Wanneer we tegen mensen vertellen dat we verhuizen naar Spanje, krijgen we heel uiteenlopende reacties. Er zijn mensen die het niet geloven, er zijn mensen die ons het beste wensen, er zijn mensen die droevig zijn en er zijn mensen die vragen wanneer ze op bezoek mogen komen. Een reactie die al deze mensen geven, is dat ze het een moedige stap vinden. 'Dapper van jullie!' 'Ik zou het niet kunnen.' 'Jullie zijn durvers.' 'Amai, bewondering!' Het vreemde is dat Steffen en ik dat niet zo aanvoelen. We vinden het een leuke stap, iets om naar uit te kijken, maar we voelen ons zeker geen superhelden. We voelen er ons goed bij. En dat is ook een belangrijk teken. We maken ons niet veel zorgen, we liggen er niet van wakker. Af en toe krijg ik wel een kleine paniek over me, zo van 'Wat als...'. Maar dat is een paniek die snel wegebt bij het vooruitzicht van een leven zonder pijn. Het is en blijft een sprong in het duister, maar we hebben het goed overdacht en we zien het helemaal zitten. We blazen onze bruggen hier in België natuurlijk niet helemaal op en niets of niemand zegt dat het 'voor altijd' is. We bekijken het van jaar tot jaar. En wij gaan al onze vrienden, familie en collega's ook missen. Maar we zitten niet aan de andere kant van de wereld. Malaga is 'slechts' 2,5 uur vliegen. En tegenwoordig zijn er zoveel manieren om in contact te blijven (facebook, skype, Whatsapp, facetime). En we willen natuurlijk heel graag bezoekers ontvangen, maar misschien al even vermelden dat we slechts 1 logeerbed kunnen zetten en dat we daar ook een dagelijks leven leiden, waardoor het ontvangen van bezoekers in ons huis niet altijd haalbaar is. Maar onze Spaanse deur staat altijd open! Hasta luego, Lies
