zondag 21 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hornillos del Camino – Castrojeriz 20,5 km

Vandaag wandelde ik praktisch de volledige afstand alleen.  Ook dat is pelgrim zijn!  Raar, maar de meeste gekende gezichten van de eerste etappes zag ik niet meer.  Ofwel stapten die veel sneller en zijn die reeds verder op de camino ofwel moesten ze noodgedwongen stoppen (verlof ten einde).  Dat doet wel iets, je had een soort band opgebouwd …

Maar het alleen zijn hinderde me zeker niet vandaag, ik voel me (voorlopig) nog steeds in prima doen!

Deze morgen, toen ik wakker werd was m’n eerste gedachte: “wanneer ontmoet ik eens een BELG?”

Toen ik om 6.45u. vertrok was het bitter koud. (Willy vertelde me later dat het slechts 10°C was rond 8.00u.)  maar de sterrenhemel was prachtig.  Zoveel sterren kunnen we in België nooit zien!  Veel te veel verlichting.

Eenmaal het kleine dorpje verlaten, trok het wegeltje weer door uitgestrekte velden.  ’t Was als een soort hoogvlakte.  In de verte zag je grote windmolenparken.  In het schemerdonker leek het op kerstversiering: de lichtjes knipperden aan – uit – aan - uit telkens de wieken boven de lampjes draaiden.

11 km ver liep het pad vóór we het eerste dorpje binnenwandelden.  Ik kocht er een koffie en at er m’n ontbijtkoek op(de dag voordien gekocht, want op zondag zijn geen winkels open).  Opnieuw 10 km verder met weinig huizen.  Op zo’n momenten, wanneer je alleen wandelt, gaan je gedachten naar thuis.  Zou vader het goed stellen aan de kust?  Hoe klaren Lies, Bert en Ward het in ons huis?  Hoe dik zou het buikje van Joke al zijn? Zijn Ward en Joke al verhuisd?  Wat met m’n vrienden van school?  … Ja, op de camino heb je tijd zat om na te denken. 

Het was nog geen 12.00u. en ik was reeds op de camping.  Als alles zo verder vlot, dan hoop ik die eindmeet toch te halen!