zondag 14 september  2014

Los Arcos- Logroño    28 km

Iedereen wist dat het vandaag een lange tocht zou worden (wie tot in Logroño wilde geraken).  Dus was het weer zeer vroeg uit de veren!  Om 6.30u., met m’n hoofdlamp op, trok ik er weer op uit.  De Vlaamse vrijwilligers wensten me het allerbeste!  Iedereen wandelde in stilte verder.  We zagen een prachtige zonsopgang. 

Ik had de avond ervoor een man met zijn hondje in onze Aubergue gezien (hondje moest buiten slapen).  Vandaag stapten we een eind samen.  Hij was een Baskische (droeg de typische Baskische pet) priester en had nu één jaar de tijd om te bezinnen en wat bij te leren.  Hij zou Engels studeren maar eerst wilde hij de tocht naar Compostela maken om te mediteren, te bidden, na te denken … 

Rond 8.00u. stuurde ik een SMS naar Bert: “Gelukkige verjaardag”.  Ik wandelde net een pittoresk dorpje binnen.  Maar het idyllische was vlug voorbij.  Een stel jonge gasten met hun pinten nog in de hand, zwalpten rond me.  De biergeur straalde fel.  Gelukkig liepen er pelgrims voor of achter me, want ik voelde me niet 100% op m’n gemak bij hen.

Na dit voorval keerde de rust terug.  Velen lopen peinzend verder.  Ook de momenten dat ik alleen wandel, gaan m’n gedachten alle kanten uit.  Vele mooie landschappen ontvouwden zich voor onze ogen.

Maar steeds ontmoet je weer anderen of zie je bekenden terug.  Zo wandelde ik opnieuw een hele tijd met Paola, maar ook met iemand uit Mallorca en Grand Canaria.  Ik blijf me verwonderen over die vele nationaliteiten!

Tweemaal op de weg stonden vrijwilligers met eten en drinken.  De eerste keer aanvaardde ik een lekkere boterham en drankje, de andere keer mochten we zelfs proeven van de Rioja-wijn.

Ik trok Logroño binnen met Paola en een man uit Nederland.  Ik stapte verder naar de camping, zij gingen de binnenstad in.

Bij de camping was ik redelijk moe.  Mijn heupen en knieën wisten maar al te goed dat het 28 km ver was (+ nog een km extra naar de camping!).

Toch zijn Willy en ik ook nog even naar de binnenstad geweest.  Wat prachtige gebouwen, monumenten, straten, pleinen bewonderd.  Willy wilde zelfs het grote ganzenbord uittesten, … maar hij kreeg de teerling niet geworpen!

Na een lekker douche was het gewoon genieten van de rust en kalmte op de camping.

14-09-2014 om 18:14 geschreven door christine bentein  

zaterdag 13 september  2014

Lizarra/Estella – Los Arcos 22 km

Het mag gezegd worden: Willy blijft me moreel steunen.  Hij staat ’s morgens samen met mij op om me uit te wuiven.  Daarna gaat hij wel opnieuw naar bed om nog rustig door te slapen.  Om 6.30u verliet ik deze morgen de camping.  Alles is dan nog pikdonker.  Met een lampje op m’n hoofd ben ik terug naar de camino getrokken.  De stad Estella was nog zeer stil.  Alleen pelgrims zijn reeds in beweging.  Mijn eerste babbel was met een Frans koppel uit de buurt van Bordeaux.  Zij deden elk jaar mee met de marathon van de Medoc.  Dit is een loopwedstrijd van wijnkasteel naar wijnkasteel, met heel veel wijn-degustaties.  De deelnemers zijn verkleed.  ’t Moet een carnavaleske bedoening zijn.  Zij vertelden me dit omdat we ook aan een wijnkraantje kwamen bij het Monastereo de Santa la Real.  Een wijnboer had er niets beter op gevonden twee kraantjes te voorzien voor de pelgrims: eentje met water, eentje met wijn!  Een leuke stopplaats.  Plots zie ik m’n (enkel) Portugees sprekende Braziliaan terug.  ’t Was een hartelijke ontmoeting met een warme knuffel, ook al konden we bijna geen woorden uitwisselen.

Ook Jille en Jacky, de twee dames van m’n eerste dag zag ik terug.  Het doet zo goed mensen terug te ontmoeten.

Intussen wandel je steeds verder door prachtige golvende velden.  Hoe dichter tegen de middag, hoe warmer de zonnestralen branden.

In het dorpje Azqueta had ik een zeer merkwaardige ontmoeting met een plaatselijke man.  Hij kon geen andere taal dan het Spaans.  Gelukkig waren op dat moment 2 vrouwen bij me (Spaanse en Estlandse).  We mochten mee naar zijn huisje, kregen een speciale stempel van hem (trouwens iedere avond moeten we ergens een stempel bemachtigen in ons stempelboekje om onze Credential te verkrijgen in Compostela), en hij troonde ons mee naar een steen waarop het symbool van Compostela staat (zelfde als z’n stempel).  Hij praatte honderduit.  De twee andere vrouwen bleven nog een hele tijd bij hem, ik trok verder!  Ik denk zelfs  dat Arnout Hauben diezelfde man ook ontmoet heeft toen hij de Camino volgde.

We hadden geluk, rond de middag vonden we een beetje schaduw en wat banken om te picknicken.  Op de knapzak van de dame naast me zag ik het woord Zuid-Afrika staan.  Inderdaad, wij spraken samen in het Nederlands-(Zuid)Afrikaans. 

Aangekomen in Los Arcos zocht ik de Aubergue die gerund wordt door het genootschap van de Vlamingen.  Edward en Fons verwelkomden me heel hartelijk.  Ze vertelden me dat er weinig Vlamingen tussen de 13000 pelgrims per jaar (in hun aubergue alleen) zitten.  Ik was er dus één van!

Met een Duitse kamergenoot Paola trok ik nog even de stad in om wat inkopen te doen.  Op een gezellig pleintje at ik een verfrissend slaatje (met Jille en Jacky)

’s Avonds om 20.00u. was er een mis met op het einde een zegening voor alle pelgrims.  Iedereen kreeg in zijn taal het gebed voor de Pelgrim mee.  De kathedraal was binnenin PRACHTIG!  Op foto kun je die pracht en praal niet weergeven!

Om 21u. was het bedtijd.  Deze nacht sliepen Willy en ik dus weer apart.

13-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 12 september  2014

Puente la Reina – Lizarra/Estella 22 km

Rond kwart voor zeven was ik opnieuw vertrekkensklaar.  Willy ging mee tot aan de campingpoort daar we niet wisten of die al dan niet op slot zou zijn.  Neen, ik kon starten met m’n tocht.  Maar wat een prachtige sterrenhemel!  Vele sterrenbeelden kon Willy me tonen.  (Hier is de verlichting ’s nachts veel minder dan in ons Belgenlandje!)
De pijl richting Compostela met 550 km zal wel in vogelvlucht geweest zijn, want we moeten er nog veel meer afhaspelen! (+ 700km)

Vandaag veel alleen gewandeld, veel tijd om na te denken.  Wel eventjes samen gestapt met een Australische dame die in Nederland geboren was, tot 2 jaar daar gewoond heeft en toen ze 13 was, teruggekomen is voor 4 jaar.  Daardoor kon ze vlotjes Nederlands praten.  Ook met een Fransman, ( woont in Côte d’ Opale) een eindje samen babbelend verder gewandeld.

Plots hoorde ik achter mij het liedje van Yvan Heylen: “Hé schoon wijveke, ge weet da’k a gaerne zie, …”  Daar waren ze weer, m’n (bijna) trouwe Friese pelgrimvrienden.  Gisteren zijn ze even tot bij ons gekomen op de camping.  Zij verbleven in de Aubergue Apostol (waartoe de camping behoort).  Waarschijnlijk was dit vandaag de laatste keer dat onze wegen elkaar kruisten, want ze trokken een dorpje verder door dan ik.

Bijna nam ik vandaag de verkeerde weg.  Willy had me juist opgebeld om me te vertellen dat alles ok was op de camping.  Was ik daarna wat verstrooid, ik weet het niet, maar ik miste een gele pijl en liep rechtdoor.  Gelukkig floot een pelgrim achter me (van op afstand) me terug!  Was ik gelukkig zeg!

Voor het einde van m’n tocht vandaag trok ik het kleine “Ermita de San Miguel” uit de 10^de E binnen. (Een klein kerkje dat ooit tot een klooster behoorde.) Het altaar lag er vol met briefjes, foto’s, doodsprentjes, steentjes, … Heel speciaal.

De vele middeleeuwse steden en dorpjes zijn meestal zeer goed bewaard en prachtig om er door te lopen.  Eigenlijk is het een fantastische route.  Vaak kleine wegeltjes, slingerend door het landschap.

Nu zitten we samen, Willy en ik, op de camping.  De thermometer duidt 32°C in de schaduw.  Daarom is het ook zo belangrijk om ’s morgens zo vroeg mogelijk te vertrekken.  Alleen spijtig dat de dagen al zoveel korter zijn.  Vertrekken om 7u ’s morgens is starten in het donker!

Op m’n route denk ik vaak aan jullie in België.  Hopelijk gaat het met jullie ook allemaal goed.  We ontvangen veel mailtjes maar verwacht niet dat we telkens eentje terugsturen.  Sorry daarvoor  maar dat vergt redelijk veel tijd.  Wel vinden we het plezant dat vader ons verhaal kan volgen.  

12-09-2014 om 15:09 geschreven door christine bentein  

donderdag 11 september  2014

Pamplona – Puente la Reina 24 km

Vandaag opnieuw een mooie dag beleefd. 

Maar eerst wil ik nog een kleine anekdote vertellen over gisteren.  Toen we door de stadspoort van Pamplona het centrum binnenkwamen, zaten we midden in een filmopname, zonder dat we dit beseften.  We vonden het kleine tufkarretje met twee schapen in de laadbak zo charmant dat we dit op beeld wilden zetten. Voorzichtig maakten ze ons duidelijk dat we het plein moesten verlaten.  Pas dan merkten we dat we midden die opname zaten.  Wij vonden dit zo plezant, zij niet!

Deze morgen vertrokken om kwart voor 7 om rond 7.00u opnieuw te stappen.  Willy reed dan onmiddellijk door naar de nieuwe stopplaats. 

Al voelt alles ’s avonds zo pijnlijk aan, ’s morgens, eenmaal m’n wandelschoenen weer aan, voel ik me opperbest en kan ik er weer tegenaan.

De eerste pelgrims die ik ontmoette, wandelden in open sandalen.  Hoe is dat mogelijk dacht ik!  Bergen, rotsen, keien,… trotseren, ik zou dat niet kunnen op sandalen. 

En weerom ontmoette ik vandaag verschillende nationaliteiten.  Eventjes op een rijtje: (dat zijn dan alleen nog maar diegene waarmee ik gesproken heb) Ierland – Taiwan – Korea – Engeland – Hongarije – VS – Brazilie – Canada.  Maar ook m’n Friese pelgrimvrienden heb ik opnieuw ontmoet!  We lieten ons door een Spaans vrouwtje fotograferen.  Ze wist bijna niet hoe ze het toestel vast moest nemen.  Ze verstond ook niets van wat we haar duidelijk wilden maken, maar hoe dan ook: het is haar gelukt!  We “plakten” op het beeld!

Iedereen heeft wel z’n eigen verhaal, het is steeds boeiend dit te horen.

Samen met Denny, de Canadees liep ik de laatste kilometers. We hadden ongeveer dezelfde snelheid en we babbelden graag met elkaar("een-engels-frans-door-elkaar-taaltje").  Hij bleef in het centrum in een Auberge, ik stapte door tot net buiten het prachtige stadje, waar Willy reeds in de camping (die aansluit bij een Auberge) was.

Willy heeft daar ook een slang (toch wel een halve meter lang, beweert hij) gezien.

In de camping weer een beetje tot rust komen en alles voorbereiden voor de volgende dag.

11-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 10 september  2014

Larrasoaña - Pamplona 17 km

Om 5.30u. begint het leven in de slaapzaal!  Om 7.00u. is iedereen praktisch vertrokken.  ’t Was nog donker!  Ik at ter plaatse het restje van m’n stokbrood op en vertrok ook op pad, samen met Sheila en nog twee vrouwen uit Engeland.  Hun stap was iets sneller dan die van mij waardoor ik opnieuw alleen verder trok.  Maar dat hinderde me niet.  Rustig aan, niets forceren, genieten van het uitzicht, af en toe een fotostop, …In Trinidad de Arre ontmoette ik de twee vrienden van Friesland.  Dat doet deugd!  En in Pamplona bezocht ik de Kathedraal (3€) met Charlie, één van die Fransen van gisteren.  Trouwens, een heel mooi interieur in die kerk!  Nederlandse toeristen wilden perse een foto van échte pelgrims, en wel degelijk met de St Jakobsschelp op beeld.  Charlie en ik hadden binnenpretjes.

Daarna bezocht ik nog het drukke, verkeersvrije centrum van de stad, ontving in het toeristenbureau m’n stempel en ben ik doorgewandeld tot aan de arena waar de stieren naar toe lopen door de straten tijdens het grote feest: de Sanfermines (6-14 juli).

Terug naar de Puente de la Magdalena (over de Rio Arga) waar Willy en ik afgesproken hadden.  Willy stond er reeds op mij te wachten.  Samen de rest van de namiddag en avond op de camping (7 km van Pamplona) doorgebracht. 

10-09-2014 om 16:57 geschreven door christine bentein  

dinsdag 9 september  2014

Roncesvalles – Larrasoaña  27 km

Vanuit de camping bracht Willy me opnieuw aan de Camino.  (Wel niet helemaal op dezelfde plaats als gisteren, maar in het dorpje dicht bij de camping (Aurizberri).  Om 7.30u stond ik voor m’n nieuwe stap-dag.  Ongeveer een half uurtje stapte ik alleen.  Een Frans koppel haalde me in.  De maan ging slapen, de zon kwam op, boven de bergen.  Ik kon genieten van wijdse berglandschappen, waar hier en daar de mist nog tussen hing.  Maar ook de kleine flora en fauna boeiden me!  Ik wandelde deze keer vaak alleen  Trouwens, de meeste pelgrims stappen gewoon door, nemen af en toe een drink- of eetpauze en babbelen niet veel.  Wel hoorde je vaak “Buen Camino”.  Met een jongen uit Korea heb ik wel enkele woorden gewisseld.  Toen de dorpjes ontwaakten, wensten de mensen je een vriendelijke “Buenos dias!”

Een mooie maar lastige tocht.  Vandaag trokken we door de Spaanse Pyreneeën.

Naar het einde toe vroegen mijn schouders: “Hoe lang moet ik nog die zware lasten dragen?  Mijn heupen en rug sputterden ook wat tegen, mijn beenspieren riepen: "dat begint serieus pijn te doen", mijn knieën schreeuwden ook alarm en één van m’n teentjes heeft het begeven: een beginnend blaartje door te lang, te steil over rotsen te moeten dalen, maar … dat koppig “Benteintje” in me sleepte me voort, verder, vooruit.  Wat was ik gelukkig toen ik het dorpje Larrasoaña zag.  Ik schreef me in bij een man die geen andere taal dan het Spaans kon, maar goed: ik had een bed in de Auberge municipal van het dorpje, in een slaapzaal van 24 mensen.  6€ per nacht.  In een plaatselijk winkeltje kocht ik m’n avondeten.  De uitbater had ooit nog in Brussel gewoond en kon nog een ietsiepietsie Vlaams!!!!

Iedereen stroomde toe.  De slaapplaatsen raakten stilaan vol.  Men moest zelfs mensen weigeren of doorsturen.

Had ik onderweg weinig gebabbeld, ik maakte dit ruimschoots goed in de namiddag.  Op een terrasje zaten we gezellig samen te tateren bij een glaasje.  En geloof het of niet, maar ik fungeerde (bijna) als tolk.  Sheila uit Canada kon enkel Engels, en die babbelde zo graag met zovelen maar kon zich niet verstaanbaar maken in ’t Frans.  De Fransen uit ons gezelschap konden dan weer geen Engels.  Wat heb ik daar allemaal geb(r)abbeld zeg! (2 Fransmannen, 2 Nederlanders (uit Friesland) 1 Italiaan, 1 Canadees en 1Belg!)  Er kwamen zelfs twee vrienden uit Frans Vlaanderen (Hondschote) bij ons zitten.  (Ze hebben zelf een Auberge in hun gemeente voor de pelgrims uit het Noorden!)  Aan het tafeltje naast ons zaten mensen uit Australië.  Wat is de Camino internationaal.

09-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 7 september  2014

Hadden we de nacht vóór vertrek bijna niet geslapen, (late avond van de boekvoorstelling, zenuwen voor het nakende vertrek en het vroege vertrekuur) dan hebben we dit vorige nacht ruimschoots ingehaald.  Bijna de klok rond hebben we doorgeslapen!  Rond 8.30u verlieten we de camperplaats. ’t Was een vlotte tocht.

De mooie gele zonnebloemenvelden waren reeds dor, bruin geworden.  Dan volgden hectaren wijnvelden.  De ranken hingen vol trossen plukklare druiven.  Na Bordeaux reden we kilometers ver door de Landes, een bosrijk gebied.  En even voorbij Bayonne doemden de Pyreneeën voor ons op.  “Daar moet je morgen over” zei Willy me.  Met een benepen stemmetje antwoordde ik positief …  Waar ik eigenlijk ook wel wat schrik van heb is de grote hitte.  Zelden heb ik in België met zo’n temperaturen gewandeld.  Hier zijn de middaguren boven de 30°C.

We reden in die twee dagen 1143 km.  In de camping Municipal in St Jean Pied de Port konden we gemakkelijk een schaduwrijk plaatsje innemen.  (Aankomsttijd was + 15.00u.)  Rond 16.00u. hebben we het oude stadje bezocht. (Unesco werelderfgoed) In de Rue de la Citadelle nummer 39 ontving ik m’n eerste stempel!  M’n tocht kan morgen beginnen!

Jammer genoeg werkt het internet niet met m’n dongle.  Wat er juist misgaat weten we niet.  Hopelijk vinden we een camping met WIFI.  Dan stuur ik alles door op m’n blog en kunnen geïnteresseerden m’n verhaal lezen.

08-09-2014 om 16:46 geschreven door christine bentein  

maandag 8 september  2014

St.Jean Pied de Port   -  Roncesvalles 24 km

Was ik bang van de grote hitte?  ’t Was helemaal niet nodig! Toen we gisterenavond gingen slapen brak er een verschrikkelijk onweer los.  Een echt klank- en lichtspel!  Daarna regende het pijpenstelen! 

Het gevolg daarvan was dat we ’s anderendaags voor de keuze stonden: ofwel over de hoge Pyreneeën, maar dit is behoorlijk gevaarlijk, of de eerder minder moeilijke weg via Valcarlos. Uiteindelijk heb ik (maar ik was zeker niet alleen) gekozen voor de meest veilige route.

Mijn tocht begon om 7.00u. deze morgen en om 16.00u kwam ik aan in Roncesvalles.

Twee vriendinnen (Jille van Wales en Jacky van Engeland) trokken de ganse dag met me mee.  Maar de Camino is bevolkt met alle nationaliteiten.  We liepen eens samen met iemand vanuit Brazilië, dan sloegen we een praatje met iemand vanuit Zweden, nog wat verder ontmoetten we Philippe van Poitiers, … Ja, ’t belooft een rijke, boeiende ervaring te worden.  Bovendien is de natuur prachtig.  Hoog zwevende roofvogels, hele kudden schapen, dikke naaktslakken, hagedissen, … en ik heb zelfs voor m’n voeten een klein (+ 30 cm) slangetje gezien.  Spijtig genoeg was ik te laat met m’n fototoestel!

In Roncesvalles is er een zeer grote Albergue de la Colegiata.  Daar kreeg ik mijn stempel en verliet ik mijn twee compagnons.  Zij bleven dààr overnachten.  Willy stond aan de achterkant van dit grote gebouw op mij te wachten.  In een camping iets verderop verblijven we nu.  Terwijl ik wat bekom van m’n wandeling bereidt Willy als een echte Chef kok ons avondmaal.

08-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein