maandag 6 oktober  2014xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Triacastela – Barbadelo 23 km

Na het intikken van m’n blog wandelden Willy en ik gisteren nog eens door het dorpje.  Om 18.00u. was er in de Iglesia de Santiago een viering met zegening voor de pelgrims.  Je voelde dat de priester het volk kon animeren.  Dat hoorde en zag je aan de mensen die het Spaans begrepen.  Het Emmaüs-verhaal werd in 4 talen (Spaans, Italiaans, Frans en Engels) voorgelezen door 4 pelgrims.  Iedereen gaf elkaar een dikke knuffel tijdens de vredeswens.  Willy zat niet bij de pelgrims.  Ik verliet even de groep om ook hem die warme knuffel/zoen te geven. Ik ben hem zo dankbaar dat hij die pelgrimstocht samen met mij wilt meemaken.  Die viering straalde warmte uit.  Het deed deugd die mee te beleven.

Na de mis trokken we verder door het stadje.  We bewonderden een zéér oude notelaar.  Daarna bestelden we ons peregrino menu in een plaatselijk restaurant.  Na vééééééééééééél geduld kregen we eindelijk onze maaltijd.  Maar het smaakte. 

Tijdens de nacht lag ik een paar uurtjes wakker.  Dan gingen m’n gedachten naar huis.  Eigenlijk verlang ik wel iedereen terug te zien. Vooral denk ik dan aan moeder, aan ons klein toekomstig Selschottertje en aan Freddy. 

Deze morgen stond ik opnieuw voor de keuze.  Ik had de avond voordien uitgemaakt de kortste route te nemen want beiden stonden beschreven als mooi.  Ik moest de juiste pijl en veldweggetje zien te vinden naar San Xil.  Gelukkig was er Carolyne (Canada).  Zij trok ook die richting uit.  (Later zag ik dat de meesten die route namen, want ik kwam veel bekenden tegen.)

Ik trok een ganse tijd samen met Isabelle (Canada), Peter en Debby (Costa Rica) verder.  Het weertje veranderde steeds meer.  ’t Werd typisch voor Galicië: mistig, winderig en regen.  Het drietal stopte aan een bar, ik trok verder. 

Nu eens alleen, dan met bekenden, maar nooit lang.  Plots zag ik Anton (Bulgarije) terug.  Hij liep zeer traag.  Blijkbaar had hij pijn aan z’n rechter kuit en zou het rustig aan doen.

De regen werd heviger.  We moesten onze cape aantrekken.  Plezant is anders!  Maar dat wisten we. 

Eenmaal in Sarria haalde ik een stempel in het toeristenbureau.  Ik kreeg een plannetje van de stad.  Veel viel er niet te beleven.  Alle kerken waren gesloten.  Ik had meer van dat stadje verwacht.  (Inge,  hier heb ik aan jou gedacht!  Dat is jouw startplaats!  Overweeg toch maar eens of je niet de totale camino wilt wandelen!  Zo’n rijke, mooie ervaring!!!!  En ik weet zeker: jij kunt dat!)

De laatste kms liep ik met Oscar, een man uit Gran Canaria.  (Hij woont en werkt momenteel wel in Madrid.)  Beiden in gebroken Engels konden we elkaar toch begrijpen.  We wandelden door een prachtig loofbos met zeer oude, grillig gevormde, vol mos-hangende bomen.  Je ziet duidelijk dat dit een vochtige streek is. 

Aangekomen in Barbadelos stond Willy reeds met de wagen op de parking van een aubergue.   Via mail (vooraf) wisten we dat we dààr konden staan en genieten van de faciliteiten van de aubergue.  We mochten er ook gebruik maken van hun WIFI.

Deze avond aten we daar het pelgrimmenu.  En eigenlijk viel dat goed mee, want het weertje was niet zo best om buiten te eten.

Willy en ik verkenden ook nog het kleine dorpje.  Veel viel er echter niet te beleven en daar het nogal regenachtig was maakten we ons tochtje kort!