wel een heel speciaal plaatsje weten te bemachtigen.  Wie dat voor mekaar gekregen had ... (zie foto)

Bij een klein monumentje langs de route zag ik een Bulgaarse vrouw.  Zij droeg een lintje in de driekleur van haar land.  Telkens ze voorbij iets belangrijks kwam, knipte ze een stukje van dat lint af en legde het erbij.  Ik nam een foto van haar, zij van mij.

Met Jean, een man uit de VS, wandelde ik ook enkele kms samen.  Op het eind van m’n tocht praatte ik nog met een meisje uit Argentinie.  (Nu woont ze tijdelijk in Parijs.)  Ze kende ons manneke Pis uit Brussel, en “Belgium, that’s a good beer-land” wist ze me te vertellen.

Toeval, toen ik de N-120 moest oversteken, kwam Willy net voorbij, op weg naar de camping in Sahagún.  Hij kwam echter te vroeg aan op de camping.  Spaanse uren zijn zeer rekbaar …  ’t Komt er niet op aan!

Samen zitten we nu op ons gemakjes.  Gisteren had Willy een nieuwe compagnon om hem gezelschap te houden.  Het roodborstje at bijna uit z’n hand, zo dicht durfde dat beestje bij Willy komen.

25-09-2014 om 15:37 geschreven door christine bentein  

woensdag 24 september  2014

Carrion de los Condes  - Ledigos 23 km

Deze morgen om 7.00u. nam ik afscheid van Willy.  Door het park, over het marktpleintje tot aan de Calle Mayor, dààr liepen de pelgrims.  (Willy en ik hadden gisteren ook dat blokje omgelopen.  Tijdens deze korte stadswandeling kwamen we vele bekenden tegen.  Ik stelde Willy aan Richarda voor.) 

Vandaag liepen we kms ver over een bijna kaarsrechte weg door de eindeloze landerijen.  Slechts één klein dorpje lag er tussen begin en eind van m’n etappe vandaag.  Pelgrim na pelgrim… ’t leek af en toe op een file van pelgrims.

Wat me opviel was, hoe verder je op de camino wandelt, hoe méér de pelgrims in hun ééntje verder lopen, verzonken in hun eigen gedachten. (Alleen de duo’s/koppels/groepjes lopen je babbelend voorbij.)

Zo liep ik ook vandaag, kms ver, met mijn eigen mijmeringen.

Eerst en vooral was ik bij Rik vandaag.  Wij konden niet op jouw afscheid zijn.  Je had zo’n rijk gevuld leven.  We beleefden mooie momenten samen.  Nu ben je bij Marijke.  Ik weet zeker dat ze je stond op te wachten.  Maar je zult daar beslist ook ons moeder ontmoeten.

Ook de dood van Cyrieltje (uit St Jozef Ieper) hield me bezig.

Moeder trekt elke dag met me mee.  Altijd weet ik haar wel iets te vertellen.  Ik voel steeds haar beschermende hand op m’n schouder.

Iedereen passeerde vandaag de revue: welke dienst zou Lies hebben?  ’t Is woensdag, zou ze vandaag, zoals ze vaak doet, naar pepe gaan?  Hoe verloopt het in de leefgroep van Bert dit schooljaar?  Hoe beleven Ward en Joke hun zwangerschap?  We zijn zo benieuwd!  Hoe ver staat hun huis?  Hoe voelt Freddy zich?  Zou Claudia vandaag gekomen zijn?  Zijn Nico en Els vertrekkens-klaar voor hun missie naar India?  Zijn er nieuwtjes van het thuisfront?  En hoe stellen m’n schoolvrienden het? …Ja, je hebt tijd zat om na te denken en rond te kijken.  Het landschap blijft fascineren.  Vlak voor het einde van m’n tocht ontmoette ik een man uit Hawaï.  Toen hij hoorde dat ik uit België kwam, vertelde hij me dat hij het leprozeneiland Molokaï bezocht had en een grote bewondering had voor Pater Damiaan en z’n werk.

Na de lange tocht kwam de verdiende rust: middagmaal, notities nemen, wat rusten op bed, dorpje verkennen (zeer klein, bijna uitgestorven, buiten de Aubergue is er niets), op het terrasje (van die aubergue) genieten van een drankje.  Een koppel uit Zwitserland vergezelde me aan dat tafeltje.   Ook hier stelde ik vast dat sommige pelgrims te laat toekwamen en geen bed meer hadden.  Zo zag ik die Baskische priester (met z’n hondje) en nog 3 lotgenoten: ze moesten noodgedwongen nog een dorp verder.  (De camino wordt zo druk, te commercieel!  Sommigen reserveren vooraf hun plaats, anderen nemen taxi’s voor enkele kms!  Het echte pelgrim-gevoel zit bij sommigen héél ver weg.  Spijtig!)

Plots was er grote beroering in de tuin.  Een nest muizen.  De baas bestormde ze met de tuinslang.  Grote hilariteit!

Voor het eerst merkte ik in m'n boekje dat de reeds gepresteerde kms méér zijn dan die ik nog moet wandelen.  Hier was ik dus net over de helft!  Dit gaf me een serieuze boost.

’s Avonds om 19.30u. mochten we met z’n allen (toch zeker 30) een eetzaal binnengaan.  Iedereen kreeg een pelgrimmenu: soep, twéé koteletten met frietjes en een ijsje als dessert.  Dit alles voor €9.00.  Echt lekker.  Dit is het moment van verbroedering.  We zaten samen aan een gezellige tafel: 4 mensen van VS, 2 vrouwen van Duitsland (waaronder Richarda) en ik, nog steeds enige Belg.) Voor Richarda was het haar voorlaatste dag. Waarschijnlijk zal ik haar niet meer terugzien.  We namen dan ook hartelijk afscheid van elkaar voor we gingen slapen.

24-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 23 september  2014

Fromista – Carrion de los Condes  19 km

Vandaag was het een iets mindere dag, niet zozeer omwille van mijn eigen fysieke of mentale gesteldheid, want dat zit nog steeds snor!  Zelfs m’n klein teentje drukte minder!  Maar de route was weinig spectaculair.  Vele kms liepen langs de gewone autoroute.  Bovendien lagen er zoveel plassen en modder dat we best naar beneden keken om ’t ergste te vermijden. 

Ik stapte opnieuw kms alleen.  Dan gaan m’n gedachten, zoals ik vroeger reeds meldde, naar België.  En Freddy, jouw situatie houdt mij, maar ook Willy serieus bezig.  We hopen dat de resultaten van je onderzoeken gunstig zijn.

Een minpuntje van de drukke camino:  om 5.00u ’s morgens begint het lawaai reeds in de slaapzaal.  Veel te vroeg maakt iedereen zich klaar.  Vóór 6.00u. vertrekken sommige pelgrims.  Te lang loop je dan in het donker.  Maar, … en hier komt de reden: wanneer je te laat in de volgende bestemming bent, riskeer je geen bed meer te verkrijgen in de aubergue, alle bedden zijn volzet.  Zo druk is het op de camino!!!!  Naar het schijnt is dit het gevolg van een film, die wereldwijd werd vertoond: “My way” (Een pelgrimverhaal waarin alle prachtige beelden van op de pelgrimsroute te zien zijn.)

Bij een mooi klooster nam ik een pauze.  Spijtig was dat gesloten.  

Annemarie, een Canadese vrouw nam een foto van mij (en ik van haar) met het verkeersbord waarop de afstand naar Santiago op te zien was: nog 463 km.  

We naderen, beetje bij beetje, voetje voor voetje, stap na stap.  

Annemarie was daar met haar dochter.  Omwille van haar gestorven moeder stapten ze nu samen de camino.  

En ik voeg vandaag nog een land toe aan m’n reeds rijk gevuld lijstje: Ijsland.  Met een Amerikaan en twee Ijslanders wandelde ik de laatste kms vóór onze eindbestemming.  

In Carrion de los Condes stond Willy me op te wachten.  Hij nam een foto van me bij de pelgrim (eerst samen met een kamergenoot en dan nog een van mij alleen).

Samen zitten we nu op de camping.  Het weer valt behoorlijk mee.  Op één van de foto’s kun je zien wat Willy’s bezigheid is … (na het harde werk: MOEST IK ER ZEKER BIJSCHIJVEN VAN WILLY).

23-09-2014 om 15:55 geschreven door christine bentein  

maandag 22 september  2014

Castrojeriz – Fromista 23 km

Gisteren was ik zo vroeg op de camping dat we samen ons middagmaal nog konden nemen.  Daarna vulde ik dadelijk m’n blog aan.  Nadien wandelden Willy en ik nog wat in het dorpje. Wat zien sommige huizen er armzalig, vervallen uit!  ’s Avonds genoten we van een lekkere paëlla.  Op dat moment regende het pijpenstelen.  In de cafetaria hingen mooie knoflookvlechten.  Blijkbaar bestaat , in dit dorpje, een wedstrijd in het maken van de mooiste (en langste).

Deze morgen zorgde Willy opnieuw voor de ontbijttafel op ’t moment dat ik me klaarmaakte.  De camping lag vlak bij de camino.  (Er verbleven zelfs andere pelgrims op de camping).  Gisteren zochten Willy en ik tevergeefs naar 2 stenen doodshoofden  (bij de verkeerde kerk).  Deze morgen zag ik ze in de verlichte straat aan de Iglesia de Santa Domingo.

Op het einde van de stad stond een Canadese vrouw te wachten op de eerste pelgrim met een lampje, (want eenmaal buiten het dorp is het pikdonker.)  Samen stapten we verder.  M’n hoofdlamp bracht “verlichting”.  Met Camilla, een Italiaans meisje beklom ik de Tafelberg.  Best een serieuze beklimming.  Een wijds uitzicht was onze beloning.  Stijgen betekent ook dalen.  18%, da’s de moeite, geloof me!  Dan weer  volgde het ene glooiende taferelen na het andere.  Ik stak m’n hoofd binnen in een klein kerkje: San Nicolas.  Ik werd daar zo gastvrij ontvangen door de conciërge(?)/Hospita(?)/priester(?).  Het was tegelijk een kerk en aubergue. (Vooraan het altaar, in ’t midden een tafel voor ontvangst en achteraan eet- en slaapgelegenheid).  De man bood me melk en koek aan en ik kreeg een speciale stempel van dit plaatsje. 

Plots zag ik Richardo (die Duitse dame die me drop gaf) terug.  Een warme, emotionele en hartelijke vrouw.  ’t Voelde echt goed met haar een babbel te hebben.  In ’t laatste dorpje voor Fromista (Boadilla) bestelde ik een koffie, at m’n croissant op en maakte gretig gebruik van hun WC.

Nog 6 kms te gaan. 

Ik voel me nog steeds prima.  M’n gewrichten, m’n spieren, m’n rug, m’n geest: alles ok!  Alleen m’n kleine teen baart me wat zorgen.  Die duwt en nijpt enorm in m’n schoenen.  Hopelijk nekt dit me niet. 

De laatste kms liep ik met twee jonge gasten uit Parijs.  Deze keer moest ik m’n beste Frans bovenhalen …!...

Eenmaal aan de Aubergue Municipal ontmoette ik weer vele bekenden.  Elk kwam, de ene al wat meer dan de andere, moe en versleten toe, maar na een douche en wat eten voelden de meesten zich weer opperbest. 

Het sobere kerkje in Fromista (uit 1066): Iglesia de San Martin draagt prachtige kraagstenen: mensen, dieren, duivels, erotische taferelen, bloemen, fabelfiguren, … Ook binnenin zie je boven de zuilen prachtige motieven. 

3 Ieren en 1 Noor nodigden me uit aan hun tafel op een terrasje.  Voor de Ieren zat de camino erop.  Volgend jaar vervolgen ze hun pelgrimsroute.  Het was een plezante namiddag.  De hevige regen joeg ons naar binnen. 

Met diezelfde mensen at ik ’s avonds een pizza. 

22-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 21 september  2014

Hornillos del Camino – Castrojeriz 20,5 km

Vandaag wandelde ik praktisch de volledige afstand alleen.  Ook dat is pelgrim zijn!  Raar, maar de meeste gekende gezichten van de eerste etappes zag ik niet meer.  Ofwel stapten die veel sneller en zijn die reeds verder op de camino ofwel moesten ze noodgedwongen stoppen (verlof ten einde).  Dat doet wel iets, je had een soort band opgebouwd …

Maar het alleen zijn hinderde me zeker niet vandaag, ik voel me (voorlopig) nog steeds in prima doen!

Deze morgen, toen ik wakker werd was m’n eerste gedachte: “wanneer ontmoet ik eens een BELG?”

Toen ik om 6.45u. vertrok was het bitter koud. (Willy vertelde me later dat het slechts 10°C was rond 8.00u.)  maar de sterrenhemel was prachtig.  Zoveel sterren kunnen we in België nooit zien!  Veel te veel verlichting.

Eenmaal het kleine dorpje verlaten, trok het wegeltje weer door uitgestrekte velden.  ’t Was als een soort hoogvlakte.  In de verte zag je grote windmolenparken.  In het schemerdonker leek het op kerstversiering: de lichtjes knipperden aan – uit – aan - uit telkens de wieken boven de lampjes draaiden.

11 km ver liep het pad vóór we het eerste dorpje binnenwandelden.  Ik kocht er een koffie en at er m’n ontbijtkoek op(de dag voordien gekocht, want op zondag zijn geen winkels open).  Opnieuw 10 km verder met weinig huizen.  Op zo’n momenten, wanneer je alleen wandelt, gaan je gedachten naar thuis.  Zou vader het goed stellen aan de kust?  Hoe klaren Lies, Bert en Ward het in ons huis?  Hoe dik zou het buikje van Joke al zijn? Zijn Ward en Joke al verhuisd?  Wat met m’n vrienden van school?  … Ja, op de camino heb je tijd zat om na te denken. 

Het was nog geen 12.00u. en ik was reeds op de camping.  Als alles zo verder vlot, dan hoop ik die eindmeet toch te halen!

21-09-2014 om 14:50 geschreven door christine bentein  

zaterdag 20 september  2014

Burgos – Hornillos del Camino 20 km

(Tel daar nu maar die resterende kms bij van de vorige dag, want ’t was behoorlijk ver van de camping tot aan de camino.)

Gisteren met de (Nederlandse) receptionist van de camping de route via internet opgezocht om van de camping vlot terug op de camino te geraken.  Ik moest de rivier vinden en die dan  steeds blijven volgen.  Willy en ik hebben gisterenavond een korte wandeling gemaakt tot aan de rivier!  Voor mij een geruststelling!

Om 6.45u. vertrok ik dus op het donkere pad langs de Rio Arianzón.  Het was ver, alleen!  Burgos ontwaakte, de straatvegers waren nog aan ‘t werk.  Eindelijk zag ik de pelgrims wandelen, een verademing voor mij!  De eerste stapper waartegen ik praatte was André, een Fransman.  Plots zag ik een golden retriever  Als twee druppels water geleek hij op Tobber.  Ik kon het niet later die een dikke knuffel te geven.  Een kort babbeltje met z’n baasje en ik kon weer verder.  Hier en daar langs de Camino zag ik een affiche hangen van “Child focus”.  Dit trok mijn aandacht want de vermiste jongen was het laatst in Antwerpen gezien.  Spontaan, op basis van deze affiche, kwam ik in gesprek met twee Zuid-Afrikanen, Morian en Susan.  Wat me opviel was dat ik veel nieuwe gezichten ontmoette.  (Ofwel namen sommigen een of twee dagen rust in Burgos, ofwel waren anderen reeds verder op de route of zelfs naar huis.)  Benoit uit Canada praatte met iedereen, ook al kan hij geen woord Spaans.  Met een glimlach kom je overal zei die.

We liepen lange tijd door de voorsteden of –dorpjes van Burgos.  Dat was minder aantrekkelijk.  Plots was er verwarring.  Een gele camino-pijl duidde links aan, maar iedereen ging rechts.   Door grote wegenwerken was de pelgrimroute blijkbaar onderbroken en moest een noodweg genomen worden.  Een Spaans vrouwtje (die een beetje Engels kon) zette ons weer op de goede weg.  We liepen dwars door de velden!

De laatste kms waren opnieuw prachtig!  Jammer dat die mooie, heldere gele en blauwe vlinders zo vlug weg fladderden, hen fotograferen lukte echt niet. 

Eenmaal in de Aubergue deed de douche weer deugd.  Op een terrasje met de andere pelgrims weer bekomen en bijkletsen.  Ik kocht een broodje met ham, maar die was zo groot dat ik de rest hield voor het avondeten.    Met Richarda uit Duitsland at ik samen in het keukentje van de Aubergue m’n broodje op.  We genoten samen en in gebroken Engels hadden we een leuke babbel.  Ze gaf me wat drop.   Zij had er hopen mee.  Ze was er verzot op.

Ik slenterde nog wat in het dorpje, maar méér dan die ene straat was er niets.

We zaten met z’n allen nog wat samen op het marktpleintje voor het slapen gaan.  Iedereen kroop gewoon vroeg tussen de lakens want morgen wacht weer een vroege dag!

20-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 19 september  2014

San Juan de Ortega – Burgos 27,5 km

(Eerst moet ik zeggen dat ik die 27,5 niet volledig gelopen heb, daar de camping op de route lag … dus morgen moet ik die extra kms erbij nemen!)

Ik had geen zo’n goeie nacht achter de rug.  Ik dacht aan en voelde m’n blaren steeds.  Dat zat me dwars.  Deze morgen bracht ik nog een nieuwe “compeed”pleister aan … het werkte prima vandaag.  Opnieuw op stap in het donker.  Gelukkig waren er twee mannen bij me: één voor me, één achter me.  Zoekend met onze hoofdlamp baanden we ons een weg door het donker.  Zo voelde ik me veilig, want de eerste kms waren weer door een bos.  Niemand sprak een woord.  De stilte was onze bondgenoot.   Bij het eerstvolgende dorp stopten ze aan een bar om een koffie te nemen.   Ik trok verder.  Intussen was het reeds “klaarder”.  Later haalde één van de twee mannen me nog in, Remco uit Nederland.  Hij bedankte me voor het licht van m’n hoofdlamp, ik bedankte hem voor m’n veilig gevoel bij he(n)(m).

Alleen – samen – opnieuw alleen – bekende gezichten – nieuwe gezichten – mooie valleien – kleine dorpjes, alles schoof weer voorbij …

Plots kwam Ed (Canadees) bij me lopen en samen trokken we de volledige tocht verder tot aan de camping in Burgos.  Een aangename man.  In het dorpje Cardeñuela Riopoco namen we ook een laat ontbijt.  ’t Deed ons deugd. 

De Camino heeft iets met stenen.  Overal stapelen pelgrims stenen op elkaar tot torentjes of kunstwerkjes.  Deze keer lag op het hoogste punt (van vandaag) de “Matagrande” een grote stenen spiraal, gevormd door keitjes van de vele pelgrims die er voorbij komen.  Vanaf vandaag ligt er dus ook een steentje bij van mij! 

Om 13.00u kwam ik op de camping aan.  Willy was er niet.  Hij stond me op te wachten op een andere plaats.  Een klein misverstandje!  Werd na een SMS vlug opgelost.

Bij het lezen van m’n berichtjes las ik dat Rik Morisse gestorven is.  Ik was daar toch mee bezig.  Dat liet me niet direct los.  We hebben ook zoveel samen meegemaakt.  Ik vind het dan ook heel spijtig dat ik niet aanwezig zal kunnen zijn op zijn uitvaartdienst.

De rustige periode op de camping werd af en toe onderbroken door wat regen, nooit erg veel, maar toch storend om het aangenaam te houden.  Ja, de zonnige dagen zijn voorbij. 

19-09-2014 om 19:12 geschreven door christine bentein  

donderdag 18 september  2014

Belorado – San Juan de Ortega 24 km

Iedere stad probeert op een originele manier de camino aan te duiden.  Hier vond ik het wel mooi: tussen de straatstenen waren afdrukken van handen en voeten te vinden.  Samen met een man uit Mallorca zocht ik de route, nog in het donker, (eenmaal we buiten het centrum kwamen).  We moesten zelfs door een benzinestation langs de N-120 lopen.  Samen genoten we dan ook van de opkomende zon.  In het volgende dorpje (Tosantos) kwam Ed, een Canadees uit een zijstraatje bij me gewandeld.  Hij had de avond ervoor een mooie ervaring meegemaakt in de Aubergue.  Samen met de pastoor hadden ze in een kerkje (in de rotsen uitgehouwen) de mis meegemaakt en dan allen samen het eten klaargemaakt en gegeten.  Ed liep een stuk vlugger dan ik!  Trouwens, velen liepen vandaag vlugger dan ik.  Het was praktisch de volledige tocht bergop, meestal langzaam stijgend, maar soms ook heel steil.  Het gaf me geen goed gevoel.  Bovendien begonnen m’n voeten steeds meer pijn te doen.  De druk op m’n twee blaren werkte op m’n gemoed.  ’t Was een mindere dag, vandaag.  Iedereen stak me voorbij.  Ik kreeg een klopje van de hamer.  Kms ver moesten we door een bos, er kwam geen eind aan, altijd voort, altijd hetzelfde, vaak alleen.  Gelukkig waren er weer kraampjes langs dit pad.  Het gaf me wat verfrissing en het beurde me een beetje op.  Toch hield Tracy me nog een eindje gezelschap, maar ook hij bleef niet de hele tijd bij me.  Ik kwam  voorbij een monument waarop het jaartal 1936 stond.  Dit was ter ere van de Republikeinse gefussioneerden tijdens de burgeroorlog.  Wat was ik blij toen ik eindelijk het kerkje van San Juan de Ortega zag.  M’n voeten deden echt pijn.  Hopelijk worden die blaren voor de rest van m’n tocht geen “dood”steek!  ’t Hield me wel bezig!

Eenmaal ik me ingeschreven had in de Aubergue en na de douche voelde ik me al heel wat beter.  Op een terrasje babbelden we wat bij met enkele gekenden van de camino.  Ik bezocht het kerkje, veel soberder dan alle vorige kerken. (Daar ligt een praalgraf en de graftombe van San Juan, blijkbaar een grote voortrekker van de pelgrimsroute).  ’s Avonds om 18.00u. was er een mis met zegening voor alle pelgrims.

Als extraatje kreeg iedereen er looksoep!  Vroeger was er een priester die aan alle pelgrims die soep uitdeelde.  Men wil deze traditie voortzetten.  Nu wordt het geserveerd aan tafel bij de maaltijd in de Aubergue.  Daarna kregen we lekkere paëlla, vervolgens vlees/visschotel en eindigend met een dessert.  Voor 7.5€ is dit heel lekker en veel!

Karen uit Denemarken kwam bij ons aan tafel zitten.  Zij vertelde dat ze het laatste bed gekregen had.   Nochtans kwamen er later nog pelgrims binnen.  Zij kregen een matras op de grond.  Wanneer je ’s nachts naar ’t WC moest, was het opletten geblazen!!!

18-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein