Regelmatig hoorde ik van andere pelgrims over de film
The Way vertellen op de camino.Dat
boeide me wel. Vele Canadezen,
Amerikanen en zelfs Australiërs waren rechtstreeks of onrechtstreeks in contact
gekomen met de pelgrimsroute door deze film.
Ik trok naar de bib om deze film te huren.Via t internet had ik ontdekt dat die
aanwezig was in ARhus.
Martin Sheen speelt de hoofdrol.Als vader van Daniël (verongelukt in een
storm in de Pyreneeën tijdens zijn eerste etappe van de camino) stapt hij nu,
in plaats van zn zoon, de camino.Onderweg strooit hij beetje bij beetje de as van Daniël uit, nu eens op
een km-paal, dan op een kruisje of een grafzerk, soms op een heuvel, Gaandeweg leert hij anderen kennen op zn
tocht en beleeft hij beetje bij beetje de pelgrimstocht anders
Een geromantiseerd verhaal, dat wel, maar de beelden van
de streek zijn mooi.Tijdens de film zag
ik plaatsen waar ik ook gewandeld, gestaan of gezeten had.He, misschien zat ik wel op dezelfde stoel
op dat pleintje , ja, bij dat beeldhouwwerk heb ik ook een foto
genomen, Die strobalen liggen er nog
steeds
Deze film straalt voor wie zelf de camino gewandeld heeft
iets meer uit, zeker wat de tocht betreft, denk ik, dan wie dit niet meegemaakt
heeft.
De realiteit bij de aankomst in Compostela was helemaal
verdwenen.Bij ons was het een
overrompeling van volk, pelgrims, toeristen, Zij, in de film stonden
praktisch alleen in die grote kathedraal.Voor hen stonden de deuren wagenwijd open, terwijl ze voor ons dicht
bleven tot 11.00u.Eenmaal open duwden
en drumden de mensen om een plaatsje te bemachtigen.Bewakers sloten delen van de kathedraal af.Wij konden niet ten volle genieten van de
schoonheid, de kunst, de rust, ...
De vier pelgrims uit de film mochten het voetstuk van St.
Jakob nog aanraken.Vandaag de dag is
dit verboden (en afgezet).Wij hebben
het zelfs niet eens kunnen bewonderen, zon drummen en duwen was het bij het
binnendringen in de kathedraal.
Het wierookvat zwierde door de film vlak voor de ogen van
de vier pelgrims. Wij zagen van op een grote afstandhet vat door de lucht zwaaien.
Ok, wat raak beschreven misschien, maar zo voelde ik het
wel tijdens het bekijken (van het slotfragment) van the Way Niemand kan echter My Wayafnemen.Ik heb mijn pelgrimstocht tot het einde toe
gewandeld, mijn weg gezocht doorheen de camino francés.Ik heb mijn stappen gezet, in de zon, door de
regen, door het glooiende, prachtige landschap, vaak met een lach, soms met een
pijnlijke grimas.Ik heb mijn droom gerealiseerd,
bijgestaan door Willy, moeder op mn schouder en vele andere pelgrims.
Het filmverhaal eindigt in Muxia.Daar strooit vader de laatste assen van zn
zoon uit Ook wij trokken tot
Finisterre en Muxia.Dààr eindigde mijn
pelgrimsroute.Dààr startte onze
terugweg
Beetje bij beetje komen we weer tot onze positieven!Je komt uit een andere wereld!
Ward en Joke kwamen s avonds laat op onze eerste
thuiskomstdag binnengewaaid van hun huis.Daar zijn ze druk bezig met alles klaar te stomen voor de komst van de
kleine spruit.Jokes buikje is al aardig
dik!In onze living staat een
kinderwagen en -zitje.Alles moet nog de
weg vinden naar Houthulst.
s Anderendaags sprong Bert binnen om ook eventjes te
horen hoe we het gesteld hadden.Weet
je, de eerste momenten kun je daar niet echt geordend over vertellen.Je springt van de hak op de tak, je wil dit,
maar ook dat vertellen, Ja, alles moet
nog een plaatsje krijgen.
Rond 16.00u. ging ik moeder bedanken.Dat kreeg voorrang op al het werk dat op ons
stond te wachten.Moeder had steeds tijd
voor mij gehad, nu maakte ik tijd voor haar.Moeder zat vaak op mn schouder, sloeg een babbeltje met me,
ongelooflijk hoe vaak zelfs toen ik steentjes opraapte van de Camino zei ik:
moeder, dat is er eentje voor jou,een
steentje als aandenken voor jou!
Terug thuis slaat de realiteit je wel direct om de
oren.Er moest dringend gewassen
worden.Valiezen vol gebruikte kledij,
wasgerief, beddengoed, De wasmachine draaide op volle toeren, Gelukkig viel
het weer hier goed mee en kon ik veel buiten laten drogen.
In de tuin stond het onkruid behoorlijk weelderig te
groeien en bloeien Trostomaatjes in
overvloed in de serre Bonenstruiken hingen droog en dor rond de staken, Ja,
werk was er genoeg voor de eerste dagen. Ook onze auto maakten we leeg.Alles kreeg een poetsbeurt en verdween
opzn vertrouwde plekje in de garage
Veel tijd om alles rustig te laten bezinken hadden we
niet.Positief was: t weer viel reuze
mee, (de warmste 18de oktober in 100 jaar!) en we hadden alle tijd
voor ons.
Ook Lies kwam na haar werkuren nog eens piepen en
luisteren.
Op 17 oktober om 19.00u. genoten we van de prachtige
uitzending op Canvas over het LICHTFRONT: een magnifiek herdenkingsmoment
langs de frontlijn van WO I.Van
Nieuwpoort tot Ploegsteert stonden vrijwilligers met fakkels de frontlijn te verlichten.Daarmee brachten ze eer aan de zovele
oorlogsslachtoffers.
Vaak vertelde ik langs de Camino aan mensen van
verschillende nationaliteiten over die Westhoek, over de evenementen die er nu
(100 j geleden) plaats hebben, over de vele herdenkingsplaatsen,
oorlogsmonumenten, -kerkhoven, -musea, Sommigen hadden reeds de Westhoek bezocht, anderen wilden dit wel eens
komen bekijken.Wie weet kunnen we voor
hen gids zijn,
Zondag 19 oktober zag ik vader terug.t Was een emotioneel weerzien.We waren er beiden van gepakt.In de eucharistie waren ze ook tevreden hun
voorlezer terug te horen en zien.De
priester sprak zelfs over een magere steunpilaar kan ook goed ondersteunen
Hij vroeg voor me te applaudisseren om mn geleverde prestatie.Eerlijk?Het deed me wel wat!
s Middags genoten we van het najaarsfeest in Huize Sint
Jozef.Daar zag ik mn (schoon)broers en
(schoon)zussen terug (Benteins). Ook
hier was het eerste terugzien een emo-momentje! t Werd een gezellige en lekkere drukte.Spijtig dat Mireille er niet bij was.Haar moeder is nog steeds (behoorlijk) ziek.
Maandag, 20 oktober, een nieuwe week, het gewone ritme
komt met mondjesmaatterug.
