zondag 21 september  2014

Hornillos del Camino – Castrojeriz 20,5 km

Vandaag wandelde ik praktisch de volledige afstand alleen.  Ook dat is pelgrim zijn!  Raar, maar de meeste gekende gezichten van de eerste etappes zag ik niet meer.  Ofwel stapten die veel sneller en zijn die reeds verder op de camino ofwel moesten ze noodgedwongen stoppen (verlof ten einde).  Dat doet wel iets, je had een soort band opgebouwd …

Maar het alleen zijn hinderde me zeker niet vandaag, ik voel me (voorlopig) nog steeds in prima doen!

Deze morgen, toen ik wakker werd was m’n eerste gedachte: “wanneer ontmoet ik eens een BELG?”

Toen ik om 6.45u. vertrok was het bitter koud. (Willy vertelde me later dat het slechts 10°C was rond 8.00u.)  maar de sterrenhemel was prachtig.  Zoveel sterren kunnen we in België nooit zien!  Veel te veel verlichting.

Eenmaal het kleine dorpje verlaten, trok het wegeltje weer door uitgestrekte velden.  ’t Was als een soort hoogvlakte.  In de verte zag je grote windmolenparken.  In het schemerdonker leek het op kerstversiering: de lichtjes knipperden aan – uit – aan - uit telkens de wieken boven de lampjes draaiden.

11 km ver liep het pad vóór we het eerste dorpje binnenwandelden.  Ik kocht er een koffie en at er m’n ontbijtkoek op(de dag voordien gekocht, want op zondag zijn geen winkels open).  Opnieuw 10 km verder met weinig huizen.  Op zo’n momenten, wanneer je alleen wandelt, gaan je gedachten naar thuis.  Zou vader het goed stellen aan de kust?  Hoe klaren Lies, Bert en Ward het in ons huis?  Hoe dik zou het buikje van Joke al zijn? Zijn Ward en Joke al verhuisd?  Wat met m’n vrienden van school?  … Ja, op de camino heb je tijd zat om na te denken. 

Het was nog geen 12.00u. en ik was reeds op de camping.  Als alles zo verder vlot, dan hoop ik die eindmeet toch te halen!

21-09-2014 om 14:50 geschreven door christine bentein  

zaterdag 20 september  2014

Burgos – Hornillos del Camino 20 km

(Tel daar nu maar die resterende kms bij van de vorige dag, want ’t was behoorlijk ver van de camping tot aan de camino.)

Gisteren met de (Nederlandse) receptionist van de camping de route via internet opgezocht om van de camping vlot terug op de camino te geraken.  Ik moest de rivier vinden en die dan  steeds blijven volgen.  Willy en ik hebben gisterenavond een korte wandeling gemaakt tot aan de rivier!  Voor mij een geruststelling!

Om 6.45u. vertrok ik dus op het donkere pad langs de Rio Arianzón.  Het was ver, alleen!  Burgos ontwaakte, de straatvegers waren nog aan ‘t werk.  Eindelijk zag ik de pelgrims wandelen, een verademing voor mij!  De eerste stapper waartegen ik praatte was André, een Fransman.  Plots zag ik een golden retriever  Als twee druppels water geleek hij op Tobber.  Ik kon het niet later die een dikke knuffel te geven.  Een kort babbeltje met z’n baasje en ik kon weer verder.  Hier en daar langs de Camino zag ik een affiche hangen van “Child focus”.  Dit trok mijn aandacht want de vermiste jongen was het laatst in Antwerpen gezien.  Spontaan, op basis van deze affiche, kwam ik in gesprek met twee Zuid-Afrikanen, Morian en Susan.  Wat me opviel was dat ik veel nieuwe gezichten ontmoette.  (Ofwel namen sommigen een of twee dagen rust in Burgos, ofwel waren anderen reeds verder op de route of zelfs naar huis.)  Benoit uit Canada praatte met iedereen, ook al kan hij geen woord Spaans.  Met een glimlach kom je overal zei die.

We liepen lange tijd door de voorsteden of –dorpjes van Burgos.  Dat was minder aantrekkelijk.  Plots was er verwarring.  Een gele camino-pijl duidde links aan, maar iedereen ging rechts.   Door grote wegenwerken was de pelgrimroute blijkbaar onderbroken en moest een noodweg genomen worden.  Een Spaans vrouwtje (die een beetje Engels kon) zette ons weer op de goede weg.  We liepen dwars door de velden!

De laatste kms waren opnieuw prachtig!  Jammer dat die mooie, heldere gele en blauwe vlinders zo vlug weg fladderden, hen fotograferen lukte echt niet. 

Eenmaal in de Aubergue deed de douche weer deugd.  Op een terrasje met de andere pelgrims weer bekomen en bijkletsen.  Ik kocht een broodje met ham, maar die was zo groot dat ik de rest hield voor het avondeten.    Met Richarda uit Duitsland at ik samen in het keukentje van de Aubergue m’n broodje op.  We genoten samen en in gebroken Engels hadden we een leuke babbel.  Ze gaf me wat drop.   Zij had er hopen mee.  Ze was er verzot op.

Ik slenterde nog wat in het dorpje, maar méér dan die ene straat was er niets.

We zaten met z’n allen nog wat samen op het marktpleintje voor het slapen gaan.  Iedereen kroop gewoon vroeg tussen de lakens want morgen wacht weer een vroege dag!

20-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

vrijdag 19 september  2014

San Juan de Ortega – Burgos 27,5 km

(Eerst moet ik zeggen dat ik die 27,5 niet volledig gelopen heb, daar de camping op de route lag … dus morgen moet ik die extra kms erbij nemen!)

Ik had geen zo’n goeie nacht achter de rug.  Ik dacht aan en voelde m’n blaren steeds.  Dat zat me dwars.  Deze morgen bracht ik nog een nieuwe “compeed”pleister aan … het werkte prima vandaag.  Opnieuw op stap in het donker.  Gelukkig waren er twee mannen bij me: één voor me, één achter me.  Zoekend met onze hoofdlamp baanden we ons een weg door het donker.  Zo voelde ik me veilig, want de eerste kms waren weer door een bos.  Niemand sprak een woord.  De stilte was onze bondgenoot.   Bij het eerstvolgende dorp stopten ze aan een bar om een koffie te nemen.   Ik trok verder.  Intussen was het reeds “klaarder”.  Later haalde één van de twee mannen me nog in, Remco uit Nederland.  Hij bedankte me voor het licht van m’n hoofdlamp, ik bedankte hem voor m’n veilig gevoel bij he(n)(m).

Alleen – samen – opnieuw alleen – bekende gezichten – nieuwe gezichten – mooie valleien – kleine dorpjes, alles schoof weer voorbij …

Plots kwam Ed (Canadees) bij me lopen en samen trokken we de volledige tocht verder tot aan de camping in Burgos.  Een aangename man.  In het dorpje Cardeñuela Riopoco namen we ook een laat ontbijt.  ’t Deed ons deugd. 

De Camino heeft iets met stenen.  Overal stapelen pelgrims stenen op elkaar tot torentjes of kunstwerkjes.  Deze keer lag op het hoogste punt (van vandaag) de “Matagrande” een grote stenen spiraal, gevormd door keitjes van de vele pelgrims die er voorbij komen.  Vanaf vandaag ligt er dus ook een steentje bij van mij! 

Om 13.00u kwam ik op de camping aan.  Willy was er niet.  Hij stond me op te wachten op een andere plaats.  Een klein misverstandje!  Werd na een SMS vlug opgelost.

Bij het lezen van m’n berichtjes las ik dat Rik Morisse gestorven is.  Ik was daar toch mee bezig.  Dat liet me niet direct los.  We hebben ook zoveel samen meegemaakt.  Ik vind het dan ook heel spijtig dat ik niet aanwezig zal kunnen zijn op zijn uitvaartdienst.

De rustige periode op de camping werd af en toe onderbroken door wat regen, nooit erg veel, maar toch storend om het aangenaam te houden.  Ja, de zonnige dagen zijn voorbij. 

19-09-2014 om 19:12 geschreven door christine bentein  

donderdag 18 september  2014

Belorado – San Juan de Ortega 24 km

Iedere stad probeert op een originele manier de camino aan te duiden.  Hier vond ik het wel mooi: tussen de straatstenen waren afdrukken van handen en voeten te vinden.  Samen met een man uit Mallorca zocht ik de route, nog in het donker, (eenmaal we buiten het centrum kwamen).  We moesten zelfs door een benzinestation langs de N-120 lopen.  Samen genoten we dan ook van de opkomende zon.  In het volgende dorpje (Tosantos) kwam Ed, een Canadees uit een zijstraatje bij me gewandeld.  Hij had de avond ervoor een mooie ervaring meegemaakt in de Aubergue.  Samen met de pastoor hadden ze in een kerkje (in de rotsen uitgehouwen) de mis meegemaakt en dan allen samen het eten klaargemaakt en gegeten.  Ed liep een stuk vlugger dan ik!  Trouwens, velen liepen vandaag vlugger dan ik.  Het was praktisch de volledige tocht bergop, meestal langzaam stijgend, maar soms ook heel steil.  Het gaf me geen goed gevoel.  Bovendien begonnen m’n voeten steeds meer pijn te doen.  De druk op m’n twee blaren werkte op m’n gemoed.  ’t Was een mindere dag, vandaag.  Iedereen stak me voorbij.  Ik kreeg een klopje van de hamer.  Kms ver moesten we door een bos, er kwam geen eind aan, altijd voort, altijd hetzelfde, vaak alleen.  Gelukkig waren er weer kraampjes langs dit pad.  Het gaf me wat verfrissing en het beurde me een beetje op.  Toch hield Tracy me nog een eindje gezelschap, maar ook hij bleef niet de hele tijd bij me.  Ik kwam  voorbij een monument waarop het jaartal 1936 stond.  Dit was ter ere van de Republikeinse gefussioneerden tijdens de burgeroorlog.  Wat was ik blij toen ik eindelijk het kerkje van San Juan de Ortega zag.  M’n voeten deden echt pijn.  Hopelijk worden die blaren voor de rest van m’n tocht geen “dood”steek!  ’t Hield me wel bezig!

Eenmaal ik me ingeschreven had in de Aubergue en na de douche voelde ik me al heel wat beter.  Op een terrasje babbelden we wat bij met enkele gekenden van de camino.  Ik bezocht het kerkje, veel soberder dan alle vorige kerken. (Daar ligt een praalgraf en de graftombe van San Juan, blijkbaar een grote voortrekker van de pelgrimsroute).  ’s Avonds om 18.00u. was er een mis met zegening voor alle pelgrims.

Als extraatje kreeg iedereen er looksoep!  Vroeger was er een priester die aan alle pelgrims die soep uitdeelde.  Men wil deze traditie voortzetten.  Nu wordt het geserveerd aan tafel bij de maaltijd in de Aubergue.  Daarna kregen we lekkere paëlla, vervolgens vlees/visschotel en eindigend met een dessert.  Voor 7.5€ is dit heel lekker en veel!

Karen uit Denemarken kwam bij ons aan tafel zitten.  Zij vertelde dat ze het laatste bed gekregen had.   Nochtans kwamen er later nog pelgrims binnen.  Zij kregen een matras op de grond.  Wanneer je ’s nachts naar ’t WC moest, was het opletten geblazen!!!

18-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

woensdag 17 september  2014

Santo Domingo de la Calzada – Belorado 23 km

Ik was wat ontgoocheld deze morgen.  De camping was hermetisch afgesloten en we konden pas naar buiten om 7.45u.  Veel te laat om te starten met de Camino.  Willy voerde me tot aan het dorpje.  Daar ontmoette ik Blanca uit Barcelona.  Samen stapten we verder en hadden een leuke babbel.  Dat maakte m’n humeur weer wat beter.  Nieuwe ontgoocheling: ik had vergeten m’n batterij op te laden en ik moest voor 3 dagen alleen op stap!  Na enkele telefoontjes met Willy konden we elkaar vinden in het dorpje Grañon.  We spraken daar af wààr Willy me mijn opgeladen batterij zou kunnen teruggeven.  Bij het buitengaan van het dorpje wenste een dorpeling me vriendelijk goeie morgen, gaf me de hand, voelde dat die van mij koud waren en nam toen met beide handen de mijne vast om ze op te warmen.  Ik denk dat vele bewoners langs de Camino de pelgrims gunstig gezind zijn.  Voor ik vertrok wenste hij me: “buen Camino”.  Ik kon er weer tegenaan!  De mooie glooiende landschappen volgden elkaar weer op.  Vaak troffen we infoborden aan langs de route.  Willy passeerde nu en dan langs de camino en af en toe wachtte hij me op… een opkikker!  Zo toeterde hij van op de N-120 naar ons en zwaaide.  Een Frans koppel voor me zwaaide terug en ze zeiden verwonderd: “regarde, c’est une voiture de la Belgique”.  Ik reageerde spontaan “oui, c’est mon marie” et voilà, we waren weer op dreef.  Zo zie je vaak oude bekenden terug of ontmoet je nieuwe mensen.  Ik liep vandaag ook vele kms alleen.  Het deerde me niet, je laat alles eens bezinken.  Vlak voor het laatste stadje stond Willy me op te wachten met de volle batterij.  Hij filmde toen ik arriveerde.  Juist op dat moment haalde ik Gill en Jacky in.  Het was opnieuw een leuke ontmoeting.  Boven onze hoofden zweefden talrijke roofvogels.  Ik nam afscheid van Willy en hij vertrok naar een camping in Burgos.  Wij zochten in Belorado onze Aubergue op.  ’s Avonds zat iedereen zo wat samen in een onthaalruimte.  De een wat lezen, de anderen kaarten, nog anderen waren bezig met hun I-phone.  Daar stond ook een Pc.  Toen ik vroeg aan een Ier, Tracy, of die pc voor iedereen toegankelijk was, bood hij me spontaan zijn I-phone aan en kon ik de mails van mij controleren op zijn toestel.  ’s Avonds aan tafel was het weer een zeer internationaal gezelschap: Australië – Costa Rica – New Mexico – Hongarije – Frankrijk – België.  Het blijft me verbazen!  En voor 8€ kregen we een heerlijk pelgrimmaal (slaatje tonijn, daarna kip met groenten en brood en als dessert pudding).  Om 8.45u. zat ik reeds in bed.

17-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein  

dinsdag 16 september  2014

Nájera – Santo Domingo de la Calzada 21 km

Voor ik start met m’n verhaal wensen Willy en ik Ignace een dikke proficiat met z’n verjaardag!

Om 21.00u probeert een mens te slapen, maar de stad denkt daar anders over!  Groot feest: fanfare door de straten, muziekanten, zangers, woelig, feestvierend volk… en dit ging door tot laat in de nacht, neen, tot vroeg in de morgen.  Om 23.30u. was er zelfs nog een spectaculair vuurwerk!

Toen we, zoals gewoonlijk rond 6.30u 's morgens vertrokken, stonden de laatste feestvierders nog aan de bars in de nauwe straatjes verder te “lallen”.  Een jonge gast, waarschijnlijk nog wat nuchter(der), wist me toch de juiste richting te tonen om uit de stad te geraken.  Met Marianne en Maria (een Noorse moeder en dochter) trok ik verder tot het volgende dorpje.  Intussen was de zon weeral op!

Onze tocht liep opnieuw door een magnifiek landschap.  De wegeltjes slingerden door wijn-, stoppel- en andere lieflijke velden.  Nu en dan ontdekte je een kilometerpaal met daarop de afstand tot aan Compostela.

Voor me liepen twee jonge gasten (Piétro en Gianni) heel langzaam.  Ik zag dat de ene echt moeite had om te wandelen.  Inderdaad, hun pelgrimstocht zat er op.  Gianni’s  voeten waren zo kapot dat hij de rest van de Camino niet meer aankon.  “Maar volgend jaar vervolgen we onze tocht” zeiden ze beiden vol enthousiasme.  Eenmaal gebeten door die Camino-microbe geraak je er niet meer vanaf!

In Spanje zijn vele jongeren werkloos.  Vandaag stond zo’n werkloze langs de Camino met fruit, drankjes, koekjes, ….  Je mocht betalen wat je wilde.  Een poging om toch wat geld in ’t laatje te krijgen!

De laatste kilometers wandelde ik samen met een kranig (iets ouder) mannetje uit Tenerife.  Hij sprak alleen Spaans, ik kon geen woord.  Hoe wij samen gecommuniceerd hebben … ’t was spectaculair.  Maar toen hij zich inschreef in de Aubergue ( ik zou op een camping bij Willy overnachten) namen we hartelijk afscheid. 

Voor ik naar het punt van afspraak met Willy ging, trok ik eerst nog naar de kathedraal.  Daarin verblijven twee levende witte kippen.  Daar hangt een legende aan vast!  (Dit kun je op het internet wel terugvinden!)

De rest van de dag brachten Willy en ik door op de camping.  De superhete dagen zijn voorbij.  Vaak komen (donder)wolken opzetten.  Maar voorlopig blijft het droog en kunnen we nog buiten leven!

16-09-2014 om 16:01 geschreven door christine bentein  

maandag 15 september  2014

Logroño - Nájera   31 km

Moeder en Trees, jullie waren bij me van de eerste wakkere minuut! 

Vooral was ik bij moeder vandaag.  Weet dat we, ook al waren we niet lijfelijk in Poelkapelle, bij jullie en moeder waren tijdens de gedachtenismis.

En aan Trees stuurde ik een SMS: “Gelukkige verjaardag”.  Ik weet, ’t was voor jou een moeilijke maandag, maar ik hoop dat vele lieve collega’s jou in de watten gelegd hebben.  Dat verdien je!  Hopelijk heb je wat van je dag kunnen genieten.

Gisteren heeft het water gegoten, met bakken viel de regen uit de hemel!  Willy en ik waren op slechts 20m van onze auto en we konden er niet naar toe!  Toen het ergste toch voorbij was en we bij de wagen aankwamen stond alles onder water.  De riolen konden het niet slikken. (Ben, toch wel een mooie Belgische uitdrukking hé.)

Deze morgen kwam de security onmiddellijk loeren wat er bij onze wagen gebeurde.  Om 6.00u. ’s morgens is het ongewoon op een camping dat er reeds beweging is, vandaar!  6.30u. , m’n vast beginuur, was ik opnieuw op stap.  Twee Canadezen loodsten me mee door de stad.  Dreigende onweerswolken voorspelden niets goeds en inderdaad, korte tijd later liep iedereen met z’n regenkledij.  Tot rond 10.00u. duurde de regenperiode, daarna opnieuw stralende zon.  Ik liep een hele tijd met Ben.  (Hij had z’n vriend Peter uitgezwaaid,  die is met het vliegtuig vanuit Logroño terug naar Nederland.)  Zo zijn er meerdere pelgrims die enkele dagen een deel van de Camino wandelen en het jaar erop een volgend deel.

Ik raad het iedereen aan: wie voldoende tijd heeft en het lichamelijk aankan, de pelgrimstocht te ondernemen: prachtige natuur waar je middenin loopt, verrijkende ontmoetingen, historische gebouwen, lekker eten, … een aanrader.

Ik twijfelde deze morgen of ik 2 etappes in 3 dagen zou verdelen, maar het vlotte vandaag zo goed dat ik toch de tocht tot Nájero aankon.  Vele bekenden, nieuwe kennismakingen, soms ook eens alleen, … zo gevarieerd is deze camino.  In Nájero nam ik afscheid op een terrasje van Ben en Martin (ook Nederlander) want zij zouden nog tot het verdere dorpje trekken (+ 5,8km).  Ik schreef me in, in een Aubergue.  Een douche deed wonderen!  Nog even het traject van morgen overlopen en dan wilde ik m'n brood, toespijs en fruit kopen voor de volgende dag.  Maar ik vond niet onmiddellijk een winkeltje.  Een behulpzame Spaanse dame toonde me de weg.  (Taal blijkt echt geen probleem te zijn, met handen en voeten vertellen we wat we willen!)

Rond 18.00u. zou ik een paella gaan eten en … wie zat daar reeds aan een tafeltje?  Jawel, Gill en Jacky!  Een gezellige avond gehad.

15-09-2014 om 00:00 geschreven door christine bentein