vrijdag 26 september  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Sagagún – El Burgo Ranero 18,5 km

Eerst en vooral: een extra fotootje van één van Willy’s dagtaken: koken!

Gisterenavond maakten we nog kennis op de camping met Tobias, een jongen uit Duitsland.  Willy had die jongen reeds meerdere dagen na elkaar gezien.  Ik sprak hem aan: “doe je ook de camino?”  Hij antwoordde positief en was zeer verwonderd dat ik ook pelgrim was.  We babbelden wat samen.  Hij trok met een klein tentje verder.  Tijdens zijn camino zou hij zich bezinnen over z’n toekomst. (Hij was voor ’t ogenblik werkloos.)

Beter gewapend tegen de kou vertrok ik uit de camping.  (2 truien, sjaal rond m’n hoofd en nek, handschoenen en daarboven een KW)  Willy’s thermometertje wees 6,5°C aan.  Toen ik afscheid nam van Willy (7.15u.) stapte Thomas (Noor, ontmoet in Fromista) net voorbij.  Samen wandelden we enkele kms verder.  Mijn ritme was iets sneller.  Met een “Buen Camino” en “See you soon” namen we afscheid. 

Deze keer moest ik oppassen.  Er waren twee routes uitgestippeld.  Mijn slaapplaats lag op de “Real Camino Francés”.  Ik mocht zeker de autostrade niet over.

Plots stak een man met een hond mij voorbij: korte broek, korte mouwen en geen hoofdbescherming.  Hoe doet die dat? Zo koud.  Maar, … we mogen nog steeds niet klagen.  ’t Weer is nog steeds helder, zonnig en overdag warmt het nog goed op.

Veel viel er niet te beleven langs de route.  We volgden praktisch de volledige etappe de oudere, kleine weg naar de eindbestemming: El Burgo Ranero.

Soms hoor je pelgrims neuriënd, fluitend of zingend voorbijkomen.  Vaak stap ik ook op het ritme van een liedje verder.  (Francine, jij zult dit ook nog wel goed kennen) vandaag stapte ik op de melodie van het CM lied (van de kampen) verder: “holderiariaho”… Raar hé!

Ik kwam te vroeg in het dorpje aan.  De aubergue was nog niet open?.  Ik at rustig m’n meegebrachte koeken op en wachtte aan de ingang.  Wie kwam dààr als tweede aan?  Thomas.

Na installatie en douche kon ik weer genieten van een deugddoende, zonnige namiddag. 

Op een terrasje ontmoette ik het vriendelijke, Zuid Koreaanse meisje Kena.  Dagelijks zag ik haar wel ergens.  Vandaag genoten we samen van een sangria en tappas.  Voor haar stopt de camino in Léon. (nog twee dagen).

In de tuin van de aubergue stonden ligstoelen.  Wat zalig in de Spaanse zon! 

Ik logeerde deze keer niet in de municipal.  Dat ontdekte ik pas toen ik met Kena in ’t dorpje was.  ’t Viel me “lichtjes” op dat de meeste pelgrims hier net een tikkeltje “meer luxe” gewend zijn.  Praktisch iedereen had vooraf gereserveerd.  In de namiddag zag en hoorde je ze druk doende om de volgende reservaties vast te leggen.  Sommigen laten hun zware rugzak overbrengen naar hun volgende bestemming.  Ook delen van de camino leggen ze met de bus of taxi af.  Straks kun je de camino niet meer als “gewone pelgrim” beleven.  En hoe dichter je bij Santiago komt, hoe drukker. (Ook al heb je niet altijd die indruk bij het wandelen!!!)  Ja, dat ergerde me een beetje!

Het dorpje was klein.  Veel viel er niet te bespeuren. 

Om 19.00u. konden we in het plaatselijke restaurant de pelgrimmenu nemen.  Het gezelschap aan mijn tafel was Franstalig.  4 mensen uit Canada (Quebec) (één ervan was Lorainne, de vrouw zonder lampje in Castrojeriz.  Ook Benoît had ik reeds eerder ontmoet.),  1 Franse dame en ik.  Het avondmaal blijft een aangenaam ontmoetingsmoment.  Bovendien zijn de pelgrimmenu’s echt lekker.