Woensdag 9 april 2014

Tijdens m’n zoektocht naar campings langs de camino liep ik wat ontgoochelingen op.  Veel campings vond ik er niet. (Eigenlijk is het de bedoeling refuges of aubergues als slaapgelegenheid te gebruiken als “echte” pelgrim.  Ok, dan ben ik geen “echte” bedevaarder.  Ik geef toe: graag wil ik me toch nog een beetje goed voelen met m’n meereizende man die me oppikt, die me ’s avonds soigneert, die me steunt en helpt, vandaar die zoektocht naar overnachtingsplaatsen voor ons beiden…) Vond ik dan toch een camping, dan keek ik best éérst naar de openingstijd.  Want dààr knelde het schoentje: vele campings sluiten hun poorten half- of eind september!  Ramp o ramp.  Het werd een sleutelen aan m’n trektocht: wanneer wel samen, wanneer alleen in een aubergue.

Na dagen opzoekingswerk op het internet, na menig mailtjes naar campings en aubergues werkte ik een reisplan uit.  Wees gerust, dat zal zeker gedurende m’n trektocht gewijzigd en aangepast worden, maar het gaf me toch een zekere geruststelling.  Ik wist waar, wat, wanneer en hoe.  Het was een houvast.

Intussen nam ik af en toe m’n Spaans boekje ter hand.  (Het is en blijft een moeilijke taal.)  Als “dummie” brabbelde ik de voorgekauwde zinnetjes.  Het lukte me niet echt.  Steeds dacht ik: “noteer enkele Spaanse zinnen op een klein carnetje en gebruik die in geval van nood”.  Hopelijk kunnen de meesten toch wel wat Engels of Frans, want dat, ja, dat lukt me nog net!

Na de krokusvakantie was ik genoodzaakt het toch wat kalmer aan te doen.  Ik wilde het tempo en de afstanden te snel opdrijven.  Opnieuw riep m’n body: “rustig aan, Chris!”  Scheelde er nog wat méér, iets anders? Dagen, weken, zelfs maanden na elkaar had ik barstende koppijn, m’n ogen duwden in m’n kassen, ik zag zelfs zwevende, wazige, stervormige trillingen in m’n blik.  Alles was flou!  De druk in m’n hoofd, op m’n ogen verdween niet!  Had het iets met “te” fel te trainen te maken?  Waren het m’n sinussen? Was het een zware migraineaanval?  De onrust groeide.  Was het een tumor?  M’n huisdokter stuurde me richting oogarts en (hoofd)scan.  Dit zou me meer zekerheid brengen, dacht ik toch.  De oogarts wist me te vertellen dat die wazige vlekken zeker met een sterke migraineaanval te maken hadden.  Maar de druk in m’n oogkassen schreef ze eerder toe aan sinusverstopping.   De huisdokter raadde me aan contact op te nemen met een neuroloog.  Hij had in het verslag van de radiologie iets gelezen over een verhoogde druk op de hypothalamus. 

Op dinsdag 8 april kreeg ik van Dr. Debackere te horen dat het zeker geen gezwel was.  Ze gaf wel toe dat er een druk was, maar niets angstaanjagend. Ondanks de moeilijke woordenschat stelde ze me toch behoorlijk gerust.  Geen tumor, geen verdere puncties nodig, geen onnodige medicatie, … oef!  Ik was er met een klein hartje – tevoet – naar toegetrokken.  De terugweg leek korter!

Ondanks die ongemakken zette ik m’n blik verder richting Compostela.  Elke dag haspelde ik minimum een 5-tal km af, te voet hé. Zo hield ik m’n wandelspieren op peil!

Vrijdag 21 maart (zat de heerlijke lente    er voor iets tussen?) printte ik m’n hele “ritten-reis-camping-gegevens” uit.       

Vele GPS-adressen, tal van herkenningspunten langs de route in printscrean-foto’s vulden deze map.      Willy en ik moesten toch elkaar terugvinden na een dag stappen!     Hopelijk is deze uitgeprinte brochure een handige hulp en leidraad.

Mijn kuitspieren, billen, heupen en knieën kregen een degelijke test tijdens mijn (laatste?) tweedaagse met de finaliteitsjaren (3 en 4 april 2014) naar Westouter. Meester David en Meester Dieter dropten ons “ergens” in het prachtige Heuvelland. Heerlijke vergezichten, weilanden vol bloeiende madeliefjes, paardenbloemen,… witte en roze fruitbloesems, echt fantastisch…  Samen met de gasten van m’n schooltje (HAASTU), juf Trees en Meester Herman bereikten we via opdrachten en het wandelknooppunten-systeem Monsalvaet in Westouter.  Daarbovenop zochten we ’s nachts naar de moordplaats in het plaatselijke “hellebos”.  Opnieuw een toffe ervaring maar terzelvertijde een serieuze test voor m’n ledematen.  En omdat dit nog niet voldoende was, trainde ik verder m’n body langs spelen, wandelingen en allerhande spelletjes om ook het moordwapen en de moordenaar te ontdekken, samen met ons ploegje.  Ik was niet geradbraakt, maar m’n spieren kregen een degelijke trainingsbeurt en dat op een leuke, plezante manier. 

09-04-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein