vrijdag 15 augustus  2014

Nu die pelgrimstocht inderdaad stilaan dichterbij komt, denken we in termen van noodzakelijke “to do’s” vóór vertrek.  Zo wilden we onze tuin toch een beetje onderhouden.  Maar, dat wreekt zich!  Zowel Willy als ik houden er een pijnlijke rug aan over.  Trainen wordt dubbel zo zwaar … het risico om helemaal te sneuvelen wordt met de dag groter!  Opletten geblazen!

Iets ontgoocheld stond ik deze morgen op.  Ik voelde me weer niet 100% oké.  M’n rugklachten waren niet verdwenen. Koppig wilde ik toch doorzetten: ik zou onze jaarlijkse fietstocht van de broers en zussen Bentein te voet inlopen: bijna 25 km.  Elk jaar is iemand verantwoordelijk voor die fietsroute.  Dit jaar was het onze beurt.  Willy en ik hadden enkele weken geleden die tocht reeds gefietst, van knooppunt naar knooppunt.  Best wel een mooie weg, langs de vaart van Roeselare, via Ardooie ’t Veld, naar ’t Rodesgoed in Izegem (waar we dan ’s avonds blijven eten) en dit steeds via landelijke wegeltjes.

Vandaag   heb ik datzelfde parcours te voet afgelegd.  Nu besef ik pas goed wat het is, écht door te stappen over een lengte van méér dan 20 km.  Het is niet te onderschatten.  Wat ik mezelf zeker zal moeten opleggen, is af en toe een pauze in te lassen om m’n spieren, knie- en heupgewrichten en rug de kans te geven ietske te recupereren.  Mannekes,  zo’n pelgrimstocht vraagt toch enorm veel van m’n lijf, m’n tijd, m’n moraal, …  Ik had dat onderschat, geef ik grif toe!

15-08-2014 om 20:43 geschreven door christine bentein