Op 5 januari werden we wakker in een koud huis. Steffen vond gelukkig heel snel wat het probleem was en zorgde ervoor dat de verwarming het terug deed. Het opruimen kon beginnen. Uitpakken is best wel gemakkelijk, gewoon alles op zijn plaats leggen, alleen blijven er altijd zo van die dingen liggen die geen vaste plaats hebben. We keken terug naar een zalige vakantie, naar een superervaring. Nu moesten we goed nadenken over verdere stappen. Het laatste huis dat we zagen, had echt wel ons hart gestolen. Sam was eerst was twijfelachtig, omdat ze de kleur van de muren niet mooi vond. Toen we vertelden dat dat simpel op te lossen was met een verfborstel, was ze meteen verkocht. Spaanse huizen worden meestal met meubels verkocht en het is toegelaten om een bod te doen en te onderhandelen met de eigenaar, maar je bent niet verplicht om het te kopen. Aangezien de prijs al gedaald was, was er niet veel ruimte om te onderhandelen. De meubels waren ook niet direct onze smaak en als we de knoop doorhakten om te verhuizen, wilden we graag dat de kinderen zich snel thuisvoelden en dat zou makkelijker gaan met eigen meubels. We hadden nog steeds niets definitief beslist, maar waren wel meer en meer overtuigd van het huis in Vinuela. We besloten daarom een bod te doen. Zo konden we ook makkelijker rekenen en onderhandelen met de bank, als we wisten over hoeveel geld het ging. We deden een bod. Er kwam enkele dagen later een tegenbod. We besloten nog een tegenbod te doen zonder meubelen, met keukentoestellen. Dit bod werd aanvaard. Ondertussen waren we twee weken verder. Vooraleer we nu echt moesten beslissen, waren er een aantal zaken die we moesten overdenken: wilden we dit echt, met heel ons hart, zagen we het haalbaar, waren we allemaal overtuigd? Steffen en ik voelden ons er 100% goed bij, de kinderen hadden wat meer tijd nodig. Het gemis van hun vrienden is nog altijd het enige dat hen een beetje droevig maakt. We moesten ook uitpuzzelen hoe we het financieel gingen aanpakken. Een overbruggingskrediet voor een woning in Spanje krijg je niet. We konden wel een wederopname doen van ons huidig krediet, maar dan konden we nog maar 80% lenen van de waarde van ons Schotens huis. Het risico nemen om eerst ons huis te verkopen en daarna pas te kopen in Spanje, maar dan misschien ons droomhuis te mislopen, dat wilden we niet doen. Er ging veel denkwerk, getelefoneer en telwerk aan vooraf om uiteindelijk met de hulp van onze ouders toch een oplossing te vinden. Ondertussen waren we alweer bijna twee weken later. We gingen voor een herfinanciering van onze huidige lening om een tweede woonst aan te kopen. Het overige nodige budget konden we lenen van onze ouders. Daarvoor zijn we hen heel dankbaar. Ze gunden ons ook onze beslissing: 'als jullie dit nodig hebben om gelukkig te zijn, dan moeten jullie dit doen'. Zo fijn om dit te horen... De volgende stap was een reservatie. In Spanje koop je een huis in drie stappen: eerst een reservatie om het pand van de markt te halen en opzoekingen te doen ivm vergunningen, vervolgens een compromis (10% van de aankoopprijs), tenslotte de akte. Eind januari gingen we dus over tot reservatie. Het ging plots allemaal heel snel. We hadden het allemaal goed overdacht. Als we dit wilden doen, moesten het nu doen of was het weer een jaar wachten. We wilden de kinderen immers niet in het midden van een schooljaar verkassen. De kinderen zijn nu ook nog een geschikte leeftijd om snel Spaans te leren en nieuwe vrienden te maken. En we wilden als gezin niet nog een herfst en winter van pijn en uitputting bij mama meemaken. We hadden nu ook een huis gevonden waar we ons goed bij voelden met een aanvaardbare prijs. We moesten het gewoon doen! Af en toe moet je de sprong wagen... :-) We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
