woensdag 17 september  2014

Santo Domingo de la Calzada – Belorado 23 km

Ik was wat ontgoocheld deze morgen.  De camping was hermetisch afgesloten en we konden pas naar buiten om 7.45u.  Veel te laat om te starten met de Camino.  Willy voerde me tot aan het dorpje.  Daar ontmoette ik Blanca uit Barcelona.  Samen stapten we verder en hadden een leuke babbel.  Dat maakte m’n humeur weer wat beter.  Nieuwe ontgoocheling: ik had vergeten m’n batterij op te laden en ik moest voor 3 dagen alleen op stap!  Na enkele telefoontjes met Willy konden we elkaar vinden in het dorpje Grañon.  We spraken daar af wààr Willy me mijn opgeladen batterij zou kunnen teruggeven.  Bij het buitengaan van het dorpje wenste een dorpeling me vriendelijk goeie morgen, gaf me de hand, voelde dat die van mij koud waren en nam toen met beide handen de mijne vast om ze op te warmen.  Ik denk dat vele bewoners langs de Camino de pelgrims gunstig gezind zijn.  Voor ik vertrok wenste hij me: “buen Camino”.  Ik kon er weer tegenaan!  De mooie glooiende landschappen volgden elkaar weer op.  Vaak troffen we infoborden aan langs de route.  Willy passeerde nu en dan langs de camino en af en toe wachtte hij me op… een opkikker!  Zo toeterde hij van op de N-120 naar ons en zwaaide.  Een Frans koppel voor me zwaaide terug en ze zeiden verwonderd: “regarde, c’est une voiture de la Belgique”.  Ik reageerde spontaan “oui, c’est mon marie” et voilà, we waren weer op dreef.  Zo zie je vaak oude bekenden terug of ontmoet je nieuwe mensen.  Ik liep vandaag ook vele kms alleen.  Het deerde me niet, je laat alles eens bezinken.  Vlak voor het laatste stadje stond Willy me op te wachten met de volle batterij.  Hij filmde toen ik arriveerde.  Juist op dat moment haalde ik Gill en Jacky in.  Het was opnieuw een leuke ontmoeting.  Boven onze hoofden zweefden talrijke roofvogels.  Ik nam afscheid van Willy en hij vertrok naar een camping in Burgos.  Wij zochten in Belorado onze Aubergue op.  ’s Avonds zat iedereen zo wat samen in een onthaalruimte.  De een wat lezen, de anderen kaarten, nog anderen waren bezig met hun I-phone.  Daar stond ook een Pc.  Toen ik vroeg aan een Ier, Tracy, of die pc voor iedereen toegankelijk was, bood hij me spontaan zijn I-phone aan en kon ik de mails van mij controleren op zijn toestel.  ’s Avonds aan tafel was het weer een zeer internationaal gezelschap: Australië – Costa Rica – New Mexico – Hongarije – Frankrijk – België.  Het blijft me verbazen!  En voor 8€ kregen we een heerlijk pelgrimmaal (slaatje tonijn, daarna kip met groenten en brood en als dessert pudding).  Om 8.45u. zat ik reeds in bed.

17-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 16 september  2014

Nájera – Santo Domingo de la Calzada 21 km

Voor ik start met m’n verhaal wensen Willy en ik Ignace een dikke proficiat met z’n verjaardag!

Om 21.00u probeert een mens te slapen, maar de stad denkt daar anders over!  Groot feest: fanfare door de straten, muziekanten, zangers, woelig, feestvierend volk… en dit ging door tot laat in de nacht, neen, tot vroeg in de morgen.  Om 23.30u. was er zelfs nog een spectaculair vuurwerk!

Toen we, zoals gewoonlijk rond 6.30u 's morgens vertrokken, stonden de laatste feestvierders nog aan de bars in de nauwe straatjes verder te “lallen”.  Een jonge gast, waarschijnlijk nog wat nuchter(der), wist me toch de juiste richting te tonen om uit de stad te geraken.  Met Marianne en Maria (een Noorse moeder en dochter) trok ik verder tot het volgende dorpje.  Intussen was de zon weeral op!

Onze tocht liep opnieuw door een magnifiek landschap.  De wegeltjes slingerden door wijn-, stoppel- en andere lieflijke velden.  Nu en dan ontdekte je een kilometerpaal met daarop de afstand tot aan Compostela.

Voor me liepen twee jonge gasten (Piétro en Gianni) heel langzaam.  Ik zag dat de ene echt moeite had om te wandelen.  Inderdaad, hun pelgrimstocht zat er op.  Gianni’s  voeten waren zo kapot dat hij de rest van de Camino niet meer aankon.  “Maar volgend jaar vervolgen we onze tocht” zeiden ze beiden vol enthousiasme.  Eenmaal gebeten door die Camino-microbe geraak je er niet meer vanaf!

In Spanje zijn vele jongeren werkloos.  Vandaag stond zo’n werkloze langs de Camino met fruit, drankjes, koekjes, ….  Je mocht betalen wat je wilde.  Een poging om toch wat geld in ’t laatje te krijgen!

De laatste kilometers wandelde ik samen met een kranig (iets ouder) mannetje uit Tenerife.  Hij sprak alleen Spaans, ik kon geen woord.  Hoe wij samen gecommuniceerd hebben … ’t was spectaculair.  Maar toen hij zich inschreef in de Aubergue ( ik zou op een camping bij Willy overnachten) namen we hartelijk afscheid. 

Voor ik naar het punt van afspraak met Willy ging, trok ik eerst nog naar de kathedraal.  Daarin verblijven twee levende witte kippen.  Daar hangt een legende aan vast!  (Dit kun je op het internet wel terugvinden!)

De rest van de dag brachten Willy en ik door op de camping.  De superhete dagen zijn voorbij.  Vaak komen (donder)wolken opzetten.  Maar voorlopig blijft het droog en kunnen we nog buiten leven!

16-09-2014 om 16:01 geschreven door christine bentein  

maandag 15 september  2014

Logroño - Nájera   31 km

Moeder en Trees, jullie waren bij me van de eerste wakkere minuut! 

Vooral was ik bij moeder vandaag.  Weet dat we, ook al waren we niet lijfelijk in Poelkapelle, bij jullie en moeder waren tijdens de gedachtenismis.

En aan Trees stuurde ik een SMS: “Gelukkige verjaardag”.  Ik weet, ’t was voor jou een moeilijke maandag, maar ik hoop dat vele lieve collega’s jou in de watten gelegd hebben.  Dat verdien je!  Hopelijk heb je wat van je dag kunnen genieten.

Gisteren heeft het water gegoten, met bakken viel de regen uit de hemel!  Willy en ik waren op slechts 20m van onze auto en we konden er niet naar toe!  Toen het ergste toch voorbij was en we bij de wagen aankwamen stond alles onder water.  De riolen konden het niet slikken. (Ben, toch wel een mooie Belgische uitdrukking hé.)

Deze morgen kwam de security onmiddellijk loeren wat er bij onze wagen gebeurde.  Om 6.00u. ’s morgens is het ongewoon op een camping dat er reeds beweging is, vandaar!  6.30u. , m’n vast beginuur, was ik opnieuw op stap.  Twee Canadezen loodsten me mee door de stad.  Dreigende onweerswolken voorspelden niets goeds en inderdaad, korte tijd later liep iedereen met z’n regenkledij.  Tot rond 10.00u. duurde de regenperiode, daarna opnieuw stralende zon.  Ik liep een hele tijd met Ben.  (Hij had z’n vriend Peter uitgezwaaid,  die is met het vliegtuig vanuit Logroño terug naar Nederland.)  Zo zijn er meerdere pelgrims die enkele dagen een deel van de Camino wandelen en het jaar erop een volgend deel.

Ik raad het iedereen aan: wie voldoende tijd heeft en het lichamelijk aankan, de pelgrimstocht te ondernemen: prachtige natuur waar je middenin loopt, verrijkende ontmoetingen, historische gebouwen, lekker eten, … een aanrader.

Ik twijfelde deze morgen of ik 2 etappes in 3 dagen zou verdelen, maar het vlotte vandaag zo goed dat ik toch de tocht tot Nájero aankon.  Vele bekenden, nieuwe kennismakingen, soms ook eens alleen, … zo gevarieerd is deze camino.  In Nájero nam ik afscheid op een terrasje van Ben en Martin (ook Nederlander) want zij zouden nog tot het verdere dorpje trekken (+ 5,8km).  Ik schreef me in, in een Aubergue.  Een douche deed wonderen!  Nog even het traject van morgen overlopen en dan wilde ik m'n brood, toespijs en fruit kopen voor de volgende dag.  Maar ik vond niet onmiddellijk een winkeltje.  Een behulpzame Spaanse dame toonde me de weg.  (Taal blijkt echt geen probleem te zijn, met handen en voeten vertellen we wat we willen!)

Rond 18.00u. zou ik een paella gaan eten en … wie zat daar reeds aan een tafeltje?  Jawel, Gill en Jacky!  Een gezellige avond gehad.

15-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 14 september  2014

Los Arcos- Logroño    28 km

Iedereen wist dat het vandaag een lange tocht zou worden (wie tot in Logroño wilde geraken).  Dus was het weer zeer vroeg uit de veren!  Om 6.30u., met m’n hoofdlamp op, trok ik er weer op uit.  De Vlaamse vrijwilligers wensten me het allerbeste!  Iedereen wandelde in stilte verder.  We zagen een prachtige zonsopgang. 

Ik had de avond ervoor een man met zijn hondje in onze Aubergue gezien (hondje moest buiten slapen).  Vandaag stapten we een eind samen.  Hij was een Baskische (droeg de typische Baskische pet) priester en had nu één jaar de tijd om te bezinnen en wat bij te leren.  Hij zou Engels studeren maar eerst wilde hij de tocht naar Compostela maken om te mediteren, te bidden, na te denken … 

Rond 8.00u. stuurde ik een SMS naar Bert: “Gelukkige verjaardag”.  Ik wandelde net een pittoresk dorpje binnen.  Maar het idyllische was vlug voorbij.  Een stel jonge gasten met hun pinten nog in de hand, zwalpten rond me.  De biergeur straalde fel.  Gelukkig liepen er pelgrims voor of achter me, want ik voelde me niet 100% op m’n gemak bij hen.

Na dit voorval keerde de rust terug.  Velen lopen peinzend verder.  Ook de momenten dat ik alleen wandel, gaan m’n gedachten alle kanten uit.  Vele mooie landschappen ontvouwden zich voor onze ogen.

Maar steeds ontmoet je weer anderen of zie je bekenden terug.  Zo wandelde ik opnieuw een hele tijd met Paola, maar ook met iemand uit Mallorca en Grand Canaria.  Ik blijf me verwonderen over die vele nationaliteiten!

Tweemaal op de weg stonden vrijwilligers met eten en drinken.  De eerste keer aanvaardde ik een lekkere boterham en drankje, de andere keer mochten we zelfs proeven van de Rioja-wijn.

Ik trok Logroño binnen met Paola en een man uit Nederland.  Ik stapte verder naar de camping, zij gingen de binnenstad in.

Bij de camping was ik redelijk moe.  Mijn heupen en knieën wisten maar al te goed dat het 28 km ver was (+ nog een km extra naar de camping!).

Toch zijn Willy en ik ook nog even naar de binnenstad geweest.  Wat prachtige gebouwen, monumenten, straten, pleinen bewonderd.  Willy wilde zelfs het grote ganzenbord uittesten, … maar hij kreeg de teerling niet geworpen!

Na een lekker douche was het gewoon genieten van de rust en kalmte op de camping.

14-09-2014 om 18:14 geschreven door christine bentein  

zaterdag 13 september  2014

Lizarra/Estella – Los Arcos 22 km

Het mag gezegd worden: Willy blijft me moreel steunen.  Hij staat ’s morgens samen met mij op om me uit te wuiven.  Daarna gaat hij wel opnieuw naar bed om nog rustig door te slapen.  Om 6.30u verliet ik deze morgen de camping.  Alles is dan nog pikdonker.  Met een lampje op m’n hoofd ben ik terug naar de camino getrokken.  De stad Estella was nog zeer stil.  Alleen pelgrims zijn reeds in beweging.  Mijn eerste babbel was met een Frans koppel uit de buurt van Bordeaux.  Zij deden elk jaar mee met de marathon van de Medoc.  Dit is een loopwedstrijd van wijnkasteel naar wijnkasteel, met heel veel wijn-degustaties.  De deelnemers zijn verkleed.  ’t Moet een carnavaleske bedoening zijn.  Zij vertelden me dit omdat we ook aan een wijnkraantje kwamen bij het Monastereo de Santa la Real.  Een wijnboer had er niets beter op gevonden twee kraantjes te voorzien voor de pelgrims: eentje met water, eentje met wijn!  Een leuke stopplaats.  Plots zie ik m’n (enkel) Portugees sprekende Braziliaan terug.  ’t Was een hartelijke ontmoeting met een warme knuffel, ook al konden we bijna geen woorden uitwisselen.

Ook Jille en Jacky, de twee dames van m’n eerste dag zag ik terug.  Het doet zo goed mensen terug te ontmoeten.

Intussen wandel je steeds verder door prachtige golvende velden.  Hoe dichter tegen de middag, hoe warmer de zonnestralen branden.

In het dorpje Azqueta had ik een zeer merkwaardige ontmoeting met een plaatselijke man.  Hij kon geen andere taal dan het Spaans.  Gelukkig waren op dat moment 2 vrouwen bij me (Spaanse en Estlandse).  We mochten mee naar zijn huisje, kregen een speciale stempel van hem (trouwens iedere avond moeten we ergens een stempel bemachtigen in ons stempelboekje om onze Credential te verkrijgen in Compostela), en hij troonde ons mee naar een steen waarop het symbool van Compostela staat (zelfde als z’n stempel).  Hij praatte honderduit.  De twee andere vrouwen bleven nog een hele tijd bij hem, ik trok verder!  Ik denk zelfs  dat Arnout Hauben diezelfde man ook ontmoet heeft toen hij de Camino volgde.

We hadden geluk, rond de middag vonden we een beetje schaduw en wat banken om te picknicken.  Op de knapzak van de dame naast me zag ik het woord Zuid-Afrika staan.  Inderdaad, wij spraken samen in het Nederlands-(Zuid)Afrikaans. 

Aangekomen in Los Arcos zocht ik de Aubergue die gerund wordt door het genootschap van de Vlamingen.  Edward en Fons verwelkomden me heel hartelijk.  Ze vertelden me dat er weinig Vlamingen tussen de 13000 pelgrims per jaar (in hun aubergue alleen) zitten.  Ik was er dus één van!

Met een Duitse kamergenoot Paola trok ik nog even de stad in om wat inkopen te doen.  Op een gezellig pleintje at ik een verfrissend slaatje (met Jille en Jacky)

’s Avonds om 20.00u. was er een mis met op het einde een zegening voor alle pelgrims.  Iedereen kreeg in zijn taal het gebed voor de Pelgrim mee.  De kathedraal was binnenin PRACHTIG!  Op foto kun je die pracht en praal niet weergeven!

Om 21u. was het bedtijd.  Deze nacht sliepen Willy en ik dus weer apart.

13-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 12 september  2014

Puente la Reina – Lizarra/Estella 22 km

Rond kwart voor zeven was ik opnieuw vertrekkensklaar.  Willy ging mee tot aan de campingpoort daar we niet wisten of die al dan niet op slot zou zijn.  Neen, ik kon starten met m’n tocht.  Maar wat een prachtige sterrenhemel!  Vele sterrenbeelden kon Willy me tonen.  (Hier is de verlichting ’s nachts veel minder dan in ons Belgenlandje!)
De pijl richting Compostela met 550 km zal wel in vogelvlucht geweest zijn, want we moeten er nog veel meer afhaspelen! (+ 700km)

Vandaag veel alleen gewandeld, veel tijd om na te denken.  Wel eventjes samen gestapt met een Australische dame die in Nederland geboren was, tot 2 jaar daar gewoond heeft en toen ze 13 was, teruggekomen is voor 4 jaar.  Daardoor kon ze vlotjes Nederlands praten.  Ook met een Fransman, ( woont in Côte d’ Opale) een eindje samen babbelend verder gewandeld.

Plots hoorde ik achter mij het liedje van Yvan Heylen: “Hé schoon wijveke, ge weet da’k a gaerne zie, …”  Daar waren ze weer, m’n (bijna) trouwe Friese pelgrimvrienden.  Gisteren zijn ze even tot bij ons gekomen op de camping.  Zij verbleven in de Aubergue Apostol (waartoe de camping behoort).  Waarschijnlijk was dit vandaag de laatste keer dat onze wegen elkaar kruisten, want ze trokken een dorpje verder door dan ik.

Bijna nam ik vandaag de verkeerde weg.  Willy had me juist opgebeld om me te vertellen dat alles ok was op de camping.  Was ik daarna wat verstrooid, ik weet het niet, maar ik miste een gele pijl en liep rechtdoor.  Gelukkig floot een pelgrim achter me (van op afstand) me terug!  Was ik gelukkig zeg!

Voor het einde van m’n tocht vandaag trok ik het kleine “Ermita de San Miguel” uit de 10^de E binnen. (Een klein kerkje dat ooit tot een klooster behoorde.) Het altaar lag er vol met briefjes, foto’s, doodsprentjes, steentjes, … Heel speciaal.

De vele middeleeuwse steden en dorpjes zijn meestal zeer goed bewaard en prachtig om er door te lopen.  Eigenlijk is het een fantastische route.  Vaak kleine wegeltjes, slingerend door het landschap.

Nu zitten we samen, Willy en ik, op de camping.  De thermometer duidt 32°C in de schaduw.  Daarom is het ook zo belangrijk om ’s morgens zo vroeg mogelijk te vertrekken.  Alleen spijtig dat de dagen al zoveel korter zijn.  Vertrekken om 7u ’s morgens is starten in het donker!

Op m’n route denk ik vaak aan jullie in België.  Hopelijk gaat het met jullie ook allemaal goed.  We ontvangen veel mailtjes maar verwacht niet dat we telkens eentje terugsturen.  Sorry daarvoor  maar dat vergt redelijk veel tijd.  Wel vinden we het plezant dat vader ons verhaal kan volgen.  

12-09-2014 om 15:09 geschreven door christine bentein  

donderdag 11 september  2014

Pamplona – Puente la Reina 24 km

Vandaag opnieuw een mooie dag beleefd. 

Maar eerst wil ik nog een kleine anekdote vertellen over gisteren.  Toen we door de stadspoort van Pamplona het centrum binnenkwamen, zaten we midden in een filmopname, zonder dat we dit beseften.  We vonden het kleine tufkarretje met twee schapen in de laadbak zo charmant dat we dit op beeld wilden zetten. Voorzichtig maakten ze ons duidelijk dat we het plein moesten verlaten.  Pas dan merkten we dat we midden die opname zaten.  Wij vonden dit zo plezant, zij niet!

Deze morgen vertrokken om kwart voor 7 om rond 7.00u opnieuw te stappen.  Willy reed dan onmiddellijk door naar de nieuwe stopplaats. 

Al voelt alles ’s avonds zo pijnlijk aan, ’s morgens, eenmaal m’n wandelschoenen weer aan, voel ik me opperbest en kan ik er weer tegenaan.

De eerste pelgrims die ik ontmoette, wandelden in open sandalen.  Hoe is dat mogelijk dacht ik!  Bergen, rotsen, keien,… trotseren, ik zou dat niet kunnen op sandalen. 

En weerom ontmoette ik vandaag verschillende nationaliteiten.  Eventjes op een rijtje: (dat zijn dan alleen nog maar diegene waarmee ik gesproken heb) Ierland – Taiwan – Korea – Engeland – Hongarije – VS – Brazilie – Canada.  Maar ook m’n Friese pelgrimvrienden heb ik opnieuw ontmoet!  We lieten ons door een Spaans vrouwtje fotograferen.  Ze wist bijna niet hoe ze het toestel vast moest nemen.  Ze verstond ook niets van wat we haar duidelijk wilden maken, maar hoe dan ook: het is haar gelukt!  We “plakten” op het beeld!

Iedereen heeft wel z’n eigen verhaal, het is steeds boeiend dit te horen.

Samen met Denny, de Canadees liep ik de laatste kilometers. We hadden ongeveer dezelfde snelheid en we babbelden graag met elkaar("een-engels-frans-door-elkaar-taaltje").  Hij bleef in het centrum in een Auberge, ik stapte door tot net buiten het prachtige stadje, waar Willy reeds in de camping (die aansluit bij een Auberge) was.

Willy heeft daar ook een slang (toch wel een halve meter lang, beweert hij) gezien.

In de camping weer een beetje tot rust komen en alles voorbereiden voor de volgende dag.

11-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 10 september  2014

Larrasoaña - Pamplona 17 km

Om 5.30u. begint het leven in de slaapzaal!  Om 7.00u. is iedereen praktisch vertrokken.  ’t Was nog donker!  Ik at ter plaatse het restje van m’n stokbrood op en vertrok ook op pad, samen met Sheila en nog twee vrouwen uit Engeland.  Hun stap was iets sneller dan die van mij waardoor ik opnieuw alleen verder trok.  Maar dat hinderde me niet.  Rustig aan, niets forceren, genieten van het uitzicht, af en toe een fotostop, …In Trinidad de Arre ontmoette ik de twee vrienden van Friesland.  Dat doet deugd!  En in Pamplona bezocht ik de Kathedraal (3€) met Charlie, één van die Fransen van gisteren.  Trouwens, een heel mooi interieur in die kerk!  Nederlandse toeristen wilden perse een foto van échte pelgrims, en wel degelijk met de St Jakobsschelp op beeld.  Charlie en ik hadden binnenpretjes.

Daarna bezocht ik nog het drukke, verkeersvrije centrum van de stad, ontving in het toeristenbureau m’n stempel en ben ik doorgewandeld tot aan de arena waar de stieren naar toe lopen door de straten tijdens het grote feest: de Sanfermines (6-14 juli).

Terug naar de Puente de la Magdalena (over de Rio Arga) waar Willy en ik afgesproken hadden.  Willy stond er reeds op mij te wachten.  Samen de rest van de namiddag en avond op de camping (7 km van Pamplona) doorgebracht. 

10-09-2014 om 16:57 geschreven door christine bentein  

dinsdag 9 september  2014

Roncesvalles – Larrasoaña  27 km

Vanuit de camping bracht Willy me opnieuw aan de Camino.  (Wel niet helemaal op dezelfde plaats als gisteren, maar in het dorpje dicht bij de camping (Aurizberri).  Om 7.30u stond ik voor m’n nieuwe stap-dag.  Ongeveer een half uurtje stapte ik alleen.  Een Frans koppel haalde me in.  De maan ging slapen, de zon kwam op, boven de bergen.  Ik kon genieten van wijdse berglandschappen, waar hier en daar de mist nog tussen hing.  Maar ook de kleine flora en fauna boeiden me!  Ik wandelde deze keer vaak alleen  Trouwens, de meeste pelgrims stappen gewoon door, nemen af en toe een drink- of eetpauze en babbelen niet veel.  Wel hoorde je vaak “Buen Camino”.  Met een jongen uit Korea heb ik wel enkele woorden gewisseld.  Toen de dorpjes ontwaakten, wensten de mensen je een vriendelijke “Buenos dias!”

Een mooie maar lastige tocht.  Vandaag trokken we door de Spaanse Pyreneeën.

Naar het einde toe vroegen mijn schouders: “Hoe lang moet ik nog die zware lasten dragen?  Mijn heupen en rug sputterden ook wat tegen, mijn beenspieren riepen: "dat begint serieus pijn te doen", mijn knieën schreeuwden ook alarm en één van m’n teentjes heeft het begeven: een beginnend blaartje door te lang, te steil over rotsen te moeten dalen, maar … dat koppig “Benteintje” in me sleepte me voort, verder, vooruit.  Wat was ik gelukkig toen ik het dorpje Larrasoaña zag.  Ik schreef me in bij een man die geen andere taal dan het Spaans kon, maar goed: ik had een bed in de Auberge municipal van het dorpje, in een slaapzaal van 24 mensen.  6€ per nacht.  In een plaatselijk winkeltje kocht ik m’n avondeten.  De uitbater had ooit nog in Brussel gewoond en kon nog een ietsiepietsie Vlaams!!!!

Iedereen stroomde toe.  De slaapplaatsen raakten stilaan vol.  Men moest zelfs mensen weigeren of doorsturen.

Had ik onderweg weinig gebabbeld, ik maakte dit ruimschoots goed in de namiddag.  Op een terrasje zaten we gezellig samen te tateren bij een glaasje.  En geloof het of niet, maar ik fungeerde (bijna) als tolk.  Sheila uit Canada kon enkel Engels, en die babbelde zo graag met zovelen maar kon zich niet verstaanbaar maken in ’t Frans.  De Fransen uit ons gezelschap konden dan weer geen Engels.  Wat heb ik daar allemaal geb(r)abbeld zeg! (2 Fransmannen, 2 Nederlanders (uit Friesland) 1 Italiaan, 1 Canadees en 1Belg!)  Er kwamen zelfs twee vrienden uit Frans Vlaanderen (Hondschote) bij ons zitten.  (Ze hebben zelf een Auberge in hun gemeente voor de pelgrims uit het Noorden!)  Aan het tafeltje naast ons zaten mensen uit Australië.  Wat is de Camino internationaal.

09-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zondag 7 september  2014

Hadden we de nacht vóór vertrek bijna niet geslapen, (late avond van de boekvoorstelling, zenuwen voor het nakende vertrek en het vroege vertrekuur) dan hebben we dit vorige nacht ruimschoots ingehaald.  Bijna de klok rond hebben we doorgeslapen!  Rond 8.30u verlieten we de camperplaats. ’t Was een vlotte tocht.

De mooie gele zonnebloemenvelden waren reeds dor, bruin geworden.  Dan volgden hectaren wijnvelden.  De ranken hingen vol trossen plukklare druiven.  Na Bordeaux reden we kilometers ver door de Landes, een bosrijk gebied.  En even voorbij Bayonne doemden de Pyreneeën voor ons op.  “Daar moet je morgen over” zei Willy me.  Met een benepen stemmetje antwoordde ik positief …  Waar ik eigenlijk ook wel wat schrik van heb is de grote hitte.  Zelden heb ik in België met zo’n temperaturen gewandeld.  Hier zijn de middaguren boven de 30°C.

We reden in die twee dagen 1143 km.  In de camping Municipal in St Jean Pied de Port konden we gemakkelijk een schaduwrijk plaatsje innemen.  (Aankomsttijd was + 15.00u.)  Rond 16.00u. hebben we het oude stadje bezocht. (Unesco werelderfgoed) In de Rue de la Citadelle nummer 39 ontving ik m’n eerste stempel!  M’n tocht kan morgen beginnen!

Jammer genoeg werkt het internet niet met m’n dongle.  Wat er juist misgaat weten we niet.  Hopelijk vinden we een camping met WIFI.  Dan stuur ik alles door op m’n blog en kunnen geïnteresseerden m’n verhaal lezen.

08-09-2014 om 16:46 geschreven door christine bentein  

maandag 8 september  2014

St.Jean Pied de Port   -  Roncesvalles 24 km

Was ik bang van de grote hitte?  ’t Was helemaal niet nodig! Toen we gisterenavond gingen slapen brak er een verschrikkelijk onweer los.  Een echt klank- en lichtspel!  Daarna regende het pijpenstelen! 

Het gevolg daarvan was dat we ’s anderendaags voor de keuze stonden: ofwel over de hoge Pyreneeën, maar dit is behoorlijk gevaarlijk, of de eerder minder moeilijke weg via Valcarlos. Uiteindelijk heb ik (maar ik was zeker niet alleen) gekozen voor de meest veilige route.

Mijn tocht begon om 7.00u. deze morgen en om 16.00u kwam ik aan in Roncesvalles.

Twee vriendinnen (Jille van Wales en Jacky van Engeland) trokken de ganse dag met me mee.  Maar de Camino is bevolkt met alle nationaliteiten.  We liepen eens samen met iemand vanuit Brazilië, dan sloegen we een praatje met iemand vanuit Zweden, nog wat verder ontmoetten we Philippe van Poitiers, … Ja, ’t belooft een rijke, boeiende ervaring te worden.  Bovendien is de natuur prachtig.  Hoog zwevende roofvogels, hele kudden schapen, dikke naaktslakken, hagedissen, … en ik heb zelfs voor m’n voeten een klein (+ 30 cm) slangetje gezien.  Spijtig genoeg was ik te laat met m’n fototoestel!

In Roncesvalles is er een zeer grote Albergue de la Colegiata.  Daar kreeg ik mijn stempel en verliet ik mijn twee compagnons.  Zij bleven dààr overnachten.  Willy stond aan de achterkant van dit grote gebouw op mij te wachten.  In een camping iets verderop verblijven we nu.  Terwijl ik wat bekom van m’n wandeling bereidt Willy als een echte Chef kok ons avondmaal.

08-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 6 september  2014

We zijn vertrokken!  Intussen zijn we reeds 700 km van huis verwijderd.  Een mooie camperplaats in het stadje Couhé. (Frankrijk)  Het is nu 7 uur in de avond.  Deze morgen zijn we om 5.30u. vertrokken.  Alles is tot nog toe vlotjes verlopen.  Als dat maar zo blijft!  We hebben wel wat problemen gehad met onze GPS.  De omvormer van 12 naar 5 volt is kapot.  Wat nu?  Gelukkig is Willy een praktisch denkend iemand en zocht naar een oplossing.  Rechtstreeks werken met de oplader, aangesloten op onze extra batterij in de wagen.  We konden weer verder.

‘t Was wel puffend heet in de wagen.  ‘k Heb het gevoel dat ik reeds “versleten” ben voor ik nog maar één stap in de richting van Compostela gezet heb.  Die heen- en terugrteis is er voor mij teveel aan!  (En voor Willy eigenlijk ook!)  Maar daar kunnen we nu eenmaal niet vanuit!

De laatste dagen waren zeer druk, spannend zelfs.  Er moest nog van alles geregeld en aangekocht worden.  De laatste spullen moesten nog in de wagen.  Telkens schoot het door m’n hoofd: wat nog?  Zal alles wel in orde zijn tijdens onze lange afwezigheid?  Hebben we alles wel mee? …

Hoe tijdrovend m’n training ook was, zeker in die laatste periode, één doel had ik nog voor ogen: naar moeder gaan!  Op woensdag trok ik te voet naar Poelkapelle.  Op de begraafplaats was het stil.  Ik was er alleen.  Ik wilde moeder persoonlijk vertellen over m’n tocht, over m’n twijfels of ik het wel zou aankunnen, over het zo lang weg zijn, over...  Moeder zou me van ginder boven wel in het oog houden.  Moeder zou me af en toe wel een duwtje in m’n rug geven.  Moeder zou me volgen, moed inspreken, … Terwijl ik wat onkruid en de verdorde blaadjes aan het opruimen was uit de bloempotjes kwam Willy me oppikken.  Ik mag me gelukkig prijzen dat Willy het ook ziet zitten om samen met mij die lange periode in Spanje door te maken, mee te beleven.  Voor mij is dit een grote steun.  Zonder Willy zou ik die tocht nooit durven ondernemen.  Maar ook moeder zou met me meewandelen!  Ik zou vaak een babbeltje met haar slaan, tijdens de lange trektochten alleen…

Gisteren was het de voorstelling van het boek: Optimisme@levenselixir.com .

Een mooie avond, vol woord en muziek in de kapel van Sint Idesbald.  Verrassend was het moment waarop de mede-auteurs, de getuigen op het podium geroepen werden. (André en Joost waren er niet bij. André is niet meer en Joost vecht – voor de derde keer – tegen die verdomde, knagende, verwoestende cellen!  Joost, we duimen voor jou!  Zijn vrouw Christiane kwam in zijn plaats naar voor.  Moedig!)

Je kunt je niet inbeelden hoe deugddoende die laatste babbels waren met ons buren, met m’n (schoon)broers en (schoon)zussen, met m’n collega’s, met vrienden!

Bedankt jullie allen die gekomen zijn.  Het voelde goed, het was een steun voor mij en die anderen.

We zijn niet zo lang gebleven, goed wetende dat we ’s anderendaags vroeg uit de veren moesten, vroeg wilden vertrekken en het een lange, vermoeiende dag zou worden.

Gisteren stuurde ik naar familie en vrienden het adres van m’n blog door. Wie wil, kan me – hopelijk – volgen!  

06-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

05-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

maandag 1 september  2014

De laatste dagen voor vertrek!  't Worden "gezonde" zenuwachtige dagen!  De praktische voorbereiding slorpt veel van onze tijd op en maar best ook! Zo piekeren we niet te veel!  Is alles ok voor ons huis?  Weten de “thuisblijvers” wat en hoe?  Zit er niet te veel, maar ook niets tekort in m’n rugzak?  Hebben we alles in de wagen gestopt?  Nog maar eens het lijstje overlopen …

Vandaag is 't wel 1 september: start van een nieuw schooljaar ... en het doet me wel iets ... niet te moeten vertrekken richting De Zilten of Ten Bunderen. Vandaag reizen mijn gedachten tussen Sint Idesbald en Compostela ...

Deze morgen lag er een briefje in de bus van een collega om me het allerbeste toe te wensen op m’n tocht.  Zowel de sprekende foto  (een mooie kronkelende weg tussen wijnvelden) als de wijze raadgevingen pakten me.  Bedankt voor die steun, Inge.  (Volgend jaar zwaai ik je uit, hé!) 

In die laatste periode heb ik al veel aanmoedigingen  ontvangen van familie, vrienden, collega’s,…via kaartjes, sms’jes, mailtjes of gewoon tijdens onze babbel met elkaar. 

M’n broers en zussen schonken ons een kaartje tijdens de jaarlijkse fietstocht (je weet wel, de tocht van + 25 km die ik op 15 aug. te voet uitgetest heb!) ipv het traditionele plantje.   Ook daarin steunen ze me ten volle!  Het ontroerde me te lezen dat zelfs moeder over ons- van achter een wolkje - zal waken.

 (En nu we het toch over de fietstocht hebben: ’t was een mooie, aangename namiddag!  Eerst een heerlijk kopje koffie met een lekker stukje taart, dan een fietstochtje door natuurdomeinen, tweemaal onderbroken door een gezellige en lekkere drank- en snoepstop, om te eindigen in ’t Rhodesgoed voor ons avondmaal.  Een geslaagde, plezante familienamiddag!)

Zelfs de pastoor haalde op het eind van de zondagviering een slottekst naar boven om mij in naam van zichzelf en de gemeenschap van Huize Sint Jozef (waar ons vader nog steeds verblijft) het beste toe te wensen.  Als dat geen verrassing was! 

In die laatste periode probeer ik toch mijn wandelritme bij te houden.  Zo kwam ik te voet bij de apotheek aan. Toen ik, met m’n wandelschoenen binnenstapte en mijn voorgeschreven ontstekingsremmende medicatie aankocht, (in geval van nood, je weet maar nooit)  was de apothekeres toch wel nieuwsgierig.  Ze had me reeds meerdere malen zien wandelen voor haar deur.   Ook zij vond het een moedig initiatief en steunde me volmondig!

Dat wil ik nog meedelen:  tijdens m’n afscheid op school kreeg ik van Filip een mantranita met de nodige uitleg. Dit is een gebedskraal voor de hindoes en de boeddhisten, een mala, (gemaakt van de zaden van de rudraksha, een immer groenblijvende boom).  Mijn besluit stond vast.  Vanaf de eerste dag van m’n pelgrim-avontuur draag ik deze. Filip, dank je wel voor dit hartverwarmend, symbolisch geschenkje!

01-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

zaterdag 23 augustus  2014

Ik heb het gehaald!  De 4-daagse zit erop!  Met een “proficiat” kreeg ik m’n medaille in ontvangst.  Ja, het doet je wat!

Deze morgen stond ik weer stipt (voor) op tijd aan de startplaats.  Opnieuw mochten we een prachtig parcours afwerken.  Langs Dikkebus vijver, in de richting van Heuvelland, langs de site “Bayernwald, door Voormezele om via de Verdronken Weide terug te keren naar Ieper. 

Wat is het Heuvelland toch mooi: prachtige vergezichten, golvende landerijen, kronkelende wegeltjes door de velden, … alleen testten de kuitenbijters af en toe de spieren en gewrichten.  Ook dat hoort bij dit idyllisch Heuvelland.

Deze streek kent ook veel oorlogsmonumenten, groot en klein.  Je vindt ze terug op dorpspleinen, langs wegen maar evenzeer midden in een veld of weide.  

Ook deze keer bevoorraadden ze ons met water, energiedrankjes, koekjes, … Bovendien was het weertje prima om te wandelen.  Af en toe zon, af en toe wolken, geen regen!  Ideaal!

Plots rinkelde m’n GSM.  Eric belde me op.  Hij had zich vandaag ingeschreven voor de 8 km.   Al wandelend vertelden we onze bevindingen aan elkaar.  Een plezante verrassing!

De vierdaagse werd plechtig afgerond met een ceremonie onder de Menenpoort.  De Last Post, een bloemenhulde en daarna een defilé tot op de Grote Markt van militairen, eregroepen rond “den Grooten Tocht”, een aantal muziekkapellen en alle wandelaars van de vierdaagse.  Als je zelf één van hen bent, dan ben je een tikkeltje trots maar terzelvertijde ook wel wat emotioneel!

23-08-2014 om 20:09 geschreven door christine bentein  

vrijdag 22 augustus  2014

Toen de burgemeester van Diksmuide in het bijzijn van Frederik Van Lierde (als BV) het startschot gaf, stroomden weer meer dan 5000 mensen over de markt, tussen de startvlaggen,onder de scanners (om de batches te registreren).  De derde dag van de 4-daagse was begonnen. (Gisteren was er een record aantal deelnemers van meer dan 7000!  Dat is toch serieus de moeite hé!)

Opnieuw waren er langs het parcours ceremonieën ter ere van de gesneuvelden tijdens de eerste wereldoorlog.  Door de micro vernamen we deze morgen dat net op vandaag, honderd jaar geleden, de oorlog het meeste slachtoffers geëist had, namelijk rond de 42000 soldaten!  Eigenlijk kunnen we dat niet vatten!  Ook op het Belgische militaire kerkhof van Keiem was er een bloemenhulde, maar deze verliep later dan ik er voorbij kwam.

De weergoden waren ons echt niet gunstig gezind tijdens deze derde dag. Praktisch de volledige tocht regende het.  ( Mag ik wat emotioneel de vele druppels vergelijken met de tranen die er vloei(d)en om het verlies van zoveel jonge mensen …)

Hilde (een collega) had ook ooit de 4-daagse gewandeld en vertelde me dat ze op de derde dag een dipje had.  In de brochure stond dat die derde dag voor velen de moeilijkste was.  Ik moet de geruchten gelijk geven.  Ook ik had tussen de 10 en 15 km een moeilijke periode.  De regen bleef aanhouden, er waren weinig gelegenheden om eens uit te rusten, ’t was vaak windop.  Maar in Vladslo waren alle zorgen weer van de baan.  Een lekker broodje met worst en een heerlijke babbel met (ook) een alleen stappende vrouw brachten soelaas.  Het aangeboden energiedrankje krikte lichaam en geest weer helemaal op!  Ik kon er weer tegenaan!  Door de modder, over kiezeltjes, langs glibberige paadjes, ja, de regen maakte het ons niet gemakkelijk maar ook die derde tocht heb ik met glans doorstaan. 

Meer nog:  ik heb er zeker nog 3 km bij gestapt.  Willy zat langs de IJzer te vissen ter hoogte van Sint-Jakobs-Kapelle.  Dit stukje buiten het parcours kon er ook nog bij!

Willy was best trots z’n vangst (waartussen een brasem van zeker 50cm zat) te tonen.  Dit moest op foto!  
Moe, maar content keerden we huiswaarts.
De laatste dag wacht op ons!

22-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

donderdag 21 augustus  2014

“Zot zijn doet geen zeer” hoor je vaak zeggen, toch voel je soms wel wat pijnlijke plekken, zeker als je dag na dag serieus doorstapt.  Maar ik mag niet klagen.  M’n tweede dag van de 4-daagse zit erop en die is eigenlijk weer goed verlopen!  Ik heb gekozen om 4 x de 24 km te stappen.

Wat me opvalt, toch zeker bij het begin, is hoe verschrikkelijk snel die wandelaars langs me voorbijrazen!  Hoeveel km per uur die halen: zeker een pak meer dan ik!

Maar daar gaat het bij mij niet om!  Ik wil genieten van die tocht.  Vandaag vertrok die vanop de markt van Poperinge, liep tussen de specifieke hoppevelden, over glooiende landerijen, langs de Lovie, door het domein ’t Coudhof van d’Udekem d’Acoz, door het Helleketelbos om zo opnieuw in stad Poperinge aan te komen.  In Watou mochten we zelfs genieten van een lekker hommelbiertje.  

Bijna tot het einde bleef het droog.  Alleen tijdens de laatste kilometer was de regen een spelbreker. Maar dat kon de pret niet bederven, we hadden het weer gehaald, en zelfs zeer vlot!  

Op naar nummer drie!

21-08-2014 om 16:29 geschreven door christine bentein  

20-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 15 augustus  2014

Nu die pelgrimstocht inderdaad stilaan dichterbij komt, denken we in termen van noodzakelijke “to do’s” vóór vertrek.  Zo wilden we onze tuin toch een beetje onderhouden.  Maar, dat wreekt zich!  Zowel Willy als ik houden er een pijnlijke rug aan over.  Trainen wordt dubbel zo zwaar … het risico om helemaal te sneuvelen wordt met de dag groter!  Opletten geblazen!

Iets ontgoocheld stond ik deze morgen op.  Ik voelde me weer niet 100% oké.  M’n rugklachten waren niet verdwenen. Koppig wilde ik toch doorzetten: ik zou onze jaarlijkse fietstocht van de broers en zussen Bentein te voet inlopen: bijna 25 km.  Elk jaar is iemand verantwoordelijk voor die fietsroute.  Dit jaar was het onze beurt.  Willy en ik hadden enkele weken geleden die tocht reeds gefietst, van knooppunt naar knooppunt.  Best wel een mooie weg, langs de vaart van Roeselare, via Ardooie ’t Veld, naar ’t Rodesgoed in Izegem (waar we dan ’s avonds blijven eten) en dit steeds via landelijke wegeltjes.

Vandaag   heb ik datzelfde parcours te voet afgelegd.  Nu besef ik pas goed wat het is, écht door te stappen over een lengte van méér dan 20 km.  Het is niet te onderschatten.  Wat ik mezelf zeker zal moeten opleggen, is af en toe een pauze in te lassen om m’n spieren, knie- en heupgewrichten en rug de kans te geven ietske te recupereren.  Mannekes,  zo’n pelgrimstocht vraagt toch enorm veel van m’n lijf, m’n tijd, m’n moraal, …  Ik had dat onderschat, geef ik grif toe!

15-08-2014 om 20:43 geschreven door christine bentein  

zondag 10 augustus  2014

We zijn intussen reeds enkele dagen terug thuis.  ’t Was een mooi reisje.  Alleen ons Belgisch weertje strooide af en toe wat roet in het eten. 

En ja, het internetten lukt wel, maar zeer moeilijk!  Met veel moeite, het best buiten de tent en buiten de auto, kon ik op Google, Scarlet, …  Was het omdat we in een dal lagen?  Was het omdat dit nog eerder een weinig bevolkte streek is en internet nog niet zo uitgebreid is in dit gebied, ik weet het niet.   Ik vraag me alleen af of dit in Spanje ook zo traag en dus automatisch ook zo moeilijk zal verlopen!  We zien wel!

Willy heeft vele uurtjes kunnen vissen aan de oever van de Semois en ik heb ettelijke kilometers gewandeld in de streek.  Beetje bij beetje sterken m’n spieren en m’n uithoudingsvermogen aan. 

Willy heeft dààr, aan de brug bij Chassepierre, een kanjer van een snoek (94cm) helpen uit het water halen.  Daarbij beet de roofvis hem behoorlijk in z’n duim.  (Wat een scherpe tanden heeft zo’n snoek, zeg!) 

De dag na onze thuiskomt trok ik te voet naar Francine en Danny’s.  We waren er uitgenodigd om te nieuwjaren (in de zomer!)  In de gietende regen liep ik de laatste kilometers.  Dat staat me in Galicië zeker ook te wachten.

Nu nog de vierdaagse van de IJzer als extra trainingsdagen en dan nadert m’n trektocht naar Compostela met rasse schreden.  Het begint te kriebelen (soms uit angst, soms uit enthousiasme).

10-08-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein