Is het niet wat raar om Nieuwjaar te vieren? Wat betekent dat nu toch, die ene seconde waarbij je van alles terug naar nul gaat?
Staat dat nu zo mooi, die 01012011000001? Van cijferfetisjisme gesproken; persoonlijk vind ik 94315762846453 ook wel mooi... Of is het de kick van terug naar "nul" te gaan? Toch maar zielig hoor. Elf jaar geleden was het tenminste nog spannend: in één seconde tijd zou de wereld wel of niet om zeep gaan, met dank aan de milleniumbug (later bekend als de milleniumgrap). Doen we het dan voor de goede voornemens? Naar het schijnt zijn Vlamingen steeds luier in het nemen van goede voornemens, dus dat zal het ook wel niet zijn. Een goed excuus om champagne te openen, dat klinkt me nog het meest geloofwaardig..
Ik vraag het me af, omdat het zo'n raar idee is. Iedereen weet dat tijdstelling relatief is: je hebt onze tijdstelling, maar ook de Joodse, de Chinese, de Indische... Om maar te zwijgen van die mensen die tweemaal per jaar het nieuws halen, omwille van hun verzet tegen het zomer-en winteruur.
Stel nu dat morgen plots alle uurwerken uitvallen; wat dan? Dan zouden we allemaal samen opnieuw "tijd" moeten uitvinden.We zouden opnieuw moeten bepalen hoe lang een seconde duurt, wanneer de week begint, wanneer het weekend is en dus ook wanneer het nieuwjaar is. In dat geval, bij deze mijn kleine inbreng: de seconden duren allemaal een beetje langer, het weekend telt vanaf nu drie dagen, en het is twéémaal per jaar 12 februari... :)
Om maar te zeggen: op zich is er niets speciaal aan die ene seconde. Het had er evengoed een andere kunnen zijn. Waarom dan die ene meer vieren dan de andere?
Stel nu dat morgen plots alle uurwerken uitvallen, en we besluiten van "tijd" niét opnieuw uit te vinden. Zou het leven dan mooier zijn? Elke dag zou opnieuw diezelfde dag zijn. Het zou altijd werkdag zijn, of altijd weekend. Het zou altijd Nieuwjaar zijn, of net nooit. Iedereen zou elke dag zijn/haar verjaardag vieren, maar dan ook noodgedwongen alleen. De ene zou overdag leven, de andere 's nachts...
Een boude stelling: uiteindelijk zou men de tijd toch opnieuw uitvinden. En dus ook Nieuwjaar.
Het is een mooie dag. Buiten dwarrelt het vlokken, binnen dansen de vlammen; ze draperen hun warmte over onze witte muren. In de krant (De Morgen) schuift Mr. Camps zijn gebruikelijke hardvochtigheid even opzij; hij schrijft over een meisje, gelegen aan de haard, op haar buik en met een boek. Op haar rug rust haar hond.
Een tuin vol dons, een haard vol hout, en tijd om je krant te lezen. Het is een mooie dag.
Wat doet een mens op zo'n mooie dag? U mag mijn antwoord weten: op een mooie dag neem ik even de tijd om de klok te horen tikken. Naar Beethoven te luisteren. Bij de familie te gaan. Een blog te schrijven. Een nieuwjaarsbrief te maken. Een cadeau in te pakken. Een tafel te dekken. Een das te knopen. Maakt het uit wat ik doe? Zolang ik het maar heel erg traag doe. Niet: zolang ik er maar de tijd voor neem. Er bestaat geen tijd die je kan nemen. Tijd is geen ding, maar wel materie: je ademt het uit en in.
Kijk naar buiten, er spelen kinderen. Het is koud, maar zij spelen toch, ze rollen, ze smijten, ze gooien. Ze ademen.
Ze delen tijd, zwevend op witte wolkjes. Het is een mooie dag.
Parijs was weg, foetsie, verdwenen... Waar men ooit deze fiere stad kon vinden, lag nu slechts een enorme berg sneeuw. Op de top kon men nog net de Tour Montparnasse ontwaren, en naar het zuiden en het noorden de immeubles van het 14de en het 19de. De Eiffeltoren, ontdaan van zijn statige poten, stond erbij als een mislukte kerstboom...
Diep binnenin was er nog leven. Niet veel, maar toch. Enkele gelukkige overlevenden kropen er samen in de kleine hoekjes van de metro, gingen bidden in de sacristie van de Notre-Dame, stichten een koninkrijk in de diepten van Les Halles. Enkelen hadden het Louvre weten binnen te dringen: men danste er rond een brandstapel aan Rubens', Poussins, da Vinci's...
Zo zou het aldus eindigen: terwijl bovengronds de atmosfeer herademde bij zulk een heerlijke leegte, bereikten de holbewoners daar beneden de terminale fasen der cultuur... Zo niet anders in het Maison des Belges. Zoals enkel een Belg het kan ("als het dan toch moet, dan doen we't beter goed!"), had men hier besloten de apocalyps met een glimlach én een glas crémant tegemoet te treden! Soirée Gala noemt men dat dan: het Laatste Avondmaal met de Goede Heer achter de draaitafels...
Het had zo'n fantastich eind kunnen zijn; een laatste "pop" van de champagnefles voordat de wereld leegloopt. Maar helaas, geen martelaarschap voor ons: de dag erop leek de sneeuw weggesmolten te zijn... Geen adembemende apocalyps, geen fantastisch fin d'histoire, maar de koude realiteit, en zelfs bittere toekomst: een vooruitdenkende snoodaard had besloten het mes nog eens om te draaien en een kerstboom in de inkomhal neer te planten...
Bij deze weten we het weer: een kater doet pas pijn als je weet dat het niet de laatste zal zijn...
Sinds gisteren voel ik me plots weer veilig in deze stad.
Parijzenaars staan in de loop van de evolutie een paar stappen voor op de buitenwereld. Terwijl de hele mensheid zich voortjaagt, op zoek naar een morgen die net dat beetje beter is dan gisteren, bewaren deze mensen een zowaar inspirerende onverschilligheid tegenover al wat misloopt. "Et alors?", heeft één der groten onder hen ooit verklaard; de stilte erna zei zowaar meer dan de woorden zelf. Hier in Parijs, mijn beste lezer, zoekt men niet langer naar perfectie, tenzij dan in het leren leven met imperfectie...
Als buitenlander is dit eerst nogal frustrerend, beangstigend zelfs, maar je leert het wel. Dus toen gisterenochtend de elektriciteit meermaals uitviel, maakte ik me er al niet te druk meer om. Hier verhelpt men problemen met geduld, indien nodig met aanvaarding. Zelfs toen plots het brandalarm begon te loeien, bewaarde ik mijn cool: maak je werk maar rustig af, Sebastiaan, en als het lawaai blijft duren, kunnen we wel eens op de gang gaan kijken.
Klein moment van verontrusting; nog geen twee minuten waren verstreken, of de brandweer kwam al over de boulevard aangereden. Misschien moet ik toch mijn jas aandoen... Jas aan, schoenen aan, en we gaan de deur uit, staan waarempel oog in oog met een pompier. Drie minuten ver, en de kerel was al te voet tot het vijfde geklommen... Ik arriveer in de hal op het gelijkvloers. Iedereen is er, tweede, derde, vierde, vijfde en zesde verdiep, te twijfelen tussen rust en opwinding. De pompiers blijven toestromen, ik kijk even naar buiten. Vijf bluswagens, vier bijwagens...
Het lijkt paradoxaal, maar het is het niet. Want wie besluit te leren leven met problemen, niet langer te pogen ze te vermijden, kan maar beter goed zijn in het genezen... Zo werkt Frankrijk; ondanks de chaos, het dysfunctioneren, het gefoefel, blijft Vadertje Staat een scherp oogje in het zeil houden. Klaar om in te grijpen als het nodig is, en dan meteen met man en macht in te grijpen, maar dus enkel als het écht, écht nodig is...
Maar om het verhaal af te maken: het brandalarm had gereageerd op een bakplaatje dat iemand vergeten was te doven...
trek het je niet aan. Zoals je gisteren even uitschoot, deed je ons allen toch verschieten. Rust zijn we van je gewend, en die eeuwige glimlach; oude leden, jeugdige gedachten.
Misschien wel eens frustratie, over politiek, of kunst. Naïef zijn is een ambacht dat men vergeten is, en jij zou een school moeten beginnen. Maar dus ook niet meer dan dat: het occasionele ongeduld met een wereld die maar niet wil beteren...
En dan plots, gisteren: 6 studenten op een podium, en jij die begeleiding gaf. Eén korte zin; over hoe het toch altijd die anderen zijn die de mooie tentoonstellingen krijgen... Desillusie, hoogstwaarschijnlijk ook ouderdom, en vooral, zeker, bitterheid.
Ik ken je kunst niet, of toch niet goed. Ik heb je site opgezocht, even naar de prentjes gekeken, zelfs wat tekst gelezen. Het is niet aan mij om te oordelen. En dan nog; geloof jij nog in een liefde tussen faam en kwaliteit? Kan je me zelfs zeggen wat "kwaliteit" zou moeten zijn?
Misschien is dat ook wel bitter van mij om te zeggen. Laten we het dus zo zeggen; ik begrijp het onrecht dat je meent te voelen.
Aan mijn blog hangt een fantastisch stukje software vast; indien men het wenst, kan men zowat alle statistieken van de lezers opvragen. Niet dat je er je zoveel bij moet voorstellen: de grafiek van bezoekersaantallen is redelijk stoicijns, getuigt al van in den beginne van een kleine schare aan trouwe fans.
Ik ben dankbaar voor elk van hen, maar om eerlijk te zijn: ook zonder lezers zou ik hem schrijven. Het is een geheim dat we delen, jij, ik en hopelijk ook de andere studenten: er zit iets in het maken dat geen publiek behoeft. Weze het nu jouw oeuvre, onze ontwerpen of mijn stomme blog die er geen vergelijk voor is; hoe dicht men ook over onze schouder meekijkt, geen mens die die pennen kan voelen krassen.
Dus, m'n beste Jakob, geen troost van mij. Geen "ooit zal men je wel ontdekken", geen "de mensen begrijpen het niet", zelfs geen "echte kunstenaars erkent men pas postuum" (wat voor troost zou dat ook zijn?). Ik vertel je wat je zelf al weet: ja, je zal blijven doen wat je doet, want
Als Antwerpen 't Stad is, dan is Parijs toch wel zijn mooiste deelgemeente. Kan het aldus verbazen dat de sinjoren op tijd en stond eens afdalen naar hun kleine gehucht, zo dichtbij maar toch net ver genoeg, net dat beetje zuiderser maar ook niet te bevreemdend? Maar wees gewaarschuwd: een Antwerpenaar komt niet enkel voor zijn vertier naar Parijs. Want wat idyllisch is blijft misschien niet altijd idyllisch, en welk beter middel om zo'n verlies te vermijden dan een liefhebbend maar toch kritisch oog...
Men ziet ze hier graag komen, de sinjoren. Neem nu het heerschap dat ons dit weekend met zijn aanwezigheid verblijdde, om redenen van privacy noemen we hem enkel bij zijn initialen: WW. We hebben ons goed geamuseerd met WW. Kijkt graag naar architectuur, die WW, bijna even graag als erover praten. WW praat zeer graag over architectuur, en het liefst nog een beetje kritisch ook. "Kritiek is het begin van alles", zegt hij weleens, of lees: als WW's kritiek begint, is het einde nog even niet in zicht... Goed gevoel voor humor ook. Niet iedereen zal het appreciëren, zoals sommigen ook geen goede tas koffie in de ochtend lusten, zo'n lekker bittere stoot cafeïne die je meteen wakker maakt...
Hij kwam niet alleen, die WW, maar vergezeld door een zekere KV, een West-Vlaming. Ze hadden de tocht naar Parijs samen ondernomen, in een toch niet zo heel groot autootje. Zij aan zij, een Antwerpenaar en een West-Vlaming, 3u lang, in volstrekte vrede. Il faut le faire... Als verdere preuve van diplomatisch inzicht had KV besloten geen openlijke West-Vlaamse claim op Parijs te maken. KV was sluwer dan dat: hij importeerde simpelweg één van de mooiste stukjes van zijn provincie om hier nieuwe volgelingen te ronselen. Beste KV, indien de foto het niet zou tonen: ik volg... :)
KVWW, het klinkt bijna als een obscure vzw van de meer vlaams-katholieke zuil. Mais il faut le dire: de combinatie van deze twee snuiters doen SL (zelfs de initialen beginnen Frans te klinken!) toch met plezier weer even Vlaams voelen. 't Stad van Antwerpen, de klei van West-Vlaanderen; koffie 's ochtends en West-Vleteren 's avonds. En tussenin architectuur, schoenen op speed, regen, gazol, krappe parkeerplaatsen, glazen trappen, I'tjes, onderbroeken en iets... wat geen onderbroek was. KVWWSL, als naam voor een vzw deugt het voor geen meter, maar voor een weekendje Parijs is het alvast een succesformule...
Ik mis de zon. Al bijna een hele week hangt er een dik, grijs tapijt boven Parijs, en het dekselse ding wil maar niet bougeren. Dus zitten wij, bewoners van de Fondation Biermans-Lapôtre, hier mooi gevangen, verstoken van zonlicht, verwend met talloze regenvlagen...
Geen kat die het in zijn hoofd haalt om nu naar buiten te gaan. Dus plots zijn er examens te leren, werkjes te maken, verslagjes te schrijven, en nog zo vele andere redenen om toch maar mooi binnen te blijven. De bezetting van de studiezaal schiet de hoogte in, op de gangen dolen verdwaalde zielen rond, zoekend naar enige afleiding. Stilaan slaat de verveling in wanhoop om; klaagzangen weerklinken door de stenen traphal...
Wat een geluk dat ik Jakob heb! Dit heerschap is dankzij een of andere westenwind van Duitsland naar Frankrijk gewaaid, en spendeert hier zijn tijd met kunst te maken, les te geven en vriendelijk te zijn. Eén van de meest rechtgeaard links-progressieve zielen die ik al ontmoet heb, en tegelijk lekker conservatief in zijn lesgeven: vastbesloten ze wat cultuur in te stampen sleept hij zijn leerlingen van museum naar theater naar museum.
Dus als ik al regen op de ruiten tikken hoor, dan zijn het wel de ruiten van het Louvre, waar Patrice Cherau dezer dagen even de plak zwaait met twee zeer mooie tentoonstellingen. Het moet gezegd zijn: het is een ietwat mooier hol om te overwinteren dan mijn gang op het 5de verdiep. Hoewel het verschil soms niet zo heel groot is: ook schilderijen hebben soms last van een winterhumeur... (foto)
Maar ik zal niet te veel klagen. Eerlijk gezegd; dit weertje doet me wel aan België denken. Als ons landje in iets groot is, dan is het wel in de grauwheid van zijn herfstnamiddagen... Parijs lijkt gemaakt te zijn voor een de open hemel van een diepe winter, of een zachte lente; het verdraagt slecht de herfst.
Zo zie je maar: nostalgie werkt via vreemde wegen. Plots zie je je vaderland verschijnen in de waas van een motregen, in het gebladerte van een kalende boom.
Maar nostalgie is maar nostalgie. Zoals ik al zei; ik zal niet te veel klagen. Want eigenlijk bevalt het me hier wel. Dus heb ik besloten om te blijven, voor nog een semestertje...
Soms kan het beter zijn gewoon te zwijgen. Niet alle woorden hebben een nut, en bovenal, niet elke gelegenheid verdraagt ons gepraat.
Soms biedt de stilte ons een thuis. Als alles reeds gezegd is, als niets meer gezegd kan worden, dan is de stilte daar voor ons. Niet als warme troost, maar als een steen waarop een traan kan vallen.
Soms behoeft men slechts een titel, hoeft men niet uit te leggen wat waar en hoe, slechts de dingen een tijd en plaats te geven: op 2 november was het Allerzielen. Dat is dan genoeg.
Men zegt dat het dieper in de aarde warmer is; hoe meer we het centrum van onze aardkloot naderen, hoe intenser we, onder onze voeten, het magma voelen koken. Je zou er haast voor terugdeinzen om gaten in de grond te boren; zoniet de Parijzenaars, die onder hun stad een waar mierrennest uitgegraven hebben. Metro noemen ze dat dan; buizen en buizen en buizen, vol mensen en machines, en vooral: veel warmte! Warmte die gelukkig grotendeels afgevoerd wordt, via kanalen, via trechters, via afvoerroosters aan de oppervlakte.
Daar zag ik dus die man slapen. Want hij wist, net als de duiven, dat het daar minder koud was.
Het was voormiddag, al naar de middag toe. Er waarden nogal wat luidruchtige tieners en twintigers rond, ik hoopte van harte dat ze hem niet zouden wekken. Iemand had beslist dat zij, over veertig jaar tijd, twee jaar langer zouden moeten werken. Dus staakten zij, ze betoogden, ze betwisten, ze haalden de kranten. En ze maakten veel kabaal.
Ik hoop echt dat hij heeft kunnen slapen.
Iemand heeft me gevraagd of ook ik actie voer. Het antwoord is nee.
Want ja, hij flikkert, en nog geen beetje. 's Nachts wel te verstaan, anders zou je het natuurlijk niet kunnen zien. Alsof Parijs een gigantische taart zou zijn, en de Eiffeltoren het vuurwerkstokje, wordt hier een paar keer per nacht de verjaardag van godweetwie gevierd. De persoon in kwestie heeft zijn/haar naam nooit bekend gemaakt (een vorm van prudentie bij zo'n megalomaan vertoon?), maar tant pis: ik noem hem Toerisme...
Ik vind hem nochtans wel leuk, de Eiffeltoren. Niet meteen mooi, maar wel leuk. Zoals het Atomium leuk is. En groot, dat maak de beide ook zo rustgevend, zo zen. Als ik 's avonds op het platform van Trocadero sta, kijk ik er dus graag eens naar. Ik sta er vaak, want bij Trocadero, in het Palais Chaillot, is er een uitstekende architectuurbibliotheek gevestigd, in welke ik regelmatig ga "thesissen". Na een namiddagje lezen maak ik dan nog een klein rondje langs het plein, en kijk ik naar de Eiffeltoren.
's Nachts is hij hel verlicht, in een gouden kleurtje. Af en toe steekt men ook het zoeklicht op de top aan; Tour Eiffel houdt Parijs wel op de koers naar een prachtige toekomst als "Monument National"... Aan de basis zie je af en toe blauwe lichtjes omhoogschieten en terug naar de aarde dwarrelen. Het is het laatste speeltje van de straatventers, ik zie er vooral een noodsignaal in...
Parijs en het toerisme: het is een moeilijk evenwicht. Dit weekend was ik weer even toerist. Voor alle duidelijkheid: het was een zeer aangenaam weekend, en in ongelooflijk goed gezelschap. Maar je beseft pas als je ergens "woont", als je plots even weggaat, en er eigenlijk nog bent. Dan probeer je te tonen wat Parijs is, voor jou is, en merk je dat dat toch wel moeilijk is. Mijn broer, altijd op zijn best in de korte pointe, vatte het mooi: "Ik moet eens in de week terugkeren."
Ze zouden de lichten moeten doven, 's nachts, op de Eiffeltoren. Je zou weten dat hij er is, maar hem toch niet zien. Een grote horde toeristen zou verweesd staan zoeken tussen zijn poten, blauwe prutsen afschieten in de hoop toch een glimpje op te vangen van zijn onderste bogen... Vanaf Trocadero zou ik dat dan smalend aanschouwen, en nog steeds naar de Eiffeltoren kijken, ook al zie ik hem niet. Het zou mooi zijn, een pikzwarte massa tegen een al even zwarte nacht. Dan mogen ze nog even zijn zoeklicht aansteken, om een kleine hint te geven, en misschien zelfs eens flikkeren, als een eenmalige verschijning, kwestie van de toeristen toch enige troost te bieden. Maar voor de rest van de nacht blijft hij dan onzichtbaar, zoals Tour Montparnasse, de kantoortoren, die vanaf mijn standpunt er net links naast staat.
Die is ook zwart, op een paar verdiepen aan overuren na, een klein gedichtje van licht aan de hemel van Parijs...
Het leuke aan Erasmus bestaat erin dat je soms meent jezelf te kunnen heruitvinden...
Dan besluit je eindelijk eens iets aan je slechte conditie doen, en begin je aan een mooi zwemschema. Moedig, maar desondanks lukt het zowaar. De conditie gaat er zienderogen op vooruit, je herontdekt dat je ooit kon sprinten, en een riem nodig had... Je neemt zelfs nog wat boude beslissingen, zoals je ontbijtgewoonte herzien, geen koekjes meer kopen, geen bier meer kopen (althans toch niet in de supermarkt :))...
Maar dan wordt je overmoedig... Een goede vriend, die acteur en toevallig ook mijn overbuur is (ooit geraakt hij in Hollywood!), was zo vriendelijk van me eens de kneepjes van het fitnessen te willen laten zien, en wie ben ik om zo'n vriendelijke uitnodiging af te slaan? Dus stond ik daar plots deze woensdag, in een fitnesszaal vol bolle spiermassa (bij momenten stond er ook een hoofd op) en middeleeuwse katapulttoestanden... Ere wie ere toekomt: mijn overbuur bleek een zeer goede trainer te zijn, met een overvloed aan kennis en een zeer voorzichtige instelling. En ook ik heb me ingehouden, want hoe weinig sportief ik de laatste jaren geweest ben, het gevaar van blessures staat sinds mijn (sportievere) jeugd nog ergens in mijn achterhoofd gegraveerd...
Helaas, tevergeefs. Want je kan misschien wel denken jezelf te kunnen heruitvinden, je lichaam is tergend traag om dergelijke filosofieën te volgen. Tergend traag, een beetje zoals een bronzen standbeeld, of een autowrak... Zo voelt het nu toch min of meer aan, zo ergens tussen mijn rechter- en linkerelleboog... Zelfkennis is de bron van alle wijsheid, zeggen de oma'tjes dan. Beste oma'tjes, met alle respect, maar uw wijsheid kan me nu wel even gestolen worden: zelfkennis is vooral heel erg pijnlijk!
Maar zoals een lichaam niet snel verandert, kunnen ook bepaalde karaktertrekjes redelijk inert zijn... Neem nu koppigheid, iets waar ik niet helemaal van gespeend gebleven ben: volgende afspraak, nu vanavond om 18u, voor de volgende trainingsessie! :)
Men zegt dat onder het koude deken van de duisternis mensen hun ware aard tonen...
Deze zaterdag daalde ik met een aantal vrienden af in de Catacombes nabij Denfert-Rocherau. Eén kilometer en zevenhonderd meter gang, waar niet de dag maar de dood heerst. Dit lugubere mierennest behuist enkele duizenden arme stakkers die hier hun laatste rustplek gevonden hebben, en sinds kort ook enkele honderden toeristen per dag. Zij komen niet om te rusten, integendeel. Hoe rustig ze zich boven, in de rij, ook mogen gedragen, daar beneden veranderen ze allen in gemene puberjongens en kirrende pubermeisjes. In een amusant spelletje van kat en muis proberen de eerste de laatste te doen schrikken, en de tweede de eerste te doen geloven dat het hen toch niets doet. Zo niet de persoon op de foto, die een wel zeer bevredigende gil gaf bij het nemen van dit beeld...
Nog die zaterdag liep ik over Rue de Rivoli, opnieuw verstoken van zonlicht, want het was reeds nacht, rond vier uur in de ochtend, en dus eigenlijk al zondag. Zeer vroeg dus, of laat, zo u wel, maar voor mijn Oost-Europese vriend bleek het toch vooral te laat. De vermoeidheid had hem niet geveld dan toch zijn humeur geraakt, wij bewaarden diplomatisch de stilte. Zo niet mijn Oost-Europese vriendin, die na een nacht stappen en kunst bezoeken nog even enthousiast was, nog even hartelijk, nog even bereid om nog een stukje Nuit Blanche aan te doen...
Maar ik vergeef het gaarne mijn vriend. Wist hij zich toch redelijk kalm te houden, en een zeker zelfbewustzijn voor de dag te leggen, dan was de Parijse jeugd op dit uur het volledige tegendeel. "Werewolves of London", zong Warren Zevon ooit, maar ik denk dat de goede mens zich van stad vergist heeft: de Parijse fauna schept er kennelijk 's nachts plezier in vuilbakken en flessen door de lucht te keilen, en meer cultuurbewuste confraters te beschimpen en te bedreigen...
De volgende dag, of beter gezegd, later die dag, zondagnacht, rond middernacht, was ik alleen. Opnieuw duisternis, het mij ondertussen bekende, grauwe palet van mijn kamer vanuit mijn bed. En ja, ook ik leer mezelf kennen. Als iemand die eigenlijk ook niet te vaak alleen moet zijn. Als iemand die ook wel eens thuis mist, zijn land (is het er nog?), zijn vrienden, zijn familie...
Als ik deze blog schrijf, is het opnieuw duister, want het is reeds half tien, en ook al begin oktober. Ik zal er aan mogen wennen, aan de kleuren van Rembrandt, aan de winterblues and -blacks... Men zegt dat schrijven eenzaamheid kan verjagen, maar wie dat zegt is een idioot, of tenminste onvolledig: schrijven verdrijft slechts de eenzaamheid als antwoord op een ander schrijven. En op die manier leer ik uiteindelijk jou ook kennen, beste lezer, want kennelijk zet het gemis van de zomerzon jou aan tot het vullen van mijn mailbox met korte mailtjes. Al is het maar om te vragen hoe het met me is...
Ik kan je zeggen: met mij gaat alles goed, maar wel druk, veel antwoorden te schrijven. Maar desondanks, of nee, net daarom, met mij gaat alles goed...
Die schuchtere toenadering... Dat eerste, nog voorzichtige contact, en een tweede, met meer zelfvertrouwen. Een zachte kreun, en even deins je terug. Twijfel... Maar je hervindt de moed, je gaat door, meer toegewijd dan de eerste keer, want nu heb je een idee van de zachtheid, het plooien, van de wetten van die vreemde materie in je handen. Een tweede kreun, en dan nog een, en nog een. Het ritmisch fluisteren van het hout, het elegisch geritsel, en traag, maar o zo zeker, het opbouwen van de spanning. Je zet door, vastberaden, bezeten. Nog heel even. Nog heel even... De gedachte stelt zich uit, en je vingers, meester in hun kunst, leren te denken. Nog heel even. Heel erg even. En dan plots, eureka!
Opluchting...
Trots zet je een stap achteruit. Het zit erin, je nieuwe boek zit erin! Alweer een nieuwe aanwinst om je boekenkast te tooien, om dat ene gaatje in die rij van letteren te vullen. Hoe simpel het leven toch kan zijn voor een bibliofiel!
Kwestie van de eerste scheve opmerking voor te zijn: ja, inderdaad, het handelt alweer over architectuur... Maar het is pas het eerste dat ik hier in Parijs aanschaf, na een paar romans en een boek over filosofie, wat ik persoonlijk wel als een sterke les in zelfbeheersing beschouw. En ik heb nog een excuus ook! Kennelijk zweven er allerlei fantastische ideeën rond in de kamers van de studentenvereniging van het ENSAPLV, waaronder het organiseren van een zeer voordelige boekenmarkt op het binnenplein... Kan iemand eens een subtiele hint aan de Loeiende Koe° doorgeven alsjeblief?
Maar maak u vooral ook geen zorgen, ik zal hier zeker ook meer doen dan lezen, zoals bijvoorbeeld deze maandag, toen ik het prachtige Cité d'Architecture et de Patrimoine bezocht met zijn ongelooflijke... bibliotheek. Nee serieus, voor dit weekend staat de Nuit Blanche op het programma (evenementen en musea all night long!), en vanaf volgende week laat ik me op sleeptouw nemen door Madame Mazlouman en Monsieur Xuillot, die het als hun persoonlijke taak zien onze kennis van de plastische en theaterkunsten aan te scherpen...
Maar dat is voor volgende week. Vanavond houden we het iets simpeler: Oktoberfesten, een genoegen zo universeel dat zelfs de Fransen het nalaten te vertalen...
Groetjes, en bedankt voor het kaartje!
(°de Loeiende Koe is de architectuurstudentenvereniging in Gent)
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
Parijs is een stad van extremen, een microkosmos in spreidstand tussen de bierventers van Montmartre (Heinekens voor 1 euro!) en de kappers van Quartier Latin (verschillend tarief voor junior, senior, head of master stylist...). Een metropool van twee miljoen inwoners, maar zonder betaalbare huizen. Een groene stad, gevuld met prachtige parken en tuinen, die 's nachts echter altijd sluiten. Ook een veilige stad, waarin de politie in groepen van zeven rondloopt, en tot de tanden toe bewapende militairen de perrons van Les Halles patrouilleren...
Parijs is een stad voor zoekers. Zoekers zoals Prof. Bourdier, die in zijn vrije uurtjes het 19de en omliggende quartiers te voet ontdekt, en de aldus opgedane kennis met plezier meedeelt aan zijn studenten op een mooie zaterdagochtend in de regen... Neem nu die paar kleine straatjes tussen Avenue Simon Bolivar en het Parc des Buttes Chaumont. Gelegen op een kleine heuvel heeft dit kleine dorpje binnen de stad een uitzicht over geheel Parijs. Geen Haussman hier, maar kronkelende klinkerstraatjes, en kleine rijhuisjes in felle kleuren en/of klimop, elk een frivool kunstwerkje op zich. Ooit kom ik hier wonen, zei één dromende student. Als je rijk en bekend bent, antwoordde Mr. Bourdier, waarna hij de trap afdaalde en terstond weer temidden Parijs was...
Parijs is een stad voor creatieve studenten. Want cafés kosten te veel, en dus bezet je en masse, warenhuisalcohol, gitaar en zitkussen in de aanslag, de bruggen van de Seine... "C'est encore la bière de la dernière fois," het is al lang geen beschamende uitspraak meer. Alzo feesten wij hier, goedkoop en gezellig, hangende tussen Quartier Latin en het Louvre, terwijl onder ons door de vrachtboten hun toeristenlading rondbrengen. Met verblindende schijnwerpers passeren zij dan, want anders kunnen mama en papa Chinees geen foto nemen, en brengen aldus menige studenten die de kade als openbaar toilet gebruiken in de verlegenheid... Boot na boot, lied na lied, fles na fles, totdat de blauwe mannetjes besloten hebben dat Les Halles wel degelijk veilig is, en dan maar hun ego komen botvieren op de Pont des Arts: "Il est toujours interdit de boire de la bière sur le Pont des Arts..." Of lees: In Parijs is het verboden om goedkoop te drinken...
Parijs is dus toch, zoals mijn vader wel zal kunnen beamen, eerder een stad van 130 euro... Desondanks blijven we zoeken naar die 10 euro. Niet dat we gierig zijn, tuurlijk niet. Maar een mislukte zoektocht is altijd een mooi excuus voor gepeperde rekeningen, en bovendien, eigenlijk vinden we het zoeken zelf veel te leuk om het te laten...
Gisteren heb ik mijn tweede kaartje gekregen, en eerlijk gezegd, ik begin me zorgen te maken. Het eerste kaartje, me verzonden vanuit een zeer zonnig oord ergens in Zuid-Frankrijk, door mijn lief petekindje, is getooid met maar liefst vijf adembenemende vrouwenderrières. Het tweede kaartje, eveneens uit Frankrijk, meer bepaald ui Aisey-sur-Seine, me gestuurd door een zo mogelijk nog olijker gezelschap, draagt de beeltenis van alweer een vrouw, ditmaal onze goede Moeder Maria, mét kind...
Dien ik hier ergens een subtiele hint te ontwaren?
Ik zal niet ontkennen dat ik een gezonde interesse voor de vrouwelijke wereldhelft heb. Maar welke man zou dat kunnen doen, zonder ofwel hypocriet ofwel homo te zijn? En ik denk nu niet dat ik mijn interesse meer of explicieter dan andere mannen toon. Althans, dat hoop ik toch...
Kwestie van iedereen toch gerust te stellen: hier in Parijs hou ik me vooral met cultuur bezig, en niet met vrouwen. Deelnemen aan de Erfgoeddag, en het Hooggerechtshof, het Hotel de Ville en de Bibliothèque Saint-Geneviève bezoeken. Naar een lezing van Bernard Tschumi gaan. Boeken kopen langs de Seine. En dit alles in het gezelschap van mede-architecten, hoe saai kan een mens zijn? Een kleine valse noot: die mede-architecten zijn in feite grotendeels mede-architectes, maar daar heb ik een excuus voor: in Frankrijk blijkt architectuur een vrouwenbusiness te worden...
Maar, kwestie van iedereen nogmaals gerust te stellen, geen van die architectes heeft al moeten klagen van mij. Integendeel zelfs, ik ben door een aantal van hen al aangesteld als beschermengel tegen al te gretige Fransmannen, Italianen, Roemenen zelfs... Dus, mijn beste lezers, beste ouders, en vooral, beste vriendin in Rome, over mijn interesse voor vrouwen hoeven jullie je helemaal geen zorgen te maken; hier in Parijs ben ik een waar toonbeeld van deugdige, kleinburgerlijke zeden...
Maar, kwestie van op zeker te spelen, je weet maar nooit; als er nog iemand een kaartje wil sturen, misschien iets met hondjes of zo...?
PS: Hanne, Karel, Sam, Julie en Wim, toch wel heel erg bedankt voor jullie kaartjes, waaraan ik nog veel kijkplezier zal beleven!
Misschien maar best dat ik mijn mond gehouden heb. De goede man was zich van geen kwaad bewust, en hoe had ik het hem nu kunnen uitleggen, met alle broodnodige finesses en nuances, in mijn Frans dat niet slecht maar toch nog niet zo goed is?
Maar toch... Ergens deed het wel pijn. Het prachtig bruin-goudkleurig vocht van een Grimbergen, aldus mishandeld; gegoten zonder enige liefde in een halve-literpot, je weet wel, dat onding dat we aan de Duitsers te danken hebben. Die lompe uitvinding, die je niet in je vingers kan ronddraaien om de kolk, de kleur, de lichtbreking te bestuderen, die eigenlijk enkel dient om al te overdadig morsen tijdens het gebral van dronkemansliederen te vermijden, en dat er bovendien ook helemaal niet uitziet. Daarin dus een Grimbergen, niet geschonken maar uitgespuwd door de tap, met een kraag de naam niet waardig, tegen de prijs van 6,5 euro... En als bittere kers op zulk een schamele taart, de laatste spuw na de schoppartij; "GUINNESS", zo stond er aldus geschreven op de emmer die die Fransoos onder mijn krullende neus schoof...
Is het chauvinistisch van mij, om zo te treuren bij het vermorzelen van ons Belgisch erfgoed? Of overdrijf ik? Franse lompheid, of de laatste stuiptrekking van mijn trots op een land dat er misschien niet meer is bij mijn terugkomst?
Dan misschien toch liever het Frans chauvinisme, zoveel gezonder, zoveel rijker, zoveel spannender, minder benepen. Neem nu de woorden van de directeur van het ENSAPLV, vol van trots over het internationale karakter van zijn school, toen hij gisteren kon speechen voor 80 Erasmusstudenten en een bataljon Franse én buitenlandse docenten. Maar al evenzeer vervuld van de trots op zijn land, want we moesten Baudelaire en Benjamin lezen, zeer veel erfgoed bezoeken, én uiteraard geen Engels maar zeker wel Frans spreken. Toen zweeg hij, en toonde ons het buffet dat voor ons klaarstond: wijn, kaas, brood, salami, hesp, vijgen...
Gratis taallessen voor inkomende studenten. Een secretaresse die weigert Engels te spreken, maar dan wel tergend traag haar Franse klanken uitstoot, zodat je het zeker verstaan hebt. Gratis bibliotheken, goedkope musea. Gastvrij chauvinisme, het is paradoxaal, maar kennelijk wel mogelijk, en vooral heel erg leuk.
ps: zoals beloofd, een foto van La Defence. Naast de Arche staat er een kleine kerk van Tadao Ando, die kennelijk iedereen vergeet te bezoeken...
Noem het de aard van het beestje. En wees vooral gewaarschuwd: als u met een architect doorheen mooie architectuur wandelt, zal de confrater in kwestie al snel naar de filosofische sferen opstijgen...
Denk dus tweemaal na voor u naar Parijs zou vertrekken, stad van goede architectuur én goede filosofie. Voor elke tetterende Japanner vindt u hier ook een zwijgende Architect (ja, men zou er een nationaliteit van moeten maken, of misschien zelfs een ras). Zwijgend, mijmerend, doffe blik het ene moment, met arendsogen het andere moment, vol bewondering voor een dakkapel, een zuil, een lantaarnpaal...
Neem nu bijvoorbeeld die ene student, die gisteren vanaf Perraults gevel van het Louvre tot even voorbij de Obelisk liep, doorheen de Jardin des Tuileries. Hij cirkelde doorheen de vierkanten, de cirkels, de symmetrieassen, met een trage pas, vaak pauzerend voor een foto, en inderdaad, mijmerend over de filosofie van dit alles... Les Tuileries, waar ooit Catherina, Louis, Antoinette en Marie-Louise in koninklijke eenzaamheid flaneerden, waar later, in 1792, de Parijse massa de Revolutie tot een tragisch dieptepunt bracht, waar nog later de bezette Parijzenaars uit honger groenten kweekten, en waar nu, vredig en ongestoord, al wie maar wil deelt in de royale grandeur. Het grind op welk Louis ooit zijn zijden schoen neerplantte, ontvangt nu de ijzeren klappen van een jeu de boules. Omheen de ronde vijvers kan men relaxen in ligzeteltjes, op zijn uitgestrekte grasplekken worden menige picknicks met smaak gedeeld. De Revolutie vindt in de Tuileries, een dikke 200 jaar na zijn vervaldatum, op een zonnige zondagnamiddag, zijn vredig hoogtepunt...
Je zal die student zijn mijmeringen moeten vergeven; het is nu eenmaal de aard van het beestje. Vandaag gaat hij de Notre-Dame, de Sainte-Chapelle en La Defense bezoeken, maar ditmaal in gezelschap, architectengezelschap zelfs, dus hij zal zijn volgende overpeinzingen met hen kunnen delen en er geen blog over moeten schrijven. Volgende keer dus geen zware bedenkingen, hij zal het bij iets luchtigs houden, en foto's natuurlijk, ook nu al te vinden op Facebook...
Ik weet niet wie het was, maar over diegene die ooit "de blog" uitgevonden heeft, kunnen we één ding met zekerheid zeggen: het moet een ongelooflijke smeerlap geweest zijn. Wat een farce, om jonge, enthousiaste studenten te doen geloven dat ze wérkelijk hun ervaringen kunnen delen via tekst, via foto's. Want woorden zijn maar woorden, en foto's vaak nog minder dan dat. Wie kan werkelijk zeggen te voelen wat er schuilt achter een willekeurige reeks aan lettters, achter...
... de lach van Jesus, zwerver, wonende onder de leeuw van La Liberté, het monument op Place de la Republique...
... twee uur praten over architectuur met een Zweedse en een Italiaanse...
... de danspassen van mijn Roemeense vriend: Austin Powers is a real person!
... de smaak van een koffiepauze na twee uur Franse les...
... de klamme hitte van een metrostel, 's morgens tijdens de spits, gevuld met keppels, sneakers, tattoo's, aktentassen en Japanse designermerken...
... een Duitse vriendin, dansend, joelend, lachend en fuivend, geplet tussen honderden andere Erasmussers, onder het licht van de stroboscoop, ergens diep onder Tour Montparnasse...
... je allereerste blik op "De Gitaarspeler" van Picasso, in Centre Pompidou...
... "C'est pour la poubelle, Monsieur." Overijverige kotkuisvrouwen, 's ochtends vroeg...
Maar misschien ook best, dat mijn blog hier tekortschiet. Wat als sommigen beginnen denken dat je Parijs vanachter een scherm kan beleven? Wat als ik dat gedacht had? Nee, misschien moeten we Meneer Blog toch wel dankbaar zijn, voor alle imperfecties van zijn toch wel onderhoudende creatie...
Na de veldslag van gisterenavond, waarbij ene korporaal Leenknegt voluit de in de aanval ging tegen de troepen van admiraal Bière, kunnen we de toestand van deze woensdagochtend slechts als volgt omschrijven: all is quiet on the western front...
In bijlage enkele korte dienstmededelingen, kwestie van de witruimte toch te vullen:
1) Drink geen Duits bier.
2) Drink niet te veel Belgisch bier.
3) Mijn nieuw telefoonnummer: 00336 31 45 24 47. Mijn origineel nummer zal slechts nog occasioneel bekeken worden.
4) De foto's staan op Facebook, en ze staan recht, in de juiste volgorde, en met korte omschrijving.
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
Misschien maar best dat ik mijn mond gehouden heb. De goede man was zich van geen kwaad bewust, en hoe had ik het hem nu kunnen uitleggen, met alle broodnodige finesses en nuances, in mijn Frans dat niet slecht maar toch nog niet zo goed is?
