donderdag 18 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Belorado – San Juan de Ortega 24 km

Iedere stad probeert op een originele manier de camino aan te duiden.  Hier vond ik het wel mooi: tussen de straatstenen waren afdrukken van handen en voeten te vinden.  Samen met een man uit Mallorca zocht ik de route, nog in het donker, (eenmaal we buiten het centrum kwamen).  We moesten zelfs door een benzinestation langs de N-120 lopen.  Samen genoten we dan ook van de opkomende zon.  In het volgende dorpje (Tosantos) kwam Ed, een Canadees uit een zijstraatje bij me gewandeld.  Hij had de avond ervoor een mooie ervaring meegemaakt in de Aubergue.  Samen met de pastoor hadden ze in een kerkje (in de rotsen uitgehouwen) de mis meegemaakt en dan allen samen het eten klaargemaakt en gegeten.  Ed liep een stuk vlugger dan ik!  Trouwens, velen liepen vandaag vlugger dan ik.  Het was praktisch de volledige tocht bergop, meestal langzaam stijgend, maar soms ook heel steil.  Het gaf me geen goed gevoel.  Bovendien begonnen m’n voeten steeds meer pijn te doen.  De druk op m’n twee blaren werkte op m’n gemoed.  ’t Was een mindere dag, vandaag.  Iedereen stak me voorbij.  Ik kreeg een klopje van de hamer.  Kms ver moesten we door een bos, er kwam geen eind aan, altijd voort, altijd hetzelfde, vaak alleen.  Gelukkig waren er weer kraampjes langs dit pad.  Het gaf me wat verfrissing en het beurde me een beetje op.  Toch hield Tracy me nog een eindje gezelschap, maar ook hij bleef niet de hele tijd bij me.  Ik kwam  voorbij een monument waarop het jaartal 1936 stond.  Dit was ter ere van de Republikeinse gefussioneerden tijdens de burgeroorlog.  Wat was ik blij toen ik eindelijk het kerkje van San Juan de Ortega zag.  M’n voeten deden echt pijn.  Hopelijk worden die blaren voor de rest van m’n tocht geen “dood”steek!  ’t Hield me wel bezig!

Eenmaal ik me ingeschreven had in de Aubergue en na de douche voelde ik me al heel wat beter.  Op een terrasje babbelden we wat bij met enkele gekenden van de camino.  Ik bezocht het kerkje, veel soberder dan alle vorige kerken. (Daar ligt een praalgraf en de graftombe van San Juan, blijkbaar een grote voortrekker van de pelgrimsroute).  ’s Avonds om 18.00u. was er een mis met zegening voor alle pelgrims.

Als extraatje kreeg iedereen er looksoep!  Vroeger was er een priester die aan alle pelgrims die soep uitdeelde.  Men wil deze traditie voortzetten.  Nu wordt het geserveerd aan tafel bij de maaltijd in de Aubergue.  Daarna kregen we lekkere paëlla, vervolgens vlees/visschotel en eindigend met een dessert.  Voor 7.5€ is dit heel lekker en veel!

Karen uit Denemarken kwam bij ons aan tafel zitten.  Zij vertelde dat ze het laatste bed gekregen had.   Nochtans kwamen er later nog pelgrims binnen.  Zij kregen een matras op de grond.  Wanneer je ’s nachts naar ’t WC moest, was het opletten geblazen!!!