zaterdag 6 september  2014

We zijn vertrokken!  Intussen zijn we reeds 700 km van huis verwijderd.  Een mooie camperplaats in het stadje Couhé. (Frankrijk)  Het is nu 7 uur in de avond.  Deze morgen zijn we om 5.30u. vertrokken.  Alles is tot nog toe vlotjes verlopen.  Als dat maar zo blijft!  We hebben wel wat problemen gehad met onze GPS.  De omvormer van 12 naar 5 volt is kapot.  Wat nu?  Gelukkig is Willy een praktisch denkend iemand en zocht naar een oplossing.  Rechtstreeks werken met de oplader, aangesloten op onze extra batterij in de wagen.  We konden weer verder.

‘t Was wel puffend heet in de wagen.  ‘k Heb het gevoel dat ik reeds “versleten” ben voor ik nog maar één stap in de richting van Compostela gezet heb.  Die heen- en terugrteis is er voor mij teveel aan!  (En voor Willy eigenlijk ook!)  Maar daar kunnen we nu eenmaal niet vanuit!

De laatste dagen waren zeer druk, spannend zelfs.  Er moest nog van alles geregeld en aangekocht worden.  De laatste spullen moesten nog in de wagen.  Telkens schoot het door m’n hoofd: wat nog?  Zal alles wel in orde zijn tijdens onze lange afwezigheid?  Hebben we alles wel mee? …

Hoe tijdrovend m’n training ook was, zeker in die laatste periode, één doel had ik nog voor ogen: naar moeder gaan!  Op woensdag trok ik te voet naar Poelkapelle.  Op de begraafplaats was het stil.  Ik was er alleen.  Ik wilde moeder persoonlijk vertellen over m’n tocht, over m’n twijfels of ik het wel zou aankunnen, over het zo lang weg zijn, over...  Moeder zou me van ginder boven wel in het oog houden.  Moeder zou me af en toe wel een duwtje in m’n rug geven.  Moeder zou me volgen, moed inspreken, … Terwijl ik wat onkruid en de verdorde blaadjes aan het opruimen was uit de bloempotjes kwam Willy me oppikken.  Ik mag me gelukkig prijzen dat Willy het ook ziet zitten om samen met mij die lange periode in Spanje door te maken, mee te beleven.  Voor mij is dit een grote steun.  Zonder Willy zou ik die tocht nooit durven ondernemen.  Maar ook moeder zou met me meewandelen!  Ik zou vaak een babbeltje met haar slaan, tijdens de lange trektochten alleen…

Gisteren was het de voorstelling van het boek: Optimisme@levenselixir.com .

Een mooie avond, vol woord en muziek in de kapel van Sint Idesbald.  Verrassend was het moment waarop de mede-auteurs, de getuigen op het podium geroepen werden. (André en Joost waren er niet bij. André is niet meer en Joost vecht – voor de derde keer – tegen die verdomde, knagende, verwoestende cellen!  Joost, we duimen voor jou!  Zijn vrouw Christiane kwam in zijn plaats naar voor.  Moedig!)

Je kunt je niet inbeelden hoe deugddoende die laatste babbels waren met ons buren, met m’n (schoon)broers en (schoon)zussen, met m’n collega’s, met vrienden!

Bedankt jullie allen die gekomen zijn.  Het voelde goed, het was een steun voor mij en die anderen.

We zijn niet zo lang gebleven, goed wetende dat we ’s anderendaags vroeg uit de veren moesten, vroeg wilden vertrekken en het een lange, vermoeiende dag zou worden.

Gisteren stuurde ik naar familie en vrienden het adres van m’n blog door. Wie wil, kan me – hopelijk – volgen!  

06-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

05-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 1 september  2014

De laatste dagen voor vertrek!  't Worden "gezonde" zenuwachtige dagen!  De praktische voorbereiding slorpt veel van onze tijd op en maar best ook! Zo piekeren we niet te veel!  Is alles ok voor ons huis?  Weten de “thuisblijvers” wat en hoe?  Zit er niet te veel, maar ook niets tekort in m’n rugzak?  Hebben we alles in de wagen gestopt?  Nog maar eens het lijstje overlopen …

Vandaag is 't wel 1 september: start van een nieuw schooljaar ... en het doet me wel iets ... niet te moeten vertrekken richting De Zilten of Ten Bunderen. Vandaag reizen mijn gedachten tussen Sint Idesbald en Compostela ...

Deze morgen lag er een briefje in de bus van een collega om me het allerbeste toe te wensen op m’n tocht.  Zowel de sprekende foto  (een mooie kronkelende weg tussen wijnvelden) als de wijze raadgevingen pakten me.  Bedankt voor die steun, Inge.  (Volgend jaar zwaai ik je uit, hé!) 

In die laatste periode heb ik al veel aanmoedigingen  ontvangen van familie, vrienden, collega’s,…via kaartjes, sms’jes, mailtjes of gewoon tijdens onze babbel met elkaar. 

M’n broers en zussen schonken ons een kaartje tijdens de jaarlijkse fietstocht (je weet wel, de tocht van + 25 km die ik op 15 aug. te voet uitgetest heb!) ipv het traditionele plantje.   Ook daarin steunen ze me ten volle!  Het ontroerde me te lezen dat zelfs moeder over ons- van achter een wolkje - zal waken.

 (En nu we het toch over de fietstocht hebben: ’t was een mooie, aangename namiddag!  Eerst een heerlijk kopje koffie met een lekker stukje taart, dan een fietstochtje door natuurdomeinen, tweemaal onderbroken door een gezellige en lekkere drank- en snoepstop, om te eindigen in ’t Rhodesgoed voor ons avondmaal.  Een geslaagde, plezante familienamiddag!)

Zelfs de pastoor haalde op het eind van de zondagviering een slottekst naar boven om mij in naam van zichzelf en de gemeenschap van Huize Sint Jozef (waar ons vader nog steeds verblijft) het beste toe te wensen.  Als dat geen verrassing was! 

In die laatste periode probeer ik toch mijn wandelritme bij te houden.  Zo kwam ik te voet bij de apotheek aan. Toen ik, met m’n wandelschoenen binnenstapte en mijn voorgeschreven ontstekingsremmende medicatie aankocht, (in geval van nood, je weet maar nooit)  was de apothekeres toch wel nieuwsgierig.  Ze had me reeds meerdere malen zien wandelen voor haar deur.   Ook zij vond het een moedig initiatief en steunde me volmondig!

Dat wil ik nog meedelen:  tijdens m’n afscheid op school kreeg ik van Filip een mantranita met de nodige uitleg. Dit is een gebedskraal voor de hindoes en de boeddhisten, een mala, (gemaakt van de zaden van de rudraksha, een immer groenblijvende boom).  Mijn besluit stond vast.  Vanaf de eerste dag van m’n pelgrim-avontuur draag ik deze. Filip, dank je wel voor dit hartverwarmend, symbolisch geschenkje!

01-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein