maandag 22 september  2014

Castrojeriz – Fromista 23 km

Gisteren was ik zo vroeg op de camping dat we samen ons middagmaal nog konden nemen.  Daarna vulde ik dadelijk m’n blog aan.  Nadien wandelden Willy en ik nog wat in het dorpje. Wat zien sommige huizen er armzalig, vervallen uit!  ’s Avonds genoten we van een lekkere paëlla.  Op dat moment regende het pijpenstelen.  In de cafetaria hingen mooie knoflookvlechten.  Blijkbaar bestaat , in dit dorpje, een wedstrijd in het maken van de mooiste (en langste).

Deze morgen zorgde Willy opnieuw voor de ontbijttafel op ’t moment dat ik me klaarmaakte.  De camping lag vlak bij de camino.  (Er verbleven zelfs andere pelgrims op de camping).  Gisteren zochten Willy en ik tevergeefs naar 2 stenen doodshoofden  (bij de verkeerde kerk).  Deze morgen zag ik ze in de verlichte straat aan de Iglesia de Santa Domingo.

Op het einde van de stad stond een Canadese vrouw te wachten op de eerste pelgrim met een lampje, (want eenmaal buiten het dorp is het pikdonker.)  Samen stapten we verder.  M’n hoofdlamp bracht “verlichting”.  Met Camilla, een Italiaans meisje beklom ik de Tafelberg.  Best een serieuze beklimming.  Een wijds uitzicht was onze beloning.  Stijgen betekent ook dalen.  18%, da’s de moeite, geloof me!  Dan weer  volgde het ene glooiende taferelen na het andere.  Ik stak m’n hoofd binnen in een klein kerkje: San Nicolas.  Ik werd daar zo gastvrij ontvangen door de conciërge(?)/Hospita(?)/priester(?).  Het was tegelijk een kerk en aubergue. (Vooraan het altaar, in ’t midden een tafel voor ontvangst en achteraan eet- en slaapgelegenheid).  De man bood me melk en koek aan en ik kreeg een speciale stempel van dit plaatsje. 

Plots zag ik Richardo (die Duitse dame die me drop gaf) terug.  Een warme, emotionele en hartelijke vrouw.  ’t Voelde echt goed met haar een babbel te hebben.  In ’t laatste dorpje voor Fromista (Boadilla) bestelde ik een koffie, at m’n croissant op en maakte gretig gebruik van hun WC.

Nog 6 kms te gaan. 

Ik voel me nog steeds prima.  M’n gewrichten, m’n spieren, m’n rug, m’n geest: alles ok!  Alleen m’n kleine teen baart me wat zorgen.  Die duwt en nijpt enorm in m’n schoenen.  Hopelijk nekt dit me niet. 

De laatste kms liep ik met twee jonge gasten uit Parijs.  Deze keer moest ik m’n beste Frans bovenhalen …!...

Eenmaal aan de Aubergue Municipal ontmoette ik weer vele bekenden.  Elk kwam, de ene al wat meer dan de andere, moe en versleten toe, maar na een douche en wat eten voelden de meesten zich weer opperbest. 

Het sobere kerkje in Fromista (uit 1066): Iglesia de San Martin draagt prachtige kraagstenen: mensen, dieren, duivels, erotische taferelen, bloemen, fabelfiguren, … Ook binnenin zie je boven de zuilen prachtige motieven. 

3 Ieren en 1 Noor nodigden me uit aan hun tafel op een terrasje.  Voor de Ieren zat de camino erop.  Volgend jaar vervolgen ze hun pelgrimsroute.  Het was een plezante namiddag.  De hevige regen joeg ons naar binnen. 

Met diezelfde mensen at ik ’s avonds een pizza. 

Dag Chris,

We werden dood jenny op de hoogte gebracht van je uitdaging.

Wat een doorzettingsvermogen zeg, wat een fantastische man die je vergezelt.

We volgen je verder op je tocht, veel moed, veen vriendschap,veel innerlijke vreugde.

We hopen je te ontmoeten voor je verhaal

We stappen met je mee in gedachten

Vriendelijke groet

Lieve sinnesael

23-09-2014 om 18:31 geschreven door lieve sinnesael