zondag 5 oktober  2014

La Laguna – Triacastela 24 km

Om 7.00u., nog pikdonker, verliet ik de aubergue. En ja, ik kon vertrekken in het droge.  Er blonken opnieuw heldere sterren.  Alleen zocht ik m’n weg door dat stille bergdorpje.  Vóór O Cebreiro stond de grote steen met de nieuwe (laatste) provincie op: Galicia.  Toen ik door het dorpje O Cebreiro wandelde kwam de zon op.  Dit dorpje is (bijna) een museum op zich, mooi, maar m’n camera kon de donkerte nog niet aan.  Ik had ogen te kort om te genieten van de pracht van moeder aarde.  Ik liep boven de wolken (in het dal). 

Tot driemaal toe moesten we klimmen naar een Alto.  Bij de Alto de San Roque posseerde ik naast een grote bronzen pelgrim die zich schrap zet tegen de wind.  Op de derde Alto (do Poio) ontmoetten Willy en ik elkaar toevallig.  Willy was op weg naar de nieuwe slaapplaats en ik kwam juist uit het steile bergpad op de top.  We dronken er samen een potje koffie in de plaatselijke bar.

Na die laatste pas ging het bergaf tot Triacastela.  Onderweg stond een vrouwtje met pannenkoeken voor de pelgrims. 

Ik babbelde ook wat met twee Deense vrouwen (Ilse en Loane) tijdens het wandelen.  De natuur bleef fascineren.  Galicia is zeer groen.  Er valt dan ook, in vergelijking met andere delen van Spanje, veel regen in Galicia.  Waarschijnlijk zullen we er ook nog mee te maken krijgen.

We stonden op een grote weide vóór een aubergue.  Niets bijzonders, maar ik kon gebruik maken van de douches en toiletten.  En dat is toch ook best meegenomen!

05-10-2014 om 17:14 geschreven door christine bentein  

zaterdag 4 oktober  2014

Villafranca del Bierzo – La Laguna 27 km

Achteraan de camping stroomde de Rio Cúa.  Dat was een zalig, rustgevend plekje.  Jammer dat Willy er geen Spaanse visvergunning had. 

De baas van de camping wist ons in z’n beste Engels te vertellen dat we ’s morgens vroeg (7.00u.) zeer stil moesten zijn en van de avond ervoor onze auto moesten klaar zetten met de lichten naar de uitgang toe.  Dit om zeker niemand te storen.  (Er stonden amper 4 andere campingcars/tenten!!!!)

Willy voerde me in het donker via de autostrade naar de vlotst te bereiken plaats op de camino.  Dit had 2 gevolgen: ten eerste werd ik op een paar kilometertjes afstand van m’n vorige stopplaats afgezet en ten tweede moest ik noodgedwongen de minder boeiende route volgen.

Inderdaad,  tot Vega de Valcarne viel er niet veel te beleven.  Steeds wandelde ik naast de N-VI.  De autostrade was altijd wel ergens, nu eens links, dan weer rechts. Een (schrale) troost, de rivier hoorde en zag je ook wel altijd.

Elk kerkje dat open was, ging ik binnen.  In Spanje vereren ze heel sterk Maria.  Overal merk je mooie beelden met kaarsjes ervoor van haar.  Meestal is er vooraan een prachtig versierd, barok hoofdaltaar.

Ik was reeds voor 11.30u. in Ruitelàn, m’n eindbestemming.  Daar kon ik de aubergue maar om 13.00u. binnen.  Ik at er m’n middagmaal op en besliste verder door te trekken.

Vanaf toen begon de klim.  Een serieus keien/rotspad bracht me van 630m tot 1200 m hoogte.  In het boekje waarschuwden ze voor de koeienvlaaien. (uitglijden)  Inderdaad, er lagen grote … Hoeveel keer moeten deze dieren die steile paden op en af?

Hoe vermoeiend het ook was, de uitzichten beloonden me telkens opnieuw.

In de aubergue trof ik weer veel bekenden aan.  Ik praatte ook enige tijd met een psychotherapeute, Kirsten, uit Nederland over de eenvoud van de camino en de luxe waarin we normaal baden.

Rond 18.00u. gingen we samen eten.  Een lekkere en gezellige tafel.  Terwijl we aten zagen we door het raam de schapen over de straat lopen.   Ze werden naar hun stal gebracht door het boertje te paard en z’n hond.  Ook de koeien (je hoorde de bellen van heinde en ver) werden binnengebracht.  Dit is echt nog een oud boerendorpje, hoog in de bergen.

Plots kwam de mist (lagere wolken) boven het dorpje hangen.  We zaten in de wolken.  Het regende.  Hopelijk kunnen we morgen in het droge starten!

04-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 3 oktober  2014

Molinaseca – Cacabelos 23,5 km

De route vandaag nam een grote boog rond de stad Ponferrada om aan de andere kant bij een prachtig kasteel uit te komen.  Daar ontmoette ik Jan opnieuw,een Nederlander uit Vaals (drielandenpunt N-D-B)  Gisteren kwam hij even bij ons aan tafel zitten toen Willy en ik de peregrinos-menu aten.  (Hij wandelt de camino omwille van z’n werk.  Hij schrijft artikels voor een plaatselijk Nederlands tijdschrift.  Tijdens ons gesprek merkte je dit wel.  Hij beleeft de pelgrimstocht niet zoals de meeste anderen.  Voor hem was (eerder) zakelijk…)

Gisteren hadden Willy en ik ook nog de volkstuintjes aan de rand van het stadje gekeurd.  Mooie groenten, maar verschrikkelijk veel onkruid… dat zou op m’n zenuwen werken …

De eerste helft van m’n tocht verliep vooral in drukkere agglomeraties, weinig aantrekkelijk.  Dan stapte ik vaak zingend verder om het toch nog vlot te laten verlopen. Alle Chiro-stap-liedjes passeerden de revue!  Maar ook al liep ik alleen, steeds kwam ik andere pelgrims tegen, vaak bekenden, soms ook nieuwe gezichten.  

En dan dacht ik zo: hier loop ik nu, met een rugzak waarin het hoogstnoodzakelijke zit, een wandelstok en wat geld, goed om eten, onderdak en een bed te verkrijgen.  Meer heb je niet nodig op de camino-weg.  Drinkwater vind je langs de weg bij de kraantjes met “aqua potable”.  Je wast met je handen je sokken en truitjes, … en je loopt blijgezind verder.  Eenmaal thuis wen je dan weer vlug aan de luxe en het comfort.  Toch wel raar hé, als je daar bij stil staat!

De tweede helft van het traject was weer mooier, door een wijnstreek.  Deze wijn van “Del Bierzo”streek proberen ze (opnieuw) te promoten.  Wie wilde, mocht een wijnbottelarij binnen en natuurlijk ook proeven.

Dààr vergat ik toch wel m’n wandelstok zeker!  Gelukkig was ik nog niet te ver toen ik het besefte. 

Willy stond me reeds op te wachten in het stadje.  Ik verkreeg m’n stempel in een plaatselijke aubergue en samen trokken we naar de camping, enkele kms verder in Villamartin de la Abadia. (Dit ligt buiten de camino-route).

Voor Willy  zijn het soms wel wat lange dagen, zeker als ik voor 2 dagen in aubergues verblijf!  Maar toch heeft hij reeds prachtige dingen ontdekt.  Zo vond hij in een boom op de camping een nest vleermuizen.  De moeite om te zien.  Ook geniet hij van de heldere sterrenhemel.  (Veel boeiender dan in het fel verlichte Vlaanderen).  Ook alle vogels in de omgeving, groot en klein, heeft hij gezien en gehoord.

03-10-2014 om 16:49 geschreven door christine bentein  

donderdag 2 oktober  2014

Foncebadon – Molinaseca 19 km

Deel twee van de bergetappe was een topdag, letterlijk en figuurlijk.  Deze morgen nam ik voor het eerst een ontbijt in de aubergue.  Vooreerst omdat de mogelijkheid er was, maar vooral omdat het zo’n uitgebreid ontbijt was.  Met hetzelfde groepje als gisterennamiddag en -avond genoten we ervan met volle teugen.

Met diezelfde bende trokken we vroeg op stap om vóór zonsopgang bij le Cruz de Ferro aan te komen.  Die plaats heeft iets! Die plek geeft je ook iets!  Een gloeiende schijn van de opkomende zon (uiterlijk) en een warme gloed in je binnenste, (innerlijk) zeker op het moment dat je je meegebrachte steen uit je eigen tuin dààr neerlegt.  Op die steenberg liggen keien van over de hele wereld!  Het was een fantastisch moment!

Ik droeg de ganse tocht twee steentjes met me mee.  Hier liet ik dus eentje achter.  De symbolische betekenis:  je werpt je lasten af, je laat je zorgen achter je!  Mijn tweede is een doorschijnend, glanzend steentje met een beschermengeltje erin verwerkt.  Bedankt Ilse, dit draag ik met me mee, de ganse route!

We trokken verder door een schitterend landschap!  Hoe lastig het ook was, we genoten met z’n allen van de fantastische uitzichten. 
In vorige jaren moet het daar ook gebrand hebben.  Hele struiken waren zwartgeblakerd.

In het stadje Molinaseca zat Willy langs ons parcours.  Samen dronken we in een plaatselijke bar nog wat.  De Canadese en Belgische vrienden trokken nog verder tot Ponferrada.  Wij bleven dààr op de camperplaats.

02-10-2014 om 16:25 geschreven door christine bentein  

woensdag 1 oktober  2014

Astorga – Foncebadon 25,5 km

Deel één van de bergtocht over de bergketen “Montes de León” stond op het menu vandaag.  Een stevige etappe, dat voelde ik.  Gelukkig, reeds een tweetal dagen laat m’n kleine teen niet zoveel meer van zich horen (voelen!) Vandaag pruttelden m’n spieren en gewrichten wel meer tegen.  Maar het uitzicht maakte veel goed: prachtige vergezichten, heerlijke fladderende vlinders, mooie flora en zeer eigenaardige sprinkhanen (onopvallend wanneer ze stil zitten maar prachtig blauw gekleurd bij het opspringen, echt mooi).

Zeer opvallend was, langs de weg, een draad, vol met zelfgemaakte kruisjes.  Elke pelgrim stak er wel zijn kruisje bij, de ene al wat meer versierd dan de andere.  Ook ik vormde met twee takjes mijn kruisje en stak het tussen de draad.

De aubergue ligt in een bijna verlaten dorpje op 1440m hoogte.  De straat is nog niet aangelegd (keien en zand).  Bij de aubergue liep een geit, los, rond. 

Hier ontmoette ik m’n eerste Belgen, Marilyne en Chris.  Plots hoorde ik “Vlaams” praten.  Dit trok onmiddellijk mijn aandacht.  Zo zaten we na enige tijd samen op het terras van de aubergue, bij ons zat nog een koppel uit Canada (Glenn en Louise) en een koppel uit Australië.   ’t Was echt een aangename, gezellige namiddag.  Hadden we een plezier toen plots de geit bij ons kwam neuzen of er niets te eten viel!!!!

’s Avonds kregen we allen paëlla.  Men had voor de pelgrims één grote schotel klaargemaakt.

01-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 30 september  2014

Villavante – Astorga 22 km

We dokterden gisteren uit waar Willy en ik zouden overnachten.  Willy zou naar een camping trekken even buiten de camino-route en ik zou tweemaal in een aubergue overnachten. 

Vandaag was het een mooie tocht.  We hadden opnieuw de keuze: langs de autoroute of door de landelijke dorpjes.  De keuze was vlug gemaakt. (Misschien wat langer en lastiger, maar veel gevarieerder en midden in de natuur.)

Eerst trok ik door Hospital de Orbigo.  Daar was de langste brug van de ganse camino terug te vinden.  (20 bogen en 300m lang)

Meer dan de helft van de etappe stapte ik samen met Anton, een jongen uit Sofia (Bulgarije).  Zo verliep de tocht vlot en aangenaam.  ’t Was een toffe gast.  Boven op de hoogvlakte stond een eet- en drankstandje.  Ik nam een pauze.

Even verder bij een kruis (vol met steentjes zoals gewoonlijk) hadden we een prachtig zicht op Astorga.

Na inchecken, installeren en douche maakte ik een stadswandeling.  Ik had een plannetje ontvangen in het toeristenbureau.  ’t Was marktdag, dus een grote drukte in de stad.  Astorga is culinair bekend omwille van z’n chocolade en mantecados (soort gebakje).

Om 16.00u bezocht ik de kathedraal en het museum van de camino.

’s Avonds kocht ik in een supermarktje wat brood, kaas, ham, yoghurt en fruit.  In het binnentuintje van de aubergue at ik dit op, samen met nog een Frans koppel.

Zeer vroeg trok ik naar de slaapzaal.  Nog wat schrijven, lezen (etappe voor morgen) en … slaapwel!

30-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 29 september  2014

La Virgen del Camino – Villavante 23,5 km

In de keuken van de aubergue nam ik een koffie en een koekje uit een automaat.  Nicolette zat daar ook, vertrekkensklaar.  “Ik denk dat ik nóg maar eens de bus neem” zei ze plots.  Ze had nog te veel pijn in haar schouder, beweerde ze.  Ik vertrok alleen rond 7.15u. 

De dag voordien had ik de route bekeken want ook vandaag waren er twee mogelijkheden.  De langste route liep door het mooie landschap, de kortere route zou de ganse etappe de grote baan volgen. Ik koos voor de mooiste route.  Maar op het volgende kruispunt (in het donker) twijfelde ik.  Toen 3 Australiërs bij me kwamen, liet ik me door hen veilig langs de juiste route loodsen.

Een van hen had een camino-GPS (app op z’n smartphone) en kon exact volgen waar de landelijke wegeltjes van de pelgrimroute lagen.

We hadden overschot van gelijk: we trokken door een prachtige veldweg midden een heerlijk landschap.  We genoten samen van de opkomende zon.  Ik wou dat ik vandaag via de blog alle gezang, gefluit, gekrijs, geroep, gekwetter van de vogels kon meesturen.  Zo heerlijk klonk dat!

Elke dag probeer ik m’n schaduw te fotograferen.  M’n lange, donkere gedaante trekt altijd naast me mee.  Hij wordt m’n trouwe bondgenoot.

In de verte voor me doemde een bergketen op.  Deze moet ik binnen enkele dagen over.  Dat wordt vast een serieuze etappe.

In Spanje zijn de vliegen een pest!!!  En vandaag werkten ze serieus op m’n zenuwen. 

Tijdens m’n tocht piekerde ik wel wat over Willy en de kampeermogelijkheden.  Hoe en waar zou hij vorige dag en nacht doorgebracht hebben en waar zouden we elkaar ontmoeten.  Maar ‘t was niet nodig me zorgen te maken, Willy stond me in Villavante reeds op te wachten.  Onze wagen stond bij een picknickbank en even verder was er een waterkraantje.  We zouden het samen wel weer redden!  ’t Weertje is ons ook nog steeds gunstig gezind en dat is ook belangrijk!

29-09-2014 om 16:18 geschreven door christine bentein