05-06-2020 om 15:08 geschreven door christine bentein  

05-06-2020 om 15:03 geschreven door christine bentein  

20-05-2020 om 00:00 geschreven door christine bentein  

23-03-2020 om 16:35 geschreven door christine bentein  

22-03-2020 om 15:23 geschreven door christine bentein  

18-03-2020 om 13:08 geschreven door christine bentein  

17-03-2020 om 16:33 geschreven door christine bentein  

15-03-2020 om 11:39 geschreven door christine bentein  

10-03-2020 om 19:20 geschreven door christine bentein  

07-03-2020 om 00:00 geschreven door christine bentein  

04-03-2020 om 00:00 geschreven door christine bentein  

22-02-2020 om 16:33 geschreven door christine bentein  

Bijlagen:
2020_02_11_infonamiddag OKRA - Compostela-9.jpg (782.4 KB)   

Bijlagen:
st jacobschelp-.jpg (34.7 KB)   

maandag 2 februari 2015

Vandaag, ’t is trouwens Erics verjaardag (proficiat hé), valt alles weer een beetje in de juiste plooi.

Zaterdag was het immers m’n verjaardagsfeestje in de nieuwbouw van 't BuSO St. Idesbald!

En ‘k ben gelukkig.  ’t was best gezellig.

Met een stevig schema vorige week was alles netjes gepland: wanneer, wat, hoe, … qua bestellingen, klaarzetten, afhalen, … van al het nodige om het feestje vlotjes te laten verlopen.  Lies en Willy hebben me geholpen met inkopen en klaarzetten, Bert zorgde voor een play-list om tijdens de avond goeie muziek te laten weerklinken en de drie mannen tezamen (Willy, Bert en Ward) bakten de braadworst op de bbq.

Ook m’n godsdienstcollega’s staken de handen uit de mouwen.  Ilse stond in voor de versiering van (haar) het lokaal en samen met de anderen voorzagen ze de genodigden van spijs en drank. 

Mag ik mij gelukkig achten omringd te zijn door zoveel lieve, helpende zielen!

Tijdens de avond kreeg ik van Katrien, de vlotst (door een micro) sprekende van de bende,  lovende woorden over me heen.  In “De BRON” hadden ze een mooi Mariabeeldje aangekocht.  De manier waarop Katrien de diepere waarde van de 3 symbooltjes (die erbij zaten) koppelde aan m’n carrière en onze vriendschap, pakte me wel.

Daarna vertelde ik aan de hand van een aantal geselecteerde foto’s m’n Compostela-verhaal.  Ik voelde het: ’t was alsof ik weer over de Pyreneeën trok, door de prachtige steden stapte, door de uitgestrekte Meseta wandelde, heerlijke ontmoetingen had met de vele pelgrims, in de kathedraal van León m’n kaarsje liet branden,  overnachtte in een of andere aubergue of camping, genoot van de prachtige verzichten, de heerlijke rioja wijn proefde, een nieuwe stempel kreeg in m’n stempelboekje, het wierookvat in Compostela zag zwieren door de kerk,… ja, ik ging zo op in m’n verhaal dat Willy me kwam verwittigen: “zet er wat vaart in, de braadworsten zijn klaar”.  En inderdaad, een eindje later stond Bert met een volle schaal geurende worsten in de deuropening. 

De aanschuiftafel met “broodje/braadworst” had succes. 

Er werd nog gezellig  nagepraat…  Sommigen zien het ook zitten om die stap te wagen, om de camino als pelgrim te bewandelen.  Ze voelden m’n enthousiasme!  En ze kunnen zeker bij mij terecht om info, weetjes en documentatie.

Onze kleine Mill was er ook.  Wat verandert dat ventje toch, dag na dag.  Hij is reeds 4 weken oud!  Wat vliegt de tijd. 

Gisteren ruimden we het lokaal op,…  ook dat verliep vlotjes.  We waren blij thuis te komen na enkele drukke uurtjes.  Ik bewonderde  m’n bloemen, geschenkjes, …  Eentje trok toch extra m’n aandacht: een fijne creatie van Ilse: een theelampje, gemaakt met 4 kadertjes, elk gevuld met een foto van mij (eentje met Milltje, met Trees, met de godsdienstcollega’s en eentje van m’n pelgrimstocht) op doorschijnend perkament.  Echt tof!  Dat krijgt een ereplaatsje.  Deze kleine attentie zal me steeds glimlachend doen terugkijken op dat voorbije feestje, m’n voorbije pelgrimstocht, die vele toffe momenten met m’n collega’s,  m’n voorbije leven. 

Vanaf nu kan ik ook rustig vooruitkijken, genieten van wat komen zal. 

Hopelijk beleef ik nog vele schitterende, mooie momenten, samen met al wie me dierbaar zijn.

02-02-2015 om 14:34 geschreven door christine bentein  

woensdag 7 januari 2015

Vandaag heb ik m’n mailtjes verstuurd naar familie, vrienden, buren en (ex-)collega’s om hen uit te nodigen voor m’n verjaardagsfeestje en m’n pensioenviering. Intussen ben ik oma geworden.  Dat is een fantastisch gebeuren.  Wel, ook dat wil ik vieren, samen met velen!

Een ideaal moment om wat over Compostela te vertellen, m'n tocht, m'n ervaringen...
Ik heb een ppt gemaakt en via deze beelden hoop ik vlotjes m'n heerlijke belevenissen enthousiast te kunnen vertellen. 

Hopelijk wordt het een aangenaam gebeuren op 31 januari.  Nu al dank ik allen die een handje toesteken.

07-01-2015 om 00:00 geschreven door christine bentein  

Zondag 23 november 2014

Een tweetal weken geleden vroeg de priester van het St. Jozef instituut in Ieper me of ik op de laatste zondag van het kerkelijk jaar wat wilde vertellen over m’n pelgrimstocht naar Compostela in de eucharistieviering.  Dit zou dan de preek van die week vervangen.

Dat heb ik dan ook gedaan.

Met een klein en bonzend hartje (tot in m’n keel) begon ik te vertellen.  Maar gaandeweg voelde ik me goed in m’n verhaal.  Ik vertelde eerlijk en oprecht hoe ik die caminotocht beleefd heb.

Hieronder vind je m’n verhaal:

 Beste mensen,

Graag wil ik jullie wat meer vertellen over mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela in Spanje.

Op 6 september vertrokken Willy en ik met de wagen naar het zuiden van Frankrijk.  We reden in twee dagen naar een mooi, klein bergdorpje in de Pyreneeën: St Jean Pied de Port. (Unesco werelderfgoed)  Daar vertrekken trouwens zeer veel mensen naar Compostela.  Het krioelde dan ook van de vele pelgrims.  In het bureau voor de pelgrims in de hoofdstraat kreeg ik m’n eerste stempel.  Iedere pelgrim heeft een stempelboekje.  Dat boekje heb je nodig op het einde van je reis om in Compostela je “credential” te kunnen ontvangen.  Voor mij is dit boekje een zeer belangrijk document geworden, bijna een soort relikwie van de Camino Francés. 

Op 8 september was het dan zo ver.  Ik vertrok ’s morgens vroeg, ’t was nog donker.  Geladen met een goed gevulde rugzak waarin het hoogstnoodzakelijke zit voor de volledige camino af te stappen: slaapzak, wasgerief, voorraad eten en drinken, reservekledij en schoenen, je stempel- en infoboekje, hoofdlampje en wat eerste hulp bij ongevallenspulletjes.  Daarmee moet je het doen. 

Zo trok ik die eerste dag samen met twee dames (een uit Wales en één uit Engeland) over de Pyreneeën.  We kozen wel voor de veilige route, want het had de avond ervoor zodanig geonweerd dat men het ons afraadde om over de toppen van de bergketen te trekken. 

Het waren twee aangename dames.  Ik heb die nadien nog vaak ontmoet, leuke babbels mee gehad en samen getafeld.

Ja, de camino is internationaal, het brengt veel mensen samen.  Ik heb mensen ontmoet van over de ganse wereld.  Vooreerst bijna alle Europese landen: zeker Spanjaarden, maar ook mensen uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, Polen, Bulgarije, Hongarije, Estland, IJsland, Italië, … En dan uit de andere werelddelen: Amerikanen, Canadezen, Zuid-Afrikanen, Vietnamezen,  Zuid-Koreanen,  Australiërs, …  De meesten kunnen zich redden met wat Engels of Frans te praten.  Ik ook trouwens. 

Tijdens m’n camino sliep ik af en toe bij Willy op een camping.  Soms was er geen camping in de buurt.  Dan deed ik zoals de andere pelgrims en overnachtte in een aubergue.  Op de camino tref je overal slaapgelegenheden aan .  Vroeger (in de middeleeuwen) moest de pelgrim zelf op zoek gaan naar een bed en wat eten.  Dit werd de pelgrim vaak aangeboden door kloosterzusters, - paters of parochiepriesters.  Nu zijn die uitgegroeid tot grote slaapgelegenheden.  In sommige kleine dorpjes vind je nog die authentieke opvangplaatsen.  Dit zijn meestal de meest gezellige, intensieve bijeenkomsten.   Vaak word je op zo’n plaatsen ook uitgenodigd om de eucharistie mee te vieren.   Het mooiste moment van zo’n viering is steeds de vredeswens.  Dat moment straalt zo’n warmte uit! Iedereen omhelst daar elkaar.  Je krijgt een dikke knuffel van de mensen rondom jou.   Op het eind van zo’n viering geeft de priester iedereen de pelgrimzegen.  Eén maal, in Los Arcos, waar de aubergue uitgebaat wordt door het Vlaamse genootschap van de camino, kreeg ik zelfs een Nederlandstalig pelgrimgebed.  Dit was dan ook de eerste en enige keer!  Dààr werd ik hartelijk (en in het Vlaams) ontvangen.

Het mooie van  m’n pelgrimstocht is niet het eindpunt, maar het “onderweg” zijn.  Je ontmoet zoveel verschillende, boeiende mensen.  Je legt prachtige contacten met zeer uiteenlopende pelgrims.   Je loopt door magnifieke streken, golvende, glooiende landschappen, prachtige, kleine, authentieke dorpjes.  Eigenlijk zou ik hier enorm lang kunnen uitweiden maar dat zou m’n woordje véél te lang maken.  Ik kan alleen maar zeggen:  je beleeft de camino met al je zintuigen:

Je voelt dat je onderweg bent:  Je lichaam verwittigt je vaak: soms zere knieën, heupen, je rug, die pijnlijke voeten, kuiten, je schouders … wees gerust, je voelt de tocht door en door!  Maar de andere zintuigen maken zoveel goed:

Je ziet die mooie streek, de dorpjes, de bloemen, struiken bossen, de kleine diertjes, de schapen, geiten en koeien in de bergen, het glooiende landschap, de bergtoppen, de magnifieke  zonsopgang, echt prachtig! …  Je ziet de andere pelgrims, slaat babbeltjes ermee.

J e ruikt de omgeving.  Op een bepaald moment, ’t was nog donker, rook ik de wilde venkel.  Met hopen stonden ze langs het paadje waarop ik wandelde.  Een sterke anijsgeur, heerlijk.  Maar ook de koeienvlaaien, de landbouwgeuren, de natuur, je ruikt het, heerlijk!

Je hoort het gekwetter, geroep, gefluit van de vele soorten vogels, echt wondermooi.  Je hoort de vele andere pelgrims, de natuurgeluiden.

Je proeft de lekkere vruchten langs de camino en eet de heerlijke pelegrino-menús.  Zo aten we eens zelfgeplukte, verse vijgen, op een plaats waar een vrouw dagelijks aan alle pelgrims een stempel gaf bij het binnenwandelen van Logroño. Op die speciale stempel van haar staat een vijg, water en liefde. Haar moeder heeft tot haar 92^ste jaar die stempel gegeven aan de pelgrims die daar voorbij kwamen.  Ter ere van haar hangt aan de muur een herdenkingsplaat.  Ook druiven, braambessen, riojawijn, … proefden we langs de baan.  Een wijnboer bevestigde op een plaats twee kraantjes: eentje met helder, gezond bronwater (zoals we zo vaak tegenkwamen) en eentje met wijn.  Je kunt denken welk een plezante attractie dit voor de pelgrims was! 

Je beleeft die wandeling, je denkt na, je bent soms in gedachten verzonken, je stapt op het ritme van een lied, van je gedachten, …  Ik kan moeilijk beschrijven wat ik ervaren heb.

Graag wil ik nog 3 mooie momenten uit m’n route meegeven:

De camino (de weg) heeft iets met steentjes.  Ik had zelf twee steentjes mee: vooreerst een eigen steentje van uit onze tuin.  Trouwens, bijna  iedere pelgrim had zo’n keitje mee.  Zo ongeveer halverwege de tocht liet iedereen dit achter bij “le Cruz de Ferro”.  Het ijzeren kruis.  Die plaats heeft iets.  Weet je, die plaats is zeker al meer dan 10m hoger dan normaal, zoveel steentjes en keitjes liggen er op die plaats van overal op de wereld.  En dat doet iets met een mens!  Dat doet iets me je.  Toen ik daarop stond en m’n eigen keitje daar neerlegde dacht ik ook: misschien sta ik wel op het keitje van m’n collega die hier een paar jaar geleden was.  Ik kon het niet laten een SMS te sturen naar hem met de boodschap: “misschien sta ik vandaag wel op jouw steentje bij “le cruz de ferro”  Besef dat er daar stenen van over de ganse wereld onder je voeten liggen!  M’n tweede steentje heb ik nog steeds:  het is er eentje met een “bescherm-engeltje” in verwerkt.  Dit had ik van een goeie vriendin meegekregen.

Een tweede heel aangenaam moment was in een aubergue: het moment waarop ik de eerste Vlamingen ontmoette.  Plots hoorde ik voor een aubergue Vlaams praten.  Ik kon het niet laten die mensen aan te spreken.   Ik kon dus die dag voor het eerst weer eens in het Vlaams praten.  Dat deed deugd.  We hadden een gezellige, warme namiddag doorgebracht op het terras met nog andere aangename mensen (vanuit Canada en Australië)   ’s Avonds genoten we met z’n allen van één grote paella-schotel!  Gezellig en lekker.  Trouwens dat was in een dorpje dat bijna uitgestorven was.  Vele huizen zagen er scheef, ingezakt, verlaten uit.  Alleen de aubergues stonden nog overeind.  Er komt weer leven in die streek, dank zij de vele pelgrims die de Camino francés wandelen.

Een derde zeer belangrijk moment voor mij was op zondag 28 september.  (maar dat was dan zeer persoonlijk voor mij en niet voor de andere pelgrims)  Ik wilde op die zondag om 10u zeker in de grote kathedraal zijn in León.  En dat was ook zo!  Op dat moment zaten jullie hier ook allemaal samen rond moeder, want op dat moment was de jaarmis voor haar.  Ik stak een kaarsje aan voor moeder.  Op dat moment was ik ook een beetje bij jullie en moeder.  Trouwens, moeder speelde tijdens m’n ganse pelgrimstocht een grote rol.  ’t Was alsof ze steeds op m’n schouders zat en me begeleidde.  Ik heb zeer veel met haar gesproken tijdens m’n wandelingen.

En dan kom je na meer dan 800km gewandeld te hebben, in Santiago de Compostela aan.  Het doet je wel iets als je daar staat voor de kathedraal.  Je denkt: ik heb het gehaald! Ik heb m’n doel bereikt.  Toch moet ik zeggen dat het eindpunt halen niet dé meeste voldoening gaf.  Neen, het onderweg zijn, het wandelen met die vele andere pelgrims, het genieten van alles om en rond de tocht, was véél waardevoller dan het aankomen zelf.  (zoals ik al verteld had)

Trouwens, de kathedraal zelf ontgoochelde wel een beetje.  Ze stond volledig in de steigers, en dat oogde niet zo mooi.  Bovendien was de kathedraal niet altijd open.  En het was een drummen en aanschuiven om een plaatsje te bemachtigen in de kathedraal.  Echt genieten van de rust, stilte en schoonheid van die grote kerk kon je niet echt.

Wat veel goedmaakte, toch voor vele pelgrims, was het wierookvat dat door de kathedraal van de ene kant naar de andere slingerde.  Dat is werkelijk iets heel typisch voor Santiago de Compostela.  Naar het schijnt was dit vroeger om de slechte zweetgeur van de vele vervuilde pelgrims weg te werken.  Nu is dit eerder een attractie!  Maar het doet je wel iets.

Wie in het jaar 2014 de pelgrimstocht onderneemt naar Santiago de Compostela heeft geluk.  Want als je aankomt, ontvang je een Compostela-oorkonde.   (Een bewijs dat je deze inspanning geleverd hebt.)  Wel, dit jaar krijgt iedereen er nog een tweede bij.  Daarvoor moest je naar de kerk ter ere van St. Franciscus gaan.  Het is juist 800 jaar geleden dat ook Franciscus van Assisi deze pelgrimstocht ondernomen heeft.  Dus ik ben ook de bezitter van zo’n tweede oorkonde.  Ik ben daar wel een beetje fier op.

Ik ben zeer blij en dankbaar dat ik dit heb mogen en kunnen ondernemen.  Ik ben ook Willy dankbaar dat hij me de ganse tocht gesteund heeft.  

Dank je wel voor jullie aandacht.

23-11-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 2 november 2014

Allerheiligen, Allerzielen

Aan mijn rugzak hing een St. Jakobsschelp (zoals bij de meeste pelgrims, trouwens). Willy had die stevig vastgemaakt.  Maar voor de veiligheid hadden we er nog twee extra mee, je weet maar nooit!

Die twee extra schelpen heb ik nu verwerkt in een bloemstukje voor op ’t graf, zowel voor moeder in Poelkapelle als voor pa en ma in St Juliaan. 

De camino telt enkele keitjes minder, sedert ik er gepasseerd ben.  Nu en dan raapte ik kleine steentjes op.  Toen reeds wist ik dat deze op de graven zouden terecht komen, zo was ik met die keitjes begaan…  “De camino heeft iets met steentjes”… dat schreef ik op 19 september en daar is iets van aan!

Bovendien blijft het moment van le “Cruz de Ferro” in m’n geheugen geprent: die zonsopgang, dat opkomend, oranje licht toen ik boven op al die andere steentjes stond en  m’n keitje van thuis op de “berg” legde.  Op zo’n moment voelde je je verbonden met pelgrims van over de hele wereld…

Op vrijdagvoormiddag knutselde ik, met de hulp van Willy,  m’n bloemstukjes tot een behoorlijk resultaat.  Kort na de middag bracht ik de twee creaties naar de kerkhoven.

Daar Willy’s (schoon)broers en zussen bij ons de hoogdag kwamen doorbrengen trokken we slechts op Allerzielen naar het kerkhof om een zalige hoogdag te wensen aan pa en ma en moeder.  Een babbel met enkele bekenden, een klein kruisje/gebed bij het graf, een (goed)keurend oog op die vele prachtige, kunstige bloemstukjes en kleurrijke chrysanten vulden onze korte momentjes op het kerkhof.

Freddy en Rita, wie weet zijn we volgend jaar weer tezamen in de Lindenlaan!  We hopen dat jullie er dan zeker opnieuw bij kunnen zijn.  Daar geloven we in!  Nu duimen we alvast voor de positieve evolutie van Freddy’s ziekte. 

02-11-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 22 oktober 2014

“The Way”

Regelmatig hoorde ik van andere pelgrims over de film “The Way” vertellen op de camino.  Dat boeide me wel.  Vele Canadezen, Amerikanen en zelfs Australiërs waren rechtstreeks of onrechtstreeks in contact gekomen met de pelgrimsroute door deze film. 

Ik trok naar de bib om deze film te huren.  Via ’t internet had ik ontdekt dat die aanwezig was in ARhus. 

Martin Sheen speelt de hoofdrol.  Als vader van Daniël (verongelukt in een storm in de Pyreneeën tijdens zijn eerste etappe van de camino) stapt hij nu, in plaats van z’n zoon, de camino.  Onderweg strooit hij beetje bij beetje de as van Daniël uit, nu eens op een km-paal, dan op een kruisje of een grafzerk, soms op een heuvel, …  Gaandeweg leert hij anderen kennen op z’n tocht en beleeft hij … beetje bij beetje de pelgrimstocht anders …

Een geromantiseerd verhaal, dat wel, maar de beelden van de streek zijn mooi.  Tijdens de film zag ik plaatsen waar ik ook gewandeld, gestaan of gezeten had.  “He, misschien zat ik wel op dezelfde stoel op dat pleintje…”, “ja, bij dat beeldhouwwerk heb ik ook een foto genomen,…”  “Die strobalen liggen er nog steeds …” 

Deze film straalt voor wie zelf de camino gewandeld heeft iets meer uit, zeker wat de tocht betreft, denk ik, dan wie dit niet meegemaakt heeft.

De realiteit bij de aankomst in Compostela was helemaal verdwenen.  Bij ons was het een overrompeling van volk, pelgrims, toeristen, … Zij, in de film stonden – praktisch – alleen in die grote kathedraal.  Voor hen stonden de deuren wagenwijd open, terwijl ze voor ons dicht bleven tot 11.00u.  Eenmaal open duwden en drumden de mensen om een plaatsje te bemachtigen.  Bewakers sloten delen van de kathedraal af.  Wij konden niet ten volle genieten van de schoonheid, de kunst, de rust, ...

De vier pelgrims uit de film mochten het voetstuk van St. Jakob nog aanraken.  Vandaag de dag is dit verboden (en afgezet).  Wij hebben het zelfs niet eens kunnen bewonderen, zo’n drummen en duwen was het bij het binnendringen in de kathedraal.

Het wierookvat zwierde door de film vlak voor de ogen van de vier pelgrims. Wij zagen van op een grote afstand  het vat door de lucht zwaaien. 

Ok, wat raak beschreven misschien, maar zo voelde ik het wel tijdens het bekijken (van het slotfragment) van “the Way”…  Niemand kan echter “My Way”afnemen.  Ik heb mijn pelgrimstocht tot het einde toe gewandeld, mijn weg gezocht doorheen de camino francés.  Ik heb mijn stappen gezet, in de zon, door de regen, door het glooiende, prachtige landschap, vaak met een lach, soms met een pijnlijke grimas.  Ik heb mijn droom gerealiseerd, bijgestaan door Willy, moeder op m’n schouder en vele andere pelgrims.

Het filmverhaal eindigt in Muxia.  Daar strooit vader de laatste assen van z’n zoon uit …  Ook wij trokken tot Finisterre en Muxia.  Dààr eindigde mijn pelgrimsroute.  Dààr startte onze terugweg …

22-10-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 20 oktober  2014

bijna een weekje terug thuis

Beetje bij beetje komen we weer tot onze positieven!  Je komt uit een andere wereld! 

Ward en Joke kwamen ’s avonds laat op onze eerste thuiskomstdag binnengewaaid van hun huis.  Daar zijn ze druk bezig met alles klaar te stomen voor de komst van de kleine spruit.  Jokes buikje is al aardig dik!  In onze living staat een kinderwagen en -zitje.  Alles moet nog de weg vinden naar Houthulst.

’s Anderendaags sprong Bert binnen om ook eventjes te horen hoe we het gesteld hadden.  Weet je, de eerste momenten kun je daar niet echt “geordend” over vertellen.  Je springt van de hak op de tak, je wil dit, maar ook dat vertellen, …  Ja, alles moet nog een plaatsje krijgen. 

Rond 16.00u. ging ik moeder bedanken.  Dat kreeg voorrang op al het werk dat op ons stond te wachten.  Moeder had steeds tijd voor mij gehad, nu maakte ik tijd voor haar.  Moeder zat vaak op m’n schouder, sloeg een babbeltje met me, … ongelooflijk hoe vaak … zelfs toen ik steentjes opraapte van de Camino zei ik: “moeder, dat is er eentje voor jou,  een steentje als aandenken voor jou!”

Terug thuis slaat de realiteit je wel direct om de oren.  Er moest dringend gewassen worden.  Valiezen vol gebruikte kledij, wasgerief, beddengoed, … De wasmachine draaide op volle toeren, … Gelukkig viel het weer hier goed mee en kon ik veel buiten laten drogen. 

In de tuin stond het onkruid behoorlijk weelderig te groeien en bloeien…  Trostomaatjes in overvloed in de serre… Bonenstruiken hingen droog en dor rond de staken,… Ja, werk was er genoeg voor de eerste dagen.  Ook onze auto maakten we leeg.  Alles kreeg een poetsbeurt en verdween op  z’n vertrouwde plekje in de garage…

Veel tijd om alles rustig te laten bezinken hadden we niet.  Positief was: ’t weer viel reuze mee, (de warmste 18^de oktober in 100 jaar!) en we hadden alle tijd voor ons.

Ook Lies kwam na haar werkuren nog eens piepen en luisteren. 

Op 17 oktober om 19.00u. genoten we van de prachtige uitzending op Canvas over het “LICHTFRONT”: een magnifiek herdenkingsmoment langs de frontlijn van WO I.  Van Nieuwpoort tot Ploegsteert stonden vrijwilligers met fakkels de frontlijn te verlichten.  Daarmee brachten ze eer aan de zovele oorlogsslachtoffers.  

Vaak vertelde ik langs de Camino aan mensen van verschillende nationaliteiten over die Westhoek, over de evenementen die er nu (100 j geleden) plaats hebben, over de vele herdenkingsplaatsen, oorlogsmonumenten, -kerkhoven, -musea, …  Sommigen hadden reeds de Westhoek bezocht, anderen wilden dit wel eens komen bekijken.  Wie weet kunnen we voor hen gids zijn, …

Zondag 19 oktober zag ik vader terug.  ’t Was een emotioneel weerzien.  We waren er beiden van ge”pakt”.  In de eucharistie waren ze ook tevreden hun “voorlezer” terug te horen en zien.  De priester sprak zelfs over … een “magere” steunpilaar kan ook goed ondersteunen … Hij vroeg voor me te applaudisseren om m’n geleverde prestatie.  Eerlijk?  Het deed me wel wat! 

’s Middags genoten we van het najaarsfeest in Huize Sint Jozef.  Daar zag ik m’n (schoon)broers en (schoon)zussen terug (Benteins).  Ook hier was het eerste terugzien een emo-momentje!  ’t Werd een gezellige en lekkere drukte.  Spijtig dat Mireille er niet bij was.  Haar moeder is nog steeds (behoorlijk) ziek.

Maandag, 20 oktober, een nieuwe week, het gewone ritme komt met mondjesmaat  terug.  

20-10-2014 om 21:13 geschreven door christine bentein