zondag 12 oktober  2014

Santiago de Compostela

Gisterenavond waren we van plan te eten in ’t restaurant van de camping maar ’t was behoorlijk duurder dan we gewend waren en we konden slechts om 20.30u. aan tafel.  Dus beslisten we naar stad te gaan.  Bij het eerste restaurant langs de caminoroute bleven we.  We kregen een serieus menu: groot bord soep, daarna mocht Willy 4 vissen naar binnen werken en ik een groot bord spagetti.  Als dessert tiramisau of flan.  De drank (meer dan één glas) was er zoals gewoonlijk gratis bij.  Dit alles voor 12€.  Eigenlijk mogen we, qua eten niet klagen op de camino!

Deze morgen geen wekker om 6.45u en toch lag ik reeds wakker!  M’n gedachten dwarrelden rond... toch nog maar eens draaien in bed.

Om 8.00u. was het welletjes! 

We vertrokken te voet rond 9.30u. naar het oude stadsgedeelte.  Het regende.  Dat hadden we de avond voordien via internet gezien. 

Met m’n plannetje in de hand bereikten we gemakkelijk de kathedraal.  We bewonderden alle zijden.  De muren zijn rijkelijk versierd.  Op en rond het plein en in de smalle straatjes zijn talrijke verkoopsstandjes, souvenirwinkeltjes, bars, restaurants, …  Je kunt het een beetje vergelijken met Lourdes.  Het verschil is wel: hier zijn het (praktisch) allemaal gezonde stappers, wandelaars die het domein bezoeken.  (In Lourdes ontdek je ook heel veel zieken, gehandicapten, …)Plots ontmoetten we Rob en Helma.  Zij zouden reeds binnengaan (10.45u).  Ze beweerden dat dit nodig was, wilde je een redelijk plaatsje bemachtigen voor de viering van 12.00u.  Dus beslisten Willy en ik ook maar aan te schuiven aan de (nog) gesloten kerkpoort.  Om 11.00u. ging die open.  We moesten dus zeker nog een uur geduld hebben vóór de viering.  De viering zelf duurde ook behoorlijk lang en daar dit in het Spaans verliep was dit wel wat langdradig.  Iedereen wachtte op het moment waarop het wierookvat zou door de lucht zwieren…  Ook al mochten er geen foto’s genomen worden, de camera’s en GSM’s flitsten langs alle kanten. 

Een echte pelgrim heeft pas z’n tocht volledig beëindigd, wanneer je achter het altaar het beeld van de H. Jacobus omarmd hebt.  Daarvoor hadden we opnieuw véél geduld nodig, want de rij voor ons …

Toen wilden we nog kaarsjes laten branden.  Echte kaarsjes waren er niet te vinden, wel elektrische.

Eerst en vooral wilde ik een dank-kaarsje aansteken voor de goeie afloop.  Ik ben zo blij en gelukkig dat ik dit heb kunnen verwezenlijken en dit zeker dank zij de hulp en steun van Willy.

Onze volgende kaarsjes waren bestemd voor vader en moeder.  Moeder trok altijd met me mee, en dat deed me zo’n deugd.  En van vader weet ik hoe graag hij ons verhaal volgde op de voet.

Drie extra kaarsjes waren voor Freddy, Joost en Maria.  Hopelijk geven ze sterkte en kracht aan hen.  We weten ook wel, deze vlammetjes zullen het genezingsproces niet beïnvloeden, maar weet, je staat er niet alleen voor!  We zijn met jullie begaan!

Ilse en Jan (C), jullie beloofde kaarsjes branden ook!

Een klein vlammetje was bestemd voor ons klein baby’tje op komst.

En dan hebben we er nog eentje aangestoken voor iedereen!  Jullie steun, jullie bekommernis om ons deed deugd.  Dit vlammetje is voor jullie!

Bij het buitenkomen scheen de zon.  Jammer, ’t was maar van korte duur.  Al gauw begon het opnieuw (hevig) te regenen.  We zagen enkele bekenden.  Glen wist ons te vertellen dat het dit jaar 800 jaar geleden was dat Franciscus van A. ook de pelgrimstocht ondernomen had en men daarom (elke 100j) een extra oorkonde uitreikt in de St Franciscuskerk.

Ik had m’n stempelboekje niet bij.  Samen trokken Willy en ik naar de camping.  Ditmaal met de bus.  Ik stapte terug met m’n stempelboekje naar de St. Franciscuskerk en inderdaad, daar kreeg ik een tweede credential. 

Ik ontmoette er nog de Bascische priester bij het buitenkomen.  Het deed me deugd die man terug te zien.

De rest van de avond bleven Willy en ik op de camping.  Het weertje was afwisselend, niet echt aangenaam te noemen.

Morgen trekken we verder naar Finisterre.  Vanaf dan hebben we geen WIFI meer.  De rest van ons verhaal zal dan maar van thuis uit gebeuren.

12-10-2014 om 19:42 geschreven door christine bentein  

zaterdag 11 oktober  2014

O Pedrouzo – Santiago de Compostela 20 km

Ik heb het gehaald!  Mijn einddoel is bereikt!  Wie had dat gedacht!!!  ’t Gaf me een heel goed gevoel op het plein voor de kathedraal te staan!  Het beeld van de kathedraal zelf ontgoochelde wat: die staat volledig in de steigers.

Tijdens het wandelen zond ik een SMS naar Joost. Het is vandaag z’n verjaardag.  Ik wens Joost het aller-aller-allerbeste toe in z’n (derde poging) nieuwe kuur tegen z’n hardnekkige kanker.  Hopelijk is deze kuur voor jou, Joost, een echt levenselixir, zodat je straks weer het leven hoopvol en positief tegemoet kunt gaan!

Deze morgen, na het verorberen van m’n restjes (van gisteren), trok ik om 7.15u. helemaal alleen op stap.  Zolang ik in de stad was, scheen het licht van de straatlampen.  Maar toen kwam ik op een bospaadje, zó donker, zó pikdonker dat zelfs m’n hoofdlampje onvoldoende was om écht goed m’n weg te vinden.  Bovendien was dat wegeltje modderig.  Eerlijk, ik voelde me niet 100% op m’n gemak.  Gelukkig staken 2 jongere gasten me voorbij.  Ik probeerde ze zo lang mogelijk bij te benen.  Af en toe gaf de maan me ook wat “verlichting”.  ’t Werd beetje bij beetje klaarder.  Oef!

De eerste kms liep ik nog vaak door bos.  Door een van de laatste dorpjes stroomt een klein riviertje.  Volgens overlevering wasten de vroegere pelgrims zich hier grondig om toch niet te véél te “stinken” vóór ze de kathedraal van Compostela binnengingen. 

Naar het einde van de pelgrimroute veranderde het landschap geleidelijk aan.  Het pad leidde rond de luchthaven van Santiago (aeropuerto de Labacolla).  Daar babbelde ik met Walter, een 68-jarige Duitser die de route du Nord (kustroute) gekozen had.  Hij had 600 kms gewandeld.  Dit pelgrimpad komt samen met de Route Francés in Arzúa. 

Hoe dichter bij Compostela, hoe meer industrie, grote routes en bebouwing.. Samen met Bill, (Amerikaan) trok ik de stad in.  En dan sta je, na 800 kms wandelen, plots op je eindbestemming: voor die grote kathedraal.  Waw!

Ik had beloofd aan Willy om morgen met hem de binnenstad en de kathedraal te bezoeken. Ook de mis om 12.00u zouden we samen bijwonen.  Daarom trok ik vandaag onmiddellijk naar het pelgrimbureau om m’n “welverdiende” credential op te halen.  Ik stond er in een meterslange file, meer dan een uur, aan te schuiven, samen met Bill.  Ik zag er nog bekenden, die content de eindmeet gehaald hadden. 

Hier en daar spreken mensen je langs de baan aan: “proficiat!” (in Engels of Spaans).  Dat doet deugd!

 Vandaar trok ik naar het toeristenbureau om een plannetje.

2 kms terug (opnieuw klimmen) lag de camping, dat kon er dus ook nog bij!   Maar ‘k was wel moe!  ’t Was net of alle pijn en vermoeidheid dan op je valt!

Veel meer dan m’n blog aanvullen kwam er niet meer bij!  Wat rusten … en genieten van m’n geleverde prestatie!!!!!

11-10-2014 om 18:05 geschreven door christine bentein  

vrijdag 10 oktober  2014

Ribadiso da Baixo – O Pedrouzo 21,5 km

Vandaag verstuurde ik een SMS-je naar Nelly in naam van Willy en ik: “gelukkige verjaardag!” Geniet van je dag, Nelly!

’t Liefst vertrek ik ’s morgens, daar het nog donker is, met anderen.  Vandaag was het mistig en Bill, (Amerika) vergezelde me in die ochtenduren.  We trokken door het stadje Arzúa en over de eerste boswegeltjes.  Intussen vertelden we wat over ons voorbije werk.  Daarna stapte hij sneller dan ik verder.  De streek was reeds een paar dagen gelijk: zeer groen, veel bossen met vooral kastanje- en eucalyptusbomen, maar ook eiken en sparren.  Zelfs palm- en bananenbomen trof ik aan op de weg.

Ik wandelde door kleine dorpjes, op holle wegen, langs melkveebedrijven en vaak bars/restaurants (om de vele pelgrims te voorzien van eten en drinken). John, (Australië) vergezelde me ook enige tijd.  Hij liet z’n bagage telkens ophalen…

Hoe dichter ik bij m’n einddoel kwam,  hoe meer pelgrims met kleine rugzakjes of zelfs zonder me voorbij staken!

Vandaag had ik geluk, geen regen.  Rond 13.00u. kwam ik in O Pedrouza aan bij een grote aubergue (120 bedden);  Voor het eerst voelde ik de verwarming in ’t gebouw.  Na m’n douche kocht ik in het supermarktje ernaast wat eten en at een eerste deel op in de eetzaal van de aubergue.  De rest hield ik voor morgenvroeg.  Ik slenterde wat door het stadje, o.a. om de camino-weg voor morgen te ontdekken. 

Isabelle,(Can) Peter en Debby (Costa Rica) en Christine (Can) sliepen ook op m’n slaapzaal.  Samen trokken we naar een restaurant, aten de peregrino-menú en beseften dat dit de laatste aubergue vóór Santiago was!!!  Peter keek en verstond het nieuws op de tv.  Hij zag en vertaalde de ernst van het ebola-probleem in Spanje.

Peter, Debby en ik volgden om 19.00u. de pelgrimmis met –zegen in de iglesia de la Concha a Arca.  De pastoor vertelde nadien dat hij ook leraar geweest was in scholen voor gehandicapte kinderen.  Hij moet een missionaris geweest zijn want toen hij vertelde in hoeveel verschillende ontwikkelingslanden hij werkzaam was ...

Na de viering was het foto-time … we naderden het einde … iedereen wilde herinneringen … emailadressen werden uitgewisseld … Ik besef ook wel, dit zal slijten, vervagen, maar op dat moment vonden we dat allemaal heel belangrijk!

10-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 9 oktober  2014

Palas de Rei – Ribadiso da Baixo 23 km

Bij de eerste stappen voelde ik onmiddellijk: vandaag wordt het weer stukken beter dan gisteren.  En inderdaad, het wandelen vlotte veel beter!  Deze morgen startte ik om 7.30u. na eerst een koffie en croissant te nemen in de aubergue.

De maan lachte volmondig naar me.  Ik was blij dat we toch in het droge konden starten.  Het bleef de volledige voormiddag droog.  Het groene, heuvelachtige landschap toonde zich weer op z’n best. 

Vaak liep ik door bosrijke gebieden. Daar het klimaat er zeer mild is groeien er veel eucalyptusbomen.  Heel eigenaardig, de schors valt gewoon van de stam af.

Toch trokken mistige wolkenzones opnieuw dichter en dichter.  Ik kocht in Melide drank, een koek en wat fruit en kon, bij een van de vele pelgrimkruisen m’n maaltijd, nog in het droge opeten.

Wisselende gesprekspartners langs m’n route zorgden voor verstrooiing, nu eens Jean en Russ, dan eens Rob en Helma.  Vele anderen staken me voor, passeerden me, de tocht vlotte behoorlijk goed.

In het kleine kerkje van het dorpje Boente kon je een stempel krijgen.  Het portaal hing vol met heiligenprentjes.  En in de kerk stond een fraai St. Jakobsbeeld.

Op m’n route kwam ik een kudde tegenliggers tegen.  Zij zijn de leveranciers van de koeienmelk, basisproduct van de queixo (een specialiteit van de streek: een grote, ronde, zware kaas)

Rond 12.00u. was het mooie liedje weer uitgezongen, want de regendruppels verstoorden de pret.  Plots stak John, een jonge gast uit Ierland me voorbij.  Hij sliep de vorige nacht boven mij.  Daar het regende wilde hij zo vlug mogelijk een aubergue vinden.

Zeer merkwaardig, ik zag 2 Zuid-Koreanen biddend wandelen.  De vrouw bad voor, de man antwoordde het gebed.  Dat was toch de eerste maal dat ik zoiets zag en hoorde.

Tot ik bij Willy aankwam regende het opnieuw aan een stuk door.  Op de afgesproken plaats stond hij me reeds op te wachten, maar bij de aubergue zelf was geen gelegenheid om de wagen te plaatsen. 

Wij vroegen in het restaurant (dat er net voor lag) of we de nacht mochten doorbrengen op hun parkeerplaats.  Dit bleek geen enkel probleem te zijn. 

’s Avonds aten we dan ook bij hen ons pelgrimmenu.

09-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 8 oktober  2014

Portomarin – Palas de Rei 22 km

De zon kwam gisteren toch af en toe eens piepen.  Daar maakten we gebruik van om: 1. Een korte wandeling te maken naar die brede vallei van de rivier.  ’t Was echt een mooie, brede bedding.  ’t Water stond zo laag!  2. Ook buiten te eten.  Terwijl we aten lag de hond trouw te wachten op de restjes en liepen de paarden naast ons te grazen op de camping. 

We hadden geluk, pas ’s avonds begon het te regenen, toen zaten we opnieuw in de auto.  Voor de eerste keer hadden we moeite om de GPS gegevens te vinden voor de volgende ontmoetingsplaats.  Maar met Google Earth lukte het ons toch.  De moderne techniek hé!

Willy voerde me deze morgen naar het rond punt waar ik gisteren de camino verlaten had om naar de camping te trekken.  Gelukkig had ik de dag voordien uitgedokterd wààr de pelgrimroute verder liep.  Zo moest ik vandaag in ’t donker dit niet meer doen. 

Vandaag was het niet echt m’n dagje.  Ik startte onmiddellijk met m’n regenkledij aan, maar vrij vlug had ik het véél te warm.  KW en boventrui uit en enkel m’n regencape boven m’n T-shirt.  Dat voelde beter.  Galicië is wel een natte streek maar kent een mild klimaat.  Dus koud was het niet!

Nog vlotte m’n tocht niet echt. Ik wandelde niet vlug.  Iedereen stak me voorbij.  Ik voelde pijn, … hier en daar … ik kwam mezelf tegen, … of nog erger … ik botste op mezelf!  Jean (Austr) wilde wat met me praten, maar haar tempo lag hoger dan dat van mij en dat voelde ik des te meer!  ’t Was boven m’n ritme!

Leo, een jongen uit Keulen, wilde me opvrolijken door te vertellen dat hij gisteren ook zo’n rotte dag had en hij zich vandaag stukken beter voelde.

Ramp o ramp, Galicië toonde zich van z’n meest typische kant: regen, regen, regen!  Met bakken viel het uit de lucht.  Iedereen en alles werd druipnat.  En het stopte niet.

Niemand genoot nog van de omgeving.  Iedereen keek naar de grond om zoveel mogelijk de plassen en het stromende water te vermijden. (zeker op die smalle keienpaadjes)  Misschien maar best dat we vandaag vaak langs de gewone weg liepen. 

Weinig of geen foto’s werden genomen.  Alleen in ’t begin toen de zon m’n flauwe bondgenoot en af en toe de regenboog liet zien, nam ik wat foto’s.  Ook de opkomende wolken in het mistige landschap probeerde ik op beeld vast te leggen.

Richard (Austr) liep de ganse tijd met een paraplu.  Dat moet toch ook niet gemakkelijk zijn.  Wel was het een aangename, vriendelijke man.  Hij hielp me om m’n opzwiepende cape beter boven m’n rugzak te trekken, zodat die toch ten minste droog zou blijven en hij loodste mij ook veilig door de meest droge zones op het wegeltje.

Veel bekenden stopten in Palas de Rei.  Iedereen had het wel gehad die dag!

Allen kwamen doorweekt in de aubergue aan.  (Die waar ik in logeerde was nieuw van 2013.)  Sommigen betaalden voor een droogkast, maar ook alle wasrekjes, trapleuningen en beddenboorden hingen vol natte spullen. 

Hopelijk regent het morgen toch (zo veel) niet!

De warme douche deed deugd.  Om 18.00u. zochten we met Glen en Louise, Jean en Russ en John een restaurantje en aten het pelgrimmenu. 

08-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 7 oktober  2014

Barbadelo – Portomarin 17 km

Reken bij die 17 km maar een extra kilometertje bij, want de camping lag niet echt op de camino-route!

Deze ochtend was ik nog maar net vertrokken (7.30u.) of ’t begon weeral te regenen.   M’n regenbroek en –cape maar weer aangetrokken en zo verder gewandeld.  Deze nacht had het ook behoorlijk veel geregend en gewaaid.  Je kunt dit weertje hier ‘t best vergelijken met ons Belgisch, miezerig, druilerig herfstweer.

Maar de vele vogeltjes bezorgden me een pittige morgenstemming, bijna à la “Grieg”.

En dan plots kom je aan die magische “100”.  Toch wel de moeite hé, nog 100 km en ik kom in Santiago de Compostela aan!  Wie had dat gedacht!  Ook Willy passeerde de “100” langs de baan.  Sedert we in Galicia gekomen zijn, staan om de 500m een km-paal zodat de pelgrim stap voor stap weet hoe dicht hij bij z’n einddoel nadert!

Je hebt van die dagen waarop je vele contacten legt en je hebt er waarop je geen enkele babbel slaat!  Vandaag was het zo’n dag!  Ik wandelde alleen!  Af en toe stak iemand me voorbij, maar zonder een praatje te slaan.  Het deerde me niet! Ik genoot van het landschap en de heerlijke paadjes.  Ieder perceel (weide, akker, grond) wordt met een stenen omheining afgeboord.  Dat heeft iets!

Ook het weer verbeterde.  Het bleef wel bewolkt maar ’t regende niet meer.

Vóór ik naar de camping trok, haalde ik in ’t stadje Portomarin m’n stempel.  Noch het toeristenbureau, noch de kerk was open.  Om toch maar aan die stempel te geraken kocht ik in een plaatselijk supermarktje een “mars” (da’s toch goed om m’n calorieën aan te vullen!!!) en kreeg aan de kassa m’n stempel.  

Toen ik Portomarin binnenwandelde, stapte ik op de brug over de Rio Miño.  Ik had een prachtig zicht over de rivier,  zo’n brede bedding! 

In Spanje (of toch zeker om en bij de Camino) lopen inderdaad veel honden.  Iedereen had me gewaarschuwd (vooraf) zeker een wandelstok mee te nemen om je te kunnen verdedigen tegen die dolle honden.  Voorlopig is dit helemaal niet nodig.  De meeste honden liggen lui te kijken naar die vele pelgrims, anderen lopen je gewoon voorbij of nog anderen laten zich gretig aaien.  Van kwade of dolle honden is zeker geen sprake.

Op de camping stonden wij als enige met onze wagen.  Wel verhuurden ze kamers, waar ook gasten aanwezig waren.  Maar het was er zeer rustig.

07-10-2014 om 16:23 geschreven door christine bentein  

maandag 6 oktober  2014

Triacastela – Barbadelo 23 km

Na het intikken van m’n blog wandelden Willy en ik gisteren nog eens door het dorpje.  Om 18.00u. was er in de Iglesia de Santiago een viering met zegening voor de pelgrims.  Je voelde dat de priester het volk kon animeren.  Dat hoorde en zag je aan de mensen die het Spaans begrepen.  Het Emmaüs-verhaal werd in 4 talen (Spaans, Italiaans, Frans en Engels) voorgelezen door 4 pelgrims.  Iedereen gaf elkaar een dikke knuffel tijdens de vredeswens.  Willy zat niet bij de pelgrims.  Ik verliet even de groep om ook hem die warme knuffel/zoen te geven. Ik ben hem zo dankbaar dat hij die pelgrimstocht samen met mij wilt meemaken.  Die viering straalde warmte uit.  Het deed deugd die mee te beleven.

Na de mis trokken we verder door het stadje.  We bewonderden een zéér oude notelaar.  Daarna bestelden we ons peregrino menu in een plaatselijk restaurant.  Na vééééééééééééél geduld kregen we eindelijk onze maaltijd.  Maar het smaakte. 

Tijdens de nacht lag ik een paar uurtjes wakker.  Dan gingen m’n gedachten naar huis.  Eigenlijk verlang ik wel iedereen terug te zien. Vooral denk ik dan aan moeder, aan ons klein toekomstig Selschottertje en aan Freddy. 

Deze morgen stond ik opnieuw voor de keuze.  Ik had de avond voordien uitgemaakt de kortste route te nemen want beiden stonden beschreven als mooi.  Ik moest de juiste pijl en veldweggetje zien te vinden naar San Xil.  Gelukkig was er Carolyne (Canada).  Zij trok ook die richting uit.  (Later zag ik dat de meesten die route namen, want ik kwam veel bekenden tegen.)

Ik trok een ganse tijd samen met Isabelle (Canada), Peter en Debby (Costa Rica) verder.  Het weertje veranderde steeds meer.  ’t Werd typisch voor Galicië: mistig, winderig en regen.  Het drietal stopte aan een bar, ik trok verder. 

Nu eens alleen, dan met bekenden, maar nooit lang.  Plots zag ik Anton (Bulgarije) terug.  Hij liep zeer traag.  Blijkbaar had hij pijn aan z’n rechter kuit en zou het rustig aan doen.

De regen werd heviger.  We moesten onze cape aantrekken.  Plezant is anders!  Maar dat wisten we. 

Eenmaal in Sarria haalde ik een stempel in het toeristenbureau.  Ik kreeg een plannetje van de stad.  Veel viel er niet te beleven.  Alle kerken waren gesloten.  Ik had meer van dat stadje verwacht.  (Inge,  hier heb ik aan jou gedacht!  Dat is jouw startplaats!  Overweeg toch maar eens of je niet de totale camino wilt wandelen!  Zo’n rijke, mooie ervaring!!!!  En ik weet zeker: jij kunt dat!)

De laatste kms liep ik met Oscar, een man uit Gran Canaria.  (Hij woont en werkt momenteel wel in Madrid.)  Beiden in gebroken Engels konden we elkaar toch begrijpen.  We wandelden door een prachtig loofbos met zeer oude, grillig gevormde, vol mos-hangende bomen.  Je ziet duidelijk dat dit een vochtige streek is. 

Aangekomen in Barbadelos stond Willy reeds met de wagen op de parking van een aubergue.   Via mail (vooraf) wisten we dat we dààr konden staan en genieten van de faciliteiten van de aubergue.  We mochten er ook gebruik maken van hun WIFI.

Deze avond aten we daar het pelgrimmenu.  En eigenlijk viel dat goed mee, want het weertje was niet zo best om buiten te eten.

Willy en ik verkenden ook nog het kleine dorpje.  Veel viel er echter niet te beleven en daar het nogal regenachtig was maakten we ons tochtje kort!

06-10-2014 om 16:19 geschreven door christine bentein