Hoe komt een mens op het idee de pelgrimstocht naar Compostela te ondernemen?  Ik weet het zelf niet. Maar ’t boeide me. 

Een paar jaar geleden trok Hans, een collega, met de fiets naar dat bedevaartsoord, helemaal alleen, vertrekkend vanuit z’n thuisbasis!  Chapeau.  Met enkele sms’jes bleef ik op de hoogte van z’n route, z’n ervaringen, z’n doorzetting.

In “Knipoogje” (een foto- en filmclub in Roeselare) was er een voorstelling van een Compostela-ganger.  Zijn verhaal, zijn foto’s – prachtige natuur- en cultuurbeelden – maakten bij mij iets los: “Kan ik ook zoiets?  Zou ik dat ook wagen?   Ik mijmerde wat rond zo’n droombeeld. 

Arnout Hauben toonde in “Man bijt hond” z’n voettocht, z’n contacten, z’n stappen en overnachten, z’n … over een jaar heen.  Opnieuw prachtige beelden, mooie verhalen, soms ook tegenvallers, … Jawel, het wakkerde m’n goesting om het ook te ondernemen serieus aan.

Vorig jaar kwamen twee enthousiaste vrienden van Brian (godsdienstleraar)  vertellen in een paar klassen over hun pelgrimstocht.  Zij hadden de kustroute genomen, met tent en knapzak.  Ik ging luisteren.  Leerlingen hadden een lijstje met vragen opgesteld en na de voorstelling mochten ze die stellen.  Veel verder dan dat lijstje kwamen de gasten niet.  Juf. Christine stelde er des te meer!  Hun verhaal boeide me zo dat ik dààr, bij die twee “trotters” voor het eerst vroeg: “zou ik ook die pelgrimstocht  kunnen waarmaken? Ik ben toch niet meer van de jongste!”  Die twee jonge mannen gaven me de nodige courage.  “Doe het!”  Het klonk kordaat, toen.

Toen ik 50 jaar was, kreeg ik borstkanker.  Op dat moment stortte m’n leven in!  “Hoe lang heb ik nog te leven” flitste het door m’n hoofd.  Maar na de operatie vocht ik terug.  “Ik wil verder.  Ik wil leven!”  Toen stond m’n besluit vast: indien ik dit overwin, ga ik te voet naar Compostela!

Op 1 september 2014 kon ik op TBS 58+.  Ik had nog de kans – dank zij een overgangsmaatregel – dit mee pikken.  M’n keuze om deze stap te zetten werd nog meer versterkt door m’n pelgrimsdroom. “Nu kan ik dit (misschien) nog lichamelijk aan.  Ik moet niet wachten tot …”

En zo groeide dit idee…                                                                                                 zo begon m’n verhaal.

Christine Bentein

02-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

01-01-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein