Donderdag 15 mei 2014

Tijdens de laatste weken van het schooljaar (van m’n volledige lerarencarrière)   trok ik vaak te voet naar school: op maandag en/of donderdag naar Ten Bunderen in Moorslede, op dinsdag, woensdag en vrijdag naar St. Idesbald in Roeselare.  Ik wist dat ik daarvoor zeker een uur extra mocht/moest uittrekken, want een 5-tal km, daar doe ik toch wel een uurtje over. 

Je houdt het niet voor mogelijk, maar op woensdagmorgen, 14 mei, werd ik gebeten door twee hondjes op de Ruiter.  Hun baasje had geen controle over hen.  Trekkend aan de leiband kon die vrouw haar twee hondjes niet echt de baas.  Toen ik voorbijkwam, stoofden die twee plots achter me aan en voor ik het goed besefte sprongen ze omhoog, hingen aan m’n broekspijpen en hapten in m’n kuit!  Eén ervan beet serieus door.  Ik voelde een pijnlijke steek.  Die vrouw trok aan de lijn, riep haar hondjes terug.  Ik draaide me wat verdwaasd, verbaasd, verbouwereerd om en riep haar toe: “ze bijten wel écht door hé, mevrouw!”  M’n broek was niet geschonden, maar de tanden stonden wel degelijk in m’n kuit.

In school liet ik me verzorgen door Dirk, verpleger van onze medische dienst.  Maar daar iedereen me waarschuwde, “pas daar mee op, een hondenbeet kan serieuze gevolgen hebben”, besloot ik toch naar de dokter te gaan.  Inderdaad, hij ontsmette de wonde en gaf me een spuit tegen de klem.  Met een “goed verzorgen en goed in het oog houden” nam ik afscheid.  Nog niet eens gestart met m’n pelgrimstocht en reeds gebeten door een hond.  Komt dit wel goed?

15-05-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein