Mijn gezondheid gaat de afgelopen weken meer en meer achteruit. Dagelijks spierkrampen, gewrichtspijnen, spierpijnen in mijn hele lichaam, concentratieproblemen, veel vergeten... het is echt geen lachertje. De pijn put me dan nog eens extra uit. Mijn verteringssysteem geraakt er ook van in de war. Het weer doet er alleszins geen goed aan. Wel zon, maar ijskoud de ene keer, dan weer warmer, maar regen. Miel vroeg onlangs: 'Wat verkies jij, mama?' Wel, geen één van de twee. Liefst zon en warmer... laat dat nu net zijn wat we in Spanje gaan zoeken en vinden. Steffen en de kinderen doen hun uiterste best om me te helpen en te ontzien. Ik mag alleen maar dankbaar zijn voor mijn liefste schatten. Tweewekelijks ga ik naar de kinesist. Zij gaf me gisteren een duidelijke boodschap: als je zo blijft voortdoen, kunnen ze je op een brancard naar Spanje dragen. Elke aanraking van haar (en geloof me, ze doet het zacht) doet mijn lichaam nog extra opspannen, uit schrik voor nog meer pijn. Het is eigenlijk dweilen met de kraan open. Ik moet rust nemen, de boodschap is duidelijk. Maar toch blijf ik volhouden. Het vooruitzicht van Spanje houdt me recht. Er valt ook zoveel te regelen en te organiseren, te mailen en te bespreken. Elke morgen sta ik op met het idee 'ik probeer nog één dag'. En elke avond denk ik 'ik kan niet meer' en kruip met tranen in mijn ogen in bed. En het is verdomd moeilijk om toe te geven dat je niet meer kan. Steffen kan soms wel een beetje boos worden van mijn volhardendheid. Hij is de enige die me ertoe kan brengen om te gaan zitten als mijn motor blijft doordraaien. Gaan zitten en niks doen is ook zo moeilijk. En zo blijf ik verder doen, nen doorzetter zeker. ;-) Hasta luego, Lies
