zondag 28 september  2014

Puente Villarente – La Virgen del Camino 20,5 km

Achter onze – geïmproviseerde – camperplaats lag een klein beekje, dat zelfs over de veldweg liep.  De auto’s reden er gewoon door.  Plots ontdekten we daarin een zoetwaterkreeft.  Willy wilde die redden, maar dat vechtersbaasje stak onmiddellijk z’n scharen uit om aan te vallen.  Toch kon Willy het diertje in dieper water plaatsen.

Om 19.00u. genoten we samen van het pelgrimmenu in het dichtste restaurantje. 

Bij onze auto plaatste een Italiaan nog een tentje om twee pelgrims onderdak te verschaffen.  Deze vertrokken ’s morgens reeds voor 5.00u.  Dat noem ik pas gekkenwerk. (Meer dan 2 uur in het donker lopen!!!!)  Ikzelf vertrok om 7.15u.  Voor ik vertrok, ontdekten Willy en ik nog glimwormen in de boom. 

Rond 8.00u. zag ik bij een picknickplaats twee pelgrims in hun slaapzak onder een soort afdak liggen.  Waw, deden ze dat ook tijdens die barkoude nachten? 

Ik wou dat ik de sterke anijsgeur van de wilde venkel via blog kon doorspelen.  Met hopen staan die langs de weg.

Léon is een grote stad. Rond 10.00u. wilde ik in de kathedraal zijn.  Op dat moment waren jullie allen samen rond moeder in St. Jozef Ieper.  Ik heb dààr een (elektrisch) kaarsje aangestoken en ben eventjes in stilte gaan zitten.  Reeds meerdere dagen flitsen de laatste beelden rond moeders sterfdag door m’n hoofd: hoe we aan het hakselen waren bij Ward en Joke – Pol en Jeanine aanklopten met een “haast je” -  we bij moeder aankwamen en zij aan ieder van ons haar laatste, warme glimlach schonk – wij met z’n allen in stilte rond haar bed zaten – we met Z. Roos de gebedswake hielden – Bea en ik de nacht bij moeder en vader doorbrachten – de verpleegsters moeder tot het laatste moment de beste zorgen toedienden – moeder afscheid van vader en ’t leven nam, na vaders laatste ochtendzoen. 

Ik kon het niet laten, ik werd emotioneel, midden tussen de vele toeristen.  Het vlammetje in de kathedraal zal over moeder waken.  Samen met haar bewonderde ik die prachtige kerk.  Zo’n schitterende brandglazen, ongeveer 1900m².

Ik wandelde verder door Léon.  Mijn conditie was stukken beter dan gisteren.  Het stappen vlotte goed.  Op het plein vóór het Monasterio de San Marcos was er een feest met traditionele klederdracht en vele grote vlaggen.

Mijn volledige etappe vandaag was om en bij Léon.  Ik liep dan ook vaak boven of onder autostrades, in industriegebieden, onder zware hoogspanningskabels, door drukke commerciële voorsteden.

Plots kreeg ik telefoon van Willy: minder goed nieuws.  De camping sloot z’n deuren in dit weekend.  Zo kon hij niet meer boeken voor de volgende twee nachten.  Noodgedwongen moest hij op zoek naar een geschikt plaatsje.  Voor ons een streep door de rekening. 

Eenmaal aangekomen in de aubergue en m’n douche genomen kon ik het weer rustig aan doen.  Soms moet je echt zoeken om je tijd te vullen.  

Samen met Nicolette, een Canadese vrouw verkende ik het voorstadje van Léon: La Virgen del Camino.  We bezochten de zéér moderne kerk, à la “le Corbusier”.  Een enorm groot kunstwerk (uitbeelding van Pinksteren) was aan de voorkant te zien.  Toch was er binnen een barok voorpaneel achter het altaar.

Om 18.00u. namen we een wijntje en om 19.30u. konden we genieten van het pelgrimmenu.  Toen we naar de aubergue teruggingen, regende het lichtjes.  Gelukkig was het niet te ver.

28-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 27 september  2014

El Burgo Ranero – Puente Villarente 26 km

Vandaag was het voor mij een mindere dag.  Vooreerst had ik slecht geslapen.  Ik had iedereen horen snurken, alle bedden horen piepen en kraken, iedereen naar ’t WC horen gaan en zelf ook meerdere keren moeten opstaan.  Bovendien raasden mijn gedachten aan 120/uur door m’n hoofd, ik voelde mijn pijnlijke teen, … kortom een nacht om vlug te vergeten.  (Trees, ik begrijp je volkomen als je zegt dat zo’n nachten je kapotmaken.)

De tocht zelf was ook niet spectaculair.  Die viel een beetje te vergelijken met gisteren.  Praktisch de volledige etappe lag langs de verbindingswegen tussen de dorpjes. Op een gegeven moment was het de spoorweg, de autoweg en ons camino-pad: alle drie naast elkaar. 

M’n linker schouder- en nekspieren deden verschrikkelijk veel pijn.  Meerdere malen moest ik m’n rugzak even afnemen om wat te bekomen.  Gelukkig gaf Thomas (Noor) me enkele interessante tips mee hoe je het best een rugzak goed draagt.  Hij hielp me daarbij.  Inderdaad, ’t beterde, maar zwaar bleef die wel aanvoelen!

In het stadje Mansilla de las Mulas kocht ik wat fruit + koeken en bij de eerste zitbanken laste ik een pauze in.

In ieder dorp staat wel ergens een pelgrim, geschilderd, in steen, brons, … Ieder dorp is trots een caminodorp te zijn en … ’t brengt ook geld in ’t laatje.

’t Was vandaag 26 km en da’s de moeite!  ‘k Was serieus content toen ik de brug zag waar Willy en ik afgesproken hadden.  Willy stond echter nog een beetje verder.        ’t Was de eerste keer dat we niet op een camping stonden.  In een restaurant, aanpalend bij een aubergue vroeg ik m’n stempel.  Samen moesten we het vandaag wat primitiever beredderen, maar ook dat lukte!

Willy houdt ervan steeds op zoek te gaan naar vogeltjes, kleine beestjes, …

27-09-2014 om 15:49 geschreven door christine bentein  

vrijdag 26 september  2014

Sagagún – El Burgo Ranero 18,5 km

Eerst en vooral: een extra fotootje van één van Willy’s dagtaken: koken!

Gisterenavond maakten we nog kennis op de camping met Tobias, een jongen uit Duitsland.  Willy had die jongen reeds meerdere dagen na elkaar gezien.  Ik sprak hem aan: “doe je ook de camino?”  Hij antwoordde positief en was zeer verwonderd dat ik ook pelgrim was.  We babbelden wat samen.  Hij trok met een klein tentje verder.  Tijdens zijn camino zou hij zich bezinnen over z’n toekomst. (Hij was voor ’t ogenblik werkloos.)

Beter gewapend tegen de kou vertrok ik uit de camping.  (2 truien, sjaal rond m’n hoofd en nek, handschoenen en daarboven een KW)  Willy’s thermometertje wees 6,5°C aan.  Toen ik afscheid nam van Willy (7.15u.) stapte Thomas (Noor, ontmoet in Fromista) net voorbij.  Samen wandelden we enkele kms verder.  Mijn ritme was iets sneller.  Met een “Buen Camino” en “See you soon” namen we afscheid. 

Deze keer moest ik oppassen.  Er waren twee routes uitgestippeld.  Mijn slaapplaats lag op de “Real Camino Francés”.  Ik mocht zeker de autostrade niet over.

Plots stak een man met een hond mij voorbij: korte broek, korte mouwen en geen hoofdbescherming.  Hoe doet die dat? Zo koud.  Maar, … we mogen nog steeds niet klagen.  ’t Weer is nog steeds helder, zonnig en overdag warmt het nog goed op.

Veel viel er niet te beleven langs de route.  We volgden praktisch de volledige etappe de oudere, kleine weg naar de eindbestemming: El Burgo Ranero.

Soms hoor je pelgrims neuriënd, fluitend of zingend voorbijkomen.  Vaak stap ik ook op het ritme van een liedje verder.  (Francine, jij zult dit ook nog wel goed kennen) vandaag stapte ik op de melodie van het CM lied (van de kampen) verder: “holderiariaho”… Raar hé!

Ik kwam te vroeg in het dorpje aan.  De aubergue was nog niet open?.  Ik at rustig m’n meegebrachte koeken op en wachtte aan de ingang.  Wie kwam dààr als tweede aan?  Thomas.

Na installatie en douche kon ik weer genieten van een deugddoende, zonnige namiddag. 

Op een terrasje ontmoette ik het vriendelijke, Zuid Koreaanse meisje Kena.  Dagelijks zag ik haar wel ergens.  Vandaag genoten we samen van een sangria en tappas.  Voor haar stopt de camino in Léon. (nog twee dagen).

In de tuin van de aubergue stonden ligstoelen.  Wat zalig in de Spaanse zon! 

Ik logeerde deze keer niet in de municipal.  Dat ontdekte ik pas toen ik met Kena in ’t dorpje was.  ’t Viel me “lichtjes” op dat de meeste pelgrims hier net een tikkeltje “meer luxe” gewend zijn.  Praktisch iedereen had vooraf gereserveerd.  In de namiddag zag en hoorde je ze druk doende om de volgende reservaties vast te leggen.  Sommigen laten hun zware rugzak overbrengen naar hun volgende bestemming.  Ook delen van de camino leggen ze met de bus of taxi af.  Straks kun je de camino niet meer als “gewone pelgrim” beleven.  En hoe dichter je bij Santiago komt, hoe drukker. (Ook al heb je niet altijd die indruk bij het wandelen!!!)  Ja, dat ergerde me een beetje!

Het dorpje was klein.  Veel viel er niet te bespeuren. 

Om 19.00u. konden we in het plaatselijke restaurant de pelgrimmenu nemen.  Het gezelschap aan mijn tafel was Franstalig.  4 mensen uit Canada (Quebec) (één ervan was Lorainne, de vrouw zonder lampje in Castrojeriz.  Ook Benoît had ik reeds eerder ontmoet.),  1 Franse dame en ik.  Het avondmaal blijft een aangenaam ontmoetingsmoment.  Bovendien zijn de pelgrimmenu’s echt lekker.

26-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 25 september  2014

Ledigos – Sahagún 16 km

Willens, nillens werd ik véél te vroeg wakker.  In de slaapzaal zag je de zaklanpen en hoorde je “gekrevel” van de eerste pelgrims, zeker reeds om 5.15u.. Dus ben ik ook maar op stap gegaan, in het pikdonker, alleen, zo rond 6.45u.  Midden de velden vond ik niet onmiddellijk de gele pijl.  Met m’n zaklamp speurde ik de boorden van de veldweg af, zoekend naar de wegwijzer.  Op dat moment liepen kleine diertjes verschrikt weg.  Ik had hen verstoord met het felle licht van m’n hoofdlamp.  Gelukkig nam ik de juiste weg en bereikte vlot het volgende dorpje.  Het was verschrikkelijk koud!  Om wat op te warmen kocht ik in het volgende dorpje een koffie met croissant.  Ik zat binnen, warmde m’n handen aan de koffie.  Ik kon er weer tegenaan.  Tweemaal maakte ik vandaag iets mee dat me deed nadenken:  een gedenksteen van 2013  “in memorium” … een pelgrim, gestorven langs de camino en een dame die na me zo lelijk gevallen was.  Ze moet uitgegleden zijn over losse stenen en recht op haar gezicht gevallen zijn.  Haar tand was afgekraakt en ze bloedde hevig.  Met enkele andere pelgrims brachten we haar de eerste zorgen toe.  Ze beweerde opnieuw te kunnen lopen.  In Sahagún zou ze haar man telefoneren. De camino zat er voor haar noodgedwongen op. 

Heel vaak zie je kapotte schoenen langs de route.  Maar deze hadden toch wel een heel speciaal plaatsje weten te bemachtigen.  Wie dat voor mekaar gekregen had ... (zie foto)

Bij een klein monumentje langs de route zag ik een Bulgaarse vrouw.  Zij droeg een lintje in de driekleur van haar land.  Telkens ze voorbij iets belangrijks kwam, knipte ze een stukje van dat lint af en legde het erbij.  Ik nam een foto van haar, zij van mij.

Met Jean, een man uit de VS, wandelde ik ook enkele kms samen.  Op het eind van m’n tocht praatte ik nog met een meisje uit Argentinie.  (Nu woont ze tijdelijk in Parijs.)  Ze kende ons manneke Pis uit Brussel, en “Belgium, that’s a good beer-land” wist ze me te vertellen.

Toeval, toen ik de N-120 moest oversteken, kwam Willy net voorbij, op weg naar de camping in Sahagún.  Hij kwam echter te vroeg aan op de camping.  Spaanse uren zijn zeer rekbaar …  ’t Komt er niet op aan!

Samen zitten we nu op ons gemakjes.  Gisteren had Willy een nieuwe compagnon om hem gezelschap te houden.  Het roodborstje at bijna uit z’n hand, zo dicht durfde dat beestje bij Willy komen.

25-09-2014 om 15:37 geschreven door christine bentein  

woensdag 24 september  2014

Carrion de los Condes  - Ledigos 23 km

Deze morgen om 7.00u. nam ik afscheid van Willy.  Door het park, over het marktpleintje tot aan de Calle Mayor, dààr liepen de pelgrims.  (Willy en ik hadden gisteren ook dat blokje omgelopen.  Tijdens deze korte stadswandeling kwamen we vele bekenden tegen.  Ik stelde Willy aan Richarda voor.) 

Vandaag liepen we kms ver over een bijna kaarsrechte weg door de eindeloze landerijen.  Slechts één klein dorpje lag er tussen begin en eind van m’n etappe vandaag.  Pelgrim na pelgrim… ’t leek af en toe op een file van pelgrims.

Wat me opviel was, hoe verder je op de camino wandelt, hoe méér de pelgrims in hun ééntje verder lopen, verzonken in hun eigen gedachten. (Alleen de duo’s/koppels/groepjes lopen je babbelend voorbij.)

Zo liep ik ook vandaag, kms ver, met mijn eigen mijmeringen.

Eerst en vooral was ik bij Rik vandaag.  Wij konden niet op jouw afscheid zijn.  Je had zo’n rijk gevuld leven.  We beleefden mooie momenten samen.  Nu ben je bij Marijke.  Ik weet zeker dat ze je stond op te wachten.  Maar je zult daar beslist ook ons moeder ontmoeten.

Ook de dood van Cyrieltje (uit St Jozef Ieper) hield me bezig.

Moeder trekt elke dag met me mee.  Altijd weet ik haar wel iets te vertellen.  Ik voel steeds haar beschermende hand op m’n schouder.

Iedereen passeerde vandaag de revue: welke dienst zou Lies hebben?  ’t Is woensdag, zou ze vandaag, zoals ze vaak doet, naar pepe gaan?  Hoe verloopt het in de leefgroep van Bert dit schooljaar?  Hoe beleven Ward en Joke hun zwangerschap?  We zijn zo benieuwd!  Hoe ver staat hun huis?  Hoe voelt Freddy zich?  Zou Claudia vandaag gekomen zijn?  Zijn Nico en Els vertrekkens-klaar voor hun missie naar India?  Zijn er nieuwtjes van het thuisfront?  En hoe stellen m’n schoolvrienden het? …Ja, je hebt tijd zat om na te denken en rond te kijken.  Het landschap blijft fascineren.  Vlak voor het einde van m’n tocht ontmoette ik een man uit Hawaï.  Toen hij hoorde dat ik uit België kwam, vertelde hij me dat hij het leprozeneiland Molokaï bezocht had en een grote bewondering had voor Pater Damiaan en z’n werk.

Na de lange tocht kwam de verdiende rust: middagmaal, notities nemen, wat rusten op bed, dorpje verkennen (zeer klein, bijna uitgestorven, buiten de Aubergue is er niets), op het terrasje (van die aubergue) genieten van een drankje.  Een koppel uit Zwitserland vergezelde me aan dat tafeltje.   Ook hier stelde ik vast dat sommige pelgrims te laat toekwamen en geen bed meer hadden.  Zo zag ik die Baskische priester (met z’n hondje) en nog 3 lotgenoten: ze moesten noodgedwongen nog een dorp verder.  (De camino wordt zo druk, te commercieel!  Sommigen reserveren vooraf hun plaats, anderen nemen taxi’s voor enkele kms!  Het echte pelgrim-gevoel zit bij sommigen héél ver weg.  Spijtig!)

Plots was er grote beroering in de tuin.  Een nest muizen.  De baas bestormde ze met de tuinslang.  Grote hilariteit!

Voor het eerst merkte ik in m'n boekje dat de reeds gepresteerde kms méér zijn dan die ik nog moet wandelen.  Hier was ik dus net over de helft!  Dit gaf me een serieuze boost.

’s Avonds om 19.30u. mochten we met z’n allen (toch zeker 30) een eetzaal binnengaan.  Iedereen kreeg een pelgrimmenu: soep, twéé koteletten met frietjes en een ijsje als dessert.  Dit alles voor €9.00.  Echt lekker.  Dit is het moment van verbroedering.  We zaten samen aan een gezellige tafel: 4 mensen van VS, 2 vrouwen van Duitsland (waaronder Richarda) en ik, nog steeds enige Belg.) Voor Richarda was het haar voorlaatste dag. Waarschijnlijk zal ik haar niet meer terugzien.  We namen dan ook hartelijk afscheid van elkaar voor we gingen slapen.

24-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 23 september  2014

Fromista – Carrion de los Condes  19 km

Vandaag was het een iets mindere dag, niet zozeer omwille van mijn eigen fysieke of mentale gesteldheid, want dat zit nog steeds snor!  Zelfs m’n klein teentje drukte minder!  Maar de route was weinig spectaculair.  Vele kms liepen langs de gewone autoroute.  Bovendien lagen er zoveel plassen en modder dat we best naar beneden keken om ’t ergste te vermijden. 

Ik stapte opnieuw kms alleen.  Dan gaan m’n gedachten, zoals ik vroeger reeds meldde, naar België.  En Freddy, jouw situatie houdt mij, maar ook Willy serieus bezig.  We hopen dat de resultaten van je onderzoeken gunstig zijn.

Een minpuntje van de drukke camino:  om 5.00u ’s morgens begint het lawaai reeds in de slaapzaal.  Veel te vroeg maakt iedereen zich klaar.  Vóór 6.00u. vertrekken sommige pelgrims.  Te lang loop je dan in het donker.  Maar, … en hier komt de reden: wanneer je te laat in de volgende bestemming bent, riskeer je geen bed meer te verkrijgen in de aubergue, alle bedden zijn volzet.  Zo druk is het op de camino!!!!  Naar het schijnt is dit het gevolg van een film, die wereldwijd werd vertoond: “My way” (Een pelgrimverhaal waarin alle prachtige beelden van op de pelgrimsroute te zien zijn.)

Bij een mooi klooster nam ik een pauze.  Spijtig was dat gesloten.  

Annemarie, een Canadese vrouw nam een foto van mij (en ik van haar) met het verkeersbord waarop de afstand naar Santiago op te zien was: nog 463 km.  

We naderen, beetje bij beetje, voetje voor voetje, stap na stap.  

Annemarie was daar met haar dochter.  Omwille van haar gestorven moeder stapten ze nu samen de camino.  

En ik voeg vandaag nog een land toe aan m’n reeds rijk gevuld lijstje: Ijsland.  Met een Amerikaan en twee Ijslanders wandelde ik de laatste kms vóór onze eindbestemming.  

In Carrion de los Condes stond Willy me op te wachten.  Hij nam een foto van me bij de pelgrim (eerst samen met een kamergenoot en dan nog een van mij alleen).

Samen zitten we nu op de camping.  Het weer valt behoorlijk mee.  Op één van de foto’s kun je zien wat Willy’s bezigheid is … (na het harde werk: MOEST IK ER ZEKER BIJSCHIJVEN VAN WILLY).

23-09-2014 om 15:55 geschreven door christine bentein  

maandag 22 september  2014

Castrojeriz – Fromista 23 km

Gisteren was ik zo vroeg op de camping dat we samen ons middagmaal nog konden nemen.  Daarna vulde ik dadelijk m’n blog aan.  Nadien wandelden Willy en ik nog wat in het dorpje. Wat zien sommige huizen er armzalig, vervallen uit!  ’s Avonds genoten we van een lekkere paëlla.  Op dat moment regende het pijpenstelen.  In de cafetaria hingen mooie knoflookvlechten.  Blijkbaar bestaat , in dit dorpje, een wedstrijd in het maken van de mooiste (en langste).

Deze morgen zorgde Willy opnieuw voor de ontbijttafel op ’t moment dat ik me klaarmaakte.  De camping lag vlak bij de camino.  (Er verbleven zelfs andere pelgrims op de camping).  Gisteren zochten Willy en ik tevergeefs naar 2 stenen doodshoofden  (bij de verkeerde kerk).  Deze morgen zag ik ze in de verlichte straat aan de Iglesia de Santa Domingo.

Op het einde van de stad stond een Canadese vrouw te wachten op de eerste pelgrim met een lampje, (want eenmaal buiten het dorp is het pikdonker.)  Samen stapten we verder.  M’n hoofdlamp bracht “verlichting”.  Met Camilla, een Italiaans meisje beklom ik de Tafelberg.  Best een serieuze beklimming.  Een wijds uitzicht was onze beloning.  Stijgen betekent ook dalen.  18%, da’s de moeite, geloof me!  Dan weer  volgde het ene glooiende taferelen na het andere.  Ik stak m’n hoofd binnen in een klein kerkje: San Nicolas.  Ik werd daar zo gastvrij ontvangen door de conciërge(?)/Hospita(?)/priester(?).  Het was tegelijk een kerk en aubergue. (Vooraan het altaar, in ’t midden een tafel voor ontvangst en achteraan eet- en slaapgelegenheid).  De man bood me melk en koek aan en ik kreeg een speciale stempel van dit plaatsje. 

Plots zag ik Richardo (die Duitse dame die me drop gaf) terug.  Een warme, emotionele en hartelijke vrouw.  ’t Voelde echt goed met haar een babbel te hebben.  In ’t laatste dorpje voor Fromista (Boadilla) bestelde ik een koffie, at m’n croissant op en maakte gretig gebruik van hun WC.

Nog 6 kms te gaan. 

Ik voel me nog steeds prima.  M’n gewrichten, m’n spieren, m’n rug, m’n geest: alles ok!  Alleen m’n kleine teen baart me wat zorgen.  Die duwt en nijpt enorm in m’n schoenen.  Hopelijk nekt dit me niet. 

De laatste kms liep ik met twee jonge gasten uit Parijs.  Deze keer moest ik m’n beste Frans bovenhalen …!...

Eenmaal aan de Aubergue Municipal ontmoette ik weer vele bekenden.  Elk kwam, de ene al wat meer dan de andere, moe en versleten toe, maar na een douche en wat eten voelden de meesten zich weer opperbest. 

Het sobere kerkje in Fromista (uit 1066): Iglesia de San Martin draagt prachtige kraagstenen: mensen, dieren, duivels, erotische taferelen, bloemen, fabelfiguren, … Ook binnenin zie je boven de zuilen prachtige motieven. 

3 Ieren en 1 Noor nodigden me uit aan hun tafel op een terrasje.  Voor de Ieren zat de camino erop.  Volgend jaar vervolgen ze hun pelgrimsroute.  Het was een plezante namiddag.  De hevige regen joeg ons naar binnen. 

Met diezelfde mensen at ik ’s avonds een pizza. 

22-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein