woensdag 24 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Carrion de los Condes  - Ledigos 23 km

Deze morgen om 7.00u. nam ik afscheid van Willy.  Door het park, over het marktpleintje tot aan de Calle Mayor, dààr liepen de pelgrims.  (Willy en ik hadden gisteren ook dat blokje omgelopen.  Tijdens deze korte stadswandeling kwamen we vele bekenden tegen.  Ik stelde Willy aan Richarda voor.) 

Vandaag liepen we kms ver over een bijna kaarsrechte weg door de eindeloze landerijen.  Slechts één klein dorpje lag er tussen begin en eind van m’n etappe vandaag.  Pelgrim na pelgrim… ’t leek af en toe op een file van pelgrims.

Wat me opviel was, hoe verder je op de camino wandelt, hoe méér de pelgrims in hun ééntje verder lopen, verzonken in hun eigen gedachten. (Alleen de duo’s/koppels/groepjes lopen je babbelend voorbij.)

Zo liep ik ook vandaag, kms ver, met mijn eigen mijmeringen.

Eerst en vooral was ik bij Rik vandaag.  Wij konden niet op jouw afscheid zijn.  Je had zo’n rijk gevuld leven.  We beleefden mooie momenten samen.  Nu ben je bij Marijke.  Ik weet zeker dat ze je stond op te wachten.  Maar je zult daar beslist ook ons moeder ontmoeten.

Ook de dood van Cyrieltje (uit St Jozef Ieper) hield me bezig.

Moeder trekt elke dag met me mee.  Altijd weet ik haar wel iets te vertellen.  Ik voel steeds haar beschermende hand op m’n schouder.

Iedereen passeerde vandaag de revue: welke dienst zou Lies hebben?  ’t Is woensdag, zou ze vandaag, zoals ze vaak doet, naar pepe gaan?  Hoe verloopt het in de leefgroep van Bert dit schooljaar?  Hoe beleven Ward en Joke hun zwangerschap?  We zijn zo benieuwd!  Hoe ver staat hun huis?  Hoe voelt Freddy zich?  Zou Claudia vandaag gekomen zijn?  Zijn Nico en Els vertrekkens-klaar voor hun missie naar India?  Zijn er nieuwtjes van het thuisfront?  En hoe stellen m’n schoolvrienden het? …Ja, je hebt tijd zat om na te denken en rond te kijken.  Het landschap blijft fascineren.  Vlak voor het einde van m’n tocht ontmoette ik een man uit Hawaï.  Toen hij hoorde dat ik uit België kwam, vertelde hij me dat hij het leprozeneiland Molokaï bezocht had en een grote bewondering had voor Pater Damiaan en z’n werk.

Na de lange tocht kwam de verdiende rust: middagmaal, notities nemen, wat rusten op bed, dorpje verkennen (zeer klein, bijna uitgestorven, buiten de Aubergue is er niets), op het terrasje (van die aubergue) genieten van een drankje.  Een koppel uit Zwitserland vergezelde me aan dat tafeltje.   Ook hier stelde ik vast dat sommige pelgrims te laat toekwamen en geen bed meer hadden.  Zo zag ik die Baskische priester (met z’n hondje) en nog 3 lotgenoten: ze moesten noodgedwongen nog een dorp verder.  (De camino wordt zo druk, te commercieel!  Sommigen reserveren vooraf hun plaats, anderen nemen taxi’s voor enkele kms!  Het echte pelgrim-gevoel zit bij sommigen héél ver weg.  Spijtig!)

Plots was er grote beroering in de tuin.  Een nest muizen.  De baas bestormde ze met de tuinslang.  Grote hilariteit!

Voor het eerst merkte ik in m'n boekje dat de reeds gepresteerde kms méér zijn dan die ik nog moet wandelen.  Hier was ik dus net over de helft!  Dit gaf me een serieuze boost.

’s Avonds om 19.30u. mochten we met z’n allen (toch zeker 30) een eetzaal binnengaan.  Iedereen kreeg een pelgrimmenu: soep, twéé koteletten met frietjes en een ijsje als dessert.  Dit alles voor €9.00.  Echt lekker.  Dit is het moment van verbroedering.  We zaten samen aan een gezellige tafel: 4 mensen van VS, 2 vrouwen van Duitsland (waaronder Richarda) en ik, nog steeds enige Belg.) Voor Richarda was het haar voorlaatste dag. Waarschijnlijk zal ik haar niet meer terugzien.  We namen dan ook hartelijk afscheid van elkaar voor we gingen slapen.

Dag Chris en Willy,

de drang om je blog te lezen wordt steeds groter.

Vandaag vond ik het zeer ontroerend te lezen dat je aan ons denkt tijdens je tocht.

Onze voorbereiding loopt ... we zijn nog niet weg (pas de 21ste oktober) ... dan kom jij al bijna terug ... zoals je er nu voorstaat vlot het goed ... je bent al over de helft!

We regelden nog wat uitstapjes via de mail ... wat is dat toch een makkelijk ding om wereldwijd contacten te leggen. 

Voor jou zal het wel een onvergetelijke ervaring zijn ... jezelf tegenkomen ... anderen ontmoeten ... met hetzelfde doel ... fantastisch!

Mijn broer deed het een aantal jaar terug met de fiets ... van thuis uit ... toen ik vertelde dat jij de onderneming ging aangaan verwittigde hij mij van de soms lange stukken weg ... zonder iets ... daar kom je pas jezelf tegen zei hij me ...

Nog heel veel succes ... het laatste stuk van je tocht zal ik wellicht niet meer kunnen lezen ... op onze reis is internet niet zo toegankelijk ... maar dan hou ik het tegoed voor als ik thuiskom ... !

heel veel succes nog ... en veel groeten aan Willy!

Nico en Els

26-09-2014 om 09:57 geschreven door els delie