donderdag 25 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ledigos – Sahagún 16 km

Willens, nillens werd ik véél te vroeg wakker.  In de slaapzaal zag je de zaklanpen en hoorde je “gekrevel” van de eerste pelgrims, zeker reeds om 5.15u.. Dus ben ik ook maar op stap gegaan, in het pikdonker, alleen, zo rond 6.45u.  Midden de velden vond ik niet onmiddellijk de gele pijl.  Met m’n zaklamp speurde ik de boorden van de veldweg af, zoekend naar de wegwijzer.  Op dat moment liepen kleine diertjes verschrikt weg.  Ik had hen verstoord met het felle licht van m’n hoofdlamp.  Gelukkig nam ik de juiste weg en bereikte vlot het volgende dorpje.  Het was verschrikkelijk koud!  Om wat op te warmen kocht ik in het volgende dorpje een koffie met croissant.  Ik zat binnen, warmde m’n handen aan de koffie.  Ik kon er weer tegenaan.  Tweemaal maakte ik vandaag iets mee dat me deed nadenken:  een gedenksteen van 2013  “in memorium” … een pelgrim, gestorven langs de camino en een dame die na me zo lelijk gevallen was.  Ze moet uitgegleden zijn over losse stenen en recht op haar gezicht gevallen zijn.  Haar tand was afgekraakt en ze bloedde hevig.  Met enkele andere pelgrims brachten we haar de eerste zorgen toe.  Ze beweerde opnieuw te kunnen lopen.  In Sahagún zou ze haar man telefoneren. De camino zat er voor haar noodgedwongen op. 

Heel vaak zie je kapotte schoenen langs de route.  Maar deze hadden toch wel een heel speciaal plaatsje weten te bemachtigen.  Wie dat voor mekaar gekregen had ... (zie foto)

Bij een klein monumentje langs de route zag ik een Bulgaarse vrouw.  Zij droeg een lintje in de driekleur van haar land.  Telkens ze voorbij iets belangrijks kwam, knipte ze een stukje van dat lint af en legde het erbij.  Ik nam een foto van haar, zij van mij.

Met Jean, een man uit de VS, wandelde ik ook enkele kms samen.  Op het eind van m’n tocht praatte ik nog met een meisje uit Argentinie.  (Nu woont ze tijdelijk in Parijs.)  Ze kende ons manneke Pis uit Brussel, en “Belgium, that’s a good beer-land” wist ze me te vertellen.

Toeval, toen ik de N-120 moest oversteken, kwam Willy net voorbij, op weg naar de camping in Sahagún.  Hij kwam echter te vroeg aan op de camping.  Spaanse uren zijn zeer rekbaar …  ’t Komt er niet op aan!

Samen zitten we nu op ons gemakjes.  Gisteren had Willy een nieuwe compagnon om hem gezelschap te houden.  Het roodborstje at bijna uit z’n hand, zo dicht durfde dat beestje bij Willy komen.