Op 3 januari gingen we na onze wandeling in Velez voor een derde keer op bezoek in drie huizen, twee ervan lagen langsheen de kustlijn (Almayate en Torrox) en één ervan hadden we speciaal gevraagd en lag in het centrum van Vinuela. De huizen in Almayate en Torrox waren heel mooi, lagen super en dichtbij de kust maar waren naar mijn aanvoelen te klein en gaven teveel een vakantiehuisgevoel. Steffen was in eerste instantie verliefd, vooral op het huis in Torrox, maar moest later toch ook inzien dat ze te klein waren om voltijds in te wonen. Tenslotte trokken we naar het laatste huis, in het centrum van ons favoriete dorpje en vlakbij het stamcafe van Steffen, Bar Miguel. We hadden dit huis al een paar keer bekeken op internet, we twijfelden aan de grootte en de ligging, maar we wilden het toch eens bekijken. Bij het binnenkomen bleek al snel dat het internet de woning geen eer aandeed, ruim, goede ligging aan de rand van het dorp maar toch vlakbij de school, de winkel en alle belangrijkste zaken in Vinuela, mooie zichten langs alle kanten, een zwembad, een goede indeling (Spaanse huizen hebben vaak slaapkamers die rechtstreeks uitgeven op de woonkamer, deze had dat niet), maar vooral net verlaagd in prijs en daardoor helemaal betaalbaar voor ons. We voelden allemaal onmiddellijk dat dit wel eens iets kon zijn. We onderzochten alles grondig en luisterden ook naar de kinderen. We reden terug naar huis, lieten het eventjes bezinken, praatten er samen over en besloten om op onze dag van vertrek nog een tweede bezichtiging te doen. Steffen zou alleen gaan, want ik moest voor de inpak zorgen. Victoria van Andalucia Vastgoed stelde ook voor om, voor we naar België vertrokken, nog een bezoek te brengen aan een Spaanse advocaat en notaris om een volmacht tot handtekenen te regelen. Moesten we immers beslissen om verder te gaan met de aankoop van een woning, kon de advocaat, Eduardo Pérez, in onze naam optreden. Dat werd dus ook gepland na het tweede bezoek op 4 januari. Op de laatste avond in Spanje nodigden we An, Raf en de kids nog uit om samen onze vakantie af te sluiten in Bar Miguel. We bleven nog laat op (Spaans ritme, you know :-) ), de kinderen amuseerden zich (en dronken veel gratis water :-) ) en we praatten onze immobezoeken nog eens door met An en Raf. Meer en meer geraakten we overtuigd van het huis in Vinuela centrum. Het bezorgde ons allevier een mooie droom tijdens onze laatste nacht in Vinuela. 's Anderendaags stonden we op tijd op, Steffen vertrok naar het huis voor een tweede bezoek, ik begon als een bezetene in te pakken, om 18u30 stegen we immers terug op richting België. Rond het middaguur vertrokken we met z'n allen, al een beetje droevig omdat we ons vakantiehuis vaarwel moesten zeggen, naar Velez-Malaga, naar de advocaat en de notaris. De kinderen hielden zich tijdens de uitleg van mr. Pérez opnieuw flink stil bezig (met dank aan ipad en nintendo) en wandelden ook opgewekt mee naar de notaris. Een wereld ging voor ons open, de notariële wereld verliep in Spanje anders dan bij ons, echt op zijn Spaans. ;-) De volmacht werd getekend en om 14u30 konden we beschikken. De volgende stap was gezet. Het ging allemaal plots heel snel. Nu moesten we goed nadenken over de laatste woning die we zagen. Maar eerst op een goede manier afscheid nemen van Malaga. Lunchen deden we in El Ingenio, een winkelcentrum vlakbij Velez en we vertrokken op tijd richting luchthaven. We stortten ons in de drukte van de luchthaven van Malaga. Meer en meer werden we overmand door spijt. Moesten we echt terug naar huis? Dikke tranen bij Sam... De terugvlucht verliep grotendeels hetzelfde als de heenvlucht, alleen met iets meer turbulentie. We moesten het grootste deel van de vlucht op onze stoel blijven. Vooral de landing was erg pittig, een spontaan applaus brak los. We kregen de koude wind onmiddellijk rond de oren geslagen toen we uitstapten. Terug in het koude België... Onze favoriete taxichauffeur stond ons op te wachten (superbedankt, liefste Kim Meyers) om ons naar ons koude huisje te brengen. De verwarming bleek daar stuk te zijn gegaan tijdens onze afwezigheid, al had lieve buurvrouw Karin wel de kachel aangemaakt enkele uren voor we thuiskwamen. We kropen in ons eigen bedje (dat toch nog altijd het beste is, ook al was het ijskoud) en wisten allemaal dat ons Spanjeverhaal niet gedaan was. Deze vakantie kreeg nog een staartje. Hasta luego, Lies!
Reacties op bericht (1)
18-02-2018
Graag gedaan!
Wat een mooi compliment in dit reisverslag!
Dat is heel graag gedaan, voor mijn liefste vriendjes die ik héél erg zal missen maar op wie ik supertrots ben XXX
