zaterdag 20 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Burgos – Hornillos del Camino 20 km

(Tel daar nu maar die resterende kms bij van de vorige dag, want ’t was behoorlijk ver van de camping tot aan de camino.)

Gisteren met de (Nederlandse) receptionist van de camping de route via internet opgezocht om van de camping vlot terug op de camino te geraken.  Ik moest de rivier vinden en die dan  steeds blijven volgen.  Willy en ik hebben gisterenavond een korte wandeling gemaakt tot aan de rivier!  Voor mij een geruststelling!

Om 6.45u. vertrok ik dus op het donkere pad langs de Rio Arianzón.  Het was ver, alleen!  Burgos ontwaakte, de straatvegers waren nog aan ‘t werk.  Eindelijk zag ik de pelgrims wandelen, een verademing voor mij!  De eerste stapper waartegen ik praatte was André, een Fransman.  Plots zag ik een golden retriever  Als twee druppels water geleek hij op Tobber.  Ik kon het niet later die een dikke knuffel te geven.  Een kort babbeltje met z’n baasje en ik kon weer verder.  Hier en daar langs de Camino zag ik een affiche hangen van “Child focus”.  Dit trok mijn aandacht want de vermiste jongen was het laatst in Antwerpen gezien.  Spontaan, op basis van deze affiche, kwam ik in gesprek met twee Zuid-Afrikanen, Morian en Susan.  Wat me opviel was dat ik veel nieuwe gezichten ontmoette.  (Ofwel namen sommigen een of twee dagen rust in Burgos, ofwel waren anderen reeds verder op de route of zelfs naar huis.)  Benoit uit Canada praatte met iedereen, ook al kan hij geen woord Spaans.  Met een glimlach kom je overal zei die.

We liepen lange tijd door de voorsteden of –dorpjes van Burgos.  Dat was minder aantrekkelijk.  Plots was er verwarring.  Een gele camino-pijl duidde links aan, maar iedereen ging rechts.   Door grote wegenwerken was de pelgrimroute blijkbaar onderbroken en moest een noodweg genomen worden.  Een Spaans vrouwtje (die een beetje Engels kon) zette ons weer op de goede weg.  We liepen dwars door de velden!

De laatste kms waren opnieuw prachtig!  Jammer dat die mooie, heldere gele en blauwe vlinders zo vlug weg fladderden, hen fotograferen lukte echt niet. 

Eenmaal in de Aubergue deed de douche weer deugd.  Op een terrasje met de andere pelgrims weer bekomen en bijkletsen.  Ik kocht een broodje met ham, maar die was zo groot dat ik de rest hield voor het avondeten.    Met Richarda uit Duitsland at ik samen in het keukentje van de Aubergue m’n broodje op.  We genoten samen en in gebroken Engels hadden we een leuke babbel.  Ze gaf me wat drop.   Zij had er hopen mee.  Ze was er verzot op.

Ik slenterde nog wat in het dorpje, maar méér dan die ene straat was er niets.

We zaten met z’n allen nog wat samen op het marktpleintje voor het slapen gaan.  Iedereen kroop gewoon vroeg tussen de lakens want morgen wacht weer een vroege dag!