zaterdag 4 oktober  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Villafranca del Bierzo – La Laguna 27 km

Achteraan de camping stroomde de Rio Cúa.  Dat was een zalig, rustgevend plekje.  Jammer dat Willy er geen Spaanse visvergunning had. 

De baas van de camping wist ons in z’n beste Engels te vertellen dat we ’s morgens vroeg (7.00u.) zeer stil moesten zijn en van de avond ervoor onze auto moesten klaar zetten met de lichten naar de uitgang toe.  Dit om zeker niemand te storen.  (Er stonden amper 4 andere campingcars/tenten!!!!)

Willy voerde me in het donker via de autostrade naar de vlotst te bereiken plaats op de camino.  Dit had 2 gevolgen: ten eerste werd ik op een paar kilometertjes afstand van m’n vorige stopplaats afgezet en ten tweede moest ik noodgedwongen de minder boeiende route volgen.

Inderdaad,  tot Vega de Valcarne viel er niet veel te beleven.  Steeds wandelde ik naast de N-VI.  De autostrade was altijd wel ergens, nu eens links, dan weer rechts. Een (schrale) troost, de rivier hoorde en zag je ook wel altijd.

Elk kerkje dat open was, ging ik binnen.  In Spanje vereren ze heel sterk Maria.  Overal merk je mooie beelden met kaarsjes ervoor van haar.  Meestal is er vooraan een prachtig versierd, barok hoofdaltaar.

Ik was reeds voor 11.30u. in Ruitelàn, m’n eindbestemming.  Daar kon ik de aubergue maar om 13.00u. binnen.  Ik at er m’n middagmaal op en besliste verder door te trekken.

Vanaf toen begon de klim.  Een serieus keien/rotspad bracht me van 630m tot 1200 m hoogte.  In het boekje waarschuwden ze voor de koeienvlaaien. (uitglijden)  Inderdaad, er lagen grote … Hoeveel keer moeten deze dieren die steile paden op en af?

Hoe vermoeiend het ook was, de uitzichten beloonden me telkens opnieuw.

In de aubergue trof ik weer veel bekenden aan.  Ik praatte ook enige tijd met een psychotherapeute, Kirsten, uit Nederland over de eenvoud van de camino en de luxe waarin we normaal baden.

Rond 18.00u. gingen we samen eten.  Een lekkere en gezellige tafel.  Terwijl we aten zagen we door het raam de schapen over de straat lopen.   Ze werden naar hun stal gebracht door het boertje te paard en z’n hond.  Ook de koeien (je hoorde de bellen van heinde en ver) werden binnengebracht.  Dit is echt nog een oud boerendorpje, hoog in de bergen.

Plots kwam de mist (lagere wolken) boven het dorpje hangen.  We zaten in de wolken.  Het regende.  Hopelijk kunnen we morgen in het droge starten!